Fic : Reborn.} The Secret Inside... Me ll 5986 2786 L86

ลำดับตอนที่ #15 : Chapter.11 ll ฝืนโชคชะตา

Chapter.11

           สายลมพริ้วไหวในยามเย็นพัดมาเป็นระลอกๆ พระอาทิตย์ที่คล้อยต่ำสาดแสงรำไร บรรยากาศเย็นโล่งโปร่งสบายทำให้เด็กสาวยิ้มกว้างพร้อมสูดหายใจเข้าเต็มปอด แต่เมื่อหันมองไปยังเด็กหนุ่มคนข้างกายซึ่งกุมมือเธอไว้ สีหน้าของเขากลับตึงเครียดราวกับกำลังใช้สมองอย่างหนัก

‘’สึนะคุง มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรอจ้ะ?’’ เคียวโกะเอ่ยถามด้วยความห่วงใยและหวังดี ซึ่งสึนะเองก็หันมาสะบัดหน้าพรืดแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

‘’ไม่มีอะไรหรอกเคียวโกะจัง นี่ก็เย็นมากแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ’’ สึนะจูงมือเธอไปอีกทางเมื่อเห็นว่าพวกเขาเดินเล่นกันจนถึงเวลาใกล้ค่ำแล้ว

‘’สึนะคุงมีอะไรไม่สบายใจก็บอกฉันได้นะจ้ะ...’’

‘’อื้ม!’’ เคียวโกะมองคำตอบรับอย่างหนักแน่นของสึนะอย่างเคลือบแคลง เธอรู้ว่าเขามีเรื่องไม่สบายใจ เธอก็แค่อยากจะช่วย เพราะเขาคือแฟนคนแรกของเธอ คือคนสำคัญของเธอ และเพราะเธอเป็นห่วงเขามากเหลือเกิน...

‘’เธอชอบแรมโบ้รึเปล่า?’’

‘’ฮาฮิ!?!  ยังไงเขาก็ใจดีกับฮารุทำไมฮารุต้องไม่ชอบเขาละคะ?’’

‘’ยัยบ้า เธอก็รู้ว่าฉันหมายถึงชอบแบบไหน’’ เขาเอื้อมมือไปลูบเส้นผมของเธอช้าๆรางกับกำลังอ้อนวอนอย่าให้เธอพูดในสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยิน

‘’ฮารุจะชอบใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณโกคุเดระด้วยละคะ!’’ ฮารุตะโกนเสียงดังด้วยใบหน้าแดงเถือกเมื่อจู่ๆเขาก็มาถามตรงๆแบบนี้

‘’อะไรกัน เธอเคยบอกฉันได้ทุกเรื่องไม่ใช่รึไง... หรือว่าตอนนี้คนที่เธอไว้ใจไม่ใช่ฉันแล้ว’’ โกคุเดระพูดเสียงเอื่อยแต่แฝงไว้ด้วยความน้อยใจ

‘’ไม่ใช่นะคะ! ฮารุเพิ่งรู้จักเขาจะไปชอบเขาได้ยังไงคะ’’ ฮารุรีบพูดแก้ขึ้นมารู้สึกถึงน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปของโกคุเดระ

‘’ตอนที่เธอเริ่มชอบรุ่นที่สิบก็เพิ่งรู้จักกันไม่ใช่รึไง’’

‘’ทำไมต้องจับผิดฮารุด้วยล่ะคะ! ฮารุ... ฮารุน่ะ... ’’ ฮารุขึ้นเสียงในตอนต้นแล้วค่อยๆแผ่วเสียงลงทีละน้อย

‘’…’’

‘’ฮารุชอบคุณสึนะ คุณสึนะคนเดียวเท่านั้น...’’ คำตอบของเธอทำให้เขาชะงักมือเล็กน้อยก่อนจะลูบหางม้านุ่มสลวยของเธอต่อไป

นั่นสินะ... ถึงเธอไม่ชอบเจ้าวัวบ้า แต่คนที่เธอชอบก็ไม่ใช่ฉันอยู่ดี

‘’นั่นสิ ลองได้รักใครแล้วมันจะตัดใจง่ายๆได้ยังไง’’

‘’ฮาฮิ? คุณโกคุเดระพูดเหมือนว่าเคยรักใครงั้นแหละคะ’’ ฮารุพูดอย่างไม่ได้เจตนาดูถูกเพียงแต่เธอไม่คิดหรอกว่าคนที่ไม่สนใจโลกอย่างนี้จะเคยรักใครกับเขาด้วย

‘’เคยสิ... ถึงตอนนี้ก็รักอยู่’’ โกคุเดระพูดด้วยเสียงอ่อนโยนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

‘’คุณโกคุเดระเคยรักใครด้วยหรอคะ?  เอ่อ... เธอคนนั้นเป็นคนยังไงหรอคะ’’

‘’บ้าๆ ต๊องๆ ชอบยิ้มพร่ำเพรื่อแต่ว่า... ก็น่ารักดี’’

‘’แล้วทำไมถึงเลิกกันละคะ?’’ ฮารุถามต่อด้วยความสงสัย โกคุเดระเองก็ได้แต่ยิ้มให้กับคนที่ไม่รู้ตัวเอง

‘’ไม่ได้เลิก เราไม่เคยคบกับ ฉัน... รักเขาข้างเดียวน่ะ’’

‘’คงเสียใจสินะคะ รักเขาข้างเดียวเหมือนฮารุเลย ฮะฮะ’’ ฮารุหัวเราะเสียงใสกลบเกลื่อนความหม่นหมองในจิตใจ

‘’เสียใจสิ ฉันรักเขามาก แต่เขารักคนอื่น’’

‘’คุณโกคุเดระก็ไปต่อยแย่งมาเลยสิคะ อย่างคุณโกคุเดระน่ะทำได้อยู่แล้ว!’’ ฮารุแกล้งพูดขำๆเพื่อให้กำลังใจอีกฝ่าย

‘’ฮะฮะ นั่นสิ เธอนี่นอกจากจะโง่แล้วยังนิสัยไม่ดีด้วยนะเนี่ย’’

‘’อะไรกันคะ! ฮารุก็แค่อยากให้คุณโกคุเดระอารมณ์ดีเฉยๆ ไม่ได้นิสัยไม่ดีสักหน่อย!’’ ฮารุอมลมแก้มพองมองอีกฝ่าบด้วยสายตาเคืองๆ

‘’นี่ยัยบ้า’’ โกคุเดระปล่อยมือออกจากผมของฮารุแล้วเอาท่อนแขนมาคล้องคอเธอไว้จากด้านหลังก่อนจะย่อตัวลงนั่ง ฝ่ายฮารุเองก็หันขวับมามองการกระทำของเขาแต่เนื่องจากเธอกำลังนั่งอยู่บนชิงช้าจึงไม่อาจขยับตัวได้มากนักโดยเฉพาะยิ่งแขนของเขาล็อคคอกับไหล่ของเธอเอาไว้ด้วยแล้ว

‘’มันหนักนะคะคุณโกคุเดระ’’ ฮารุพูดแซวน้ำหนักของแขนโกคุเดระ ด้วยใบหน้าขึ้นสีหน่อยๆ ในเมื่อลมหายใจของเขาที่รดต้นคออยู่ตอนนี้ทำเอาเธอจั๊กจี้ไปหมด

‘’ถ้าเป็นเธอ... เธอจะชอบฉันรึเปล่า ไม่สิ ถ้าเธอเป็นเธอคนนั้น... เธอจะรักฉันได้รึเปล่า?’’ เมื่อถามจบเขาก็ซบใบหน้าลงกับต้นคอของเธอทำเอาคนที่ถูกซบทำหน้าไม่ถูก

‘’... คุณโกคุเดระถึงจะขี้บ่น ขี้โวยวาย แล้วก็เรื่องมากไปหน่อย’’

‘’นี่ให้มันน้อยๆหน่อย’’  โกคุเดระเอ่ยขัด ทำเอาฮารุหัวเราะคิกคัก

‘’ยังพูดไม่จบนี่คะ แต่ถึงอย่างนั้นคุณโกคุเดระน่ะ... ใจดี เป็นที่ปรึกษาที่ดี แล้วที่สำคัญ จริงๆแล้วคุณโกคุเดระเป็นคนอ่อนโยน ถึงแม้จะไม่ค่อยแสดงออกก็เถอะ’’

‘’ฉันไม่ได้ถามว่านิสัยฉันเป็นยังไงสักหน่อย ฉันถามว่าถ้าเป็นเธอ เธอจะรักฉันรึเปล่าต่างหาก’’

‘’รักสิคะ ไม่ใช่แค่ฮารุนะแต่ผู้หญิงทุกคนก็ต้องตอบอย่างนี้อยู่แล้ว เอ่อ... แต่เธอนั้นอาจจะไม่เหมือนคนอื่น อ๊ะ อย่าเข้ามาใกล้นักสิคะ’’ ฮารุเริ่มเอียงหัวหนีเมื่อเขาเริ่มขยับหัวไปมาบนคอของเธอ

‘’นั่นสิ ทั้งๆที่มีพวกผู้หญิงมาชอบฉันตั้งเยอะแยะ แต่เธอคนนั้นไม่เหมือนคนอื่น... ฉันถึงชอบไงล่ะ บ้าจริง อยากร้องไห้ชะมัด’’ โกคุเดระกลับไปซบหน้าดังเดิมแต่ก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา

‘’คุณโกคุเดระเปลี่ยนไปนะคะ’’ ฮารุเหลือบตามองบุคคลที่อยู่บนคอและหัวไหล่ของเธอ

‘’ยังไง’’ เขาถามเสียงอู้อี้ ฮารุได้ฟังดังนั้นก็ทำหน้านึกอยู่พักนึงก่อนจะตอบ

‘’เมื่อก่อนคุณโกคุเดระเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยแสดงความรู้สึก แต่วันนี้คุณโกคุเดระกลับเล่าทุกอย่างให้ฮารุฟัง แถมยังพูดออกมาตรงๆว่าอยากร้องไห้อีก มันแปลกไหมล่ะคะ’’

‘’เพราะฉันไว้ใจเธอแล้วมั้ง’’ โกคุเดระตอบทั้งๆที่ยังซบอยู่ที่เดิมทำให้เสียงที่เปล่งออกมาฟังยากยิ่งนักแต่กลับไม่เป็นอุปสรรคต่อฮารุได้

‘’งั้นเราก็เป็นเพื่อนกัน ไม่สิ เราคือเพื่อนที่ไว้ใจกันมากที่สุดนะคะ!’’ ฮารุพูดด้วยเสียงหนักแน่น

 ‘’อืม ฉันเป็นเพื่อนเธอ’’

แค่เพื่อนสินะ... แค่เพื่อนเท่านั้นเอง...

‘’อุวะฮะฮ่า! คุณแรมโบ้มาแล้ว! อ๊ะ เจ้าโง่เดระทำอะไรฮารุน่ะ!’’ แรมโบ้วัวน้อยห้าขวบวิ่งมาด้วยความเร็วสูงเมื่อเห็นโกคุเดระทำท่าเหมือนจะล็อคคอฮารุระหว่างทางที่กำลังจะไปซื้อท็อฟฟี่

‘’อ๊ะ แรมโบ้จัง’’ ฮารุโบกมือหยอยๆอย่างยากลำบากเพราะมีอีกคนที่ถ่วงเธอไว้นั่นเอง

‘’หน็อย เจ้าวัวบ้า’’ โกคุเดระบ่นมุบมิบเมื่อได้ยินสรรพนามที่แรมโบ้ใช้เรียกตน แต่หาได้ปรับเปลี่ยนท่าทีล่อแหลมของตนไม่ ด้วยคิดจะยั่วเจ้าเด็กน้อยเล่นนั่นเอง

‘’ออกไปจากฮารุนะ!’’ แรมโบ้ขึ้นมากระโดดดึ๋งๆบนหัวของโกคุเดระ แต่โกคุเดระหาได้มีปฏิกิริยาใดๆไม่ เขากัดฟันกรอดเพื่อทนกับความรู้สึกเจ็บและหนักตุ้บๆที่หัว

‘’แรมโบ้จัง อย่าทำอย่างนั้นสิคะ’’ ฮารุเอี่ยวตัวไปอุ้มแรมโบ้มากอดไว้ ทำเอาแรมโบ้ได้ใจรีบอ้อนฮารุทันที

‘’คุณแรมโบ้รักฮารุที่สุด! ไม่เหมือนเจ้าโง่เดระหรอก แบร่!’’ เด็กน้อยแลบลิ้นปริ้นตาให้กับโกคุเดระที่ค่อยๆเงยหัวและลุกขึ้นช้าๆ พร้อมสีหน้าไม่รับแขก

‘’คิดว่าคุณแรมโบ้จะกลัวรึไง!’’ แรมโบ้ทำใจกล้าทั้งๆที่มือเท้าที่เกาะอยู่กับเสื้อฮารุมันสั่นไปหมด

‘’เอ่อ คุณโกคุเดระ แรมโบ้จังเขายังเด็ก ยังไม่รู้เรื่องหรอกคะ’’ ฮารุเอ่ยด้วยสีหน้าหวั่นๆ

‘’เข้ามาเลย! ยังไงคุณแรมโบ้ก็จะอยู่กับฮารุ!’’ แรมโบ้เตรียมคุ้ยหาระเบิดที่ยามาโมโตะคิดว่าเป็นของเล่นในขยุกขยุยของตน แม้น้ำตาจะแทบร่วงเพราะความน่ากลัวของคนหัวเงินแต่ก็ต้องกัดฟันทนไว้เพราะไม่อยากเสียฟอร์ม

‘’คิดว่าฉันจะทำอะไรแกเล่าไอ้วัวบ้า!’’ โกคุเดระเสยผมอย่างเซ็งๆ ท่าทีน่ากลัวเมื่อกี้หมดไปสิ้นทำเอาฮารุและแรมโบ้โล่งอก

‘’ฮารุๆ คุณแรมโบ้อยากกินท็อฟฟี่’’ เมื่อหมดเสี้ยนหนามสำคัญอย่างโกคุเดระแรมโบ้ก็รีบอ้อนฮารุต่อทันที

‘’งั้นฮารุไปก่อนนะคะคุณโกคุเดระ ต้องพาแรมโบ้จังไปซื้อท็อฟฟี่’’ ฮารุลุกขึ้นยืนจากชิงช้าแล้วบอกลาลุคคลตรงหน้า ฝ่ายโกคุเดระก็ได้แค่เออออดูแรมโบ้แลบลิ้นปริ้นตาใส่ แล้วจากไปพร้อมกับฮารุหรือพี่สาวที่อุ้มอยู่นั่นเอง

‘’เจ้าวัวบ้าเอ๊ย’’ โกคุเดระพูดด้วยเสียงขบขันนิดๆ เมื่อนึกไปว่าแรมโบ้นั้นชอบฮารุด้วยคิดว่าอีกฝ่ายยังเด็กนัก

แต่ก็เพราะเด็กนั่นแหละ แกมันถึงได้น่าสงสารนัก...

โกคุเดระอดที่จะกังวลกับอนาคตของแรมโบ้ไมได้ เพราะเขารู้ว่ากาลเวลาจะเปลี่ยนหัวใจแรมโบ้ที่มีต่อฮารุไปทีละนิดๆจากพี่สาวกลายเป็นคนรัก แต่ถึงกระนั้นกาลเวลาก็คือกาลเวลา ไม่สามารถย้อนคืนกลับมาได้ แม้จะพยายามสักเท่าไหร่  และตอนนั้นเองที่เขาได้รู้ว่า ยังมีคนที่น่าสงสารมากกว่าเขาอยู่อีกหนึ่งคน...

หากนภาได้โอบอุ้มทุกสิ่งไว้...

ตะวันก็เปรียบเหมือนแสงสว่างของทุกสิ่งบนนภา...

หากแต่แสงนั้น หาได้ส่องถึงวายุและอัสนีไม่...

เพราะวายุได้แค่ปรากฏตัวยามนภามืด...

และอัสนีได้แค่ปรากฏตัวยามนภาคลั่ง...

ดังนั้น การที่ตะวัน วายุและอัสนีจะมาบรรจบกัน...

จึงเป็นไปไม่ได้...

นอกเสียจากว่า  จะฝืนชะตาตัวเอง...





__________________________

อร๊างงงง มาแบบสั้นๆอีกแล้ว
คิดว่าแต่งยาวไปมันจะยืดน่ะคะ ไม่รู้จะใส่อะไรลงไปอีก
หาบทให้ทูน่าไม่ได้ด้วย 555 (ขอโทษนะซือคุงแกไปสวีทกับเคียวโกะต่อเถอะ
ปล่อยให้ทางนี้มันรักสามเศร้า แกอย่ามาเพิ่มให้มันเป็นสี่เศร้าเลย 555) 
แต่จะว่าไปแล้วแต่งเองก็ยังขำเอง ตอนนี้มันรักสามเศร้าของ 1เด็กสาว 1เด็กหนุ่ม และ1เด็กน้อย (5ขวบ)



nu eng ♥