[SHINee] All of Shot Fiction! [By B.D]

ลำดับตอนที่ #1 : [SF: JongKey] 12:34 Noting better than that

SHINee Shot Fiction

[12:34]

—• Nothing better than that •—

Couple: Jongkey [Jonghyun x Key]

Author: Butterfly Destin [B.D]

Rate: PG

Talk: ฟิคคู่ Jongkey เรื่องแรกในชีวิต ๕๕+ ระยะหลังนี่รู้สึกว่าจะติดฟิคจงคีย์เป็นพิเศษ (อนึ่งว่าฟิค 2 มิน ไม่มีให้อ่านแล้วงั้นสิ - -;;) แอบสั้นนิดนึงเนอะ แต่งเพราะความเวิ่นเว้ออะ ๕๕๕+ ชอบไม่ชอบก็ติชมตามสบายค่ะ [ลงใน SHINeeTH นานแล้วเพิ่งเอามาลงใน Dek-d ๕๕]

BGM: 12:34 Nothing better than that - TVXQ

[12:34]

—• Nothing better than that •—

                                .....“พี่จงฮยอน”.....

                        .....“คิม จงฮยอน ตื่นเถอะ”.....

                        แพขนตาหนากระพริบถี่ขึ้นตื่นท่ามกลางความมืดสนิทของห้องสีเหลี่ยมผืนผ้ากว้าง ๆ มือใหญ่เอื้อมไปสัมผัสพื้นที่ว่าง ๆ ข้างกายอย่างเคยชิน

                                หากแต่กลับ......

                        .....ว่างเปล่า.....

                        ร่างโปร่งค่อย ๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมาจากเตียงกว้างอย่างยากลำบาก มือหนาขยี้หัวตัวเองอย่างมึน ๆ อีกข้างคลำหานาฬิกาปลุกคู่ใจที่เอามาวางไว้ใต้หมอนได้ซักระยะหนึ่งแล้ว

                                ......ก็ตั้งแต่ไม่มีคนปลุก

                                ติ้ด!

                                [12.34 AM]

                                แสงไฟสีขาวของตัวเรือนสว่างขึ้นเมื่อยามใช้นิ้วสัมผัส เสียง ‘ติ้ด!’ ดังขึ้นทันทีเมื่อตัวเลขนาทีของมันเปลี่ยนไป คิม จงฮยอน วางนาฬิกาลงไว้ที่เดิมอย่างไม่ใส่ใจ ร่างโปร่งลุกขึ้นจากเตียงอันเป็นที่พึ่งพิงหลักของชีวิตในปัจจุบัน เดินอ้อมไปที่ปลายเตียงเพื่อควานหาสวิตซ์ไฟในความมืด

                                คลิก!

                                ห้องที่เคยมืดสนิทสว่างไสวขึ้นมาในทันควัน

                                แสงสว่างขาว ๆ ทำให้หลาย ๆ อย่างเริ่มชัดเจนขึ้นมาในสายตา ห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดกว้างมีเตียงขนาดสองคนนอนตั้งอยู่ตรงจุดกลาง ด้านข้างมีโต๊ะโคมไฟเล็ก ๆ ปลายเตียงมีทีวีจอใหญ่ เกมเพลย์สเตชั่นที่ยังไม่ได้เก็บไว้เข้าที่ ซีดีหลาย ๆ แผ่นวางระเกะระกะอยู่ทั่วไป ทางซ้ายเป็นกระจกหน้าต่างขนาดใหญ่ที่ถูกผ้าม่านสีครามทึบคลุมไว้ ด้านขวามีโต๊ะขนาดเล็ก และราวแขวนรูปที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีถึงอาชีพของเจ้าของห้อง ใกล้ ๆ กันนั้นมีห้องน้ำและห้องมืดสำหรับอัดรูปอยู่ไม่ไกลกัน

                                .....ทุก ๆ วันไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากสามเดือนที่ผ่านมา

                                เจ้าของนัยน์ตาเศร้าหม่นผู้เป็นหนึ่งชีวิตเดียวที่อาศัยอยู่ในห้องเสยผมอันแสนยุ่งเหยิงของตัวเองขึ้นอย่างรำคาญ สองขาก้าวเข้าไปหามุมโปรดของตน มือใหญ่เอื้อมไปสัมผัสรูปถ่ายโพรารอยด์ใบหนึ่งเบา ๆ

                                .....ใบหน้าของใครบางคนกำลังโอนถ่ายเข้ามาในมโนสำนึกอย่างช้า ๆ

                                โครงหน้ารีมน ดวงตาสุกใส ผิวขาวผ่อง ริมฝีปากสีอิ่ม รอยยิ้มที่งดงามราวกับนางฟ้า ทุก อปกิริยา ที่ทำให้เค้าราวกับตกอยู่ในห่วงมนตร์สะกด

                                .....จงฮยอนแย้มยิ้มเศร้า

                                รูปทุกใบที่ร้อยเรียงอยู่นั้นคือความทรงจำที่มีเพียงเค้ากับ ‘คีย์’ เท่านั้นที่สร้างร่วมกัน

                                .....ผู้ชายที่งดงามราวกับนางฟ้าคนนั้น ‘เคย’ เป็นคนรักผมเมื่อนานมากแล้ว.....

                                สามเดือนมาแล้วที่เค้าต้องตื่นมาในเวลานี้ สามเดือนมาแล้วที่เค้าเอาแต่นั่งเฝ้ามองรูปภาพเหล่านี้ สามเดือนมาแล้วที่เค้าไม่ได้ยินเสียงใส ๆ คอยปลุกเค้าอย่างเคย

                                ร่างโปร่งละสายตาจากรูปที่ตนแสนคุ้นเคย มือใหญ่หยิบผ้าเช็ดตัวที่พาดไว้กับเก้าอี้ใกล้ ๆ ตัวขึ้นมาพาดไหล่ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปดังเช่นปกติ

                                ซ่า!

                                สายน้ำกระจุกใหญ่ค่อย ๆ พ่นออกมาจากฝักบัวตัวเดิม ไหลผ่านกลุ่มไรผมดำสนิท ปะทะกับใบหน้าหล่อมน ร่างกายกำยำ ก่อนจะตกลงสู่พื้นพร้อม ๆ คราบเหงื่อไคลมากมายอย่างที่ควรจะเป็น จวบจนแม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแล้ว จงฮยอนก็ยังคงหลับตาพริ้ม ยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่เช่นนั้น

                                “คีย์สระผมให้นะ!”

                        “เอาสิ! ถ้าไม่สะอาดล่ะก็ พี่จะจับคีย์อาบน้ำด้วยกันซะเลยดีมั้ย?”

                        “บ้า!”

                                เค้าจะต้องรอให้ใครมาสระผมให้ล่ะ?

                                .....ในเมื่อคน ๆ นั้นไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว

                                “รูปนี้สวยมั้ยคีย์?”

                        “ทุกรูปที่พี่ถ่ายน่ะ สวยและมีความหมายสำหรับผมเสมอ”

                                หยาดน้ำตามากมายกำลังไหลรินไปพร้อม ๆ กับสายน้ำที่ปะทะผ่าน ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นหรือลมหายใจที่ติดขัด

                                มีเพียงอณูความเศร้าที่ถ่ายถอดออกมาผ่านม่านความรู้สึก

                                ห้าสิบนาทีผ่านไปกับกิจวัตรประจำวันเบื้องต้นของเค้า เสื้อยืดคอวีสีเทาเป็นตัวเลือกที่เค้าตัดสินใจได้ในวันนี้ ยีนส์สีดำเองก็ถูกรื้อมาใช้อย่างเคยเพราะไม่รู้สึกว่ามีอะไรอย่างอื่นน่าใช้

                                “วันนี้วันอังคารนะ พี่ต้องใส่สีชมพูสิ!”

                        “บ้าน่า! มันไม่เหมาะกับพี่หรอกนะ”

                        “หรือพี่จะไม่ใส่ฮะ!”

                        “ใส่จ้า!...ใส่”

                                เสื้อสีสดอันเป็นความทรงจำหนึ่งปรากฏให้เห็นสู่สายตา จงฮยอนวางตัวเลือกแรกทิ้งไว้ แล้วเลือกที่จะหยิบตัวเลือกในความทรงจำมาสวมใส่แทน ร่างโปร่งมองหาเชิ้ตขาวเข้ารูปอีกตัวก่อนจะหยิบมันมาสวมทับ ตาคู่สวยจ้องมองตัวเองผ่านกระจกตู้เสื้อผ้าอย่างนึกขำ

                                .....เค้าไม่ใช่คนที่เหมาะกับสีชมพู แต่เค้ากลับชอบมัน.....

                                .....เพราะอะไรกันนะ?

                                จงฮยอนเลือกที่จะออกไปจากห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าแห่งเดิม ร่างโปร่งก้าวเดินเข้ามาในครัวเรื่อยเปื่อย มือหนาเอื้อมหยิบถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอันเป็นอาหารหลักตลอดสามเดือนลงมาเปิดออก ใส่เครื่องปรุงตามสูตรที่เคยทำมาตลอด กดปุ่มเปิดที่กาต้มน้ำ แล้วยืนรอ

                                สายตาของเค้าเหม่อมองไปยังตู้เย็นตู้เดิม ตู้เย็นสีดำสนิทที่เค้าเพิ่งซื้อมาเมื่อปีที่แล้ว ตู้เย็นที่เต็มไปด้วยกระดาษโพสอิสเจ็ดสีเรียงเป็นระเบียบ ลายมือยุ่ง ๆ ที่มักจะเขียนข้อความยาว ๆ ทิ้งไว้ให้เค้าทุกครั้งที่หายไปโดยไม่บอกกล่าว

                                “...วันนี้วันที่เท่าไหร่กันนะ?...”

                                เร็วเท่าสมองคิด คิม จงฮยอน ยกนาฬิกาข้อมือสีขาวขึ้นมาตรวจเช็ควันเวลาตามที่ตัวเองเอ่ยถามขึ้นมาในใจ

                                [Sat 5 October]

                                นิ้วเรียวสะกิดโพสอิสสีม่วงอ่อนอันล่าสุดออกมาจากอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ประจำครัว ตาคมไม่ใส่ใจจะมองวันเดือนปีที่เขียนติดไว้ตรงหัวมุมขวา หากแต่กลับทอดมองข้อความที่กลางหน้ากระดาษแผ่นเล็กใบนั้นต่างหาก

                                ถึง คิม จงฮยอน คนขี้เกียจ!

                                    วันนี้ผมมีเรียนเช้า ทำให้ไม่มีเวลาปลุกคนขี้เซาหลังยาวอย่าง

                        พี่ เพราะฉะนั้นคีย์กุนคนสวยจึงขอเขียนสารสั่งอะไรไว้ซักสองสามอย่าง

                        อาหารเที่ยง (ผมไม่คิดว่าพี่จะตื่นเช้าอยู่แล้ว!) ผมแช่พาสต้ากับน้ำองุ่นคั้น

                        ไว้ในตู้เย็น อย่างลืมเอาออกมาอุ่นทานด้วยล่ะ (ทานข้าวเสร็จต้องล้างจาน

                        ทันที!)ผ้าที่พี่ดองไว้เมื่ออาทิตย์ก่อนกรุณาซักเอง ผมแยกผ้าสีกับขาวไว้ให้

                        แล้ว

                                                                        ปล.แล้วตอนเย็นไปดูหนังกันนะ!

                                                                                                คีย์

                                หลายครั้งเหมือนกันที่คนตัวเล็กลืมที่จะเขียนกระดาษแผ่นน้อยไว้ให้เค้าแล้วหายไปเฉย ๆ และก็จะเป็นทุกครั้งที่จงฮยอนจะต้องรู้สึกแทบคลั่ง กระวนกระวาย และเป็นกังวล

                                .....เพราะกลัวว่าร่างบางนั้นจะหายไป

                                หากทว่าสามเดือนมานี้ สามเดือนที่ต้องใช้ชีวิตโดยไม่มี คิม คีบอม สามเดือนที่ไม่มีโพสอิสอันใหม่ สามเดือนที่ไม่มีใครทำอาหารดี ๆ ไว้ให้กินยามเช้า สามเดือนที่ไม่ได้ปรับเปลี่ยนวงจรชีวิตซ้ำซากของตน

                                สามเดือนที่ไม่มี ‘คีย์’

                                ครั้นกว่าจงฮยอนจะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปถ้วยเล็กเสร็จ นาฬิกาเรือนงามก็ตีเวลา หกโมงครึ่งได้แล้ว ร่างโปร่งจัดการเก็บโต๊ะที่สกปรกของตนให้เรียบร้อย ล้างช้อนส้อม เปลี่ยนถุงถังขยะ แยกผ้าเตรียมซัก กิจกรรมที่เพิ่งเริ่มทำจนชาชินมาได้สามเดือนนั้นต่างซึมซ้ำเข้าไปในอณูนิสัยราวกับมีใครบางคนได้พร่ำบอกอยู่ทุกวัน

                                ติ้ด!

                                9:00 PM

                                 ครืด!!!!!

                                ม่านสีครามขุ่นถูกเปิดออกพอให้ห้องนอนใหญ่ได้รับแสงจากอรุณใหม่อย่างเต็มที่ หากแต่หมอกหนาที่ยังคงปกคลุมอาณาเขตภายนอกอยู่นั้นออกจะเป็นปัญหาอยู่ซักเล็กน้อย แสงสว่างที่ว่าจึงยังดูมัว ๆ ดังเช่นช่วงย่ำรุ่ง

                                จงฮยอนทอดมองอุปกรณ์สื่อสารคู่ใจที่แน่นิ่งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงอย่างเคยชิน

                                .....รออะไรอยู่เหรอ? คิม จงฮยอน

                                หากจะได้รับซักข้อความจากคนที่คิดถึงคนนั้น หากจะมีแม้ซักมิสคอลจากใครที่เค้าปรารถนาจะเจอมากที่สุดคนนั้น หากวันเวลาเหล่านั้นจะย้อนกลับมาอีกครั้ง

                                .....หากเค้าไม่ได้เกิดมาเป็น คิม จงฮยอน ที่รัก คิม คีบอม…..

                                มือหนาเอื้อมไปหยิบเจ้าโทรศัพท์เครื่องเล็กนั้นใส่กระเป๋า แล้วเดินออกไปหยิบเสื้อโค้ทตัวใหญ่ที่แขวนไว้หน้าประตูมาสวม พลางก้าวเดินออกไปจากสถานที่ที่ตนเรียกว่าบ้านมาได้หลายปีแล้ว

                                “.....”

                                ฤดูหนาวของเดือนตุลาคมนั้นเค้าว่ายังเป็นเพียงแค่การเริ่มต้น หากแต่ลมหนาวที่พัดผ่านไปมารอบตัวกลับเรียกแรงสั่นเบา ๆ ได้จากร่างกายที่ภูมิใจหนักหนาว่าแข็งแรงได้อย่างชะงักงัน

                                .....ครั้งสุดท้ายที่เค้าออกกำลังกายมันเมื่อไหร่กันนะ?

                                จงฮยอนจำไม่ได้เสียแล้ว ตั้งแต่มีความเหงามาเป็นเพื่อนข้างกาย เค้าก็จำไม่ได้แม้แต่ชีวิตประจำวันเดิม ๆ เรื่องที่เค้าควรทำ ไม่ควรทำ เพื่อนฝูง หรือญาติพี่น้องที่มีอยู่เพียงน้อยนิด

                                .....ในหัวเค้ามีเพียงความทรงจำที่เกี่ยวกับ ‘คีย์’ เท่านั้น…..

                                ผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกทิ้งให้อยู่อย่างลำพัง ผู้ชายคนหนึ่งที่เอาแต่นั่งมองภาพเก่า ๆ ของความทรงจำเมื่อวันวาน ผู้ชายคนหนึ่งที่มักคิดเองเออเองไปทุกวันว่ายังได้ยินเสียงหวานของใครคนนั้นเฝ้าปลุกอยู่ทุกย่ำเช้า

                                ผู้ชายคนนั้น ‘คิม จงฮยอน’

                                “พี่จงฮยอน!”

                        “หืม?”

                        “ทำไมไม่ใส่ถุงมือ!?”

                        “ก็พี่ลืมเอามานี่หน่า”

                        “เพราะงี้ไงคีย์ถึงต้องคอยเตรียมไว้ให้พี่ตลอดน่ะ อ่ะ..เอาไปเลย!”

                                จงฮยอนถูฝ่ามือเปลือยเปล่าทั้งสองข้างไปมาแรง ๆ อยู่สองสามหน ในใจนึกบ่นตัวเองอยู่ไม่น้อย

                                “...เมื่อไหร่จะเลิกนิสัยขี้ลืมแบบนี้ซักทีนะ?...”

                                ครั้นพอเดินไปถึงหน้าร้านดอกไม้ที่มักจะเปิดในช่วงเช้าของทุกวัน ขาทั้งคู่ของจงฮยอนก็หยุดเคลื่อนไหว สายตาของเค้าสะดุดเข้าให้กับช่อลิลลี่สีสวยที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางร้าน ริมฝีปากหยักแย้มยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินเข้าไปขอซื้อสินค้าที่ถูกใจจากพนักงานโดยไม่ต้องคิดนาน

                                “เวลาเราเดทกันคีย์อยากได้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่า?”

                        “หืม? เจอหน้ากันทุกวันยังมามีถาม”

                        “ไม่ใช่ ๆ ในโอกาสพิเศษน่ะ”

                        “คีย์ชอบลิลลี่ ขอลิลลี่ซักช่อกับ คิม จงฮยอน ห่อใส่กล่องก็พอ”

                        “งั้นคีย์ก็ห่อตัวเองใส่กล่องให้พี่ก่อนสิ!”

                        “บ้า! ถ้างั้นผมก็เสียเปรียบน่ะสิ!”

                        จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมจากลิลลี่ช่อสวยเบา ๆ ขาทั้งคู่ออกเดินต่อไปเป็นจังหวะอย่างมั่นคง ไม่นานนัก คิม จงฮยอน ก็เดินมาหยุดที่หน้าปะติมากรรมคาธอลิคทรงสวย ร่างโปร่งย่อตัวลงแล้วเอนหลังพิง ช่อลิลลี่ถูกวางไว้ข้างตัวพร้อมกับกล่องกำมะหยี่สีชาดที่เค้าเพิ่งจะควักออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ทตัวใหญ่เมื่อซักครู่

                                 “คีย์เป็นรักเดียวของพี่เสมอน่ะแหละ รู้มั้ย?”

                                “.....”

                                “ให้พี่ได้รอคีย์เถอะนะ”

                                “.....”

                                “ให้พี่ได้รักคีย์ต่อไป”

                                “.....”

                                “เพราะไม่มีตอนไหนที่พี่จะมีความสุขไปกว่าตอนที่เราอยู่ด้วยกันอีกแล้ว”

                                “.....”

                                .

                                .

                                .

                                .

                                .

                                “...รัก...”

                        .

                                .

                                .

                                .

                                .

                                ลมหนาวกระซิบแผ่วที่ข้างหู

                                “.....”

                                เปลือกตาทั้งสองข้างของจงฮยอน ค่อย ๆ ปิดสนิท

                                .....ถึงคีย์จะจากเค้าไปแล้ว…..

                                …..แต่สัญญารักของเค้าจะมั่นคงตราบชั่วนิรันดร์.....

                                ติ้ด!

                                [12.34 PM]

                                Nothing better than that

                                [END]

 END TALK: จงคีย์เรื่องแรก!!! จบแล้ว T^T รู้วึกว่าเหมือนฟิคจงเพ้อเฉย ๆ แฮะ เหอะ ๆ ปกติแล้วแต่งแต่ 2มิน (โดยมีคู่รองเป็นอนคีย์ อะไรทำนองนั้น) อยากแต่งจงคีย์มานานแล้วเพราะชอบมากเหมือนกัน หลังจากฟัง 12:34 [Nothing better than that] ก็แบบว่าได้อารมณ์บางอย่าง กอปรกับช่วงนี้บริโภคฟิคจงคีย์หนักไปหน่อย 55+ สำหรับฟิคเรื่องนี้ออกแนวจะเวิ่นเว้อซะส่วนใหญ่ มีแค่บทจงล้วน ๆ เลย พอเข้าใจ ความหมายที่ต้องการสื่อกันรึเปล่า? เรื่องนี้ไม่มีสเป จบแบบนี้ และ แบบนี้ [ย้ำเพื่อ?] คีย์จากไปยังไงน่าจะรู้กันเนอะ หลังจากอ่านเสร็จแล้วรู้สึกยังไงกันมั่ง ไอเราก็แต่งฟิคแนวพร่ำเพ้อครั้งแรก แอบกลัวว่าคนอ่านจะไม่เข้าใจ ศัพท์เศิบอะไรก็ไม่ค่อยจะเลิศ ยังไงก็แนะแนวกันได้ฮะ ^__^

ปล.ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านและร่วมคอมเม้นให้กำลังใจฮะ*

ปล.2 Kiss จะเสร็จเเล้ว!!

Music Playlist at MixPod.com