คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หนมโตเกียว
“โอ๊ยไอ้เหี้ย อาจารย์ไปแล้วเลิกเรียนแล้วด้วยมึงเลิกแกล้งหลับได้แล้ว”กรูเรียกคนที่นอนฟุบกับโต๊ะติดกัน
“คร่อก...”เสียงกรนจากคนแกล้งหลับ ที่ตอนนี้กลายเป็นหลับจริง
“เฮ้ย มึงตื่นซิโว้ย เดี๋ยวปัดเหนี่ยวเลย”กรูพยายามปลุกมันอีกหน แต่มันก็ยังไม่ตื่น เซ็งแล้วนะเฟ้ย
เอ่อ....จริงซิมาแนะนำตัวกันก่อนดีกว่าเอ่อ...กรูชื่อพิทยา ส่วนไอ้คนที่ปลุกเนี่ยมันชื่อไอ้โยธามันเป็นหัวหน้าห้องที่ปลดกระดุม 2 เม็ด หลับในคาบ บอกขอบคุณอาจารย์ตอนเลิกคาบก่อนเวลา ไอ้โยเป็นเพื่อนกรูมา4ปี เรียนห้องเดียวกันตั้งแต่ม.1ยันม.4 นั่งข้างกันตลอดเลยด้วย ที่สำคัญโยเนี่ยแหละเป็นคนที่กรู....
แอบชอบเฟร้ย....
ชอบมาตั้งแต่เมื่อไร....
ไม่รู้แฮะ...
“อ้าวไอ้เหี้ยโยยังไม่ตื่นหรอวะ”เสียงของเพื่อนอีกคนถาม
“เออ แม่งแกล้งหลับแล้วเสือกหลับจริงเวรเอ๊ย”
“เตะแม่งเลย”เพื่อนอีกคนที่เดินตามหลังไอ้ตัวแรกว่า
ไอ้คนแรกที่ถามน่ะมันชื่อตั้ง คนที่เดินตามมันมาชื่อไอ้โอ้ ก็ไม่รู้นะว่าสนิทกับพวกมันตั้งแต่เมื่อไร แต่อยู่กับมันแล้วสนุกดี
“ฮ้าวววววววววววววว”
“ตื่นแล้วหรอวะ”กรูหันหน้าไปมองคนที่อ้าปากหาวยาวเหยียด โยธาบิดขี้เกียจเสียงกระดูกลั่นชวนหวาดเสียว
“เออดิไอ้พิท พวกมึงอ้ะเสียงดังกวนเค้าตอนนอนอยู่เรื่อยเลยไม่ดีนะตัวเอ้ง”โยตอบกวนๆรอยยิ้มหวานนั่นแทบทำให้หน้าคนถามแดงขึ้นมา
กระเป๋าของโยที่เตรียมอยู่ก่อนหน้าแล้วถูกสะพายขึ้นหลัง โยเดินนำพวกเราออกไปนอกห้อง พวกไอ้โอ้แยกกันไปคนละทางกับเรามันบอกไปโลตัสด้วยไม่ได้ ตอนแรกกรูก็ตัดสินใจไม่ไปแต่พอเจอเจ้าบ้าโยโอบรอบคอลากเลยจำต้องไปกับมันด้วยอย่างช่วยไม่ได้
…………………………
……………………..
………………….
……………..
……….
…..
“เฮ้ยมึงกูเลี้ยงโตเกียวป่ะ”โยว่าพลางชี้มือไปยังร้านขนมโตเกียว
“มึงเลี้ยงกรูก็เอา”ว่าแล้วกรูก็เดินตามมันไปทั้งๆที่มันบอกจะเลี้ยงกูแต่มันดันสั่งเองเสียหมด ที่สำคัญดันเสือกรู้อีกว่ากูชอบไส้อะไร
“เอ้า ของมึง”พอยื่นถุงขนมให้เสร็จ มันก็เดินนำไปยังร้านหนังสือใกล้ๆ ไปหยิบการ์ตูนที่เพิ่งวางแผงมาอ่าน อ่านฟรีเลยด้วย....
“กรูรู้ว่าบางเล่มปกมันหลุดแต่มึงจะอ่านฟรีอย่างนี้เลยหรือ”กรูถาม สายตากวาดมองไปรอบๆว่าไม่มีใครมายืนอยู่ข้างๆ ด้วยกลัวว่าจะโดนโยนออกนอกร้าน
“เอาน่า ถ้ามึงไม่เสียดังไปก็ไม่มีใครรู้”เอาซิครับ ฟังมันพูด ฟังมันซิ ช่างน่าเตะเสียเหลือเกินโยมรึงช่างกวนตรีน
....ไอ้โยสูงกว่ากรู เล่นกีฬาเก่งกว่ากรู มีแต่ผลการเรียนที่เราดีพอกัน...
.....กูไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับไอ้โย แต่ไอ้โยรู้เกี่ยวกับกรูทุกอย่าง ไอ้โยมีเพื่อนเยอะในขณะที่กรูไม่ค่อนจะมีเพื่อน ไอ้โยเฟรยด์ลี่ น่ารักนิสัยดีถึงจะอารมณ์ร้อนไปหน่อยก็ตาม....
....แต่กรูก็รักมัน
“เฮ้ย โยนี่เย็นแล้วเดี๋ยวจารย์มาเจอแล้วจะซวยเอา”กรูท้วงด้วยความเป็นห่วงแต่มันเสรือกตอบกรูกลับว่า
“มึงจากลัวไปทามมายว้าวันนี้มันวันศุกร์แห่งชาตินะเว้ย”
“วัน...”
“วันศุกร์แห่งชาติ คิดได้ไงวะ”
“กูเก่งโว้ย”
(ดู...ดู้...ดู...ดูมันทำ)เพลงอะไรซักอย่างที่ไอ้มิ่งฟันดำชอบร้องดังขึ้นมาในหัว
............................................
.............................
...................
...........
...
พวกกรูเดินไปที่เก้าอี้นั่งแถวร้านอาหารกะจะกลับบ้านเราะว่าเย็นมาก ไอ้เหตุผลวันศุกร์แห่งชาติของมันคงอ้างไม่ได้ถ้าเจออาจารย์
“5โมงแล้วกลับบ้านเลยเป่าว่ะ”กรูหันไปถามคนข้างๆ
“เออเดี๋ยวฝนตกไม่ได้เอาร่มมา”โยเริ่มลนเพราะว่าตนไม่ได้เอาร่มมา
“พูดงั้นเดี๋ยวตกจริ....”ยังไม่ทันที่กรูจะพูดจบประโยคเลยซวยจริง
ซ่า....ๆ....เสียงฝนที่ตกลงมาพอจะบอกได้ว่าหนักน่าดู
ว่ายังไม่ทันขาดคำฝนเจ้ากรรมก็ตกลงมาเสียได้ ร่มก็ไม่ได้เอามาทั้งคู่ ทำไงได้กรูก็ต้องนั่งอยู่กับไอ้โยต่อนะเซ่
“ญี่ปุ่นที่เรียนไปเรียนรู้เรื่องเปล่าวะ”กรูเปิดฉากถามโยที่นั่งอ่านการ์ตูนข้างๆ แมร่งวันจันทร์มีสอบ ดันเสรือกอ่านการ์ตูน
“งงบ้าง”มันตอบ
(แล้วไมไม่อ่านหนังสือเรียนฟระ อ่านการ์ตูนอยู่ได้ ว่าแต่กรูก็พอกัน 5เล่มต่อวัน(อย่างต่ำ))
“กูติวให้ไหม”พอกรูถามไปอย่างนั้นมันก็รีบหยิบหนังสือจากกระเป๋าโดยเร็ว
สอนไปได้สัก30นาทีฝนก็หยุดตก
................................
.........................
............
....
กูกับมันก็แยกกันกลับบ้าน ทางแถวที่กรูรอรถเปียกแฉะกรูว่านะถ้าโยมาด้วยมันต้องเตะน้ำใส่กรุแหงๆ คิดถึงมันเหมือนกันก็คนมันรักนี่หว่ารักมากด้วยเฟ้ย แต่ทำไงได้
ระหว่างทางกลับบ้านรอรถเป็นนานกว่าจะมาได้ รถติด ติดแบบอนาถเลย ติดอะไรวะแม่ง ติดถนนน่ะเซ่ ถามเองตอบเองทำไมเล่า...มึงจะบ้ารึไงวะ...
...........................................
..........................
...............
.........
...
พอถึงบ้านตัวก็เปียกไปหมด
น้ำก็ยังไม่ได้ทันอาบจู่ๆก็มีคนโทร.มาหาเฉย โว้ยเดี๋ยวแมร่งด่าเละเลยนี่โทร.มาหาอะไรฟร้ะ
ตรู๊ด...ตรู๊ด... (โอ๊ย...รับแล้วโว้ย ไหนขอดูชื่อหน่อยซิว่าใครมันโทร.มา เฮ้ย....โยนี่หว่า)
“ไงโยมีไร”ไอ้ที่กะว่าจะด่ามันหมดไปเรียบร้อยเมื่อรู้ว่าคนที่โทร.มาเป็นใครดีใจสุดๆ
“ถึงบ้านยังวะ”
“ถึงแล้ว”
“ก็ดีกูเป็นห่วง”
“ขอบใจไปอาบน้ำก่อนล่ะบาย”
จริงๆแล้วยังอยากจะคุยต่อใจจะขาด แต่ทำไงได้ไอ้บ้านั้นทำแบบนี้กับทุกคน แถมยังรักทุกคนเท่ากันหมดอย่างกับนางสาวไทยปี2007
พออาบน้ำเสร็จก็นึกขึ้นได้ว่ามีงานนี่หว่าต้องไทรไปถามไอ้โย แต่มันจะนอนยังวะ เอาไงดีล่ะกู โทร.ดีไหมหนอ เอาเหอะกำหนดส่งสัปดาห์หน้านิ เดี๋ยวโดนโยมันด่าว่าจะรีบไปหาป้าแกหรอ....อีก
ถ้าโดนมันด่าก่อนนอนต้องฝันร้ายแน่ๆเลย
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
ความคิดเห็น