คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : _ C H A P T E R 2 2 : ไม่ชอบ ไม่รัก >> ไม่หึง + บ้านเมีย :) (100%!!!)
เข้าสู่เช้าวันใหม่ของสัปดาห์..
ตลอดสัปดาห์นี้แทบจะไม่ได้มีการเรียนการสอน เพราะเมื่อใกล้วันกีฬาสีเข้ามาแล้วทุกคนต่างก็มีหน้าที่ของตัวเองที่จะต้องทำ ไม่ว่าจะเป็นนักเรียน หรือว่าอาจารย์
ซึ่งวันนี้ ทงเฮอยู่ที่ห้องคณะสีตั้งแต่เช้าส่วนพวกคิบอมและฮันคยองก็ไปปักหลักกันอยู่ที่สนามบาส ฮยอกแจที่ปกติควรจะไปซ้อมแข่งอยู่ที่ชมรมว่ายน้ำ แต่ตอนนี้กลับมานั่งเฝ้าฮันคยองอยู่ข้างๆสนามจนเวลาล่วงเลยไปถึงตอนบ่าย
“เกิง บ่ายแล้วอะ ขอไปซ้อมว่ายน้ำก่อนละกันนะ” ฮยอกแจบอกฮันคยองที่เดินเข้ามานั่งอยู่ข้างๆ ร่างสูงกระดกน้ำในขวดเข้าปากทีเดียวจนหมดก่อนจะหันมาตอบคำถามของฮยอกแจ
“จริงหรอ..งั้นฉันไปด้วยสิ บ่ายๆอย่างนี้แดดแรง ไม่อยากซ้อมบาสแล้วอะ” ร่างสูงตอบยิ้มๆ ความจริงเรื่องที่แดดแรงก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเค้ามากเท่าไหร่ แต่เหตุผลจริงๆคือเขาอยากไปดูเจ้าเพื่อนตัวเล็กใส่ชุดว่ายน้ำซะมากกว่า
“อืม...จะทำอะไรก็เรื่องของแกสิ-.-“คนตัวเล็กกล่าวอนุญาติก่อนจะคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมาสะพายไว้แล้วเดินนำหน้าไปก่อน ใบหน้าขาวแอบขึ้นสีแดงเล็กน้อย เมื่อคิดว่าเจ้าเพื่อนตัวโตจะได้เห็นเขาในสภาพที่ไม่ต่างจากเปลือยเท่าไหร่ ก่อนหน้านี้เวลาถูกขอตามก็ยังกล้าปฏิเสธ แต่ตอนนี้เป็นแฟนกันแล้วถ้าปฏิเสธไปเจ้าเพื่อนตัวโตก็จะพาลงอนเอาเสียเปล่าๆ
เห็นอย่างนั้นฮันคยองก็ยิ้มออกมาอย่างดีอกดีใจ เพราะก่อนหน้านี้เวลาเขาขอตามไปดูเจ้าเพื่อนตัวเล็กซ้อมทีไรก็จะถูกปฏิเสธมาโดยตลอด
...เป็นแฟนกันแล้วมันดีอย่างงี้นี่เอง^^...
“นี่ไอ้บอม ถ้าไม่อยากนั่งเหงาอยู่คนเดียวก็ไปหาทงเฮสิวะ..ฉันไปล่ะ^^” มือหนาตบเข้าที่ไหล่เพื่อนรักไปสองสามครั้งก่อนจะเดินตัวลอยตามคนรักของตัวเองไป
คิบอมมองตามไปด้วยความรู้สึกหมั่นไส้เล็กน้อย เพราะถ้าเดาไม่ผิดเจ้าเพื่อนสองคนนั้นต้องคบกันเป็นแฟนแล้วแน่ๆ แล้วถ้าไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองที่สองคนนั้นเป็นแฟนกันได้ส่วนหนึ่งก็ต้องเป็นเพราะว่าเขาคอยช่วยอยู่ตลอด พอเป็นแฟนกันแล้วจะขอคุณสักคำก็ไม่มี= =
คิบอมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยพลางจัดการเก็บของใช้ส่วนตัวของตัวเองเข้าไปในกระเป๋าก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ไปหาทงเฮอะหรอ...เห้อะ- -”
.
.
.
.
.
.
.
.
วันนี้ในห้องคณะสีวันนี้ดูจะวุ่นวายมากเป็นพิเศษ กระดาษสีต่างๆรวมถึงอุปกรณ์อีกหลายๆอย่างวางกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้นห้อง เนื่องจากงานวันกีฬาสีใกล้เข้ามาทุกทีทุกคนจึงต้องเร่งมือทำงานที่ตัวเองได้รับมอบหมายให้เสร็จ
ทงเฮที่นั่งว่างๆรอฮีชอลเรียกให้เข้าไปลองชุดก็อยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ จึงขอลองช่วยคนอื่นทำนู่นทำนี่ไปเรื่อย นอกจากหน้าตาน่ารักแล้วนิสัยยังน่ารักอีก จึงไม่แปลกเลยที่ทุกคนจะนึกเอ็นดู...
“เสร็จแล้ววววว^____^” ประธานคณะสีคนสวยเดินยิ้มร่าพร้อมลากซอลลี่ออกมาจากห้องแต่งตัว
สาวน้อยอยู่ในชุดกระโปรงสายเดี่ยวสีขาวยาวจนเกือบถึงเข่า สีขาวของชุดกระโปรงดูกลืนไปกับสีผิวของสาวน้อยได้เป็นอย่างดี บวกกับหน้าตาที่ยิ้มแย้มแบบนั้นดูยังไงก็เหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆไม่มีผิด
“ว้าวซอลลี่ เธอน่ารักจังเลย” แอมเบอร์ที่พึ่งตื่นได้สักครู่เมื่อเห็นเพื่อนของตัวเองก็ถึงกับต้องเอ่ยปากชม
“น่ารักมากเลยฮะ^_^”
“แหะๆ ชมกันอย่างนี้ฉันก็เขินนะ” สาวน้อยพูดพร้อมกับเกาแก้มตัวเองอย่างเขินอาย
“ไม่ต้องชมคนอื่น ตานายแล้วทงเฮ เข้ามานี่เลยๆ”
“อ้อ..ฮะๆ” ทงเฮพยักหน้ารับอย่างงงๆก่อนจะเดินต้อยๆตามฮีชอลเข้าไปในห้องแต่งตัว แต่ยังไม่ทันจะได้ปิดประตูก็มีเสียงหนึ่งดังขัดขึ้นมาก่อน
“ให้ฉันเข้าไปช่วยด้วยมั้ยทงเฮ^^”
“ไอ้กึนซอก…จะเข้ามาก็ได้นะ แต่ต้องแลกกับหมัดฉันซักสองสามหมัดเอามั้ยล่ะ= =” ฮีชอลพูดพร้อมกับเอากำปั้นกระแทกฝ่ามือของตัวเองสองสามรั้งเป็นการขู่ บางทีก็รู้สึกเบื่อเหมือนกันที่จะต้องมากันไอ้พวกหน้าม่อให้ออกไปห่างๆทงเฮ
“เปลี่ยนจากหมัดเป็นจูบของเธอได้มั้ยล่ะ??” กึนซอกไม่พูดเปล่ากลับยักคิ้วขึ้นอย่างกวนประสาท สิ่งที่ได้กลับมาจากฮีชอลจึงเป็นโบนัสชุดใหญ่ที่ฮีชอลไม่เคยแจกที่ไหนมาก่อน
“ไปจูบกับพ่อมึงสิ!” พูดเสร็จฮีชอลก็จัดการกระแทกปิดประตูเสียงดัง การกระทำที่ดูรุนแรงเมื่อครู่ของฮีชอลทำเอาทงเฮถึงกับอึ้ง...
“ทำไมมองฉันอย่างนั้นอะ ..ไม่ต้องกลัวฉันหรอก 555”
“ฮ..ฮะ” ทงเฮตอบแล้วก้มหน้าลงช้าๆ ยังอึ้งไม่หายกับการกระทำที่ดูขัดกับใบหน้าสวยๆแบบนั้น
“อะ..งั้นถอดเสื้อผ้าออกได้แล้ว”
“ห้ะ?”
“ถอดเสื้อผ้าไง จะได้ลองชุด”ฮีชอลพูดย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กกว่าทำท่าเหมือนไม่เข้าใจ
“แต่...” เมื่อเข้าใจในคำสั่งร่างเล็กก็ก้มหน้างุดทันที ให้ฮีชอลพูดมันก็พูดง่าย แต่ถ้าให้เขาทำมันยากนี่นา..ถึงจะผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ แต่เขาก็อายนะ
“เอาน่า..อายอะไรผู้ชายเหมือนกัน ถ้านายไม่ยอมถอดชั้นจะถอดให้นะ-.-“
“อ้ะ....ถอดเองก็ได้ฮะ” พูดเสร็จร่างเล็กก็ถอดเสื้อคลุมสีเทาตัวนอก ก่อนจะเลื่อนมือไปดึงเนคไทน์สีแดงของตัวเองออก เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่อยู่ด้านใน มือเล็กหยุดการกระทำทั้งหมดแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองฮีชอลช้าๆ
“เร็วๆสิ ทำอะไรช้าจัง”
“ฮะๆๆ” ตอบเสร็จร่างเล็กก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดอย่างอ้อยอิ่ง ฮีชอลที่จ้องมองอยู่นานเห็นการกระทำชักช้าอ้อยอิ่งอย่างนั้นก็อดที่จะรำคาญไม่ได้ จึงตัดสินใจปัดมือของร่างเล็กออกแล้วปลดกระดุมออกทุกเม็ดอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ถอดเสื้อเชิ้ตออก ร่างกายขาวเนียนจึงปรากฎแก่สายตาฮีชอล
“อะ...” ร่างเล็กรีบยกมือขึ้นกอดอกตัวเองเอาไว้แน่น ถึงจะไม่ได้รู้สึกเขินอายเท่ากับตอนที่อยู่กับคิบอมแต่ยังไงก็รู้สึกอายอยู่ดี
“ฮ...ฮีชอลทำอะไร” ร่างเล็กรีบร้องท้วงเมื่อฮีชอลคว้าหมับเข้าที่หัวเข็มขัดก่อนจะถอดมันออก มือเรียวสวยปลดตะขอกางเกงสแลคตัวสวยแล้วรูดซิปลงก่อนจะดึงให้มันลงมากองอยู่ที่ข้อเท้า
“ก็แค่นี้แหละ...ถ้ารอให้นายถอดเองวันนี้ก็คงไม่เสร็จ- -“
“ก็ผมอายนี่ฮะ .////.”พูดแล้วก็ก้มหน้างุด แก้มใสเหมือนเด็กที่ขึ้นสีชมพูจางๆทำเอาฮีชอลอดรู้สึกมันเขี้ยวไม่ได้
“น่ารักจังเลยยยยยยย><”พูดแล้วนิ้วเรียวสวยก็บีบเข้าที่แก้มพร้อมกับจับดึงไปมา ขนาดเป็นผู้ชายเหมือนกันแล้วเขาแทบจะไม่เคยมองผู้ชายคนไหนน่ารักมาก่อน แต่เขากลับรู้สึกว่าเจ้าตัวเล็กๆที่ยืนอยู่ข้างหน้านั้นน่ารักจริงๆ....
อยากเอากลับไปนอนกอดที่บ้านจัง><
“อะ..อ๊า เจ็บฮะ”
“น่ารักน่าแกล้งซะขนาดนี้อีตาคิบอมคงรักตายเลยซิเนี่ย” ฮีชอลพูดออกมาตามความรู้สึกและตามภาพที่เห็นเป็นประจำทุกวัน แต่กลับทำให้เจ้าคนตัวเล็กหน้าแดงขึ้นมามากกว่าเก่า
“ป่าว..ค..คิบอมเค้าไม่ได้รักผมนะฮะ”
“งั้นหรออ?” ฮีชอลพูดลากเสียงสูงแล้วทำหน้าตาเหมือนว่าไม่อยากจะเชื่อ ก็เห็นมารับกลับบ้านทุกวัน ใครแตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้ ขนาดนี้แล้วยังพูดว่าไม่รักใครเชื่อก็คงโง่แล้ว
“จริงๆนะฮะ”
“งั้นฝากบอกคิบอมด้วยละกัน ว่าถ้ามันไม่รักเดี๋ยวฉันรักเอง...น่ารักซะขนาดนี้ 555”
“อ่า .///. “
“ห้ะๆ เขินด้วย..น่ารักจริงๆนะเนี่ยย><” พูดแล้วก็เอานิ้วจิ้มแก้มทงเฮไปอีกหนึ่งทีก่อนจะหันไปหยิบชุดของทงเฮมาจัดการสวมให้เจ้าตัว
ลักษณะของชุดที่ทงเฮสวมใส่จะเป็นชุดสีโทนเดียวกับของซอลลี่ คือสีขาวสะอาดตา และเป็นชุดกระโปรง ซึ่งของซอลลี่เป็นกระโปรงสายเดี่ยวต่างจากของทงเฮตรงที่ของทงเฮจะเป็นชุดที่เปิดไหล่ข้างหนึ่งส่วนอีกข้างหนึ่งจะเป็นเหมือนแขนเสื้อกล้าม และมีเข็มขัดสีน้ำตาลคาดไว้หลวมๆตรงเอว ขนาดความยาวของชุดคือชายกระโปรงจะเลยเข้าขึ้นมาประมาณคืบกว่าๆ...
“เอ่อฮีชอล...ผมว่ามันดูโป๊ๆนะฮะ” ทงเฮกล่าวพร้อมกับดึงชายกระโปรงให้ลงมาปิดขาไว้อีกแต่ก็ถูกฮีชอลตีมือเข้าให้
“นี่ ทำแบบนั้นชุดก็เสียหมดสิ ...ความจริงแล้วมันมีอีกชุดนึงนะ ใส่กางเกงยาวสีขาว เปลือยท่อนบน ใส่ปีกสีฟ้าอ่อน...จะเอามั้ยล่ะ??” ฮีชอลพูดโดยเน้นคำว่าเปลือยท่อนบนเป็นพิเศษ ทำเอาร่างเล็กผวา
“งั้นเอาชุดนี้ดีแล้วฮะ!”
“ฮ่าๆๆๆ ดี...งั้นออกไปให้ทุกคนดูกัน” พูดเสร็จฮีชอลก็จัดการดึงทงเฮให้ออกไปจากห้องแต่งตัว พอพ้นออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วทงเฮก็ยังคงแอบหลบอยู่ข้างหลังฮีชอลไม่กล้าเดินออกมาให้ทุกคนดู
“นี่ๆ...ดูสิว่าน่ารักขนาดไหน^____^” ฮีชอลกล่วพร้อมยิ้มแบบภูมิใจนำเสนอสุดๆ ประหนึ่งว่าทงเฮเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง ที่เค้าแปลงโฉมเสร็จแล้วก็อยากจะอวดให้คนอื่นได้ดูผลงานของตัวเอง
ฮีชอลพูดเสร็จทงเฮก็เดินออกมาช้าๆแล้วก้มหน้างุด
“ว้าววววว น่ารักจัง”
“สุดยอดไปเลย”
“เหมือนนางฟ้ามากกว่าคิวปิดอีกอะทงเฮ”
เสียงชมมากมายที่ออกมาจากปากผู้คนที่อยู่ในห้องทำเอาฮีชอลยิ้มกว้างกับฝีมือของตัวเอง คิดเอาไว้แล้วเชียวว่าถ้าให้ทงเฮแต่งแบบนี้จะต้องออกมาน่ารักมากแน่ๆ หลังจากวันกีฬาสีทงเฮก็คงจะต้องป๊อปปูล่าร์กว่าเดิมชัวร์ : )
“นั่นอะไรน่ะ- -“ เสียงทุ้มที่ดังมาจากหน้าห้อง แม้จะพูดไม่ดังมากแต่ก็ทำให้ทุกคนเงียบสนิท
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยร่างเล็กก็รีบเงยหน้าขึ้นทันที พอเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นใครก็เบิกตาโพลงแล้วกลับเข้าไปหลบอยู่ข้างหลังฮีชอลเหมือนเดิม
“มาทำไมเนี่ย- - ยังไม่ถึงเวลาสักหน่อย”
“ฉันจะมาเมื่อไหร่กมาได้= =..ทงเฮออกมานี่” พูดแล้วร่างสูงก็จับไหล่เล็กแล้วดึงออกมาจากด้านหลังของฮีชอล ดวงตาคบกริบจ้องมองร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้าสลับกันไปมา ร่างเล็กเหลือบตาขึ้นไปมองเป็นพักๆ พอเจอเข้ากับสายตาของคิบอมก็ต้องหลบสายตาตามเดิม
“แต่งตัวอะไรวะเนี่ย- - ใครให้แต่ง”
“ชั้นให้แต่งเอง...ทำไมอะ ?“
“ฉันถามทงเฮ- -“
“ชึ.....” ฮีชอลจิ๊ปากอย่างขัดใจก่อนจะเสมองไปทางอื่น อารมณ์ของคนหน้าหล่อตรงหน้ารู้สึกว่ามันเอาแน่เอานอนไม่ได้จริงๆ
“ว่าไง??”
“ฮีชอลให้ใส่เดินพาเหรดฮะ”
“บ้าปะ แค่เดินพาเหรดต้องแต่งโป๊ขนาดนี้ แล้วนายก็ยอมให้เค้าแต่งเนี่ยนะ- -?”
“ก..ก็ผมไม่รู้”
“ไม่เคยรู้สักอย่างแหละโง่ๆอย่างนายอะ” คิบอมพูดด้วยน้ำเสียงที่ใส่อารมณ์ลงไปด้วยเล็กน้อย หลายครั้งแล้วที่ไม่ว่าใครจะสั่งให้ทำอะไรเจ้าคนตัวเล็กก็เป็นต้องทำตามเค้าไปซะหมด ปฏิเสธคนไม่เป็นสักครั้ง ไอ้นิสัยใสซื่อบริสุทธิ์จนเกินไปแบบนี้ไม่รู้เมื่อไหร่จะแก้หายซะที
“พอแล้วน่า...ทงเฮจะร้องไห้อยู่แล้ว- -“ ฮีชอลพูดเป็นการปรามคิบอมเมื่อเห็นว่าคนน่ารักข้างๆมีน้ำใสมาคลออยู่ที่ดวงตาพร้อมจะไหลออกมาทุกเมื่อแล้ว
“หึ....”
“ทงเฮ นายเข้าไปเปลี่ยนชุดก่อนไป” พูดแล้วฮีชอลก็ดันไหล่ทงเฮให้เข้าไปในห้องแต่งตัว เมื่อทงเฮปิดปะตูเรียบร้อยจึงหันกลับมาหาคิบอม
“นี่...ถามจริงเหอะ เมื่อกี้นี้หึงใช่มะ?”
“ป่าว” ร่างสูงตอบพร้อมยักไหล่ขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอามือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง
“จริงอะ?”
“อือ...อย่ามายุ่งได้มั้ยเนี่ย- -“
“เห้อะ!!...ไม่ยุ่งก็ได้นะ ผู้ชายในห้องนี้ก็ชอบทงเฮกันทั้งนั้น ฉันจะปล่อยให้พวกมันจีบทงเฮกันตามสบายเลยก็ได้จะเอาอย่างนั้นมั้ยล่ะ??”
“= =” พอฮีชอลงัดเอาไม้ตายขึ้นมาพูดทำเอาคิบอมถึงกับพูดไม่ออก เพราะที่ฮีชอลพูดมาเมื่อครู่ก็ถูกทุกอย่าง แต่ด้วยอารมณ์หงุดหงิดจึงอาจทำให้เข้าพูดอะไรไม่ดีออกไป
ฮีชอลกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆคิบอม เขย่งปลายเท้าเล็กน้อยก่อนจะกระซิบบางอย่างให้คิบอมฟัง...
“คนเราถ้าไม่รัก..ไม่ชอบ ก็ไม่หึงกันหรอกนะ^^” พูดเสร็จฮีชอลก็ตบบ่าคิบอมสองสามครั้งก่อนจะถอยออกมา
เมื่อฮีชอลเห็นแววตาของคิบอมว่ามันเบิกโพลงมากกว่าเมื่อครู่ก็อดขำไม่ได้
“ฮ่าๆๆ วันนี้ยกทงเฮให้กับนายก็ได้ แต่พรุ่งนี้ต้องให้ทงเฮอยู่ซ้อมบ้างนะ ทงเฮแทบไม่ไปอยู่ซ้อมเลยเพราะนายมารับเร็วอะ- -“
“อ..อือ”
“หิหิ...อืม งั้นฉันไปข้างนอกแปปนะ^^” พูดเสร็จฮีชอลก็วิ่งถลาตัวออกไปข้างหน้าอย่างอารมณ์ดี รู้สึกมีความสุขทุกครั้งจริงๆที่ได้แกล้งคน^^
“ชึ..คิมฮีชอล” คิบอมกระทืบเท้าหนึ่งครั้งอย่างขัดใจที่เสียทีให้คนอย่างคิมฮีชอล พอมองไปรอบๆห้องก็พบว่าทุกสายตาของคนในห้องจ้องมาที่เขาราวกับเป็นตาเดียว
“มองอะไร- -“ เพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้นคนในห้องก็ต่างพร้อมใจกันหันกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง ใบหน้าหล่อๆนั้นไม่ได้ช่วยให้คนร่างสูงดูน่ากลัวลดลงแม้แต่น้อย
ร่างสูงก้มลงไปหยิบกระเป๋าของเฮมาถือไว้ พลางนึกถึงคำพูดของฮีชอลที่ยังคงวนเวียนในหัวของเขา
คนเราถ้าไม่รัก..ไม่ชอบ ก็ไม่หึงกันหรอกนะ
คนเราถ้าไม่รัก..ไม่ชอบ ก็ไม่หึงกันหรอกนะ
คนเราถ้าไม่รัก..ไม่ชอบ ก็ไม่หึงกันหรอกนะ
คนเราถ้าไม่รัก..ไม่ชอบ ก็ไม่หึงกันหรอกนะ
คนเราถ้าไม่รัก..ไม่ชอบ ก็ไม่หึงกันหรอกนะ
คนเราถ้าไม่รัก..ไม่ชอบ ก็ไม่หึงกันหรอกนะ
คนเราถ้าไม่รัก..ไม่ชอบ ก็ไม่หึงกันหรอกนะ
......
แปลว่าเค้ารักทงเฮงั้นหรอ?? รักคนที่คอยหาเรื่องคอยสร้างปัญหาให้เขาอยู่ตลอดงั้นหรอ??
ไม่น่าจะเป็นไปได้ รู้จักกันได้ไม่นานจะรักได้ยังไง
ขนาดฮันคยองกับฮยอกแจยังต้องรู้จักกันเกือบ3ปีกว่าจะได้เป็นแฟนกัน
เพราะฉะนั้นเมื่อกี้เขาคงไม่ได้หึง ไม่ได้หึง ไม่ได้หึง ไม่ได้หึง ไม่ได้หึง ไม่ได้หึง ไม่ได้หึง
ถ้าเกิดไม่ได้หึงแล้วจะเป็นอะไรล่ะ???
“เราคงแค่หมั่นไส้ไอ้ตัวยุ่งมากกว่า....” คิดได้อย่างนั้นคิบอมก็ถอนหายใจออกมา แต่พอหันไปเห็นเจ้าตัวเล็กกำลังเดินออกมาจากห้องแต่งตัวคำว่าหึงก็แล่นกลับเข้ามาในหัวสมองอีกครั้ง
แม้คนตัวเล็กจะก้มหน้าอยู่แต่ก็สามารถเห็นได้ว่าดวงตาคู่สวยยังมีน้ำตาคลออยู่ ปลายจมูกยังมีสีแดงจางๆ คงร้องไห้มาไม่ผิดแน่ๆ เห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกผิด เพราะสาเหตุที่ทำให้เจ้าคนตัวเล็กร้องไห้ก็คงจะเป็นเขา แล้วนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้...
“ร้องไห้หรอ” คนทุ้มเอ่ยถามนิ่งๆแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว แต่คนตอบก็ยังปฏิเสธส่ายหน้าไปมา
เห็นทีเรื่องนี้คงจะคุยไม่จบง่ายๆ ร่างสูงจึงตัดสินใจพาออกไปคุยข้างนอกท่าทางจะดีกว่า
“จ..จะไปไหนฮะคิบอม”
“สวนหลังโรงเรียน”
.
.
.
.
.
.
.
.
มือใหญ่กุมมือเล็กไว้แล้วพาเดินมาจนถึงสวนหลังโรงเรียน
ทั้งๆที่ตั้งใจไว้แล้วว่าต่อจากนี้จะพยายามไม่ใส่ใจกับเจ้าคนตัวเล็กให้มันมากเกินไปนัก เพราะตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเจ้าคนตัวเล็กนั้นคืออะไรก็ยังไม่มีใครอาจรู้ได้ แม้กระทั่งตัวของเขาเอง
จะว่าเป็นเพื่อน....ก็ไม่ใช่
เป็นแฟน...ก็ยังไม่ใช่อยู่ดี
เพราะฉะนั้นตอนนี้เขาก็ควรทำตัวเฉยไว้ให้มากที่สุด เพื่อตัวของเขาเอง แล้วก็เพื่อตัวทงเฮด้วย...แต่พอวันนี้ได้เห็นน้ำตาของคนตัวเล็ก ไอ้ความตั้งใจที่ว่าจะพยายามไม่สนใจนั้นมันก็พาลหายไปทันที กลับกลายเป็นความรู้สึกผิดที่เข้ามาแทน แล้วก็ต้องรู้สึกผิดมากว่าเดิมซะอีก เมื่อคิดว่า ที่น้ำตาพวกนั้นไหลออกมามันก็เป็นเพราะว่าตัวเขาเองเป็นต้นเหตุ...
“นี่...บอกได้รึยังว่าร้องไห้ทำไม”
“ป่าวนะฮะ...ไม่ได้ร้องซะหน่อย” ใบหน้าหวานตอบพร้อมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับร่างสูง ริมฝีปากบางพยายามฉีกยิ้มออกมาให้ดูสดใสมากที่สุด เพื่อแสดงให้เห็นว่าตัวเองนั้นไม่ได้ร้องไห้จริงๆ แต่ถึงอย่างไรถ้าจมูกและตายังแดงอยู่อย่างนั้นต่อให้เด็กอนุบาลมาเห็นก็คงจะดูออกว่าโกหก
“จมูกแดงขนาดนี้ยังจะมาโกหกอีก” ร่างสูงพูดพร้อมใช้ปลายนิ้วชี้แตะเข้าที่จมูกโด่งรั้นเบาๆ ทำเอาเจ้าของจมูกโด่งรั้นนั้นถึงกับสะดุ้งจนต้องถอยห่าง
“ที่ร้องเนี่ย...ก็เพราะเรื่องที่ฉันไปว่านายใช่มั้ย?”
“อ...อื้ม” ร่างเล็กตอบพร้อมพยักหน้าลงน้อยๆ ดวงตาคู่สวยเริ่มหลุบลงต่ำ เพราะรู้สึกว่าบริเวณขอบตามันเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง
“คำพูดฉันมันทำนายเสียใจขนาดนี้เลยหรอ?”
“ฮึก...เสียใจสิฮะ ก็ไม่ว่าผมจะทำอะไรคิบอมก็ไม่เคยจะพอใจซักอย่างเลย เรื่องที่ฮีชอลชวนให้ผมไปเดินพาเหรดคิบอมก็อนุญาติแล้ว แต่พอผมมาทำคิบอมก็ยังดุผมอีก ดูเหมือนว่าผมจะทำอะไรคิบอมก็จะไม่ชอบไปหมดเลยใช่มั้ยล่ะฮะ ผมคงแย่มากเลยใช่มั้ยฮะ ฮือๆ” ร่างเล็กพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง
“ห...เห้ย = =”ร่างสูงเริ่มอึกอักทำอะไรไม่ถูก โชคดีที่ในสวนหลังโรงเรียนวันนี้ไม่ค่อยมีคน ไม่อย่างนั้นคนที่พบเห็นคงจะสงสัย และพากันตั้งประเด็นว่าเขาไปรังแกอะไรเจ้าตัวเล็กนี่ถึงได้ร้องไห้ขี้แยเป็นเด็กๆแบบนี้
และการที่เห็นคนตัวเล็กมายืนร้องไห้ต่อหน้ามันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดมากขึ้นกว่าเดิมอีก ไม่เคยนึกซักนิดว่าคำพูดที่ออกมาจากปากเขาแต่ละครั้งจะทำให้ร่างเล็กเสียใจได้มากถึงขนาดนี้
ดูท่าแล้วคนตัวเล็กคงจะไม่หยุดร้องไห้ง่ายๆแน่ หลังจากได้ระเบิดอารมณ์ออกมาซะขนาดนั้น เขาจึงตัดสินใจดันหัวของคนตัวเล็กให้มาซบลงกับแผ่นอกกว้างของตัวเอง มือหนายกขึ้นแล้วลูบที่ผมสีน้ำตาลอ่อนของร่างเล็กไปมา หวังให้ร่างเล็กรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย...
ยิ่งคิบอมมาทำดีด้วยแบบนี้ก็ทำให้ร่างเล็กยิ่งรู้สึกสับสน
คนบ้า...ทำไมต้องมาทำให้เราใจเต้นด้วย
“ทำตัวขี้แยเป็นเด็กไปได้น่า”
“ฮือๆ...” ร่างเล็กสะอื้นแล้วพยายามผละออกมาจากอ้อมกอดคิบอม อยู่ใกล้กันจนได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงปนกับกลิ่นตัวของคิบอมแบบนี้....รู้สึกดีจัง คิบอมจะรู้สึกแบบเดียวกับเรารึเปล่านะ??
บ้ารึเปล่าทงเฮ จะใจเต้นทำไม....ที่เขาทำแบบนี้
...เขาก็แค่ปลอบนายเท่านั้นแหละ
“เวลาฉันโกรธบางทีฉันพูดอะไรก็ไม่ได้คิดหรอก นายก็อย่าเก็บไปคิดมาก” คิบอมพูดโดยที่มือข้างหนึ่งก็ยังคงลูบผมของร่างเล็กไปมาอยู่ รู้สึกได้ถึงความเปียกชื้นที่เสื้อนักเรียนของตัวเอง สาเหตุก็คงหนีไม่พ้นน้ำตาของคนตัวเล็กที่กำลังร้องไห้อยู่ตอนนี้แน่ๆ
ในที่สุร่างเล็กก็ผละออกมาจากอ้อมกอดของคิบอมได้ สองมือน้อยยกขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองก่อนจะเงยหน้าถามคิบอม
“ฮึก..แปลว่าเมื่อกี้คิบอมกำลังโกรธอยู่ใช่มั้ยฮะ?”
“อือ- -“
“คิบอมโกรธใครหรอ?”
“ก็ไอ้บ้าคิมฮีชอลน่ะสิ...ไปสรรหาชุดอะไรมาให้นายใส่ไม่รู้ โป๊เป็นบ้า= =” พอได้พูดถึงฮีชอลแล้วก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีก ที่ตอนแรกยอมให้ทงเฮไปเดินพาเหรดก็เพราะคิดว่าโหดๆดุๆอย่างฮีชอลน่ากันทงเฮออกจากไอ้พวกหน้าม่อได้ดี แต่ที่ไหนได้ กลับไปสรรหาชุดแบบนั้นมาให้ทงเฮใส่ล่อตาล่อใจพวกมันซะอีก
“มันเป็นคอนเซปต์น่ะฮะคิบอม ขนาดซอลลี่น้องเค้าเป็นผู้หญิงยังต้องใส่เลย”
“เหอ...เมื่อกี้ฉันเห็นของซอลลี่โป๊น้อยกว่านายอีก- -“
“งะ...งั้นผมไม่เดินพาเหรดแล้วก็ได้” ร่างเล็กพูดพร้อมก้มหน้าลง อะไรที่เขาทำแล้วไม่พอใจถ้าเกิดว่าเลือกได้ก็ขอไม่ทำดีกว่า แต่ตอนนี้ก็ใกล้วันงานแล้ว ถ้าเกิดไปบอกฮีชอลฮีชอลต้องโกรธแน่ๆ...
“ช่างเหอะๆ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว- -...แต่ถ้ามีแบบนี้อีกฉัจะไม่คุยกับนายแน่ๆทงเฮ” พูดแล้วคิบอมก็เอานิ้วจิ้มหน้าผากของคนตัวเล็กแรงๆ จนคนตัวเล็กเสียหลักเซไปด้านหลัง
เมื่อเห็นว่าคิบอมแกล้งแหย่เล่นเหมือนเดิมแปลว่าคิบอมคงอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างแล้ว คิดได้แบบนั้นร่างเล็กก็พอยิ้มออก
“รับทราบฮะ^___^!!”ร่างเล็กพูดแล้วยกมือขึ้นตะเบ๊ะเลียนแบบทหาร ใบหน้าหวานฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูแบบนั้นทำเอาคิบอมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้
“หึ..ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” มือหนาโอบไหล่คนตัวเล็กไว้แล้วพาเดินไปทางอื่น..
...ตอนนี้เขาอาจจะยังไม่ได้มีสิทธิในการจะพูดหรือทำอะไรกับทงเฮมากมายนัก
ไม่มีสิทธิ์พูดว่าหึง...
ไม่มีสิทธิ์พูดว่าหวง...
เพราะตอนนี้เขาและทงเฮยังไม่ได้เป็นอะไรกัน...
...แต่ในอนาคตวันที่เขาแน่ใจแล้วในความรู้สึกของตัวเอง
วันที่เขาและทงเฮมีความสัมพันธ์ที่แน่นอน...
ซึ่งก็คงจะอีกไม่นาน...
...วันนั้นทงเฮจะเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ
.
.
.
.
.
.
.
..Closed..
“ม่ายยยยยT^T” เจ้าของใบหน้าสวยตะโกนลั่นจนคนที่เดินผ่านไปมาบริเวณหน้าIndoor swimming pool ต้องหันมามอง แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวเลยสักนิด
“เกิดอะไรขึ้นครับไอ้คุณฮยอก แหกปากซะลั่นเชียว- -“
“สระว่ายน้ำในร่มมันปิดอีกแล้วอ้ะ” เสียงห้าวของคนตัวเล็กกล่าวบอกเพื่อนพร้อมใช่นิ้วชี้ไปยังป้ายที่แขวนเด่นหราอยู่หน้ากระจกของประตูโรงยิม
ปากบางเป็นกระจับเบะออกเล็กน้อยอย่างคนถูกขัดใจก่อนจะเอาหน้าไปแนบกับกระจกแล้วถูไปมา
“แกทำแบบนั้นแล้วสระเค้าจะเปิดให้แกเข้าไปรึไงวะน่ะ- -“ ฮันคยองกล่าวแล้วมองการกระทำของเจ้าเพื่อนตัวเล็กพร้อมส่ายหัวอย่างเอือมระอา
“สระในร่มปิดก็ไปสระกลางแจ้งสิครับ สมองมีก็หัดใช้มันซะบ้าง- -“
“โห..ไอ้ท่านพี่หาน โปรดดูนู่นครับ ทั้งคนทั้งแดด ลงไปก็คงไม่ได้ซ้อมอะ” เจ้าตัวเล็กละตัวออกมาจากกระจกแล้วจับตัวเจ้าเพื่อนตัวโตให้หันไปทางสระกลางแจ้ง
แสงแดดจากท้องฟ้าส่องกระทบผิดน้ำและคนจำนวนมากที่อยู่ในสระ ดูแล้วน่าอึดอัดพิกล
ทีแรกเขาตั้งใจว่าจะมาซ้อมในช่วงบ่ายที่สระว่ายน้ำในร่ม เพราะปกติแล้วสระในร่มโรงเรียนจะไม่เปิดให้ใช้ในช่วงเช้าแต่จะมาเปิดเอาตอนช่วงบ่าย เพราะช่วงบ่ายจะมีคนเข้ามาที่สระมากกว่าปกติทั้งนักเรียนธรรมดาและนักเรียนในชมรม ยิ่งเข้าใกล้ช่วงกีฬาสีแบบนี้คนที่เข้ามาซ้อมก็เยอะขึ้นเป็นเท่าตัว แต่พอมีสระที่เปิดให้ใช้ได้แค่สระเดียวแบบนี้กะเอาด้วยสายตาก็รู้ได้ ว่าเนื้อที่แค่นั้นคงไม่พอให้คนจำนวนมากได้ลงไปซ้อม
“อ่า...งั้นทำไมไม่ไปซ้อมที่บ้านแกละวะ มีสระในร่มไม่ใช่หรอ?”
“มี แต่แกจะให้ฉันปีนรั้วโรงเรียนเพื่อกลับไปซ้อมว่ายน้ำที่บ้านอะนะ? สิ้นคิดไปมั้ง- -“
“วันนี้ประตูโรงเรียนเค้าเปิดมั่งเหอะ- -”
“อ้าว....ทำไมเปิดอะ?”
“ก็มันมีพวกที่ต้องออกไปซื้อของมาจัดพาเหรดจัดสแตน โรงเรียนเลยเปิดประตูเล็กให้เข้าออกอะ”
“งั้นหรอ...ถ้างั้นไปบ้านฉันกันแมะ??”
“....” ?
.
.
.
.
ภายในบ้านหลังใหญ่...
ช่วงเวลาว่างๆในยามบ่าย คุณนายลีกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่บนโซฟาและนั่งดูละครเรื่องโปรดในทีวีแบบทุกๆวัน แต่เมื่อจู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงวิ่งขึ้นบันไดดังเอะอะโครมครามเธอก็ต้องละความสนใจจากละครแล้วหันไปดูทันที
“แม่~~ฮยอกกลับมาแล้วว” เสียงเจื้อยแจ้วดังนำมาก่อนที่จะเห็นตัวซะอีก เมื่อคุณนายลีเห็นว่าเจ้าของเสียงเจื้อยแจ้วนั้นเป็นลูกชายตัวเองก็ระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย เธอวางรีโมตลงบนโซฟาก่อนจะเดินออกไปหาลูกชายตัวเอง
“ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วจังล่ะลูก นี่พึ่งจะบ่ายกว่าๆเอง” คุณนายลีถามพร้อมใช้มือลูบหัวของเจ้าลูกชายไปมาอย่างเอ็นดู
“ฮยอกจะรีบกลับมาซ้อมว่ายน้ำที่บ้านอะแม่ ที่โรงเรียนคนมันเยอะ แล้วที่สำคัญฮยอกก็รีบกลับมาหาแม่ด้วยไง~~” ว่าแล้วเจ้าตัวเล็กก็เข้าไปกอดออเซาะเอาใจแม่แบบที่ชอบทำ คนเป็นแม่เห็นแบบนี้ก็อดยิ้มๆไม่ได้ เพราะไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ไอ้นิสัยขี้อ้อนของเจ้าลูกชายคนนี้มันก็ไม่เคยหายไปสักที..
“คิก...ปากหวานจริงนะเราน่ะ”
“ฮี่ๆ~ แม่...วันนี้ฮยอกพาเพื่อนมาด้วยล่ะ”
“ไหน??..ใครลูก แม่ไม่เห็นจะเห็นเลย” คุณนายลีกล่าพร้อมชะโงกหน้าลงไปดูตรงทางขึ้นบันได แต่ก็ยังไม่เห็นหน้าเพื่อนที่เจ้าลูกชายกำลังพูดถึงอยู่ดี
“ไอ้แป๊ะ...ออกมาได้แล้ว” สิ้นเสียงของคนตัวเล็ก คนตัวสูงที่ยืนซ่อนตัวอยู่หลังเสาก็ค่อยๆเดินออกมา ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มกว้างให้คนที่อยู่ตรงหน้าซะจนตาหยี เพราะกับโค้งตัวลงเล็กน้อยอย่างสุภาพ
“สวัสดีครับแม่^____^”
“ว๊ายตาฮัน!...ไม่ได้เจอกันซะนาน หล่อขึ้นเป็นกองเชียวนะลูก><” คุณนายลีพูดพร้อมใช้มือจับเข้าที่ไหล้กว้างของคนตรงหน้าด้วยความคิดถึง จำได้ว่าเจอฮันคยองครั้งล่าสุดก็ตอนมาหาฮยอกที่บ้านเมื่อตอนจะขึ้นปีสาม จากนั้นก็ไม่เคยมาให้เห็นหน้าอีกเลย จะมีก็แต่เจ้าลูกชายที่คอยเล่าสารทุกข์สุกดิบให้ฟังบ้าง เมื่อวานนี้ก็พึ่งจะแกล้งบ่นกับเจ้าลูกชายไปเล่นๆว่าอยากเจออยากเจอ ไม่ได้คิดเหมือนกันว่าวันนี้จะมาให้เจอจริงๆ...
“แหะๆ...ไม่ได้หล่อขนาดนั้นหรอกครับแม่” ร่างสูงพูดอย่างถ่อมตัวแล้วใช้มือลูบท้ายทอยตัวเองแก้เขิน
“แม่อ่ะชมแต่เกิงว่าหล่อ...ไม่เห็นแม่จะเคยชมว่าฮยอกหล่อบ้างเลย- 3 –“ เจ้าลูกชายว่าพร้อมกับทำแก้มป่องพองลมอย่างน่ารัก
ตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยได้ยินแม่ชมเขาว่าหล่อสักครั้งจริงๆ- -
“ก็ฮยอกไม่หล่อนิลูก...แต่ฮยอกน่ารัก^^”
“แม่อ่ะ!....ไม่คุยด้วยแล้ว-3-!!”พูดเสร็จเจ้าลูกชายก็สะบัดหน้าหนีไปทางอื่นอย่างงอนๆก่อนจะเดินลงไปที่สระว่ายน้ำทันที ทิ้งให้คุณแม่และว่าที่ลูกเขย(?)สุดหล่อยืนคุยกันอยู่สองคน
“ฮ่าฮ่าฮ่า..แล่วนี่แม่สบายดีใช่มั้ยครับ” ฮันคยองมองตามคนตัวเล็กแล้วหลุดขำออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็หันมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของคุณแม่ตามมารยาท
“แม่ก็เรื่อยๆน่ะจ่ะ ตามประสาคนแก่^^”
“ไม่แก่หรอกครับ แม่ยังสาวอยู่เลยนะ คิกคิก”
“แหม ปากหวานเชียวลูก...ไปติดมาจากเจ้าฮยอกรึไง” คุณนายลีพูดติดตลก แอบดีใจที่ยังมีคนชมว่ายังสาวแม้ไม่รู้ว่าจะพูดจริงหรือไม่ก็ตาม- -
“เออนี่ตาฮัน..เมื่อสองอาทิตย์ก่อนที่เจ้าฮยอกไปนอนค้างบ้านเราน่ะ คงไม่ได้ไปก่อเรื่องหรือไปป่วนอะไรใช่มั้ยลูก”
“อ่อ ไม่หรอกครับแม่ ก..ก็เรียบร้อยดี แหะๆ” ฮันคยองตอบพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ พอนึกไปถึงเรื่องเมื่อสองอาทิตย์ก่อนก็ทำเอาท้องไส้เริ่มปั่นป่วนอีกครั้ง
ไอ้ฮยอกมันไปป่วนจนแม่เกือบได้ลูกเขยหล่อๆอย่างผมเลยแหละครับ-.-
“อา..แล้วไป ถ้างั้นฮันรีบตามเจ้าฮยอกไปเถอะจ่ะ ไปช้าเดี๋ยวจะโดนเจ้าฮยอกมันโวยวายใส่เอาอีก”
“ฮ่าฮ่า นั้นสินะครับ...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับแม่”
“จ้า..”คุณนายลีส่งยิ้มให้ฮันคยองอย่างใจดีก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตามเดิม...
ฮันคยองถอดรองเท้าของตัวเองไว้ที่เดียวกับฮยอกแจ ขายาวเก้าเข้าไปในห้องรับแขกทีคุณนายลีนั่งอยู่ ทางด้านหลังของห้องเป็นประตูกระจกบานเล็กซึ่งเป็นทางออกไปที่สระว่ายน้ำ ฮันคยองค่อยๆเดินไปทางด้านหลังคุณนายลีพร้อมก้มตัวลงอย่างสุภาพ พอมือหนาผลักประตูออกไปก็พบกับบันไดที่ทอดตัวยาวลงไปที่สระว่ายน้ำ บนเก้าอี้ตัวยาวริมสระมีข้าวของของเจ้าตัวเล็กวางกองอยู่ คาดว่าเจ้าตัวคงจะต้องไปเปลี่ยนชุดอยู่เป็นแน่..
ฮันคยองเดินไปที่ริมสระก่อนจะนั่งและวางของของตัวเองลงบนเก้าอี้ตัวข้างๆ ระหว่างที่รอคนตัวเล็กสมองก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย..
ตอนนี้เขากับฮยอกแจก็คบกันแบบเป็นเรื่องเป็นราวแล้ว ความจริงเขาก็อยากจะบอกเรื่องนี้ให้คุณนายลีทราบเหมือนกัน เพราะการทำอะไรข้ามหัวผู้ใหญ่คงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก ยิ่งคุณนายลีไว้ใจและเอ็นดูเขาขนาดนี้ ถ้าเกิดได้รู้ว่าเขากำลังคบหากับลูกชายสุดที่รัก ความรู้สึกก็คงไม่ต่างจากคนที่โดนหักหลัง แต่ก็แน่นอนว่าหัวอกคนเป็นแม่ถ้ารู้ว่าลูกชายสุดที่รักของตัวเองไปรักกับผู้ชายด้วยกันก็คงจะไม่ได้รู้สึกปลื้มใจเท่าไรนัก ถึงไอ้ผู้ชายที่ว่ามันจะเป็นเขาก็เถอะ แล้วที่สำคัญเรื่องแบบนี้มันก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ จะคิดจะพูดจะทำอะไรก็คงต้องคิดตริตรองให้ดีซะก่อน...
ในขณะที่ร่างสูงกำลังนั่งใจลอยคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั้น คนตัวเล็กที่หายไปเปลี่ยนชุดก็ค่อยๆเดินออกมา บนร่างกายบอบบางมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวที่พันร่างกายส่วนล่างเอาไว้ ส่วนด้านบนก็เปลือยเปล่า เผยให้เห็นร่างกายสีขาวเนียนที่ตัดกับยอดอกสีชมพู
ตัวเล็กเดินเข้าไปหาเพื่อนด้วยท่าทางหวั่นๆเนื่องจากความเขินอาย ทีแรกกะจะเดินเข้าไปเฉยๆทำเป็นไม่รู้สึกอะไรแต่พอเอาเข้าจริงก็ทำไม่ได้ เพียงแค่ได้สบสายตากับเพื่อนตัวโตก็ถึงกับสะดุ้งพร้อมยกมือขึ้นมากอดไหล่ตัวเองเอาไว้แน่น
“ม..มอง มองอะไรวะ-/////-!!” ตัวเล็กพูดออกมาซะเสียงดังหวังจะให้มันช่วยปกปิดความเขินของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นอย่างที่หวังเลยสักนิด
“ไก่เผือก...หึหึ”ร่างสูงไม่พูดเปล่ากลับใช้สายตามองร่างเล็กอย่างลวนลามก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างมีเลิศนัย
คนตัวขาวๆมายืนเปลือยท่อนบนโชว์ให้ดูแบบนี้ แถมใบหน้าที่ขึ้นสีแดงไม่ต้องบอกก็พอจะรู้ได้ว่าเขิน อยู่ในสภาพแบบนี้ดูยังไงก็น่ารักน่าแกล้งซะจริงๆ...
“ไอ้บ้า>////<!”
“หึหึหึ...” ร่างสูงยังงไม่เลิกแกล้ง ยิ่งเห็นคนตัวเล็กเขินหนักกว่าเดิมก็ยิ่งชอบใจ
“ไอ้..ไอ้ทุเรศ! ปิดตาเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันจะเอาผ้าออกแล้ว”
“ก็เอาออกไปสิ...ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับฉันเลย^^” ร่างสูงตอบพร้อมยกยิ้มอย่างกวนประสาท สร้างความหมั่นไส้ให้กับร่างเล็กเป็นอย่างมาก
“หรือเขิน??..ห้ะ??”
“-//////-“
อดทนไว้ไอ้ฮยอก ต่อยปากคนจีนมันผิดศีล (หรอ- -)
“ห้ะ? ห้ะ? ห้ะ?”
“เอออออ เขินสิวะ! ฉันก็เป็นคนนะไม่ใช่พระอิฐพระปูน -//////-“ ฮยอกแจตะโกนออกมาอย่างสุดจะทน แต่ยังคงไม่ลืมที่จะใช้มือกอดไหล่ตัวเองอยู่
ไม่รู้ว่าไอ้บ้านี่มันจะแหย่ไปถึงเมื่อไหร่กัน- -
“ห๊าาาา..งั้นแกก็เขินต่อไป^^”
“-//////-“
“^^”
“ไอ้ บ้า เกิง”
“^^”
ฮยอกแจมองคนจีนที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้จนถึงขีดสุด มือเล็กกระตุกผ้าเช็ดตัวที่พันเอวไว้ออก แล้วก็ไม่รอช้ารีบเอามันไปคลุมใบหน้าของคนที่ยังนั่งยิ้มอยู่โดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนจะรีบกระโดดลงน้ำไปทันที
ตูมมม!
“อะไรวะเนี่ย- -“ พูดแล้วฮันคยองก็จัดการเอาผ้าเช็ดตัวที่บดบังทัศนียภาพออกจากใบหน้าตัวเอง ก่อนจะมองไปที่สระน้ำ เห็นคนหน้าสวยกำลังแลบลิ้นปลิ้นตาล้อเลียนอยู่ที่ขอบสระ เท่านั้นยังไม่พอ เจ้าของใบหน้าสวยยังเอ่ยวาจาที่แสนจะไพเราะเสนาะหูเป็นโบนัสแถมให้ฮันคยอง...
“ควายยยยยยยย ;ppp”
“เห้อะ...ขึ้นมายังไงก็เห็นอยู่ดีแหละวะ- -“ ฮันคยองเอ่ยออกมาอย่างขัดใจก่อนจะเอนตัวลงพิงกับเก้าอี้ หลับตาลงช้าๆกะจะงีบรอเวลาสักพัก แต่ยังไม่ทันไรก็มีเสียงหนึ่งดังขัดขึ้นมาซะก่อน
“เห้ย!!...คิดจะมานอนเฉยๆหรอ...มาคอยจับเวลาให้ฉันด้วยสิ!”
“คร๊าบๆๆๆ” ฮันคยองเอ่ยอย่างว่าง่ายก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งอยู่ที่ริมขอบสระ
ระหว่างที่คอยจับเวลาซ้อมให้ร่างสูงก็ยังมิวายคอยหาเรื่องแหย่ร่างเล็กอยู่ตลอดเวลา จนเสียเวลาซ้อมส่วนมากให้ไปกับการเถียงกันเสียมากกว่า แม้สิ่งที่ได้กลับมาจากคนตัวเล็กจะเป็นเสียงโวยวายและคำด่าตามประสาคนขี้วีน แต่สุดท้ายมันก็จบลงด้วยเสียงหัวเราะมีมาจากความสุขของทั้งสองคน
เห้อ...แกน่ารักขนาดนี้ฉันจะห้ามใจได้ยังไงวะ- -*
___________________________________
อัพแล้วจ้า^_____^~
อารมณ์ต้ามันยังไม่ค่อยปกติ ฟิคมันแปล่งๆก็อ่านๆกันไปก่อนแล้วกันเน่อ
ถ้าต้าปกติดีเมื่อไหร่จะกลับมาแก้ไขให้
วันนี้ไปรายงานตัวที่โรงเรียนมา
อยากอยู่ม.4/13อ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แต่ได้อยู่ม.4/10 T^T สวรรค์ไม่เคยเข้าข้าง-.-
ปีหน้าต้องใส่ชุดม.ปลาย
เตี้ยๆอย่างต้าใส่ออกมาแล้วคงไม่ต่างจากแหนม- -
คิดแล้วอนาถจิต
http://writer.dek-d.com/kh129/writer/view.php?id=603125
ฟิคเรื่องใหม่ โปรโมตสุดๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะลงตอนแรกแล้วก็ทำแบนเนอร์นะ
เป็นกำลังใจให้ด้วย^______________________^
update : 310310
__________________
มาอัพแล้ววว
หายไป7วัน อาทิตย์นึงพอดี-.-
แฮ่ๆ~ แบบว่าต้านึกพล็อตเรื่องออกนะ
แต่ว่าต้าแต่งไม่ออกอ่ะ- -
แบบลองคิดภาพหมวยแต่งตัวแบบนั้นแล้วมัน.....
กล้ามหมวยอ่ะมันแบบ นะ..รู้กันอยู่ อย่าให้พูดเลยพูดแล้วมันช้ำใจยังไงไม่รู้
เออพูดถึงชุดแล้วก็ขอต่อซักหน่อย ทีแรกต้าบอกว่าจะให้หมวยแต่งเป็นคิวปิดใช่ปะ
แต่ต้ายังบรรยายไม่ถูกว่าคิวปิดเนี่ยแต่งตัวยังไงต้าก็เลยไปหาในปู่เกิ้ล พิมพ์คำว่าคิวปิด
พอกดenter เท่านั้นแหละ....(ลองไปหากันดูเอง-.-)
ต้ายังไม่อยากทำร้ายหมวยอะ 55555 5
เลยลองนึกๆภาพขึ้นมาเอง ใครนึกไม่ออกก็ช่วยนึกให้ออกละกันนะ ฮี่ๆๆ^___^
ตอนที่ต้าอัพเพิ่มมันดูสั้นมากๆ แต่ต้าแต่งไม่ออกจริงๆ ขอโทษน๊า-.-
ส่วนตอนหน้าเป็นของฮันฮยอก สัญญาจะทำให้ดีกว่านี้ จะไปนั่งบิ๊วอารมณ์ 555
เพราะตอนนี้กล้ามของนายฮยอกเค้าก็เริ่มใหญ่เหมือนกัน ไม่ยอมน้อยหน้าเพื่อนหรือว่าอะไรไม่รู้- -
เอาล่ะค่ะ พร่ำมานาน งงๆมึนๆกันไปเนอะ- -
ไม่มีอะไรแล้วงั้นต้าไปก่อนละ
ไปอัพอีกเรื่องนึง
บ๊ายบายยยย
จุ๊บๆคนเม้นจ้ะ-3-
update : 070410 (happy birth day คุณชเวซีวอนด้วยนะจ๊ะ^^)
อัพแล้วนะ!!!
;'DDDDD
___________________________________________
กรี๊ด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ต้าขอโทษษษษ รู้ตัวว่าหายไปนานมาก นานที่สุดตั้งแต่แต่งฟิคเรื่องนี้เลยมั้ง
ฮืออออ ต้าขอโทษษษษษษจริงจริงจริงจริง ยังจะมีคนรออ่านอยู่ไหมนี่T^T
ไม่ได้ตั้งใจจะหายไปนานเลยนะ
แต่แม่ต้าเค้าหยุดยาวตั้งแต่สงกรานต์เลยอ่ะ พึ่งจะไปทำงานวันนี้เอง (แม่ไม่ได้ไปทำงานเพราะที่ทำงานแม่อยู่ราชประสงค์- -)
เวลาแม่อยู่แม่นั่งเฝ้าข้างหลังตลอดเลย ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดหน้าเวิดขึ้นมา กลัวแม่ถามว่าทำอะไร-.-
มีเวลาได้แต่งวันนี้จริงๆค่ะ
ไม่โกรธกันนะTT TT
ตอนนี้เริ่มมีคนมาทวงเน็กดอร์ด้วย ทั้งทวงในฟิคแล้วก็ฟิคเรื่องอื่น
คือแบบต้าลืมฟิลเรื่องนั้นไปแล้ว ถ้าจะให้ต้าแต่งต่อจริงๆคงต้องขอเวลาบิ๊วก่อนนะคะTT
อินเซนส์รูทเลสก็ยังไม่ได้อัพ โฮก กกก สามเรื่องนี้ใช้ตัวละครเดียวกันก็จริงแต่ฟิลของตัวละครมันต่างกันลิบลิ่ว
งานงอกแล้วTT หลังจากเรียนปรับพื้นฐานต้ายังพอมีเวลาก่อนจะเปิดเทอม
ต้าจะพยายามเวียนอัพให้ทุกเรื่องนะT.T
ตอนที่อัพล่าสุดก็ออกมามึนๆอึนๆ โอย จะบ้าตาย- -
เม้นด่าต้าก็ได้นะ เผื่อจะฮึดขึ้น-.- 5555
ยังไงวันนี้ต้าไปก่อนนะ ไปทำการบ้าน (เรียนปรับพื้นฐานมันยังมีการบ้านให้ตูทำ- -*)
บ๊ายบายยย
อย่าลืมเม้นนะจ้ะแฟนฟิคคนสวย จุ๊บๆ-3-
ปล. ช่วงที่แม่อยู่ต้าเล่นแต่เฟสบุค- -
ใครที่เล่นเฟสบุคแอดต้ามาได้นะ ยิ่งคนที่เล่นpetแอดมาเลย ต้าจะได้มีเพื่อนเอาไว้เยี่ยมเยอะๆ (เงินงอก หุๆ)
ทวิตเตอร์ต้าก็เล่น (แต่ไม่บ่อยเท่าเฟส)
แอดมาได้ทั้งสองอย่างนะ^__^
http://www.facebook.com/guitar.suju13
http://www.twitter.com/_guitar13
update : 270410
อ่านด้วย
ฟิคสั้นวอนคยูในตอนที่แล้ว ต้าไม่ส่งทางเมลล์แล้วนะคะ(ขี้เกียจ- -)
ต้าซ่อนลิงค์ไว้ตรงคำว่า "ในนี้นะ" ใครที่พึ่งทราบก็คลิกซะเน่อ
เข้าไปจะเจอเป็นบล็อกอะจะ
อ่านแล้วอย่าลืมกลับมาเม้นน๊า^^
ความคิดเห็น