...แอบชอบ... [Bang X Zelo]
ผมรู้ว่าทุกสิ่งที่ทำไป... มันไร้ประโยชน์ แต่ขอให้ผมได้เห็นเขาทุกวัน... นั้นมันก็ดีแล้ว
ผู้เข้าชมรวม
512
ผู้เข้าชมเดือนนี้
5
ผู้เข้าชมรวม
512
อัปเดตล่าสุด : 16 ม.ค. 57 / 21:29 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
...แอบชอบ...
ผมรู้ว่าทุกสิ่งที่ทำไป... มันไร้ประโยชน์
แต่ขอให้ผมได้เห็นเขาทุกวัน...
นั้นมันก็ดีแล้ว
ThankYou!!!
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
...แอบอบ...
ผมรู้ว่าทุสิ่ที่ทำไป... มันไร้ประโยน์
แ่อให้ผมไ้เห็นเาทุวัน...
นั้นมัน็ีแล้ว
“ยุฮยอ~ น้ำฮะ” ผมวิ่ไปร่าสูที่เินมา้าสนามบอล่อนะส่น้ำเย็นและผ้าเ็หน้าให้ แ่เ้าัว็ยัทำหน้าเรียบนิ่เ่นเิม ึ่ผมินแล้วล่ะ
“เฮ้ย! น้อโล่!! ระวัลูบอล!!” ผมมอแฮยอนฮยอที่ยื่นอยู่ลาสนามพลาโบไม้โบมือมาให้ผม ผมมอหน้าเ้า่อนะเปลี่ยนไปมอามนิ้วเาและ
ปั!
...
ผมลืมามอเพานาวๆ่อนะพยายามลุึ้นแ่็ถูันไว้ ทำให้ผม้อหันหน้าไปมอ้นเหุอมือที่ันผมลับเีย
“นอนลไปเลย เว ุนฮ” ออบับยอแ ผมยิ้มบาๆให้ทัู้่่อนะหลับาลอีรั้ ่อนะาม้วยเสียอยอแ
“หมอนั้นไม่เห็นห่วนายสันิ” ยอแเบ้ปา ึ่ทำให้ผมลืมาึ้นและยยิ้มบาๆเท่านั้น วามสใสในวาหม่อลนออบ้อสะิเพื่อนรั้าๆ
“ือว่า...”
“ันหายแล้วล่ะ ลับไปเรียนันเถอะ~” ผมลุึ้น่อนะว้าแนเพื่อนทั้สอและรไปยัห้อเรียน้วยรอยยิ้มที่โรฝืน
“เย็นนี้เี๋ยวันเลี้ยไอศรีมนะ” ผมับออบร้อเย้ออมา่อนะนั่ล้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ่อนที่ผมะมอลไปที่สนามบอลอันเียบเหา
ี่ปีแล้วนะที่ผมทำทุอย่าเพื่อเาแ่สิ่ที่ไ้มาลับเป็นเพียแ่ลมเบาๆ แม้แ่รอยยิ้มที่มุมปาอย่าที่เาส่ให้เหล่าแฟนลับ ผม็ไม่ไ้มัน... หึ! น่าสมเพส เว ุนฮ
...
ผมมอนาฬิาที่บอเวลาว่าเย็นมาแล้ว แ่็ไม่วี่แววว่าร่าสูที่ผมแอบอบะเินออมาาโรเรียนสัที เฮ้ย~
“ยุ่ะ~ ันว่าเราไปทานมื้อเย็นที่ร้านรหัวมุมที่เปิใหม่ีไหม่ะ?” ผมสอสอร่าที่เินออมาารั้วโรเรียน้วยวามรู้สึที่้านา
ผมินแล้วล่ะ...
ผมลุึ้น่อนะเินออมาาป้านรถเมล์ และรบ้าน้วยวามรู้สึเิมๆ ผมเบื่อมา มาที่สุ และผมะเลิทันสัที
ผมะัใันผู้ายื่อ บัยุ
...
“น้อเโล่รับ~ บับพี่นะ” ผมมอเ็เนิร์ัวสูที่ยิ้มหวานมาให้ผม่อนะยยิ้มอบและมอหน้ายอแ้วยสายาาโทษ
็นี่มัน ‘ิมฮิมาน’
แฟนสุที่รัอยูยอแ
“ทำอะไรหน่ะ?!” ผมระิบับยอแ้วยวามสสัยพลามอฮิมานฮยอ้วยรอยยิ้มแปลๆ แหม~ เปลี่ยนัวเป็นสามร้อยหสิบอศาเลยนะฮยอ
“เอาเถอะน้า~ ันไม่หึหรอน้า~” ผมหันลบมามอหน้าฮิมานฮยอ่อนะรับอุหลาบที่ส่มาให้อย่าเลี่ยไม่ไ้ เวรแท้ เว ุนฮ!
“เี๋ยวเย็นนี้รอฮยอที่สนามบอลนะ เโล่~” ฮิมานฮยอโน้มัวลมาให้พวผมไ้ยินันทั้ลุ่ม่อนะวิ่โบมืออออไป
“เอาเถะน้า~ ให้ไอเหือเยอะมันรู้สะบ้าว่านายไม่ใ่อาย” ผมส่ายหน้า่อนูนมล่อในมือนหม มออุหลาบสีแ้วยวามเศร้าใ
...
ผมรู้ว่าสิ่ที่ทำลไป... เหมือนเป็นารทรมานัวเอ
แ่เพื่อให้แน่ใ ผมไม่อยาทำร้ายิใเา
นว่าผมะมั่นใ
ไอเหยิน!! ไอิมฮิมาน!!! ทั้ๆที่มัน็บับหมูยูยอแอยู่แล้วมายุ่ับเโล่ล่ะ! เฮ้ย~ แล้วผมะไปสนใทำไมล่ะ?!
“แล้วน้อหมูยออแล่ะ ฮิม” ผมล่ะ รัไอแฮยอนเหลือเิน ถามไ้ถูใผมมาที่สุ ผมมอไอเพื่อนร่วมห้อ้วยวามลุ่นระทึที่สุ
“เราเลิันแล้วล่ะ หลัาที่ันเบื่อแล้ว อนนี้น้อโล่น่ารัน่าฟัว่าเยอะ” ผมำหมัแน่น มัน มัน... มันน่า่อยให้ฟันยุบลไปให้เป็นระเบียบสะริ!!
“มึะเล่นๆันน้อเ้าเหรอ?” แปลั?! ทำไมเสียผมเหมือนพวารโรินานี้อ่ะรับ ผมำลัเป็นอะไรไปเนี่ย?
“็ถ้าเ้าันไ้็บ่อ” ิ!
...
ผมเปลี่ยนาุนัเรียนเป็นุีฬา ่อนะเินบิายออมาาห้อนัีฬา และ็แทบะหาอะไรปาหัวไปเหยินนั้นทันที
“เราไปันเถอะ~” ไอฮิมานโอบเอวเโล่เินออาโรเรียน ทำไมนะ ทั้ๆที่เหมือน่อนะมานั่เียร์อยู่้าสนามเสมอ หรือว่าเาไม่ไ้รัผมแล้ว
“ไอแ! มึมาับู” ผมลาอแฮยอนที่เอาแ่บ่นมาลอทา่อนะมอไอสอนที่หายเ้าในร้านอาหาร
“มึหึน้อเาเหรอ?” ผมมอไอนที่นั่หลบมุมอยู่ับผม่อนะีมัน้วยเมนูในมือ และหันไปสนใสอร่าที่ำลันั่ิน้าวันอยู่
“ั้นมั้~” ถึะไม่อยายอมรับแ่ผมรู้สึหุหิั้ที่เ้าโย่เริ่มไม่สนใผม และเริ่มมี่าวับไอเหยินนี่แหละ เฮ้อ~
“ปะมึ~ มันพาเโล่ไปาร้านแล้ว” พวผมลุึ้น่อนะระโึ้นรถและมอไอสปอร์สีเียวันหน้าไม่ให้าสายา
เโล่เป็นอผมเท่านั้น!!!
…
ผมรู้ว่าไม่ไ้รู้สึอะไรหรอ...
เา็แ่ลัวเท่านั้นเอ…
ลัวารเปลี่ยนแปล
ผม็ไม่เหมือนันว่าัวทำอะไรอยู่ ยิ่เห็นอนโสิบั้นอฮิมานฮยอยิ่รู้สึเสีย้าหลัแปลๆ ถึแม้ะมีพวยอแามมาอีที แ่ผม็ลัวอยู่ีนั้นแหละ~
“อาบน้ำเลย น้อโล่~” ผมเบิาว้า่อนะยอมเ้าไปอาบน้ำแ่โยี เฮ้ย~ ถ้าทำนานี้แล้วพี่ไม่รู้สึอะไรริๆ็เลิีว่า
“เโล่~”
“ออบ~ ยอแ” ผมมอสอนที่นั่อยู่บนัโรแ่พอะลุึ้นาอ่า็ถูันลับลมาในอ่าเหมือนเิม
“ืนนี้นายไ้เสียัวริๆแน่ แ่ไม่ใ่ับไอเหยิน” ผมมอยอแ้วยวามสสัย่อนะถูออบับที่แน้ายและหยิบบวบมาัมาถู
“โอ๊ยๆ! ทำอะไรออบ”
“ยุฮยอามมา ฮิมานไม่รอแน่”
...
โรม!
ผมที่ถูพวออบับยอแัถูอยู่สะุึ้น่อนะ้าวออาอ่าและว้าเสื้อลุมอาบน้ำออมาาห้อน้ำทันที
“เิอะไรึ้นฮะ?!” ผมแทบะับลมับ ่อนะถูยุฮยอว้าัวเอาไว้ ่อนที่ร่าสูนั้นะเหวี่ยเ้าอห้ออย่าฮิมานฮยอออไปาห้อ
“ูยืมห้อนะโว้ย!!!”
ผมมอนรหน้า่อนะถูผลัลบนเียิไส์ในห้ออฮิมานฮยอ เวรแล้ว!! ผมไม่เยเอสถานาร์แบบนี้มา่อนเลยนะ
“ยุฮยอ!! อย่านะ”
...
ผมว่าารยอมามเสียหัวใ...มันีะายไป
ผมมีเาอยู่้าๆลอาล
และลอไป
ผมมอนที่สลบอยู่้าาย้วยรอยยิ้ม ใบหน้าหวานนั้นยัเลอะน้ำาแถมริมฝีปา็บวมเ่อ ผิวาวที่าวเินมนุษย์ลับายเป็นสีแและรอย้ำๆ
“อื้อ~ อนอน่อนะออบ~” ผมอมยิ้ม่อนะอุ้มนี้เาึ้นสอแน ทำเอาเ้าัวลืมาื่นและมอหน้าผม้วยวามใ
“ฮยอ!! ฮยอมะ เฮือ!” เโลุ่หน้าลับไหล่ผม พอะสัเเห็นอยู่นะไอหูแๆนั้นอ่ะ เินเหรอ เโล่~ ผมอมยิ้มับท่าทาเ็น้อย่อนะ้าวเ้ามาในห้อน้ำและวาเ้าัวแสบลในอ่า
“เฮ้ย!!” ผมมอสอแสบที่นอนอยู่ในห้อน้ำ้วยวามใปนสสัย่อนะาม้วยรอยยิ้มแห้ๆอเ้านที่อยู่ในอ่า นี่มันวามว่ายัไ?
...
“ือเรื่อทั้หมมันเป็นแผนอผมเอ ฮยออย่าโรธเโล่นะฮะ” ผมมอหน้ายอแ่อนะมออีสอนที่้มหน้ามอมือัวเอ และไอฮิมานที่นั่อยู่้าๆยอแ ับไอแฮยอนที่นั่หลับอยู่้าๆผม
“เโล่!” ผมส่เสียเรียนที่เอาแ่้ม นเ้าัวสะุ้สัว่อนะเยหน้าและยิ้มแห้ๆมาให้ผม่อนะยับัวเล็น้อย
“ฮยอรัเโล่นะ” ผมเห็นนัวเล็หน้าแ่อนะุัวลับออบที่เินามไป้วย ะที่ยอแ็ยิ้มหวานับฮิมานันอยู่สอน ส่วนไอเพื่อนผมมัน็... หลับ!!!
“ผม็รัฮยอนะฮะ~” ท่าทาแสนน่ารัทเอาผมอยาะับอีฝ่ายโยนลบนเียอีรั้
เอิ่ม... ผมไม่หื่นหรอใ่ไหม? ็เมียผมน่ารันี่นะ~
...
“ฮิ้ว~”
“เลิมอเมียูไ้แล้ว” ผมเินไปบหัวนับอลในทีม ่อนะออนัวาวที่นั่หน้าแอยู่้าสนาม พร้อม้วยยอแและออบ
“ฮยออ่ะ”
“๊า~ วันนี้ไปห้อฮยอนะ เโล่~” อหอมแ้มนิ่มอเโล่่อนะวาหน้าลที่ไหล่บาๆนั้น เ้าัวบิัวเล็น้อย่อนะพยัหน้าและระิบอบผม
“ฮะฮยอ~”
ผมว่าผมิไม่ผิหรอที่เลือฟัเสียหัวใัวเอ
ในเมื่ออนนี้ผมมีวามสุที่สุเลย
อาะ้าและทำให้เาเสียน้ำาไปบ้า
แ่ผม็เอาเาลับมาเป็นอผมนไ้
The End ;}
ผลงานอื่นๆ ของ PearlyGrand ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ PearlyGrand
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
ยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยมยังไม่มีคำนิยมของเรื่องนี้
ความคิดเห็น