คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1ชายผู้ไร้หัวใจ (01)
ตอนที่ 1ชายผู้ไร้หัวใจ
2 ปีต่อมา...
“หนูภัค หนูดา”
เสียงเรียกหาลูกสาวทั้งสองคนดังจากปากอิ่มอย่างกังวล
ไม่รู้ว่าทั้งสองหายออกจากบ้านไปได้อย่างไร
พาขวัญนึกกลัวลูกสาวจะไปยุ่มย่ามกับเขาคนนั้น คนที่ไม่เคยโอบอุ้มพวกแกเลยสักครั้ง สองเท้าเล็กก้าวไปตามหา
จนได้ยินเสียงใสดังอยู่ไม่ไกล ทว่ามันมาพร้อมกับความกังวลที่มากขึ้น
“ป๊ะป๋า/ป๊ะป๋า”
สองเสียงดังขึ้นสลับกันเรียก
ดวงหน้าเล็กเงยขึ้นมองร่างสูงใหญ่แล้วพากันหัวเราะเอิ๊กอ๊าก สองมือป้อมๆ
จับขากางเกงยีนตัวซีดไว้คล้ายอยากจะเล่นด้วย
ไม่ได้สนใจสายตาเย็นชาแม้แต่น้อยตามประสาเด็กที่ยังไม่ประสา ต่างจากคนเป็นแม่ที่หัวอกหวาดหวั่น
พาขวัญรีบก้าวไวๆ
ไปหาแล้วคว้าลูกสาวทั้งสองออกห่างจากเขาคนนั้น
“ป๊ะป๋า”
เมื่อยัยหนูน้อยโดนจับแยกห่างจากคนที่ต้องการก็ร้องโวยวาย
มีพาณิภัคเป็นแกนนำส่งเสียงดัง ตามด้วยผู้เป็นน้องอย่างพาณิธิดา
“ไม่ร้องนะคะคนเก่งของแม่ ไม่เอาค่ะ” สองมือโอบกอดลูกสาวฝาแฝด
สายตาชำเลืองมองคนยืนนิ่ง
ฝ่ายชายหนุ่มที่ถูกเรียกหาทำแค่วางหน้านิ่ง
มีจังหวะหนึ่งที่ปรายตามองสามแม่ลูก
“ขวัญขอโทษค่ะคุณโมกข์”
พาขวัญบอกด้วยสีหน้าเจื่อนๆ
หลังคำขอโทษโมกข์ก็เดินห่างไปราวกับเธอและลูกเป็นแค่อากาศสำหรับเขา
หญิงสาวรีบพายัยฝาแฝดตัวน้อยเข้าไปในบ้าน
ยิ่งทั้งสองโตมากเท่าไรยิ่งดื้อและซนมากเท่านั้น จนบางครั้งก็แสนจะเหนื่อย
สายตาคู่สวยเหลือบมองนาฬิกาบนผนังบ้าน
จวนจะถึงเวลาที่ต้องออกไปทำงานแล้วจึงเดินไปหยิบขวดนมและตุ๊กตาหมีตัวโปรดสภาพมอมแมมยัดใส่กระเป๋า
ภายในเรือนหลังเล็กมีข้าวของเพียงแค่เท่าที่จำเป็นเท่านั้น
ด้วยจำนวนเงินเดือนที่ไม่มากนัก ทำให้ต้องอยู่อย่างประหยัด
การมีลูกสองคนพร้อมกันไม่ง่ายเลย ของที่จำเป็นต้องใช้ก็ต้องหาซื้อถึงสอง
เวลาคนหนึ่งไม่สบาย แน่นอนว่าคนที่เหลือก็จะพลอยป่วยตามไปด้วย
จนบางครั้งถึงกับหัวหมุน
เมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จ
พาขวัญก็หยิบกระเป๋าเป้มาพาดบ่า
สองมือช้อนร่างน้อยขึ้นแล้วพาเดินออกจากบ้านเหมือนทุกวันตรงไปยังที่ทำงาน
เธอคิดว่าตอนนี้โมกข์คงไปถึงที่ออฟฟิศเล็กๆ
แล้ว ที่นั่นมีพนักงานแค่สองคนเท่านั้นคือตนและเขา เดินมาสักสิบนาทีก็ถึงที่หมาย
พาขวัญโน้มตัวลงปล่อยลูกสาวให้เดินเตาะแตะเข้าไปด้านใน
“ไม่เอาค่ะหนูภัค ไม่เสียงดัง
เดี๋ยวป๊ะป๋าดุเอานะ”
พาขวัญที่กำลังนั่งหลังตรงเคาะนิ้วมือลงบนแป้นพิมพ์หันมาร้องบอกแก่ลูกสาวคนโต
แกมักเป็นหัวโจกในการทำทุกสิ่ง ส่วนคนเป็นน้องก็ต้องคล้อยตามทำเลียนแบบพี่สาวทุกหน
พลางขยับตัวเข้าไปอุ้มลูกเมื่อแกทำปากเบะเหมือนจะร้องไห้
ต่างจากพาณิธิดาวันนี้ดูเงียบไป ไม่ซนเหมือนเคย
ภายในออฟฟิศเล็กๆ แห่งนี้
พาขวัญทำแทบจะทุกหน้าที่ ทั้งบัญชี พนักงานต้อนรับยามมีคนติดต่อมาขอซื้อเมล็ดกาแฟ
หรือแม่บ้านคอยทำความสะอาด โดยมีห้องขนาดกว้างพอตัวอยู่ภายใน
เป็นห้องทำงานของชายหนุ่ม
ปกติแล้วเขามักจะเข้าไปทำงานที่ไร่
ไม่ค่อยเข้ามาสักเท่าไร ทำให้ที่นี่ดูเหมือนจะกลายไปเป็นลานสวนสนุกของยัยหนูน้อยฝาแฝด
เพราะมีของเล่นจำนวนหนึ่งกองไว้บนพื้น
รวมถึงเบาะแสนนุ่มที่เอาไว้ให้พาณิภัคและพาณิธิดาได้ทิ้งตัวลงนอนยามเล่นจนเหนื่อย
“ป๊ะป๋า...”
พาณิภัคส่งเสียงร้องเรียกแล้วยื่นมือไปคล้ายร้องขอให้ชายที่มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูหันมาสนใจ
ชั่วนาทีที่โมกข์หยุดยืนอยู่
ไม่ยอมขยับเท้า จนพาขวัญต้องหันมองแล้วรีบพาลูกสาวหลบไปอีกทาง
รู้ดีว่าสายตานั้นเต็มไปด้วยความเฉยชา ออกจะรำคาญด้วยซ้ำไป
อีบุกวางจำหน่ายแล้วนะคะ
พร้อม โพรโมชั่น ราคา 123 บาทจาก 239 บาท
-**ภรรยาสำรองเคยตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์มาแล้วครั้งหนึ่งค่ะ นักอ่านที่เคยซื้อรูปเล่มหรือ EBOOK แล้วไม่ต้องซื้อใหม่นะคะ เนื้อหายังเหมือนเดิม มีการปรับแค่เล็กน้อย **
ความคิดเห็น