คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Jewel 12...
Chapter 12
“พวกพี่ทำอะไรกันฮะ” ฮยอกแจออกปากถาม ทันทีที่เดินออกจากห้องน้ำแล้วพบว่ารุ่นพี่หน้าสวยแต่ละคนกำลังมุงกันอยู่ที่โต๊ะใหญ่กลางห้องตัวเดียว
“ฮยอกมานี่มา” ฮีชอลหันมากวักมือเรียก ร่างเล็กเดินเข้าไปทรุดนั่งมองอย่างสนใจ ในขณะที่เรียวอุคเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดผมเปียกๆของน้องเล็กไปด้วย
“นี่มันอะไรฮะ”
“มันคือแผนที่ของหอเราไง” อีทึกหันมาตอบพร้อมรอยยิ้ม
“แล้วเรามาดูแผนที่ของเราทำไมฮะ” น้องเล็กยังคงถามต่อไปเรื่อยๆ
“ก็อีกเดือนนึงเราต้องเข้าแข่งในงานประเพณีประจำปีแล้ว” แจจุงหันมาอธิบายแล้วหันกลับไปปรึกษากับฮีชอลต่อ
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่เราต้องมานั่งดูแผนที่ด้วยฮะ” เสียงหวานยังคงซักต่ออย่างอยากรู้
“ก็เพราะว่าเราต้องซ่อนตัวไง ไม่ให้พวกไนซ์กายมาเจอเราได้” จุนซูเป็นคนหันมาตอบ ยีหัวผมน้องเล็กไปอีกที
“ใช่ แล้วฮยอกก็จำเอาไว้นะว่าให้ไนซ์กายคนไหนพาออกไปจากหอ” ซองมินหันมากำชับอีกคน น้องเล็กฟังตาแป๋วแล้วพยักหน้ารับหงึกหงัก อย่างเข้าใจ
“อย่าทำให้พี่ผิดหวังนะ” ปิดท้ายด้วยฮีชอล ริมฝีปากอิ่มแย้มยิ้มกว้างแล้วพยักหน้ารับอีกครั้งเป็นการยืนยันจนพวกพี่ๆสบายใจก่อนจะหันไปประชุมกันต่อ ในขณะที่ฮยอกแจฟุบหลับไปกลางโต๊ะ
“พี่ซีวอน พี่ซื้อนมรึยัง” คยูฮยอนตะโกนถามหลังจากยืนเช็คของว่าครบไหมอยู่กลางโต๊ะที่กองเต็มไปด้วยอาหารมากมาย
“ซื้อทำไม” ซีวอนเงยหน้าขึ้นมาจากมะเขือเทศที่กำลังหั่นออกปากถามงงๆ
“ก็ฮยอกต้องกินนมทุกเช้าไม่ใช่เหรอไง” ดงเฮเป็นคนตอบแล้วส่ายหน้าน้อยๆที่สุดท้ายก็ลืมของสำคัญจนได้
“เฮ้ย! จริงด้วย” ร้องเสียงดังลั่นก่อนจะทิ้งมีดลงไปกับโต๊ะแล้วรีบเผ่นออกไปตลาดอีกรอบ คนอื่นๆได้แต่ขำน้อยๆ
“พี่จะว่าไปก็ใจหายนะ” อยู่ดีๆคังอินก็พูดขึ้นมา
“ใจหายเรื่องอะไร” ยุนโฮออกปากถาม
“ใจหายที่วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เราต้องไปรับใช้พวกเรื่องมากนั่นไง” คังอินตอบกลับ แม้จะพูดกระทบกระแทกแต่แววตากลับเศร้าสร้อย
“แล้วไม่ดีตรงไหนอ่ะพี่” คิบอมตะโกนถาม
ดีจะตายไม่ต้องไปรับฟังคำสั่งใคร
“ก็จะเจอยัยพวกนั้นน้อยลงไง คงคิดถึงเสียงแว้ดๆน่าดู” ยูชอนออกปากตอบก่อนจะลงนั่งเท้าคางอีกคน
“คนไหนอ่ะพี่ คนที่อยู่ในผ้าคลุมสีเขียวป่ะ” คยูฮยอนออกปากแซว
“อืม” แต่ดูท่าคนถูกแซวจะไม่อยู่ในอารมณ์กวนประสาทด้วย
“ผมคงคิดถึงซองมินนูน่า น่าดูเลย” หนสุดท้ายคนแซวก็หงอยเหมือนกัน จะมีก็แต่คิบอมกับดงเฮที่หัวเราะร่าเพราะไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับคนในจีวิล
“ไปได้แล้ว สายแล้วนะ” ฮันกยองยืนขึ้นหยิบของขึ้นมาถือเอาไว้แล้วเดินนำไปออกไปเงียบๆ ไร้ความร่าเริงเช่นทุกที
“อืมๆ ไปกันเถอะ” เยซองรับคำแล้วเดินตามพี่ใหญ่ไป น้องๆคนอื่นๆต่างหยิบของขึ้นมา อาหารมื้อสุดท้ายของปีที่อยู่ในการรับใช้กำลังถูกลำเลียงไปส่ง
ก๊อกๆๆ
“เชิญฮะ” ฮยอกแจวิ่งออกมาเปิดประตูรับอย่างร่าเริง ในขณะที่ผู้มาเยือนยิ้มอ่อนๆส่งมาให้ ก่อนจะแทรกตัวเข้ามาด้านใน วางอาหารมากมายลงบนโต๊ะมีคนตัวเล็กคอยช่วยหยิบนู่นจับนี่เช่นเคย
“ฮยอกมานั่งเฉยๆ” ฮีชอลออกปากสั่ง
“ฮะ” รับคำอย่างว่าง่าย พร้อมกับเดินไปนั่งจุ้มปุ๊กข้างๆกับพี่ใหญ่
“วันนี้ของนายเป็นอาหารญี่ปุ่นที่นายชอบนะ” ฮันกยองยกยิ้มหล่อมาให้แล้ววางอาหารเลิศรสที่ยอมแหกตาตื่นไปต่อคิวซื้อมาให้แต่เช้า ฮีชอลพยักหน้ารับน้อยๆเริ่มรู้สึกใจโหวงๆพิกล
“ขอบใจนะ”
“ของนายเป็นสลัดผักนะเห็นนายบ่นว่าอยากลดความอ้วน” ยูชอนวางตามลงมาติดๆ จุนซูก้มหน้ามองจานสลัดแล้วพยักหน้ารับน้อยๆ
“หมี่เย็นของพี่ครับ” คังอินวางอาหารอีกจานลงไปที่หน้าของอีทึก ในขณะที่ตาสวยช้อนขึ้นไปมอง
“อืม” รับคำน้อยๆแล้วหลบสายตาคมไป
“น้ำแครอทของพี่ครับ” คยูฮยอนวางแก้วสีส้มสดใสลงไป ซองมินยิ้มกว้างจนตาสวยแทบปิด
“ขอบใจน๊า” เสียงหวานรับคำ ก่อนจะนั่งมองน้ำสีส้มอย่างชอบใจ
“จาจังมยอนของนายนะ” เยซองอีกคนที่เอาของโปรดของคนตัวเล็กใต้ผ้าคลุมสีม่วงไปวาง
“ฮะ” รับคำเล็กน้อย
“แจจุงของนายเหมือนเดิมนะ” ยุนโฮเอ่ยบอกอย่างเงียบเหงา คนรับเองก็รับมาเงียบๆเช่นกัน ฮยอกแจได้แต่กวาดตามองบรรยากาศยามเช้าในโต๊ะอาหารงงๆ
“คิบอม” คนตัวเล็กออกปากเรียกคนที่ยืนอยู่ข้างๆทุกทีพออาหารวางเสร็จแล้ว พวกไนซ์กายจะทยอยเดินกันออกไป แต่วันนี้แปลกกว่าเดิมตรงที่ไม่มีจีวิลซักคนออกปากไล่เพื่อทานอาหาร
“หืม” ร่างสูงโน้มตัวลงรับคำ แต่ทว่าซีวอนเองก็ถลาเข้ามาเช่นกัน
“ทำไมทุกคนไม่ออกไปซักทีล่ะ” คนตัวเล็กออกปากถามเสียงเบา
“เอ่อ” อีกสองคนที่ลงมาฟังอ้ำอึ้งไป
“ฮยอกหิวเหรอ” ซีวอนถามเสียงนุ่ม ก่อนจะส่งสายพิฆาตมาให้กับคิบอม ที่ยังวางใบหน้าหล่อไว้ใกล้กับหน้าของฮยอกแจอยู่อย่างนั้น จนหนุ่มรุ่นน้องต้องล่าถอยไปยืนด้านหลังตามเดิม มีดงเฮมองมาแล้วหัวเราะน้อยๆ
“ฮะ ฮยอกอยากกินนมแล้ว” คนตัวเล็กออกปากตอบก่อนจะเบะปากน้อยๆเมื่อไม่ได้กินนมอย่างใจหวังซักที จนซีวอนต้องลูบไปบนผ้าคลุมสีส้มอย่างเอ็นดู
“เราจะไม่เจอกันไปอีกหนึ่งเดือนนะครับ จนกว่าจะถึงวันประเพณี” ซีวอนบอกเสียงเบา ในขณะที่คนตัวเล็กช้อนตากลับขึ้นไปมอง
“แล้วพี่ซีวอนจะหายไปไหนอ่า”
“พี่ก็ยังไปเรียนอยู่ แต่ว่าเราห้ามพบหน้ากัน” ซีวอนอธิบายอย่างใจดี ก่อนจะลงนั่งคุกเข่าบนพื้นเคียงข้างกับร่างเล็ก
“แล้วคิบอมกับคยูฮยอนล่ะฮะ” คนช่างถามยังคงถามต่อไป
“ก็จะไม่ไปเรียนวันที่มีเรียนตรงกับฮยอกไงครับ” คนตอบก็ตอบอย่างใจดีเช่นเคย รอยยิ้มหล่อถูกหยิบยื่นมาให้จนใบหน้าหวานร้อนผ่าว พยักหน้ารับงุดๆ
“ฮะ งั้นอีกเดือนนึงเราเจอกันนะ” เสียงหวานรับคำ ก่อนจะโน้มตัวลงไปจุมพิตแก้มสากของซีวอนผ่านผ้าผืนบาง จนม้าหนุ่มนั่งตัวแข็งทื่อไปกับการกระทำน่ารักนั้น
“ไปเถอะครับพี่ จีวิลจะได้กินข้าวเช้า” คิบอมออกปากพูดแล้วเข้าไปดึงซีวอนลุกขึ้นจากพื้น ในขณะที่รุ่นพี่คนอื่นๆถูกดงเฮไล่ต้อนออกไปจากห้องจนหมด
“พวกเราเป็นอะไรไปนะ” ฮีชอลบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะถอดผ้าคลุมหน้าออกมาวางเขี่ยข้าวในจานไปมาเพราะกินไม่ลง
หนึ่งเดือนเชียวเหรอ…
“พี่ซินฮะ ทำไมหมู่นี้ดูไม่ค่อยยิ้มเลย” ฮยอกแจออกปากถาม ก่อนจะลงนั่งฝั่งตรงข้ามจ้องมองดวงหน้าสวยของอีกคนไปด้วย
“เอ๋ ปกตินี่ แต่ก่อนพี่นั่งยิ้มทั้งวันเหรอไง” คนถูกถามเอ่ยตอบ ปิดท้ายด้วยสียงหัวเราะน้อยๆตามแบบฉบับของตัวเอง
“ไม่หรอกฮะ ทุกคนเป็นอะไรไป เงียบกันแบบนี้มาเป็นอาทิตย์แล้วนะฮะ” ฮยอกแจย้อนถามคราวนี้ตาหวานไล่มองรุ่นพี่ไปทีละคน
“ไม่มีอะไรหรอกเด็กน้อย” อีทึกหันมาตอบ แล้วฝืนยิ้มมาให้อีกคน
“คิดถึงก็โทรหาสิฮะ”
“…”
“กฏเขาห้ามแค่เจอหน้ากันไม่ใช่เหรอฮะ แต่เขาไม่ได้ห้ามโทรกันซักหน่อย” เสียงหวานยังคงเจื้อยแจ้วต่อไป ในขณะที่รุ่นพี่คนสวยคิดตามกันไปเรื่อยๆ
“…”
“ถ้าพวกพี่ไม่โทร ฮยอกจะโทรนะฮะ” สำทับลงมาอีกครั้งแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูไล่เบอร์ไปเรื่อยๆก่อนจะมาหยุด
‘พี่ซีวอน’
---------------------------------
Katomnam Talk:
มาอัพแล้ว เป็นคอมโบ้เซตเลย
เพราะเซ็งจัดทะเลาะกับแม่ ฮือๆๆ
ความคิดเห็น