ความลับที่ชื่อว่ารัตติกาล(ต่อ)15%

เนื้อเรื่อง

หลังจากที่ลูเซียเห็นเหตุการที่เพื่อนทั้งสองคนของเธอจะถูกพวกแวมไพร์ดูดเลือดก็ได้ขยับ

 

ร่างกายมาอัดบุคคลที่จะทำร้ายเพื่อนสนิทที่สุดทั้งสองของเธออย่างรวดเร็ว

 

'เรลลี่และแฟรี่เป็นเพื่อนที่สนิทกับฉันที่สุดใครคิดทำร้ายสองคนนี้ฉันไม่ให้อภัยแน่!!!'ลูเซีย

 

คิดพร้อมกับปล่อยจิตสังหารใส่แวมไพร์ทั้งสองที่ถูกอัดไปไกลหลายสิบเมตรอย่างรุนแรง

 

"เฮือกกก"ขนาดพวกเขาทั้งสองที่เป็นถึงแวมไพร์ที่แข็งแกร่งที่สุดรองลงมาจากแวมไพร์

 

หนุ่มผมดำ ยังรู้สึกหวาดกลัวเด็กสาวคนนี้แล้วถ้าเป็นมนุษย์ปกติรับจิตสังหารของเด็กสาวทาง

 

ตรงหรือแม้ทางอ้อมก็คงหมดสติไปเลยแหงแซะ 

 

'แต่ถ้าทางว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะเก่งกว่าพวกเราทั้งสองคนหลายเท่าเลยนะ คงต้องให้หัวหน้า

 

จัดการแทนแล้วหล่ะนะ'แวมไพร์ผมส้มคิด

 

"พวกเธอทั้งสองเข้าไปในหอประชุมเร็วถ้าเธออยู่ในนั้นเธอจะปลอดภัยแน่นอน"ลูเซียกระซิบ

 

บอกเพื่อนของเธอทั้งสองคน

 

"แล้วลูเซียล่ะ ด้านนอกอันตรายนะทำไมไม่เข้าไปกับเราหล่ะ"เรลลี่กล่าวค้านคนที่พูดเหมือน

 

จะไม่ตามเข้าไปด้วยอย่างหัวเสียเพราะเป็นห่วงเพื่อนคนนี้

 

"ใช่"แฟรี่เสริมอย่างหนักแน่น

 

"สำหรับมนุษย์คงอันตรายมากเลยอย่างที่พวกเธอบอกหล่ะนะ"ลูเซียบอกทั้งสองคนก่อนจะสูด

 

หายใจเข้าเหมือนคนที่จะร้องไห้อยู่รอมร่อ

 

"แต่ฉันไม่ใช่มนุษย์นี่"หลังจากที่เรลลี่และแฟรี่ได้ยินก็ทำหน้างงออกมา

 

"ขอโทษที่ไม่บอกให้รู้นะว่าฉันน่ะไม่ได้เป็นมนุษย์แต่เป็นจอมเวท"

 

"จอมเวท?"ทั้งสองเสียงประสานกันพูด

 

 "ใช่ 'จอมเวท' จอมเวทก็เหมือนมนุษย์ปรกติทุกอย่างทางกายภาพ แต่จะงดงามและสูงส่ง

 

กว่า'มนุษย์ธรรมดา'หลายเท่า พวกเธอได้ยินแบบนี้คงเกลียดฉันที่ไม่ใช่มนุษย์สินะ แต่ไม่

 

เป็นไรหรอกขอให้พวกเธอปลอดภัยก็พอแล้วหล่ะ"ลูเซียพูดเสียงเศร้าแล้วแสร้งยิ้มให้ดูว่าไม่

 

เป็นไร แต่ลูเซียคงไม่รู้ว่ารอยยิ้มที่เผยออกมามันแสดงความเจ็บปวดมากมายออกมามาก

 

ขนาดคนที่มองอยากจะร้องไห้ตาม

 

"จะบ้าเหรอ ฉันดีใจนะที่มีเพื่อนไม่ธรรมดาแบบนี้ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันตลอดไปอยู่แล้ว  

 

เนอะ!"แฟรี่กล่าวแล้วหันไปพยักพเยิดกับเรลลี่ที่ดูเหมือนจะภูมิใจที่ได้มีเพื่อนที่ไม่ธรรมดา

 

อย่างออกนอกหน้า 

 

ลูเซียพอได้ยินดังนั้นก็เหมือนยกภูเขาออกจากอกเพราะว่าตลอดเวลาที่อยู่กับทั้งสองคนก็

 

กังวลว่าถ้าทั้งสองรู้ความจริงจะเป็นเพื่อนกับตัวเธออีกไหมแต่พอได้ยินแบบนี้ก็สบายใจ

 

มากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยหล่ะ

 

"งั้นพวกเธอก็เข้าไปด้านในได้แล้วนะ อยู่ตรงนี้มันอันตรายมากเลยนะ 

ถ้าไม่เข้าไปโดนเจ้าสองตัวนั่นจับไปอีกฉันไม่รู้ด้วยน้าาา"พอเห็นทั้งสองทำท่าว่าจะค้านลูเซีย

 

ก็ต้องรีบเอ่ยขัดขึ้นมาก่อน จนทั้งสองต้องวิ่งเข้าไปด้านในตามที่เพื่อนตนบอกเหลือไว้แต่

 

ลูเซียให้เพชิญหน้ากับแวมไพร์หนุ่มหน้านิ่งอย่างกับรูปปั้น(แต่คนปั้นนั้นปั้นมาดีมากเลย

 

หล่ะนะ)

 

หลังจากทั้งสองเข้าไปแล้ว ลูเซียก็ร่ายเวทสร้างเกราะป้องกันให้ครอบทั้งหอประชุมเพื่อไม่ให้

 

แวมไพร์ทั้งสามสามารถเข้าไปได้ 

 

'ฉันจะต้องปกป้องทุกคนให้ได้แม้ต้องแลกด้วยชีวิตจะไม่ให้เหมือนกับตอนนั้นเด็ด

 

ขาด!!!'ลูเซียคิดอย่างมุ่งมั่น ระหว่างที่คิดแววตาก็ทอประกายเจ็บปวดออกมาแม้จะเพียงน้อย

 

นิดจนเจ้าของยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซำ

 

แต่ก็ไม่สามารถปกปิดแวมไพร์หนุ่มที่จับจ้องเด็กสาวตลอดเวลาได้หรอก

เมื่อแวมไพร์หนุ่มผมดำเห็นความเจ็บปวดที่โผล่ออกมาทางแววตาของลูเซียแม้จะเพียงนิด

 

เดียวก็ตามก็เลิกคิ้วประหลาดใจในตัวเด็กสาวตรงหน้า

 

'ความลับเยอะจังนะ คุณจอมเวทสาว'ก่อนจะพินิจดูร่างกายของลูเซียก่อนจะพูดว่า

 

"ถ้าทางร่างนี้คงจะไม่ใช่ร่างจริงของคุณสินะ"ลูเซียพยักหน้า

 

"ฉันยังไม่รู้ชื่อคุณเลย ฉันชื่อลูเซีย เอลโนวาโลล์ค่ะ แล้วคุณล่ะ"ลูเซียเอ่ย

 

"ผมชื่อเลโอ คิวดร้า ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณลูเซีย"เลโอกล่าวพร้อมกับค้อมศีรษะลงเป็น

 

สัญลักษณ์ว่ายินดีที่ได้รู้จัก 

ด้านลูเซียก็ค้อมศรีษะเช่นกัน

 

'ค้อมศีรษะแทนการถอนสายบัว ห้าวน่าดูแฮะ'เลโอคิดในใจ

 

"ฉันขอไม่ตอบว่า'เช่นกันค่ะ'นะคะคุณเลโอเพราะว่าฉันไม่ค่อยรู้สึกยินดีกับการที่ผู้ติดตาม

 

ของคุณทักทายกับฝ่ายฉันอย่างสวยหรูสักเท่าไหร่หรอกนะคะ 

เดี๋ยวนะ อืม... คิวดร้า คิว...ดร้า เอ๊ะ นี่มัน อ้อ...ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณเลโอผู้ที่ครองตำแหน่ง

 

ราชาแวมไพร์ในยุคนี้เป็นเกียรติอย่างสูงค่ะที่ได้พบ"ลูเซียเอ่ยด้วยนำเสียงเรียบนิ่งจนไม่

 

สามารถรู้ได้ว่าคิดอะไรอยู่

 

'รู้สึกว่าคำว่าเป็นเกียรติอย่างสูงที่พูดเนี่ยเหมือนประชดเลยแฮะ หรือว่าเราคิดมากไปเอง'เล

 

โอคิด

 

"เป็นเกียรติเช่นกัน ที่ได้พบกับจอมเวทผู้เหนือกว่าจอมเวททั้งปวง"เลโอกล่าวเสียงนิ่งไม่แพ้กัน 

 

 พอลูเซียได้ยินจบประโยคหน้าตาก็ทวีความเย็นชายิ่งกว่าเดิมหลายเท่าแถมมีจิตสังหารปน

 

ออกมาด้วยประปรายทำให้อากาศเย็นลงเหมือนองศาติดลบ

 

'ถ้าทางจะสืบประวัติเรามาเยอะใช้ได้ สมแล้วที่เป็นราชารอบคอบดีแต่จะรอบคอบพอมั้ยต้อง

 

คอยดูกันไปก่อน คงต้องระวังตัวมากขึ้นซะแล้ว ต้องห้ามประมาทราชาคนนี้เด็ดขาด'ลูเซียคิด

 

"ถ้าอยู่ในร่างนี้ก็ปลดปล่อยพลังได้แค่1ใน100เองคงจะร่ายเวทบทนั้นไม่ได้สินะ งั้น

 

ก็..."ลูเซียพึมพำเบาๆพยายามให้อีกฝ่ายไม่ได้ยิน 

หลังจากนั้นก็มีแสงสีขาวปรากฎที่ใต้ฝ่าเท้าของลูเซียแล้วเลื่อนระดับขึ้นสูงขึ้นผ่านตัวของ

 

ลูเซียไป พอแสงหายไปก็ปรากฎหญิงสาวผู้มีหน้าตาสวยงาม ผมสีทองยาวสลวยถึงข้อพับขา

 

ที่ถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีทองสวยงามมีแต่ความลึกลับ ร่างทั้งร่างมี

 

ละอองสีทองพวยพุ่งออกมาก่อนจะถูกดูดเข้าไปในร่างของหญิงสาวจนหมด หญิงสาวคนนั้น

 

ใส่ชุดสีขาวที่เป็นชุดกระโปรงยาวจนถึงหัวเข่าแต่กระโปรงผ่าข้างด้านขวาขึ้นไปจนถึงเอวทำ

 

ให้เห็นว่ามีกางเกงขาสั้นสีดำอยู่ด้านใน แถมที่ขาขวายังมีสายรัดที่ขาที่เหน็บปืน กับ มีดสั้น 7 

 

เล่ม ทุกเล่มมีลักษณะเหมือนกันคือ เป็นมีดนำแข็งบางเฉียบที่สามารถตัดเหล็กได้สบายๆตรง

 

กลางมีดทุเล่มจะมีดาวห้าแฉกสีดำอยู่ด้านใน ส่วน ปืนนั้นมีลักษณะเป็นสีเงินทั้งกระบอกรวม

 

ทั้งที่ตัวกระบอกมีเถาวัลย์กุหลาบสีอำพันตวัดอย่างงดงาม

 

"นี่คือร่างที่แท้จริงของคุณลูเซียสินะ สมแล้วที่เป็นจอมเวทผู้เหนือกว่าจอมเวททั้งปวง"เลโอ

 

กล่าวเสียงนิ่ง 

 

"ก็ ..ใช่ค่ะ"เสียงที่เอ่ยออกมาไพเราะกังวาลดุจดุงเสียงแก้วที่กระทบกัน

 

'คงต้องถ่วงเวลาให้สามารถร่ายเวทย์บทนั้นจบสินะ แต่หมอนี่ถ้าทางจะรับมือยากเอาการนะ

 

เนี่ย แถมยังมีตัวแถมสองคนนั้นอีก'ลูเซียคิดอย่างหนักใจ

 

'ท่านลูเซีย ใช้พวกเราสิเจ้าคะ'มีเสียงสองเสียงดังประสานขึ้นมาในหัว

 

'จริงด้วย ลืมไปเลยว่าเรามี "ซัน"กับ "มูน"อยู่นี่ขอบใจมากเลยนะ ทั้งสองตัว งั้นก็รบกวน

 

หน่อยนะ'หลังจากลูเซียคิดก็ร่างเวทย์อันเชิญสัตว์รับใช้ออกมา

 

"ด้วยนามแห่งข้า ผู้เป็นนายแห่งเจ้า ข้าขออันเชิญพวกเจ้าออกมา เพื่อมาเป็นกำลังให้แก่ข้า 

 

จงออกมา ซัน มูน"ลูเซียพูดด้วยเสียงก้องกังวาล หลังจากพูดจบก็มีมังกรสองตัวโผล่มาขนาบ

 

ข้างลูเซียพล้อมเอาหน้ามาคลอเคลียกับลูเซียอย่างรักใคร่

 

'มีสัตว์รับใช้เป็นมังกรที่เป็นสัตว์สายพันธ์สูงสุดของสัตว์รับใช้แถมเป็นมังกรจันทราและสุริ

 

ยันต์ที่อยู่เหนือมังกรทั้งปวง ถ้าทางจะเคี้ยวยากกว่าที่คิดมากโขเลยแฮะ'เลโอคิด

 

"ซัน มูน ฉันว่าใช้ร่างมนุษย์จะสะดวกว่านะ"ลูเซียพูดกับมังกรทั้งสองของเธอ

 

"ได้ค่ะ นายหญิง"ทั้งสองพูดก่อนจะกลายร่างเป็นหญิงสาวหน้าตางดงาม(แต่ไม่เท่าลูเซีย)ซัน

 

มีสีผมและสีตาเป็นสีแดงส่วนมูนมีเป็นสีนำเงิน ซันและมูนในร่างมังกรจะมีสีเกล็ดทั้งตัวเป็นสี

 

เดียวกับผม

 

"ฝากจัดการสองคนนั้นทีนะ"

 

"ได้ค่าาา"ซันและมูนขานรับอย่างอารมฌ์ดี

 

"แหม  ขานรับเสียงใสเลยนะ"

 

"ก็พวกเราไม่ได้ออกมาด้านนอกนานแล้วนี่นา เนอะ มูน"ซันพูด

 

"ช่ายๆ ลูเซียไม่ให้พวกเราออกมาตั้งนาน ก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา"มูนตอบ

 

"เอาล่ะ ไปจัดการได้แล้ว ถ้าเสร็จแล้วสัญญาจะซื้อชุดใหม่ให้"ลูเซียพูดอย่างหน่ายใจ

 

"เย้ สัญญาแล้วน้าาาาา"ซันกับมูนพูดเสร็จก็พุ่งไปสู้กับสองคนด้านนอกทันที

 

"แล้วพวกคุณมาที่นี่ทำไม"ลูเซียถามเลโอเสียงเย็นประมาณว่าถ้าไม่ตอบแกตายอะไรประมา

 

ณเนี้ย

 

"ก็...พาสองคนนั้นมาหา'มนุษย์สายเลือดบริสุทธ์'ก็เท่านั้น"เลโออธิบาย

มนุษย์สายเลือดบริสุทธ์ที่เลโอพูดถึงก็คือมนุษย์ที่มีเลือดที่บริสุทธ์มากกว่ามนุษย์ทั่วไปที่จะมี

 

มาแค่100ปีต่อคนเท่านั้น

 

"พามาสองคน จะให้สองคนนั้นแย่งเลือดคนคนนั้นจนหมดตัวเลยรึไง"ลูเซียถาม

 

"ไม่ใช่ ยุคนี้เป็นยุคที่รวมสิ่งสุดยอดทั้งหมดเอาไว้ทั้งเธอที่เป็นจอมเวทที่เหนือกว่าจอมเวททั้ง

 

ปวง ทั้งฉันที่เป็นราชาที่เหนือราชัน ทั้งสองคนนั้นที่เกิดมาเป็นแฝดที่ทรงพลังในตระกูลชั้น

 

สูงแต่ก็มีพลังน้อยกว่าพวกเราสองคนแต่ก็มากกว่าแวมไพร์ปรกติ ทั้งมังกรจันทราและมังกร

 

สุริยันที่เป็นสัตว์รับใช้สูงสุด มันก็คงไม่แปลกถ้ามีมนุษย์เลือดบริสุทธ์สองคนหรอกจริงมั้ย"

 

"แล้วนายรู้เหรอว่าสองคนนั้นเป็นใคร"ลูเซียถาม

 

"ก็เพื่อนเธอทั้งสองคนนั่นแหละ"เลโอตอบ

 

"ว่าไงนะ!!! เรลลี่และแฟรี่เป็นมนุษย์เลือดบริสุทธ์"ลูเซียตอบอย่างตกตะลึง

 

"ใช่ ฉันมาที่นี่เพื่อพาสองคนนั้นไปให้เจ้าแฝดนรกแต่นึกไม่ถึงว่าเธอจะอยู่ที่นี่ แถมยังเป็น

 

เพื่อนสนิทของสองคนนั้นอีก"เลโอกล่าว

 

"หึ เพราะงี้นายผู้เป็นถึงราชาต้องถ่อมาเองถึงที่ แต่อย่าคิดนะว่าฉันจะยกเพื่อนทั้งสองให้น่ะ

...เพราะงี้ไงล่ะแวมไพร์ถึงเชื่อใจไม่ได้"ลูเซียตอบกลับแต่ประโยคหลังพึมพำเสียงเบาเหมือน

 

กับพูดกับตนเอง

 

'ลูเซียไม่เป็นไร อย่าไปคิดถึงผู้ชายคนนั้น ตอนนั้นก็เป็นตอนนั้นตอนนี้ก็เป็นตอนนี้ ตั้งสติๆ 

 

เราต้องปกป้องเรลและแฟร์(ชือของเรลลี่และแฟรี่) เวทปกป้องมนุษย์ก็สมบูรณ์แล้ว เอาล่ะ'

 

"เวทย์ปกป้องมนุษย์ทำงาน!!!"หลังจากที่ลูเซียเอ่ยจบบนท้องฟ้าก็ปรากฏวงแหวนเวทย์ขนาด

 

ยักษ์ที่เคลื่อนที่ผ่านอาเรียทั้งอาเรีย พอผ่านหมดทุดส่วนก็สลายกลายเป็นผงสีทอง

 

"ซัน มูน เสร็จแล้วยังถ้าเสร็จแล้วก็กลับเข้าแหวนเลย"

 

"โอเค"หลังจากซันและมูนกลับเข้าแหวนเลโอก็เบิกตากว้างเพราะตัวเขาไม่รู้ตัวเลยแม้แต่

 

น้อยว่าหญิงสาวตรงหน้าได้สร้างวงแหวนเวทย์เอาไว้ระหว่างตอนที่คุยกัน

 

"ทำแบบนี้แล้วจะได้ผลอะไร"เลโอกล่าวพร้อมชำเลืองมองแฝดแวมไพร์ที่สลบเหมือดเพราะ

 

พ่ายแพ้ จากนั้นก็โบกมือแฝดแวมไพร์ก็หายไป

 

"อ้อ คงยังไม่รู้สินะ เวทย์ปกป้องมนุษย์ก็ตามชื่อของมัน มันจะปกป้อง'มนุษย์'จากแวมไพร์ทำ

 

ให้แวมไพร์ไม่สามารถแตะต้องมนุษย์ได้ ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์เลือดบริสุทธ์เพราะขึ้นชื่อว่า

 

เป็นมนุษย์ยังไงล่ะ แต่ว่าสำหรับแวมไพร์และมนุษย์ที่รักกันจะเป็นข้อยกเว้น รวมถึงแวม

 

ไพร์ที่ไม่คิดทำร้ายมนุษย์ด้วย"ลูเซียตอบ

 

"ปกป้องมนุษย์จากแวมไพร์? ถ้างั้นเธอที่ไม่ใช่มนุษย์ก็ไม่โดนผลของเวทย์นี้น่ะสิ ใช่มั้ย?"เล

 

โอกล่าวอย่างจับจุดในประโยคที่ลูเซียกล่าวออกมา

 

"ใช่ ฉันไม่ได้รับผลจากเวทย์นี้เพราะฉันไม่ใช่มนุษย์ แต่ยังไงแวมไพร์ก็ไม่สามารถจับฉันได้

 

เหมือนกันมันเป็นผลข้างเคียงของผู้ร่ายเวทย์นี้น่ะ ยกเว้นก็แต่..."ลูเซียตอบ

 

"ยกเว้นก็แต่?"เลโอทวน

 

"ยกเว้นก็แต่...นายที่เป็นราชาเหนือราชันย์ของแวมไพร์ที่สามารถจับฉันได้ เพราะมีพลังไก

 

ล้เคียงกับฉัน"หลังจากลูเซียพูดจบก็ทรุดลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นเพราะใช้พลังเวทย์ไปใน

 

ปริมาณที่มาก อีกไม่นานเธอก็คงจะสลบคาที่ ขนาดเธอที่เป็นจอมเวทเหนือจอมเวทยังสลบ

 

สำหรับจอมเวทปกติพอใช้เสร็จก็คงลาจากโลกใบนี้ไปทันทีแน่นอนเธอฟันธง

 

"นี่ เธอไม่กลัวเลยเหรอว่าถ้าเธอสลบ ฉันอาจจะดูดเลือดของเธอจนตายไปเลยนะ"เลโอพูดหยั่ง

 

เชิง

 

"หึ ถ้านายทำแบบนั้นฉันจะเป็นผีมาหลอกนายเลยคอยดู" ลูเซียขู่แต่สภาพที่นอนทรุดอยู่กับ

 

พื้นมันไม่น่ากลัวเลยสักนิด

 

"หึๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ เธอนี่สุดยอดเลย ฉันสนใจเธอแล้วสิ"เลโอพูดพร้อมหัวเราะ

 

"ไอ้ราชาบ้าเอ๊ย..."ลูเซียสลบทันทีหลังพูดจบ

 

"อ้าว หลับไปซะแล้ว น่าสนใจๆ พากลับไปด้วยดีกว่า"เลโอพูดพร้อมอุ้มลูเซียขึ้นมาแล้วหาย

 

ตัวไปจากตรงนั้น

 

ณ วังดาร์คโซน ซึ่งเป็นวังของเลโอ

 

เลโอที่ใช้พลังเคลื่อนย้ายในพริบตาไดมาโผล่ตรงทางเดินที่ปูด้วยพรมสีแดงเลือดหมู ณ ขณะ

 

นี้เลโอได้อยู่ที่ทางเดินในวังซึ่งมีแสงจากตะเกียงที่ติดอยู่บนกำแพงสีดำสนิทที่แวววาวเหมือน

 

แบล็คไดม่อน หลังจากเดินได้ไม่นานก็มากหยุดหน้าห้องๆหนึ่งซึ่งมีประตูเป้นประตูไม้สีดำ

 

สนิทสูงสามเมตรกว้างสองเมตรไม่นานประตูก็เปิดออกเผยให้เห็นภายในห้องที่ถูกจัดแต่ง

 

ด้วยเฟอร์นิเจอร์อย่างหรูซึ่งจะเป็นโทนสีดำทั้งหมด เลโอเดินไปที่เตียงขนาดคิงไซต์ซึ่งเป็นสิ่ง

 

ที่เป็นสีขาวพร้อมวางลูเซียที่สลบอยู่ลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล

 

"อีกประมาณ 1 ชั่วโมงคงจะฟื้น งั้นไปอาบนำก่อนคงจะดีกว่า เพราะตอนนี้ ก็หนึ่งทุ่มแล้ว"

เลโอกล่าวพร้อมบิดตัวคลายเมื่อย ใช่แล้วห้องๆนีเป็นห้องของเลโอ ที่ระหว่างเลโอเดินมาไม่มี

 

เสียงอะไรเลยนั้นก็เพราะว่าที่วังไม่มีพวกขุนนางน่ารำคาญ องครักที่เกะกะ และอีกมายมายที่

 

ในวังนี้นอกจากเลโอแล้ว

 

เปลือกตาสีงาช้างของลูเซียค่อยๆเปิดขึ้นเผยให้เห็นดวงตาสีอำพันสวย ก่อนจะกระพริบตาถี่ๆ 

 

เพื่อปรับสายตา

 

"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย"ลูเซียกล่าวออกมาเมื่อเห็นตัวเองอยู่ที่ห้องที่ตนเองไม่คุ้นเคย

 

"ที่นี่ห้องฉันในปราสาทเองแหละ"เสียงเลโอดังมาจากหน้าประตูห้องนำทางซ้าย

 

"อ่อ งั้นเหรอ ... "ลูเซียพูดพร้อมหันไปทางเจ้าของเสียงก่อนจะ...

 

"เห้ย !!!"ลูเซียอุทานไม่สมหญิงเพราะเจ้าของเสียงที่ตอบนั้นกำลังเปลือยท่อนบนเผยให้เห็น

 

กายแกร่ง ส่วนท่อนล่างนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวตามตัวมีหยดนำเกาะพราวอยู่ ตอนนี้เลโอกำลัง

 

เช็ดผมอยู่

 

"นายทำไม  มะ มะ ไม่ไปใส่เสื้อผ้า"ลูเซียกล่าวเสียงตะกุกตะกัก พร้อมใบหน้าที่แดงฉ่าที่หัน

 

หน้าหนีจนคอแทบหลุด

 

"ก็ตู้มันอยู่ด้านนอกก็เลยจะมาเอาเสื้อ"เลโอกล่าวพร้อมหยิบเสื้อและกางเกงสีดำหรูหราออก

 

มาแล้วเดินเข้าห้องนำไป 

 

2 นาทีผ่านไป

 

"เสร็จแล้ว"เลโอที่เดินมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงพูด

 

"งั้นเหรอ นี่ฉันหลับไปนานเท่าไหร่"ลูเซียถาม ณ ตอนนี้ลูเซียนั่งอยู่บนเตียงไม่ลงมายืน (ที่

 

ไม่มายืนเพราะไม่มีแรงต่างหากเล่า:ลูเซีย)ทุกก้าวที่เลโอก้าวเข้ามาลูเซียจะขยับออกห่างจน

 

ตอนนี้เกือบตกเตียงอยู่รอมร่อ เลโอมองท่าทางนั้นอย่างขบขัน

 

"เธอน่ะหลับไปแค่ครึ่งชั่วโมงเอง ฉันไม่อยากจะเชื่อตอนที่เห็นเธอลุกขึ้นมานั่งแล้ว ฉันนึกว่า

 

ประมาณหนึ่งชั่วโมงซะอีก เธอเนี่ยทำฉันประหลาดใจอยู่เรื่อย แล้วทำไมถึงไม่ลุกจากเตียง

 

หล่ะหรือจะชอบเตียงนุ่มๆ"เลโอกล่าวอย่างฉงน

 

"บ้านนายสิ! ฉันไม่มีแรงต่างหาก ถ้ามีนะฉันจะเข้าไปปาไฟอนันตกาลใส่นายเลยคอยดูสิ 

 

ฮึ่ม!"ลูเซียพูดอย่างหงุดหงิด พร้อมกอดอก

 

"แหม เล่นแรงจันนะถึงกับจะใช้ไฟอนันตกาลที่ไม่สามารถดับได้ยกเว้นแต่เจ้าของจะสั่งให้

 

ดับกับฉันเลยเหรอ แต่คงอีกนานนะเพราะร่างกายเป็นแบบนี้แล้วเธอจะทำยังไงหล่ะ"เลโอถาม

 

"นายไปนั่งตรงโซฟานู่นไปเดี่ยวโดนลูกหลง"ลูเซียสั่ง

 

"คร้าบๆ"เลโอกล่าวอย่างล้อเลียนก่อนจะทำตาม

 

ด้านลูเซียนั้นประกฏไฟสีทองขนาดเท่านิ้วโป้งบนฝ่ามือ 1 2 3 4 มากขึ้นเรื่อยๆจนรอบตัว

 

ลูเซียมีลูกไฟสีทองมากกว่า1,000,000ดวงอยู่รอบๆ ก่อนลูกไฟทั้งหมดจะเข้าไปในร่างลูเซีย

10%

วูบ!!!

พรึบ!!!

หลังจากที่แสงทั้งหมดเข้าไปในร่างของลูเซีย ลูเซียก็หมดสติ ร่างกายที่ไม่มีสติของลูเซียจึงล้มตัวลงนอนไปกับเตียงทันที

"เฮ้อ...นี่เธอจะไว้ใจคนง่ายไปไหม ช่วยรู้สึกหน่อยได้ไหมว่าตัวเองอยู่กับแวมไพร์น่ะ ถ้าเธอไปอยู่กับแวมไพร์ตัวอื่นฉันหล่ะไม่อยากจะคิด"เลโอพูดอย่างเหนื่อยใจพร้อมมองดูสภาพของร่างโปร่งของหญิงสาวที่หลับไปแล้วอย่างอดกลั้น

'จะไม่ให้อดได้ไงเล่าก็นอนแบบให้เห็นคอชัดขนาดนั้น ถ้าเป็นมนุษย์ปกติอย่าคิดว่าจะอยากดูดเลือดเลย แต่นี่!!ๆ ดูบ้างสิว่าเธอเป็นจอมเวทนะ ซวยแล้ว! เขี้ยวโผล่มาแล้วววว'คิดพร้อมกุมปากที่เขี้ยวเริ่มยาวออกมา

'วันนี้นอนโซฟาก็ได้ ถือว่าเปลี่ยนบรรยากาศ'
คิดพร้อมถอนหายใจแล้วล้มตัวลงนอน

"ราตรีสวัสต์นะ 'ลูเซีย' "

"ราตรีสวัสต์นะ 'เลโอ' "

ตอนกลางดึก

"ฮือ...แม่...แม่คะ พะ.พ่อคะ อย่าทำอะไรพ่อกับแม่นะ...ช่วยด้วย...ได้โปรดอย่าทะ...ฮึก...ทำอะไรพ่อกับแม่หนูเลย...ฮึก...ฮือ..."ตอนนี้ลูเซียได้ฝันร้าย ฝันที่เธอไม่ได้ฝันมันมานานหลายปีแล้วแต่ก็ยังเป็นปมในอดีตของเธอที่เธออยากลืมแต่ก็ลืมไม่ได้เพราะถ้าลืมเธอจะลืมจุดประสงค์ในการใช้ชีวิตไป การใช้ชีวิตสำหรับตัวเธอนั้นไม่ใช่การเที่ยวเล่นไปวันๆ แต่เป็นการใช้ชีวิตเผื่อบุคคลสำคัญของเธอ ที่ไม่ได้มีชีวิตดูโลกนี้ต่อไป

ตึก...ตึก...ตึก

"ร้องไห้ทำไมหึ"เลโอกระซิบถามคนที่อยู่ในห้วงฝันที่แสนจะเลวร้าย

"ไม่เป็นไรนะเธอมีคนที่ยังรักเธออีกมากอย่าง เพื่อนของเธอ...อย่างฉัน"ประโยคสุดท้างเลโอกระซิบเสียงแผ่ว

'ใครน่ะ...'

'ไม่เป็นไรนะ ยังมีคนที่รักเธออีกมากอย่างเพื่อนของเธอ...'

'นั่นสินะ เรายังมีเรลลี่กับแฟรี่อยู่นี่นา'

"ฟี้..."

"อ้าว...หลับซะแล้ว...อะ!"หลังจากที่เลโอคิดว่าลูเซียหลับแล้วก็จะไปนอนที่โซฟาแต่ตอนที่ลุกนั้นก็รู้ว่ามีมือของคนที่หลับเกาะอยู่ แถมยังเกาะแน่นด้วย

"เฮ้อ...ก็ได้ แต่ตอนตื่นขึ้นมาอย่ามาด่ากันก็แล้วกัน"เลโอตัดสินใจสอดตัวลงไปในผ้าห่มพร้อมกับดึงลูเซียเข้ามากอดไว้ ด้วยความที่อากาศเย็นทำให้ลูเซียขยับเข้าซุกเลโอมากขึ้น