ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Bad habits : รอดได้ไง 100%
เอี๊ยดดด
เสียงล้อรถสปอร์ตบดเข้ากับพื้นถนนตรงหน้าโรงจอดรถและหักเข้าไปจอดเหมือนทุกครั้งที่เคยทำคนตัวเล็กที่นั่งมาด้วยถึงกับต้องเอามือมาทางไว้แนบอก หัวใจเขาตอนนี้เต้นแรงมากเพราะตลอดทางแบคฮยอนแทบอยากกระโดดออกจากรถแต่ติดที่ว่ารถมันแล่นเร็วซะจนมองข้างทางมัวไปหมด
"ลงมา!"เปิดประตูออกก่อนจะกระชากแขนคนตัวเล็กให้ออกมาแล้วลากเข้าไปในบ้านที่ตอนนี้เงียบสงัดเพราะทุกคนในบ้านหลับกันหมดแล้ว ก็ตอนนี้มันเที่ยงคืนแล้วคงไม่มีใครมาเดินกวาดบ้านหรือตัดหญ้าอยู่เป็นแน่
"ปล่อย! มันเจ็บนะ!"
"อย่ามาบังอาจออกคนส่งกับฉันนายมันก็แค่ขี้ข้าที่ค่อยรอรับอารมณ์ฉันเท่านั้นแหละ"ปลอยคนตัวเล็กลงให้ก้นกระแทกพื้นอย่างจงใจก่อนจะเดินขึ้นบันไดเข้าห้องไป
ปัง!
เสียงปิดประตูที่ดังจนสามารถปลุกแม่นมของชานยอลให้วิ่งออกมาดูเห็นการณ์
"คุณหนูแบคเป็นอะไรรึเปล่าคะ"ป้าจองมี(แม่นมชานยอล)เข้ามาช่วยพยุงคนตัวเล็กให้ไปนั่งที่โซฟา
"ไม่เป็นไรหรอกครับ"ยิ้มให้ไปทั้งที่ความเป็นจริงเขาเจ็บสะโพกจนน้ำตาจะไหล แต่มันก็แค่พื้นฐานในเมื่อเขาจะต้องมาค่อยดูแลคนเจ้าอารมณ์แบบนี้ไปจนกว่าคุณลุงซุงชางจะกลับมาจากญี่ปุ่น
"ป้าจองมีไปนอนเถอะครับ"เมื่อเห็นว่าคนที่มาช่วยพยุงนั่งหาวหวอดใหญ่ ด้วยความเกรงใจที่ไม่อยากทรมานคนแก่เลยต้องบอกให้ไปนอน พอป้าจองมีไปนอนแบคฮยอนก็พาร่างกายที่ร้าวระบมขึ้นไปข้างบนอย่างช้าๆจนในที่สุดก็มาถึงที่นอนแสนนุ่ม ด้วยความอ้อนเพลียทำให้คนตัวเล็กหลับไปในที่สุด
แบคฮยอนนอนลืมตาปริบอยู่บนที่นอนเพราะไม่สามารถพาตัวเองลุกออกไปไหนได้ เพราะโดนคนตัวสูงทำให้ล้มก้นกระแทกพื้นตั้งสามครั้ง และแต่ละครั้งก็ใช่ว่าจะเบา ตอนนี้แบคฮยอนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวอีกแล้ว ต้องปล่อยมันออกมา เขานอนร้องไห้อยู่เกือบครึ่งชั่วโมงจนน้ำตาแห้งหายไปกับหมอน และหลับไปอีกครั้ง
แบคฮยนอตื่นมาอีกทีก็เที่ยงแล้วร่างกายที่ได้นอนพักและความอัดอั้นตันใจที่เก็บไว้มานานก็ได้ร้องไห้มันออกมาหมดก็ทำให้คนตัวเล็กสบายขึ้นเยอะ ก่อนจะพาตัวเองไปอาบน้ำเพื่อให้ร่างกายสดชื่นก่อนลงไปหาอะไรทานข้างล่าง เมื่อลงมาข้างล่างก็พบเข้ากับร่างสูงที่นั่งไขว้ห้างจิบกาแฟดูทีวีอยู่ แต่แบคฮยอนก็ไม่ได้สนใจเดินเข้าไปในครัวแต่ยังก้าวขาไม่ทนพ้นก็ต้องได้ยินคำพูดถากถางของคนที่นั่งจิบกาแฟ
"เป็นขี้ข้าแต่ตื่นสายกว่าเจ้าบ้าน หึ" คำก็ขี้ข้าสองคำก็ขี้ข้า มันก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อจิตใจแบคฮยอนมากนักแต่เขาก็อดจะรำคาญคนที่โตแต่ตัวไม่ได้
"ฉันเป็นพี่เลี้ยงไม่ใช่ขี้ข้า"
"พ่อฉันจ้างนายเท่าไหร่ล่ะถึงได้หน้าด้านหน้าทนนัก" คนอะไรปากคมยิ่งซะกว่ากรรไกร
"มากแค่ไหนฉันไม่จำเป็นต้องบอกนายหนิ" แต่จะบอกออกไปว่าไม่ได้อะไรเลยเพราะที่เขามาดูแลคนตัวสูงนี่ก็เพราะคุณลุงซุงชางมีบุญคุณกับเขามาก ถ้าเขาอยากจะทำอะไรตอบแทนก็เขาก็จะทำและนี่ก็คือสิ่งที่คุณลุงซุงชางขอร้อง
"หึ" หัวเราะในคำคอก่อนจะเดินควงกุญแจเล่นในมือเดินออกไปนอกบ้านต่อยังไม่ทันเดินพ้นประตูคนตัวเล็กก็วิ่งมาขว้างด้านหน้ายืนกางแขนกันไม่ให้คนตัวสูงออกไป
"จะไปไหน"มองคนตรงหน้าด้วยความหวาดกลัวเล็กๆเพราะร่างกายยังไม่หายระบมเท่าไหร่เลยแ่ก็ต้องรีบทำเป็นถามเสียงแข็งกลบเกลื่อนความหวาดกลัวเพราะถ้ายิ่งเขากลัคนตรงหน้าก็ยิ่งดูเหมือนยิ่งได้ใจใหญ่
"มันเรื่องของฉัน ถอย"คนตัวสูงออกคำสั่งเสียงแข็งติดเย็นชา แต่ดูเหมือนคนตัวเล็กตรงหน้าจะไม่ยอมทำตามเลย แบคฮยอนยังคงใช่สายตาข่มขู่คนตรงหน้าถึงแม้ในใจจะกลัวแทบตายแล้วก็ตามแต่เค้าจะต้องปฎิบัติหน้าที่ที่ได้รับหมอบหมายมาให้ถึงที่สุด
"ไม่ถอย ถ้านายไปฉันจะไปด้วยเอาสิ"
"หึ ฉันจะพูดดีๆครั้งสุดท้ายถอยออกไปถ้าไม่อากเจ็บตัว"คนตัวสูงใช้น้ำเสียงเย็นชาที่สุดเท่าที่เค้าเคยทำมาตอนเคยไปมีเรื่องกับพวกนักเลงตอนเมา แค่เค้าพูดครั้งเดียวพวกนั้นก็แตงกระเจิงกันไปแล้วแต่คนตัวเล็กข้างหน้านี้สงสัยจะต้องใช่มาตราการขั้นเด็ดขาด แต่ก็ยังไม่เป็นผลอยู่ดี
"บอกแล้วไงว่าไปไหนจะไปด้วย"แบคฮยอนยังคงยืนยันคำเดิม
พลั๊ก
ตึง
รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่แบคฮยอนโดนพลักให้ล้มก้นกระแทกพื้น แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่แรงเท่าครั้งก่อนๆเลยทำให้คนตัวเล็กมีแรงลุกขึ้นวิ่งไปเปิดประตูรถข้างคนขับก่อนจะส่งตัวเองเข้าไปนั่งโดยไม่ลืมคาดเข็มขัดนิรภัย เหลือบมองคนข้างๆเล็กน้อยแต่ดูเหมือนชานยอลจะทำแค่ยิ้มเย็นๆที่มุมปากเพียงแค่เสี้ยววินาทีก่อนจะขับรถออกไป
รถสปอร์ตคนหรูถูกนำมาจอดไว้ที่ที่จอดรถโซนVIPของห้างดังแห่งหนึ่งในเกาหลีก่อนประตูด้านคนขับจะเปิดออก คนตัวสูงเดินนำหน้าเข้าไปดุ่มๆเหมือนกับว่ามาคนเดียว แบคฮยอนรีบวิ่งเข้าไปจนทันคนตัวสูงแต่ก็ยังดูเหมือนอากาศ ธาตุ ที่ไม่มีตัวตนสำหรับชานยอลอยู่ดี
___________________________________________________________________
คือ...ตอนนี้ชานยอลของเราเป็นคุณชายเดินห้างไปแล้ว
โดยมีคนเดินข้างเป็นหนุ่มน่าตาจิ้มลิ้มที่ผู้ชายคนไหนเห็นก็อดมองไม่ได้
ดูซิว่าชานยอลของเราจะมีปฎิกิริยายังไง
หรือจะยังคงมองคนตัวเล็กข้างกายเป็นแค่คนไม่มีตัวตน
ชอบกันป่าวคะลีดเดอร์ เม้นท์ บอกไรท์หน่อยนะ
งงอะไรตรงไหนก็ถามได้นะ จุ๊บ
คือ...ตอนนี้ชานยอลของเราเป็นคุณชายเดินห้างไปแล้ว
โดยมีคนเดินข้างเป็นหนุ่มน่าตาจิ้มลิ้มที่ผู้ชายคนไหนเห็นก็อดมองไม่ได้
ดูซิว่าชานยอลของเราจะมีปฎิกิริยายังไง
หรือจะยังคงมองคนตัวเล็กข้างกายเป็นแค่คนไม่มีตัวตน
ชอบกันป่าวคะลีดเดอร์ เม้นท์ บอกไรท์หน่อยนะ
งงอะไรตรงไหนก็ถามได้นะ จุ๊บ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น