คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : _ C H A P T E R 1 0 : เ ขิ น เ ขิ น แ ล ะ เ ขิ น >
หลังจากที่คิบอมจ่ายเงินค่าอาหารเมื่อครู่เรียบร้อยแล้ว ก็พากันเดินออกมาจากร้านกับทงเฮ ทั้งสองคนเดินมาเรื่อยๆ แต่ตลอดทางไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย คงเป็นเพราะยังเขินๆกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่อยู่ เดินมาได้สักพักก็ได้เจอกับฮันคยองและฮยอกแจ
ฮยอกแจได้ต่อว่าคิบอมไปยกใหญ่ ด้วยความอิจฉาคิบอมที่ไปทำตัวใกล้ชิดกับทงเฮขนาดนั้น ซึ่งคนโดนต่อว่าก็ได้แต่ทำเป็นลอยหน้าลอยตาราวกับไม่สนใจกับคำพูดของฮยอกแจสักนิด ผิดกับทงเฮที่กำลังยืนเขินหน้าแดงอยู่คนเดียว
ทั้ง4คนเดินเล่นและคุยกันไปเรื่อยๆจนสังเกตุเห็นว่าท้องฟ้าด้านนอกเริ่มจะมืดลงแล้ว จึงพากันแยกย้ายกลับบ้าน โดยฮันคยองกลับไปทางเดียวกับฮยอกแจ และคิบอมกับทงเฮก็เดินไปทางด้านหน้าห้างสรรพสินค้าด้วยกัน...
“เอ่อ..เจ้านายจะกลับยังไงหรอฮะ?” ทงเฮถามคิบอม นี่จะนับเป็นประโยคแรกก็ได้ที่ทงเฮกล้าพูดกับคิบอมหลังจากที่ออกมาจากร้านอาหาร
“แท๊กซี่”
“ออ งั้นผมไปละ...เจอกันวันจันทร์นะฮะ^^”ร่างเล็กพูดออกมาพร้อมลอยยิ้มพลางโบกมือให้คิบอม แล้วหันหลังทำท่าจะเดินจากไป แต่ก็ได้ถูกคิบอมคว้าข้อมือล็กๆเอาไว้ซะก่อน
“ไปไหน..”
“ไปขึ้นรถเมล์ฮะ”
“ไม่ต้อง...บ้านอยู่ทางเดียวกันก็กลับแท๊กซี่ด้วยกันสิ- -“
“แต่ว่า...”
“รู้สึกวันนี้นายจะขัดคำสั่งชั้นบ่อยเหลือเกินนะ= =”
“ขอโทษฮะ...” ทงเฮบอกแล้วก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิด ก่อนจะขยับตัวมายืนข้างๆคิบอมเพื่อนรอขึ้นรถแท๊กซี่
มือหนาโบกเรียกรถแท๊กซี่คันหนึ่งที่กำลังจะวิ่งผ่านหน้าไป...รถแท๊กซี่สีขาวจอดลงตรงหน้าคนร่างสูง ร่างสูงใช้มือหนาๆดันคนตัวเล็กให้ขึ้นรถไปก่อน ก่อนที่ตัวเองจะก้าวตามขึ้นไป
“นี่ ทงเฮ..”
“ฮะ?”ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาตามเสียงเรียกของคิบอมพลางทำตาแป๋วใส่
“นายรู้ตัวบ้างมั้ยว่าวันนี้ทำผิดกฎตั้งหลายข้อ”
“หา?”
“นายเรียกชั้นว่าคิบอมตั้งหลายครั้ง...แล้วนายยังขัดคำสั่งชั้นอีก”
“ขอโทษฮะเจ้านาย...ก็ผมไม่ชินที่จะเรียกแบบนั้นนี่นา” ทงเฮตอบแล้วก้มหัวลง1ครั้งเป็นการขอโทษ ดวงตาคู่สวยเบนไปทางอื่นเพราะว่าไม่กล้าสบตากับคิบอมแบบตรงๆ
“หึ...งั้นยกเลิกกฎข้อนี้ก็ได้ แต่ว่ามีกฎข้อใหม่... “
“จริงหรอ?...แล้วกฎใหม่คืออะไรฮะ?”ร่างเล็กถามคิบอมอย่างสนอกสนใจ แล้วก็ลุ้นด้วยว่ากฎใหม่ของคิบอมจะคืออะไร ...หวังว่ามันคงจะไม่แย่ไปกว่าเดิมหรอกนะ
“นาย ห้าม เขิน”
“ห้ะ!? ห้ามเขินเนี่ยนะ..ทำไมล่ะฮะ?”ทงเฮถามคิบอมอย่างประหลาดใจกับกฎข้อใหม่ ...
ห้ามเขิน= = กฎประเภทไหนกัน???
“ก็เวลานายเขินหน้าตานายมันจะทุเรศมาก” คิบอมบอกแล้วใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากของคนตัวเล็ก ราวกับว่าทงเฮน่ารังเกียจมาก...
“ฮะ..ผมจะไม่เขินถ้าคิบอมไม่ชอบ” ร่างเล็กตอบแล้วหน้าเจื่อนลงไปทันที เพราะคิดว่าตัวเองเขินแล้วหน้าตาคงจะทุเรศอย่างที่คิบอมว่าจริงๆ คิบอมที่เห็นทงเฮเป็นแบบนี้แล้วก็อดยิ้มไม่ได้
...ก็ที่พูดออกมาเมื่อกี้นะ โกหกไปเต็มๆเลยล่ะสิ เพราะจริงแล้วเวลาทงเฮเขินน่ะ...
...น่ารักจนใจเค้าเต้นไม่เป็นจังหวะเลยต่างหาก
เวลาผ่านไปได้สักครู่แล้ว รถแท๊กซี่ก็ได้ขับมาจนถึงปากซอยของบ้านคิบอมและทงเฮ...คิบอมสั่งให้แท๊กซี่จอดอยู่ตรงหน้าซอยแล้วยื่นเงินจำนวนหนึ่งไปให้ ก่อนจะลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในซอยพร้อมกับทงเฮ ..ทงเฮแอบสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมคิบอมถึงไม่ให้แท๊กซี่ขับเข้าไปส่งด้านใน แต่ก็ไม่ได้คิดที่จะถามออกไปให้มันมากเรื่อง...
“เมื่อยว่ะ = =” เดินเข้ามาได้เพียงนิดเดียวคนหน้าหล่อก็เริ่มบ่นซะแล้ว
“เมื่อแล้วหรอฮะ นี่ยังไม่ถึงครึ่งซอยเลยนะ^^” ทงเฮหันไปตอบยิ้มๆ เมื่อเห็นว่ายังไม่ทันไรคิบอมก็เมื่อยซะแล้ว คงจะไม่เคยเดินแบบนี้สินะ...ผิดกับทงเฮที่เดินเข้าแกแทบทุกวันจนชิน
“ให้ตายเหอะ...นายเดินทุกวันแบบนี้ไม่เมื่อยบ้างรึไง?”
“ไม่หรอกฮะ ผมเดินเข้าออกบ่อยจนชินแล้วล่ะ...ว่าแต่ทำไมเมื่อกี้คิบอมไม่ให้แท๊กซี่ขับเข้ามาส่งด้านในล่ะฮะ?”
“ก็นายจะให้มันรู้ที่อยู่นายแล้วเข้ามาปล้ำนายคืนนี้รึไงล่ะ= =”
“อ่า...คงไม่มีใครเค้าคิดแบบนั้นหรอกฮะคิบอม -////-“
“แต่ถ้าเป็นชั้น....ชั้นคิด” คิบอมพูดออกไปตามความคิดของตัวเอง ...แหงล่ะ หน้าตาแบบนี้ หุ่นแบบนี้ ใสซื่อแบบนี้ ใครบ้างที่จะโง่ไม่อยากปล้ำ=.,= (เอาเลยบอม ปล้ำเล้ย ยย>< : > RT)
“อ่า....-////-“
“เขินอีกแล้วนะ....”คิบอมพูดเสียงเบาแล้วยื่นใบหน้าหล่อๆเข้าไปมองพวงแก้มสีชมพูใกล้ๆ...ซึ่งแบบนั้นทำให้ร่างเล็กเขินหนักกว่าเดิมอีก
“ขะ..ขอโทษฮะ ถึงโรงเรียนอนุบาลแล้ว ผมขอตัวไปรับฮานึลก่อนนะ”ทงเฮพูดแล้ววิ่งไปทางโรงเรียนอนุบาล ทั้งๆที่โรงเรียนอนุบาลอยู่ห่างจากบริเวณที่ยืนอยู่ไปไกลพอสมควร...คิบอมเห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ขำท่าทางน่ารักๆแบบนั้น กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็มายืนยิ้มอยู่ที่โรงเรียนอนุบาลแล้ว
...นี่เค้ากำลังยิ้มเพราะทงเฮงั้นหรอ??
“อ๊ะ.. นั่นพี่ชายสุดหล่อของจุนซังนี่นา” ทันทีที่เด็กน้อยเห็นคิบอมก็รีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ คิบอมย่อตัวลงนั่งแล้วคุกเข่าลงกับพื้น ก่อนจะอมยิ้มเล็กน้อยแล้วอ้าแขนเพื่อให้เด็กน้อยเข้ามากอด
“วันนี้พี่สุดหล่อมากับพี่สาวของหนูได้ไงคะ?”
“หือ?..พี่สาวหรอครับ”คิบอมพูดพลางทำหน้าตาสงสัย
พี่สาว...หมายถึงใคร???
“ใช่ค่ะ...นั่นไงพี่สาวหนู^^” เด็กน้อยพูดแล้วชี้ไปทางทงเฮที่ตอนนี้กำลังยืนทำหน้าเหวออยู่ พอเห็นน้องพูดอย่างนั้นจึงรีบย่อตัวลงไปนั่งข้างๆ แล้วพูดแก้ต่างให้ตัวเองทันที
“ไม่ใช่นะฮานึล...พี่เคยบอกหนูกี่ทีแล้วคะว่าพี่เป็นพี่ชายไม่ชี่สาว”ทงเฮพูดพลางทำหน้าเง้าหน้างอ ในใจก็นึกโกรธน้องสาวเล็กน้อย ที่เคยสอนเรื่องนี้ไปตั้งหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่รู้จักจำสักที
“เหอ- -..ไม่ใช่พี่สาวแต่พูดคะเนี่ยนะ”คิบอมพูดเมื่อได้เห็นอีกด้านหนึ่งของทงเฮ ธรรมดาทงเฮก็ดูสุภาพและอ่อนโยนอยู่แล้ว พอเวลามาพูดจาคะ ขาแบบนี้ยิ่งดูอ่อนโยนเข้าไปใหญ่ ดูอ่อนโยนกว่าผู้หญิงบางคนด้วยซ้ำ (เช่นชั้นเอง- - : > RT)
“พูดให้ฮานึลดูเป็นตัวอย่างไงฮะ...จะได้ติดนิสัยพูดเพราะตั้งแต่เด็กๆ”เมื่อได้ฟังทงเฮพูดเสร็จแล้วคิบอมก็ทำหน้าตาเห็นด้วย เพราะลองคิดๆตามแล้วจุนซังก็ไม่ได้เป็นเด็กพูดจาไพเราะเหมือนฮานึล แถมยังพูดจาห้วนๆไม่น่าฟังอีก...ก็คงจะเหมือนตัวคิบอมเองนั่นแหละ- -
“แล้วนี่พี่ชายสุดหล่อจะไปส่งฮานึลกับพี่สาวที่บ้านมั้ยคะ?” เด็กน้อยถามคิบอม แต่ยังไม่ทันที่คิบอมจะได้ตอบคำถาม ทงเฮก็ชิงตอบไปซะก่อน
“ไม่ได้หรอกค่ะ...พี่สุดหล่อของฮานึลต้องกลับบ้านนะ” จบคำพูดของทงเฮสีหน้าของเด็กน้อยก็ดูเศร้าลงไปในทันที คิบอมยิ้มออกมาน้อยๆก่อนจะพูดกับเด็กน้อยใหม่
“ใครบอกนายอย่างนั้น= =....เดี๋ยวพี่จะไปส่งฮานึลกับพี่สาวที่บ้านเองนะครับ^^” พูดเสร็จแล้วคิบอมก็อุ้มเด็กน้อยขึ้นมา เด็กน้อยยิ้มออกมาทันทีด้วยความดีใจ ก่อนจะขออะไรบางอย่างกับคิบอม
“พี่สุดหล่อ...หนูขออะไรอย่างนึงได้มั้ยคะ?”
“อะไรครับ?”
“พี่สุดหล่อจับมือพี่สาวหนูได้มั้ย...”
“หืม...”
“นะคะ^^..”
“อะ...อืม ได้สิ^^” พูดเสร็จแล้วคิบอมก็ทำตามคำขอของเด็กน้อย โดยการเอื้อมมือของตัวเองไปคว้ามมือนุ่มของทงเฮมากุมไว้ก่อนจะเดินออกไปด้วยกัน...ซึ่งแน่นอน เมื่อทงเฮถูกกระทำแบบนี้ก็อดที่จะเขินไม่ได้...
“นี่...ห้ามเขิน” คิบอมหันมาพูดกับทงเฮเบาๆก่อนจะหันไปฟังเจ้าเด็กน้อยชวนคุยต่อ
ทงเฮก็ได้พยายามบอกตัวเองว่าห้ามเขิน แต่ดูเหมือนว่ายิ่งทำแบบนี้จะทำให้เขินมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก
....แน่ล่ะ ความรู้สึกของคนเรามันห้ามกันได้ที่ไหน
ร่างเล็กแอบหันไปมองร่างสูงที่ตอนนี้กำลังยิ้มและพูดคุยกับน้องสาวของเค้าอย่างสนุกสนาน...เวลาที่คิบอมยิ้ม แล้วพูดจาดีๆแบบนี้ ก็ดูอ่อนโยนและน่ารักได้อย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งทงเฮเอาไปบอกให้ใครฟังก็คงจะไม่มีใครเชื่อเหมือนกัน เพราะเวลาปกติคิบอมจะเอาแต่ปั้นหน้านิ่ง พูดจาออกมาแต่ละครั้งก็ห้วนๆสั้นๆ...ไม่รู้เพราะทำไมเหมือนกัน
“นี่..บ้านนายอยู่ไหนเนี่ย เดินมาไกลแล้วนะ= =”
“อยู่ซอยหน้าฮะ” ทงเฮบอกจากนั้นก็พาคิบอมเดินมาเรื่อยๆ แล้วมาหยุดที่หน้าห้องเช่าเล็กๆของตัวเอง
“นายพักที่นี่หรอ?”คิบอมบอกพลางมองไปที่ห้องพักด้านหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง..งานที่ทงเฮทำอยู่รายได้ก็คงไม่ได้น้อยขนาดที่จะต้องมาอาศัยอยู่ในที่ที่เล็กราวกับรูหนูแบบนี้...
“ฮะ..ขอบคุณที่มาส่งนะฮะ^^”
“อือ..” คิบอมบอกแล้วส่งฮานึลมาให้ทงเฮอุ้มแทน...
“พี่สุดหล่อ บ๊ายบายนะคะ^^”
“บ๊ายบายครับ^^”
“พี่สุดหล่อหอมแก้มฮานึลหน่อย” สิ้นเสียงของเด็กน้อยคิบอมก็ยิ้มออกมา ก่อนจะยื่นจมูกไปแตะเข้าที่แก้มของเด็กน้อยเบาๆ แต่ดูเหมือนความต้องการของเด็กน้อยจะไม่หมดเพียงเท่านี้...
“คิก~...พี่สุดหล่อหอมแก้มพี่สาวหนูด้วยสิคะ^^”
“หา?” ถึงจะเป็นคิบอมก็เถอะ เจอเด็กน้อยพูดแบบนี้เข้าไปก็ทำเอาเหวอเหมือนกัน....ถึงจะเคยจุ๊บแก้มทงเฮไปแล้วครั้งนึงที่ร้านอาหารก็เถอะ แต่ตอนนี้ความรู้สึกคงจะไม่เหมือนกัน..
“น๊า~” สิ้นเสียงของเด็กน้อยคิบอมก็ไม่ได้ตอบอะไร แต่ยื่นจมูกเข้าไปแตะที่แก้มนิ่มของร่างเล็กแทน...จมูกโด่งฝังลงกับแก้มนิ่มนานพอสมควรกว่าจะยอมถอนออกมา...
“เอ่อ...งั้นผมเข้าห้องแล้วนะฮะ” ทงเฮพูดแล้วก้มหน้า คิบอมเองก็พอจะมองออกว่าทงเฮกำลังเขินอยู่ แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกไป
“อืม” คิบอมพูดแล้วยืนรอให้ทงเฮและเด็กน้อยเข้าห้องกันไปเรียบร้อย จึงเริ่มเดินย้อนกลับไปทางเดิมเพื่อที่จะกลับบ้านของตัวเอง
การเดินเพียงคนเดียวแบบนี้ทำให้คิบอมรู้สึกแปลกๆเล็กน้อย คงเป็นเพราะเค้าไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน ....กลับมาถึงบ้านก็รีบเดินขึ้นไปบนห้องของตัวเองแล้วล้มตัวลงบนที่นอนด้วยความเหนื่อยล้า...
....แต่ก็มีความสุข
R rrrrrrrrrrr
โทรศัพท์มือถือของคิบอมที่อยู่ในกางเกงสั่นขึ้น เจ้าตัวจึงรีบหยิบออกมาแล้วกดรับสายทันที
“ยอโบเซโย...”
[ฮัลโหลไอ้คิบอม..]
“อ้าว ไอ้ฮัน...มีอะไร?”
[ถึงบ้านนานยังว่ะ?] ฮันคยองเลี่ยงที่จะตอบคำถามของคิบอม ด้วยการชวนคุยเรื่องอื่นก่อนแทน
“พึ่งถึงเมื่อกี้แหละ”
[จริงอะ..ไปทำอะไรมาวะ ทำไมถึงบ้านช้าจัง?]
“ไป...ส่งไอ้เซ่อที่บ้านมา” คิบอมตอบแล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่มีสาเหตุ
[ไอ้เซ่อ??]
“ทงเฮอ่ะ”
[อ๋อออ แหมๆๆๆๆ แกสนใจทงเฮอยู่อะดิ๊??]
“หึ....ว่าแต่โทรมามีเรื่องอะไร?” คิบอมไม่ยอมตอบคำถามของฮันคยองแล้วไปถามคำถามอื่นแทน แต่ถึงจะไม่ตอบฮันคยองก็พอจะรู้คำตอบของคิบอมอยู่แล้ว..
[ก็โทรมาเรื่องนี้แหละ จะบอกแกว่าถ้าสนใจทงเฮก็จีบเลยดิวะๆ]
“ทำไม?...ไอ้ฮยอกมันจะได้เลิกยุ่งกะทงเฮงั้นสิ?” คิบอมพูดออกไปอย่างรู้ทันเจ้าเพื่อนตัวดี
[เออ] ฮันคยองพูดกระแทกเสียงใส่คิบอม...ทั้งๆที่คิบอมก็รู้อยู่แล้วแต่ก็ยังแกล้งพูดให้ฮันคยองหงุดหงิดเล่นๆ
คิบอมเป็นเพียงคนเดียวที่รู้ว่าฮันคยองแอบหลงรักฮยอกแจ แล้วก็ได้รู้มาตั้งนานแล้ว แต่คิบอมก็ไม่คิดที่จะเอาเรื่องนี้ไปบอกใครต่อใคร เพราะคิดว่าบอกไปก็ไม่เกิดผลประโยชน์กับตัวเองอยู่ดี...
“อือ...จะเอาไปคิดดูก็แล้วกัน” คิบอมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงกวนประสาท เหมือนอยากจะแกล้งให้ฮันคยองโมโหเล่น
[ไอ้บอม..กวนตีนนะมึง]
“หึ..ไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้นะ”คิบอมพูดเสร็จก็กดวางสายทันที ไม่รอฟังว่าฮันคยองมีอะไรจะพูดต่อรึเปล่า..
จริงแล้วคิบอมก็คอยลุ้นให้เพื่อนสองคนนี้รักกันอยู่...เพราะดูๆแล้วฮันคยองก็คงจะรักฮยอกแจจริงๆ ไม่งั้นคงไม่คอยเฝ้ามองฮยอกแจมาจนเกือบจะ3ปีแบบนี้ แม้ว่าคนโดนจีบจะไม่รู้ตัวเลยก็เถอะ...และก็มีหลายครั้งที่คิบอมเปิดโอกาสให้ทั้ง2คนได้อยู่ด้วยกันแบบ2ต่อ2 แต่ก็ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของทั้ง2จะไม่ก้าวหน้าสักที ไม่รู้ว่าฮันคยองไม่ยอมรุกสักที หรือว่าฮยอกแจไม่ยอมเปิดใจรับกันแน่....
ร่างสูงนอนมองรูปคนตัวเล็กจากโทรศัพท์มือถือของตัวเอง... ใบหน้าหวานๆแสดงอาการเหวอออกมาเล็กน้อยเมื่อโดนจุ๊บแก้มโดยไม่รู้ตัวแบบนั้น แต่ก็ยังคงน่ารักอยู่ดี...
“จะให้จีบงั้นหรอ...” ร่างสูงพูดแล้วหลับตาลงก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย
“หึ....เกิดมาก็ไม่เคยไปจีบใครซะด้วยสิวะ”
.............................................
แท่นแทนแท๊น นนนน~ = ="
อัพเสร็จละค้าบพี่น้อง ง 5555 5
ทีแรกกะจะมาอัพตั้งแต่เมื่อคืนละ
แต่ดันง่วงหลับไปซะก่อน- -*
แต่ยังไงก็มาอัพให้ล่ะนะ^^
คนอ่านเปิดเทอมกันแล้วรึยัง
ไรเตอร์เปิดละ
เปิดมาอาจารย์ก็สั่งการบ้านกันซะเยอะเลย- -*
แล้วอิชั้นจะเอาเวลาว่างที่ไหนไปอ่านหนังสือละค้าบบบบTT (อัพฟิคด้วย-..-)
ฮ่วย เครียดนะเนี่ย กลัวอ่านหนังสือไม่ทัน- -
ไปละนะเคอะ
อย่าลืมเม้นกันด้วย
เม้นแล้วแล้วได้กดทงเฮ-..- (แต่ต้องไปขอบอมก่อนนะ)
พีเอส. ตอนหน้าคิเฮได้มีสยิวกิ้วกันเล็กน้อยละครับ บ>< อ๊าก กกก
ความคิดเห็น