คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : SF_ BUS STOP HEART STOP...(END~)
BUS STOP HEART STOP
สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกคน ^ ^
หลังจากที่ต้าหาวิธีแก้ปัญหามาสองวัน (แต่ก็ยังหาไม่ได้- -)
พยายามจะไปโหลดโปรแกรมที่เค้าบอกว่ากู้ไฟล์งานได้มา
แต่พอโหลดมาแล้วปรากฎว่าใช้ไม่เป็น แถมรีไซเคิลบิลยังหายไปอีก= = เยี่ยมมากค่ะ !
ตอนนี้แต่เลยคิดว่าวิธีแก้ปัญหาที่ดีที่สุดก็คือค่อยๆพิมพ์ใหม่TT TT
โดยต้าจะพิมพ์ของวันที่6 50%ที่เหลือ กับเริ่มตั้งแต่อินโทรควบคู่กันไป
คาดว่าเสร็จภายในเดือนนี้^___^ (นานไปปะTT?)
และฟิคหลักค่ะ ต้าไม่ลืมแน่นอน คิดโครงเรื่องคร่าวๆไปได้ไกลแล้ว-..-
แต่อาจจะอัพให้อ่านกันตอนสิ้นเดือนนี้ ไม่ก็ต้นเดือนหน้าค่ะ
เพราะอย่างที่บอก เดือนนี้ต้าเรียนพิเศษทั้งวัน (บวกกับต้องพิมพ์ฟิคสั้นใหม่ด้วย- -)
แต่เดือนหน้าว่างงงงงทั้งเดือนค่ะ ว่างไปจนถึงวันที่19พฤศภา
คิดว่าคงจะได้อัพบ่อยๆ ^^
หวังว่าทุกคนคงไม่ทิ้งฟิคเรื่องนี้นะ ‘’’wait me please TT
Ps; ต้าสงสัยอย่างนึง...ถ้าเนื้อเรื่องต้าหายแล้วทำไมชื่อเรื่องมันไม่หายไปด้วยอะ??? มีใครแฮคป่าว-..-? กลัวนะTT
_______________________________________________________________________
วันที่1
wait
วันที่2
wait
วันที่3
wait
วันที่4
wait
วันที่5
wait
วันที่6(50%หลัง)
wait50%แรก
“กลับมาแล้วฮะพี่คิบอม อ้าว...พี่เยซอง กำลังนินทาด๊องให้พี่คิบอมฟังอยู่หรอ -3-“ พอน้องด๊องเปิดประตูเข้ามาเห็นผมกับอาเฮียกำลังนั่งคุยกันอยู่น้องด๊องก็ทำหน้ายู่ใส่เฮียแกทันที อั๊ยยะะ...ผมหวงหน้าตาแบบนั้นจริงๆนะ ขอซื้อเก็บไว้ดูคนเดียวได้มั้ยเนี่ย-.-?
“อืม...กำลังสนุกปากเลยเนี่ย” อาเฮียตอบพร้อมกับยิ้มให้น้องด๊องอย่างกวนประสาท- -
“พี่เยซองนิสัยไม่ดีเลยอ้ะ~ ...กลับเข้าไปหลังร้านเลยนะ ไปทำอะไรก็ไปเลย -3-“ น้องด๊องพูดพร้อมกับใช้มือผลักๆดันๆให้ไอ้อาเฮียออกไปจากที่นั่งของตัวเอง ...นี่ผมชักจะอิจฉาเฮียแกตงิดๆแล้วนะ-.-
“โห...หมวยน้อยกล้าไล้พี่ พี่เสียใจอะ จำไว้เลยนะT^T” เฮียพูดแล้วทำหน้างอนๆใส่น้องด๊อง แต่ก็ยอมเดินกลับเข้าไปทำงานหลังร้านแต่โดยดี
“น้องด๊องเดินไปวางชีทปึกหนาที่โต๊ะข้างๆก่อนจะเดินกลับมานั่งที่ตรงข้ามกับผม
“พี่คิบอม ถ้าเมื่อกี้พี่เยซองเค้าพูดอะไรแย่ๆให้ฟังพี่คิบอมอย่าไปเชื่อนะฮะ พี่เยซองเค้าชอบใส่ร้ายด๊อง -3-“
“5555 แต่พี่เชื่อสิ่งที่พี่เยซองพูดเมื่อกี้นะ^ ^” ก็เฮียแกพูดเรื่องดีๆ ทำไมผมจะต้องไม่เชื่อด้วยล่ะ><
“ทำไมอ่า?...พี่เยซองพูดอะไรให้ฟังหรอฮะ?”
“ความลับ..”
“ง่ะ-0-...จำไว้เลยนะ -3-“ น้องเค้าทำหน้าตาแบบนั้นอีกแล้ววววว>< มันน่ารักจนผมจะบ้าแล้วเนี้ยะ พอเห็นน้องเค้าทำหน้าแบบนั้นแล้วผมเลยพูดอะไรไม่ออกเลย ได้แต่ยิ้มอย่างเดียว^ ^ แต่น่าแปลกนะครับ พอเวลาผมยิ้มที่ไรหน้าเค้าต้องก้มหน้าหรือไม่ก็หันหน้าหนีตลอดเลย- -
“ร...รีบกินเถอะฮะ” พอบอกผมเสร็จน้องเค้าก็ก้มหน้าก้มตากินทันที ส่วนผมเองก็ไม่ค่อยได้กินเท่าไหร่หรอกครับ เอาแต่แอบมองน้องเค้า... ก็เวลาน้องกินแล้วมันโคตรจะน่ารักเลยอะครับ เหม็นเด็กๆเลย><...
ระหว่างที่แอบมองน้องเค้าอยู่ผมก็เหลือบไปเห็นหนังสือภาษาอังกฤษของตัวเองเลยนึกขึ้นมาได้...
“ด๊องครับ..แล้วจะให้พี่ติวอังกฤษให้ที่ไหนดี ที่นี่รึป่าว?”
“ฮื่อ!...ด๊องลืมสนิทเลยอะ ลืมหยิบหนังสือภาษาอังกฤษของตัวเองออกมาTT TT”
“แต่พี่หยิบของพี่มาครับ^ ^” ผมบอกพร้อมกับยื่นมันไปให้น้องด๊อง น้องหยิบไปเปิดดูสองสามหน้าก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาแล้วเบะปากใส่ผม-.-
“แค่เห็นตัวหนังสือภาษาอังกฤษพวกนี้ด๊องก็เบื่อแล้วอ้ะ=__=”
“อารมณ์เดียวกับพี่ตอนเห็นตัวเลขแหละมั้งครับ 555”
“เอาตรงๆเลยนะพี่คิบอม”
“หืม?...”
“วันนี้ด๊องขี้เกียจติวแล้วอ่ะ เราไปเที่ยวกันเถอะนะT^T”
“5555 ก็นึกว่าอะๆไร..okครับ พี่เองก็อยากเที่ยวเหมือนกัน^ ^”
เมื่อความเห็นตรงกันแล้วผมกับน้องด๊องก็รีบจัดการซุปกิมจิที่อยู่บนโต๊ะให้เสร็จก่อนที่น้องด๊องจะเป็นคนจ่ายค่าอาหารเองทั้งหมด รู้สึกเกรงใจยังไงก็ไม่รู้แหะ-.- เอาไว้ผมค่อยเลี้ยงน้องเค้าคืนวันหลังแล้วกัน...
ก่อนที่เราจะออกจากร้านน้องด๊องฝากชีทปึกใหญ่และหนังสือของผมไว้กับอาเฮียแล้วบอกว่าตอนบ่ายแก่ๆจะมาเอาคืน จากนั้นน้องด๊องก็พาผมเดินไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็คอยชี้นู่นนี่แล้วคอยบอกผม ร้านนู้นดี ร้านนี้อร่อย ตรงนั้นเป็นโบสถ์ เข้าไปในซอยนี้เป็นโรงอาบน้ำ เลี้ยวขวาเข้าไปสุดซอยเป็นร้านเช้าดีวีดี โอย...สารพัดเลยล่ะครับ- - ไอ้ผมเองก็ได้แต่ฟังน้องเค้าแล้วพูดครับๆอย่างเดียวแต่ก็จะมีถามน้องกลับไปบ้าง ซึ่งน้องเค้าก็ตอบคำถามผมได้หมดเลยนะ-.- อา .... ตอนนี้ผมมีความสุขจัง^_^
ตอนนี้ผมละน้องเค้าอยู่ที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินครับ ถ้านับระยะทางจากคอนโดมาจนถึงที่นี่มันก็ไกลพอสมควร แต่ผมกลับไม่รู้สึกเหนื่อยหรือว่าเบื่อเลยสักนิด ก็คงเป็นเพราะว่ามีน้องเค้าอยู่ด้วยนั่นแหละครับ^ ^
“พี่คิบอม พี่คิบอมรู้จักเมียงดงมั้ยฮะ?”
“หะ?...ไม่รู้อะครับ” คุ้นๆเหมือนไอ้วอนมันจะเคยพูดถึงนะครับไอ้เมียงดงอะไรเนี่ย แต่ผมก็นึกไม่ออกอยู่ดีแหละว่ามันคืออะไร- -
“งั้นเดี๋ยวด๊องพาไปฮะ ที่นั่นมีอะไรให้ทำเยอะแยะเลยล่ะ><” พูดเสร็จน้องเค้าก็ลากผมลงไปในสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินทันที แถมยังเป็นคนจ่ายค่ารถให้ผมอีกแล้ว- -.... คือผมก็รู้นะครับว่าน้องเค้ารวยยยยยมากกกกกกก แต่ว่าผมก็ไม่ได้จนนะ ผมก็มีตังค์จ่ายเองเหมือนกันนะเห้ยT^T !
จากสถานีที่พวกเรานั่งใช้เวลาไม่ถึง15นาทีพวกเราก็มาถึงเมียงดงกันแล้ว ทันทีที่ขึ้นมาจากสถานีรถไฟฟ้าที่ที่แรกที่น้องด๊องลากผมไปก็คือร้านขายขนม และหลังจากนั้นน้องเค้าก็วิ่งเข้าใส่ร้านขนมทุกร้านที่ตัวเองเดินผ่าน - -*
วันนี้น้องเค้าทำให้ผมได้รู้ว่าน้องเค้าเป็นคนที่โคตรรรรรรรรรรรรรกินเก่งเลยอะครับ แต่น่าแปลกที่น้องเค้ากินเก่งขนาดนี้แต่ว่าไม่อ้วนเลยสักนิด แถมยังตัวเล็กนิดเดียวอีกต่างหาก แล้วของแต่ะอย่างที่น้องเค้ากินนะ ก็...เค้ก เครปเค้ก ไอติม ไอติมโยเกริ์ต ป๊อบคอร์น ตอกโบกี และยังมีอีกมากมาย...แค่ผมเห็นน้องเค้ากินผมก็จะอิ่มแล้วอะครับ- -
“พี่คิบอมอันนี้ก็อร่อยนะฮะ ไม่กินหรอ?” น้องด๊องถามพร้อมกับยื่นมันเกลียวในมือมาให้ผม ซึ่งพอผมเห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้วยิ้มๆออกไป
“ด๊องกินเถอะครับ พี่ยังอิ่มอยู่เลยเนี่ย”
“อ้ะ! จริงสิ พี่คิบอมอยากซื้อเสื้อผ้ามั้ยฮะ^ ^”
“ก็...ก็ไม่นะ-.-“
“แต่ด๊องอยากกกกก ไปกันเถอะ><” ว่าแล้วเล็กมือเล็กนั่นก็ลากผมไปที่ร้านซื้อผ้าทันที จากร้านแรก ไปร้านที่สอง ที่สาม และทุกๆร้านที่เดินผ่าน ...ให้ตายเหอะ ตอนแรกขนม ตอนนี้เสื้อผ้า แล้วต่อไปอะไรอีกล่ะเนี่ย? ทำน้องเค้าดูซนเป็นเด็กๆได้ขนาดนี้วะเนี้ยะะะ แต่ก็เอาเหอะ ...น่ารักดี-..-
ตอนนี้น้องด๊องพาผมเข้าออกร้านเสื้อผ้าไปได้ประมาณสิบกว่าร้านแล้ว แต่ดูเหมือนว่าน้องด๊องก็ยังไม่ได้เสื้อผ้าที่ถูกใจ ได้แต่เข้าไปดูแล้วก็เดินออกมาจนเจ้าของร้านบางร้านถึงกับเขม่นใส่-.- ซึ่งพอผมเห็นแบบนั้นก็เลยต้องยอมซื้อเสื้อติดไม้ติดมือกลับออกมาบ้างTvT
“อา...เอาตัวนี้ตัวนึงฮะ^ ^” น้องด๊องบอกเจ้าของร้านพร้อมกับยื่นเสื้อตัวที่ถูกใจและเงินให้ หลังจากนั้นเราทั้งสองคนก็เดินออกจากร้านนั้นมา
“พี่คิบอมจะเดินดูเสื้อผ้าต่ออีกรึป่าวฮะ?”
“โอ..ไม่แล้วล่ะ 555”
“แหะ~ ง้นเราไปถ่ายรูปกันเหอะนะ น๊า><~” น้องด๊องทำหน้าอ้อนๆใส่ผม แต่ผมมัวแต่ใจเต้น ยังไม่ทันได้ตอบก็โดนน้องเค้าลากไปที่ตู้ถ่ายรูปซะแล้ว... นี่ผมชักจะเหนื่อยแล้วนะ น้องเค้าไม่เหนื่อยมั่งรึไงวะT T!!
น้องด๊องเค้าดูจะสนุกสนานกับการถ่ายรูปมาก แต่ผมนี่สิ- - ไม่ใช่ว่าผมไม่สนุกนะ แต่ผมไม่รู้ว่าตัวเองจะทำหน้าตาแบบไหนดีตอนถ่าย-.-
“พี่คิบอมเปลี่ยนท่ามั่งสิฮะ อย่าเอาแต่ยิ้มอย่างเดียวสิ แก้มแตกหมดแล้ว -3-“
“ก็พี่ไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงแล้วอ้ะ-.-?”
“ทำแบบนี้ไง V(>3<)V “น้องด๊องบอกผมพร้อมกับทำท่าประกอบ อา..คือให้น้องเค้าทำมันก็น่ารักดีอยู่หรอกครับ แต่ถ้าให้ผมทำนี่สิ- -
“ทำเร็วๆพี่คิบอม จะถ่ายแล้วๆๆ” น้องด๊งบอกพร้อมใช้มือดึงชายเสื้อผมแรงๆเป็นเชิงบังคับ ผมจึงต้องยอมทำไอ้ท่านี้>> V(>3<)V แต่โดยดี =__= จากนั้นเราก็ถ่ายกันต่อ2-3รูป เสร็จแล้วน้องด๊องก็เดินไปกดๆจิ้มๆที่หน้าจอ สักพักก็มีรูปปริ้นออกมา2ใบ น้องด๊องเก็บใบนึงใส่กระเป๋าใส่ตัวเองแล้วยื่นอีกใบนึงมาให้ผม...
“ของพี่คิบอมฮะ^ ^” ผมรับมันมาจากมือน้องด๊องก่อนจะกวาดสายตามองทีละรูป...
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ผมอยากจะลงไปนอนดิ้นกับพื้นน มันโคตรน่ารักอะครับ><!!! ไม่ใช่แค่ผมหรือว่าน้องเค้านะ แต่ดูรวมๆแล้วมันโคตรน่ารักเลย โดยเฉพาะไอ้รูปนี้ >> V(>3<)V เหมือนคู่รักกันเลยแหะ ต้องเอาไปอวดไอ้วอนสักหน่อยแล้ว 555555555 XD
“ห้ะๆๆๆ พี่คิบอมชอบอะดิ ยิ้มใหญ่เลยย>///////<”
“ชอบดิ ชอบมากเลยแหละ ...ไว้วันหลังพาพีมาถ่ายอีกนะ^ ^”
“ได้สิฮะ><.... แต่ว่าตอนนี้เราไปเดินตากแอร์ที่ร้านซีดีกันดีกว่า แล้วอีกสักพักค่อยกลับกัน”
“โอเคฮะ”
จากนั้นน้องด๊องก็พาผมไปที่ร้านซีดีขนาดใหญ่ที่รวบรวมทั้งซีดีเพลงและหนังของเกือบทุกประเทศไว้เลยก็ว่าได้ ผมเองก็ซื้อกลับมาหลายแผ่นเหมือนกันนะ เพราะเวลาผมอยู่คนเดียวแล้วไม่มะไรทำผมก็ได้แต่เปิดเพลงพวกนี้ฟังนั่นแหละ^ ^
ผมและน้องด๊องเดินเล่นกันในนั้นสักพัก จนตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามกว่าๆ พวกเราจึงตัดสินใจกลับคอนโดกัน
น้องด๊องบอกว่าขากลับที่สถานีนี้คนจะยอะมาก น้องเลยพาผมไปขึ้นรถเมล์แทน ซึ่งขากลับนี้ผมก็อาสาเป็นคนจ่ายเอง เพราะว่าน้องเค้าจ่ายมาทั้งวันแล้ว- -
ตอดนี้เรานั่งรถออกมาจากเมียงดงได้สักพัก รถค่อนข้างติดนะฮะ แต่ก็ดี...ผมจะได้อยู่กับน้องเค้านานๆ^ ^”
“ด๊อง...ปีนี้ด๊องอยู่ม.ปลายปีสุดท้ายแล้วใช่ปะ?”
“ใช่ฮะ ทำไมหรอ?”
“อ่อ...พี่ถามเฉยๆน่ะ เพราะเห็นบนรถเมล์ด๊องอ่านหนังสือตลอดเลย^ ^”
“แหะๆ ก็ต้องขยันหน่อยน่ะฮะ ไม่งั้นเดี๋ยวสู้คนอื่นไม่ได้ -3-“
“อ่า...แล้วนี่จะเข้าคณะอะไรครับเนี่ย?”
“ด๊องอยากเรียนบริหารฮะ”
“อ้าว...พี่ก็เรียนบริหารนะ มีอะไรปรึกษาพี่ได้ๆ 555”
“งั้นเดี๋ยวด๊องก็ต้องเข้าไปเป็นรุ่นน้องพี่คิบอมน่ะสิ> <”
“ด๊องจะเข้ามหาลัยเดียวกับพี่หรอ?”
“ใช่ฮะ^ ^”
“งั้นเดี๋ยวปีหน้าสงสัยเราต้องไปมหาลัยด้วยกันทุกเช้าแล้วล่ะ 5555”
“ด๊องก็คิดว่าอย่างงั้นฮะ 555”
จากนั้นผมก็ยังชวนน้องเค้าคุยไปเรื่อยๆ ทำให้ผมรู้ว่าเราชอบอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน แต่ที่ผมดีใจที่สุดก็คือน้องเค้าจะเข้ามหาลัยและคณะเดียวกับผมเนี่ยแหละ ซึ่งมันก็หมายความว่าพอถึงเวลานั้นผมและน้องเค้าคงจะได้ใกล้ชิดและสนิทสนมกันมากกว่านี้จนใครหลายคนต้องอิจฉาแน่ๆ 555
ในที่สุดรเมล์ก็มาจอดอยู่ตรงที่เมกับเมื่อเช้า ผมและน้องยืนคุยกันต่อที่ป้านรถเมล์อีกเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจแยกทางกัน
“บ้านด๊องอยู่ไหนครับ ให้พี่ไปส่งมั้ย?”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะคอนโดด๊องอยู่ในซอยนี้เอง เดี๋ยวต้องแวะไปเอาของที่ร้านพี่เยซองก่อนด้วย^ ^”
“อ้อ...คอนโดด๊องอยู่ซอยนั้นหรอ คอนโดพี่ก็อยู่ในซอยนี้เอง-0-”
“อ้าว ห่างกันซอยเดียวเองนี่ฮะ-0-“
“เราถึงได้เจอกันทุกวันไง 555 แล้วเดี๋ยวไว้เจอกันใหม่นะครับ^ ^”
“ฮะ...บ๊ายบายยย^___^” น้องด๊องโบกมือพร้อมกับส่งยิ้มน่ารักๆมาให้ผม ซึ่งผมเองก็ยิ้มกลับไปให้ก่อนที่เราจะหันหลังให้กัน...
นางฟ้าของผม...เราอยู่ห่างกันแค่ป้ายรถเมล์กั้นแค่นั้นเองนะ^___^
________________________________
วันที่7
หลังจากที่เมื่อวานผมได้สนุกสนานไปเต็มที่แล้ววันนี้ก็ดูจะกลายเป็นวันที่น่าเบื่อที่สุดสำหรับผมไปเลยล่ะครับ ผมนั่งอยู่หน้าจอคอมต่อเนื่องตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ซึ่งเป็นเวลาบ่ายกว่าๆแล้ว *-* มันน่าเบื่อมากเลยนะครับไอ้การอยู่คนเดียวเนี่ยT^T ผมอยากจะออกไปหาน้องด๊องจัง อยากจะไปหาที่คอนโดเลยด้วยซ้ำ แต่ก็นะ...เดี๋ยวจะโดนหาว่าออกตัวแรง-.- และในขณะที่ผมกำลังท่องโลกไซเบอร์ไปเรื่อยเปื่อยนั่นเองเจ้าโทรศัพท์มือถือของผมที่วางอยู่บนเตียงมันก็สั่นขึ้น ผมจึงละความสนใจจากหน้าจอคอมแล้วเดินไปที่เตียงของตัวเองแทน พอผมได้เห็นชื่อของคนที่โทรเข้ามาเท่านั้นล่ะครับ
...N’Dong...
อ๊ากกกกกกกกก คิบอมอยากจะกรี๊ดโว๊ยยยยยยย 555555555555XD
ทุกคนคงจะสงสัยกันใช่มั้ยล่ะครับว่าน้องเค้าไปเอาเบอร์ผมมาจากไหน แต่ผมไม่สงสัยเลยอะครับ ก็เพราะว่าผมเป็นคนเขียนเบอร์ของตัวเองทิ้งไว้ในหนังสือภาษาอังกฤษเอง อารมณ์ประมาณว่า ‘ถ้าน้องไม่เข้าใจก็โทรมาถามพี่นะ’ แต่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับพูดให้เข้าใจกันง่ายๆก็คือผมไปเขียนเบอร์อ่อยน้องเค้าเองแหละ อ่อยติดซะด้วย 55555555
“ยอโบเซโย” พยายามทำเสียงให้ปกติที่สุด ใครกันน๊อโทรมารบกวนเราตอนวันหยุดพักผ่อนแบบนี้ -..-
“ฮัลโหลพี่คิบอม นี่ด๊องเองนะฮะ”
“อ้อครับน้องด๊อง ..มีอะไรรึเปล่าเอ่ย?” เนียนๆไว้ก่อน หุหุ -.-
“คือ หนังสือที่พี่คิบอมให้ด๊องยืมมาเมื่อวานอ่า ด๊องลองอ่านแล้วไม่เข้าใจเลยT^T”
“อืมมม งั้นให้พี่ช่วยสอนมั้ย?” เริ่มเข้าประเด็น -..-
“นั่นแหละฮะที่ด๊องจะโทรมาบอกพี่คิบอม แห่ะๆ...ไม่ได้รบกวนมากไปใช่มั้ยฮะ .__.”
“เห้ยไม่เลยๆ พี่ก็กำลังเบื่อๆพอดี 55 แล้วนี่จะให้พี่ติวที่ไหนดีครับ ให้พี่ไปหาที่คอนโดมั้ย?”
“ไม่เป็นไรฮะๆ เดี๋ยวด๊องไปหาพี่คิบอมเองดีกว่า พี่คิบอมจะได้ไม่ต้องลำบากออกมา แค่นี้ด๊องก็รบกวนพี่คิบอมมากแล้ว แหะ~”
“อ่า..เอางั้นก็ได้ครับ ห้องพี่อยู่ชั้น12ห้อง129นะ
“โอเคฮะ เดี๋ยวด๊องรีบไป”
“ครับๆ แล้วเจอกัน” จากนั้นผมก็กดวางสาย ก่อนจะ...
“ยะฮู้ววววววววววววววววววววว!~~~ 55555XD” ผมตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งแล้วลงไปนอนกลิ้งอยู่บนเตียง ...ก็ผมไม่รู้จะระบายอารมณ์ออกมายังไงดีอ้ะ -.- เพราะตอนนี้ผมกำลังดีใจโคตรๆเลย> <
พอนึกอะไรบางอย่างได้ผมรีบลงจากเตียงแล้วจัดข้าวของในห้องให้ดูเรียบร้อยเป็นระเบียบที่สุด ก็คงไม่มีผู้หญิง(?)คนไหนชอบผู้ชายซกมกหรอกใช่มั้ยล่ะครับ? แต่ก็นะ ไอ้ห้องของผมมันก็รกซะเหลือเกิน- - กว่าจะเก็บเสร็จก็ใช้เวลาไปนานพอสมควร แล้วหลังจากที่ผมจัดห้องเสร็จไม่นานเสียงออดหน้าห้องผมก็ดังขึ้น....
....ไม่ต้องสงสัยเลยล่ะครับว่าเป็นใคร^ ^....
(ต่อค่ะ)
“^____^” ผมเดินออกไปเปิดประตูแล้วส่งยิ้มที่คิดว่าดูดีสุดๆไปให้น้องด๊อง...
ให้ตายเถอะครับ วันนี้น้องด๊องใส่เสื้อสีขาวตัวโคร่งๆกับกางเกงขาสั้นสีดำบวกด้วยรองเท้าแตะสีฟ้า มือเล็กทั้งข้างกระชับสายกระเป๋าของตัวเองไว้แน่น... ฟังๆแล้วมันก็ดูธรรมดาใช่มั้ยล่ะครับ แต่ไม่รู้ว่าทำไมน้องเค้าแต่งตัวแบบนี้แล้วโคตรน่ารักเลย ดูชิวๆ เป็นธรรมชาติดี -..-
“ส...สวัสดีฮะ (. /// .)” น้องเค้าเหลือบตาขึ้นมาสบตากับผมแป๊บนึงก่อนจะหลุบตาต่ำแล้วก้มหน้าลง แถมหน้าน้องเค้าก็แดงๆด้วย น้องเค้าเป็นอะไรครับเนี้ยะ -.-??
“ครับ...เข้ามาก่อนๆ” พอน้องเข้ามาในห้องผมก็รีบเดินไปที่ตู้เย็นแล้วเทน้ำผลไม้ใส่แก้วเพื่อที่จะนำไปให้น้องเค้า แต่พอผมหันหลังแล้วเดินไปแค่ไม่กี่ก้าวน้องเขาก็ดันพูดขัดขึ้นมาซะก่อน...
“พ...พี่คิบอม”
“หืม?”
“คือว่าพี่...”
“ครับ?..”
“พีคิบอมใส่เสื้อก่อนดีมั้ย (. ////// .)” พอด๊องพูดเสร็จผมก็ห้มหน้าลงแล้วมองตัวเองทันที...ชิบหายเถอะ- -!!!! ตอนนี้ผมไม่ได้ใส่เสื้อ! ...ทำไงได้ล่ะ ก็คนมันอยู่คนเดียวจนชินแล้วนี่ครับ นี่ยังถือว่าโคดีนะที่วันนี้ผมใส่กางเกงขาสั้นเท่าเข่า เพราะปกติแล้วผมจะใส่แค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวด้วยซ้ำ-.- ... แต่ก็อย่างว่าแหละนะ น้องเค้าไม่ใช่ผู้ชายแบบผม (?) น้องเค้าก็คงยังไม่ชินหรอก- -
“เอ่อ...โทษทีๆ รอแป๊บนึงนะ” พูดเสร็จผมก็วางน้ำผลไม้ไว้ที่โต๊ะแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบเสื้อยืดสีดำมาใส่อย่างลวกๆ พอผมหันกลับไปก็ยังเห็นน้องด๊องก้มหน้า แถมหน้าก็แดงแปร๊ดเลย ท่าทางจะเขินหนัก-..- แปลว่าผมหุ่นดีสินะน้องเค้าเลยเขินอะ>< ไม่เสียแรงจริงๆที่อุตส่าห์ไปฟิตหุ่นก่อนมาเกาหลี 5555
เมื่อผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยผมก็เอาน้ำผลไม้ไปให้น้องด๊อง น้องเค้ายิ้มเขินๆก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง
“พี่คิบอมอยู่ที่นี่คนเดียวหรอฮะ?”
“อื้อ...ทำไมหรอ?”
“อ้อ ถามเฉยๆน่ะฮะ เห็นว่าห้องพี่คิบอมใหญ่...อย่างนี้พี่คิบอมก็เหงาแย่เลยสิฮะ” น้องด๊องถามผมแล้วเงยหน้าทำตาแป๋วใส่ แหม...ถามแบบนี้อยากจะมาเป็นคนคลายเหงาให้พี่รึไงจ้ะ? ฮะริ๊ววววว > <
“555 ก็นิดหน่อยน่ะ ถ้าเหงาก็หาอะไรทำเล่นๆไป”
“อ่อ เป็นเหมือนด๊องเลย เพราะด๊องก็อยู่คนเดียวเหมือนกัน แห่ะๆๆๆ^ _ ^”
“งั้นถ้าด๊องเหงาก็โทรมาหาพี่สิ มาคอนโดพี่บ่อยๆก็ได้^ ^” ผมบอกพร้อมส่งยิ้มให้น้องด๊อง...รู้สึกว่าผมนี่จะรุกหนักขึ้นทุกทีแล้วนะ-.- ทำไงได้ล่ะ...ก็ปากผมมันดันพูดก่อนที่สมองจะสั่งซะอีก- -
“ห่ะๆ ถ้าพี่คิบอมเต็มใจให้มาด๊องก็มาฮะ^/////^” น้องด๊องตอบผมพร้อมกับยิ้มให้อย่างน่ารัก
ทีแรกผมคิดว่าน้องเค้าจะอึ้งจนไม่ตอบผมซะอีก แต่นี่....กร๊าซซซซซซซ น่ารักชิบหายเลยวุ้ย> <
หลังจากนั้นผมก็หยิบเอาโต๊ะแบบพับเก็บได้มาตั้งไว้กลางห้องก่อนจะเริ่มติวหนังสือภาษาอังกฤษให้น้องด๊อง น้องเค้าเป็นเด็กฉลาด(มากกก)อย่างที่ไอ้วอนมันบอกจริงๆด้วยล่ะครับ เพราะแค่ผมสอนทริคช่วยจำนิดเดียวน้องเค้าก็สามารถเข้าใจบทเรียนได้โดยที่ผมไม่ต้องอธิบายซ้ำ แถมพอผมให้น้องเค้าลองทำข้อสอบน้องเค้าก็ยังทำคะแนนออกมาได้ดีอีกด้วย...ถ้าเก่งขนาดนี้แล้วมาเรียนกะกูทำไมฟระเนี่ย- -?
“พี่คิบอมฮะ แล้วถ้าเค้าให้รูปประโยคมาแบบนี้เราจะดูยังไงฮะว่าต้องใช้กริยาแบบไหน?”
“อ่อ...ก็เหมือนข้อเมื่อกี้แหละครับ ด๊องก็ต้องดูประธานของประโยคนี้ว่ามัน...”
โครกกกกกกก...
“......” เมื่อเจ้าเสียงปริศนาดังขึ้นทั้งผมและน้องเค้าก็ต่างชะงักกันทั้งคู่ น้องด๊องมองมาทางผมพร้อมกับสีหน้าตกใจ...ทำไมมองแบบนั้นละเห้ย ไม่ใช่เสียงของผมซะหน่อย- -
“.....”
“.....”
“แหะ~ ของด๊องเองแหละฮะ ด๊อง...ด๊องเพิ่งกินข้าวมาตอนเที่ยงเองนะ! แต่ว่ามัน....T^T” หลังจากที่ต่างคนต่างเงียบไปสักพักน้องด๊องก็เป็นฝ่ายพูดสารภาพผิดขึ้นมาเอง ระหว่างที่พูดนั้นใบหน้าหวานก็ขึ้นสีชมพูด้วยความเขินอาย ...บ๊ะ!! เด็กคนนี้มันจะน่ารักไปไหนคับ -..-
“555555 ไม่เป็นไรๆ รอพี่แป๊บนะ เดี๋ยวพี่ไปหาอะไรมาให้กิน....5555555555555555” ผมอามือยีหัวน้องด๊องด้วยความเอ็นดูก่อนจะหัวเราะอีกครั้งจนตัวงอ 555555 คือมันไม่ได้ตลกหรอกนะครับ แต่มันน่ารักอ่ะ><
“ขอบคุณนะฮะ งือ...น่าอายที่สุดเลยT^T”
“55555 เอาน่า~ มันเป็นเรื่องธรรมชาติๆ” ผมแกล้งหยอกให้น้องได้อายเล่นอีกครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นไปที่ตู้เย็น ดูว่ามีอะไรที่พอจะให้น้องเค้ากินได้บ้าง แต่ว่าแย่หน่อยที่พวกอาหารสำเร็จรูปที่ผมซื้อมาตุนไว้มันดันหมดพอดี เหลือเพียงแค่ขนมกินเล่นให้น้องได้กินแก้หิวเท่านั้น...
“ด๊อง...เอาขนมไปกินเล่นๆแก้หิวก่อนแล้วกันนะ ไว้ตอนเย็นๆค่อยลงไปหาอะไรกินข้างล่างกัน”
“อ่า...ขอบคุณฮะพี่คิบอม^ ^” น้องหยิบขนมทั้งหมดในมือของผมไปวางกองไว้บนโต๊ะแล้วหยิบไอติมออกมากินเป็นอย่างแรก...มือข้างซ้ายช๊อคโกแลต ข้างขวาสตรอว์เบอรี่
....ผมเชื่อแล้วล่ะว่าน้องเค้าหิวจริง- -
“พี่คิบอมไม่กินหรอฮะ?” น้องด๊องบอกผมพร้อมกับพยักเพยิดหน้าไปทางกองขนมที่วางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งผมก็ได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหน้าน้อยๆ
“ด๊องกินเหอะ แค่พี่เห็นด๊องกินพี่ก็จะอื่มไปด้วยแล้วเนี้ยะ^ ^”
“พูดงี้พี่คิบอมจะหาว่าด๊องกินเยอะใช่มั้ย-3-“
“แล้วมันจริงมั้ยล่ะ ดูสิกินจนเลอะไปจะถึงจมูกอยู่แล้ว” ผมบอกพร้อมชี้ไปที่ริมฝีปากของน้องด๊องซึ่งตอนนี้มันกำลังเลอะสีชมพูของไอติมรสสตรอว์เบอรี่....ผมมองปากน้องเค้านานๆแล้วรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้แหะ-.-
“งื่อ~ จริงอะ” น้องด๊องพูดแล้วหันซ้ายหันขวาไปมา เนื่องจากมือทั้งสองข้างของตัวเองไม่ว่างเพราะถือของกินอยู่ ครั้นจะยกแขนขึ้นมาเช็ดก็กลัวว่าเสื้อของตัวเองจะเปื้อน...
ผมมองภาพนั้นแล้วก็อมยิ้มก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบทิชชู่
“ด๊องมา...เดี๋ยวพี่เช็ดให้”
“งื่อออ •3•~” ผมพูดเสร็จน้องด๊องก็หันหน้ามาทางผมพร้อมกับทำปากจู๋ใส่...น้องเค้ารู้ตัวรึป่าวครับว่าตัวเองน่ารักขนาดไหน? ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะที่พอเห็นหน้าตาแบบนั้นแล้วจะไม่รู้สึกอะไรน่ะ(-/////-)
“เช็ดสิฮะ •3•” ด๊องพูดแบบนั้นแล้ว แต่ผมก็ยังคงนั่งนิ่ง มองริมฝีปากสีแดงกับดวงตาคู่หวานสลับกันไปมาจนต้องแอบกลืนน้ำลายตัวเอง...
“ด๊อง...”
“หือ•3•?”
ผมไม่พูดอะไรต่อแต่ยืนใบหน้าของตัวเองเข้าไปหาใบหน้าหวานนั่นแล้วใช้ลิ้นของตัวเองทำหน้าที่แทนกระดาษทิชชู่ในมือ...ผมเลียไอศครีมรสสตรอว์เบอรี่ออกจากริมฝีปากสีสวยด้วยลิ้นของผมเอง...จากนั้นผมก็ดูดเม้มกลีบปากบางทั้งด้านบนและด้านล่างสลับกันไปมาจนตัวเองพอใจเสร็จแล้วจึงยอมผละออกมามองหน้าของด๊องโดยที่หน้าของเราห่างกันแค่ไม่ถึงคืบ...
น้องด๊องจ้องตาผมด้วยแววตาที่สั่นระริก ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงมากกว่าทุกครั้งแต่ริมฝีปากสีสวยที่ผมเพิ่งได้ลิ้มลองกำลังเม้มแน่น...ไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไรออกมา...
“ด๊อง...คือพี่...”
“พ...พี่ พี่คิ...บอม”น้องด๊องพูดเสียงสั่นก่อนที่มือทั้ง2ข้างจะอ่อนแรงปล่อยไอติมทั้ง2แท่งลง ตามด้วยดวงตาคู่สวยที่หลับลงแล้วล้มพับลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น...
(ต่อค่ะ)
“เห้ย!...ด๊อง!!”ผมร้องอย่างตกใจแล้วรีบเข้าไปประคองน้องขึ้นมาทันที ผมใช้มือเขย่าตัวน้องเค้าเบาๆเพื่อให้น้องได้สติ แต่น้องก็ยังคงนิ่งสนิทเหมือนเดิม...
“ชิบหายแล้วไงกู” ผมสบถกับตัวเองก่อนจะช้อนตัวน้องขึ้นแล้วพาไปนอนที่โซฟา
จากที่ผมอุ้มน้องเค้ามาเมื่อกี้ผมสัมผัสได้ว่าน้องเค้ายังหายใจอยู่...หมายความว่าน้องเค้ายังไม่ตายสินะครับ -.- แล้วไอ้การที่น้องเค้าหมดสติลงไปดื้อๆแบบนี้น้องเค้าคงเป็นลมแน่ๆ แต่สาเหตุนี่ผมก็ไม่แน่ใจว่ากัน ว่าเป็นเพราะน้องเค้าหิวหรือว่าน้องเค้าตกใจที่ถูกผมจู่โจมกระทันหันแบบนั้น....
ซึ่งผมคิดว่าเป็นอย่างหลังมากกว่าแหละ- - ...
“แล้วไงต่อวะเนี่ย” ผมเกาหัวตัวเองแล้วมองไปที่น้องเค้าอย่างคนที่ไม่รู้จะทำยังไงดี...
ก็ผมไม่รู้นิครับว่าการปฐมพยาบาลคนเป็นลมมันต้องทำยังไง-.- เท่าที่ผมพอจะรู้คือมันจะต้องใช้แอมโมเนีย...ใช่มั้ยครับ-.-? แต่ถึงยังไงก็เถอะ ผมไม่ได้มีแอมโมเนียติดไว้ในห้อง- - และนอกจากวิธีนี้แล้วก็ต้องถอดเสื้อผ้าของผู้ป่วยให้เหลือน้อยชิ้นที่สุด...เห้ย! ยิ่งไม่ได้เข้าไปใหญ่ ถ้าเกิดทำแบบนั้นมีหวังผมได้เป็นลมตามน้องเค้าไปอีกคนแน่ๆ-..-
ในเมื่อผมคิดหาวิธีแก้ปัญหาเองไม่ได้ดังนั้นผมคงต้องหาใครสักคนเพื่อมาช่วยผมแล้วล่ะ และคนเดียวที่ผมพอจะนึกออกตอนนี้ก็คือไอ้ซีวอน เพื่อนเพียงคนเดียวของผม แต่ก็ตัดมันออกไปคนแรกได้เลย... เพราะผมมั่นใจว่าวันหยุดแบบนี้อย่างมันก็คงหนีไม่พ้นออกไปดี๊ก๊ากับสาวๆของมันหรอก- -
...แล้วยังไงต่อล่ะ คนเดียวที่ผมรู้จักก็มีแค่ไอ้ซีวอน แล้วผมจะทำยังไงล่ะเนี้ยะT^T!
“♪ ♪ ♫ ♪ ♪ ♩ ♪♫~”
ในขณะที่ผมกำลังคิดหาวิธีเสียงเมโลดี้น่ารักๆซึ่งเป็นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์น้องด๊องก็ดังขึ้นมา เมื่อผมได้ยินผมก็ลังเลเล็กน้อยว่าจะรับสายดีรึป่าว แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจถือวิสาสะเดินไปหยิบโทรศัพท์ของน้องด๊องมากดรับสายเอง-.- และทันทีที่ผมเห็นชื่อที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอก็เหมือนกับว่าแสงสว่างอันริบหรี่ในหัวของผมสว่างวาบขึ้นมาอีกครั้ง...
...P’Yesung:D...
บิงโก!! เจอแล้วครับคนที่จะช่วยโพ้มมมมมม มTvT~~
“ฮัลโหลเฮีย..เฮียช่วยผมด้วยยT^T”
“เห้...นั่นใครน่ะ ไม่ใช่เสียงยัยหมวยน้อยนิ- -?”
“ผมเองเฮีย คิบอม”
“อ้อ! แล้วทำไมนายถึงอยู่กับหมวยน้อยล่ะเนี่ย -0-?”
“ด๊องมาติวหนังสือที่ห้องของผม เฮียอย่าเพิ่งถามอะไรไปมากกว่านี้นะ เฮียต้องฟังผมก่อน”
“อือ...อะไรล่ะ?”
“ตอนนี้ด๊องเป็นลมยังไม่ได้สติเลย ผมไม่รู้จะทำไงดี เฮียขึ้นมาดูด๊องให้หน่อย นะๆๆT^T”
“ห๊ะ!! เป็นลม?? ไปติวหนังสือกันไม่ใช่หรอ แล้วหมวยน้อยมันเป็นลมได้ไง?”
“โอ๊ยเฮียอย่าเพิ่งถามได้มั้ยเนี่ย ขึ้นมาดูด๊องให้ผมก่อน!”
“อ..เออๆๆ แล้วห้องนายอยู่ไหน?”
“ซอย13/1 ขึ้นมาที่คอนโดชั้น12ห้อง129 รีบๆมานะเฮีย”
“เออๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
พอเฮียแกพูดเสร็จก็ตัดสายผมทันที ผมจึงเดินเอาโทรศัพท์ของน้องด๊องไปวางไว้บนโต๊ะเหมือนเดิมก่อนจะกลับมายืนที่เดิมแล้วยกแขนขึ้นมากอดอกมองไปยังน้องด๊องที่ยังคงไม่ได้สติ...
พอเห็นแบบนี้แล้วผมรู้สึกผิดจังแหะ ผมคิดไม่ถึง ไม่สิ..ไม่ได้คิดมากกว่า ผมไม่ได้คิดจริงๆว่าพอทำแบบนั้นแล้วน้องด๊องจะช๊อคจนถึงขึ้นเป็นลมหมดสติไป ถ้าน้องเค้าตื่นขึ้นมาแล้วเรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อ? แล้วถ้าอาเฮียรู้ว่าผมทำอะไรน้องด๊องล่ะ? โอ๊ยยย ทำไมความจริงมันโหดร้ายจังครับT^T
ผมเอาแต่คิดแล้วเดินวนไปวนมาเหมือนหนูติดจั่น แต่หลังจากนั้นไม่นานเสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น ผมจึงรีบวิ่งไปเปิดประตูให้ทันที...
เฮียแกก้าวเข้ามาในห้องแล้วมองหน้าผมแว๊บนึงก่อนจะเดินเลยเข้าไปหาน้องด๊องซึ่งนอนอยู่บนโซฟา ถ้าผมไม่ได้ตาฝาด...ผมว่าเมื่อกี้สายตาของเฮียแกอมหิตสุดๆไปเลยล่ะครับTvT
“สรุปติวหนังสือกันอีท่าไหนหมวยน้อยมันถึงได้เป็นลม?”พอเฮียเดินเข้าไปดูน้องด๊องเสร็จก็หันมาถามผม...ถามในคำถามที่ตอนนี้ผมไม่อยากจะตอบที่สุด- -
“ก็...คือ” ผมแสดงท่าทีอึกอักเพื่อให้อาเฮียเห็นว่าผมไม่อยากตอบ แต่ความจริงแล้วผมกลัวที่จะตอบมากกว่า...
“ถ้านายไม่เล่าพี่ก็ไม่รู้จะช่วยหมวยน้อยยังไงนะ - -“
“เห้อ...” ผมถอนหายใจแรงๆ1ครั้งก่อนจะเริ่มเล่าทุกอย่างให้เฮียแกฟัง ตั้งแต่น้องด๊องโทรมาหาผมจนกระทั่งผมไปดูดปากน้องจนน้องเป็นลม-.-
“ห๊า!!! นายว่าไงนะ! นายไปดูดปากหมวยน้อย นายบ้าป่าวเนี่ยย!!” พอฟังผมพูดจบเฮียแกก็ว่าผมพร้อมกับใช้มือผลักหัวผมแรงๆ1ที ถ้าเป็นเวลาปกติผมจะโกรธมากเลยนะเวลามีใครมาเล่นหัวผม แต่ตอนนี้พอเห็นหน้าเฮียแกแล้วผมไม่กล้าโกรธเลย ยิ่งในสถาณการณ์แบบนี้ด้วย-.-
“ม..มันเรื่องใหญ่มากหรอเฮีย”
“ยังจะกล้าถามอีกหรอ! โอ้..ให้ตายเหอะ- - จะบอกอะไรให้ ถึงหมวยน้อยมันจะน่ารัก ถึงมันจะอัธยาศัยดี ถึงจะมีคนมาจีบมันเยอะ แต่หมวยน้อยมันไม่เคยมีประสบการณ์กับเรื่องแบบนี้หรอก 100%!”
“-0-“
“ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหมวยน้อยมันถึงเป็นลม- -“
“ผม..ผมไม่ได้ตั้งใจนะ! ก็ด๊องเค้ามาทำหน้าตาน่ารักใส่ผมอะ-.-“
“แล้วหักห้ามใจตัวเองไม่เป็นรึไง- -?”
“เฮียมีแฟนเฮียก็น่าจะเข้าใจผมสิ ถ้าแฟนเฮียมาทำปากจู๋ๆตาแบ๊วๆใส่เฮียเฮียทนไหวหรอ?”
“เออว่ะ...ก็นะ-..-“
“เห็นปะละ-.-“
“เออๆ งั้นหมวยน้อยมันคงผิดเองแหละ ผิดที่มาหานายถึงห้อง แล้วก็ผิดที่ยั่วนายด้วย- -“
“เนอะๆ”
“ประชดโว๊ยย= =!!”
อ้าว-.-“
“โว๊ะ เอาเหอะ ยังไงก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนิ...งั้นเดี๋ยวพี่กลับร้านละ ถ้าหมวยมันฟื้นเมื่อไหร่ก็เคลียกันเองแล้วกัน อันนี้ช่วยไม่ได้จริงๆว่ะ- -“
“แล้วเมื่อไหร่จะฟื้น?”
“ถ้าเป็นลมเพราะเรื่องนั้นเดี๋ยวสักพักก็ฟื้นเองแหละ พี่ไปละ”
“ครับๆ ขอบคุณมากนะเฮีย” ผมกล่าวขอบคุณเฮียพร้อมกับก้มหัวหลายๆครั้ง เฮียแกยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเดินออกจากห้องไป...
“เห้อออออออออออออออ= =!!!” ผมถอนหายใจเสียงดังก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอีกตัว
ผมมองไปยังน้องด๊องที่ตอนนี้ยังนอนหลับไม่ได้สติเหมือนเดิม มือของผมเอื้อไปปัดผมที่ปรกใบหน้าหวานออก เพื่อที่จะมองใบหน้าหวานนั่นให้ชัดๆ...
ผมลงมาจากโซฟาแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆน้องด๊อง นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมได้จ้องหน้าน้องเค้าแบบชัดๆและใกล้ๆขนาดนี้(ถ้าไม่นับตอนที่ผมไปดูดปากน้องเค้าอะนะ -.-) ผมลองมองๆดูแล้วนะ...ไม่ว่าจะถามผมสักกี่ครั้งผมก็ตอบได้ว่าน้องเค้าไม่เหมือนผู้ชายอะ- - ขนตาน้องเค้าก็ทั้งยาวทั้งหนายังก๊ะผู้หญิง ริมฝีปากก็บ๊างบาง (ถึงตอนนี้มันจะดูบวมเจ่อไปหน่อยเพราะว่าเพิ่งถูกผมดูดมาก็เหอะ- -) แถวผิวยังขาวสวยอีก ผมว่ายัยเซฮีน้องสาวผมยังดูแมนกว่าน้องด๊องอีกนะ - -
“เมื่อไหร่จะฟื้นเนี่ย” ผมพึมพำคนเดียวพร้อมกับเอานิ้วไปเกลี่ยแก้มใสเล่นโดยที่ไม่รู้ตัว แต่ทันทีที่รู้ตัวผมก็รีบดึงมือตัวเองออกแล้วลุกขึ้นยืนทันที...
...ดูดปากเค้าจนเป็นลมแล้วยังจะลักหลับเค้าอีก มึงจะเลวไปไหนหะคิมคิบอมTT...
หลังจากที่ผมพยายามละความสนใจจากน้องด๊องได้สำเร็จผมก็เริ่มหันมาทำความสะอาดห้องแทน เริ่มจากไอติม2แท่งที่ตอนนนี้ละลายกลายเป็นน้ำไปเรียบร้อยแล้ว- -ทีแรกผมอยากจะใช้ลิ้นเลียไอติมพวกนี้แทนผ้าขี้ริ้วด้วยซ้ำ แต่พอคิดไปคิดมาถ้าผมใช้ลิ้นเลีย ลิ้นผมก็ต้องมีหน้าที่เหมือนกับผ้าขี้ริ้วพวกนี้น่ะสิ...ฟังดูแปลกๆใช่มั้ยล่ะครับ- - ดังนั้นผมเลยใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดตามที่ควรจะเป็นดีกว่า-.-
และพอผมเช็ดไอติมเสร็จผมก็หันมาเก็บขนมที่วางอยู่บนโต๊ะไปไว้ในตู้เย็นเหมือนเดิม เพราะผมคิดว่าน้องด๊องคงไม่ได้กินมันแล้วแหละครับ): หลังจากจัดการกับพวกของกินเสร็จผมก็เก็บหนังสือและเครื่องเขียนทั้งหมดของน้องด๊องใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย...
เมื่อผมทำทั้งหมดเสร็จผมก็กลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิม ก่อนจะเริ่มคิด ว่าถ้าเกิดด๊องตื่นขึ้นมาแล้วผมจะพูดกับด๊องยังไงดี...
‘ไงด๊อง อ่านหนังสืออยู่ดีๆแล้วก็เป็นลมเฉยเลย หิวหรอ?’ ถ้าพูดแบบนี้น้องเค้าคงงงแน่ๆว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นความจริงหรือความฝัน- - ดูเหมือนว่ามันจะเวิร์คแล้วนะ แต่ผมว่าไม่อะ...
‘ด๊อง โดนพี่ดูดปากเมื่อกี้ถึงกับตกใจจนเป็นลมไปเลยหรออ? แต่ก็รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ^__^!’ แบบนี้ถ้าน้องเค้าได้ยินผมว่าน้องเค้าคงเป็นฝ่ายที่พูดไม่ออกแทนผมแน่ๆ- -
‘ด๊องครับ...พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่ขอโทษ พี่จะรับผิดชอบด๊องเองนะ”’นี่ก็ฟังดูเหมือนกับว่าผมไปทำน้องเค้าท้องอย่างงั้นแหละ-.-
“อืมมมมม...”คนที่ตอนแรกหลับอยู่ค่อยๆขยับตัวแล้วปรือตาขึ้นมาช้าๆ...
ชิบหายแล้วครับ!! ทำไงดี ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะพูดอะไร แล้วทำไมน้องด๊องต้องมาฟื้นตอนนี้ด้วย เกือบคิดคำพูดออกแล้วเชียว อย่าเพิ่งฟื้นสิโว๊ยยยยยT^T!
“พ..พี่คิบอมO/////////////O!!!” นั่นไง...ตื่นขึ้นมาก็เรียกชื่อกูเลย แถมหน้ายังแดงแปร๊ดขึ้นมาทันทีอีกต่างหาก ซึ้งเว่อเลยงานนนี้TvT
“อื้ม ^___^” ผมตอบกลับแค่สั้นๆพร้อมส่งยิ้มให้...ทำไมผมถึงได้ทำตัวทุเรศแบบนี้เนี่ยTT TT
“คือว่าด๊อง...ด๊อง” น้องด๊องพูดเสียงหวานพร้อมกับใช้มือจับที่ริมฝีปากของตัวเองไปด้วย
“ค...ครับ?”
“ด๊องเข้าใจว่าที่อเมริกาคงจ...จูบปากกันเป็นเรื่องปกติ แต่ที่นี่...”
“....”
“ถ..ถ้าไม่ได้รักกันหรือไม่ได้เป็น...แฟนกัน เค้าไม่ทำแบบนี้หรอกนะฮะ (.///////.)”
“....”
“(.///////.) ......”
“อ่า...ด๊องคงตกใจมากเลยสินะ” ผมพูดออกไปพร้อมอมยิ้มน้อยๆ แต่สายตาของผมกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด...
“ก็...อื้ม”
“พี่...ขอโทษนะครับ”
“แหะๆ^___^ งั้นวันนี้ด๊องไปก่อนนะฮะ...ปวดหัวมากเลย”
“ครับ บาย^ ^”
“บายฮะ^-^”ด๊องบอกผมพร้อมส่งยิ้มที่ดูฝืนๆมาให้...
เห้ออ...
เมื่อกี้ด๊องพูดกับผมว่าที่อเมริกาทำเรื่องแบบนี้เป็นปกติ ...ใช่ครับ ผมไม่เถียง แล้วผมก็ยอมรับ ว่าผมเคยจูบกับใครต่อใครมาหลายครั้งแล้ว แต่ที่ผมทำไปก็เพราะว่าผมทำไปตามมารยาท ก็อย่างที่ด๊องบอกว่าที่นู่นเค้าจูบกันเป็นปกติ เจอกันก็จูบกัน พอจะจากก็จูบกัน จะแสดงความยินดีก็จูบกัน แต่ในกรณีที่ผมจูบกับน้องด๊องมันต่างกับคนพวกนั้น ...ที่ผมจูบน้องด๊องผมจูบด้วยความรู้สึก ถ้าผมไม่ได้ชอบหรือว่าไม่ได้สนใจน้องเค้าผมก็ไม่จูบน้องเค้าหรอก แต่มันแย่หน่อยที่น้องเค้าไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกของผมเลย....มันอาจจะดีกว่าถ้าผมพูดไปตั้งแต่เมื่อกี้ว่าที่ผมจูบน้องเค้าก็เพราะว่าผมชอบ เหอะ!! แต่ก็อย่างที่เห็นแหละครับว่าผมไม่กล้า และคำพูดที่หลุดออกจากปากของผมมีเพียงคำว่า....ขอโทษ
...มันก็แค่คำพูดของคนขี้ขลาดแหละครับ...
________________________________
วันที่8
วันนี้ผมไม่ได้ตั้งนาฬิกาปลุกเหมือนทุกๆวัน...ใช่แล้วครับ ที่ผมทำแบบนี้ก็เพราะว่าผมไม่กล้าออกไปเจอน้องเค้า ผมกลัวว่าจะทำตัวไม่ถูก แล้วก็กลัวมองหน้ากันไม่ติด...
...ผมมันขี้ขลาดใช่มั้ยล่ะ^ ^
ที่จริงวันนี้ผมมีเรียน11โมง แต่ผมก็ไปถึงมหาลัยเอาซะบ่าย- - แล้วผมก็เพิ่งรู้ว่าผมคิดผิดจริงๆที่วันนี้ผมทำใจเสาะไม่ยอมออกไปเจอน้องด๊อง เพราะวันนี้ผมไม่เห็นหน้าน้องเค้าแค่วันเดียวผมก็รู้สึกหมดอาลัยตายอยาก ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น ...ผมมันคงบ้าไปแล้วแหละครับ- -
“ไงเชี่ยบอม มาสายแล้วยังทำหน้าเหมือนคนอมขี้อีก ...เป็นเชี่ยไรอะ?”
“อย่ามายุ่ง” ไอ้วอนเดินเข้ามาหาผมที่โต๊ะหินอ่อนและทักทายผมตามปกติ (ปกติแล้วจริงๆครับ- -) แต่ผมทักมันกลับด้วยคำพูด...อย่างที่เห็น
“แหน่ะ...มาทำเหวี่ยงใส่กูอีก-.-“
“- -..”
“นี่ถ้ามึงจะเซ็งซะขนาดนี้ก็ไม่ต้องเรียนแล้วแหละมั้งคาบบ่ายอะ- -“
“- -..”
“เที่ยวกันเหอะมึง”
“เที่ยวไร- -?”
“เมียงดง...”
.
และแล้วผมก็คล้อยตามคำชักจูงของมัน- -
ตอนนี้ผมกับมันมายืนจังก้ากันอยู่ที่เมียงดงเรียบร้อย-..- ขณะนี้เป็นเวลาเกือบๆบ่ายสอง แต่น่าแปลกที่ผมเห็นพวกเด็กนักเรียนม.ปลายมาเดินว่อนกันเต็มไปหมด ไอ้เด็กพวกนี้คงจะโดดเรียนมา(เหมือนผม-.-)สินะ- - แต่ที่มันมากไปกว่านั้นทำไมพวกเด็กผู้หญิงต้องชี้มาที่ผมกับไอ้วอนแล้วทำซุบซิบๆกันด้วย? เห็นพวกผมเป็นก๊อตซิล่ารึไงเห้ย - -
“เชี่ยวอน เด็กพวกนั้นแม่งจะมองอะไรกันนักหนาวะ- -? กูรำคาญ”
“แหมม น้องเค้าก็มองเพราะกูกับมึงหล่อไง เอ๊ะ..ไม่สิ กูหล่อคนเดียวพอ-.-“
“ถุย- -“
หลังจากนั้นไอ้วอนก็พาผมไปร้องคาราโอเกะ2ชั่วโมง...ก็โอเคนะ พอได้แหกปากก็เหมือนได้ระบายอารมณ์ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก -..- พอออกมาข้างนอกผมก็ผมว่าตอนนี้เด็กม.ปลายเยอะกว่าตอนแรกที่พวกผมมาซะอีก...คงเป็นเพราะว่าตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วด้วยแหละมั้ง
ผมกับไอ้วอนกะว่าจะเดินเล่นกันต่อสักพักแล้วค่อยกลับกัน และระหว่างที่เดินผมก็อดที่จะคิดถึงน้องด๊องอีกไม่ได้... ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เดินผ่านร้านเสื้อผ้า ร้านไอติม และ...ตู้ถ่ายรูปนั่น
เห้อ...อะไรนักหนาก็ไม่รู้ ผมมันคงบ้าไปแล้วจริงๆนั่นแหละ...
“เห้ยๆบอม มึงดูนั่นดิ”
“อะไร?”
“นั่นอะ” ไอ้วอนพูดพร้อมชี้ไปยังร้านไอติมที่ผมเพิ่งเดินผ่านมา...ตอนนี้ที่หน้าร้านมีคนตัวเล็กๆน่ารักๆยืนอยู่ และข้างกายก็มีชายผิวขาวยืนอยู่ด้วยอีกคน ทั้ง2คนยืนหยอกล้อกันราวกับเป็นคู่รัก... คนตัวเล็กนั่นค่อยๆหันข้างก่อนจะพูดอะไรสักอย่างแล้วเข้าไปสวมกอดเอวคนตัวขาวจากด้านข้างแล้วก็หัวเราะออกมา
...ซึ่งนั่นทำให้ผมเห็นหน้าตาของคนทั้งสองได้อย่างชัดเจน...
“ด๊อง...”
“55555 สงสัยมึงคงต้องกินแห้วกระป๋องเดียวกับกูแล้วว่ะไอ้บอม”ไอ้วอนพูดแล้วตบไหล่ผมเบาๆ จากนั้นมันก็พูดอะไรต่อก็ไม่รู้...ผมฟังที่มันพูดไม่รู้เรื่องหรอก เพราะตอนนี้ในหัวผมมันตื้อไปหมด อย่างกับมีใครเอาไม้มาฟาดหัว แถมในอกผมมันยังรู้สึกหวิวแปลกๆ เหมือนกับว่าหัวใจผมมันลอยหายไปแล้วงั้นแหละ ฮ่า...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ตลกจังเลยนะครับ^ ^ หลังจากที่ผมจูบน้องเค้าไป แทนที่ความสัมพันธ์ของเราจะดีขึ้น แต่มันกลับกลายเป็นแย่ลง และแย่ลงอย่างที่เห็น...บางทีสวรรค์อาจจะไม่ได้ต้องการให้ผมและน้องเค้าเกิดมาคู่กันก็ได้ เรื่องราวมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้...
สรุปก็คือเมื่อวานผมไปจูบกับคนที่มีเจ้าของแล้ว เหอะ...น่าไม่อายจริงๆ
...และตอนนี้เรื่องราวของผมกับน้องเค้ายังไงก็คงไม่มีทางที่จะเป็นไปได้แล้วแหละครับ^ ^ เพราะฉะนั้นสิ่งที่ผมควรจะทำตอนนี้ก็คือ...
...ตัดใจ ต้องรีบตัดใจก่อนที่ตัวเองจะถลำลึกไปมากกว่านี้...
________________________________
(วันที่9)
วันนี้กว่าผมจะลืมตาตื่นขึ้นมาได้นาฬิกาก็บอกเวลาเที่ยงตรงแล้ว= =
นี่ไม่ใช่ว่าผมตื่นสายนะครับ...แต่ผมตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้เหตุผลคือ1. ผมไม่อยากตื่นแต่เช้าแล้วออกไปเจอหน้าน้องด๊อง 2.เมื่อวานตอนช่วงหัวค่ำน้องด๊องโทรมาหาผม ไม่รู้ว่าโทรมาด้วยเหตุผลอะไร แต่ว่าผมก็ไม่ได้รับสายน้องเค้าอยู่ดี...และเรื่องนี้ก็ทำให้ผมคิดมากทั้งคืนจนนอนไม่หลับ จนถึงตอนนี้ผมก็ยังคิดอยู่เลย- -
ผมอยากจะรู้ว่าน้องเค้ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ทั้งๆที่น้องเค้ามีคนรักเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วแต่ก็ยังโทรมาหาผู้ชายคนอื่นที่เพิ่งจะจูบปากตัวเองไปเนี่ยนะ? จะถามการบ้านผมหรอ? เมื่อวานมาถามการบ้านแล้วเจอแบบนั้นผมว่าน้องเค้าก็น่าจะเข็ดได้แล้วนะ...โอ๊ย!! พอเถอะ! ยิ่งคิดผมก็ยิ่งปวดหัว และที่สำคัญคือตอนนี้ผมกำลังจะตัดใจจากน้องเค้า เพราะฉะนั้นผมก็ควรเลิกเก็บเอาเรื่องพวกนี้มาคิดได้แล้ว
“โว๊ย! พอได้แล้วคิมคิบอม มึงเลิกคิดสักที เลิกๆๆๆๆๆ เลิกกก- -!!” ผมตะโกนบอกตัวเองครั้งสุดท้ายก่อนจะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปหาอะไรกินข้างล่าง และแน่นอนครับ...วันนี้ผมตัดสินใจโดดเรียนอีกวัน-.- ผมขอเวลาให้ตัวเองอีกแค่วันเดียวเท่านั้น วันนี้ผมจะออกไปเที่ยว! เที่ยวคนเดียวให้มันลืมทุกอย่างไปเลย แล้วพรุ่งนี้คิบอมคนใหม่...ไม่สิ พรุ่งนี้ผมจะต้องกลับมาเป็นไอ้คิบอมคนเดิมแน่นอนครับ!!
________________________________
ผ่านไป6สัปดาห์...
(วันที่51)
สวัสดีครับทุกคน^ ^ ...ตอนนี้ชีวิตของผมดำเนินไปอย่างปกติสุขมาได้สักพักใหญ่ๆแล้ว ผมออกไปเรียนตามเวลาปกติ เช้าสุดคือ8โมง สายสุดคือ11โมง อ้อ...แล้วผมก็ไม่ได้นั่งรถเมล์เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ เพราะไอ้วอนมันจะมารับผมไปมหาลัยกับมันทุกวัน...ดูเหมือนผัวเมียเลยเนอะ คิดแล้วขนลุกจัง- - แต่ความจริงแล้วคือหลังจากเปิดเทอมสัก2อาทิตย์มันเพิ่งจะรู้ว่าคอนโดผมเป็นทางผ่านของมันพอดี จากนั้นผมก็เลยได้ติดรถไปมหาลัยกับมันทุกวัน ซึ่งนั่นก็ทำให้ผมกับมันสนิทกันมากขึ้น มากจนใครหลายคนคิดไปว่าผมกับมันเป็นแฟนกันแล้วเนี่ย- - และแน่นอนว่าถ้าผมสนิทกับมันขนาดนี้ก็คงต้องมีบ้างที่จะออกไปเที่ยวกลางคืนด้วยกัน(ไอ้วอนมันชวนผมเลยคล้อยตาม-.-) ดังนั้นแผนที่พ่อแม่ส่งผมมาอยู่ที่เกาหลีเพื่อที่จะให้ผมเลิกเที่ยวนั้นก็ล้มเหลวครับ! 555 ผมว่ามันออกจะแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะอย่างน้อยตอนอยู่ที่นู่นผมก็ไม่ได้เที่ยวผู้หญิง แต่พอมาอยู่ที่นี่....ก็ต้องมีบ้างแหละครับ มากับไอ้วอนไม่ให้มีเลยก็แปลกแล้วล่ะ - - แต่ว่าผมไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวหรือใจเต้นกับยัยสาวๆพวกนั้นเลยนะ ผมว่ายัยสาวๆพวกนั้นดูจัดจ้านเกินไป ไม่ใช่สเป๊คผมเลยอะ- - สเป๊คผมต้องขาว ตัวเล็ก น่ารัก ดูใสๆเหมือน....เห้ย!! นั่นไง...เอาอีกแล้ว เกือบจะกลับไปคิดเรื่องนั้นอีกแล้ว ดีนะที่ยั้งความคิดตัวเองไว้ได้ทัน ฮู่วว -3-
มาเข้าเรื่องของผมกันต่อดีกว่าครับ ช่วงนี้ใกล้จะสอบมิดเทอมแล้ว ผมเลยต้องขยันเป็นพิเศษ นี่ผมก็เพิ่งจะไปยืมชีทของเพื่อนร่วมชั้นเรียนมา เพราะว่าวันที่เค้าแจกชีทนี้ทั้งผมและไอ้วอนดันเมาค้าง เลยขาดเรียนกันทั้งคู่- - อีกเดี๋ยวผมก็จะต้องออกไปข้างนอกเพื่อไปถ่ายเอกสารนี่แหละครับ แต่แย่หน่อยที่แถวนี้ดันไม่มีร้านถ่ายเอกสารเลยสักร้าน เลยต้องลำบากผมนั่งรถเมล์ไปอีกตั้ง2ป้าย- - แต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกันนะ...
ได้กลับมานั่งรถเมล์อีกครั้งมันก็ทำให้ผมคิดถึง...คิดถึงบรรยากาศเก่าๆน่ะครับ^ ^
ตอนนี้ผมมาอยู่ที่ป้ายรถเมล์เรียบร้อยแล้ว วันนี้ผมแต่งตัวแบบสบายๆด้วยเสื้อยืดสีดำและกางเกงขาสั้นเท่าเข่า ก็ไม่รู้จะแต่งหล่อไปทำไมนิครับ ไม่ได้จะไปเดทกับใครสักหน่อย...
และเนื่องจากวันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ป้ายรถเมล์จึงมีผมยืนอยู่แค่คนเดียว นี่ผมรอรถเมล์มาได้สักพักแล้วแต่ก็ยังไม่มีรถเมล์ผ่านมาสักคัน เมื่อก่อนไม่เห้นจะต้องรอรถเมล์นานขนาดนี้เลยนะครับ- - แต่หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนๆหนึ่งมายืนอยู่ข้างๆผม...
คนๆนี้...แค่มองด้วยหางตาผมยังรู้สึกคุ้น คุ้นจนไม่กล้าหันไปมอง คุ้นจนใจผมมันเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ คุ้นจริงๆนะ...คุ้นมาก
“หึ...นี่คงคิดจะทำเป็นไม่รู้จักกันจริงๆสินะ”
...เพียงแค่ได้ยินเสียง เพียงแค่หันไปมอง เพียงแค่ได้เห็นหน้า...ความรู้สึกบางอย่างที่เพิ่งจะตกตะกอนไปก็กลับขึ้นมาฟุ้งกระจายใหม่อีกครั้ง...
“ด๊อง...”
“ถ้าวันนี้ไม่ได้บังเอิญออกมาเจอกันพี่ก็คงคิดจะหลบหน้าด๊องไปตลอดเลยใช่มั้ย”
“....” วันนี้ทั้งน้ำเสียงและวิธีการพูดของน้องด๊องต่างออกไปจากทุกครั้ง จากน้ำเสียงที่เคยฟังดูสดใสแต่ตอนนี้กลับฟังดูเยือกเย็น ดวงตาคู่หวานไม่ยอมสบตาผมตอนพูดเช่นทุกครั้งแถมยังมองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย...สิ่งที่น้องเค้ากำลังเป็นอยู่ตอนนี้ทำให้ผมกลัวจนไม่กล้าปริปากพูดอะไรออกไป...
“พี่เป็นคนประเภทไหนกันแน่”
“ค...ครับ?”
“คนที่จูบปากคนอื่นแล้วก็หายหน้าไปนี่มันเป็นคนประเภทไหนกัน!”
“.....”
“ฮึก... ทำไมถึงทำแบบนี้ ด๊องโทรไปก็ไม่ยอมรับแล้วยังจะมาหลบหน้ากันอีก พี่คิบอมทำแบบนี้ทำไม ฮือๆ”
“คือ...พี่...คือว่าพี่” พอเห็นน้องร้องไห้ผมก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่ผมทำไมนี่มันผิด...อย่างนั้นหรอครับ?
“ทำไมต้องมาทำดีกับด๊อง ทำไมต้องไปเที่ยวกับด๊อง ทำไมต้องมาทำเป็นห่วงด๊อง ทำไมต้องสนใจด๊องแล้วทำไม...ฮึก ทำไมต้องจูบด๊องด้วย พี่คิบอมตอบสิว่าทำไมฮือๆๆๆ” น้องด๊องยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมก่อนจะพูดสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจของตัวเองออกมาจนหมด ระหว่างที่พูดมือเล็กก็กระหน่ำทุบลงมาที่อกผมไม่ยั้งส่วนผมเองก็ได้แต่ยืนนิ่งเฉยๆ ปล่อยให้น้องทุบจนพอใจ...ทั้งๆที่ตัวผมเองก็ยังไม่รู้ว่าทำอะไรผิด
“ด๊อง...ด๊องฟังพี่ก่อนนะ” ผมบอกพร้อมรวบตัวน้องเข้ามากอดไว้แน่นๆ แล้วใช้มือลูบผมสีน้ำตาลอ่อนเบาๆเพื่อให้น้องนิ่งและใจเย็นลง
“ฟังอะไรอีก ฮึก...ด๊องเกลียดพี่คิบอมแล้ว พี่คิบอมนิสัยไม่ดี ปล่อยด๊องนะ”
“ช่วยฟังก่อนได้มั้ยครับ”
“ฮึก...” พอเห็นว่าน้องเริ่มนิ่งผมจึงเริ่มพูดออกไป...
“ที่พี่ทำไปทั้งหมดก็เพราะ...”
“....”
“เพราะพี่ชอบด๊อง” ความรู้สึกที่ผมพยายามเก็บไว้เป็นเดือน...ในที่สุดวันนี้ผมก็ได้พูดออกไป แล้วผมก็ต้องใจเต้นเมื่อคิดถึงผลตอบรับที่กำลังจะตามมา เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้ในใจน้องเค้าคิดอะไรอยู่กันแน่ถึงได้มาวีนมาเหวี่ยง มาร้องไห้ใส่ผมแค่ด้วยเหตุผลที่ว่าผมหายหน้าไปแบบนี้...ก็ถ้าน้องเค้ามีแฟนแล้วผมจะอยู่หรือจะไปมันก็ไม่น่าจะสำคัญอะไรนิครับ...
“ช..ชอบ ชอบด๊องหรอฮะ ’.’??” ทันที่ที่ผมพูดจบน้องด๊องก็ผละออกมาจากอกผม ดวงตาคู่หวานจ้องผมตาแป๋ว แต่บนใบหน้ายังมีคราบน้ำตาเหลืออยู่เลย...แล้วผมก็ยื่นมือไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานอย่างที่เคยทำ
ผมนี่แย่เนอะ เกิดอยากจะไปเช็ดน้ำตาให้เค้า...ทั้งๆที่เค้ามีเจ้าของอยู่แล้ว
“อื้ม...ฟังไม่ผิดหรอกครับ^ ^”
“ถ้าชอบ...แล้วทำไมถึงหายหน้าไปแบบนี้ล่ะฮะ?”
“ก็....ก็ด๊องมีแฟนแล้วนิ”
“ห้ะ!...ด๊องอะนะมีแฟน?” ด๊องพูดแล้วทำหน้าตาตกใจสุดๆ... ทำไมหรอครับ นี่ผมคงไม่ได้เข้าใจอะไรผิดใช่มั้ย-.-?
“อื้ม...ก็พี่เห็น”
“เห็นอะไรพี่คิบอม ด๊องยังไม่มีแฟนสักหน่อยนะฮะ- -“
“ห..ห้ะ-0-???????”
“อือ - -???...”
“ห่ะๆๆ งั้นพี่ว่าพี่คงเข้าใจอะไรผิดแล้วแหละ” ผมพูดพร้อมเกาหัวตัวเองอย่างเคอะๆเขินๆ
ด๊องยังไม่มีแฟน แปลว่าทั้งหมดนี่ผมก็เข้าใจน้องผิดน่ะสิ แล้วตอนนี้ผมควรจะดีใจหรือเสียใจดีเนี่ย ก็น้องเค้ายังไม่มีแฟนนี้นาXD แต่ว่าน้องเค้าดูจะโกรธผมมากๆเลยนะตอนนี้T^T
“เพิ่งจะคิดออกรึไงฮะ- -”
“แหะ...งั้นพี่ว่าเราไปหาที่นั่งคุยกันดีมั้ยครับ?”
.
ผมพาน้องเดินมาเรื่อยๆจนถึงร้านแกแฟเล็กๆที่ตั้งอยู่บริเวณแถวๆร้านอาหารของพี่เยซอง แล้วพาน้องเข้าไปนั่งตรงมุมด้านในสุดของร้าน ซึ่งถ้าไม่สังเกตดีๆก็คงมองไม่เห็น
ที่ผมพาน้องมาร้านนี้ก็เพราะว่าร้านนี้มีการตกแต่งอย่างน่ารักด้วยโทนสีน้ำตาลและชมพู และยังเปิดเพลงคลาสสิกคลอเบาๆทำให้บรรยากาศในร้านดูสบายๆ...แล้วผมก็หวังว่าบรรยากาศดีๆแบบนี้คงจะทำให้น้องเค้าอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
"เอามอคค่าแล้วก็โกโก้เย็นอย่างละแก้วครับ"ผมบอกกับพนักงานที่มารับออร์เดอร์เสร็จก็หันมาหาน้องด๊องที่นั่งยู่ฝั่งตรงข้ามกับผม
น้องด๊องหันไปด้านข้างแล้วเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง...ถึงใบหน้าหวานยามนี้จะไร้รอยยิ้มเช่นทุกครั้ง....แต่ผมว่ามันก็ยังน่ารักสำหรับผมอยู่ดีนะ^ ^
"รู้ได้ไงฮะ ว่าด๊องชอบกินโกโก้เย็น"
"ก็วันที่เราไปเที่ยวกันไง พี่จำว่าด๊องซื้อมา ด๊องยังเรียกให้พี่กินอยู่เลย^ ^"
"พี่คิบอมจำได้ด้วยหรอ?"น้องด๊องหันมาถามผมด้วยสายตาที่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่-.-
"ได้สิ...เกี่ยวกับด๊องพี่จำได้หมดแหละ^ ^"
" -//////- "
"ด๊อง...ด๊องโกรธพี่มากเลยหรอ?"
"แล้วพี่คิบอกว่าด๊องควรจะโกรธมั้ยล่ะฮะ?"
"โห่ ก็พี่ไม่รู้นิครับว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เห็นว่ายืนกอดกับด๊องใครเห็นเค้าก็ต้องเข้าใจแบบพี่กันทั้งนั้นแหละ"
"กอดด้วยหรอ-0-? พี่คิบอมไปเห็นที่ไหนฮะ?"
"เมียงดง หน้าร้านไอติม ...วันจันทร์หลังจากที่พี่จูบด๊อง"
"โอ้ -///- ..." น้องด๊องดูจะอึ้งไปเล็กน้อยที่ผมจำลายละเอียดได้ทุกอย่าง ความจริงแล้วผมก็ไม่ได้อยากจะจำหรอก...แต่มันลืมไม่ได้^ ^
"หึหึ ^ ^"
"ช...ใช่คนที่ตัวขาวๆ แล้วก็สูงกว่าด๊องนิดนึงใช่รึป่าวฮะ"
"ใช่ๆ ที่เค้าเคยเอาชีทมาให้ด๊องวันที่เราไปร้านพี่เยซองด้วยอ่ะ"
"อ่ออออคยูฮยอน เห้อ...เค้าเป็นญาติด๊องฮะ แล้วที่สำคัญเค้าก็เป็นแฟนกับซองมินเพื่อนด๊องด้วย- -"
"อ...อ่าว-0- ฮ่ะ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆนายคยูฮยอนนี่ ไม่ไหวเลยเนอะ มาทำให้พี่เข้าใจด๊องผิดได้ไง ด๊องต้องไปจัดการนะ^ ^" พอรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดอย่างมหันต์ผมก็ได้แต่หัวเราะเสียงดังแก้เก้อไป อยากจะเอาหัวตัวเองโขกกับกำแพงจริงๆ ทำไมผมถึงได้โง่แบบนี้นะ คิดอะไรโง่ๆแบบนั้นได้ยังไง- - ...
"พี่คิบอมนั่นแหละไม่ไหวเลย มีอะไรทำไมไม่ถามด๊องล่ะฮะ หายหน้าไปเฉยๆแบบนี้ได้ยังไง(.__.)"
"ห่ะ...พี่มันป๊อดเองแหละ เอาเป็นว่าพี่ขอโทษแล้วกันนะครับที่อยู่ๆก็หายไป^ ^" ผมพูดพร้อมกับฝืนยิ้มออกมา ถ้าตอนแรกผมไม่ป๊อดแล้วยอมออกไปเจอน้องเค้าเรื่องมันก็คงไม่แย่แบบนี้หรอก...
"ครั้งนี้ด๊องยอมยกโทษให้ก็ได้...แต่หลังจากนี้พี่คิบอมห้ามหายไปไหนอีกนะฮะ"
"หื้ม? ทำไมด๊องพูดแบบนี้ล่ะ มัน...ฟังแล้วดูแปลกๆนะ 5555"
"นี่ขนาดนี้แล้วพี่คิบอมยังไม่รู้อีกหรอฮะ? ทำไมถึงโง่อย่างงี้ล่ะ- -!"
"ด...ด๊องไม่เห็นต้องว่าพี่ขนาดนี้เลยนะT^T ก็พี่ไม่รู้จริงๆอะ" อะไรกันครับ เมื่อกี้ผมก็ว่าน้องเค้าอารมณ์ดีขึ้นแล้วนะ ทำไมถึงกลับมาเหวี่ยงอีกแล้วล่ะ เหวี่ยงหนักกว่าเดิมอีก นี่ผมทำอะไรผิดอีกเนี้ยะT^T
"พี่คิบอมก็คิดสิฮะว่าทำไมด๊องต้องโกรธพี่คิบอม- -"
"อ้าว ก็ไม่ได้โกรธเพราะโกรธหรอกหรอ-0-?"
"โอ๊ยยย ทำไมพี่คิบอมเข้าใจอะไรยากอย่างนี้ล่ะ-^-"
“เอ่อเดี๋ยวนะ ด๊องโกรธ...ที่พี่หายหน้าไป”
“อื้ม”
“...นั่นสิ แล้วทำไมต้องโกรธล่ะ-.-?”
“พี่คิบอมอ่ะ! ด๊องให้เวลาอีกสิบวิ ถ้าพี่คิบอมยังไม่รู้ด๊องจะไปแล้วนะฮะ- -”
“เดี๋ยวนะๆๆๆๆ” ผมรีบคิดอย่างทันที ทำไมล่ะ? ผมไม่รู้จริงๆว่าน้องโกรธผมทำไม ผมจะเริ่มไล่เหตุการณ์นะ วันนั้น ผมจูบน้องแล้วจากนั้นผมก็หายหน้าไปเลย...ใช่ๆๆๆ น้องบอกว่าน้องโกรธผมที่ผมหายหน้าไป แปลว่าน้องโกรธผมที่ผมไปจูบน้องเค้าแล้วก็หายหน้าไปเฉยๆ แล้วยังไงล่ะ? น้องโกรธที่ผมจูบน้องแล้วหายหน้าไปหรอครับ?
น้องโกรธที่ผมจูบน้องแล้วหายหน้าไป...
น้องโกรธที่ผมจูบน้องแล้วหายหน้าไป...
น้องโกรธที่ผมจูบน้องแล้วหายหน้าไป...
น้องโกรธที่ผมจูบน้องแล้วหายหน้าไป...
-..- !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“หมดเวลาแล้วฮะพี่คิบอม ด๊องไปก่อนล่ะ- -“
“เห้ยเดี๋ยวสิ!! ด๊องก็ชอบพี่เหมือนกันใช่มั้ย!!!!!!”
“0//////////////////0!!!”
“ใช่ป่ะ!!”
“พี่คิบอม...พูดเบาๆก็ได้ฮะ(.////////////.)”
“ตอบมาก่อนสิว่าใช่รึเปล่า” น้องด๊องไม่ยอมตอบผม เพียงแต่เงยหน้าขึ้นมาแล้วอมยิ้มก่อนจะพยักหน้าลงช้าๆ ......
อ๊ายยยยยยยยยย ทำไมมันน่ารักงี้วะ!! ทนไม่ไหวอีกแล้วนะโว๊ยยยยย><!!! ผมรีบลุกขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งเบียดกับน้องเค้าบนโซฟาตัวเดียวกันแล้วคว้าเอาตัวน้องมากอดแน่นๆด้วยความดีใจ
“อ้ะ พี่คิบอมมากอดด๊องทำไมเนี่ย อายคนอื่นเค้านะฮะ”
“ไม่ต้องอาย นั่งตรงนี้ไม่มีใครเห็นหรอก”
“ถึงไม่มีใครเห็นด๊องก็อายนะฮะ(.///////.)”
“ด๊อง...พี่ไม่เคยบอกด๊องเลยใช่มั้ยว่าด๊องน่ารัก”
“อ..อื้ม(.///////.)”
“งั้นจะบอกเดี๋ยวนี้แหละ ...ด๊องน่ารักมาก มากๆจริงๆนะ^ ^”
“(.///////.)”
“มารักกันนะ ^ ^”
“...แหงล่ะ จูบด๊องแล้วก็ต้องรับผิดชอบสิ(.///////.)”
“หึ เด็กน้อย~ จะบอกอะไรให้ แบบวันนั้นน่ะเค้าไม่เรียกว่าจูบหรอกนะ ของจริงมันต้องแบบนี้ต่างหาก...” ว่าเสร็จผมก็คลายกอดน้องแล้วนำมือมาประคองใบหน้าเล็กๆแทน ผมเริ่มดูดเม้มริมฝีปากแบบวันนั้นแล้วรอจังหวะเพื่อส่งลิ้นตัวเองเข้าไป...
เราสองคนจูบกันอยู่นานพอสมควร จูบรสมอคค่าของผมและโกโก้ของน้องเค้าผสมผสานกันได้อย่างลงตัว น้องด๊องไม่ได้มีท่าทีขัดขืนหรือประท้วงอย่างที่ผมคิด ระหว่างที่จูบผมจึงได้ยินแต่เสียงลมหายใจ และเสียงของหัวใจที่กำลังเต้นแรงแบบไม่เป็นจังหวะ...เสียงหัวใจที่ไม่ใช่ของผม แล้วก็ไม่ใช่ของด๊อง
...แต่เป็นของเรา2คนที่กำลังเต้นไปพร้อมๆกัน...
...ต้องขอบคุณท้องฟ้าที่ทำให้วันนี้ทำให้ผมและน้องเค้ามาเจอกันและได้ปรับความเข้าใจกัน...
ทุกปัญหาแก้ได้ด้วยการเปิดใจคุยกันนะครับ^ ^
อย่าปล่อยให้การที่เราเข้าใจผิดกันในวันนี้มาทำลายความสัมพันธ์ของเราในอีกเป็น10เป็น100วันข้างหน้า...
อะไรที่ค้างคาอยู่ในใจก็พูดมันออกมาครับ...เก็บเอาไว้คนเดียวใครเค้าจะรู้ล่ะ^ ^
ถ้าหากรักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่กล่าว
แล้วเค้าจะรู้ว่ารักหรือเปล่า
....อาจจะไม่แน่ใจ
อยากให้เขารู้...
ฉันคงต้องแสดงออก
ไม่ใช่ให้ใครเค้าบอก
หรือว่าให้เค้าเดาเอง
...ว่ารักเธอ...
END___;
________________________________
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
110313 ; ; วันที่6-50%หลัง + วันที่7 ....?
เชื่อว่าหลายคนจำเนื้อเรื่องไม่ได้ ใครที่จำไม่ได้(รวมถึงคนที่มาอ่านใหม่) บอกต้านะ เดี๋ยวต้าจะเขียนให้อ่านคร่าวๆ
อาทิตย์หน้าต้าก็จบคอร์สอุ๊แล้ว คงจะได้อัพบ่อยขึ้นแล้วแหละ วันนี้ไปนอนก่อนนะคะ เพลียมาก- -
110320 ; ; วันที่7?%
อัยยะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ><!
ในที่สุดบอมมันก็ห้ามใจตัวเองไม่อยู่ไปดูดปากหมวยน้อยเข้าให้ -3-
รู้สึกว่าต้าจะอัพสั้นและจบค้างไปหน่อยใช่มั้ย-.-? 5555 แต่ไม่ต้องห่วง
พรุ่งนี้ต้ามาอัพแน่ๆ เพราะพรุ่งนี้ต้ามีเรียนแค่เที่ยงเอง^^
แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมเข้ามาอ่านต่อกันนะคะ><
110328 ; ; วันที่7 100%
อ๊ายยยย อันดับแรกต้องขอโทษก่อนเลยที่ต้าไม่ได้มาอัพให้ตามสัญญาที่ให้ไว้
ต้าไม่ขอแก้ตัวอะไรทั้งนั้น ขอสารภาพตรงๆว่าที่ไม่ได้อัพเพราะต่ากำลังติดซีรีย์ เล่นเฟส และอ่านกาตูน-..-
นิสัยไม่ดีเลยเนอะTT^TT
แต่ยังไงวันนี้ต้าก็มาอัพให้แล้วนะะ อัพเยอะด้วยยย ใช่มั้ยๆ ><
และสำหรับฟิคสั้นเรื่องนี้ก็ดำเนินมาใกล้ตอนจบแล้วค่ะ^ ^
คิดว่าจะจบภายในวันสองวันนี้ตามที่ได้เคยบอกไว้ แต่ในส่วนของวันที่1-วันที่6 50%แรกต้าขอผลัดไปก่อนนะ
เพราะต้าคิดว่าตอนนี้คนส่วนมากน่าจะอยากอ่านฮอทกายมากกว่า อาทิตย์หน้าคือช้าสุด ได้อ่านแน่ๆค่ะ
แนะนำให้ไปอ่านย้อนหลังกันนิดนึงนะคะ ฟิลจะได้ต่อกันค่ะ><
110329 ; ; วันที่8 100%
สั้นๆแต่ได้ใจความ น้องด๊องมีแฟนแล้ว
...แล้วพี่คิบอมจะทำยังไงต่อล่ะ?
ให้เก็บเอาไปคิดกันเล่นๆ1คืนนะจ้ะ -3-
110330 ; ; วันที่9~51
พิมพ์นานนะ แต่ทำไมเนื้อหามันดูสั้นจัง T^T
ที่ต้าแต่งไว้ในกระดาษมีแค่นี้แหละค่ะ ส่วนที่เหลือกำลังแต่งสดอยู่
โชคดีอาจจะได้อ่านดึกๆคืนนี้ ถ้าโชคร้ายคงพรุ่งนี้ตอนเย็น
จุ๊บบ -3-
110401 ; ; END
ต้าขอโทษษษษ ที่เมื่อวานไม่ได้อัพT^T
มันตื้อๆอะ มันคิดไม่ออก แล้วมันเป็นตอนจบด้วยไงต้าเลยกลัวมันออกมาไม่ดี
เลยขอเป็นมาลงวันนี้แทน (ที่ลงวันนี้ก็ไม่มั่นใจว่าดีรึป่าว- -)
ครั้งที่แล้วต้าก็ตัดฉับ ไม่โกรธกันนะT^T
เดี๋ยวอาทิตย์หน้าอัพฮอทกายไถ่โทษ *ปิ๊ง*
ความคิดเห็น