[Fic Reborn]หยุดสงคราม แล้วเธอกับฉันมารักกัน G27,ASa

ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 15 ASa : ความรู้สึก

ตอนที่ 15 ASa : ความรู้สึก

เช้าในวันต่อมา ยามอรุ่ณที่ส่องประกายสวยงามที่บริเวณหนึ่งริมแม่น้ำมีร่างสูงในชุดสูทสีดำและผมสีเบจเงินที่ดูตอนนี้เปียกไปทั้งตัว ร่างของเขาเริ่มขยับเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองให้ปรับกับแสงแดดในยามนี้

" ตอนเช้ามืด...เฮ้อ! อ่ะ!ซาเซีย!! "

เมื่อเขาจำได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นเมื่อคืนก็หันมองไปรอบๆเผื่อที่ว่าเขาจะได้พบกับร่างเล็กของเขา ก่อนจะลุกขึ้นยืนเมื่อมองหาได้ง่ายยิ่งขึ้นในตอนแรกอาจจะเซบ้างแต่ตอนนี้สภาพของเขาจะเป็นยังไงก็ชั่ง ห่วงก็แต่เธอคนนั้นที่ถูกยิงที่ไหล่ซ้าย ที่รับกระสุนแทนเขา

" อ่ะ! ซาเซีย!! ซาเซีย!ทำใจดีๆไว้ "

เป็นครั้งแรกที่เขาหวั่นกลัว กลัวคนตรงหน้าเป็นอะไรไปเพราะเขา ถึงแม้คำพูดนั้นมันคือความตั้งใจของเธอแต่เขา ' ยอมรับไม่ได้ '

" แค่ก แค่ก.....แฮ่ก แฮ่ก คุณ...คุณอเลาดี้ "

ซาเซียเอ่ยคนเรียกที่กำลังประคองเธอเอาไว้อย่างหมดแรง ซึ่งการที่เธอพูดแบบนี้แสดงว่า ' เสียเลือดมาก ' อเลาดี้ไม่รีรอให้เธอได้พูดต่อจัดการช้อนร่างของเธอให้พ้นจากธารน้ำเพื่อหาที่อุ่นและแห้งให้เธอ เมื่ออเลาดี้เจอที่ที่คาดว่าจะหลบภัยได้จึงค่อยๆว่าร่างของซาเซียและดูบาดแผล

' หัวกระสุนยังไม่ฝังลึกมากคงต้องเอามันออกมาก่อน ' " ซาเซีย ทนเจ็บหน่อยได้ไหม "

เขาพูดด้วยความเป็นห่วงคนตรงหน้าซึ่งในยามนี้เธออยู่ในสีหน้าที่ซีดเผือดมาก ริมฝีปากที่เคยมีสีแดงสดตอนนี้กลายเป็นสีขาวซีด ซาเซียพยักหน้าก่อนจะสะกดริมฝีปากของตนเพื่อไม่ให้เสียงได้เล็ดลอดออกไป อเลาดี้ที่เห็นว่าเธอเตรียมใจแล้วจึงใช้มือของเขาพยายามดึงหัวกระสุนออกมา

" อึก!! เจ็บ...ฮึก! "

เจ้าตัวพยายามอดทนจนน้ำตาเล็ดออกมาเล็กน้อย และหลังจากอเลาดี้เอาออกไปแล้วเขาทำการถอดผ้าคลุมของซาเซียออก

" ฉันเอามาปิดบาดแผลเธอได้ไหม "

" ค่ะ...ได้ค่ะ "

เมื่อซาเซียตอบตกลงเขาจึงฉีดผ้าบางส่วนนำไปชุบน้ำเพื่อมาเช็ดรอบปากแผลก่อนจะพันรอบแผลให้แน่นแต่ไม่บีบรัดแผลจนเกินไปจนเสร็จ ซาเซียจึงค่อยชันตัวขึ้นหลังจากที่นอนกับโคนหินก้อนใหญ่

" ขอบคุณมากเลยนะคะ และ...ขอโทษด้วย "

" ไม่ต้องขอโทษฉันเลยนี่ เธอต่างหาก...ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรมาก ถ้าเธอเป็นอะไรไปมันจะเป็นยังไงต่อล่ะ "

ทั้งคู่จ้องมองกันสักครู่ก่อนที่อเลาดี้จะเป็นฝ่ายให้เธอได้พักส่วนตัวเขาจะไปหากิ่งไม้ที่แห้งเพื่อมาทำกองไฟ

.

.

.

.

.

.

.

เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ สิ่งที่รู้ได้คือแสงแดดในยามนี้ ดูจากแสงแดดที่ส่องมาคงจะเป็นช่วงเวลาราวๆ 10.00 น. อเลาดี้ที่ก่อกองไฟกำลังปิ้งปลาหลังจากที่เขาออกไปหาอาหารเท่าที่เขาพอทำได้ อเลาดี้เหลือบมองซาเซียที่ยังคงนอนพักอยู่แต่มีสิ่งผิดปกติขึ้นเมื่อท่าทีซาเซียที่นอนอยู่นั้นนอนกอดตนเองเอาไว้ อเลาดี้จึงเข้าไปดู

" ซาเซีย เป็นอะไรหรือเปล่า "

" ...อือ รู้สึก..หนาวนิดหน่อยค่ะ "

" หนาว? "

ว่าแล้วเขาก็ใช้มืออิงหน้าผากของอีกฝ่ายก่อนจะชักกลับและทำสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด

" รู้สึกว่าไข้จะขึ้นนะ "

" อือ...หรอค่ะ "

" ทานอาหารที่ผมหามาได้ก่อนแล้วเราจะออกเดินทางกัน "

ซาเซียพยักหน้ารับก่อนจะพยุงร่างของตนให้ลุกขึ้นนั่ง แต่มันทำได้ยากลำบากคงเพราะพิษไข้และบาดแผลที่ทำให้เธอรู้สึกหนักอึ้ง อเลาดี้ทนเห็นไม่ไว้จึงเข้าช่วยก่อนจะนำปลาปิ้งที่เขาทำไว้แบ่งให้อีกฝ่าย หลังอาหารมื้อเช้าที่เกือบจะเที่ยงอเลาดี้มองทอดยาวออกไปตามแม่น้ำที่พวกเขาไหลมาจากหน้าผาเมื่อคืน ก่อนจะหันไปหาซาเซียที่หน้าซีดและหอบอยู่

" ไหวหรือเปล่า "

" ค่ะ...พอไหวค่ะ "

" อืม ตามที่เธอบอกเอาไว้เมื่อคืนระหว่างมาที่คฤหาสน์นั่นเธอบอกว่าแม่น้ำสายนี้ไหลผ่านหลังบ้านพักตลอดไปถึงตัวเมืองเพื่อไหลเข้าสู่แม่น้ำเวนิสใช่ไหม "

" ค่ะ "

ซาเซียตอบเพียงเท่านั้นก่อนจะเอนเอียงไปพิงกับโคนหินซึ่งที่เธอนั่งอยู่อเลาดี้มองดูสีหน้าเคร่งเครียดก่อนจะย่อตัวให้เท่ากับคนที่นั่งอยู่และพูดขึ้น

" ผมจะให้คุณขี่หลังผมไปล่ะกัน เพราะถ้าหากปล่อยเอาไว้คุณคงได้เลือดหมดตัวแน่และไม่ดีแน่ๆ....เพราะงั้นช่วยอดทนหน่อยนะ "

" ค่ะ...ขอบคุณ...มากๆเลยค่ะ ^^ "

ซาเซียกล่าวเช่นนั้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ฝืน อเลาดี้จัดการให้ร่างของซาเซียอยู่บนหลังเขาโดยพยายามคำนึงถึงบาดแผลที่ได้ที่ไหล่ซ้ายของเธอและเริ่มออกเดินทาง อเลาดี้ได้บอกเหตุผลระหว่างก้าวเดิน

" เดี๋ยวพวกเราจะเดินเรียบแม่น้ำไปนะ ซาเซีย "

" ค่ะ... "

ซาเซียว่าก่อนจะซบใบหน้าลงที่หลังของอเลาดี้ อเลาดี้ที่เห็นว่าอีกฝ่ายพร้อมจึงก้าวเดินทาง

.

.

.

.

.

.

ALUDE : SAY

หลังจากที่พวกผมออกมาได้ 2-3 กิโล ดีที่ว่าพวกผมเดินทางมาเมื่อคืนเพียง 5 กิโลเพราะผมรู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ของหลังของผม ไม่แปลกเพราะเธอหลับไปแล้วและพิษไข้ก็เริ่มรุมเธอ ' เธอต้องไม่เป็นอะไร ' แต่ที่น่าเจ็บใจทำไมเธอถึงต้องเอาตัวมาบังผมทั้งๆที่รู้ว่าต้องโดนผม เมื่อคิดแบบนี้ความรู้สึกเจ็บปวดก็เข้ากลางอก ' เจ็บ...เจ็บที่ต้องเห็นเธอเป็นแบบนี้ แทนที่จะเป็นผม ' ผมคิดแบบนั้น...งั้นหรอทำไมถึงห่วงเธอขนาดนี้กัน ในจังหวะที่ผมกำลังคิดถึง ' ความรู้สึก ' ทั้งหมดตั้งแต่ได้พบและรู้จักกับเธอนั้นเธอก็เริ่มครางขึ้นเบาๆทำเอาผมเกือบก้าวเท้าผิดจังหวะ ' ดีใจที่เธอไม่เป็นไร '

" ขอโทษนะ ผมทำให้คุณตื่นหรอ "

" เปล่าค่ะ...พักก่อนก็ได้นะคะ...คุณอเลาดี้เดินมาตั้งไกลแล้ว "

ใช่ผมเดินมาตั้งแต่หลังจากทานอาหารที่เกือบจะเป็นมื้อเที่ยง ผมเงยมองท้องฟ้าเพื่อดูดวงอาทิตย์เพื่อบอกเวลาและตอนนี้คือเวลาบ่ายสามแล้วเท่าที่ดูจากแสงแดดและตำแหน่งของมันล่ะนะ ผมจึงค่อยๆวางร่างซาเซียลงที่ใต้ต้นไม้เพื่อทำตามที่เธอขอ

" พักดื่มน้ำก่อนก็ได้นะคะ "

" อืม... "

ผมว่าก่อนจะถอดเสื้อคลุมที่เป็นสูทออกและนำคลุมตัวซาเซียเอาไว้ ผมลุกไปที่แม่น้ำที่ไม่ห่างกันนะทำมือกรองน้ำและดื่มมัน น้ำที่เวนิสที่ว่าดีทีเดียวล่ะนะทั้งสวยและสะอาด ผมขวักน้ำมาล้างหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะมีเนื้อผ้าสีที่คุ้นเคยยื่นมาข้างๆไม่ใช่ใครอื่นเลยนั่นคือ เศษผ้าในส่วนกระโปรงที่เธอน่าพึ่งจะฉีกมาให้ผม

" อาจจะ...ไม่สะอาดก็ได้นะ ล้างก่อนเช็ดก็ได้ "

" อืม...คุณเองก็เถอะขยับมากระหว่างแผลหน่อยก็ดีนะ "

" อืม "

เธอพยักหน้ารับผมหน่อยๆก่อนจะขยับไปใกล้แม่น้ ระหว่างที่ผมซักเนื้อผ้าที่เธอฉีกมาให้ผมต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเธอเอาหน้าไปจุ่มกับน้ำในแม่น้ำ

จ๋อม! ซ่า!

" เธอทำอะไรน่ะ!! "

" อ๊า! เฮ้อ!...อ่ะ!มีอะไรหรอค่ะ "

" ถามว่าเธอทำอะไร ทำแบบนั้นมันอันตรายนะ "

ด้วยความรีบผมทิ้งผ้าที่เธอให้และรีบตรงเข้ามาดูอาการของเธอ เธอยิ้มให้ผมก่อนจะเช็ดใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยดน้ำ ก่อนจะหันมาตอบผมที่กำลังสำรวจร่างกายเธออยู่

" แค่อยากแช่น้ำน่ะค่ะ นั้นก็เพราะตอนนี้ฉันรู้สึกร้อนมากเลยน่ะค่ะ "

" งั้นเองหรอ เฮ้อ!ทีหลังก็บอกกันก่อน- "

คำพูดของผมหายไปเมื่อเธอนำผ้าที่พึ่งเช็ดใบหน้าของเธอเมื่อครู่ซับหยดน้ำที่ใบหน้าของผม เธอเข้ามาใกล้จนผมรับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆที่เกิดจากพิษไข้ ผมหยุดนิ่งและเธอทำอย่างพอใจ และเป็นอีกครั้งที่เหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมา ' ความรู้สึก ' ที่ผมรับรู้ในตอนนี้คือหัวใจของผมที่เต้นอย่างผิดจังหวะ การหายใจของผมก็ถี่ขึ้นมาอย่างดื้อๆ แบบนี้เขาเรียกอะไรกันนะ? ระหว่างที่คิดอยู่ซาเซียก็ผละออกไปก่อนจะไอ้ขึ้นทำเอาผมหลุดจากภวังค์และดูอาการของเธอ

" ไหวหรือเปล่า "

" ค่ะ ^^ แล้วจะไปกันต่อไหมค่ะ "

" อืม ถ้าไม่รีบมีหวังมืดก่อน "

ผมว่าก่อนจะเขยิบไปใกล้เธอและให้เธอขึ้นหลังอีกรอบ ผมรู้สึกได้ว่าตัวเธอร้อนขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่า? เพราะถึงแม้ว่าการที่เธอเอาหัวไปจุ่มกับน้ำเย็นๆนั้นก็ไม่ได้ทำให้ความร้อนในตัวเธอลดลงเลย บางทีอาจจะเพิ่มขึ้นด้วยซ้ำ

.

.

.

.

.

เมื่อเดินต่อมาเรื่อยๆผมก็เห็นสิ่งที่ผมคุ้นตา ' บ้านพักของซาเซีย ' ผมอดที่จะเผยยิ้มออกมาโล่งใจไม่ได้เพราะนั้นหมายถึงซาเซียจะได้รับการรักษาแล้ว ดังนั้นผมจึงพูดกับคนที่อยู่บนหลังผม

" ซาเซียใกล้ถึงบ้านพักแล้วนะ "

" ..... "

" ซาเซีย? "

ผมเอ่ยขึ้นนั้นก่อนจะเห็นสิ่งที่ทำให้ใจผมวูบไป มือของเธอที่เกาะอยู่บนไหล่ไหวลงข้างตัวราวกับว่าคนที่อยู่บนหลังของผมได้ใจหยุดเต้นไปแล้ว ' จะว่าไปเธอก็เงียบมานานแล้ว...เกินลิมิตที่เธอรับไหวสินะ ' เมื่อคิดจึงเริ่มก้าวเดินให้ยาวที่สุดและเร็วที่สุด เมื่อผมหาทางเข้าหลังบ้านได้ก็เริ่มบุกเข้าทางหลังบ้านผ่านจากสวนที่เคยมานั่งอ่านเอกสารกับซาเซียผ่านเข้าห้องครัวและก็พบกับเพื่อนของซาเซีย

" อ่ะ! คุณ...ซาเซีย!! "

" รีบตามหมอ ไม่ก็พาเธอไปโรงพยาบาลเร็วเข้า "

ฟูยุพยักหน้าก่อนจะรีบออกไป ผมจึงเดินออกจากห้องครัวไปเพื่อหาโซฟาวางร่างของเธอก็พบกับคนใหม่ซึ่งเป็นผู้หญิงอายุราวซาเซีย ผมสีน้ำเงินเข้มราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนดวงตาสีฟ้าครามมองมาที่ผมที่กำลังจัดการร่างซาเซียให้นอนดีๆ ก่อนจะจับมือของเธอที่เย็นเฉียบ... ' ทำไม...ถึงต้องเป็นแบบนี้ '

" นี่มินนะ! ไปเตรียมห้องเร็วเข้าฉันไปตามหมอประจำตัวที่อยู่ที่นี่แล้วนะ เครื่องมือพร้อมด้วย ด่วน!! "

" รับทราบ!! "

เด็กคนนั้นรับคำก่อนจะรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว ฟูยุเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าขนหนูเธอส่งให้ผมพร้อมกับพูดขึ้น

" ขอบคุณที่ดูแลเพื่อนฉันอย่างที่สุดนะคะ คุณไปพักก่อนเถอะ ห้องฉันเตรียมไว้ให้แล้วระหว่างที่พวกคุณไม่อยู่ ขอบคุณอีกครั้งจริงๆนะคะ "

" ไม่เป็นไร "

ผมรับผ้าขนหนูนั้นมาและวางฝามือที่เย็นลงที่อกของซาเซีย ใบหน้าของซาเซียซีดมากทันทีที่เห็นดังนั้นหัวใจของผมก็บีบรัดแน่น ผมลุกขึ้นก่อนจะให้ฟูยุเข้ามาจัดการส่วนผมก็ไปทำธุระส่วนตัวตามที่ฟูยุบอก

.

.

.

.

.

เวลาผ่านไปจนถึงมื้อค่ำฟูยุยกถาดอาหารมาให้หลังจากที่วิ่งวุ่นเพื่อซาเซียที่ตอนนี้เสียเลือดและป่วยพร้อมกัน

" ขอบคุณนะ "

" ทางฉันต่างหาก- "

" ฟูยุ!! แย่แล้วๆ!!....ซาเซีย...คุณหมอบอกมาว่าเลือด...มีเลือดไม่พอ!! "

ยังไม่ทันที่ฟูยุยังคุยกับผมไม่จบก็ถูกขัดโดยเพื่อนอีกคนที่ชื่อว่า มินนะ ฟูยุหน้ากังวลขึ้นมาผมจึงหันไปถามมินนะแทน

" ซาเซียกรุ๊ปเลือดอะไร "

" AB ค่ะ "

" เอาของผมไปก็ได้ ผมก็ABเหมือนกัน "

ผมพูดอย่างนั้นก่อนจะส่งถาดอาหารคืนฟูยุและตามมินนะไปที่ห้องพักที่ผมเคยพักกับซาเซีย

ภายในห้องช่างเงียบสงบมีเพียงเครื่องตรวจชีพจรและสายที่ช่วยต่างๆสำหรับซาเซีย ตอนนี้ผมนอนลงอยู่ที่โซฟาใกล้ๆเพื่อให้หมอประจำตัวซาเซียจัดการนำเลือดผมไปให้เธอ ' อย่างน้อย...ก็ขอตอบแทนที่เธอช่วยเอาไว้ล่ะนะ ' การถ่ายเลือดเป็นไปด้วยดี ผมออกมาจากห้องหลังจากบริจาคเลือดให้ซาเซียและกลับไปที่ห้องพักอีกห้อง เมื่อเข้าไปก็พบฟูยุอยู่พร้อมกับถาดอาหาร

" ทานด้วยนะคะ แล้วก็...ขอบคุณ ไม่รู้ว่าฉันจะพูดเยอะไปไหมแต่จริงๆนะ "

" ไม่หรอก ผมได้ซาเซียช่วยไว้...ว่าแต่เรื่องบอสของเวสิเนสล่ะ "

" ซาเซียวางแผนซ้อนแผนทำให้พวกฉันจัดการพวกนั้นได้ทั้งแฟมิลี่เลยล่ะ "

ซ้อนแผน? ผมทำสีหน้าขมวดคิ้วอย่างงุนงงทำให้ฟูยุลอบยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเล่าต่อ

" ซาเซียรู้ว่าในงานคุณต้องถูกยิงและตกไปที่หน้าผาแต่...คุณไม่ได้กลับมาคุณเสียชีวิต และเพื่อเปลี่ยนชะตะของคุณเธอจึงซ้อนแผนของพวกนั้นโดยการไปจัดการคนของพวกนั้นในงานทั้งหมดและให้ปลอมตัวเป็นพวกเดียวกับพวกนั้นและไปเผชิญหน้าคุณและ...ให้ยิงใส่ซาเซีย "

เมื่อความจริงเปิดเผยเลยแปลกใจไม่ใช่น้อยเกี่ยวกับซาเซีย เธอรู้ว่าผมต้องตาย...นั้นคือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงไม่อยู่กับผมในงานเพราะเธอไปจัดการเรื่องพวกนั้นเพียงลำพัง

.

.

.

.

ผมใช้เวลาส่วนตัวที่ห้องจนเมื่อไฟทุกดวงในบ้านพักดับลงหรือที่เป็นช่วงเวลาที่ควรพักผ่อน ผมที่ขออาสาเฝ้าซาเซียที่ห้องกำลังนั่งมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงที่สบายแล้วผมก็สบายใจนะที่เห็นว่าเธอปลอดภัยแล้ว แต่สิ่งที่ได้รับรู้มันทำให้ผมเจ็บปวดกว่า ' เธอรับความตายแทนผม ' ผมควรทำยังไง...ผมควรจะขอบคุณงั้นหรอ? แต่มันเจ็บปวดมากกว่าที่เห็นว่าเธอ ' เจ็บ ' เพียงแค่คำพูดนี้ก็ทำให้ผมเกือบเจ็บแทนแล้ว ทำไม?ความรู้สึกนี้ที่เกิดขึ้นระหว่างตอนมา....ความรู้สึกที่ไม่อยากเห็นเธอตาย

" ....... "

ความเงียบปกคลุมห้องผมที่นั่งอยู่ที่โซฟาก็ได้ขยับตัวล้มลงนอนที่โซฟาพร้อมกับผ้าห่มระหว่างนั้นผมก็นึกถึงความรู้สึกทั้งหมดของผมที่มีต่อเธอ ใช่...รู้สึกได้เลยว่าผมแปลกไปตั้งแต่ได้พบและรู้จักเธอ เหมือนกับว่าเธอคิดสิ่งที่หายไปและเข้ามาเติมในส่วนนั้น

' งั้นเองหรอ....ความรู้สึกนี้ คือ ความรัก '

ติดตามตอนต่อไป....