หทัยภักดิ์จันทรา

 
ชี้คราห์ฟาส+ ปาริชาติ / เจ้าชายวาคิม+สร้อยสะบันงา

“ฝ่าบาท..เข้ามาได้ยังไง”

                “เปิดประตูแล้วก็เดินเข้ามาน่ะสิ จะให้ฉันเข้ามาทางหน้าต่างหรือยังไง”

                “แต่นี่มันห้องของหม่อมฉัน ฝ่าบาทจะเดินเข้ามาเฉยๆ แบบนี้ไม่ได้นะ”

                “ห้องของเธอ?” พระขนงเข้มของเจ้าชายหนุ่มเลิกขึ้น “แต่นี่มันวังฟาริทนี่นา และนี่ก็คือบ้านของฉัน” พร้อมคำตรัสนั้นเจ้าชายหนุ่มก็ขยับไปหาหญิงสาวที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

                “เจ้าชายวาคิม!” สร้อยสะบันงาตกใจเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงดังลั่นพลางลุกขึ้นยืนตัวตรงทันที

                “เรียกทำไม” ราชนิกูลหนุ่มถามยิ้มๆ พระองค์ลุกตามและเดินเข้าไปจนประชิดกับร่างระหงพร้อมเรียกเธอในแบบของพระองค์ “ฉันอยู่ตรงนี้แล้วสะบันงา”

                “ไม่ใช่แบบนั้น...” เสียงหวานเริ่มสั่น แม้เจ้าชายวาคิมจะเพียงแค่ใช้พระหัตถ์หนาแตะบ่าบางๆ ของเธอไว้ “ฝ่าบาทจะทำอะไร” ท่าทางแบบนั้นทำให้ราชนิกูลยิ้มมุมปาก

                “เธอว่าฉันจะทำอะไรล่ะ”

***************************************************

“ผู้หญิงที่นี่เขาไม่นิยมออกมาเดินข้างนอกกันตอนกลางคืน จะมีก็แต่พวกผู้หญิงอย่างว่าเท่านั้น” คำพูดเสียดสีของชายหนุ่มทำให้ใบหน้าของปาริชาติร้อนผ่าวขึ้นมา เธอขยับเข้าไปใกล้เขาอย่างลืมตัว และด้วยท่าทางที่เอาเรื่อง

“นี่คุณกำลังว่าฉันเป็นผู้หญิงหากินงั้นเหรอ”

“ผมไม่ได้พูด คุณพูดเองนะ แล้วคุณจะโกรธทำไมล่ะ ถ้าไม่ได้เป็น คุณไม่ควรจะออกมาตอนกลางคืนแบบนี้มันอันตรายรู้บ้างไหม พวกทหารยามที่มันอดอยากมีมากมาย หรือว่าคุณไม่กลัว” ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงขึ้น

“คุณ...คุณมัน...” ปาริชาตินึกถึงคำพูดของเพื่อนสาวที่ว่าให้เธอใจเย็นๆจะได้ไม่มีเรื่อง หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉันลงมาเดินเล่นเห็นอากาศมันเย็นดี ไม่คิดว่าจะมาเจอพวกปากสุนัขแถวนี้ เฮ้อ... เสียบรรยากาศหมดเลยกลับดีกว่า” ปาริชาติยิ้มที่มุมปากแล้วเดินเลี่ยงเขาไป แต่แล้วเธอก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจ

“ว๊าย!” เมื่อมือหนาของราห์ฟาสจับหมับเข้าที่ต้นแขนของเธอแล้วกระชากให้กลับมายืนที่เดิม “บ้าอะไรของคุณเนี่ย ปล่อย!” ปาริชาติแกะแขนตัวเองออกพร้อมกับตวาดแหวใส่เขา

ชี้คหนุ่มขบกรามแน่นกับคำพูดเปรียบเทียบที่หญิงสาวพูดออกมาเมื่อครู่บวกกับความเกลียดชังในตัวหญิงสาวอยู่แล้วทำให้มือแกร่งนั่นบีบแรงยิ่งขึ้น

“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะบอกว่าให้ปล่อย” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บ

“เมื่อกี้คุณว่าใครปากสุนัข” เขาตะคอกถาม

“ว่าใคร ฉันเอ่ยชื่อใครหรือเปล่าล่ะ” หญิงสาวทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะยิ้มเยาะที่มุมปาก

“ก็มีผมยืนอยู่ตรงนี้คนเดียว ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าต่อว่าผม แม้แต่ผู้ชายก็ไม่เคยมี แล้วคุณคิดว่าคุณเป็นใคร” อารมณ์โกรธของชี้คหนุ่มพุ่งขึ้นเรื่อยๆ