คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 11:รีบๆเคลียร์เรื่องนี้ให้จบๆกันเลยดีกว่า
“หน้าไปโดนอะไรมาน่ะปีหนึ่ง”
“เชียร์อย่าได้ใส่ใจเลย”
“แน่ใจนะว่าวันนี้เรียนไหว? พักก่อนมั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอกเชียร์”
ผมยกมือขึ้นมาลูบรอยช้ำตามใบหน้าอันหล่อเหลาของตัวเอง ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในมหาลัยก็มีแต่สายตาจ้องมองมาที่หน้าผมชวนให้เสียวสันหลังและก็อับอายไปในเวลาเดียวกัน และแน่นอนว่าแต่ละคนก็คาดเดาสาเหตุของรอยช้ำพวกนี้ไปต่างๆนาๆ อาทิเช่น...เอิ่ม ผมลื่นล้มตกบันได ไปหาเรื่องพวกรุ่นพี่ ไปฟันหญิงแล้วทิ้ง อ่า..ผมว่าพอแค่นี้เถอะ
จริงๆแล้วรอยช้ำพวกนี้มันมาจาก...พี่ที่น่ารักที่สุดในโลกของผมเอง เฮ้อออออ หลังจากวันนั้นที่ผมพาพี่ไปเลี้ยงข้าวเย็นและก็ดันซวยเจอกับแฟนพี่ซึ่งพากิ๊กมาdinnerrrrกันก็ผ่านมาสามวันแล้ว ผมทำหน้าที่เป็นเหมือนฟองน้ำซับน้ำตาพี่จนเสื้อแทบเปียกทั้งตัว กว่าคนขี้แยจะหยุดร้องก็ปาไปสองทุ่มกว่าๆ ผมจึงพาพี่ไปส่งถึงหน้าบ้าน(รีเมมเบอร์ทางไปบ้านพี่ยัดใส่ในหัวสมองเรียบร้อย หึๆๆๆ) ก่อนจะไปผมก็ดั๊นดันพูดว่า
‘ไม่เคยคิดเลยนะเนี่ยว่าพี่จะเป็นคนขี้แยเหมือนผู้หญิงแบบนี้’
เท่านั้นแหละครับ...พี่จับผมซ้อมที่หน้าบ้านจนแทบจะกลับบ้านตัวเองไม่เป็น
พอคิดถึงเรื่องวันนั้นแล้วก็อยากจะตบปากตัวเองแรงๆเอาให้ฟันหักไปเลย ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นมาตบปากตัวเองหลายๆทีจนเชียร์มองมาด้วยสายตาเป็นห่วงกลัวว่าเพื่อนจะเป็นบ้า... ตอนนี้ผมกับเชียร์พากันเดินมานั่งที่สวนเพื่อรอเวลาเรียนคาบต่อไป เบื่อครับ..โคตรเบื่อสัสๆเลย ผมนั่งเท้าคางถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านของวัน
“อ่าว เชียร์~!”
เสียงทุ้มใหญ่ที่เป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของพี่ว๊ากดังมาจากด้านหลังของพวกผม เชียร์โบกมือให้พี่ว๊ากพร้อมกับรอยยิ้มสดใสเปล่งประกายเจิดจรัส...ผมว่ามันต้องมีซัมติงกันแน่!!! ฮึ่ยยยย ปีหนึ่งต้องสืบให้ด้ายยยยยยย ผมหันกลับไปมองพี่ว๊ากและก็กำลังจะยกมือไหว้พี่แกแต่สายตาดันไปสะดุดกับร่างบางที่ยืนอยู่ข้างพี่ว๊ากซะก่อน
พี่...
“ว๊าก...กูไปก่อนนะ”
“อ่าวเฮ้ย”
พี่หันหน้าเดินหนีไปอีกทาง ผมจึงรีบสะพายกระเป๋าเป้วิ่งตามออกไปทันทีโดยไม่สนใจการคงอยู่ของพี่ว๊ากและเชียร์ เอาเถอะ ถึงผมจะนั่งอยู่ตรงที่เดิม คู่รักข้าวใหม่ปลามันนั่นก็ไม่สนใจผมหรอก เฮ้ออออ
“พี่!!”
“อะไรมึง...”
ผมคว้าแขนของพี่ไว้รั้งไม่ให้อีกคนเดินหนีไป นักศึกษาที่อยู่รอบๆเริ่มหันมาสนใจพวกเราและไม่นานก็มีเสียงกระซิบตามมา ผมกับพี่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นนานมาก...ผมไม่รู้จะพูดยังไง ส่วนพี่ก็อาจจะกำลังรอฟังผมเริ่มเปิดประเด็นอยู่
“เอ่อ...คือ”
“...”
“คือว่า..ผม”
“กูจะรีบไปเรียน”
พี่พูดขึ้นมาตัดบทผมโดยที่ยังคงหันหลังให้ ท่าทางไร้เยื่อใยแบบนั้น...แสดงว่ายังงอนอยู่ ผมเขย่าแขนพี่เบาๆเป็นการอ้อน ถ้าไม่ใช่พี่ผมก็คงไม่กล้าทำอะไรมุ้งมิ้งแบบนี้หรอกกกกกกกกก พี่ถอนหายใจออกมาแรงๆแล้วหันมามองหน้าผม ผมรีบยิ้มกว้างออกมา หวังว่าพี่คงจะหายโกรธแล้วสินะ...
สินะ...
“กูอารมณ์ไม่ดี รีบไสหัวไปก่อนที่กูจะฆ่ามึง”
“พี่~~~~~~~~~”
ผมแหกปากโหยหวนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับทรุดตัวลงไปกอดขาพี่ ไม่แคร์สายตาชาวบ้านละครับ พี่ของปีหนึ่งทำไมถึงต้องงอนปีหนึ่งแบบเน้~~~~ พี่พยายามจะสะลัดผมออกไปแต่มีเหรอที่มือปลาหมึกผมจะยอมให้พี่ไปน่ะ..
“สัส! ปล่อยกูดิวะ”
“พี่~ ฮรืออออ ผมขอโต้ดดด”
“กูอายโว้ยยยย ออกป๊ายยยย”
“ไม่เอา อย่านะ อย่าทิ้งผมปายยยย”
นักศึกษารอบๆเริ่มเดินมารวมกันกลายเป็นไทยมุงเล็กๆรอบๆตัวผมกับพี่ พี่เริ่มใช้มือดันตัวผมให้ออก ยิ่งพี่พยามผลักผมออกผมก็ยิ่งเกาะพี่แน่นมากขึ้น เสียงพูดคุยซุบซิบนินทากันดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องแต่แล้วมันก็เงียบลงพร้อมกับพี่ที่ลดแรงในการผลักผมออก
“...มิ้น”
ผมชะงักค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองตามสายตาของนักศึกษาที่อยู่รอบๆ ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากกลุ่มไทยมุงและหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพี่ไม่นานก็มีผู้ชายอีกคนเดินตามมาโอบไหล่ผู้หญิงคนนั้น ใช่แล้ว...หน้าตาแบบนี้
แฟนเก่าพี่...
“สวัสดีค่ะพี่พี่”
“...”
“วันนี้มิ้นจะมาเคลียร์เรื่องเราให้จบๆกันไปซะที”
“หึ ไม่ต้องเคลียร์แล้วม้างงงแบบนี้”
“หา?”
ผมเงยหน้ามองพี่จากด้านล่าง รอยยิ้มชั่วร้ายประดับอยู่บนใบหน้าหวานๆนั้นแต่สายตากลับมีแววเจ็บปวดอยู่...ผมไม่เคยเห็นพี่ทำหน้าอย่างนี้มาก่อนเลย ฉับพลันความเจ็บปวดจี๊ดๆก็เกิดขึ้นอีกครั้งที่ตรงหน้าอก พี่กอดอกก่อนจะมองหน้ามิ้นด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม
“พี่ก็ไม่ได้อยากจะเก็บเรื่องไร้สาระมารกสมองหรอกอ่านะ รีบๆเคลียร์เรื่องนี้ให้จบๆกันเลยดีกว่า มันต้องพูดว่าอะไรนะ...เอ~~ อ้อออ เราเลิกกัน!!!”
“!!”
“หึๆๆ ขอให้น้องมิ้นของพี่เสพสุขกับผู้ชายคนนี้ให้ยาวนานเหมือนที่เราคบกันนะคนดี”
น่ากลัว...
พี่ตอนนี้น่ากลัวสัสๆเลย ยิ่งกว่าตอนว๊ากรับน้องซะอีก
พี่ดึงผมให้ลุกขึ้นมาแล้วหันหลังเดินจากไป ไทยมุงทั้งหลายพร้อมใจกันแหวกทางให้พี่ ผมที่ยังคงอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ทำอะไรไม่ถูกจึงเลือกที่จะเดินตามหลังพี่ไป ผมแอบเหลือบไปมองเห็นมิ้นยืนทำหน้าเสียก่อนจะกรี๊ดออกมาด้วยความเจ็บใจ
พี่เดินลัดเลาะมาตรงหลังตึกโดยมีผมเดินตามมาติดๆแล้วจู่ๆพี่ก็หยุดเดิน ผมได้ยินเสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกของพี่ พวกเรานิ่งเงียบกันไม่นานผมก็ตัดสินใจสวมกอดพี่จากทางข้างหลัง คนในอ้อมกอดไม่มีวี่แววจะขัดขืนหรือผลักผมออกไปเลย
ก็ผมบอกแล้วนี่...
ว่าผมจะเป็นที่ระบายให้เอง
“มึง...”
“หืม?”
“กูลืมไปเลยว่ากูต้องไปเรียน...”
“...เอิ่ม”
----------------------------------------------------------------------------
มีใครอยากอ่านคู่ว๊ากเชียร์บ้างมั้ยหนอ... orz
ความคิดเห็น