คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : _ C H A P T E R 2 0 : น่ า รั ก (1 0 0 % )
ร่างเล็กเดินเข้ามาภายในห้องนอนของตัวเองด้วยความเหนื่อยอ่อน เนื่องจากช่วงบ่ายของวันนี้เขาใช้เวลาอยู่กับพวกฮีชอลที่ห้องคณะสีตลอดจนถึงช่วงเย็น คอยนั่งฟังฮีชอลพูดถึงคอนเซปต์ของขบวนพาเหรดที่จะจัดขึ้นในอาทิตบ์หน้า และนั่งฟังว่าหน้าที่ของตัวเองคืออะไร ซึ่งแน่นอนว่าหน้าที่ของเขาก็คือเดินถือป้ายคณะสีตามที่ฮีชอลบอกไว้ตั้งแต่ตอนแรกที่เจอกัน ฮีชอลบอกว่าเขาต้องเดินถือคู่กับซอลลี ซึ่งตอนนี้เขาก็รู้สึกสนิทกับซอลลี่มากขึ้นแล้วเพราะได้พูดคุยกันมากขึ้น ฮีชอลบอกว่าทั้งสองคนจะต้องแต่งตัวเป็นคิวปิดและไซคีตามตำนานรักของกรีซระหว่างหญิงสาวที่แสนสวยกับเทพหนุ่มรูปงาม โดยวันเสาร์นี้ฮีชอลกับคนที่คอยจัดการเรื่องของคอนเซปต์จะออกไปซื้อชุดและอุปกรณ์ทั้งหมดที่ต้องใช้ ฮีชอลจึงเอ่ยปากชวนทงเฮให้ไปด้วยกัน ซึ่งตอนแรกทงเฮก็จะตอบตกลงไปอยู่แล้วเพราะปฏิเสธใครไม่ค่อยจะเป็น แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรคิบอมในสภาพที่เปียกฝนก็เข้ามาในห้องซะก่อน พร้อมกับบอกว่า วันเสาร์นี้จะพาออกไปข้างนอก...
มือเล็กวางกระเป๋าไว้ข้างๆประตูห้อง ก่อนจะเอื้อมมือไปสับสวิตซ์ไฟขึ้น แล้วนำรีโมตมากดปุ่มเปิดเครื่องปรับอากาศ แต่ลองกดซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายครั้งแล้ว เครื่องปรับอากาศที่ติดอยู่บนผนังก็ยังคงไม่ทำงาน
“แอร์เสียหรอเนี่ย?...” ร่างเล็กพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะวางรีโมทแอร์ไว้ที่เดิม เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดนอนออกมาหนึ่งชุดแล้วเดินออกจากห้องไป ตอนแรกเขาเลี้ยวขวากะจะไปที่ห้องนอนของฮานึลแท้ๆ แต่พอเดินมาถึงบรรไดก็เจอกับคุณชายของบ้านหลังนี้เข้าซะก่อน
“จะไปไหน?”
“ไปนอนกับฮานึลฮะ พอดีแอร์ที่ห้องเสีย”
คิบอมดื่มนมในมือจนหมดแก้วพลางนึกไปด้วยว่าห้องของทงเฮก็ไม่ได้เปิดให้ใครเข้าไปอยู่นานแล้ว เครื่องใช้ไฟฟ้าในห้องก็ไม่ค่อยได้ตรวจเช็คซักเท่าไหร่ ทุกๆเดือนก็จะมีเพียงแม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดเท่านั้น เพราะฉะนั้นการแอร์จะเสียบางจึงไม่ใช่เรื่องแปลก
“งั้นก็มานอนที่ห้องฉันสิ” มือหนาพูดพลางยกมือขึ้นมาเช็ดคราบนมที่เลอะอยู่บริเวณริมฝีปากออกไปด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมไปนอนกับฮานึลก็ได้” ร่างเล็กพูดเสร็จก็ทำท่าจะหันหลังเดินออกไป เพียงแค่คิบอมชวนไปนอนด้วยใจก็เต้นแรงจนจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว ขืนคืนนี้ไปนอนกับคิบอมจริงๆคงข่มตานอนไม่หลับแน่ๆ
“มากับฉัน” ร่างสูงพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะลากข้อมือเล็กให้เดินมากับตนโดยไม่รอฟังความเห็นของร่างเล็กก่อนแม้แต่น้อย ทันทีที่เข้ามาอยู่ในห้อง ร่างสูงก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาก่อนจะใช้รีโมท กดให้หนังที่ดูค้างอยู่เมื่อครู่ดำเนินเรื่องต่อไป ส่วนคนตัวเล็กก็ยืนเก้ๆกังๆอยู่สักพัก จนคิบอมส่งสายตาดุๆมาให้ จึงยอมเดินไปที่โซฟาแล้วทิ้งตัวนั่งลงข้างๆคิบอม
“จะอาบน้ำไม่ใช่หรอ?” คิบอมเหลือบมองชุดนอนที่อยู่ในมือของร่างเล็กก่อนจะถามออกมา
“ใช่ฮะ”
“ไปอาบสิ” พูดแล้วร่างสูงก็พยักเพยิดหน้าไปทางห้องน้ำแต่สายตายังคงจ้องหนังที่กำลังเล่นอยู่เบื้องหน้าต่อไป
“ฮะ” ทงเฮรับคำเสร็จก็เดินเข้าไปในห้องน้ำซึ่งอยู่ภายในห้องของคิบอม เมื่อเข้าไปแล้วก็พบว่าห้องน้ำของคิบอมมีขนาดใหญ่กว่าห้องน้ำของเขาอยู่เล็กน้อย แต่ก็จะมีลักษณะการตกแต่งที่คล้ายๆกัน
ร่างเล็กเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองออกจนหมดก่อนจะค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องกระจกซึ่งอยู่ด้านในสุดของห้องน้ำ มือเล็กเอื้อมไปดันที่เปิดฝักบัวขึ้นเล็กน้อย ก่อนฝักบัวขนาดใหญ่ที่อยู่เหนือศีรษะจะปล่อยน้ำลงมาสู่พื้นอย่างไม่หยุดหย่อน
ทันทีที่น้ำจากฝักบัวไหลลงมากระทบผิวกายร่างเล็กก็รีบกอดไหล่ของตัวเองไว้แน่นด้วยความหนาว มือเล็กเอื้อมมือไปปรับน้ำให้กลายเป็นน้ำอุ่น เสร็จแล้วจึงเริ่มอาบน้ำต่ออย่างสบายอารมณ์
ร่างสูงทีกำลังดูหนังอยู่ด้านนอกเหลือบมองไปเห็นผ้าเช็ดตัวที่ยังคงแขวนอยู่ที่ราวพาดหน้าห้องน้ำ จึงคิดว่าร่างเล็กที่เดินเข้าห้องน้ำไปเมื่อสักครู่คงไม่ได้หยิบผ้าเช็ดตัวติดมือเข้าไปด้วยเป็นแน่
ร่างสูงลุกขึ้นยืนแล้วค่อยก้าวเดินไปหน้าห้องน้ำอย่างใจเย็น มือหนาหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดขึ้นมาไว้ในมือแล้วก้มมองมัน ก่อนจะลองเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องน้ำ เมื่อพบว่ามันไม่ได้ล็อค ใบหน้าหล่อก็กระตุกยิ้มออกมาเบาๆ...
ในขณะที่ร่างสูงเปิดประตูก้าวเข้ามาในห้องน้ำแล้ว แต่คนตัวเล็กก็ยังคงไม่รู้ตัวเพราะเสียงน้ำจากฝักบัวที่ไหลกระทบพื้นมันดังจนทำให้ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น และเพราะว่าหันหลังให้ประตูอยู่ด้วย จึงทำให้ไม่รู้ว่ามีใครอีกคนที่เข้ามา
ร่างสูงจ้องเข้าไปในห้องกระจกที่อยู่ด้านในสุด แล้วยิ้มมุมปากออกมาเมื่อเห็นว่าเงาของร่างเล็กที่อยู่ภายในนั้นกำลังเคลื่อนไหวไปมาช้าๆอย่างยั่วยวน แม่ว่าเขาจะมองเห็นภาพไม่ชัดนักเพราะกระจกที่ขึ้นฝ้าเนื่องจากอุณหภูมิของน้ำอุ่นที่อยู่ภายใน แต่เขาก็สามรถมองเห็นรูปร่างและสัดส่วนของร่างเล็กได้อย่างชัดเจน
ร่างเล็กที่ชะระล้างร่างกายเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ก้มหน้าก้มตากำลังจะเดินออกมา ทันทีที่มือเล็กเลื่อนกระจกออกก็เห็นปลายเท้าของคนที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้า ด้วยความตกใจจึงเงยหน้าขึ้นไปมองทันที
“O///////////////////O!!!!”
“นายลืมผ้าเช็ดตัวน่ะ” คนตัวสูงกล่าวพร้อมยื่นผ้าขนหนูสีขาวในมือให้ร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะใช้สายตามองไปยังทุกๆส่วนบนร่างกายของร่างเล็ก ไม่ว่าจะเป็นผิวขาวๆ ยอดอกสีชมพู รวมไปถึงรูปร่างสัดส่วนที่ดูยังไงก็เหมือนผู้หญิง ถ้าไม่ติดว่าคนตัวเล็กยังมีสิ่งที่ยืนยันความเป็นชายอยู่ด้านหน้าล่ะก็เค้าคงจะคิดว่าเป็นผู้หญิงแน่ๆ
“อ๊าก กกกกกกกกก>////////<” ปล่อยให้คิบอมมองอยู่นานกว่าสมองของร่างเล็กจะลำดับเหตุการณ์ได้ แล้วร้องออกมาซะดังลั่นก่อนจะรีบเลื่อนประตูให้ปิดสนิทแล้วเอาหลังแนบกับกระจกทันที และด้วยความตกใจจึงลืมหยิบผ้าเช็ดตัวที่คิบอมยื่นให้เข้ามาด้วย...
“ค..คิบอมเข้ามาได้ไง เอาผ้าเช็ดัววางไว้แล้วออกไปเลยนะฮะ>//<!” ร่างเล็กพูดแล้วเลื่อนมื อขึ้นมาปิดหน้าแบบคนที่อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ร่างกายรู้สึกร้อนระอุจนแทบจะระเบิดออกมาได้อยู่แล้ว...
ร่างสูงที่ยังคงยืนอยู่ด้านนอกแทบจะหลุดขำออกมาเมื่อเห็นการกระทำที่ดูไร้เดียงสาของร่างเล็ก...
...เอาหลังไปแนบกับกระจกแบบนั้นเขาก็เห็นหมดน่ะสิ...
“ได้ยินผมมั้ยฮะคิบอม!!” ร่างเล็กตะโกนถามซ้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ข้างนอกยังไม่ได้ตอบอะไร
“นี่ เอาหลังแนบกระจกแบบนั้นชั้นก็เห็นก้นนายหมดน่ะสิ โง่รึเปล่า- -;”
“หะ..ห้ะ!!”ร่างเล็กนึกได้ก็รีบถอยห่างจากกระจกทันทีแต่ยังคงหันหลังอยู่ เพราะรู้ว่าตอนนี้ฝ้าที่เกาะอยู่บนกระจกคงจะเริ่มรวมตัวกันเป็นหยดน้ำและไหลลงมาสู่พื้นเรียบร้อยแล้วแน่ๆ
ครืด ดด!
ร่างหนาเลื่อนประตูกระจกออกแล้วก้าวเข้ามาข้างใน ร่างเล็กเริ่มตัวสั่นเทิ้มด้วยความอาย ไม่รู้จะขยับไปไหนดี เพราะภายในห้องกระจกก็มีเนื้อที่เพียงนิดเดียวแถมยังมีคิบอมเขามาเบียดด้วยอีกคน
มือหนาของคิบอมเอื้อมไปแตะที่ไหล่บางๆจนร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ร่างสูงโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆใบหน้าหวานที่แดงปลั่งอยู่ในตอนนี้ แล้วกระซิบออกมาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา
“ทีหลังอย่าลืมล๊อคประตูล่ะ หึ...” คิบอมพูดเสร็จก็เอาผ้าขนหนูในมือคลุมให้ร่างเล็กจากทางด้านหลัง ก่อนจะก้มลงมองร่างกายที่หน้าสัมผัสตรงหน้าอีกครั้งแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ...
...ขาวชะมัด...
ยั่วไม่รู้ตัวแบบนี้...
...ฉันจะอดทนได้นานแค่ไหนเชียว
หึหึ....
ร่างเล็กยืนตัวแข็งอยู่นานจนได้ยินเสียงคิบอมเปิดประตูออกไปจึงเริ่มขยับและบังคับการเคลื่อนไหวของตัวเองได้ ร่างเล็กเดินออกมาหยุดอยู่ตรงหน้าอ่างล่างหน้า เอามือจับไหล่ข้างที่คิบอมจับไปเมื่อครู่แล้วมองร่างเปลือยเปล่าของตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่
มือเย็นๆที่แตะไหล่เราเมื่อกี้...
เสียงกระซิบข้างๆหูเมื่อกี้...
สายตาที่มองเมื่อกี้...
“ให้ตายสิทงเฮ...น่าอายชะมัดเลย>////<”
ร่างสูงเดินออกมาพร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มบนใบหน้า รู้สึกกระชุ่มกระชวยหัวใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้เห็นคนตัวเล็กในสภาพแบบนั้น ความจริงแล้วอยากจะสัมผัสอยากจะทำอะไรให้มันมากกว่านี้แต่ก็ต้องห้ามใจไว้ เพราะกลัวเจ้าคนตัวเล็กจะตกใจแล้วกลัวเขาไปซะก่อน
ขายาวๆก้าวไปที่โซฟาก่อนจะจัดการปิดเครื่องเล่นและทีวีให้เรียบร้อยทั้งๆที่เมื่อครู่ยังดูหนังไม่จบ เสร็จแล้วจึงเดินไปที่เตียงนอนเพราะคิดว่าอีกไม่นานร่างเล็กคงต้องเดินมานอนที่เตียงเป็นแน่...
ซึ่งก็เป็นอย่างที่คิดไว้ เวลาผ่านไปไม่นานคนตัวเล็กก็เดินออกมาพร้อมกับชุดนอนลายน่ารักดูเหมือนเด็ก คนน่ารักเดินก้มหน้างุดๆมาทางคิบอม ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจางๆเนื่องจากยังคงรู้สึกอับอายกับเรื่องเมื่อครู่อยู่
ดวงตาคู่หวานเหลือบตาขึ้นมองคิบอมเล็กน้อย แต่พอเจอเข้ากับสายตาเจ้าเล่ห์ๆของคิบอมก็ต้องก้มหน้าแล้วหลบสายตาตามเดิม
“ม...ไม่ดูหนังต่อหรอฮะ” ร่างเล็กกล่าวหลังจากที่ขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว
“อือ..รีบนอน นายก็ด้วย พรุ่งนี้จะพาออกไปข้างนอก”
“ไปไหนหรอฮะ?” คนตัวเล็กเงยแล้วหน้าเอียงคอถามอย่างสงสัย เนื่องจากใบหน้าที่ยังคงแดงอยู่จึงทำให้ร่างเล็กดูน่ารักมากยิ่งขึ้นจนคิบอมอดที่จะแอบยิ้มไม่ได้
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็รู้เองแหละน่า....นอนได้แล้วๆ” คิบอมพูดพร้อมดันร่างเล็กให้นอนราบลงกับเตียง ก่อนจะเอื้อมมือไปปิดสวิตซ์ไปแล้วล้มตัวลงไปนอนตาม
คิบอมมองร่างเล็กที่นอนตะแคงหันหลังให้อย่างขัดใจเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา
“นี่ เวลานอนหันหน้ามาทางฉันสิ- -“
“ท..ทำไมล่ะฮะ”
“มันคือคำสั่ง”
“...ฮะ” ได้ยินเพียงเท่านั้นร่างเล็กก็รับคำสั้นๆแล้วหันหน้ามาหาคิบอมทันที
“เขยิบเข้ามาได้ๆด้วย”
“ห...หา?”
“บอกว่าให้เขยิบเข้ามา- -“
“เอ่อ ฮ..ฮะๆๆ” เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ฟังดูเริมหงุดหงิดของคิบอมทงเฮจึงยอมทำตามแต่โดยดี
ร่างเล็กเขยิบเข้าไปหาคิบอมช้าๆ กลัวเหลือเกินว่าคิบอมจะได้ยินเสียงของเขาที่มันกำลังเต้นแรงผิดปกติในตอนนี้
ร่างเล็กเขยิบเข้ามาใกล้จนคิบอมได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากผมของคนตัวเล็ก มือหนายกขึ้นโอบกอดคนที่อยู่ข้างกายก่อนจะหลับตาลง
“อ๊ะ!” ร่างเล็กสะดุ้งและร้องออกมาอย่างตกใจที่จู่ๆคิบอมก็เข้ามากอด
“นอนได้แล้ว” เหมือนได้แค่กอดยังไม่พอใจ ร่างสูงจึงใช้มือหนาดันหัวของร่างเล็กให้เข้ามาซบกับอกแกร่งของตัวเอง ก่อนจะยกยิ้มอย่างพอใจแล้วหลับตาลง
คนถูกกระทำพยายามหายใจเข้าออกให้เป็นปกติก่อนจะข่มตาให้หลับลง ในใจนึกอย่างจะกอดคนตัวสูงกลับไปบ้างแต่ก็ไม่กล้าพอ แต่แค่ตอนนี้ได้อยู่อ้อมกอดของคนตัวสูงก็พอใจแล้ว..
“นี่ ถามไรหน่อยดิ” คนตัวสูงพูดห้วนๆแล้วใช้มือสะกิดหัวคนตัวเล็กเบาๆ
“ฮะ?”
“ตัวนายก็เล็กนิดเดียว”
“???”
“ทำไมก้นใหญ่จัง...” ร่างสูงไม่พูดเปล่ากลับใช้มือบีบเข้าที่ก้นนิ่มของร่างเล็กอย่างจงใจก่อนจะเผยยิ้มออกมา ถ้าตอนนี้เปิดไฟอยู่ก็จะรู้ได้ว่าที่คิบอมยิ้มเมื่อกี้ เป็นยิ้มแบบที่คิบอมไม่เคยยิ้มที่ไหนมาก่อน...
“อ๊ะ!!..ค..คิบอมอ่ะ>//<!”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้นร่างเล็กตื่นขึ้นมาแต่เช้าด้วยความเคยชิน เมื่อพบว่าแขนของคิบอมยังโอบกอดตัวเองอยู่นั้นใบหน้าหวานก็ขึ้นสีชมพูด้วยความเขินอายทันที ดวงตากลมโตช้อนขึ้นลอบมองใบหน้าหล่อของคิบอมในยามหลับที่อยู่ห่างกันเพียงไม่กี่คืบ แต่แอบมองได้เพียงไม่นานก็ต้องหลุบตาต่ำลงมาก่อนจะแอบอมยิ้มน้อยๆอยู่คนเดียว
มือเล็กค่อยๆยกแขนของคิบอมออกอย่างช้าๆแล้ววางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวลเพราะเกรงว่าคิบอมที่กำลังนอนอยู่จะตื่นขึ้นมา เสร็จแล้วก็ลุกขึ้นจากเตียงก้าวเท้าพาตัวเองออกไปนอกห้อง พอเดินลงบรรไดมาก็เห็นเจ้าเด็กน้อยสองคนนั่งตาแป๋วดูการ์ตูนกันอยู่ที่โซฟาตัวหรู จึงเดินเข้าไปหาเพื่อจุ๊บแก้มน้องสาวสุดที่รักหนึ่งทีก่อนจะเดินเข้าไปช่วยคุณพ่อบ้านทำงานในครัว
“คุณพ่อบ้านมีอะไรให้ผมช่วยมั้ยฮะ?” เสียงใสเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับยืนใบหน้าหวานๆไปหาคุณพ่อบ้านที่กำลังยืนตอกไข่ใส่ชามใบเล็กอยู่
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณหนู...คุณหนูไปอาบน้ำอาบท่าแล้วปลุกคุณชายให้ลงมาทานเถอะครับ” คุณพ่อบ้านหันมาแล้วกล่าวยิ้มๆกับร่างเล็กที่กำลังมองตนเองตอกไข่อย่างสนอกสนใจ
“ออ..ได้ฮะๆ แล้วนี่คุณพ่อบ้านจะทำอะไรหรอฮะ ตอกไข่ไว้เต็มเลย” ร่างเล็กพูดแล้วมองไปยังชามเล็กๆที่วางเรียงรายอยู่ตรงหน้าหลายใบ
“ทำออมเล็ตน่ะครับ ของโปรดของคุณชายเค้า เลยต้องทำเยอะหน่อย^^”
“อ่อ..” ร่างเล็กตอบรับแล้วพยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจ เห็นคิบอมเป็นคนที่ดูเฉยๆ ง่ายๆ ไม่ค่อยยึดติดกับสิ่งรอบข้างเท่าไหร่นัก เลยไม่คิดว่าจะมีของที่ชอบกินเป็นพิเศษกับเค้าเหมือนกัน
ร่างเล็กเดินขึ้นไปชั้นบนของบ้าน แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนที่เขาใช้นอนมาทั้งคืน เห็นร่างสูงยังคงไม่ตื่นจึงเดินเข้าไปปลุก
“คิบอมฮะ” เรียกหวานเอ่ยเรียกพร้อมกับเขย่าแขนของร่างสูงไปมา
“อืม มม”คนที่โดนปลุกครางเบาๆในลำคอแล้วพลิกตัวหันหนีไปอีกข้าง ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นขึ้นมาคลุมแขนของตัวเองไว้แล้วเอ่ยออกมาอย่างรำคาญ
“หนวกหูน่า คนจะนอน”
“อ่า...ไปอาบน้ำแล้วลงไปกินข้าวเถอะฮะคิบอม”ร่างเล็กขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วจัดการดึงผ้าห่มของร่างสูงลงมาเล็กน้อย ก่อนจะจับไหล่ของร่างสูงแล้วออกแรงดึงให้หันหน้ามาทางตน
“อือ~...นายก็ไปอาบก่อนสิ” ร่างสูงปรือตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงทุ้มต่ำออกมาจากลำคอแบบคนที่พึ่งตื่นนอน
“คิบอมอาบก่อนสิฮะ”
“หึ..กลัวฉันจะแอบดูนายอาบน้ำอีกรึไง?”พูดเสร็จแล้วดวงตาคู่ที่ปรืออยู่ก็ฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาทันทีพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ใบหน้าหล่อๆแต่ดูเจ้าเล่ห์ในยามนี้ ทำเอาร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆอดเขินขึ้นมาอีกไม่ได้
“ป..เปล่านะฮะ ผมเห็นคุณพ่อบ้านทำอาหารเช้าใกล้เสร็จแล้ว กลัวคิบอมลงไปช้าแล้วอาหารจะเย็นหมดน่ะฮะ” คนตัวเล็กพูดแก้ตัวให้ตัวเองพร้อมกับอธิบายเหตุผลยาวเหยียด แต่คนที่นอนอยู่บนเตียงยังทำหน้าราวกับว่าไม่เชื่อ คนตัวเล็กจึงมีท่าทีเลิกลั่ก ก่อนจะพูดเรื่องอื่นขึ้นมาแทนซะดื้อๆ
“วันนี้คุณพ่อบ้านทำออมเล็ตที่คิบอมชอบด้วยนะฮะ”
“หือ..รู้ได้ไงว่าฉันชอบ?” คิบอมหันมาถามอย่างแปลกใจ เพราะขนาดเพื่อนสนิทอย่างฮันคยองและฮยอกแจยังไม่รู้เลยว่าเขาชอบกินออมเล็ต
“ก็..คุณพ่อบ้านเค้าบอกมาน่ะฮะ”
“อ่อ...อือ งั้นฉันไปอาบก่อนก็ได้” เมื่อคลายความสงสัยแล้ว ร่างสูงก็ยันตัวเองขึ้นมานั่งก่อนจะบิดขี้เกียจ1ครั้ง ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะก้าวยาวๆเข้าไปในห้องน้ำโดยไม่ลืมที่จะหยิบผ้าเช็ดตัวติดมือเข้าไปด้วย
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาระหว่าที่คิบอมยังคงทำธุระอยู่ในห้องน้ำ ทงเฮจึงจัดการเก็บที่นอนให้เรียบร้อย แต่ด้วยเตียงที่มีขนาดใหญ่เท่าขนาดคิงส์ไซส์ กว่าจะเก็บเสร็จก็เล่นเอาคนตัวเล็กอย่างทงเฮเหนื่อยไปเลยเหมือนกัน
“นี่..” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกในขณะที่ร่างเล็กกำลังนอนแผ่หราอยู่บนเตียงนอนด้วยความเหนื่อยหลังจากที่เก็บเสร็จที่นอนเรียบร้อยแล้ว เมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยร่างเล็กจึงรีบลุกขึ้นนั่งแล้วหันหน้าไปหาร่างสูงทันที แต่พอได้เห็นร่างสูงในสภาพที่มีผ้าเช็ดตัวเพียงผืนเดียวที่ปกปิดร่างกาย ร่างเล็กจึงรีบยกมือขึ้นปิดตาพร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที
“อ๊ะ > <!!”
“จะหันหน้าหนีทำไม- - ฉันมีผ้าเช็ดตัว...ไม่ได้แก้ผ้าล่อนจ้อนเหมือนนายตอนเมื่อวานซักหน่อย”
“คิบอม!” ทันทีที่ได้ยินร่างสูงพูดร่างเล็กก็ต้องรู้สึกเขินแล้วหน้าแดงขึ้นมาอีก เลยเผลอพูดเสียงดังใส่ร่างสูงอย่างไม่ตั้งใจ
“เดี๋ยวนี้ขึ้นสียงหรอ- -?”
“ข..ขอโทษฮะ ก็คิบอมมาพูดแบบั้นทำไมล่ะ . //// .”
“แล้วจะเขินทำไมล่ะ?”
“....” ร่างเล็กที่ตอบไม่ถูกจึงเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแทน
“หึ..ไปหยิบชุดมาให้ฉันชุดนึงดิ” ร่างสูงพ่นลมออกมาทางจมูก ก่อนจะพูดแล้วยกมือชี้นิ้วไปที่ตู้เสื้อผ้าใบใหญ่
“ชุดอะไรฮะ?”
“อะไรก็ได้เลือกๆมาเหอะ- -;”
“ฮะๆ” เมื่อเห็นว่าร่างสูงเริ่มมีท่าทางหงุดหงิด ร่างเล็กจึงรีบเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกชุดตามที่คิบอมบอกทันที พอเปิดตู้เสื้อผ้าออกก็พบว่า ในตู้เสื้อผ้าของคิบอมมีเสื้อผ้ามากมายจนเขาเลือกไม่ถูก แถมเสื้อผ้าแต่ะตัวก็ของแบรนเนมทั้งนั้น
ร่างเล็กเลือกเสื้อผ้าอยู่นานจนคนที่นั่งรออยู่บนเตียงเริ่มโวยวายออกมา ร่างเล็กจึงตัดสินใจหยิบเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนและกางเกงขาเดปสีดำตัวที่เห็นว่าคิบอมชอบใส่ออกมา
“นี่ฮะ^__^..”ร่างเล็กยื่นชุดตัวที่ตัวเองเลือกไปให้คิบอมพร้อมกับฉีกยิ้มออกมาอย่างน่ารัก
“ชุดบ้าอะไรของนายเนี่ย รสนิยมห่วยชะมัด” ร่างสูงรับชุดมาจากมือร่างเล็กแล้วก็พลิกมองไปมา เสร็จแล้วก็โยนมันไปวางไว้บนเตียงก่อนจะทำหน้าตาไม่พอใจ ร่างเล็กเห็นแบบนั้นจึงมีสีหน้าเจื่อนลงทันที
“ขอโทษฮะ (. .)”
“ไปๆๆ..ไปอาบน้ำ แล้วรีบตาลงมาเร็วๆด้วยล่ะ” คิบอมพูดเสร็จร่างเล้กก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อที่จะไปหยิบเสื้อผ้า และอาบน้ำให้เสร็จเรียบร้อยในห้องนั้น จะได้มั่นใจว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบเมื่อคืนอีก...
ทันทีที่ร่างเล็กเดินออกจากห้องไปคิบอมก็หลุดขำพรืดทันทีเมื่อนึกถึงสีหน้าของร่างเล็กมื่อสักครู่ ความจริงชุดที่ร่างเล็กเลือกมาก็ไม่ได้แย่อย่างที่เขาไปว่าไว้ ออกจะดีซะด้วยซ้ำ แต่ที่พูดไปแบบนั้นก็เพราะนึกสนุกอยากแกล้งคนตัวเล็กเล่นก็เท่านั้นเอง
ร่างสูงสวมชุดที่ร่างเล็กเลือกให้เสร็จแล้วก็หยิบหมวกไหมพรมที่ชอบใส่มาสวมไว้ที่หัวพร้อมกับแว่นกันแดดสีชา เสร็จแล้วก็เดินลงไปข้างล่างแล้วก้าวตรงไปที่โต๊ะอาหารทันที
“วันนี้จะออกไปไหนหรอครับคุณชาย” คุณพ่อบ้านที่เพิ่งเดินออกมาจากครัวเอ่ยถามพร้อมกับวางจานอาหารเช้าสำหรับคิบอมลงบนโต๊ะ
“ไปข้างนอก” ร่างสูงตอบห้วนๆตามสไตล์ของตัวเองแล้วก้มหน้าก้มตาเริ่มกินมื้อเช้าตรงหน้าซึ่งเป็นของโปรดของตนเองอย่างไม่สนใจอะไร ซึ่งคุณพ่อบ้านเห็นแบบนั้นก็ไม่ได้เอ่ยปากว่าอะไร กลับยิ้มออกมาอย่างสุภาพ เพราะชินกับพฤติกรรมแบบนี้ของคิบอมไปซะแล้ว
คิบอมทานมือเช้าไปได้ซักพักก็รู้สึกว่ามีบางคนกำลังเดินลงบันไดมาจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง สิ่งที่เห็นทำเอาหัวใจที่ชินชา ไม่เคยหวั่นไหวไปกับสิ่งรอบข้างเต้นแรงถี่ขึ้นมาจนน่าแปลกใจ...
คนตัวเล็กสวมเพียงเสื้อกล้ามตัวโคร่งลายทางสีชมพูเหลืองสลับกัน ส่วนกางเกงก็เป็นสีขาวขาสั้นเท่าเข่าแบบที่เจ้าตัวชอบใส่ ที่คอขาวระหงมีผ้าพันคอสีขาวพันรอบเพื่อป้องกันความหนาวของอากาศภายนอก ใบที่หน้าขาวใสเจือด้วยสีชมพูเล็กน้อยดูน่ามองจนทำให้คิบอมไม่อยากละสายตาไปมองสิ่งอื่น....
“น่ารัก...” เสียงทุ้มพึมพำออกมาเบาๆ แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นได้ยิน
“หื้ม... คุณชายว่ายังไงนะครับ?” คุณพ่อบ้านแกล้งถามยิ้มๆ ทั้งๆที่ก็รู้อยู่ว่าเมื่อครู่คิบอมพูดว่าอะไร
“เออ...ไปเอาอาหารเช้ามาให้นายนั่นชุดนึงสิ”
“คิกๆ...ได้ครับๆคุณชาย” คุณพ่อบ้านแอบขำเล็กน้อยกับพฤติกรรมแบบที่ไม่ค่อยได้เห็นจากคุณชาย แต่ก็ยอมไปหยิบมาหารเช้ามาให้คนน่ารักตามที่คิบอมสั่ง
“เอ๊า...นั่งสิ- -“ คิบอมหันไปพูดกับคนตัวเล็กที่เอาแต่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆตัวเอง ไม่ยอมนั่งหรือว่าขยับเดินไปไหนซักที
“ฮ..ฮะๆๆ” ร่างเล็กตอบแล้วรีบนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆร่างสูง แต่ก็ยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมทำอะไร ทำให้คิบอมต้องเอ่ยปากพูดออกมาอีกรอบ
“มื้อเช้าที่วางอยู่น่ะ ให้นายกิน ...ไม่ได้วางไว้เฉยๆ- -“ คิบอมพูดแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางอาหารเช้าที่วางอยู่ข้างๆ ร่างเล็กทำหน้างงๆ แต่ก็รีบพยักหน้าแล้วลงมือจัดการกับอาหารเช้าตรงหน้าทันที เพราะกลัวว่าจะทำให้คิบอมจะหงุดหงิดเอาอีก
ทั้งสองนั่งกินข้าวเช้าโดยไม่พูดไม่จากันสักคำ แต่ก็แอบเหลือบมองกันเป็นระยะๆ ร่างเล็กที่กินไข่เพียงฟองเดียวก็อิ่มแล้วยกน้ำขึ้นมาดื่มจนหมดแก้ว ก่อนจะหันไปพูดกับร่างสูงข้างๆที่ยังคงดูเอนจอยกับอาหารมื้อเช้าอยู่
“แล้วนี่คิบอมจะพาผมไปไหนหรอฮะ?”
“อย่าถามได้มั้ย เดี๋ยวก็รู้เองแหละน่า -.-“
__________________
แอ่ช ช=[]=!!~
มาอัพให้แล้วนะคะหลังจากหายไปประมาณอาทิตย์นึงได้
จะสอบแล้ต้าขอทำตัวเป็นคนดีไปอ่านหนังสือบ้าง หุหุๆ-..-
ซึ่งพออัพเสร็จก็จะไปอ่านต่อแล้ว
เพื่อเตรียมอุดมศึกษา~~
ตอนที่ลงไปเหมือนจะไม่ค้าง
แต่ก็ค้าง= =;;
หิหิ...
บอมมันคิดจะทำอะไรว๊า?~~
ต้าไม่บอก : P
อยากรู้รออ่านพรุ่งนี้ 5555
update : 010210
__________________
เย่!!
อัพแล้ว^_____^
ความจริงตอนนี้ต้าอยากให้หมวยเสียหายเหมือนกันนะ
แต่ต้องให้บอมถนอมๆหมวยเอาไว้ก่อน-..-
แต่ว่าแค่นี้ก็แต่งไปเขินไปแล้วอ่ะ
บอมทะลึ่ง -/////-
จะว่าไปตอนนี้มันออกแนวล่อแหลมนิดนึงแหะ-..-
5555 5
ต้าแค่สนองneedของรีดเดอร์หลายๆคนไง หุๆ -.-
ที่อัพเสร็จไปต้าว่ามันไม่ค้างนะ
เพราะต้าอยากจะบอกว่าต้าจะมาอัพอีกทีอาทิตย์หน้าเลยแหละ
เพราะอาทิตย์นี้ต้ามีสอบโอเน็ต <ใช่มั้ยจ้ะเด็กม.3 : )>
ขอตัวไปอ่านหนังสือละคร้าบ บ
อย่าลืมเม้นนะ^^!!! <ยิ้มอย่างเฉือดเฉือนเช่นเคย...>
update : 020210
____________________
เย่!!!!!!!
กำลังสาปแช่งต้ากันอยู่อะดิ (แค้นที่หายไปนาน-.-)
55555 5
ยอมรับค่ะว่าหายไป
1อาทิตย์ที่ผ่านมาก็จัดการเรื่องโครงงาน
ความจริงก็กะจะอัพตั้งแต่เมื่อวานแล้วแหละ
แต่โครงงานมันมีวันนี้ เมื่อวานเลยยุ่งเป็นพิเศษ
ตอนนี้โครงงานก็เสร็จไปแล้ว-3-
เหนื่อยมากเลยอ่ะวันนี้ ขายของทั้งวัน-.- (เอาเอสเจไปขายด้วยแหละ)
ตอนที่อัพมาเน่าหน่อยก็อย่าว่ากันเน่อ-3-
แบบว่าพอเหนื่อยแล้วสมองมันไปแค่นี้จริงๆ- -
ก็ ไม่มีอะไรแล้ว ต้าไปละค่ะ^^
ปล.1 เอ็นซีน่าจะเร็วๆนี้ (ไม่บอกว่าคู่ไหน)
ปล.2 แต่งตอนนี้แล้วแอบปวดใจ คิดสภาพหมวยแต่งตัวอย่างที่ต้าบอกดิ เมื่อก่อนคงจะน่าเอ็นดู
แต่ตอนนี้ถ้าใส่เสื้อกล้าม หมวยจะฟิตนม และกล้ามโตมาก-..-
โฮก กกก เธอจะล่ำแข่งกับใครจ้ะหมวย??
กลับมาเป็นยัยตัวเล็กน่ารักของแม่คนเดิมเถอะ-3-
5555 5
ปล.3 เม้นด้วยจ้ะ^^!!!!!!! (รอยยิ้มแบบเดิม...)
update : 100210
ความคิดเห็น