Fic Miraculous ladybug มหัศจรรย์ปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #1 : จิ้งจอกมหัศจรรย์ตอนที่1: สวัสดีค่ะ...ฉันไดอาน่า ซีมัวร์ อายุ6ขวบอีกครั้ง!?

*ใครอ่านตอนเดิมที่แล้วก็ลืมๆไปซะนะ นักเขียนรู้สึกมันยังไม่ใช่อ่ะเลยรีไรท์ใหม่...เรื่องจะดำเนินอย่างไม่เร่งรีบนะคะ อยากให้รู้จักตัวละครให้มากขึ้น*

ณ ห้องผ่าตัดฉุกเฉิน ในโรงพยาบาลxxx กรุงปารีส

คนที่รออยู่ข้างนอกห้องผ่าตัดเต็มไปด้วยความตึงเครียด และความวิตกกังวล เด็กชายคนหนึ่งกำลังนั่งมองคุณแม่ที่กำลังเดินไปมาเนื่องจากรอ ว่าคุณหมอที่เข้าไปข้างในห้าชั่วโมงที่แล้วออกมาแจ้งความสำเร็จหรือล้มเหลว 

"คุณแม่ครับนั่งพักก่อนเถอะนะ เดียวเป็นลมล้มไปอีกรอบ..ผมจะอยู่ยังไงถ้าคุณแม่เป็นอะไรไปอีกคน.." เซดลิก ซีมัวร์ ชื่อของเด็กชายใบหน้าหล่อเหลา ที่กำลังทำหน้าอ้อนปนเศร้ามองมารดาผู้บังเกิดกล้าตัวเองเงียบๆ

"แม่ขอโทษนะเซดลิก แต่ว่าใจแม่ไม่สงบเลย" 'ฮิซาเบลล่า'มองลูกชายคนโตด้วยรอยยิ้มที่ฝืนทนออกมา 

"พวกเขาจะต้องไม่เป็นไร.." หญิงสาวเอ่ยบอกลูกชายและบอกตัวเอง ก่อนสองแม่ลูกจะนั่งกอดปลอบกันเงียบๆ

พรึ่บ

ทันใดนั้นเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น พร้อมกับคุณหมอที่เหงื่อโชกทำหน้าลำบากใจเดินออกมา 

"คุณหมอ..! เป็นยังไงบ้างคะ" หญิงสาวถามอย่างร้อนใจพร้อมกับกุมมือลูกชายแน่น แต่เมื่อเห็นสีหน้าของคุณหมอก็เริ่มพอเดาออก ความเงียบเริ่มอบอวนชั่วครู่พาลเรียกน้ำตาของหญิงสาวให้ไหลออกมา แต่ก่อนที่จะเริ่มร้องไห้ คุณหมอก็ยิ้มอ่อนแรงและเอ่ยออกมาอย่างลังเล

"คุณผู้หญิงครับ อย่างที่คุณคงรู้แล้ว ทางเราพยายามอย่างสุดความสามารถแล้วจริงๆ ถึงจะเสียไปหนึ่งแต่เราก็ช่วยไว้ได้หนึ่งชีวิตครับ.. "

"อะไรนะคะ.." เสียงแหลมสูงถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ

"ลูกสาวคุณพ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่สามีคุณ....ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ"

เหมือนเสียงฟ้าผ่าดังเปรี้ยงในใจของสองแม่ลูก ผสมทั้งความดีใจและเสียใจ... แต่ถึงอย่างนั้นก็รักษาได้หนึ่งชีวิต...

..ใช่ หนึ่งชีวิต...หนึ่งชีวิตนี้หญิงสาวจะรักษาไว้อย่างสุดความสามารถเลย ฮิซาเบลล่าร้องขอบคุณคุณหมอและพระเจ้าในใจที่ให้โอกาสแก่เธออีกครั้ง

ลูกชายฝาแฝดคนหนึ่งหายสาปสูญในขณะที่ลูกสาวฝาแฝดที่รอดชีวิตแลกกับสามีของเธอ...

ฮิซาเบลล่าฝืนทำใจยอมรับกับการสูญเสียครั้งใหญ่นี้ได้อย่างยากเย็นเหลือเกิน...แต่เพราะมีลูกๆที่เหลืออยู่ เธอจึงต้องลุกขึ้นมากัดฟันเดินหน้าต่อไปเพื่อลูกชายและลูกสาวที่รอดชีวิต..

และลูกชายฝาแฝดที่หายสาปสูญ...

หลังจากนั้นตระกลูซีมัวร์ที่เคยโด่งดังมากๆก็เงียบหายเข้ากลีบเมฆ ย้ายสำมะโรงครัวไปอยู่ต่างประเทศ ด้วยเหตุผลที่ไม่อาจทำใจมองภาพเดิมๆได้

หลายปีผ่านไป....

ชีวิตความเป็นอยู่ของตระกูลซีมัวร์ก็เริ่มเข้ารูปเข้ารอย จึงได้ย้ายกลับมาที่บ้านเกิดตัวเองอีกครั้ง

พร้อมกับเหตุการณ์ต้อนรับสุดสะเทือนใจ หลังผ่านไปเพียงสามวัน ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของซีมัวร์ดันตกบันไดหัวฟาดพื้น!

หลังจากสลบไปหนึ่งวันเต็มๆในโรงพยาบาล คุณหมอก็ปล่อยให้เด็กสาวกลับบ้านสู่อ้อมกอดครอบครัว แต่เหตุการณ์แปลกๆไม่หมดแค่นั้น 

เมื่อกลับมาถึงบ้านเด็กสาวก็ทำตัวแปลกๆ เอาแต่หมกตัวร้องไห้อยู่แต่ในห้อง ต้องใช้ระยะเวลาหนึ่งเด็กสาวถึงกลับมาเป็นปกติ แต่ก็มีบางอย่างเปลี่ยนไป...มีเพียงเด็กชายคนเดียวที่รับรู้ความผิดปกตินั้น..

เซดลิก...ลูกชายคนโตของบ้านกำลังหรี่ตามองน้องสาว 

ที่กำลังนั่งเล่นอยู่บนพื้นห้องหันหลังให้ประตู ด้วยความรู้สึกสงสัยและจับผิดเล็กๆ 

'ไดอาน่า... มีอะไรเกิดขึ้นกับน้องกันแน่'

.

.

.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

50%

ภายใต้หน้ากากซูเปอร์ฮิโร่สาวในกรุงปารีส ที่หลายคนเรียกว่า "เลดี้บัค"  แท้จริงแล้วกลับเป็นวัยรุ่นสาวนามว่า มาริเน็ต ในชีวิตปกติประจำวันของเธอ เด็กสาวที่วันๆได้แอบชอบตามกริ๊ดเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่มีฉายาว่าเป็นเจ้าชายหน้าสวยที่สุดในกรุงปารีส  

เป็นถึงนายแบบอายุน้อย นอกจากนั้นแล้ว เจ้าชายเอเดรียน ยังมีอีกความลับหนึ่งของเขา คือเป็นคู่หูซูเปอร์ฮิโร่ของเต่าทองในอีกชื่อหนึ่งที่เรียกว่า แคทนัวร์ แมวสุดกระล่อนที่ชอบเลดี้บัคอย่างสุดหัวใจ 

ภายใต้หน้ากากพวกเขาทั้งคู่ต่อกรกับเหล่าอาชญากรรม ส่วนชีวิตในรั้วโรงเรียนปกติ มาริเน็ตและเอเดรียนเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่นั่งใกล้กันเท่านั้น ทั้งที่อยู่ใกล้กันขนาดนั้นพวกเขากลับไม่สงสัยถึงตัวตนอีกฝ่ายเลยสักนิด...

หรือแท้จริงแล้วพวกเขาจะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป หรือค้นพบความลับของอีกฝ่ายก่อนกัน? ร่วมลุ้นไปพร้อมกับพวกเขาได้ใน..-

"ไดอาน่า?"

ตาเถณ!?

"คะ ค่า!" 

มือที่กำลังเขียนคำบรรยายในการ์ตูนช่องของเธอด้วยความเมามันส์ ถึงกลับต้องหยุดชะงักจากเสียงทุ้มเรียกข้างหลัง ใบหน้าเด็กสาวสวยหวานตั้งแต่ยังเด็ก จนเหมือนถูกปั้นแต่งจากเทพเจ้าสรรค์สร้างอย่างปรานีต เครื่องหน้าก็ถูกวางอย่างลงตัวได้จากเชื้อสายหลายประเทศร่วมกัน

"พะ พี่เซดลิก มีอะไรหรือคะ?" ไดอาน่าเด็กสาวร่างเล็กอายุหกขวบปี กำลังใช้มือน้อยๆเก็บกระดาษที่วาดกระจายไปทั่วไว้ข้างหลัง ผมยาวสลวยถูกรวบเป็นทรงทวินเทน่ารักสองข้าง

"ตกใจอะไรน่ะ พี่เรียกตั้งนานแล้วนะ" เด็กหนุ่มก้มลงมองน้องสาวตัวน้อยของเขาอย่างสงสัย 

เรือนผมสีบลอดน์อ่อนออกไปทางสีบลอนด์ขาวของชายหนุ่มปัดยุ่งไม่เป็นทรงหลังจากตื่นนอนจากการทำโปรเจคงานเสร็จ ดวงตาสีทะเลออกเขียวที่เหมือนผู้เป็นแม่หรี่ตาลงอย่างจับผิด

เดียวนี้น้องสาวตัวเองชอบทำอะไรแปลกๆ  หลังจากตกบันไดหัวกระแทกพื้นเมื่ออาทิยต์ก่อน เขาก็รู้สึกว่าไดอาน่าเปลี่ยนไปเล็กน้อย..แต่ไม่รู้ว่าเปลี่ยนไปที่ตรงไหน 

ดีนะที่น้องสาวหัวไม่แตกและโนเป็นลูกมะนาวเฉยๆ คุณแม่เลยไม่ต้องบินกลับจากต่างประเทศมาดูแล

"วาดรูปน่ะค่ะ.. หนูกำลังวาดรูปอยู่" ไม่ว่าเปล่ามือน้อยชูกระดาษในมือให้พี่ชายดู ไดอาน่าพยายามปกปิดตัวหนังสือตัวเล็ก ที่เขียนกำกับไว้ข้างบนอย่างสุดความสามารถ 

กลัวพี่ชายจะตกใจกับภาษาอื่นที่ไม่ใช่ภาษาประเทศตนเอง ร่วมถึงการที่เด็กตัวน้อยอายุแค่6ขวบ เขียนตัวหนังสือจนคล่องเป็นแล้วด้วย..

และตัวหนังสือที่เด็กสาวแอบเขียนคือภาษาเมืองร้อนจากแถบเอเซีย ที่มีอาหารขึ้นชื่อว่าต้มยำกุ้งสุดอร่อย หรือที่เรียกว่าภาษาไทยนั้นเอง

ฮ่ะแฮ่ม...เกริ่นบทนำมาขนาดนี้แล้ว 

ทุกคนคงพอเดาออกแล้วใช่มั้ยคะ..? 

ถึงไม่รู้ก็ต้องรู้แล้วล่ะค่ะ..ใช่ค่ะ

ฉันไดอาน่า ชิมัวส์ เด็กสาวอายุเพิ่งครบหกขวบเมื่อครึ่งเดือนก่อน เป็นลูกสาวจากครอบครัวปารีสที่มีพ่อแม่เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นของทายาทเศรษฐี แต่รวยเป็นอันดับต้นๆของอังกฤษ และมีพี่ชายคนโตชื่อเซดลิก ซีมัวส์ อายุมากกว่าฉัน4ปีเป็นคนอ่อนโยนกับน้องสาวสุดๆ

วันหนึ่ง..หลังสะดุดล้มลื่นตกบันไดไปสองขั้น แต่หนักหนาสำหรับร่างเด็กตัวแค่นี้ และยิ่งเอาหัวลงด้วยแล้ว ทำเอาเธอสลบไปวันหนึ่งเต็มๆ ก่อนจะตื่นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำของอดีตชาติบางส่วน บางส่วนจริงๆอย่างชื่อเก่าหรือครอบครัวเดิมเธอจำไม่ได้เลย 

ที่เคยเป็นคนไทยมีเชื้อสายจีนครึ่งหนึ่ง เป็นเด็กสาวมัธยมม.ปลายธรรมดา แต่อีกมุมหนึ่งกลับเป็นสาวโอตารุขั้นหนัก.. ที่มีงานอดิเรกคือติดเกมติดอนิเมะการ์ตูน 

และติดผู้ชาย2d*เข้าขั้นเห็นฟิกเกอร์สามีเมื่อไหร่ เป็นต้องเสียเงินเปย์เมื่อนั่น..แค่ก ร่วมถึงมีเพื่อนเลเยอร์ที่เคยไปออกงานคอสเพลย์ด้วยกันมาเยอะแยะเลยด้วย

หลังจากที่ตื่นขึ้นมารับรู้ว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว แถมเกิดใหม่เป็นลูกสาวตระกูลมหาเศรษฐีที่รวยลำดับต้นๆของประเทศ จากที่สมควรต้องร้องดีใจเพราะหน้าตาครอบครัวบ้านนี้ ก็หล่อๆสวยๆกันครั้งนั้น แต่เธอกลับนอนซึมร้องไห้อยู่ในห้องสองวันจนครอบครัวเป็นห่วง

สาเหตุที่เธอร้องไห้ไม่ใช่อะไรหรอก พอดีจำได้ว่าก่อนที่จะตาย เป็นวันที่ฝนตกสาดเทลงมาอย่างหนัก เธอที่กำลังรีบวิ่งกลับบ้านเพื่อไปดูอนิเมะเรื่องMriaculous ladybug ที่กำลังติดงอมแงม

ถ้าถามว่าเรื่องอะไรล่ะก็..ก็ไอ้เรื่องเดียวกับข้างบนที่เธอเกริ่นมาครั้งแรกนั้นแหละ.. ถึงเป็นการ์ตูนเด็กแต่มันก็สนุกนะ!! เลดี้บั้คกับแคทนัวส์น่ะ! ที่เธอร้องไห้เพราะที่นี้เหมือนโลกเดิมมากๆเพียงแต่ไม่มีการ์ตูนเรื่องนั้นไงล่ะ ทั้งที่โลกนี้มีแฟรี่เทลและวันพีชแท้ๆ

จำได้ว่าก่อนตายกำลังดูค้างมากจนต้องรีบกลับบ้าน เพราะเธอลุ้นว่าตอนนี้เอเดรียนและมาริเน็ตจะรู้ความลับของกันแล้วหรือยัง แต่ดันเจอน้องหมาลอยคอในแม่น้ำซะก่อน 

ด้วยจิตใจแม่พระคนรักหมา จากที่ตัดสินใจว่าจะไปนอนดูการ์ตูน กระดิกเท้าหน้าทีวีสบายๆที่บ้าน กลายเป็นต้องโดดลงมาเล่นน้ำลอยคอเป็นเพื่อนน้องหมาซะงั้น 

ช่างเถอะ..เห็นอย่างนี้เธอก็ว่ายน้ำเก่งเข้าขั้นเซียนมาก- แต่อนิจาความธรรมไม่เที่ยงอย่างไร ความซวยมาเยือนก็เช่นกัน

...เอ้ย! 

ยังคิดไม่ทันขาดคำ อยู่ๆขาข้างหนึ่งก็เกิดชาหนึบขึ้นมา! อาการแบบนี่มัน!

#$#%@^ตะคริวแดก!? มาเป็นตะคริวอะไรตอนนี้ ปกติเธอไม่เคยเป็นนะ!

แค่กๆ..!  อึก! แฮ่ก แค่ก

จากที่กำลังฝุดว่ายน้ำอย่างสง่างาม(?) กลายเป็นว่าสำลักน้ำโคลนเข้าไป อี๋ ตะเกียดตะกายด้วยท่าทุเรศขึ้นน้ำซะงั้น มือข้างหนึ่งก็อุ้มชูน้องหมาขึ้นเหนือน้ำสุดกำลัง 

ณ ตอนนั้นความทรงจำเกี่ยวกับสาธิตวิธีเอาตัวรอด จากคลิปที่เคยเห็นฝรั่งสอน จากตะคริวในน้ำนี้หายเกลียงหมดเลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอดหลับอดนอนมากไปหรือเปล่า รู้สึกร่างกายเริ่มไม่ไหว ทั้งที่หัวใจเต้นรัวแต่ความง่วงกลับจู่โจมแบบไม่ทันเตรียมใจ 

ก็ไม่แน่ใจว่าแม่น้ำตรงนี้มันลึกแบบนี้เป็นปกติแล้วหรือยังไง เธอถึงได้ขึ้นฝั่งไม่ได้ซะที

ตัดสินใจหลับหูหลับตาโยนลูกหมาขึ้นฝั่ง ขอโทษขอโพยอยู่ในใจ หวังว่าที่เหวี่ยงไปจะไม่ได้ตกไปโดนก้อนหินหรือตกลงน้ำอีกรอบหรอกนะ ไม่งั้นที่ทำมาก็สูญเปล่า

ข้อศอกที่ค้ำบนพื้นดินก็ไถลลื่นเพราะความเปียก จากที่พอลอยตัวได้ก็จมลงไปจนมิด เรี่ยวแรงอันน้อยนิดก็หมดไปกับการเหวี่ยงครั้งสุดท้าย 

ตอนนั้นคิดแล้วว่าคงไม่รอดแน่ เพราะไม่มีใครผ่านมาแถวนี้เลย ยิ่งสถานที่แถวนี้ยิ่งเปรี่ยวๆอยู่ ไม่น่าเกิดความขี้เกียจอยากใช้ทางลัดกลับบ้านเลย...ให้ตาย

โหย...ยังไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลย นี้ฉันต้องมาจบชีวิตตรงนี้แล้วสินะ

โฮ่ง.. โฮ่ง

เหมือนหูแววได้ยินเสียงน้องหมาตัวนั้นเห่า ภายในน้ำที่มืดสนิทเธอไม่เห็นอะไรเลย เสียงดังขนาดนี้แปลว่ารอดแล้วล่ะสินะ..เก่งมากเจ้าตูบ

ดีแล้ว.. อย่างน้อยก็รอดไปหนึ่งตัว

.

.

.

.

.

แต่คิดอีกที 

แม่มไม่คุ้มเลยวะ

แลกชีวิตกับอนิเมะที่ชอบแลกกับหมาโง่ๆตัวหนึ่ง

เฮ้อ

ถึงบ่นไปอย่างนั้นแต่นิสัยชอบช่วยคนอื่นก็แก้ไม่หาย ถึงย้อนไทร์แมชีกลับมาได้อีกรอบ ฉันคิดว่าก็คงเลือกทำเหมือนเดิม.. 

แต่เพิ่มเติมคือคงหาทางรอดให้ตัวเองด้วย...

จะได้ไม่มาจบชีวิตที่บึงน้ำขึ้นอืดแบบนี้

และนั้นคือจุดเริ่มต้นที่เธอตื่นขึ้นมาอีกที ก็อยู่ในห้องหวานจ้าน้ำตาลเรียกพี่ ห้องที่มีแต่สีชมพูไม่มีสีอื่นปนและตุ๊กตาแมวสุดฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมว...

ฟัคเถอะ อยู่ไปได้ยังไงเนี้ย

ตอนไม่มีความทรงจำก็รู้สึกว่ามันน่ารักดีอยู่หรอก แต่พอฟื้นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำอดีตตัวเองแล้ว จากที่ดูน่ารักและชอบ กลายเป็นเกลียดเข้าขั้นจะอาเจียน รู้สึกตาลายเหมือนจะเห็นสายรุ้งและม้าโพนี่กระโจมออกมาจากกำแพงเลย...ขนแขนสแตลนอัพเลยทีเดียว

...ว่าแต่ฉันควรดีใจหรือเสียใจดี...? 

ต้องกลับมาเรียนตั้งแต่เริ่มใหม่อีกแล้วโว๊ยยย

กลับมาในเวลาปัจจุบัน

"เหม่ออีกแล้ว" เด็กหนุ่มขำเล็กน้อย ก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มๆลงที่คิ้วของน้องสาว ที่ขยันเป็นต้องเหม่อคิดออกนอกทะเลอยู่ตลอด ดวงตาสีฟ้าครามของเด็กสาวเงยมองพี่ชายรูปหล่อแต่เด็กปริบๆ ก่อนจะชูแขนขึ้นสื่อง่ายๆว่าอุ้มหน่อย

เซดลิกผู้ไม่เคยขัดใจน้องสาวได้เลยสักครั้งก็ก้มลงอุ้มน้องสาวขึ้นมา ก่อนริมฝีปากนุ่มสีแดงสดจะหอมแก้มนุ่มๆนั่นเสียงดังฟอดใหญ่ พร้อมจัดแจงอุ้มเด็กสาวให้ขนัดๆเพื่อจะได้มองเห็นได้ง่ายขึ้น

"ไดอาน่าวาดรูปมาค่ะ!"

ในภาพกระดาษสีขาวสะอาด...มีสีเทียนสีแดงและสีดำเป็นส่วนใหญ่ แต่ดูออกว่าเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งสวมชุดสูทสีแดงทั้งตัวมีจุดดำเล็กๆตามตัว ผมสีน้ำเงินเข้มตาสีฟ้าและเด็กผู้ชายที่คล้ายแมวผมสีเหลืองตาสีเขียว ในชุดสีดำทั้งตัวเช่นกัน 

เซดลิกเลิกคิ้ว มีอารมณ์ความแปลกใจและสงสัย เพราะตั้งแต่น้องสาวอายุหกขวบก็เริ่มหัดจับดินสอวาดรูปได้แล้ว 

ในตอนที่เขาอายุเท่าไดอาน่า เด็กหนุ่มยังวาดได้แค่ก้างปลาอยู่เลย... 

อื้ม...แต่ในภาพของน้องสาวของเขานั้นมัน...จะว่าไงดี ดูมีมิติและจินตนาการละมั้ง ครั้งแรกก็วาดเป็นรูปร่างชายหญิงสองคนขึ้นมาได้แล้ว เหมือนกับมืออาชีพเคยวาดมาก่อนจนชินมืออย่างนั้นแหละ

มันจะไม่แปลกใจเท่าไหร่ถ้าน้องสาวเขา ไม่ได้วาดมันทุกวันบางครั้งก็ทำเป็นการ์ตูนช่อง เมื่อมีโอกาสก็วาดอีก แต่ในกระดาษส่วนมากเป็นหญิงสาวชุดเต่าทองและผู้ชายที่เป็นแมว ตามที่น้องสาวบอก..ชื่ออะไรนะ เล..เลดี้?

อ้อ เลดี้บัค กับอีกคน..น่าจะแคทนัวส์? เป็นฮิโร่ในจินตาการของไดอาน่า... ผมคิดอย่างนั้นนะ

"ไดอาน่า ดูท่าจะชอบมากเลยนะ เคยเห็นที่ไหนหรือเปล่า?" มือเด็กหนุ่มลูบหัวน้องสาวด้วยความรักใคร่ ที่มีใบหน้าสวยหวานของแม่และสีผมกับดวงตาของพ่อ และเซดลิกแอบหลอกถามน้องสาวตัวเองอ้อมๆ

พ่อมีตาสีน้ำทะเลเหมือนอมณี และมีผมสีขาวประกายเป็นหนุ่มรูปงาม ผมสีขาวก็ได้มาจากธรรมชาติเพราะมีเชื้อสายโรคคนผิวเผือกอยู่เสี้ยวหนึ่งที่จางมากๆ น้องสาวเขาเลยได้รับสืบทอดผมสีขาวบริสุทธิ์มาจากผู้เป็นพ่อ 

ไดอาน่ามองพี่ชายปริบๆ ถ้าเป็นไดอาน่าผู้ไม่ประสีประสาคนเก่า คงตกหลุมพลางไปแล้วล่ะ เธอจึงเมินคำถามข้อหลังคลี่ยิ้มหวาน โจมตีพี่ชายด้วยดาเมจเสห่น์ของโลลิ

"พี่ชายพูดอะไรน่ะ หนูไม่เข้าใจเลย" เอียงคอมองปริบๆทำหน้าไร้เดียงสาสุดๆ

ดวงตาของเด็กหนุ่มที่มีสีน้ำทะเลสบตามองน้องสาวเช่นกัน ยิ้มให้กันอย่างเอ็นดูในความสดใสน่ารักของน้องตัวเอง

แต่เหมือนแอบเห็นประกายไฟในดวงตาทั้งคู่ลั่นเปรียะออกมาใส่กัน... คิดไปเองเรอะ?

"น้องชอบพวกเขาน่าดูเลยนะ" เมื่อไม่ได้คำตอบง่ายๆ เด็กหนุ่มจึงเปลี่ยนหัวข้อ ดวงตาของเด็กสาวเป็นประกายวาววับ

"ค่ะ! หนูเป็นคู่ชิบพวกเขา!" 

"คู่ชิบ?" 

'แบบว่า..คู่ชิบให้พวกเขาได้กันเองน่ะค่ะ' 

แค่กๆ...!

เสียงไอ(หรือสำลักความคิด)ของเด็กสาวทำให้เซดลิก ผละความสนใจรีบเดินลงมาหาน้ำให้น้องสาวดื่ม จนลืมถามคำตอบของน้องสาวไปในที่สุด 

แล้วเธอก็ไม่คิดจะทักให้พี่ชายจำได้หรอกนะ ให้พี่ชายเข้าใจไปเองว่าเป็นเพื่อนเล่นในจินตนาการของเธอไปละกัน..

โดยที่ไดอาน่าไม่รู้เลยว่า..การกระทำของเธอ จะเป็นจุดเปลี่ยนในอนาคต ที่ทำให้เนื้อเรื่องไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปอย่างที่เคยเป็น 

เปลี่ยนไปแบบมากๆเลยล่ะ..

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คนเขียน : มีใครเคยดูเรื่องเลดี้บัคบ้างงง หรือหลงเข้ามาเฉยๆคะ