คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro .
“นะ...ซีวอน”คำขอร้องจากเรียวปากสีเชอร์รี่น่าสัมผัสดังขึ้นทำลายความเงียบที่ปกคลุมร่างทั้งสองที่หลบมายืนคุยธุระสำคัญด้านหลังตึกเรียนที่น้อยคนนักจะเดินผ่าน
หากแต่ก็มีบุคคลบางส่วนที่ต้องการเดินลัดเลาะไปออกทางออกของมหาวิทยาลัยด้านหลัง แต่ถึงแม้ว่าผู้คนที่เดินผ่านจะมองเห็นคนดังของมหาวิทยาลัยแอบยืนคุยในที่ลับตาคน ก็ไม่มีใครกล้าจะเดินเข้ามาถามไถ่เพราะสีหน้าเคร่งเครียดที่แสดงออกชัดเจนของคนทั้งคู่
“อืม..”ร่างสูงแกร่งเงียบนิ่งลงใช้ความคิดเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำตอบอย่างที่ร่างเล็กต้องการ
“ได้สิ”ตอบรับคำขอพร้อมรอยยิ้มบางๆ เรียวปากอุ่นประทับลงกับเรียวปากอิ่มสวยแนบแน่น แขนแกร่งเลื่อนไปโอบเอวคอดบางของอีกฝ่าย กระชับกอดให้อีกร่างเข้ามาแทบชิด บดเบียดจุมพิตอบอุ่นเนิ่นนาน
‘พลั่ก’
แรงผลักของผู้มาใหม่ทำให้ร่างที่กำลังดื่มด่ำกับรสจูบหอมหวานต้องแยกออก ซีวอนขมวดคิ้วมองหน้าผู้มาใหม่อย่างขัดใจ หากแต่สีหน้าบ่งบอกถึงอารมณ์ร้อนของอีกฝ่ายก็ทำให้คำถามที่สงสัยกระจ่างแจ้ง
“ทะ...ทงเฮ...”ร่างบางเรียกชื่อผู้มาใหม่เสียงสั่นด้วยความตกใจ ...ทำไม..ถึงมาที่นี่ได้?...
“ว้อนมากเลยเหรอมึงน่ะ”
“มะ..”
“กูขอยืมตัวเพื่อนกูหน่อยนะซีวอน ส่วนมึงตามกูมานี่!!!”ร่างโปร่งหันไปพูดกับร่างสูงแกร่งเสียงขุ่นอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันกลับมาตวาดใส่คนตัวเล็กเสียงดังพร้อมออกแรงกระชากให้อีกร่างเดินตาม
เสียงฝีเท้ากระทบกับพื้นดังสะท้อนในโถงทางเดินกว้างหน้าห้องเรียนในตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ บรรยากาศเงียบเหงาปราศจากเงาของผู้คน ในช่วงเวลาเย็นที่คาบวิชาการเรียนการสอนสิ้นสุดลง
ร่างสูงแกร่งในชุดนักศึกษาชายเสื้อหลุดลุ่ยเดินนำหน้าออกแรงบีบข้อมือเล็ก กระชากดึงให้คนตัวเล็กด้านหลังเดินตามอย่างขัดขืนไม่ได้ ไร้ความอ่อนโยน ไร้ความปราณี ไม่ได้คิดสนใจความรู้สึก หรือใส่ใจมองหยาดน้ำตาใสๆที่ไหลอาบแก้มเนียนสวยแม้แต่น้อย
“เจ็บ..มึง..กูเจ็บ..”ร่างเล็กร้องบอกเสียงสั่น ยิ่งร่างแกร่งออกแรงกระชากเร่งก้าวฝีเท้าเร็วขึ้น ความเจ็บปวดที่ข้อมือบางก็ยิ่งทวีคูณ ร่างบอบบางเซถลาไปตามแรงเหนี่ยวรั้ง หากเรียวขาเล็กไม่เร่งก้าวตาม ร่างทั้งร่างคงล้มลงไปกระแทกกับพื้น
“อย่ามาสำออย”ร่างสูงตอบกลับเพียงสั้นๆ หากแต่มันกลับบาดลึกลงในใจจนคนฟังสะอึก ถ้อยคำคำอ้อนวอนที่อยากเอื้อนเอ่ยถูกฝืนกลืนกลับไปไม่กล้าแม่แต่จะสะอื้นไห้ให้อีกฝ่ายได้ยิน
ท้องฟ้ากว้างถูกอาบด้วยแสงอาทิตย์ที่กำลังลาลับ ดาดฟ้าโล่งกว้างเขตต้องห้ามของนักศึกษา คือจุดหมายปลายทางที่ร่างแกร่งหยุดฝีเท้าและคลายแรงกระชากร่างเล็กลง
‘ตึงงงง’
แผ่นหลังบางกระแทกเข้ากับตู้เหล็กที่ถูกนำมาเก็บไว้จนเกิดเสียงดัง ความเจ็บปวดที่แล่นปราดไปทั่วร่างทำเอาคนตัวเล็กจุกจนร้องครางไม่ออก มีเพียงแววตาสั่นระริกช้อนมองดวงตาคู่คมของอีกฝ่ายสื่อแทนคำพูดที่ไม่อาจเอื้นเอ่ย หวังเพียงแค่ให้อีกฝ่ายเข้าใจความรู้สึก แม้เพียงเล็กน้อย...ก็ยังดี
“เมื่อกี้มึงทำอะไร?”ร่างสูงเอ่ยถามเสียงเรียบเฉย สายตาคมจดจ้องใบหน้าหวานนิ่ง แววตาเย็นชา ไม่มีแววของความอ่อนโยนอย่างที่เคยมี
“กู...”ร่างบางอ้ำอึ้ง พลางเบือนหน้าหลบสายตาของอีกฝ่าย
“ลีฮยอกแจ มึงมันสกปรก กูรังเกียจมึง มึงมันโสมม!!”ถ้อยคำด่าทอจากเรียวปากหยัก เรียกให้ร่างเล็กหันหน้ากลับมามองใบหน้าหล่ออีกครา ...ดูถูกกูมากไปไหม...
“เออ กูมันสกปรก แล้วมึงมายุ่งกับคนสกปรกอย่างกูทำไม”ร่างบางตอบกลับเสียงแข็งอย่างไม่ยอมแพ้
“เพราะกูยังสำเหนียก รู้สึกรังเกียจในสิ่งที่มึงทำไง มันน่าขยะแขยงมากแค่ไหนมึงไม่รู้หรอก”ตอบกลับพร้อมกับจ้องตาคู่สวยเขม็ง
“เหอะ มึงแน่ใจนะว่ากูน่าขยะแขยง?”ฮยอกแจถาม พลางยกยิ้มมุมปากเลิกคิ้วท้าทาย
“มึงมันร่านลีฮยอกแจ มึงมันร่านจนกูไม่อยากจะเข้าใกล้”คำพูดร้ายๆที่หลุดจากเรียวปากอีกฝ่ายเสียดแทงใจจนฮยอกแจกระตุกค้าง
ไม่เคยนึกเลย...ไม่เคยคิดว่า ‘เพื่อน’ จะดูถูกเขาได้มากขนาดนี้
เขามันดูร่านมากขนาดนั้นเลยรึไงนะ?
“เออ กูมันร่าน”ตอบกลับเสียงเรียบจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่นึกเกรงกลัว
...มึงอย่านึกว่ามึงจะทำร้ายกูได้คนเดียวนะ...
“และกูจะร่านให้มากกว่าที่มึงเห็นอีก แล้วมึงเองก็อย่ามาเสือกหวงคนร่านๆอย่างกูแล้วกัน”ฮยอกแจเอ่ยต่อเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบอะไร ยิ้มเยาะอย่างสะใจเมื่อเห็นอีกฝ่ายไปต่อไม่ถูก
“กูไม่เคยหวงมึง อย่าสำคัญตัวผิด”
“อ่อ..เหรอ? แล้วมึงไปลากกูมาจากซีวอนทำไม?”
“กูขยะแขยง กลัวคนจะลือว่ากูคบกับพวกกะหรี่ ยับยั้งชั่งใจไปมีอะไรกันที่ลับตาคนไม่ได้”
“หึ กูหวังว่ามึงจะขยะแขยงกูจริงๆนะลีทงเฮ”
“เออ กูแน่ใจ กูไม่เคยคิดหวงใครนอกจากพี่ฮีบิน”ชื่อบุคคลที่ถูกกล่าวถึงทำให้ฮยอกแจที่กำลังปากเก่งชะงักค้าง ทำไมฮยอกแจจะไม่รู้จักพี่ฮีบินล่ะ..ก็พี่ฮีบินน่ะ..คือคนที่ทงเฮแอบรักมาตั้งแต่อยู่ม.ปลาย..
สาเหตุที่ทงเฮไม่ยอมสอบเข้ามหาวิทยาลัยรัฐบาลทั้งๆที่คุณสมบัติทุกอย่าง ทั้งผลการเรียน ความสามารถพิเศษ และผลงานโปรไฟล์ยิบย่อยต่างผ่านเกณฑ์การคัดเลือกทุกๆอย่าง นั่นก็เพราะพี่ฮีบินเรียนอยู่ที่คณะอักษรศาสตร์ของมหาวิทยาลัยนี้...
“เออ”ร่างบางตอบกลับเสียงเรียบ แม้ความจริงดวงตากลมสวยกำลังมีหยาดน้ำอุ่นใสๆเอ่อคลอพร้อมจะไหลลงอาบแก้มอีกครา ฮยอกแจหลุบตามองลงต่ำ พยายามซ่อนสีหน้าความรู้สึกที่แท้จริง ไม่อยากให้ร่างตรงหน้าเห็นความอ่อนแอที่จะถูกเปิดเผยเพียงเพราะชื่อของบุคคลที่เพื่อน ไม่อยากให้คนที่ตัวเองรักมาดูแคลนมองว่าเขาน่าสมเพชมากไปกว่านี้
“หึ เหมือนมึงจะไม่ค่อยเอนจอยที่ได้ยินชื่อพี่เขาเท่าไรนะ”เอ่ยพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ปลายนิ้วเรียวยาวเชยคางมนให้เชิดขึ้นสบตา ยิ่งเห็นว่าร่างตรงหน้ามีน้ำตา ก็ยิ่งรู้ว่าตนเองกำลังวิ่งเข้าใกล้เส้นชัยมากยิ่งขึ้น
“มึงจะสื่ออะไร?”ฮยอกแจรู้สึกได้ถึงแรงสั่นของเสียงที่เปล่งออก ทงเฮเก่งกว่าฮยอกแจในทุกๆเรื่องจริงๆ ไม่มีทางใดที่เขาจะเอาชนะคนตรงหน้าได้เลยสักครั้ง
“ก็เปล๊า...กูแค่อยากบอกข่าวดีกับมึงน่ะ วันนี้กูคบกับเขาแล้ว มึงจะดีใจกับกูในฐานะ ‘เพื่อนสนิท’ ซักหน่อยมั้ย?”เป็นทงเฮที่พลิกเป็นเกมเป็นฝ่ายนำ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าจุดอ่อนของฮยอกแจอยู่ตรงไหน ก็เพราะว่าเขาน่ะรู้จักนิสัยของฮยอกแจดีเกินกว่าใครน่ะสิ
ลีทงเฮมั่นใจว่า เขาน่ะรู้ใจของลีฮยอกแจที่สุด...เพราะว่าใจของฮยอกแจน่ะ...มันเป็นของเขา...
...แค่ของเขาคนเดียว...
-----END OF INTRO-----
เป็นยังไงบ้างคะสำหรับอินโทรเรื่องนี้ *0*
มันเป็นฟิคที่เกิดจากความต้องการส่วนตัว = = เนื้อหาหนักๆที่น้องเนสทวงแล้วทวงอีก
พอน้องทวงพี่ก็เลยจัดให้ ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันได้นะคะ (:
วันนี้ไม่ขอเม้าท์อะไรมากเนื่องจากเน่าหน้าคอมยังไม่ได้อาบน้ำ = =ll ขออนุญาตวิ่งไปอาบน้ำล่ะค่ะ
ราตรีสวัสดิ์ ((((:
ความคิดเห็น