เก็บเพิ่ม

ถ้าพี่ก๋าเป็นเทพแห่งวินัย
ผมก็เป็นนักผจญภัยแสนขี้เกียจ

ผมเป็นคนที่ทำอะไรแล้วโลเล
เดี๋ยวอยากทำนู่น เดี๋ยวอยากทำนี้
พอเบื่อแล้วก็ทิ้ง ไม่ทำ
เป็นคนขาดวินัยมากชนิดที่เรียกว่า ระยะสุดท้าย
โอกาสรักษาให้หายน้อยมาก

อยากมีวินัยแต่ไม่เคยทำได้เลย
โดนตัวขี้เกียจและตัวสบายมันเกลี้ยกล่อมมอมเมาทุกวัน


ในฐานะพี่ก๋าปราบมันได้แล้ว
โปรดพี่ก๋าจนบรรเลงเพลงปราบมารให้ศิษย์ด้วย




คำถามโดย : เสือย้อมแมว 
วันที่ : 9 เมษายน 2555 
เวลา : 22:46:00 น.




...............................




พี่ก๋าก็ขี้เกียจเป็นนะครับ 555
บางวันอยากนอนเฉยๆ อยู่นิ่งๆ

โดยเฉพาะบางวันที่ใจสับสน หดหู่ หม่นหมอง
อะไรๆหลายสิ่งหลายอย่างไม่เป็นใจ
ก็อยากจะอยู่นิ่งๆไปเรื่อยๆเหมือนกัน


แต่กับบางสิ่งที่ทำอยู่อย่างเช่น การอัพบล็อก
หรือการสร้างงานเขียนขึ้นมา
ทำไมทำได้ต่อเนื่องยาวนานและไม่เบื่อ


ตอบแบบไม่สร้างภาพเลย
ว่าเป็นเพราะ “ได้ทำในสิ่งที่เรารัก”


จากวันที่เปิดบล็อก
แล้วยังงงๆกับตัวเองอยู่ว่าจะเขียนอะไร
และจะมีคนชอบสิ่งที่เราเขียนหรือเปล่า


หลังจากนั้นก็เขียนบล็อกขึ้นมาเรื่อยๆ
ใหม่ๆบ้าพลังมาก เคยอัพวันเดียว 15 บล็อก
ใครจะอ่านไม่อ่าน ตอนนั้นไม่ค่อยสนใจแล้วครับ 555
เรียกว่าไฟลุกโชน.....


ตอนนั้นเพื่อนบล็อกน้อยมาก

แต่พออัพบล็อกทุกวันและทำอย่างต่อเนื่อง
เพื่อนบล็อกค่อยๆเข้ามาทักทายเรื่อยๆ....
คนใหม่เข้ามา คนเก่าหายไป
หลายคนเป็นพี่เป็นเพื่อนเป็นน้องที่รักกันเหนียวแน่นยาวนาน



สิ่งนี้ทำให้พี่ก๋าตื่นตี 5 ทุกวันเพื่อมาอัพบล็อกได้โดยไม่เคยเบื่อ
ไม่เคยรู้สึกว่าอยากเลิกทำบล็อก

แม้ในวันที่มีปัญหาต่างๆในชีวิต
ก็ยังอยากเข้ามาอัพบล็อกเอาไว้
เว้นแต่ต้องเดินทางไกล หรือหยุดยาวเพื่อใช้เวลากับครอบครัวอย่างแท้จริง

พี่ก๋าจะหยุดและบอกกล่าวเอาไว้ล่วงหน้าเสมอ



“วินัย” ต้องให้มันเกิดจาก “ความรัก” ครับ
รักสิ่งไหน ต้องทำให้ดีที่สุดอย่างที่เราสามารถทำได้
ลงมือทำอย่างเต็มที่ แม้จะไม่มีผลตอบแทนออกมาเป็นรูปธรรม
อย่างเงินทองหรือชื่อเสียงใดใดก็ตาม



หลายครั้งที่น้องๆบล็อกเกอร์รุ่นใหม่ถามพี่ก๋าว่า
ทำยังไงให้มีเพื่อนเยอะๆ มีคนเข้ามาอ่านบล็อกเราเยอะๆ
ต้องทำบล็อกอย่างไรให้กลายเป็นบล็อกที่ได้รางวัลหรือมีชื่อเสียง


พี่ก๋าแนะนำว่าให้เริ่มต้นจากการเขียนสิ่งที่เราคิด
เขียนบล็อกด้วยความตั้งใจ สร้างบล็อกด้วยความสุข 
ด้วยความรู้สึกว่าอยากแบ่งปันประสบการณ์ 
ใจกว้างเวลาอ่านเม้นท์
อย่าเป็นคนฉุนเฉียวง่ายและมีโลกส่วนตัวสูงเกินไป
ไม่ควรคุยเรื่องการเมืองและศาสนากับคนที่ใจไม่เปิดกว้าง
หัดไปทักทายคนอื่นก่อนบ้าง และเม้นท์ด้วยความระมัดระวัง
โดยเฉพาะเรื่องของภาษาที่ใช้ เพราะตัวอักษรอาจถูกตีความ
ให้คลาดเคลื่อนผิดความหมายจนนำไปสู่การเข้าใจผิดกันได้


ที่สำคัญที่สุดต้อง “มีความสุข” ในการทำบล็อก....


สิ่งที่เรียกว่าความสุขนี้
จะสร้าง “วินัย” ขึ้นในตัวเราโดยไม่รู้ตัว

เหมือนที่พี่ก๋านั่งเขียนงานหมื่นตา ราฟาเอล ตอบคำถามก๋าราณี
วาดพู่กันเดียว ถ่ายรูป เขียนบทกวี เลี้ยงลูก ใช้ชีวิต ฯลฯ



ทุกสิ่งทุกอย่างจะเกิด “วินัย” ขึ้น
หลังจากเราลงมือทำทุกอย่างด้วย “ความรัก”


“ความรัก” จะสร้าง “ความหลงใหล” ขึ้นมา
คุณค่าของสิ่งต่างๆที่เราทำไม่ว่าจะน้อยหรือมาก
จะเกิดขึ้นจากสิ่งที่เรียกว่า “ความต่อเนื่อง” นี่ล่ะครับ



เวลารักใครแล้วอยากให้เขารัก
เราได้รักเขาอย่างต่อเนื่องและทุ่มเทแล้วหรือยัง ?


อยากให้คนมาอ่านบล็อกเราเยอะๆ
เราได้เขียนบล็อกด้วยความตั้งใจและด้วยความสุขที่สุดแล้วหรือยัง ?


อยากประสบความสำเร็จในชีวิต
เราได้ค้นหาตัวเองจนเจอ
แล้วลงมือทำสิ่งนั้นอย่างเต็มที่แล้วหรือยัง ?




จะเป็นเทพแห่งวินัย
หรือเป็นนักผจญภัยแสนขี้เกียจก็ไม่สำคัญหรอกครับ

ถ้าอัพบล็อกทุกวันแต่ไม่รู้อัพอะไร
คนอ่านไม่ได้ประโยชน์อะไรจากการอ่าน 
คนเขียนก็เขียนไปแบบไม่มีความสุข
แบบนี้ถึงเขียนทุกวัน วันละ 3 บล็อก
ก็ไม่ต่างอะไรกับการบ่นใบ้ใน status ที่ facebook
ที่คนอ่าน ... อ่านผ่านแล้วก็ลืม


ค่อยๆสร้างขึ้นมานะครับ
“วินัย” ในตนสร้างได้แน่นอน
แค่ขอให้เราค้นหาตัวเองจนเจอสิ่งที่เรารักและหลงใหล
ที่อยากจะทำมันในทุกๆวัน ทุกๆนาที


วันหนึ่งเราอาจกลายเป็นเทพแห่งวินัยก็ได้ใครจะไปรู้

ยอมรับในสิ่งที่เธอเป็น และมองเห็นคุณค่าของเธอ

และยอมรับในสิ่งที่เราเป็นเช่นกัน มองเห็นคุณค่าตัวเองเสมอ

สถานการณ์เปลี่ยน 
แต่ใจเราไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนตาม





คำถามโดย : เสือย้อมแมว 
วันที่ : 9 เมษายน 2555 
เวลา : 22:56:00 น.




......................................





กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีแมวตัวหนึ่งแอบหลงรักเสือตัวใหญ่
ทุกวัน...แมวตัวนี้จะเฝ้าแอบมองดูเสือสาวเดินไปเดินมาในป่า
มันแอบฝันว่าวันหนึ่งแมวและเสือจะได้ครองคู่กัน

แต่แล้วเสือก็ไม่เคยเหลือบแลแมวตัวนี้เลย
เสือสาวรอคอยเสือหนุ่มที่จะผ่านเข้ามาในชีวิต


วันหนึ่งแมวคิดขึ้นได้ว่า
ที่เสือสาวไม่เคยคิดจะสนใจมัน
อาจเป็นเพราะขนสีดำขลับของมัน
ดูแตกต่างไปจากขนลายพาดกลอนของเสือ

แมวจึงเดินทางไปหาหมาจิ้งจอก
เพื่อขอให้หมาจิ้งจอกช่วยย้อมขนสีดำของมันให้กลายเป็นลายพาดกลอน

“เอาสีแบบลายพาดกลอนเลยนะเพื่อน” แมวย้ำ

“เชื่อมือเหอะน่า ฉันเป็นช่างทำสีขนระดับมือรางวัลเชียวนะ” หมาจิ้งจอกคุย


เวลาผ่านไป 4 ชั่วโมง....
แมวดำถูกย้อมสีขนจนกลายเป็นลายพาดกลอนสีสวยสด
เมื่อชะโงกมองดูเงาของตนเองในลำธาร
แมวรู้สึกพึงพอใจกับสีขนใหม่ของตนเองมาก....


หลังจากจ่ายค่าย้อมสีขนแพงระยับให้กับหมาจิ้งจอกแล้ว
แมวที่ย้อมลายเสือก็เดินทางไปพบกับแม่เสือสาว

แต่อนิจจา....

แม่เสือสาวกลับหัวเราะเยาะใส่หน้าแมวหนุ่มอย่างไม่เกรงใจ
เธอมองดูมันอย่างสมเพชเวทนาก่อนจะพูดสั้นๆว่า

“เป็นแมวก็ไปอยู่ส่วนแมวเถอะไป๊”



แมวหนุ่มเจ็บปวดใจอย่างแรง
ที่แม้จะทุ่มเทลงทุนด้วยการย้อมสีขน
เสือสาวก็ยังไม่เคยมีใจให้เลยแม้เพียงนิดเดียว

มันกลับไปนอนซมซานคลานกลิ้งเกลือกอยู่ในเมืองนานนับเดือน
ใช้ชีวิตแบบเรื่อยเปื่อยเลื่อนเปื้อน
หมดความหวังและกำลังใจในการใช้ชีวิต


วันเวลาผ่านไป...

ลายพาดกลอนที่ย้อมไว้เริ่มหลุดลอกทีละนิดๆ
ในที่สุดเจ้าแมวหนุ่มก็กลับกลายเป็นแมวดำตามเดิมอีกครั้ง



ช่วงที่มันย้อมสีขนตนเองอยู่นั้น
นอกจากเสือสาวจะไม่ชายตาแล
ยังพบว่าแม้แต่แมวสาวด้วยกันก็พากันรังเกียจ
และมองดูมันเป็นตัวตลกที่ทำตัวผ่าเหล่าผ่ากอ



ตอนนี้....

เจ้าแมวเดินไปที่อ่างน้ำข้างบ้าน
เมื่อชะโงกดูจึงเห็น “แมวขนดำขลับ” ตัวเดิม...
มันได้รู้แล้วว่า การเป็นตัวของตัวเองนั่นล่ะ
ที่ดีที่สุด....




ถ้าเราจะรักใครสักคน
ไม่มีเหตุผลที่เราจะไปบังคับหรือคาดหวัง
ให้คนรักของเราต้องเป็นไปอย่างที่เราต้องการ

เช่นกัน...เราเองก็ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อรักใคร

ความรัก...ไม่เคยคิดบังคับใครให้ต้องเปลี่ยนแปลง
แต่เราจะเปลี่ยนแปลงตัวตนของเราได้โดยไม่ต้องมีใครร้องขอบังคับ
ด้วยสิ่งที่เรียกว่า “การอยากเป็นคนรักที่ดี เพื่อคนที่เรารัก”

คำถามคือ เราเคยรักใครมากจนรู้สึกแบบนี้แล้วหรือยัง
ความรักที่ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำเพื่อให้อีกฝ่ายพึงพอใจ
แต่ในขณะเดียวกันตัวเองก็อึดอัดเจ็บปวดจากการเปลี่ยนแปลงนั้น



จะแมวย้อมเสือ หรือ เสือย้อมแมว
ไม่สำคัญเท่ากับเรารู้ตัวเราเองหรือไม่
ว่าเราเป็นคนรักที่ดีมากน้อยเพียงใด
เราพร้อมที่จะรักและดูแลความรู้สึกของใครคนหนึ่งอย่างแท้จริงหรือไม่
ความรักที่ไม่ได้เป็นเพียงความวาบหวามใจในชั่วขณะ
ไม่ได้เป็นเพียงความประทับใจเพื่อนำไปสู่การครอบครองหวงแหน

แต่เป็นความรักที่ปลดปล่อยทั้งเราและเขา
ให้เป็นอิสระจากการร้อยรัด ไม่เร่งร้อน ไม่เร่งเร้า
และไม่เฝ้าทำลายตัวตนของอีกฝ่าย
เพียงเพื่อให้ตัวเราพึงพอใจ




ก่อนจะไปรักใคร
เคยถามตัวเองบ้างไหม
ว่าเรารักตัวเองอย่างดีที่สุดแล้วหรือยัง
ถ้ายังรักตัวเองไม่มากพอ ยังดูแลคนรอบข้างได้ไม่ดี
จะไปมีความรักที่ดีได้อย่างไร



ไม่มี “คนรักที่สมบูรณ์แบบ” ในชีวิตจริง
แต่เราสามารถเป็น “คนรักที่ดีขึ้นในทุกวัน” ได้
ด้วยการเรียนรู้ ยอมรับ ปรับตนเอง



หาคนคนนั้นให้เจอ
คนที่ทำให้เรารู้สึกอยากเปลี่ยนแปลงตนเอง
ไม่ใช่เพื่อให้เธอรักหรือพึงพอใจในสิ่งที่เราเป็น
แต่ทำให้เห็นว่าที่เราอยากทำทุกอย่าง อยากเป็นทุกสิ่ง
ยอมทิ้งแม้ตัวตนเก่าๆ ก็เพราะว่า .... เรารักเธอ. 

อรุณสวัสดิ์ครับ

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ

แล้วเดี่ยวนี้ชกมวยเก่งหรือยังครับ?

อิอิ 

อรุณสวัสดิ์ครับ