คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : chapter.22 ll มือคู่นี้ที่ปล่อยออกจากกัน
CHAPTER.22
เสียงนกกาเหว่าขับขานในยามเช้าลอยแว่วมา ฝูงวิหคบินตัดผ่านเส้นขอบฟ้าสีส้มเรืองรอง ดวงตาสีมรกตจับจ้องเหล่านกน้อยที่บินโฉบผ่านไป เสียงของมันช่างตรึงใจเขาเสียนี่กระไร… เป็นเสียงที่เศร้าและวังเวง
โกคุเดระพาร่างของตัวเองก้าวมาเรื่อยๆบนถนนที่แสนสงบไม่มีผู้คนพลุกพล่านของเช้าวันธรรมดาในนามิโมริ แน่นอนว่าคงมีอยู่ไม่กี่เหตุผลที่ทำให้เขาคนนี้ตื่นเช้าขนาดนี้ขึ้นมาได้ เด็กหนุ่มร่างโปร่งเดินลดเลาะมาตามเส้นทางจนใกล้ถึงจุดหมายที่คุ้นเคย แต่กลับต้องชะงักฝีเท้าไว้ก่อนถึงที่หมายเพียงหนึ่งเสาไฟฟ้ากั้นเมื่อสังเกตเห็นบุคคลที่เขาไม่คาดว่าจะได้เห็น
“รุ่นที่สิบ…?” โกคุเดระเอ่ยออกมาเพียงแผ่วเบาก่อนจะรีบหลบซ่อนตัวกับเสาไฟฟ้าต้นใหญ่ โดยไม่ให้อีกฝ่ายสังเกตเห็น เขาจะตกใจทำไมกันนะ… นั่นสิจะตกใจทำไม
ก็รุ่นที่สิบเป็นแฟนยัยนั่น จะมายืนอยู่หน้าบ้านแฟนมันแปลกตรงไหน
น่าจะเป็นอีกฝ่ายเสียอีกที่น่าจะตกใจมากกว่าถ้าได้เจอกับเขา คนที่ไมได้เกี่ยวข้องอะไรกับยัยนั่นเลยแม้แต่นิดเดียว…
โกคุเดระก้าวถอยออกมาช้าๆ พลางเหลือบดวงตาขึ้นไปมองหน้าต่างของบ้านหลังเล็กนั่นเป็นครั้งสุดท้าย
ยัยบ้า… อย่าให้รุ่นที่สิบต้องรอนานสิ
‘คลิ๊ก’ เสียงประตูบ้านที่ถูกเปิดออกทำให้ดวงตากลมโตของเด็กหนุ่มหันไปจ้องมองผู้ที่จะออกมา มือของเขาเย็นเยียบ… ไม่รู้เพราะเหตุใด คำพูดมากมายที่คิดว่าจะพูดกลับถูกกลืนหายไปทันทีที่ได้เห็นหน้าคนที่รอคอย
“คุณสึนะ” ฮารุเบิกตากว้างเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ที่หน้าบ้าน เธอเองก็เช่นกัน… สิ่งที่คิดว่าจะพูดกลับพูดไม่ออกมาเสียดื้อๆ อยากจะบอกบางสิ่งแต่ปากเจ้ากรรมกลับไม่ยอมเชื่อฟัง มีเพียงน้ำใสที่เอ่อคลอขึ้นมารอบดวงตาเท่านั้น
“ฮารุเธอหายไปไหนมา… หลบหน้าฉันทำไม” เสียงของเขาอ่อนลงเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพยายามหลบซ่อนดวงตาที่มีน้ำคลอเต็มหน่วย สึนะก้าวเข้าไปหาฮารุก่อนจะคว้ากระเป๋านักเรียนของเธอมาถือไว้
“ไปโรงเรียนกันเถอะนะ” มือของเขาคว้ามือเธอมาจับไว้ ฮารุไม่ได้ขัดขืน เธอเพียงเดินตามเขาไปเท่านั้น ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เธอไม่อยากปล่อยมือของเขา มือบางของเด็กสาวบีบมือของอีกฝ่ายแน่นขึ้นอีก
เธอไม่ได้อยากปล่อยคุณสึนะไป…
“คุณสึนะ พอเถอะค่ะ … ฮารุ… ฮารุน่ะ พอแล้ว…” เธอหยุดยืนนิ่งเอ่ยคำที่ไม่อยากจะเอ่ยที่สุดออกไป… คำจากลา…
“คุณสึนะอย่าเลิกกับเคียวโกะจังเลย ฮารุขอร้อง ฮารุไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ฮึก ฮารุไม่ได้อยากทรยศเพื่อนแบบนี้” สึนะมองฮารุยืนสะอื้นร้องไห้อยู่ตรงหน้า หัวใจของเขาปวดหนึบขึ้นมากับคำร่ำลาของเธอ
“กลับไปคืนดีกับเคียวโกะจังเถอะนะคะ ฮึก ฮารุไม่อยากรู้สึกผิดมากไปกว่านี้อีกแล้ว นะคะคุณสึนะ” เสียงของเธอสั่นเครืออย่างหนัก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มตวัดมองเด็กหนุ่มอย่างเว้าวอน หัวใจของสึนะอ่อนยวบเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายที่ยามนี้ดูทรมานมากเหลือเกิน แน่นอนว่ามันทรมานเขาด้วยเช่นเดียวกัน
“เธอไม่รักฉันแล้วหรอฮารุ” เสียงของเด็กหนุ่มดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันที่แสนโศกในยามเช้า ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังผู้หญิงที่เขารัก เขาไม่ได้คาดคั้น แค่อยากได้ฟังคำตอบของเธอ… เพราะมันอาจเป็นครั้งสุดท้าย
“อีกสิบปี ยี่สิบปี… ฮึก ถ้าเราได้เจอกันอีก ถ้าเรายังมีความรู้สึกดีๆให้กันอีก… เราคงได้รักกันจริงๆนะคะ คุณสึนะ” ฮารุคลายมือของตัวเองออกจากอีกฝ่าย กลายเป็นว่ามีเพียงมือของสึนะเท่านั้นที่ยังคงเกาะกุมเธอไว้อย่างหลวมๆ
“เธอไม่อยากเป็นเจ้าสาวของฉันแล้วหรอ ฮารุ” เสียงของเขาสั่นกับคำถามที่บีบคั้นหัวใจของเธอ ร่างทั้งร่างของเด็กสาวสั่นเทาราวกับจะแหลกสลาย สึนะได้แต่ยืนมองอย่างปวดใจ เขาอยากรั้งเธอมากอดปลอบ แต่ทำได้เพียงยืนนิ่ง… รอฟังคำตอบของเธอ
ดวงตาของเขาที่มองตรงมาอย่างลึกล้ำ ก่อนจะแห้งผาก และหมดหวัง… ทำให้เธอปวดร้าวราวหัวใจจะแตกสลาย
ต่อจากนี้… จะไม่มี คุณสึนะ อีกแล้ว
จะไม่มี… รอยยิ้มของคุณสึนะอีกแล้ว
จะไม่มี… ฮารุที่รอคุณสึนะอีกแล้ว
“ฮึก ฮารุจะไม่มีวันลืม ว่าความฝันของฮารุคือการเป็นเจ้าสาวของคุณสึนะ ฮึก จะไม่ลืมเด็ดขาด ว่าฮารุ… อยากเป็นเจ้าสาวของคุณสึนะ ฮึก จากนี้ และ ตลอดไป”
ลาก่อนรักแรกของฮารุ… ลาก่อนคุณสึนะ
ถ้าเราได้พบกันอีกครั้ง… ฮารุคงไม่มีวันลืมคุณสึนะได้
ฮารุจะจดจำช่วงเวลาและความรู้สึกเหล่านี้… ความรู้สึกที่ได้รักใครสักคน
มันช่าง… มากล้นเหลือเกิน
“เข้าใจแล้วล่ะ...” ดวงตาสีส้มของสึนะทอประกายอ่อน เขาส่งกระเป๋าคืนให้เธอ ก่อนจะเอื้อมนิ้วเรียวที่บัดนี้ว่างจากการถือกระเป๋าไปปาดน้ำตาให้เธอช้าๆ แล้วเลยไปแก้มนวล มือของเขาประทับแน่นอยู่ที่ใบหน้าของฮารุเนิ่นนาน ราวกับต้องการจดจำสิ่งนี้ไว้ให้ลึกที่สุดของความทรงจำ
ขอให้ฉันได้เจอเธออีกนะฮารุ… ขอให้เราได้พบกันอีกครั้ง
ณ ช่วงเวลานั้น… มือของเขาปล่อยออกจากเธอ
————————————————————————————
ฮืออออออ บอกตรงๆเลยว่าตอนที่เขียนบทนี้ไรท์เตอร์เชียร์สึนะ เชียร์สึนะสุดใจขาดดิ้นเลย
ทำไมบทดราม่าของเจ้าห่วยมันเศร้ากว่าใครๆอีกล่ะเนี่ย
พอคิดถึงเรื่องที่ว่าฮารุรักสึนะมากแค่ไหน การจะเขียนให้สองคนนี้จากลากันมันยากจริงๆค่ะ
(รอดูกันต่อไปว่า จะลาชั่วคราว หรือลาขาดตลอดกาลไหม แล้วสึนะกับเคียวกะจะกลับมาคบกันหรือไม่ แล้วเจ้าวัวบ้าจะดราม่าน้ำตาซกอีกนานแค่ไหน แล้วก๊กคุงสุดเถื่อนจะเป็นอย่างไร รอลุ้นตอนต่อไปนะคะ!)
nu eng
ความคิดเห็น