Fic : Reborn.} The Secret Inside... Me ll 5986 2786 L86

ลำดับตอนที่ #22 : chapter.17 ll การตัดสินใจของนภา

Chapter.17

ในยามวายุคลั่ง ตะวันจะห่างหาย...

ในยามอัสนีปรากฏ ตะวันไม่มีให้เห็น...

เห็นทีจะมีแต่เพียงนภา...

ที่ตะวันยอมให้อยู่เคียงข้าง... ตลอดไป

 “ท้องฟ้าวันนี้สวยจังเลยนะครับรุ่นที่สิบ...’’ เด็กหนุ่มผมสีเงินท่าทางสูงโปร่งล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงช้าๆก่อนจะหยิบไฟแช็คคู่กายมาจุดบุหรี่ที่คาบไว้

“เอ๋? ฉันว่าเหมือนฝนจะตกมากกว่านะ ลมก็แรงด้วยเหมือนจะมีพายุเลย’’ สึนะแหงนหน้ามองท้องฟ้าเบื้องบนที่เป็นสีม่วงหม่นๆในเวลาโพล้เพล้

“เพราะอย่างนั้นแหละครับมันถึงสวย...’’ คนผิวขาวขยับยิ้มมุมปากเล็กน้อยพอให้ได้เห็น

เพราะมีแค่เวลานี้เท่านั้นที่ตะวันและวายุอยู่คู่กันได้...

ก่อนที่วายุจะผลาญทำลายทุกสิ่ง และทำให้ตะวันหายลับไปในนภา...

“รุ่นที่สิบครับ...’’ โกคุเดระพูดเสียงเบาราวกับไม่ต้องการให้ใครได้ยินหากแต่สึนะเป็นคนหูดีจึงหันไปหาด้วยใบหน้าสงสัย

“...ไม่มีอะไรครับ’’ คำพูดนานาถูกกลืนหายไปในลำคอของโกคุเดระ เขาเม้มปากตัวเองแน่น และแน่นอนว่าการกระทำของเขาทำให้สึนะเข้าใจได้ในไม่ช้า

‘’จะถามเรื่องฮารุหรอ?’’ สึนะขยับยิ้มบางให้อีกฝ่ายก่อนจะใช้เท้าเขี่ยพื้นถนนเล่น

‘’เปล่าครับ เอ่อ... ยัยนั่น... สบายดีใช่ไหมครับ’’

‘’สบายดีสิ’’

‘’ครับ’’

‘’…’’

‘’…’’ บรรยากาศรอบข้างเงียบสงบไม่ไหวติงเมื่อไม่มีใครพูดหรือคิดจะทำอะไร โกคุเดระใช้หลังพิงกำแพงไว้ขณะที่พ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นระยะๆ

‘’โกคุเดระ นายคิดว่าฮารุชอบฉันจริงๆรึเปล่า?’’ สึนะถามออกไปอย่างตรงไปตรงมาทำเอาโกคุเดระเบิกตากว้างก่อนจะรีบตอบแทบไม่ทัน

‘’ชอบสิครับ ยัยนั่นน่ะ ทั้งรักทั้งชอบรุ่นที่สิบ พูดถึงแต่รุ่นที่สิบทุกวันเลย’’

’’ฮะฮะ งั้นหรอ...’’

‘’…’’ โกคุเดระนิ่งเงียบราวกับว่าสิ่งที่ตนเพิ่งพูดมันตอกย้ำหัวใจที่เป็นแผลลึกลงไปอีก

‘’ทำไม... ฉันถึงรู้สึกว่าฮารุไม่ได้รักฉัน... หรือว่าฉันคงจะคิดไปเอง’’

‘’ระ รุ่นที่สิบคิดไปเองแน่ๆครับ ยัยนั่นไม่มีทางไม่รักรุ่นที่สิบหรอกครับ’’ โกคุเดระตอบอย่างรวดเร็วทันทีที่สึนะพูดจบ

‘’รู้อะไรไหมโกคุเดระ?’’

‘’ครับ?’’

‘’บางทีฉันก็อดคิดไม่ได้ละนะ ว่าฮารุเขาคงชอบนาย’’

‘’…’’

‘’แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยกฮารุให้นายหรอกนะ ก็ฉันน่ะ รักฮารุเข้าจริงๆซะแล้วสิ...’’ สึนะพูดประโยคที่เห็นแก่ตัวออกไป แม้ว่าความรู้สึกผิดมันจะมีอยู่เต็มอกก็ตาม

‘’ยัยนั่นไม่มีทางชอบผมหรอกครับ ขนาดอยู่กับผมยังพูดถึงแต่ชื่อของรุ่นที่สิบตลอดเวลา ไม่ว่าจะทำอะไรยัยนั่นก็มักจะนึกถึงรุ่นที่สิบเป็นคนแรกเสมอ แม้กระทั่งเวลาหลับ ยังเพ้อออกมาเป็นชื่อของรุ่นที่สิบ... ฮะฮะ ตลกดีนะครับ’’ โกคุเดระพูดเสียงสั่นก่อนจะต้องเม้มปากตัวเองแน่น

‘’ผะ ผมขอตัวก่อนนะครับรุ่นที่สิบ จำได้ว่ามีธุระต้องรีบไปทำ ราตรีสวัสดิ์ครับรุ่นที่สิบ’’ โกคุเดระพูดบอกเป็นเสียงรัวแล้วก้มหัวให้คนตรงหน้าก่อนจะรีบวิ่งออกมา และนั่นทำให้สึนะต้องกุมหัวตัวเองแน่น

เขารู้ว่าเขามองไม่ผิด น้ำตาของโกคุเดระ...

ในเมื่อโกคุเดระเองก็รักฮารุมากขนาดนี้ แล้วเขาควรจะดึงดันรั้งเธอไว้ต่อไปน่ะหรอ?

เขากำลังทำอะไรอยู่กันแน่...

ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันแน่...

บอกจะตัดใจจากยัยนั่นแล้วร้องไห้ทำไม…

แล้ววิ่งมาที่นี่ทำไม...

ดวงตาสีมรกตที่พร่าเลือนของโกคุเดระเหม่อมองไปยังชิงช้าที่คุ้นเคย ภาพในอดีตของเขาและเธอคนนั้นซ้อนทับมาทำให้จิตใจเด็กหนุ่มสับสน

‘’บ้าเอ๊ย โธ่เว้ย!’’ มือแกร่งออกแรงชกไปยังเสาเหล็กของชิช้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยไม่สนใจกับความเจ็บปวดและเลือดที่ไหลลงมาราวกับว่ามันเป็นยาชาชั้นดี

เรื่องแค่นี้ทำไมยังลืมไม่ได้สักที ต้องทำยังไงฉันถึงจะลืมเธอได้สักที

ต้องให้ฉันเกลียดเธอใช่ไหม เธอถึงจะยอมหายไปจากความทรงจำของฉัน

‘’ฉันเกลียดเธอ มิอุระ ฮารุ!’’ ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังสั่นพร้อมกับหมัดหนักๆซึ่งไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ มือขาวบัดนี้มีบาดแผลเปิดกว้างมากมายแต่เขาหาได้สนใจไม่ โกคุเดระค่อยๆทรุดตัวลงนั่งพิงกับเสาเมื่อครู่อย่างอ่อนแรง

‘’ฉันเกลียดเธอ เกลียดเธอที่สุด มิอุระ ฮารุ!! ฮึก ฮึก’’ เสียงตะคอกดังลั่นเปลี่ยนเป็นสะอื้น โกคุเดระเอามือเปื้อนเลือดเปิดหน้าไว้ราวกับไม่ต้องการให้ใครมาเห็นสภาพน่าสมเพชเช่นนี้ แล้วปล่อยให้น้ำตาที่มีไหลมาพร้อมกับหยดเลือดแห่งความเจ็บปวด...

‘’ฮารุคงทำผิดมากจริงๆสินะคะ...’’

‘’ธะ เธอ!?!’’ ดวงตาแดงช้ำของโกคุเดระเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหูและร่างที่คุ้นตา

‘’เกลียดฮารุ ฮึก มากจริงๆสินะคะ...’’ คำพูดตัดพ้อของเด็กสาวพร้อมเสียงสะอื้นทำเอาโกคุเดระพูดไม่ออกเหมือนมีก้อนสะอึกมาติดอยู่ที่ตรงลำคอ

‘’คุณโกคุเดระจะโกรธจะเกลียดฮารุยังไงก็ได้…’’ ฮารุพูดพลางก้าวเดินมาหาเขาช้าๆฝ่ายโกคุเดระเองก็มองหน้าฮารุนิ่งดวงตาสีมรกตในยามนี้มีทั้งความอ่อนโยนและเจ็บปวดผสมปนเปจนแทบแยกไม่ออก

‘’…แต่อย่าทำร้ายตัวเองเลยนะคะ ฮารุ... ไม่มีค่ามากพอที่คุณโกคุเดระจะต้องทำอย่างนี้’’ ฮารุนั่งยองๆลงข้างๆโกคุเดระแล้วจับมือเปื้อนเลือดของเขาขึ้นมากุมแน่น

‘’…’’ ด้านคนที่ถูกกุมมืออย่างโกคุเดระมองหน้าฮารุอย่างพิจารณาอีกครั้งด้วยแววตาพร่าเลือนจากม่านน้ำตาของเขาเอง เด็กหนุ่มยกมือขึ้นช้าๆหวังจะซับน้ำตาให้คนตรงหน้า แต่บางสิ่งจากจิตใต้สำนึกทำให้เขาชะงัก

เธอเป็นของรุ่นที่สิบ... และฉันจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงของรุ่นที่สิบ ฉัน... ไม่มีสิทธิ์ที่จะรักเธออีกต่อไปแล้ว...

นับจากนี้ไปเธอคือผู้หญิงของรุ่นที่สิบ...

‘’อย่ามายุ่งกับฉัน!’’ โกคุเดระปัดมือของเด็กสาวออกอย่างไร้เยื่อใย เขากัดปากตัวเองแน่นแล้วมองอีกฝ่ายด้วยแววตาที่สั่นระริก ด้านฮารุเองก็นิ่งอึ้งกับการกระทำของอีกฝ่ายก่อนจะเผยรอยยิ้มบางที่ดูแล้วหมองหม่นเป็นที่สุด

‘’ขะ เข้าใจแล้วค่ะ คุณโกคุเดระคงจะโกรธฮารุจริงๆ งะ งั้นถ้าคุณโกคุเดระอารมณ์ดีวันหลังฮารุจะ...’’

‘’ฉันเกลียดเธอ! ต่อจากนี้ไปพวกเราเป็นแค่คนรู้จัก ไม่สิ เราสองคนอย่ารู้จักกันเลยจะดีกว่า!’’ เด็กหนุ่มตวาดลั่นทำเอาฮารุถึงกับผงะถอยหลังไปด้วยความกลัวก่อนที่เท้าเล็กๆของเธอจะยืนขึ้นแล้วค่อยๆก้าวถอยหลังช้าๆ

‘’ใช่สิคะ! คุณๆคนพากันเกลียดฮารุ! ฮึก ก็คนอย่างฮารุน่ะมันเลว แย่งแฟนคนอื่นเขาใช่ไหมคะ ฮึก ใช่ไหมคะคุณโกคุเดระ!’’  เด็กสาวตะโกนลั่นก่อนที่จะหันหลังแล้วออกวิ่งไปให้ไกลที่สุด

‘’ไม่ใช่อย่างนั้นนะฮารุ!...’’ โกคุเดระลุกยืนขึ้นหวังออกวิ่งตามแต่แล้วก็ต้องชะงักอีกครั้ง เมื่อเห็นเธอวิ่งไปไกลจนลิบตาแล้ว ซึ่งแน่นอนว่าเธอเองคงไม่ได้ยินที่เขาพูด

แล้วยังไงล่ะ?  ตามไปแล้วจะทำยังไง? จะพูดอะไรได้?...

‘’ฮึก ฮึก’’ โกคุเดระใช้มือปิดปากตัวเองแน่นหวังจะกลั้นเสียงสะอื้นที่น่าอายของตน

ดีแล้ว เธอเกลียดฉันน่ะดีแล้ว ผู้หญิงอย่างเธอ ฉันน่ะ... ก็จะเกลียดเธอด้วยเหมือนกัน

เขาตั้งมั่นกับตัวเองในใจแม้จะรู้ดีว่าไม่สามารถทำได้ก็ตาม...

‘’ฮึก ฮึก’’ เสียงสะอื้นดังขึ้นท่ามกลางถนนเปลี่ยวบรรยากาศมืดสลัวของเมืองนามิโมริมีเพียงแสงจากเสาไฟเท่านั้นที่ส่องสว่าง

ใครๆก็พากันเกลียดฮารุ ฮารุมันเป็นคนไม่ดี ฮารุ...

เสียงฝีเท้าสงบลงพร้อมกับร่างของเด็กสาวที่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นถนนอย่างอ่อนแรง

คุณสึนะอยู่ที่ไหน่กันคะ คุณสึนะ...

ฮารุมองไปทั่วบริเวณไม่มีแม้สักร่างเดินผ่านมาสายตาของเธอทอดมองไปยังบ้านหลังต่างๆที่ภายในบ้านยังคงเปิดไฟสว่าง ก่อนที่สายตาของเธอจะไปหยุดอยู่ที่บ้านที่เธอเพิ่งเดินจากมา... บ้านซาวาดะ

แม้แต่ที่นั่นเอง... ก็ยังมีคนเกลียดฮารุ... ที่ยืนของฮารุในตอนนี้อยู่ตรงไหนกัน...

ฮารุนึกตัดพ้อตัวเองในใจเมื่อนึกถึงบุคคลอีกคนหนึ่งหรือก็คือแรมโบ้หนุ่มที่ยังคงอยู่ในบ้านนั่นเอง

‘’ฮึก คุณสึนะคะ คุณสึนะ...’’ เด็กสาวเอ่ยชื่อคนที่เธอรักยิ่งไม่ขาดปาก ภาพรอยยิ้มอันอ่อนโยนของเขาผุดขึ้นมาในหัวของเธออยู่ตลอดเวลา

‘’ฮารุ?’’ เสียงอันคุ้นเคยของใครบางคนจากมุมมืดเรียกให้เธอหันขึ้นไปมองแล้วก็ต้องพบว่าเป็นคนที่เธอต้องการจะเจอมากที่สุด

‘’คุณสึนะ!’’ ฮารุกระโจนเข้ากอดสึนะแน่นราวกับว่าเป็นเด็กที่กำลังจะโดนแย่งของเล่น แรงสั่นสะอื้นจากกายของเด็กสาวทำให้สึนะเข้าใจได้ทันทีว่าเธอกำลังร้องไห้ เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นมาลูบหลังเธอเบาๆแม้จะยังไม่รู้ก็ตามว่าอะไรกันที่ทำให้เธอต้องร้องไห้

‘’ใครทำอะไรเธอฮารุ?’’ สึนะเอ่ยถามอย่างกังวลแต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น

‘’ฮึก ฮึก’’

‘’ฮารุบอกฉันสิ ใครทำอะไรเธอ’’ สึนะดึงฮารุออกมาประจันหน้ากันตรงๆ ใบหน้าของเธอในยามนี้ทำให้เขาเดือดผล่านได้ ทั้งสงสาร และโกรธแค้นคนที่ทำให้เธอต้องร้องไห้หนักขนาดนี้

‘’คุณสึนะ ฮึก รักฮารุใช่ไหมคะ?’’

‘’ฮารุ? ทะ ทำไมเธอถามแบบนี้’’ สึนะมองหน้าหญิงสาวอึ้งๆ ด้วยคิดว่าการกระทำของเขามันชัดเจนทุกอย่างแล้ว

ทั้งๆที่ฉันทุ่มเทเพื่อเธอขนาดนี้ รักเธอมากมายขนาดนี้...

‘’ฮึก ทำไมคะ ทำไมถึงมีแต่คนเกลียดฮารุ ฮึก เพราะฮารุแย่งคุณสึนะมาใช่ไหมคะ ฮึก ทั้งๆที่คุณสึนะยังคบอยู่กับเคียวโกะจังแท้ๆ ทุกคนเลยพากันเกลียดฮารุกันหมด คุณสึนะ ฮึก จะไม่เกลียดฮารุใช่ไหมคะ’’

‘’ฉันไม่มีวันเกลียดเธอได้หรอกฮารุ!’’ ดวงตาแดงช้ำของเธอทำให้สึนะดึงเธอมากอดแน่นอีกครั้งด้วยความสงสารและหวังว่ามันจะช่วยให้เธอไม่ต้องหลั่งน้ำตามากไปกว่านี้... เพราะนั่นคือสิ่งที่เขาไม่อยากเห็น

‘’ฉันรักเธอนะฮารุ เธอคือคนที่ฉันรักมากที่สุด ได้ยินใช่ไหมฮารุ ไม่ว่าใครจะคิดกับเธอยังไงแต่ฉันยังอยู่ตรงนี้’’ สึนะลูบหัวคนในอ้อมกอดเบาๆแล้วหลับตานิ่งราวกับกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง

‘’…พรุ่งนี้...’’ สึนะพูดด้วยเสียงจริงจังก่อนจะเว้นวรรคไปพักนึงเหมือนว่ากำลังชั่งใจอะไรสักอย่าง

‘’พรุ่งนี้ฉันจะไปขอเลิกกับเคียวโกะจัง’’ คำพูดประโยคเดียวของเด็กหนุ่มทำเอาดวงตาฮารุเบิกกว้างแล้วผละสึนะออกอย่างรวดเร็ว

‘’อย่านะคะคุณสึนะ! จะให้เคียวโกะจังต้องเจ็บปวดเพราะฮารุไม่ได้นะคะคุณสึนะ’’

‘’มันไม่ใช่เพราะเธอหรอกฮารุ... ยังไงมันก็ต้องมีสักวันที่ฉันจะต้องตัดสินใจอยู่แล้ว’’ สึนะเอื้อมนิ้วไปเกลี่ยเช็ดน้ำตาของเธอเบาๆ แล้วจ้องมองฮารุด้วยความรักใคร่

‘’และฉันเลือกเธอฮารุ’’

‘’…!’’

_________________________________________________

ตัดชึบ! ให้ค้างกันเล่นๆ ฮะฮะฮะ 'w' (ยิ้มใสซื่อ)
ตอนนี้น่าสงสารก๊กจริงๆ สงสัยหลังจากอ่านตอนนี้จบจะมีคนเกลียดทูน่าเพิ่มเป็นเท่าตัว
(แต่ทำไมไรท์เตอร์ถึงคิดว่าตอนนี้ทูน่ามันโค.ตรแมน+เท่มากเลยหว่า ฮ่าฮ่าฮ่า)


สำคัญ!
ฝากฟิคสั้นรีบอร์นเรื่องแรกของไรท์เตอร์ด้วย ฮะฮะฮะ (ยังไม่มีแบนเนอร์นะคะ ว่างๆจะทำ 'w')

Short fic Reborn' ll The Last Wish ll 5986(27) < < คลิ๊กโลด~!!!

+ ฟิคเรื่องนี้จะว่าดราม่าก็ไม่รู้ว่าได้ไหม แต่รับรองว่า 'ซึ้งกินใจ' แน่นอนค่ะ 'w'
 

nu eng