คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : _ C H A P T E R 5 : ฝั น ร้ า ย + ไ ป ถ่ า ย แ บ บ ( อี ก แ ล้ ว ) 100%
"นายลีทงเฮ!...ตื่นเดี๋ยวนี้!!"เสียงทรงพลังดังเข้ามาในโสตประสาทการรับรู้ของทงเฮ...ร่างเล็กที่เผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ค่อยๆเงยหน้าและลืมตาขึ้นมาช้าๆ
"คาบนี้ชั้นสอนนายเรื่องอะไร.."อาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียกทงเฮพร้อมทั้งแผ่รังสีอมหิตมาให้
"เอ่อ...เรื่อง..."
"...ว่าไง?"
"ขอโทษฮะ...คือผมไม่ทราบ"ร่างเล็กตอบเสียงอ่อยและก้มหน้าลงอย่างคนสำนึกผิด
"เห้อ..เอาเถอะ เห็นนายเพิ่งเข้ามาใหม่ชั้นจะยังไม่เอาเรื่องแต่ถ้ามีครั้งหน้าชั้นคงต้องหักคะแนนนายนะ"
"ฮะ...ขอบคุณมากนะฮะ"ร่างเล็กรีบก้มหัวหลายๆครั้งเป็นการขอบคุณก่อนจะนั่งลงแล้วใช้มือตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา...
"....งานที่นายทำอยู่มันหนักมากจนนายไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยหรอทงเฮ" เสียงเย็นๆดังมาจากปากคิบอม
"ห้ะ??..."
"ชั้นถามนายว่างานที่นายทำอยู่มันหนักมากจนนายไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยหรอทงเฮ ไม่สิ.....ด๊อง"
"......" ร่างเล็กไม่ได้ตอบคิบอมเพียงแต่หันไปมองหน้าด้วยท่าทางตกใจ...นี่คิบอมรู้แล้วอย่างนั้นหรอ...
"พูดไม่ออกเลยหรอ...นึกไม่ถึงละสิว่าชั้นจะรู้เรื่องนี้"
"จะ..เจ้านายรู้ได้ยังไง...."
"หึ มันไม่สำคัญหรอกว่าชั้นรู้ได้ยังไง ...แต่นายไม่รู้สึกอายบ้างเลยหรอที่จะต้องโชว์นู่นโชว์นี่ให้คนอื่นเค้าดูน่ะ"
"ฮึก..."
"ไม่อายบ้างหรอ ที่เห็นตัวเองอยู่บนหน้าปกหนังสือประเภทนั้น"
"หยะ..หยุดพูดเถอะนะฮะ..ฮือๆ"
"ทำไม..รับไม่ได้หรอ..ทั้งๆที่นายเป็นคนเลือกที่จะทำแบบนี้เอง"
"ฮึก....ผมไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้สักหน่อย ฮือๆๆ"
"โกหก! ถ้านายไม่ต้องการแล้วนายจะทำมันทำไม?"
"มันจำเป็นฮะ...เจ้านายไม่เข้าใจผมหรอก"
"กล้าทำก็กล้ารับสิด๊อง...ไม่เห็นต้องปฏิเสธหน้าด้านๆแบบนี้เลย"
"ฮือๆๆๆ"
"นายรู้ตัวบ้างมั้ย...ว่านายมันร่าน"
"...."
"นายมันร่านจริงๆลีทงเฮ"
"มะ..ไม่นะ..ไม่ใช่..มันไม่จริง ฮือๆ ม่าย ยยย!!" .....ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกใจพร้อมกับเหงื่อที่ไหลท่วมใบหน้า...มองไปรอบๆตัวก็พบว่าคนอื่นๆในห้องทยอยกันออกไปข้างนอกกันหมดแล้ว....นี่เค้าฝันไปหรอเนี่ย??...
"เจ้านายฮะ..นี่ถึงเวลาพักกลางวันแล้วหรอ?"
"เออสิ..นอนหลับไม่รู้เรื่องเลยนะนาย ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนล่ะ- -"
"ปะ..ป่าวนะฮะ! ผมแค่ง่วงเฉยๆ จริงๆนะฮะผมไม่ได้โกหก"
"ชั้นก็ยังไม่ได้ว่าอะไรนายเลย...ประสาทรึเปล่า- -" พูดเสร็จคิบอมก็เหลือบมองคนตัวเล็ก ก่อนจะเดินออกจากห้องไป...ร่างเล็กนั่งลงแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยที่เค้าฝันเมื่อกี้ก็ไม่ใช่ความจริง...
"ทงเฮ...ลงไปกินข้าวมั้ย^^" ฮยอกแจเดินเข้ามาหาทงเฮแล้วยิ้มให้อย่างน่ารัก
"ผมไม่ลง ฮยอกแจลงไปเถอะฮะ^^"
"ทำไมไม่ลงล่ะ...ไม่หิวหรอ?"
"ไม่ฮะ..."
"ออ..โอเค งั้นเดี๋ยวชั้นรีบขึ้นมานะ"พูดเสร็จฮยอกแจก็เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงทงเฮคนเดียวที่นั่งอยู่ในห้อง...มือเล็กจับเข้าที่ท้องของตัวเองแล้วลูบไปมา...ก็ใช่ว่าเค้าจะไม่หิวซะที่ไหนล่ะ เค้าแค่ไม่อยากลงไปข้างล่างเพราะกลัวจะเจอกับคนเยอะๆมากกว่า และที่สำคัญ นี่ก็เป็นวิธีประหยัดอีกวิธีหนึ่งด้วย...
평생 곁에 있을게 (I do) 널 사랑하는 걸 (I do) ~
เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของร่างเล็กดังขึ้น...มือเล็กรีบหยิบออกมาแล้วกดรับสายทันที
"ฮัลโหลฮะ"
[ฮัลโหลทงเฮ..นี่ลุงเองนะ]
"อ้อคุณลุง..มีธุระอะไรกับผมหรอฮะ"
[คือซีวอนเค้าโทรมาบอกลุงน่ะ..ว่าวันนี้อยากให้ทงเฮแวะเข้าไปในออฟฟิศหน่อย]
"วันนี้เลยหรอฮะ?..แล้วจะให้ผมเข้าไปทำอะไร"
[อ่า..เค้าก็ไม่ได้บอกลุงเหมือนกันแต่เอาเป็นว่าทงเฮเข้าไปเถอะนะ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆซีวอนเค้าคงไม่โทรตามหรอก]
"ฮะๆโอเคฮะ....หมดธุระแล้วใช่มั้ยฮะคุณลุง"
[ใช่...ตั้งใจเรียนนะทงเฮ]
"ฮะ..สวัสดีฮะ" พูดเสร็จทงเฮก็กดวางสาย แล้วก็ต้องหนักใจอีกครั้ง...จะให้เค้าเข้าไปออฟฟิศเย็นนี้ แต่ว่าเย็นนี้เค้าก็ต้องไปทำงานที่บ้านคิบอมเหมือนกัน สิ่งเดียวที่ทงเฮคิดออกตอนนี้คือ.....ต้องหนีคิบอม!
.
.
.
....ในเย็นวันนั้นหลังเลิกเรียนเมื่อเสียงออดดังขึ้นทงเฮก็รีบเดินออกจากกห้องทันทีแม้ว่าจะไม่สะดวกเล็กน้อยเพราะว่ายังเจ็บข้อเท้าอยู่ แต่ว่าก็ดีขึ้นจากเมื่อเช้ามากแล้ว...เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียนก็ตัดสินใจโบกแท๊กซี่ทันทีโดยไม่คิดที่จะหันไปมองด้านหลังว่ามีใครตามมารึเปล่า..
"พี่ฮะ..ไปถนนชอลนัม" ร่างเล็กเปิดประตูรถและบอกกับคนขับแท๊กซี่
"ขึ้นมาเลยน้อง.." จากนั้นทงเฮก็ขึ้นรถแท๊กซี่คันนั้นไปสายตาก็มองย้อนกลับไปทางโรงเรียน...เค้าแทบไม่อยากจะคิดเลยว่าคิบอมจะว่าอะไรเค้ามั่งที่เค้าหนีออกมาแบบนี้
..เวลาผ่านไปสักพักรถแท๊กซี่ที่ทงเฮนั่งมาก็ได้จอดอยู่ที่หน้าออฟฟิศแห่งหนึ่ง
.
.
.
"ขอบคุณนะฮะ.." ทงเฮกล่าวขอบคุณและยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้คนขับแท๊กซี่ก่อนจะเดินเข้าไปภายในออฟฟิศ
ที่ดูภายนอกเหมือนจะเป็นแค่ออฟฟิศธรรมดาของคนทำงานทั่วไป..
"สวัสดีฮะพี่ซีวอน"ทงเฮกล่าวสวัสดีซีวอนซึ่งเป็นเจ้าของออฟฟิศแห่งนี้ และเป็นลูกชายคุณลุงของตัวเอง ดังนั้นซีวอนจึงเหมือนเป็นพี่ชายของทงเฮ...
"อ้าวทงเฮมาถึงแล้วหรอ..งั้นขึ้นไปชั้น2เลยๆ"
"เอ่อ..ขึ้นไปทำอะไรฮะ?"
"อ้าว..ก็ถ่ายแบบไง"
"ห้ะ!! ..ก็ฉบับที่ผมถ่ายไปเพิ่งจะวางแผงอาทิตย์นี้เองนะฮะ"
"ใช่..ก็คนชอบทงเฮกันเยอะมากเลยนะ พี่เลยอยากให้ลองถ่ายดูอีกน่ะ"
" เอ่อ..แล้ว..เสื้อผ้า //// " ร่างเล็กก้มหน้าก้มตาพูดด้วยความเขินอาย...เรื่องเสื้อผ้าที่ใส่เป็นเรื่องที่เค้ากังวลที่สุดแล้ว อย่างคราวที่แล้วไม่ได้ใส่อะไรเลย ...ถึงซีวอนจะเป็นพี่ชายเค้า แต่การจะให้มาพูดเรื่องแบบนี้ก็ทำให้ทงเฮเขินเหมือนกัน
"อ้อ..ไม่ต้องกังวลหรอก คราวนี้เป็นชุดแบบน่ารักๆน่ะ...ดูสิทำหน้าตาเครียดเชียว 5555 5"
"ก็มัน...ช่างเถอะฮะ" พูดเสร็จร่างเล็กก็รีบวิ่งขึ้นไปยังชั้น2ทันที ทำให้ซีวอนอดยิ้มไม่ได้กับท่าทางน่ารักๆของน้องชาย
"สวัสดีฮะพี่คังอิน"ทงเฮกล่าวสวัสดีคังอินซึ่งเป็นช่างภาพของที่นี่
"อ้าวทงเฮ..ไปรอด้านในเลยๆ เดี๋ยวพี่ตามเข้าไปแป๊บนึง"พูดเสร็จคังอินก็รีบเดินลงไปข้างล่าง ทงเฮจึงเดินเข้าไปในห้องตามคำสั่งของคังอิน และได้พบกับคนจัดไฟ จัดฉาก จัดเสื้อผ้าของที่นี่ ซึ่งทงเฮเคยได้เจอมาก่อนครั้งนึงแล้ว...
"อ้าว...น้องทงเฮมาแล้ว^^"
"สวัสดีฮะ..^^ " ทงเฮกล่าวและยิ้มแห้งๆกลับไปให้คยูฮยอนซึ่งเป็นคนจัดไฟและจัดหาเสื้อผ้าของที่นี่...
"เสื้อผ้าอยู่ในห้องน้ำแล้ว..ไปเปลี่ยนได้เลยนะครับ^^" ไม่พูดเปล่า คยูฮยอนกลับฉวยโอกาสใช้มือจับเอวบางๆของทงเฮแล้วดันเข้าไปในห้องน้ำ
"ฮะๆ..."พูดเสร็จทงเฮก็ปิดประตูห้องน้ำก่อนจะลอบถอนหายใจเบาๆ เค้าละเบื่อคยูฮยอนจริงๆ ผู้คนนี้ชอบฉวยโอกาสทุกครั้งที่ได้ใกล้ตัวเค้า...
ร่างเล็กมองไปที่ชุดที่แขวนอยู่ก่อนจะหยิบออกมาเปลี่ยน...ชุดที่จะต้องเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวชายเสื้อยาวเลยเข้าขึ้นมาประมาณ2คืบทำให้เห็นต้นขาที่ขาวเนียนเล็กน้อย...
"เอาน่ะทงเฮ...มันก็ดีกว่าคราวที่แล้วละกัน" พูดแล้วทงเฮก็อดนึกย้อนไปคราวก่อนไม่ได้ที่เค้าต้องเปลือยทั้งหมด ตอนที่เค้าต้องนอนถ่ายแล้วทุกสายตาจ้องมองมาทางเค้าด้วยความหื่นกระหายโดยเฉพาะคนหน้าหื่นที่ชื่อคยูฮยอนนั่น จะมีก็แต่พี่ซีวอนที่ส่งยิ้มมาเป็นกำลังใจให้เค้า แต่ถึงยังไงเค้าก็ยังคงทำตัวไม่ถูกอยู่ดี...
"น้องคร้าบ....เสร็จรึยัง"
"เสร็จแล้วฮะๆ" ร่างเล็กพูดพร้อมถอดแว่นที่สวมอยู่ออกก่อนจะเปิดประตูออกไปแล้วพบกับคยูฮยอนที่มองเค้าและยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ใส่ชุดแบบนี้แล้วน่ารักมากเลยนะครับ..."
"เอ่อ...ขอบคุณที่ชมนะฮะ"
"หึหึ...น้องไปนั่งรอบนเตียงดีกว่าครับ เดี๋ยวพี่ลงไปตามพี่คังอินก่อน ลงไปข้างล่างตั้งนานแล้ว"
"ฮะๆ" พูดเสร็จทงเฮก็ไปนั่งลงบนเตียงที่ปูด้วยผ้าปูที่นอนลายน่ารักๆ ที่มีคนๆนึงนั่งอยู่ก่อนแล้ว
"สวัสดีฮะพี่อีทึก^^"
"สวัสดีจ้าทงเฮ...ดูเหมือนเมื่อกี้เราจะถูกไอ้คยูมันลวนลามเอาอีกแล้วใช่มั้ย?"
"แหะๆ.."
"คิกๆๆ อย่าไปใส่ใจมันเลยนะ คยูมันก็เป็นของมันอย่างนี้แหละ ขนาดพี่เองยังโดนเลย..."
"จริงหรอฮะ 555 5...ถ้างั้นผมก็จะพยายามไม่ใส่ใจแล้วกันนะฮะ"
"ดีแล้วแหละจ่ะ ทำงานแบบนี้มันก็ต้องทำใจแหละเนอะ..."
"ฮะ...^^" ทงเฮพอจะยิ้มออกมาได้บ้างเมื่อได้คุยกับอีทึก เวลาคุยกับอีกทึกให้ความรู้สึกเหมือนคุยกับพี่สาว(?) เลย รู้สึกสบายใจจัง...ตอนที่ถ่ายอีทึกก็จะเป็นคนคอยจัดเสื้อผ้าและจัดท่าทางให้ทงเฮ เวลาที่อีทึกจัดท่าให้ทงเฮ ถ้าเกิดมือของอีทึกพลาดไปโดนส่วนไหนของทงเฮด้วยไม่ได้ตั้งใจ อีทึกก็จะโทษ แต่ถึงยังไงทงเฮก็ยังคงเขินอยู่ดี....แต่ก็ดีกว่าให้คนที่ชื่อคยูฮยอนมาจัดท่าให้เค้าแล้วกัน ถ้าเป็นอย่างนั้นเค้าคงจะบ้าตาย - -
"มาแล้วคร้าบๆๆ" คยูฮยอนเดินเข้ามาในห้องและมีซีวอนกับคังอินเดินตามเข้ามา...คังอินมีตุ๊กตากระต่ายตัวใหญ่สีขาวน่ารักอยู่ในมือ
"ทงเฮ...วันนี้กอดเจ้ากระต่ายตัวนี้แล้วถ่ายรูปนะ"
"ได้เลยฮะ..." ว่าแล้วทงเฮก็รับตุ๊กตาจากมือคังอินมากอดไว้ก่อนที่คังอินจะเริ่มถ่ายโดยมีซีวอน อีทึก และคยูฮยอนคอยยืนช่วยอยู่....เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆการถ่ายภาพผ่านไปด้วยดี เมื่อทงเฮได้ดูรูปแล้วก็พอใจที่ครั้งนี้รูปออกมาดูน่ารัก ไม่ได้ดูหวือหวาเหมือนคราวก่อน...
"ผมเปลี่ยนชุดแล้วกลับบ้านได้เลยใช่มั้ยฮะ..." ทงเฮหันไปถามซีวอน
"ได้ๆ...แต่นี่ก็มืดแล้วนะ คืนนี้นอนบ้านพี่ก่อนมั้ย เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ไปส่งที่โรงเรียนแต่เช้า"
"ไม่เป็นไรฮะ"
"อ่า...แล้วเดี๋ยวกลับยังไงละเนี่ย?"
"คงกลับแท๊กซี่แหละฮะ"
"อา...งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"แต่..."
"ห้ามปฏิเสธ..."
"งั้นก็ได้ฮะ ...เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนชุดแป๊บนึง" พูดเสร็จทงเฮก็รีบเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาหาซีวอนที่รออยู่ในรถแล้ว...
"รอนานมั้ยฮะ..ขอโทษที พอดีผมหาแว่นอยู่"
"ไม่นานหรอก ส่วนไอ้แว่นเนี่ยไม่ต้องใส่แล้วก็ได้ มืดขนาดนี้แล้วไม่มีใครเค้าเห็นหน้านายหรอก..."
"อ่าก็ได้ฮะ.." ว่าแล้วทงเฮก็ถอดแว้นที่สวมอยู่ออกมาเก็บไว้ในกระเป๋า จากนั้นซีวอนก็ขับรถออกไปตามท้องถนน...
"นี่ทงเฮ..."
"ฮะ??"
"ลำบากใจมั้ยที่ต้องมาทำงานแบบนี้น่ะ..."
"^^.....ทำไงได้ละฮะ ในเมื่อพ่อผมเป็นหนี้คุณลุงตั้งเยอะ ตอนนี้พ่อก็ไม่อยู่ใช้หนี้แล้ว...ผมก็ต้องทำงานใช้หนี้แทนพ่อสิฮะ"
"อืม..แต่ความจริงนายไปทำอย่างอื่นก็ได้หนิ นายน่ะน่ารักก็จริงนะทงเฮ แต่พี่ว่านายไม่เหมาะกับอาชีพแบบนี้หรอก..."
"....แต่ดูเหมือนคุณลุงเค้าอยากให้ผมทำแบบนี้นะฮะ แล้วที่สำคัญบริษัทของพี่ก็ขาดนายแบบอยู่ไม่ใช่หรอ?"
"อืม...ก็จริง เอาเป็นว่านายใช้หนี้ให้พ่อพี่หมดเมื่อไหร่ ก็ไม่ต้องมาทำงานแบบนี้อีกแล้วนะ พี่ไม่อยากให้นายทำจริงๆ"
"ฮะ...ขอบคุณนะฮะพี่ซีวอน^^"
"อื้ม^^...." ซีวอนส่งยิ้มกลับมาให้ทงเฮ
...เค้ารู้สึกขอบคุณจริงๆที่ซีวอนอนุญาติให้เค้าเลิกทำงานนี้ได้หลังจากที่ใช้หนี้แทนพ่อเสร็จ เพราะเท่าที่เค้าเคยรู้มางานแบบนี้ต้องเซ็นสัญญาทำกันเป็นปีๆ...
" บ้านเราอยู่ซอยนี้ใช่มั้ย?"
"ใช่แล้วฮะ เลี้ยวขวาตรงซอยเกือบสุดท้าย" ทงเฮบอกกับซีวอนและรอจนรถมาหยุดตรงหน้าห้องเช่าของตัวเอง...
"จอดตรงนี้แหละฮะพี่ซีวอน"
"นี่นายอาศัยอยู่ที่นี่งั้นหรอ???"
"ใช่ฮะ..."
"ให้ตายเหอะ...นายอยู่เข้าไปได้ยังไงเนี่ย เล็กเป็นบ้าเลย"
"ผมอยู่ได้น่ะฮะ^^....ขอบคุณนะฮะที่มาส่ง" พูดเสร็จทงเฮก็ทำท่าจะเปิดประตูรถออกไป แต่ถูกซีวอนเรียกเอาไว้ก่อน
"เดี๋ยว..ขอเบอร์นายหน่อยสิ เวลามีอะไรจะได้ติดต่อได้สะดวก"
"อ่อ ได้ฮะๆ..." พูดเสร็จทงเฮก็ยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้ซีวอน ซีวอนรับไปกดเบอร์ตัวเองแล้วกดโทรออก จากนั้นก็ส่งคืนให้ทงเฮ
"เบอร์ที่โทรออกเมื่อกี้เบอร์พี่เองนะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรหาได้"
"ฮะ..ขอบคุณพี่ซีวอนมากเลยนะฮะ^^" พูดเสร็จทงเฮก็เดินออกจากรถไป และมองดูรถซีวอนที่วิ่งออกไปจนลับสายตา...จากนั้นก็จะเดินขึ้นห้อง แต่ดันนึกอะไรได้ซะก่อน...
"ฮานึล....แย่แล้ว" ร่างเล็กพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วรีบวิ่งออกไปทันที...ให้ตายสิ นี่เค้าลืมน้องสาวไปได้ยังไงนะ ทงเฮวิ่งมาเรื่อยๆจนถึงหน้าโรงเรียนอนุบาล แล้วก็ต้องเข้าอ่อนทันทีเมื่อเห็นว่าประตูโรงเรียนอนุบาลปิดไปแล้ว
"ฮึก...ฮานึล หนูอยู่ไหน" น้ำตาเริ่มไหลออกมาจากกดวงตาคู่สวยด้วยความรู้สึกผิด...ถ้าน้องสาวคนเดียวของเค้าหายไปเค้าต้องเป็นบ้าตายแน่ๆ
"ฮานึลพี่ขอโทษ ฮึก...หนูอยู่ที่ไหน"
"คุณหนูครับ..."
"คุณพ่อบ้าน!!"
"ตามหาหนูฮานึลอยู่ใช่มั้ยครับ"
"ใช่ฮะ...แต่ ฮือ ผมมันแย่...น้องสาวทั้งคนผมลืมได้ยังไง"
"ไม่ต้องห่วงนะครับ ตอนนี้หนูฮานึลคงกำลังเล่นกับหนูจุนซังอยู่ที่บ้าน"
"เอ๊ะ??"
"ตอนเย็นๆกระผมมารับหนูจุนซังน่ะครับ ...เห็นหนูฮานึลยังไม่มีใครมารับกระผมเลยรับกลับมาก่อน"
"ฮือๆ....ขอบคุณมากเลยนะฮะ ตกใจแทบแย่แน่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ..ว่าแต่ทำไมวันนี้คุณหนูถึงไม่เข้าไปทำงานตามเวลา"
"พอดีผมมีธุระด่วนน่ะฮะ...ขอโทษจริงๆ"
"ไม่ต้องขอโทษกระผมหรอกครับ....รอพูดกับคุณคิบอมพรุ่งนี้ดีกว่า ดูคุณคิบอมจะโกรธมาก"
"เอ่อ..จริงหรอฮะ?"
"จริงครับ แต่ถ้ามีเหตุผลดีๆไปบอก...คุณคิบอมก็อาจจะยกโทษให้"
"เอ่อ...ฮะ" จากนั้นทงเฮก็เดินกลับไปที่คฤหาสน์ของคิบอมกับพ่อบ้าน....ตลอดทางก็พยายามคิดหาเหตุผลดีๆเพื่อที่จะไปพูดกับคิบอมในวันพรุ่งนี้ แต่คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก...จะพูดความจริงก็ไม่ได้...พรุ่งนี้นายต้องแย่แน่ๆ ลีทงเฮ.....
...........................................
อัพเสร็จครบ100%แล้วนะจ้ะ -3-
ใครอ่านตอนนี้แล้วงงๆกันมั่งเอ่ย???
คือ....
ด๊องเป็นหลานของพ่อซีวอนอ่า
พ่อซีวอนเป็นลุงของด๊อง
2คนนี้เลยเป็นเหมือนลูกพี่ลูกน้องกัน
แล้วพ่อของด๊องติดหนี้ไว้กับพ่อของซีวอนเยอะมาก
พอพ่อด๊องเสียไป ด๊องเลยมาต้องทำงานใช้หนี้แทน...
เข้าใจกันบ่???
ถ้าไม่เข้าใจก็ขอโทษนะ
ไรเตอร์เป็นคนที่อธิบายไม่เก่งอย่างแรงอ่ะ 5555 5
ถ้ามีอะไรก็ทิ้งคำถามไว้ได้นะจ้ะ
แล้วจะเข้ามาตอบ^^
พี.เอส. เม้นให้เค้าด้วยนะ TT
พี.เอส2. ไม่เม้นเค้างอนจริงๆด้วย = =
ความคิดเห็น