Fic Miraculous ladybug มหัศจรรย์ปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #20 : จิ้งจอกมหัศจรรย์ตอนที่18 : Copycat 100%

(ตอนนี้สั้นหน่อยเพราะไรท์เร่งแต่ง)

หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาหลายวันแล้ว นาธานกับฉันก็ยังคงถูกฝึกติวเข้มกับมาสเตอร์เช่นเดิม พร้อมกับไปโรงเรียนอย่างเช่นปกติหลังจากที่แผลฉันหายดีแล้ว 

เอเดรียนก็มาเรียนตามปกติของเขาเช่นกัน พวกเราพูดคุยกันบ้างแต่ฉันพยายามตีตัวออกห่างจากคุณพระเอกเล็กน้อย.. 

เพราะดูเหมือนเขาจะเริ่มออกหาตัวตนของซิลเวอร์ฟ็อกซ์อย่างจริงจังแล้ว! เขาสงสัยว่าซิลเวอร์อาจจะเป็นฉัน...มีครั้งหนึ่งที่เขามายืนดักรอแล้วแอบถามอ้อมๆว่าฉันเป็นซิลเวอร์ฟ็อกซ์หรือเปล่า?

ใจฉันหล่นไปแทบเท้า ก่อนที่จะกลบเกลื่อนด้วยการแสดงชั้นยอด หัวเราะออกไปเหมือนว่าที่เขาพูดมันน่าตลกสิ้นดี แล้วตอบไปว่าไม่ใช่หรอก

"นั้นสินะ..เธอคงไม่ใช่อยู่แล้ว ซิลเวอร์มีตาสีทองนี่นา แล้วมีปลายผมสีฟ้าด้วย แถมซิลเวอร์ก็ขี้แกล้งคนอื่นแล้วยังเจ้าเล่ห์อีก" เอเดรียนคิดก่อนจะหัวเราะออกมา 

ทำให้ฉันที่ร่วมหัวเราะกับเขาคิ้วกระตุก

บางที...คุณพระเอกก็พอฉลาดอยู่นะ ถ้าฉันห้ามใจไม่ได้ไปแกล้งเขากลับจนอายม้วน เจ้าตัวจะสงสัยคิดว่าฉันคือซิลเวอร์ไหม? ก็ในเมื่อฉันตอนเป็นซิลเวอร์รุกเขาหนักมากเลยนี่นา..

แล้วเขาจะมาคิดได้ไงว่าไดอาน่า ซีมัวร์ ที่ถูกเขาแกล้งหยอกล้อตลอดจะมาเป็นจิ้งจอกสาวคนนั้น!  

เฮ้อ...กลับมาเข้าเรื่องต่อ ส่วนฮิโร่ที่ต้องออกไปต่อสู้กับอาคุม่าก็ปกป้องเมืองต่อไป โดยที่ไม่ได้เงินเดือนกลับมา แถมยังต้องมาขาดวิชาบางคาบในโรงเรียนอีก 

ช่วงนี้ฉันเริ่มถูกมิแรนด้าจับตามองดูแล้วเพราะเป็นคำสั่งจากคุณแม่มาอีกที...โชคดีนะที่นาธานรู้สาเหตุของเรื่องทั้งหมด เขาเลยพยายามช่วยฉันที่ช่วยได้ เธอเลยไม่ขาดเรียนเยอะมากเพราะเขาหาข้ออ้างให้

'พี่ชายฉันน่ารักที่สุด!'

วันนี้เป็นวันเปิดตัวรูปปั้นเลดี้บัคกับแคทนัวร์และก็ฉัน ปารีสให้การยอมรับฮิโร่ของเมืองมานานแล้ว แต่พวกเขาเพิ่งจะมาสร้างรูปปั้นพวกเราเพิ่งเสร็จ 

ฉันได้รับข้อความจากนายกเทศมนตรีเรื่องขอเชิญให้เหล่าฮิโร่ของปารีสมาร่วมงานพร้อมกันตอนบ่ายโมง 

ย๊าก! 

ไฮ่ย!

ผัวะ ผัวะ! 

"หัว! ด้านขวา"  เสียงหวานเอ่ยขึ้นเสียงดัง ก่อนที่ดาบไม้ในมือจะฟาดลงไปที่หัวคนตรงหน้า 

ฮ่าห์!

ผัวะ! ตุบ!

อูยย 

ร่างในชุดเกราะสีดำล้มลงบนเสื่อของลานฝึก ทุกคนต่างหันมามองที่ร่างสูงใหญ่กว่า ทว่าล้มลงไปเสียงดังพร้อมดาบไม้หลุดจากมือ 

"เม็งอะริ!(หัว) ไดอาน่าชนะ2-0" 

"ยังจับไม้ไม่แน่นพอ!" เสียงใสดังขึ้นมา ร่างสีดำเล็กยืนตะง่านอยู่โดดเด่น พร้อมชี้ไม้ไปทางร่างชุดเกราะดำที่ตัวใหญ่กว่าด้วยกัน

"ลุกขึ้นมาสู้อีกครั้ง"

"ไม่เอาแล้ว ขอพักก่อนเถอะ! โหดไปแล้ว" เสียงร้องโอยครวณจากคนข้างล่างพูดขึ้น ทำให้ครูฝึกสอนศิลปะเคนโด้ของญี่ปุ่นในปารีสยกยิ้มขึ้นด้วยความภาคภูมิใจ

"คำนับ" เด็กสาวและชายหนุ่มโค้งคำนับให้แก่กันเมื่อต่อสู้เสร็จ

"ถ้างั้นเปลี่ยนคู่แล้วกัน ใครจะมาฝึกคู่กับคุณซีมัวร์บ้าง?" สิ้นคำพูดของครูฝึก ทุกคนพร้อมใจกันส่ายหัวพรืดทันที พวกเขารู้จักฝีมือของเด็กสาวดี เพราะทุกคนในห้องเคยฝึกกับไดอาน่ามากันทุกคนแล้ว

ครูฝึกกวาดสายตามองเด็กๆทุกคน ก่อนจะถอนหายใจระอากับลูกศิษย์ของตัวเอง ที่สู้เด็กผู้หญิงตัวเล็กไม่ได้

" เอาล่ะ พัก10นาที อีก10นาทีค่อยมาฝึกใหม่" เสียงทุ่มเอ่ยขึ้นเหมือนสาดแสงส่องลงมาที่ทุกคนบนลานฝึก 

"ครับ/ค่ะ!" 

'ไดอาน่า'เหลือบสายตามองครูฝึกชื่อ'ไฮเม'เล็กน้อย ก่อนจะขานรับในลำคอ พร้อมกับถอดหมวกเกราะออก เผยให้เห็นเรือนผมสีเงินโดดเด่นและแววตาสีฟ้าครามสดใส 

พรึ่บ 

มือเรียวยกขึ้นมาดึงผ้าที่คลุมผมออก ทำให้เส้นผมยาวสลวยทิ้งตัวลงมาเหมือนสายธาร แก้มแดงระเรือเล็กน้อยจากการออกแรง ดวงตาสีฟ้าหลุบลงพร้อมหยิบผ้ามาเช็ดเหงื่อข้างขมับตัวเอง

"ฟู่ เหนื่อยจัง"  ใบหน้าสวยหวานตรึงสายตาให้รอบข้างหันมองมาด้วยใบหน้าแดงๆ 

พวกเขามองหญิงสาวเรือนผมสีเงินด้วยความเคริ้มฝันและชื่นชมอยู่ในใจ ไม่ว่าจะชายหรือหญิงในห้องต่างก็ชื่นชมร่างเล็กตรงหน้า แต่ก็ไม่มีใครเลยที่จะกล้าเข้าไปจีบหรือไปคุย

เพราะหญิงสาวเปรียบเหมือนดอกไม้สดที่มีกลิ่นหอมหวาน แต่ทว่าก็มีหนามแหลมอันตรายคอยปกป้องไว้อยู่ 

"ฝึกเสร็จแล้วเหรอ" เสียงหนึ่งพูดขึ้นมาทันก่อนที่ร่างบางจะผละตัวเดินออกไปจากห้องฝึกซ้อม

ไดอาน่าหันมามองร่างสูงในชุดเกราะสีดำและเสื้อแขนยาวของญี่ปุ่น และสวมกางเกงฮากาม่าเหมือนตนเอง 

พรึบ

เมื่ออีกฝ่ายถอดหมวกเกราะออก..ก็พบเส้นผมสีเงินภายใต้ผ้าสีขาวสะอาดที่คลุมหัวเอาไว้ แววตาสีเขียวทะเลฉายแววอบอุ่นและยกรอยยิ้มขึ้นบางๆ

กริ๊ดดดดด

รอยยิ้มเล็กๆสามารถเรียกเสียงร้องกริ๊ด จากสาวๆที่กำลังฝึกกันรอบๆบริเวณชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี เพราะนานๆทีจะเห็นพี่ชายของซีมัวร์ยิ้มอย่างอ่อนโยนข้างนอก  เพราะเวลาเขาเข้าโหมดฝึกซ้อมทีไร ชายหนุ่มจะหน้านิ่งขรึมและแผ่บรรยากาศไม่หน้าเข้าใกล้ทันที 

'นาธาเนียล' เดินตามน้องสาวตัวเองออกไปจากลานฝึก เขาไม่ได้รับรู้ถึงสายตารูปหัวใจจากสาวๆรอบข้างเลยสักนิด 

"ได้ข่าวว่าวันนี้มีเปิดตัวรูปปั้นของผู้พิทักษ์ปารีสนะ น่าเสียดายจังที่ฉันไปดูพิธีเปิดตัวเธอไม่ได้ เฮ้อ.." 

นาธานหยิบขวดน้ำในตู้ล็อคเกอร์ตัวเองขึ้นมากระดกดื่มแก้กระหาย 

ฉันหัวเราะขบขันกับความนึกเสียดายของเขา ก็พี่ชายฉันเป็นแฟนคลับเลดี้บัคด้วยนี่นา แต่เขาไปดูไม่ได้เพราะติดตารางเรียนและตารางฝึกของเขา  

ก่อนที่จะฉันจะหยิบโทรศัพท์เครื่องสีดำขึ้นมาดูเวลา แล้วก็ต้องตกใจ

"หวา! สายปานนี้แล้วนี้นา แจสเปอร์ออกมาเร็วเข้า" ไดอาน่าพูดพร้อมเปิดกระเป๋าตัวเอง เห็นความิหมาจิ้งจอกสีขาวกำลังนอนหลับปุยได้ทีเลย ก่อนที่ไดอาน่าจะบังคับปลุกให้แจสเปอร์ตื่นขึ้น แล้วเปลี่ยนร่างเป็นซิลเวอร์ฟ็อกซ์ต่อหน้านาธานอีกครั้ง

"ฉันไปด้วยสิ! ฉันอยากไปดูรูปปั้นที่ว่า!" ซอลย่าบินขึ้นมาเกาะเธออย่างตื่นเต้น ฉันเลยพยักหน้าพร้อมเปิดเสื้อกิโมโนให้ซอลย่าเข้ามาซ่อนข้างใน 

"ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ" เธอหันไปหาฝาแฝดตัวเองที่ถือหมวกเกราะเอาไว้อยู่ ก่อนที่เขาจะพยักหน้าครั้งหนึ่ง

"ทางนี้ฉันจัดการให้เองไม่ต้องห่วง" 

นาธาเนียลโบกมือให้ไดอาน่า ที่หันมามองและพยักหน้าเล็กน้อย เมื่อฝากฝังหาข้ออ้างให้ครูฝึกไฮเมได้แล้ว จิ้งจอกสาวก็ออกจากโรงเรียนฝึกสอนก่อนจะพุ่งตัวไปที่สวนสาธารณะทันที 

ฉันยังพอมาทันเวลา เมื่อเห็นแคทนัวร์กำลังโบกมือให้ทุกคนบนฐานรูปปั้นที่ถูกผ้าคลุมเอาไว้อยู่

อา! ซิลเวอร์ฟ็อกซ์นี่!? 

ว้าว!  ซิลเวอร์!

ฟุบ

ฉันกระโดดลงไปพร้อมกับเสียงเชียร์ร้องจากคนดู เธอเลยอดยกมือมาโบกให้พวกเขาไม่ได้ 

"บางทีเราน่าจะเริ่มพิธีได้แล้ว เผื่อเลดี้บัคจะมาเร็วขึ้น" ท่านนายกเอ่ยพูดขึ้นมาเมื่อรอตั้งนานแล้วยังไม่เห็นวี่แววของเลดี้บัคเลย แถมคนดูก็เริ่มหายไปทีละเล็กทีละน้อย 

"รอก่อนสักนาทีเถอะครับท่านนายกโบรชัวร์ เธอกำลังมาผมแน่ใจ.." 

'ธีโอ'ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลเข้ม มัดรวบผมไว้ข้างหลัง พร้อมกับมีนัยน์ตาสีน้ำตาลพูดขึ้น เขามีก้านลูกอมคาไว้อยู่ในปาก 

ธีโอคือคนสร้างรูปปั้นพวกนี้ขึ้นมา เขาเป็นจิตกรที่มีชื่อเสียงพอดูและอีกอย่างดูท่าเขาจะตกหลุมเลดี้บัคเข้าจังๆ 

ฉันมองแฟนคลับของเลดี้บัคด้วยความสนใจ 

เพราะดูเหมือนเธอจะจำตอนนี้ได้นะ..เห รู้สึกว่า..หลังจากนี้ท่านนายกจะเริ่มพิธีโดยไม่มีเลดี้บัคมาเข้าร่วม เพราะเลดี้บัคหรือมาริเน็ตเธอต้องไปทำธุระของเธอเรื่องโทรศัพท์มือถือ 

ที่อัลย่าให้มาริเน็ตโทรไปหาเอเดรียนเพื่อชวนไปเดตกัน แต่เหมือนเอเดรียนเขาจะฟันดาบอยู่เลยไม่ได้รับสาย ทำให้คุณนางเอกต้องพูดฝากข้อความไป แต่เพราะความไม่กล้าเลยตัดสายทิ้งเพื่อให้เอเดรียนโทรกลับมาใหม่

เธอจะโวยวายกับอัลย่าและเหมือนมาริเน็ตจะทำผิดพลาดอะไรสักอย่าง ทำให้เผลอส่งข้อความเสียงตัวเองไปด้วย มาริเน็ตเลยต้องวิ่งวุ่นไปหาโทรศัพท์ของเอเดรียนเพื่อไปลบข้อความเสียงนั้น 

แล้วเจ้าแมวดำก็มาอยู่นี้ซะแล้ว..เวลานี้คงเป็นช่วงที่มาริเน็ตไปโรงเรียนเพื่อแอบเข้าไปเอาโทรศัพท์ของคุณพระเอกในล็อคเกอร์แน่ๆ

"ปารีสสมควรจะแสดงความเคารพต่อคนที่ปกป้องพวกเราจากอาคุม่า เลดี้บัคกับแคทนัวร์และซิลเวอร์ฟ็อกซ์!"

แปะ แปะ แปะ

เสียงปรบมือดังไปทั่วทิศเมื่อท่านนายกเปิดงานแล้วสั่งให้คนดึงผ้าคลุมออก เผยให้เห็นถึงรูปปั้นบนฐาน มีแคทนัวร์หมอบอยู่ข้างล่างและขึ้นมาหน่อยก็เป็นเลดี้บัคกับซิลเวอร์ บนผ่ามือของฉันมีรูปเปรวไฟด้วย

"สวยจังเลย"

ฉันมองรูปปั้นที่ธีโอตั้งใจและลงแรงสร้าง ฉันชอบมากที่สุดคือเส้นสายลวดของโยโย่ของเลดี้บัคสามารถทำออกมาได้อย่างประนีตมาก แต่ก็ดูเปราะบางเช่นกันบอกได้ถึงความตั้งใจของคนสร้างเป็นอย่างดี

หลังจากนั้นพิธีก็ปิดลง..แต่เลดี้บัคก็ยังไม่มาถึง พวกเขาเลยแยกย้ายกันกลับไปกันหมด เหลือแค่ธีโอที่เหม่อมองรูปปั้นเลดี้บัคคนเดียว 

จากนั้นฉันที่เตรียมจะกลับไปหานาธานก็ต้องชะงักเมื่อแคทนัวร์เดินไปพิงไหล่ธีโอแล้วพูดคุยอะไรกันสองคน

ฉันพยายามนึกว่าแคทนัวร์จะทำอะไร ก่อนจะคิดออกและรีบเดินไปใกล้ๆพวกเขาจากข้างหลัง

"ผมแค่อยากให้เธอรู้ว่าผมชอบเธอมากแค่ไหน ให้รู้ทุกอย่างที่ผมใส่ไปที่รูปปั้น ถ้าเธอใช้เวลาทำความรู้จักผมสักนิด เธอจะเห็นว่าพวกเรามีอะไรเหมือนกัน..เพราะพวกเราทุ่มเทให้กับสิ่งที่รัก!"

ธีโอพูดอย่างมั่นใจมากว่าเลดี้บัคจะต้องชอบเขาแน่ถ้าเธอได้ใช้เวลาร่วมกับเขา  ดวงตาสีน้ำตาลของเขาเป็นประกายสดใสและมุ่งมั่น

"หืมมม"

แคทนัวร์ที่ยืนฟังข้างๆขมวดคิ้วพร้อมเบะปากเหมือนกับว่าเขาไม่เห็นด้วย ก่อนที่เจ้าตัวจะยื่นหน้าเข้าไปกระซิบให้ธีโอได้ยินเสียงเบา

"นี่...ไม่ได้อยากจะดับฝันหวานหรอกนะ แต่คือว่าเลดี้บัคกับฉันน่ะ..พวกเรากิ๊กกันอยู่" แคทนัวร์พูดเสียงเจ้าเล่ห์พร้อมยกนิ้วไขว้กันเป็นกาบาทข้างๆ

"จริงเหรอ?"

"ช่ายยย" 

กึก

ฉันที่ได้ฟังถึงกับหน้าตรึงเมื่อเห็นว่าแคทนัวร์พูดแบบนั้นออกมาจริงๆ...พร้อมกับธีโอที่หน้านิ่งสนิทพอๆกับเธอ ก่อนที่ธีโอเขาจะพลักแคทนัวร์ออกแล้วเดินออกไปอย่างไม่ชอบใจนัก 

"เลดี้บัคเห็นอะไรดีในตัวเขา?"เมื่อพายุอารมณ์โกรธของธีโอเดินจากไปไกลแล้ว แคทนัวร์ก็ยกมือปิดปากพร้อมหัวเราะคิกคัก โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีอีกพายุลูกใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างหลังเจ้าตัว..

"ฮ่ะ..!  ไม่บอกฉันไม่รู้เลยนะเนี่ย..ว่านายกับเลดี้บัค ..กิ๊กกันอยู่"

ฮึ๊ย!

แคทนัวร์ที่กำลังยิ้มสะใจถึงกับหยุดชะงัก เมื่อได้ยินเสียงใสที่ดูหวานกว่าทุกทีข้างหลังเขา ก่อนที่เขาจะค่อยๆหันมาด้วยใบหน้าที่ซีดเผือดกว่าเดิม 

สิ่งแรกที่เห็นคือ..รอยยิ้มเจิดจ้าของซิลเวอร์ที่ไม่เหมือนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนทุกที

มันเป็นรอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนสุดๆ แต่ไม่รู้ทำไมแคทนัวร์ถึงรู้สึกหนาวสั่น และอยากได้รอยยิ้มแสยะเหมือนทุกทีของซิลเวอร์มากกว่า...

"มะ มัน เรื่องนี้มัน..ฉันอธิบายได้นะ" แคทนัวร์รีบเดินตามซิลเวอร์ที่เตรียมจะเดินหนี ท่าทางของเจ้าแมวหนุ่มตอนนี้กระวนกระวายต่างจากท่าทียโสแบบเมื่อกี้ลิบลับ 

"ฉันไม่อยากจะฟัง" เธอหันหลังให้เขาพร้อมกระโดดบินจากมา 

"ซิลเวอร์!" เสียงร้องตะโกนของแคทนัวร์ไม่ได้เข้าหูเธอเลยสักนิด ฉันรีบกลับไปหานาธานด้วยใจที่ว้าวุ่นข้างใน ฉันกำลังผิดหวังและเดือดเล็กน้อย 

"ทำไมเขายังทำอย่างนั้น...แมวโง่!" เธอพูดบ่นพึมพึม

ฉันสามารถรู้ได้ว่าแคทนัวร์ชอบฉันน่ะคือของจริง แต่ก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วสิ..เมื่อเขาพูดประโยคเมื่อกี้ออกมา

ตกลงเอเดรียนยังไม่ตัดใจกับเลดี้บัคงั้นเหรอ? แล้วท่าทีที่เขาดูเหมือนชอบเธอมากจริงๆนั้นมันอะไร!

เจ้าคนหลายใจ!

......

อีกฝั่งหนึ่งจากนั้นไม่นานที่คฤหาสน์ของครอบครัวเอเดรียน 

"บ้าเอ้ย! ฉันทำให้เธอโกรธซะแล้ว เธอเข้าใจผิดฉันยังไม่ได้อธิบายจุดประสงค์ที่ทำเลย" เอเดรียนบ่นเมื่อเขามาถึงบ้านแล้ว ตอนนี้พวกเขาอยู่ในห้องตัวเอง และเด็กหนุ่มตอนนี้กลับมาอยู่ในชุดเล่นปกติ

"ทำไมนายถึงพูดแบบนั้นกับเลดี้บัคตอนแรกล่ะ" แพล็คนอนลอยมองเด็กหนุ่มที่กำลังทึ้งผมตัวเองพร้อมเดินไปเดินมาอย่างกังวลได้สักพักแล้ว 

"ฉันแค่คิดว่าหมอนั้นอายุน้อยกว่าเลดี้บัค...เขาดูไม่เหมาะกับเลดี้บัคฉันก็เลยพูดขัดขวางเขาไปแบบนั้น" เอเดรียนบ่นพึมพำก่อนที่เขาจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

"แต่ฉันไม่ได้ชอบเลดี้บัคแล้วจริงๆนะ!" 

"ไปบอกเธอเองเถอะ อ้าม ง้ำ!" แพล็คหยิบชีสขึ้นมากินอย่างไม่สนใจใยดี เอเดรียนมองแพล็คแรงเหมือนถ้าแพล็คตัวพรุนไปด้วยสายตาของเอเดรียนได้เขาก็คงมีหลายรูบนร่างแล้วตอนนี้...

ร่างสูงถอนหายใจทีหนึ่ง ก่อนที่เอเดรียนจะเปิดกระเป๋าหาโทรศัพท์ตัวเอง....

.....

"งี่เง่าเขามันงี่เง่า" ร่างเล็กบนโชฟากำลังพูดขึ้นมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด พร้อมในมือที่กำลังตักไอติมขึ้นมากินอย่างโมโห ข้างๆก็มีความิจิ้งจอกสีเงินกำลังงับลูกเบอรี่เช่นกัน

"หลายใจ" เธอพูดบ่น

"เลว" แจสเปอร์พูดขึ้นตามไล่เลี่ยกันมา

ทันใดนั้นก็มีร่างหนึ่งเดินออกมาจากห้องผ่านห้องรับแขก เขาหยุดมองไดอาน่ากับความิบนโซฟา

"เอ่อ..คือว่าฉันจะออกไปข้างนอกสักแปบนะ" นาธาเนียลพูดขึ้นอย่างประหม่าเล็กน้อย เมื่อเขารู้สึกว่าบรรยากาศตรงนี้ดูมืดครึมแปลกๆ 

"เกิดอะไรขึ้น?" ไดอาน่าเหมือนได้สติ เธอหันกลับมามองพี่ชายตัวเองที่แต่งตัวเตรียมออกไปข้างนอก 

ซอลย่าที่บินอยู่ข้างนาธานเป็นฝ่ายตอบแทน 

"โทรศัพท์ของนาธานหาย! พวกเราว่าจะกลับไปดูที่โรงฝึกอีกครั้ง เผื่อเขาลืมไว้ในล็อคเกอร์" 

"โทรศัพท์...?" ฉันขมวดคิ้วสงสัย พร้อมจ้องนาธานที่พยักหน้าเบาๆ ก่อนที่ทั้งสองคนจะขอตัวออกไปหามิแรนด้าที่จอดรถรออยู่ที่ข้างล่างคอนโด

"อื้มมม...โทรศัพท์นาธานหายไป.. มันจะใช่อย่างที่ฉันคิดไว้มั้ยนะ?" เธอเอียงคอขบคิดพร้อมกับแจสเปอร์ที่บินมามองฉันอย่างงงๆ เพราะเขาอ่านความคิดเด็กสาวไม่ออก

ทันใดนั้นทีวีที่เธอเปิดค้างไว้อยู่ ก็มีช่องข่าวด่วนแทรกขึ้นมา 

"มีข่าวด่วนน่าตกใจค่ะ มีโจรมาขโมยภาพที่พิพิธภัณฑ์ลูฟวร์ วิดีโอของมือสมัครเล่นถ่ายให้เห็นอย่างชัดเจนว่าโจรไม่ใช่ใครที่ไหน นอกจากฮิโร่ชื่อดัง..แคทนัวร์"

"ภาพนี้เป็นของแคท! เหมียว!"  สิ้นคำแคทนัวร์ก็วิ่งหนีไปพร้อมภาพในมือ

"ฮ่ะ เรื่องตลกอะไรกันเนี่ย" แจสเปอร์พูดขึ้นพร้อมบินไปเกาะทีวีอย่างแปลกใจสุดๆ 

ฉันรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น...แคทนัวร์ในทีวีที่กำลังออกข่าวเป็นตัวปลอม เขาคือธีโอที่ถูกอาคุม่าควบคุมอยู่ เพราะเขาผิดหวังจากความรักและอิจฉาริษยาแคทนัวร์ ทำให้เจ้าตัวกลายเป็นก็อปปี้แคท

ปัญหาคือ...ฉันจะไปช่วยเขาดีมั้ยนะ ในเมื่อเขาทำกับฉันแบบนั้น

"แมวโง่..."  

30%

............

.......

..

"ให้ตาย! สุดท้ายฉันก็มา.." เธอพูดกับตัวเองเสียงหงุดหงิด เมื่อเท้ากระโดดลงมาที่หน้า'พิพิธภัณฑ์ลูฟวร์' อุสาจะพลิกเฉยแล้วนะ แต่ยังไงหน้าที่ของฮิโร่ก็ต้องมาก่อน 

"ท่านนายกคะ นี่มันตลกมาก มันต้องมีคำอธิบายแน่นอน" เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งที่คุ้นหู ทำให้เธอเดินเข้าไปหาเมื่อพบว่าเป็นเลดี้บัคที่ยืนอยู่กับท่านนายกปารีส

"แมวอยู่ในกรงแล้วเลดี้บัค" โรเจอร์เดินออกมาด้วยท่าทางไหล่พึงองอาจ เหมือนเขากระทำเรื่องที่น่าภูมิใจ

"อย่าคิดว่าคุณจะขังเขาไว้ได้" เลดี้บัคเตรียมจะเดินเข้าไปแต่โรเจอร์ก็ยื่นแขนมาห้ามเลดี้บัคไว้ก่อน 

"ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้เชี่ยวชาญเถอะเลดี้บัค" โรเจอร์กล่าวพร้อมยกยิ้มมั่นใจ

ฮึ่ม!

เลดี้บัคดูโมโหที่โรเจอร์ไม่ฟังเธอพูดเลยสักนิด ก่อนที่หญิงสาวจะหันมาขอความช่วยเหลือจากจิ้งจอกสาวที่เพิ่งมาถึง

"เธอช่วยพูดอะไรสักหน่อยสิซิลเวอร์!"

"ฉันคิดว่าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้เชี่ยวชาญไปเถอะเลดี้บัค เขาสมควรโดนแล้ว" 

ฉันหลบตาเต่าทองพร้อมพูดเสียงสูงขึ้นจมูก

"ทำไมเธอพูดอย่างนั้น แคทนัวร์เป็นเพื่อนร่วมทีมพวกเรานะ!" 

"ของเธอคนเดี่ยวมากกว่า.." ฉันเม้มปากพูดเสียงแข็ง แต่แววตากลับดูสั่นไหวเล็กน้อย ทำให้เลดี้บัคผงะตกใจที่เห็นท่าทางดูน้อยใจของจิ้งจอกสาว 

ปกติซิลเวอร์ไม่เป็นเช่นนี้..เต่าทองจึงอดสงสัยไม่ได้

"พวกเธอทะเลาะกั-" 

[แคทนัวร์หนีไปแล้ว!]

ก่อนที่เลดี้บัคจะได้ถามหาความจริง นายตำรวจคนเดิมก็กดรับสายก่อนจะได้ยินเสียงวิทยุดังออกมาอย่างตื่นตระหนก 

ฉันรีบวิ่งไปดูทันที ตามด้วยเลดี้บัคและโรเจอร์ เมื่อพวกเราเดินลงบันไดมาถึง ก็พบกับพวกFBIที่พากันนอนสิ้นท่าอยู่บนพื้น ส่วนเจ้าแมวเหมียวตัวเอกของเรื่องตอนนี้หนีหายไปแล้ว 

"ถ้าเขาบริสุทธิ์จริงทำไมเขาจะต้องหนีด้วยล่ะ" โรเจอร์พูดขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ ก่อนจะหน้าซีดเล็กน้อยเมื่อได้รับสายตาคมของซิลเวอร์และเลดี้บัคที่มองมาอย่างตำหนิ

"ถ้าคุณถูกขังโดยตัวเองไม่ผิด คุณจะไม่หนีเหรอ?" เลดี้บัคพูดเสียงดุ ขณะที่ฉันขมวดคิ้วพร้อมเดินออกมา

ฉันรู้ว่าแคทนัวร์อยู่ที่ไหน เธอจึงคิดจะไปเคลียร์เรื่องทุกอย่างให้มันจบๆ

ตืดติ๊ด 

เสียงอินโทนดังออกมาเล็กน้อยพร้อมกับเครื่องมือสื่อสารสั่น เธอหยิบหยกขาวในสาบเสื้อกิโมโนออกมาดูแล้วกดรับ 

ติ๊ด

"ต้องการอะไร"

เธอพูดเมื่อภาพวิดีโอเลดี้บัคและแคทนัวร์ปรากฎขึ้นมาพร้อมกัน 

"พวกคุณคิดว่าฉันบริสุทธิ์ใช่มั้ย?" แคทกล่าว

แน่นอน นายบริสุทธิ์

"ไม่รู้สิ" เธอพูดเสียงกรุ่นทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาไม่ผิด ก่อนที่จะมีเสียงของเลดี้บัคดังแทรกขึ้นมา

"ทำไมซิลเวอร์ดูเกลียดนายล่ะแคทนัวร์ นายไปทำอะไรเธอไว้?" 

แคทจากในวิดีโอทำหน้าหงอย เมื่อเขาเห็นซิลเวอร์ที่ดูหน้าตรึงพร้อมกับเลดี้บัคที่ดูอยากได้คำอธิบายมาก ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

"ฉันขอโทษซิลเวอร์ฟ็อกซ์ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำร้ายความรู้สึกคุณ...ยังไงก็ตามฉันจะตามจับคนร้ายเอง ฉันเป็นคนก่อเรื่องก็ต้องเป็นคนเก็บกวาด"

ปิ๊บ

"แคท!?" เลดี้บัคเอ่ยห้ามแคทนัวร์ไม่ทันเมื่อเขาวางสายไป ทำให้มีแค่ฉันกับเลดี้บัคเท่านั้นที่ถือสายอยู่

"อธิบายมาเถอะซิลเวอร์ พวกคุณกัดกันบ่อยฉันไม่ว่าหรอก แต่ตอนนี้แคทนัวร์กำลังลำบากอยู่นะ?" 

ฉันถอนหายใจพรืดใส่เครื่องสื่อสาร

"มันไม่ใช่เรื่องปกติน่ะสิเลดี้บัค.. อีกอย่าง มันไม่ใช่เรื่องธุรกิจของคุณ" 

ปิ๊บ 

เอ่ยจบฉันก็ตัดสาย ก่อนจะกดหาตำแหน่งที่แคทนัวร์น่าจะอยู่

"หาเรื่องให้จริงๆเลยคิตตี้.... หาที่อยู่ของ'ธีโอ'"  เธอบ่นจบก็กรอกเสียงลงหยกขาว ก่อนที่แผนที่จะฝุดขึ้นมาให้เธอเห็น ฉันไม่รอช้าตามเครื่องหมายในเครื่องสื่อสารไปทันที

ใช้เวลาไม่นานฉันก็มาถึงที่หมาย ก่อนจะแอบเข้าไปในสตูดิโอเงียบๆ ฉันที่อยู่บนคานไม้จากข้างบนแอบมองคนข้างล่างด้วยความสนใจ เมื่อเธอมาทันตอนที่แคทนัวร์และก็อปปี้แคทอีกคน กำลังคุยโวกันอยู่

ก็อปปี้แคทใช้ไม้พลองเหล็กของเขาขัดขาให้แคทนัวร์ล้มลงทีเผลอ ก่อนที่จะพุ่งตัวทำให้เขาหงายหลังพร้อมขึ้นคร่อมเขาและทำท่าจะถอดแหวนของแคทออก

ถึงฉันจะฟินมากกับท่านั่งของแคทxแคท แต่ถ้าอาคุม่าถอดแหวนของแคทนัวร์ไปได้ก็ยุ่งเลย เธอจึงกระโดดม้วนตัวลงไป 

ฟุบ

ก็อปปี้แคทและแคทนัวร์เงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะตกใจเมื่อพบว่าเป็นซิลเวอร์ที่มองพวกเขาสองคนไปมา

"แคทนัวร์...อื้ม เขามีกลิ่นและหน้าตาเหมือนนายเลย" เธอแกล้งพูดเสียงสงสัย แต่กลิ่นน่ะเรื่องจริง ก็อปปี้แคทที่นั่งคร่อมแคทนัวร์บนพื้นมีกลิ่นแบบเขาจริงๆ 

และแคทนัวร์ตอนนี้ก็ถูกล่ามโซ่ไว้บนมือและขาทั้งสอง เพราะเขาดันสะเพร่าเดินเข้ามาติดกับดักของก็อปปี้แคทโต้งๆ

"ก็เพราะนั้นคือฉันไงเล่า" แคทนัวร์พูดเสียงอ่อยๆ ดูเหมือนเขาจะยังรู้ตัวถึงความผิดของตัวเองอยู่ จึงไม่ได้พูดตอบเสียงห้าวไป

"ดีใจที่คุณมาซิลเวอร์ อาคุม่าอยู่ในแหวนของเขา ดึงออกมาเลย" ก็อปปี้แคทยื่นมือแคทนัวร์มาให้เธอที่ยืนเค้าเอวมองอยู่

ฉันคุกเข่าข้างหนึ่งก่อนจะจับมือแคทนัวร์ไว้และทำท่าจะดึงออก ก็อปปี้แคททำท่าลุ้นระทึกก่อนจะชะงักเมื่อเธอแสยะยิ้มขึ้นมาพร้อมปิดแหวนของแคทนัวร์ไว้ด้วยผ่ามือเธอ

"ฉันไม่ได้โง่หรอกนะก็อปปี้แคท คุณนั้นแหละตัวปลอม" เธอพูดขึ้นยิ้มๆขัดกับก็อปปี้แคทที่หน้าซีด

ก็ฉันมาถึงก่อนหน้านี้ตั้งนานจึงรู้ว่าใครคือตัวจริงและตัวปลอมนั้นแหละ 

"เฮ้ ฉันกะแล้วว่าเธอต้องรักฉันมากจึงแยกฉันออก" แคทนัวร์พูดเสียงทะเล้นทั้งที่เขาถูกอาคุม่ากดไว้กับพื้นอยู่ 

"อย่ามายิ้มดีใจแคท.. ฉันไม่ได้อยากจะช่วยนายเลยนะ เพราะเขาถูกอาคุม่าเพราะคุณ!" เธอกลอกตาอย่างระอา ก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้แล้วปล่อยมือเขาออก ทำให้ก็อปปี้แคทที่ระแวงมองอย่างสงสัยกับการกระทำของเธอ

"ฉันยังไม่ลืมเรื่องเมื่อเช้านี้นะ และฉันยังโกรธอยู่ ก็อปปี้แคทอยากได้อะไรก็เอาไปเลย ฉันยกให้" เธอถอยมายืนห่างๆพร้อมแบมือขึ้นสองข้าง

"เฮ้ย ฉันขอโทษซิลเวอร์! ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นตอนที่พูดจริงๆ!" 

ตุบ!

เสียงบางอย่างดังขึ้นมาทำให้ฉันหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นเลดี้บัคที่กระโดดลงมา เต่าทองมองแมวสองตัวที่นั่งคร่อมกันอยู่ กับจิ้งจอกหนึ่งที่ยืนนิ่งยกมือค้างไว้

"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย? แล้วอาคุม่าล่ะ?" 

เลดี้บัคถามพร้อมมองมาอย่างขอคำตอบ ฉันก็ยกไหล่ก่อนจะตอบเสียงเรียบ "อยู่ในภาพเธอบนกระเป๋าหน้าท้องของเขา" 

เสียงปี๊บหรือเสียงแหวนของแคทนัวร์ดังขึ้น ทำให้เลดี้บัคมองแคทที่ถูกล่ามโซ่บนพื้นสงสัย

"เขามีพลังเหมือนคุณด้วยเหรอ?" 

"น่าอัศจรรย์ใช่ม้า" ก็อปปี้แคทพูดเสียงเคริ้มเมื่อเห็นเลดี้บัคเดินไปใกล้ๆก่อนจะคุกเข่าลงบนตำแหน่งเดียวกับเธอก่อนหน้านั้น

"แล้วทำยังไงเขาถึงถูกล่ามโซ่ได้?" ดูเหมือนเลดี้บัคจะเริ่มเข้าใจผิดนึกว่าก็อปปี้แคทคือแคทนัวร์ตัวจริง 

"ไม่ได้ทำอะไรเลย เขาบ้าเดินเข้ามาติดกับดักเองเลยน่ะสิ" ฉันพูดแดกดันเขาไปทีหนึ่ง

"ขอบคุณ" แคทนัวร์เอ่ยขอบคุณประชดประชันเธอ ฉันจึงเผลอยิ้มขำก่อนจะกล่าวบอกไม่ต้องเกรงใจ อย่าขอบคุณเลยคนกันเอง

"ฉันคิดว่าเมื่อกี้เธอบอกว่ามีภาพในกระเป๋าใช่มั้ย ทำไมในนี้ไม่มี" เลดี้บัคที่เปิดซิบตรงหน้าท้องแคทนัวร์พูดอย่างงงๆ 

ก็อปปี้แคทก็ใจดีเหลือเกิน ที่เผลอให้เลดี้บัคค้นหาแบบนั้น

"ฉันไม่ได้บอกเลยนะว่ามันอยู่ในกระเป๋าหมอนั้น?" เมื่อเธอพูดจบ เลดี้บัคก็ถอยออกมายืนข้างหลังพร้อมตั้งท่าเตรียมต่อสู้ 

"ผมรักคุณเลดี้บัค ผมดีกว่าแมวจรจัดขี้เรือนนี้ตั้งเยอะ!?" ก็อปปี้แคทโมโหเมื่อถูกเปิดเผยแล้ว ก่อนที่เขาจะกระชากแคทนัวร์ขึ้นมาพร้อมพูดสถบอย่างโมโห

"โทษที คนโกหกคือขี้แพ้ ถึงแม้ว่าเขาจะชอบทำตัวน่าหงุดหงิดแต่เขาก็ไม่เคยโกหกฉัน" เลดี้บัคกล่าวยิ้มมั่นใจ 

"ขอบคุณสำหรับคำชม..คิดว่านะ?" แคทพูดก่อนจะถีบก็อปปี้แคท กระเด็นถอยออกไปเกือบติดกำแพงโถง

"ถ้าฉันไม่ได้ ก็อย่าคิดว่าจะมีใครได้ Catalysm!" ก็อปปี้แคทใช้พลังหายนะของแคทนัวร์พร้อมวิ่งเข้ามาอย่างไม่รีรออะไรเลย 

ฉันมองการเล่นผิดบทของอาคุม่า ทั้งที่ปกติพวกตัวร้ายตอนนี้เขาจะต้องหยุดนิ่งรอจังหวะให้ตัวเอกเตรียมตัวก่อนแท้ๆ

หรือตัวร้ายจะฉลาดขึ้นแล้ว?...แค่ก

"มาจบกันเถอะ! Lucky Charm!" เลดี้บัคก็ดันมาใช้พลังลัคกี้ชาร์ตอนนี้ด้วย...ทำให้เลดี้บัคต้องรอให้ของปรากฎออกมาจากในอากาศก่อน 

แต่เมื่อถึงตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าแคทนัวร์จะรอดอยู่ไหม

ฉันที่ยืนมองนิ่งๆเริ่มเหงื่อตกเมื่อก็อปปี้แคทพุ่งตัวเข้าไปหาแคทนัวร์ และใกล้จะถึงเขาแล้ว

อันตราย..! 

"โธ่เอ้ย!" เธอสถบก่อนจะเคลื่อนไหวไปข้างหน้าแคทนัวร์ พร้อมหยิบโซ่ที่กุมแขนและขาเขาไว้ขึ้นมา 

จริงๆแล้วนี้มันคือบทของเลดี้บัคนะ แต่เหมือนเลดี้บัคจะอยากให้เธอเป็นคนทำมากกว่า และดูจะเชื่อใจมากว่ายังไงเธอจะต้องช่วยแคทนัวร์แน่ 

"ได้แล้ว!//อ๊ะ!" เสียงเลดี้บัคที่เอ่ยขึ้นพร้อมกับก็อปปี้แคท ก็อปปี้แคทร้องอุทานเพราะไม่คิดว่าเธอที่ยืนนิ่งมานานจะขยับเข้ามาตรงหน้าแคทนัวร์ พร้อมฉวยโอกาสใช้พลังหายนะของเจ้าตัวลงบนโซ่ ทำให้แคทนัวร์ตัวจริงเป็นอิสระ

"ยอดเยี่ยมมากคุณผู้หญิงของผม" แคทนัวร์กล่าวก่อนจะขยับตัวพร้อมต่อยก็อปปี้แคทอย่างแรง เหมือนเขาเก็บกดมานาน ทำให้ก็อปปี้แคทถึงกับกระเด็นไปชนกำแพงข้างหลังเลยทีเดียว

"อย่าขอบคุณฉัน ฉันไม่ได้อยากจะช่วยนาย แต่สถานะการณ์มันพาไป" เธอย่นจมูกพูดเสียงหงุดหงิดกลบเกลื่อน แคทนัวร์ก็ยิ้มขบขันพร้อมทำท่าจะเข้ามาแหย่เธอ 

แต่ฉันพลักเขาให้ไปสู้กับก็อปปี้แคทที่ออกมาจากฝุ่นควัน  

"ฉันควรเอาช้อนไปทำอะไรดีนะ?" เลดี้บัคไม่ได้สนใจรอบข้าง ยังคงเหม่อมองช้อนในมือตัวเองนิ่ง ก่อนที่เลดี้บัคเหมือนจะนึกออก พร้อมกับฉันที่เดินไปหยิบไม้พลองเหล็กอันหนึ่งที่กระเด็นหลุดออกมาจากการต่อสู้ของแคทกับแคท

"อะนี่" เธอพูดพร้อมยื่นไม้พลองเหล็กและเทปกาวที่เลดี้บัคต้องการไปให้ 

"ดูเหมือนเธอจะรู้เลยว่าฉันต้องการอะไร" 

เลดี้บัคขยิบตาให้เธอ ก่อนจะหยิบไม้พลองเหล็กและเทปกาวเอาไปพันติดกันกับโยโย่ของตัวเอง และช้อนที่ดัดจนมันงอเป็นรูปกระขอร้อยไว้กับเส้นลวดโยโย่

"ได้เวลาตกอาคุม่าแล้ว" เลดี้บัคพูดเสียงสนุก ก่อนจะรอจังหวะเหมาะๆที่แคทนัวร์รอให้ก็อปปี้แคทพุ่งเข้ามา  ส่วนฉันก็ยืนหาววอดๆรอเรื่องให้จบๆไป

โอกาสมาถึงเมื่อก็อปปี้แคทพุ่งเข้ามาจริงๆ และแคทนัวร์ที่เอนตัวลงไปข้างหลังก่อนจะตั้งท่าใช้เท้ายกอาคุม่าลอยอยู่ในอากาศนิ่ง 

เลดี้บัคเหวี้ยงเบ็ดตกปลาที่สร้างขึ้นมาหมาดๆด้วยกัน ไปตกที่เอวของก็อปปี้แคทพร้อมดึงขึ้นสูง และแคทนัวร์ที่เปิดซิบตรงหน้าท้องหยิบกระดาษอาคุม่าออกมาฉีกเป็นสองส่วน 

เมื่อผีเสื้ออาคุม่าลอยออกมาจากกระดาษ เลดี้บัคก็ใช้โยโย่ของเธอชำระล้างผีเสื้อให้ขาวสะอาด พร้อมโยนช้อนขึ้นสู่อากาศเพื่อให้ทุกอย่างกับเข้าที่เดิม

ฉันที่เดินเข้ามาเมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย อ้าแขนออกรับธีโอที่หายจากการเป็นก็อปปี้แคทสู่อ้อมแขนเธออย่างพอดี

"โอยย...." ธีโอร้องเบาๆพลางกุมขมับตัวเอง ดูเจ็บปวดทำให้เธออดส่งเสียงถามไม่ได้ทั้งที่ยังไม่ได้วางเขาลง

"เป็นอะไรไหมคะ?" เธอถามเสียงเป็นห่วง ก่อนที่ธีโอจะชะงักและเงยมองเธอ

...?

ฉันเอียงคอสงสัยเมื่ออยู่ๆธีโอก็หน้าแดงและมองเธอนิ่งเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าเขาถูกอุ้มไว้อยู่ ฉันไม่สนใจอาการแปลกๆก่อนจะวางเขาลงพร้อมยิ้มหวานเหมือนทุกทีออกมา

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว เลดี้บัคอยู่ตรงนั้น คุณควรไปขอลายเซ็นต์เธอนะ พ่อหนุ่มศิลปิน" เธอขยิบตาให้ธีโอทีหนึ่ง ก่อนจะผละออกมาให้เลดี้บัคที่ยื่นกระดาษคืนชายหนุ่มจิตรกรไป

"ซิลเวอร์! ซิลเวอร์!" 

เสียงแมวแถวนี้ทำให้ฉันหุบรอยยิ้มลง ก่อนจะรีบก้าวขาสับๆเพื่อหนีแมวข้างหลังที่ไล่ตามมาติดๆ

"เดี๋ยวก่อน! ผมอยากอธิบายให้คุณฟัง มันไม่ใช่อย่างนั้น!" แคทนัวร์คว้าไหล่ของซิลเวอร์ไว้ ก่อนที่จะถูกปัดทิ้งอย่างแรง 

เขาจึงเปลี่ยนมาโอบเอวซิลเวอร์ไว้แทนกันเธอบินหนีไปเหมือนเมื่อเช้าอีก 

"แล้วทำไมนายต้องพูดอย่างนั้น" เธอขัดขืนพร้อมแกะมือเขาออก แต่มันติดหนึบแกะไม่ออกฉันจึงยกธงขาวยอมแพ้ 

"เพราะฉันคิดว่าธีโอเด็กเกินไปไม่เหมาะกับเลดี้บัค"

"นายรู้ได้ยังไงว่าเลดี้บัคอายุเท่าไหร่?"

"ไม่รู้หรอก..แต่ แต่ฉันคิดว่ามันเป็นหน้าที่ฉันที่ต้องปกป้องเลดี้บัค ฉันรู้สึกเหมือนเป็นพี่ชายของเธอ"

"ถึงอย่างนั้นวิธีที่นายใช้ก็ไม่ถูก" ฉันพูดเสียงหงุดหงิดทำให้เขายอมลามือ คลายวงแขนออกแล้วเอ่ยเสียงเศร้า

"ฉันขอโทษ เธอจะต่อยฉันก็ได้"

ผัวะ!

เขาอนุญาตเสร็จปุบ ฉันก็ไม่รอช้าต่อยท้องเขาไปจริงๆ(ไม่กล้าต่อยหน้าเดียวเป็นแผล) ทำให้แคทนัวร์ถึงกับสำลักและล้มลงไปกองกับพื้นด้วยความจุก

"ว้าว รู้สึกดีขึ้นเยอะ!" เธอกล่าวขึ้นพร้อมเสยผมด้านหน้าตัวเองไปข้างหลัง พอได้ต่อยเขาก็เหมือนได้ระบายไปแล้ว ทำให้ความรู้สึกหน่วงๆในใจเบาขึ้น

"อ่อก แค่ก!..เอาเถอะ แค่ก!..ความผิดของฉันเอง" แคทนัวร์พูดกระอักกระอ่วน ก่อนที่เสียงปี๊บจากแหวนเขาจะดังขึ้นมาอีกครั้ง ฉันเลยต้องเปลี่ยนไปอุ้มเขาขึ้นพร้อมดีดตัวออกจากสตูดิโอมา 

โดยลืมเลดี้บัคและธีโอในสตูดิโอไปซะสนิท..ไม่รู้ว่าพวกเขาเห็นฉากนี้จะคิดอะไรไปไกลบ้าง 

ฉันพาแคทนัวร์ที่กลายเป็นเอเดรียนไปส่งเขาที่ห้อง ก่อนจะวางชายหนุ่มที่ดูหมดแรงทำท่าจะหลับไว้บนเตียงกว้าง จากนั้นฉันก็หันหลังเตรียมจะจากไป แต่เอเดรียนก็ดึงชายเสื้อกิโมโนเธอไว้

หมับ

"ฉันขอโทษซิลเวอร์" ดวงตาสีเขียวของเขาเว้าวอนน่าสงสาร ฉันเค้นเคี้ยวฟันตัวเองอย่างอดกลั้น ไม่ใช่เพราะหงุดหงิดแต่เพราะรู้สึกอยากจะก้มไปฟัดเขาต่างหาก! 

โอ๊ยพระเจ้า! ทำไมตัวเอกต้องทำหน้าตาน่ารักแบบนั้นด้วย! จิตใจรักเด็กรักสัตว์ของฉันกำลังกำเริบเลย

"หุบปากแล้วนอนพักซะ! ฉันยกโทษให้คุณแล้ว พรุ่งนี้คุณยังต้องตื่นไปโรงเรียนอีก" ฉันปิดตาเอเดรียนไม่ให้เขาส่งสายตาน่าสงสารมาที่เธออีก 

"ใครจะรู้กันว่าคุณจะขี้หึงขนาดนั้น" เอเดรียนส่งเสียงหัวเราะเล็กๆขึ้นมาอย่างสุขใจ เขาไม่ได้ดื้อที่จะปัดมือเธอออกแต่นอนนิ่งเอ่ยขึ้นมา ฉันรู้สึกแก้มร้อนพ่าวก่อนจะแย้งกลับไป

"ฉันไม่ได้ขี้หึง!" 

"คุณขี้หึง"

"ไม่ใช่!"

"ใช่สิ"

"ไม่"

"ใช่"

"...." ฉันหุบปากเงียบไม่เถียงเขาอีก ฉันเริ่มแน่ใจแล้วล่ะว่าเอเดรียนเป็นพวกไม่ชอบการยอมแพ้ เพราะเขาดื้อดึงสุดๆไปเลย 

"ก็ได้ฉันยอมรับ ฉันเป็นคนขี้หึง" เธอถอนหายใจพร้อมกับก้มลงไปจูบหน้าผากเขาไว้ ก่อนที่ฉันจะเดินจากมา ทิ้งไว้แต่ดวงตาสีเขียวที่ลืมขึ้นมามองเธอเขินๆ 

"ผมรักคุณจริงๆ" เอเดรียนพูดเสียงกระซิบเมื่อเห็นแผ่นหลังของจิ้งจอกสาวไปแล้ว แต่สัมผัสอุ่นๆตรงกลางหน้าผากยังคงหลงเหลือให้เขานอนหลับฝันดี...

....

วันรุ่งขึ้นมาถึง ฉันเดินมากับนาธานที่ดูเงียบกว่าทุกที

"เอาน่า เดียวนายก็เจอ หรือไม่ก็อาจจะมีคนเอามาคืนเองก็ได้" ฉันพูดปลอบใจแฝดชายตัวเองที่ตอนนี้ก็ยังหาโทรศัพท์ตัวเองไม่พบ ไม่รู้ว่าเขาไปลืมไว้ที่ไหน

"แต่ฉันจำได้ว่าใส่ไว้ในกระเป๋าล็อคเกอร์จริงๆนะ" นาธานเอ่ยเสียงกังวล เขาไม่อยากจะซื้อมือถือเครื่องใหม่เลย เพราะเครื่องนี้ก็ใช้ได้ไม่นานและแถมมันยังแพงสุดๆเพราะไดอาน่าเป็นคนซื้อให้เองกับมือ 

ถ้ามันหายละก็เขาคงนึกเสียดายและรู้สึกผิดมากๆ

"เฮ้! ไดอาน่า นาธาเนียล มีเวลาสักครู่คุยกันไหม?" เสียงอัลย่าที่เดินมาพร้อมกับมาริเน็ต ฉันพยักหน้าให้ก่อนที่อัลย่าจะดึงมาริเน็ตเข้ามาพร้อมชักถามฉันกับนาธานสองสามประโยค

ตุบ!

กระเป๋านาธานหล่นลง พร้อมกับโทรศัพท์ของเขา ที่หลุดออกมาจากกระเป๋า นาธานชะงักไปนิดเมื่อเห็นว่ามีบางอย่างกระเด็นออกมา

"เอ๋ ฉันว่าฉันค้นในกระเป๋าเกือบพันรอบแล้วนะ?" ชายหนุ่มจับโทรศัพท์ตัวเองขึ้นดู พร้อมกับเปิดดูเครื่องว่าไม่มีอะไรเสียหายตรงไหน 

อ้อ...เป็นอย่างนี้เองสินะ 

ฉันเหลือบมองมาริเน็ตที่พยายามยืนนิ่งๆไม่ให้มีพิรุธ เมื่อกี้สายตาเธอทันมองเห็นมาริเน็ตหยิบโทรศัพท์ของนาธานออกมาจากกระเป๋าตัวเอง แล้วหย่อนลงไปในกระเป๋าเป้ของเขาได้ 

อึ๊ย!

ดวงตาสีไพลินของมาริเน็ตเหลือบมาสบกับนัยน์ตาฟ้าของฉันพอดี เธอเลยส่งยิ้มหวานไปให้ขณะที่มาริเน็ตหน้าซีดยกยิ้มแห้งๆ

"นายคงจะเมากับตารางเรียนมากไปแล้วนาธาน!" ฉันพูดหัวเราะอย่างไม่มีปี่มีขลุยพร้อมตบหลังแฝดชายตัวเองแปะๆ

"คืนนี้เราต้องไปโรงหนังเพื่อพักสมองบ้าง ฉันรู้จักหนังเรื่องหนึ่งเพิ่งเข้ามาใหม่น่าสนุกดี" 

"เอ๊ะ ฉันได้ยินใครพูดถึงหนัง พวกเราว่าจะไปดูคืนนี้พอดี" นีโน่พูดพร้อมกอดคอเอเดรียน

"จะเป็นอะไรไหมถ้าพวกเราสี่คนจะขอไปแจมด้วยน่ะ" อันนี้อัลย่ากล่าว และมาริเน็ตที่นิ่งค้างไปเหมือนไม่อยากจะเชื่อ 

"แน่นอน" ฉันหัวเราะเมื่อทุกอย่างมันช่างดูเป็นใจกันเหลือเกิน 

 

++++++++++++++++++++++++100%++++++++++++++++++++++

ฮากาม่า(กางเกงญี่ปุ่นดังในรูป)

เคน แปลว่า ดาบและคำว่า โด้ แปลว่า วิถี เมื่อรวมเป็นเคนโด้ ก็กลายเป็น วิธีแห่งดาบ โดยมีสามองค์ประกอบคือ กาย จิต ดาบ ที่ประสานหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน เพราะฉะนั้นเคนโด้ไม่ใช่แค่กีฬา แต่มันยังฝึกฝนจิตวิญญาณอีกด้วย

สถานีต่อไป วาเลนไทร์จ้าา  เร่งแต่งตอนที่ชอบเพราะเดียวจะเข้าเนื้อหลังแล้วล่ะ อยากให้ไรท์แต่งตอนไหนเป็นพิเศษไหม ถ้าไรท์ว่างเมื่อไหร่จะมาลงนะเออ