คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : #สวยส่วนรวม 15
Chapter XV :: เฝ้ามอ
แทฮยอวาสายาินฮวานที่โทรมาอัพเเรื่อราวให้ฟั อี้เอินลับมาอยู่ับแบอมแล้ว และำลัเ็บัวเพื่อรอให้ลอและอาะไปใ้ีวิอยู่ที่อเมริารับลูน้อย แทฮยอยยิ้มออมา่อนะลูบไปมาที่หน้าท้ออัวเอเบาๆ
“พ่อหนูนี้แสบว่าที่ิเลยนะ” แทฮยอลุึ้น้าๆ่อนะเินลมาาั้นสออร้านและรไปยัส่วนเาเอร์ ่อนะเห็นมินแที่ำลัวิ่วนไปมาอยู่ับแม่อเธอ แทฮยอเินไปอเอวอเธอเอาไว้ ะที่พ่ออเธอ็ำลัถูพื้นอยู่
“ีัเลยนะ ลับมาบ้านทัู้่ แ่นโท้อ นเล็ทะเลาะับสามี” แทฮยอหัวเราะออมาเ่นเียวับพ่ออเธอ ะที่แม่็เินบ่นไปบ่นมาอยู่ับมินแ ่อนที่มือหนัอผู้เป็นพ่อะวาลที่หัวอแทฮยออย่าเบามือ
“แม่เา็บ่นไปอย่าั้นแหละ” แทฮยอพยัหน้ารับ่อนะลุึ้นและหันไปยิ้มวานให้พ่ออเธอ ่อนะ่วยมินแวาเ้ลในู้โว์อย่าระวั เธอมอใบหน้าอมินแที่วาบวมเล็น้อย่อนะมอแม่อเธอที่เินออมาารัว
“ทำ้าวเที่ยเอาไว้ให้แล้วนะ ไปินเลยเ้าสอนพี่น้อ” แทฮยอยิ้มว้าออมา่อนะเินไปอมาราอัวเอ มืออเธอยึ้นมาลูบหัวแทฮยออย่าเบามือและเลื่อนลมาลูบแ้มอแทฮยอที่ำลัเพิ่มึ้นาารินไม่บันยะบันยัอเธอเอ
“ถ้าินไม่ไ้็บอนะ” แทฮยอพยัหน้ารับออมา่อนะเินไปนั่ล้ามินแและีบไ่หวานเ้าปา ทุอย่ายัอร่อยไม่เปลี่ยน แถมแทฮยอยัไม่มีอาารแพ้ท้ออะไรหนัอี้วย อาะมีอ่อนเพลียบ้าแ่็ไม่ับอาเียน หรือทานอะไรไม่ไ้ ออแนวอยาทานมาว่าเิม้วย้ำ
“อ้วนึ้นป่ะ?” แทฮยอเหล่ามอน้อายที่แสนน่ารัอเธอที่ทัออมาไ้ประทาน่ามือให้เ็มรัเหลือเิน แทฮยอีเหม่อมินแ่อนะัแิมิึ้นมาอย่าสบายใ แถม้วยมือที่เปิเพลใหม่อ ิ์บ็อ์ไป้วย
“แปลอ่ะ นูนาไม่แพ้ท้อเลย”
.
“ไอ่เหี้ย! เหม็น!”
อุันามเนื้อแะผัิมิออไปารหน้าอัวเอ ่อนที่เาะวิ่หัวุหัวุนไปที่ห้อน้ำและอาเียนออมาอย่าไม่้อสสัย เาินอะไรแทบไม่ไ้เลย้วย้ำ โยเพาะพวอโปรทั้หลายที่เหม็นน้ออาเียนออมาทุรั้ไป
“สสารนะเนี่ย” อุมอหน้าีมินที่ยืนอยู่หน้าประูห้อน้ำพร้อมับน้ำเปล่าหนึ่แ้ว เาเินมาล้าปา่อนะรับน้ำมาื่มนหมแ้ว เาไม่รู้เลยว่าอนนี้แทฮยอเป็นอย่าไรบ้า แ่เาเนี่ยแพ้ท้อแทนนเือบะายอยู่แล้ว
“ไม่้อเา็รู้เลยว่าใรเป็นพ่อเ็ ฮ่าๆ” อุถอนหายใออมา่อนะเินออมาาห้อน้ำ เาเป็นมาแบบมาหลายอาทิย์แล้ว ไปหาหมอหมอ็บอว่าเาไม่มีโร่ายอะไร แถมร่าายยัแ็ปิี้วย นพวฮยอ่าลวามเห็นันว่า...
อุแพ้ท้อแทนเมีย
“รัมา็เ่นนี้แหละ” อุเินมาทิ้ัวลที่โฟา ่อนะสูลมหายใเ้าปอแรๆ ่วนี้เาอยาทายแ่พวอหวานแถมยัเอาแ่อยาินอเปรี้ยวๆอีเวย อยาะบ้าายเหลือเิน แล้ว็ไม่รู้ว่าทำไมอพวนี้ที่เาเยไม่อบมันหนัหนาถึไ้มาอร่อยเอาอนนี้
“แล้วัวแม่เาะเป็นอย่าไบ้าว่ะ” อุอห่วแทฮยอไม่ไ้ ไม่รู้ว่าอนนี้ไปอยู่ที่ไหนแถมยัะมีนอยูแลหรือเปล่า แล้วะแพ้ท้อแบบที่เาำลัเป็นหรือเปล่า ถ้าอย่านั้นะลำบาอยู่ไม่น้อยเลย เินเหินะลำบานาไหนัน
“็ะีว่ามึนะ” โฮอหัวเราะออมาเสียัะที่หยิบาน้าวอเาไปทานเอเรียบร้อย ส่วนัวอุ็้อนั่มออีฝ่ายพร้อมับื่มน้ำสอวเบอรี่ปั่นเียบๆ
“แสบริๆเลย ุแม่เนี่ย”
.
“หยุินบ้าิ” แทฮยอหันไปิาใส่น้อาย ่อนะมอหน้าอเพื่อนทั้สอที่ำลัส่ยิ้มหวานมาให้เธอ แทฮยอละมืออาูรีมที่เพื่อนทั้สอหอบมาให้าแถวบริษัท และนมับอาหารอีบ้าส่วนที่เ็นู้ไปหมนแม่บ่น (อีแล้ว)
“ปล่อยให้ินไปเลย หนูินฮวาน หนูเอิน เนี่ยอ้วนเป็นหมูแล้ว” แทฮยอยู่ปาออมาับประโยอมารา ่อนะยับไปอแนอมินแเอาไว้และหยิบูรีมึ้นมาทาน่อ เธอมอหน้าออี้เอิน่อนะยับไปมอหน้าท้อที่ให่ึ้นอเธอ
“หนัไหม? ลัวไหม?” แทฮยอยอมรับว่าเธอัวลเหลือเิน ทุอย่าเิึ้นเร็วเินไปนเธอั้รับแทบไม่ทัน้วย้ำ อี 8 เือน้าหน้าเธอะเป็นอย่าไร ท้อะให่นาไหน แล้วเธอะลอลูออมาไ้อย่าปลอภัยไหม ทุอย่ามันน่าลัวเินไปหม
“ไม่้อัวลหรอ วามริเรา็ลัว แ่อนนี้ลัวน้อยลแล้ว” แทฮยอหัวเราะออมา่อนะเลื่อนมือลมาลูบที่หน้าท้ออัวเอ ลายเป็นว่าอนนี้เธอินิสัยลูบหน้าท้ออยู่ลอเวลาเลย อาะเพราะรู้ว่ามีอีนอยู่ในนี้็เป็นไปไ้
“เี๋ยวไป่วยเบ่ออ” แทฮยอหัวเราะออมา่อนะีเ้าที่ไหล่อมินแเพราะารวนอารม์ออีฝ่าย ูเหมือนเ้าน้อายอเธอ็ยัไม่ืนีับแฟนเลย้วย้ำ เลยลาานยาวมานถึทุวันนี้ ถ้าลาพัยาวนานี้็ลาออเถอะ
“แล้วนี้มินแอยู่ยาวเลยเหรอ? แบบนี้ทานั้นไม่ว่าเอาเหรอ” แทฮยอหัวเราะออมาเมื่อินฮวานพูออมาแบบนั้น ะที่น้อายอเธอ็หน้าเสียไปเล็น้อย่อนะหัวเราะออมาและทิ้ัวลพิับพนัพิเ็มแร เธอมอท่าทาเหล่านั้นอย่าสสัย่อนะ...
“ลาออแล้วอ่ะ ็แฟนอ่ะือพ่วำแหน่เ้านาย้วย” แทฮยอพยัหน้ารับออมา่อนะมอมินแที่มีท่าทาห่อยไปถนัา เธอเอื้อมมือไปยี้ลุ่มผมอน้อาย่อนะยับัวไป่วยแม่อเธอที่ำลัเอานมเ้าเาอบ้วยในรัว
“ลาออแล้ว็มาเป็นลู้าแม่ ห้ามบ่น” แทฮยอหัวเราะออมา่อนที่น้อายอเธอะวิ่มาอเอวแม่เอาไว้และุหน้าลับแผ่นหลัอมารา าม้วยไหล่ที่สั่นไปมาอย่ารุนแรและเสียร้อไห้ที่ัออมานพ่อ้อวิ่เ้ามาู
“ร้อไห้เป็นเ็เลยนะ” แทฮยอมอมินแในอ้อมออพ่อและแม่ ่อนที่เธอะโนรั้ไปอ้วยอีน มืออพ่อลูบไปมาอยู่ที่ผมอเธอ ่อนะริมฝีปาลที่หน้าผาอเธอและส่ยิ้มมาให้อย่าอ่อนโยน ับแรอที่มาึ้น
“ไม่้อลัวนะลู ทุอย่ามันะผ่านไป้วยี”
.
หลายเือนผ่านไป
แทฮยอำเหล็้าเียแน่นเมื่อวามเ็บำลัรุ่มเร้าเธอ ร่าายาวาบไปหมะที่เรี่ยวแร็หายไปเรื่อยๆเพราะวามเ็บที่เ้าู่โม มินแยืนอยู่้าๆและบีบมืออเธอเอาไว้แน่น แถม้วยเอื้อมมือมาลูบลุ่มผมอแทฮยออย่าเบามือ
“ไม่ร้อิ”
“ุแม่ใเย็นนะะ พอเริ่มนับแล้วออแรเบ่เลยนะะ อนนี้ปามลูเปิเ็มที่แล้วนะะ” แทฮยอมึนไปหมะที่สูลมหายใเ้าปอเพื่อลอาารื่นเ้นอัวเอ บีบมืออมินแเอาไว้แน่นและมอหน้าอพยาบาลที่ำลัส่ยิ้มมาให้เธอ
“เริ่มนะะ หนึ่ สอ สาม ฮึบบบบบบบบบบบ” แทฮยอออแรเบ่นเริ่มปวเอส เธอหอบหายเ้าใปอ่อนะออแรเบ่อีรั้ามที่พยาบาลบอ โยมีมินแส่เสียเียร์อยู่้าๆัน เธอถอนหายใออมา่อนะเริ่มออแรอีรั้
“ใเย็นๆนะะ อีรอบนะะ” แทฮยอพยัหน้ารับออมา อนนี้เธอแทบะหมแรแล้วะที่น้ำา็เร่ิมไหลออมาเพราะวามเ็บและเหนื่อย พอมอไปที่มินแ็เห็นว่าเ้าน้อัวแสบำลัเปิรูปอุึ้นมาและส่ยิ้มมาให้แม้ว่าัวเอำลัร้อไห้ออมา็าม
“มอหน้าพ่อไว้ๆ”
เห็นละโมโหึ้นเยอะเลย
.
“หน้าีมาเลยนะมึ”
อุเม้มปาเ้าหาัน อนนี้เารู้สึวูบวาบและเหมือนะเป็นลมไปลอเวลาเลย้วย้ำ อาะเพราะเานอนไม่หลับมาั้แ่เมื่อืนน้อลุึ้นมา้อมเ้นนเือบสว่า และโนลาออมาถ่ายรายารั้แ่ 6 โมเ้า
“ะายไมเนี่ยมึ?” อุส่ายหน้าออมา่อนะหยิบยามึ้นมาสูเ้าเ็มปอ เาเสยผมไป้านหลั่อนะเินมาให้สไลิสแ่ัวให้ อุัวลใแปลๆเหมือนมันะมีเรื่อเิึ้นหรืออย่าไอย่านั้น หรือว่าแ็สันะมาเอาเรื่อพวเาันนะ
“ไหวไหมว่ะ?” อุมอหน้ายุนิและโฮอที่เินมาหาเา ่อนที่อุะมอหน้าัวเอที่สะท้อนอยู่ในระที่บ่บอไ้ว่าเาำลัะไม่ไหว ทำไมถึไ้หน้าีนานี้ัน ทั้ๆที่เา็ทาน้าวไปเรียบร้อยแล้วแท้ๆ หรือว่าะแพ้ท้ออี
“อุ... มึร้อไห้” อุมอัวเอในระอีรั้่อนะมอหยน้ำาที่ไหลออมาอย่าไม่มีสาเหุ หัวอเาโล่ไปหมะที่ใอเ้าำลัเ้นรัวอย่าไม่รู้สาเหุ ทุอย่าเริ่มทำให้เาลัวและมอปิธิน้วยวามรู้สึมึนเบลอ
“อุ!” เามอไปทาอิน้วยวามเหม่อลอย มอรอยยิ้มนั้น้วยวามุนและไม่เ้าใ ่อนที่อินะนั่ล้าเาและบลมาที่บ่าเ็มแร ึ่อุ็ไม่ไ้อบโ้หรือโวยวายอะไร อนนี้เาไม่เ้าใัวเอเลยว่าเป็นอะไรันแน่
“แทฮยอลอลูแล้ว ปลอภัยทัู้่” อุเอียอมอใบหน้าเปื้อนยิ้มออินและนอื่นๆ ่อนที่เาะยยิ้มออมาและถอนหายใออมาอย่าโล่อ
“แล้วร้อไห้่อทำไม?!"
#สวยส่วนรวม
อนหน้าบแล้วนะะ
เี๋ยวะอัพรวเียวไปเลย เหลืออีไม่เท่าไหร่แล้ว
อบุทุนที่ิามนะะ
ความคิดเห็น