ยอดรัก จอมทัพทมิฬ

"ข้าหวังว่า สักวัน พ่อจะรักข้า มองเห็นข้า ด้วยความสามารถของข้า ด้วยสิ่งที่ข้าทำไม่ใช่การประจบสอพอ แต่บัดนี้..."ตาสีมรกตเหม่อมองท้องฟ้าที่ไร้เมฆด้วยสายตาอันว่างเปล่า"ข้าก็

...ขอมีชีวิตอยู่ไปวันๆจนกว่าจะตาย หากท่านเมตตา วาระสุดท้ายของข้า โปรดพาข้า กลับบ้านเกิดด้วย ข้าปรารถนาจะสิ้นลมหายใจที่นั่น มันเป็นที่ๆข้ามีความทรงจำอันแสนวิเศษ ที่ยังจำได้ ที่ยังหลงเหลืออยู่ในหัวใจของข้า"ใบหน้างามนั้นอิ่มเอมอย่างเป็นสุข

"เจ้าโกรธข้ารึเปล่า ที่ข้าเลือกเจ้ามาเป็นองค์ประกันแบบนี้"

ท่านหญิงยิ้มแย้ม แววตานั้นแสนขมขื่น"ตรงกันข้ามข้าต้องขอบคุณด้วยซ้ำ"

"ทำไม..."เค้าพรากนางมาจากบ้านเกิด จากครอบครัวนะ

"ท่านทำให้ข้าเห็นน้ำใจของพ่อ พ่อไม่เคยมองข้าเลย ข้าเป็นสิ่งที่เค้าสามารถตัดได้จากชีวิต ไม่อยู่ในสายตา ถ้าท่านแม่ยังอยู่ อย่างน้อย...ท่านก็น่าจะตามข้ามาด้วย"

จอมทัพหนุ่มรู้สึกสลดใจ และเวทนานางนัก ทั้งๆที่เป็นลูกเมียเอกแท้ๆ หน้าตาก็งดงาม มากความสามารถ มีจุดด่างพล่อยคือ...นางกำพร้า และไม่ประจบสอพอใคร แต่เจ้าแคว้นฮารุโนะกลับหลงใหลในสตรีอื่น และลูกคนอื่นที่ไม่ทำคุณประโยชน์อันใดนอกเสียจากผลาญทรัพย์ไปวันๆ ตอนที่ขอ นางมาเป็นองค์ประกัน เจ้าแคว้นไม่มีความห่วงใยในตัวลูกเมียเอกเลย ตอบรับทันทีโดยไม่คิดอะไร ขุนนางอื่นยังมองหน้าอย่างลืมตัว

เค้าทำได้แต่ถอนใจพลางเวทนานางเท่านั้น...