คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1.1
ปลายเท้าเรียวไร้รอเท้าย่อลบันไหนีไฟาั้นสิบสอออนโมิเนียมในย่านธุริ ในมือ้าหนึ่ถือระเป๋าถือ และยัใ้นิ้วนาับนิ้ว้อยเี่ยวสายรอเท้าส้นสูห้านิ้ว ส่วนมืออี้าับราวบันไ ันพลับันไ อนนี้เธอเหนื่อยหอบยิ่ว่าวิ่มาราธอนนับสิบิโลเมร ืนยัสวมส้นสูวิ่ลบันไ มีหวัไ้บันไอหัายแน่
พระพายปาเหื่อไหลผุามไรผม วหน้าสวยหวานแทบไร้เรื่อสำอาแ่ เพราะเพิ่ื่นนอนเมื่อสิบนาทีที่แล้ว และวิ่ออมาาห้อเพื่อนหนุ่ม เมื่อืนเธอับเพื่อนไปื่มันลอผับเปิใหม่นผับปิ และระเวนส่เพื่อนที่เมาแอ๋ามบ้าน ว่าะพาันลับมาถึอนโ็ปาเ้าไปีสาม และื่นอีทีอนบ่ายสอโม ีที่วันนี้เป็นวันหยุึไม่้อลาร่าอมบี้ไปทำาน ั้ใะนอนยันเย็น แ่็้อื่น เพราะลุ รปภ.โทร.มารายานว่าป้าอเธอมาหา!!
ไม่เสียแรที่เธอับปาัอยื้ออินมาให้รปภ.และแม่บ้านออนโบ่อยๆ ึไ้รับารูแลอย่าีเป็นพิเศษ รวมถึรั้นี้้วย
วามริแล้วเธอ็ไม่อยาหลบหน้าุป้านัหรอ ถ้าไม่ใ่เพราะวันนี้มีนัสำัที่เธออยาะเบี้ยว เลยปิโทรศัพท์มือถือ ทำเนียนๆไปว่าลืมนัอุป้า
ป่านนี้ปาัมารับหน้าุป้าอเธอที่ล้อบบี้ เพราะถูโทร.ิเหมือนัน เธอแอบอโทษที่ทำให้เพื่อนลำบา
เธอิหาทาหนีทีไล่ พลามอประูหนีไฟั้นหนึ่ที่เื่อมับลานอรถ ออาบันไหนีไปไ้ านั้น่อยเินไปโบแท็ี่หน้าอนโ ิ่หนีไปหลบอยู่ที่อื่นสัพั รอให้ปาัโทร.บอว่าุป้าเธอลับไปแล้ว ่อยลับมา
แผนารแยบยลว่านี้ไม่มีอีแล้ว...
หิสาวระหยิ่มยิ้มย่อับแผนารสุล้ำ มือเรียวที่ปลายนิ้วแ่สวยามเปิประูออไป ถึับะั รอยยิ้มบนใบหน้าหายวับลายเป็นอ้าปา้าทันที
“ะ ุป้า...”
สรีวัยลานออรหน้ายิ้มเย็น ยื่นธนบัรใบละพันให้แม่บ้านไป หันมาหาหลานสาวัวีที่ิะเบี้ยวนัทานอาหารเย็น
“ิว่าันไม่รู้หรือไว่าแมาหลบอยู่ที่นี่น่ะ ยายัวี”
่อนหน้านี้สมสมรเอปาัที่พาึ้นไปามหาหลานสาวบนห้อ แ่ไม่พบ เธอึบอว่าะลับ ให้เพื่อนหนุ่มหัวใสาวอพระพายวาใ พอลับา็ถามแม่บ้านว่าเยเห็นพระพายหรือไม่ พร้อมให้ทิปเล็น้อย ฝ่ายนั้นเลยบอเสียหมเปลือ ึมาัพระพายรนี้
“พายำลัะไปหาุป้าพอีเลย่ะ ใรันเลย แหม...มารับพายถึที่นี่ เอร์ไพร์สมา่ะ”
หลานสาวียิ้มประบ หัวเราะแหะๆ แ่นเป็นป้าไม่ยิ้ม้วย ่อนะลาัวหลานสาวัวีึ้นรถ
“เื่อแัน็มีเาอบนหัวแล้วย่ะ มานี่เลย! หนอย...โทร.ไป็ปิเรื่อ นี่ถ้าันไม่มาาม้วยัวเอ แเบี้ยวนัทานอาหารับุหิทิพย์วรรสินะ”
“โอ๊ย! พายเ็บนะะป้า ับแนเบาๆหน่อยสิะ” หิสาวโอรว เินามแรลาอผู้เป็นป้าไปที่รถยน์ันหรู ยาะหนีไ้เหมือนเย
“อย่ามาสำออยนะยะ อย่าินะว่าันรู้ไม่ทันแน่ะ” สมมสรัอนเ้าเล่ห์
พระพายหน้าอ้ำ นี่ป้าอเธอเอาริเหรอเนี่ย...เมื่อไหร่ะหยุวามั้ในี้สัที็ไม่รู้ เรื่อับู่เธอับลูายุหิุนายเพื่อนๆอุป้า
่อนหน้านี้เธอรอพ้นาารหมั้นหมายับหม่อมราวศ์เลอมานมาอย่าหวุหวิ เพราะฝ่ายนั้นไปทำนาเอสาวท้อน้อยุิารหมั้นหมายับพระพาย เพื่อไปแ่านับเ้าหล่อน านแ่านัให่โระับประเทศ มีสื่อหลายแนทำ่าวมามาย
่อมาไม่นานพระพายเินทาไปศึษา่อในระับปริาโท้านบริหารที่อเมริา นมีเสียุบิบามมาว่าเธอบินไปเลียแผลใที่โน่น
ทั้ที่วามริแล้วเธอเรียมพร้อมไปศึษา่อที่อเมริาไ้สัพัแล้ว ่อนหน้านี้สมสมระให้หมั้นับเลอมาน่อนไปเรียน่อ้วย้ำ พอยเลิานหมั้น พระพายแทบอยาุพลุลอให้อิสรภาพอัวเอ หลุารทอสัที
สอปีานั้นพระพายเินทาลับเมือไทย และ้อมาเอับววนเิมๆนไ้
“ุป้า็รู้ว่าพายไม่อยาไปทาน้าวับุหิทิพย์ระย้านั่น ไหนะลูายเาอี”
เ้ามานั่ในรถไ้ พระพายเอนพิเบาะ เล่นโทรศัพท์ระบายวามลัลุ้มที่้อไปนั่ทาน้าว และปั้นหน้าเป็นผู้ีทุระเบียนิ้ว
“ุหิทิพย์วรรย่ะ!” สมสมรแ้ให้ ้อนใส่หลานสาวที่ไหวไหล่ไม่ใส่ใาแทบลับ
“ุป้าไม่ลัวว่านอื่นะหาว่าพายลับมาไทยไม่เท่าไหร่ ็้อแ่ะับผู้ายเหรอะ” พระพายถามามร ่าาเมื่อ่อนที่เธอ่อน้าสบปาำ พอลับา่าประเทศ ไ้มีอิสระ เห็นวันธรรมหลาหลายนลายเป็นนล้าัถามามร แ่ไม่หยาบาย
“มัน็ไม่ไ้แย่ว่าที่เป็นนัหรอ” ว่าพลาปรายามอหลานสาวล้ายูหมิ่นเล็น้อย นถูมอผินหน้าออทาหน้า่า มอรถราที่วิ่ไปมา ึรามบ้าน่อ ่อนประายาบาอย่าไว้ ฝืนพู้วยน้ำเสียสใสไม่ยี่หระ่อสิ่ใ
“แหม...ไม่ีเหรอะ มีประสบาร์ีวิโโน ไม่้อปรับัว ไม่้อสอนอะไรมา ผู้ายน่าะอบนะะ”
“ยายพาย!!”
“พายไปทาน้าว นับออะไรเทือนั้น็ไ้่ะ แ่ถ้าุหิ หรือลูายไม่อบใพายึ้นมา มัน็ไม่ใ่วามผิอพายนะะ” พระพายัสินใยุิสรามน้ำลายที่อาะเิึ้นในอีไม่ี่นาที้าหน้า เธอ็ไม่อยามีปาเสียับสมสมรนัหรอ
สอป้าหลานหันหน้าไปนละทา บรรยาาศในรถเียบละทันหันนน่าอึอั นับรถแทบไม่ล้าหายใแร เระสะเทือนไปทั้ัน ไ้แ่ลอบมอระหลั ูเ้านาย่าวัยปั้นปึ่ใส่ันไ้แ่ลอบถอนหายใเบาๆ
ความคิดเห็น