คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Flechazo
‘จี’
สิ่งของที่ท่านแม่ให้ถ้าไม่มีตาแก่คอยบอกก็คงไม่รู้หรอกว่าของในมือนั้นล้ำค่าขนาดไหน ได้มายากขนาดไหน เพราะตั้งแต่เริ่มแรกก็ได้ทั้งหมดมาโดยไม่ต้องพยายามอะไร จีถึงมองทุกอย่างเหมือนกันไปหมด
ชอบก็เก็บไว้ เบื่อก็ลืม ทิ้งขว้างบ่อยเสียยิ่งกว่าบ่อยจนตาแก่บ่นหูชา บอกว่าไม่รู้จักคุณค่าของสิ่งเหล่านั้นเลย
เถียงไม่ได้หรอกเพราะก็ไม่รู้จริงๆ สมบัติที่ได้รับมามันเยอะจนแยกไม่ออกว่าอะไรพิเศษหรือไม่พิเศษ จะทิ้งไปสักอันก็ยังเหลือของอีกเยอะรอให้เลือกอยู่ดี...เพราะเป็นแบบนั้นถึงได้มีความคิดจะทิ้งพวกพี่ไปหาอาหารคนใหม่
คิดว่าก็เป็นเหมือนของชิ้นอื่นๆ เป็นแค่สมบัติชิ้นเล็กๆท่ามกลางกองสมบัติมากมาย จะยึดติดไปทำไมในเมื่อบนโลกนี้ไม่ได้มีอาหารแค่คนเดียว มนุษย์สักวันก็ต้องตาย การกินก็แค่เร่งเวลาให้เร็วขึ้นเท่านั้น
แต่ที่จริงมันไม่ใช่
ไม่ใช่เลยแม้แต่นิดเดียว
“ขอโทษนะคะพี่สาว”
สิ่งแรกที่ทำหลังจากวาร์ปมายังเรือเหาะคือตรงไปหาพี่สาวที่นั่งอยู่มุมหนึ่ง ไม่สนใจฮิโซกะหรือกอร์นกับคิรัวร์ที่ถูกจับเป็นตัวประกัน ปาคูโนด้าเบิกตากว้างเมื่อถูกสวมกอดโดยเด็กดื้อที่บอกตั้งแต่แรกว่าจะไม่ยุ่งระหว่างเรื่องเพื่อนกับกลุ่มแมงมุม เธอกอดกลับ ก่อนจะสำรวจดูเผื่อน้องไปเล่นจนได้แผลมาอย่างทุกที
ไม่มีหรอกแผลสาหัสเพราะรักษาตัวเองได้ จะมีก็แต่รอยฟกช้ำหรือแผลเล็กๆน้อยๆที่ต้องรอให้หายเอง...ปาคูโนด้าถอนหายใจ แตะแก้มที่ยังเหลือรอยอย่างเบามือ เป็นอีกครั้งที่น้องเจ็บตัวมาเพราะออกไปเล่นข้างนอก
“ที่หนูบอกว่ารักที่สุด...คุณยังเชื่ออยู่รึเปล่า”
คนที่กำลังจะถามว่าหลายวันนี้ไปเล่นที่ไหนมาบ้างชะงัก ปาคูโนด้ามองใบหน้าเปื้อนยิ้มของน้องสาว เธอบอกไม่ได้ว่ามีอะไรผิดปรกติ แต่ลางสังหรณ์ที่กรีดร้องอยู่ข้างในทำให้รู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย
“ก็ต้องเชื่ออยู่แล้วสิ”
“แม้ว่าหนูจะไม่อยู่ช่วยอุโบ ฮึก ปล่อยให้พวกพี่ลำบาก แล้วก็เป็นเพื่อนกับศัตรูอย่างนั้นเหรอ?”
“จีเป็นเด็กดีเสมอ” เธอจูบบนขมับของเด็กที่ขยี้ตาจนตาแดงไปหมด ปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ตั้งแต่แรกเราก็ทำใจเรื่องที่จะตายไว้อยู่แล้ว อย่าโทษตัวเองเลยนะ”
เรือเหาะกำลังจะลงจอดที่เขาสูงชัน...สถานที่แลกเปลี่ยนตัวประกัน ปาคูโนด้ามองออกไปข้างนอก คนใช้โซ่กับเพื่อนรออยู่ก่อนแล้ว หัวหน้ายังปลอดภัยดีตราบเท่าที่เธอยังไม่ทำอะไรกับตัวประกันสองคน
หลังจากนี้จะเป็นยังไงนะ
หลังจากเธอตายเด็กคนนี้จะอยู่ยังไง
“กลับไปอย่าดื้อกับพี่เขาอีกล่ะ”
ปาคูโนด้าลูบใบหน้าที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยของคนที่เอ็นดูที่สุด เวลาชีวิตของจีถูกแช่แข็งไว้ตลอดกาล แต่เธอและคนอื่นที่เป็นมนุษย์ไม่ใช่ ข้อจำกัดที่ก้าวข้ามไม่ได้จะทำให้เด็กคนนี้พบกับความสูญเสียอีกครั้ง
เธอลูบดวงตาช้ำๆที่บอกว่าก่อนหน้านี้ร้องไห้มา แม้จะอยากปลอบโยน อยากจะพูดคำว่ารักซ้ำๆให้เด็กคนหนึ่งรู้ว่าตัวเองเป็นที่รักขนาดไหน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากกอดแน่นๆโดยไร้คำพูด เพราะรู้ว่าหลังจากเธอตายไป คำว่ารักจะกลายเป็นสิ่งที่ทำร้ายได้มากที่สุด
“ซูบเชียว หิวรึยัง? กินฉันก่อนไหม?”
“คุณเจ็บอยู่ หนูจะกินได้ยังไง”
“แต่ก่อนก็ไม่เป็นไรนี่”
“พี่สาวคะ ฮึก เหนื่อยรึเปล่า?”
ปาคูโนด้ากะพริบตา พยายามที่จะมองหน้าคนถามแล้วไม่ร้องไห้ออกมา ภาพความทรงจำผุดขึ้นมาเหมือนเทปที่หยุดไม่ได้ ทั้งตอนที่ก่อตั้งกลุ่ม ทั้งตอนที่หัวหน้าพาเด็กคนนี้กลับมา จากที่ไม่เคยคิดอะไรเกินไปกว่าสมบัติของหัวหน้า ตอนนี้ความรู้สึกผูกพันมันพัฒนามาไกลเกินกว่าจะย้อนกลับ
ยังไม่อยากตาย
เธออยากอยู่ให้นานกว่านี้
“ไม่เหนื่อย ...ไม่เหนื่อยเลย”
อยากอยู่ดูแลจนถึงวันที่ไม่สามารถทำได้ อยากเห็นเธอหัวเราะ มีความสุข อยากคอยดีใจกับความสำเร็จอยู่ข้างหลัง...ปาคูเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่ายเงียบๆ ทั้งเศร้าและดีใจที่เด็กคนนี้เริ่มมีความรู้สึกอื่นนอกจากเห็นคนเป็นอาหาร
อย่าร้องไห้สิ
ช่วยเห็นฉันเป็นแค่อาหารได้ไหม
เรือเหาะลงจอดที่ยอดเขาแล้ว ปาคูโนด้าหรี่ตาลง ยกแขนขึ้นปกป้องโดยอัตโนมัติเมื่อเห็นฮิโซกะมองน้องด้วยรอยยิ้มประหลาด ...ไม่ใช่แค่เขา แต่ตั้งแต่แรกเธอก็รับรู้ได้ถึงสายตาของตัวประกันสองคนที่มองมาเหมือนกัน
โดยเฉพาะคนที่ชื่อคิรัวร์
หัวหน้าบอกว่าเขาเป็นคนทำให้จีรู้จักความรู้สึกอื่น
“ลงไปได้แล้วมั้ง★”
แต่เมื่อเห็นว่าตั้งแต่เมื่อกี้เด็กคนนี้ไม่มองใครเลยก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดนึง ...ไม่รู้หรอกว่าใครผิด แต่ถ้าได้ทำน้องร้องไห้ไปแล้วปาคูก็จัดให้อยู่ในหมวดไม่ไว้ใจ ถ้าจะมาแย่งเอาไปต้องข้ามเธอกับเหล่าพี่คนอื่นไปก่อน
ถึงจะลำเอียง แต่ทำไงได้ล่ะ
“หนูรักพวกคุณที่สุด”
ก็มีน้องแค่คนเดียว
“รักมากที่สุดในโลกเลย”
เธอมองมือที่ถูกจับไว้ตั้งแต่เมื่อกี้ มองแก้มกลมๆเป็นก้อนน่าบีบ ถึงจะเป็นฮิโซกะ แต่ถ้าเข้ามาเธอก็จะฟาดไม่ยั้งเหมือนกัน
(2)
เลโอลีโอเบือนหน้าหนี ส่วนคุราปิก้าก็มีสายตาเจ็บปวด
ต้องทำหน้ายังไงนะที่เมื่อเจอกันอีกครั้งก็พบว่าเราเป็นศัตรูกันไปแล้ว
กอร์นกับคิรัวร์ย้ายไปอยู่ฝั่งนั้น แลกกับหัวหน้าที่เดินโซเซมาทางนี้...สุดท้ายก็มาทรุดตรงหน้าจนจีได้ประคองไว้ คุโรโร่หน้าช้ำเหมือนถูกต่อย ท่าทางก็อ่อนแรงจน---
“เสแสร้ง”
“เฮ้ย คุราปิก้า!”
“ก่อนหน้ายังไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย”
คุโรโร่ทรุดลงอีกแล้ว!
คนที่ช่วยประคองถลึงตาใส่อีกฝั่ง เพราะถูกคุโรโร่เกาะไว้เมื่อกี้พออีกฝ่ายจะล้มตัวเองก็พลอยจะล้มตามไปด้วย
“คุณรังแกพี่หนูเหรอ”
“พี่เธอรังแกฉันมากกว่า” คุราปิก้าเถียงกลับ กอดอกหน้าบึ้ง “เธอก็อีกคน จะหนีไปไหน เรายังไม่คุยกันเลย”
“ต้องคุยด้วยเหรอ”
“ต้องคุย”
แค่คุราปิก้าก้าวมาข้างหน้าก้าวนึง ห่างไกลกันหลายเมตร แต่พี่สาวก็เดินมากั้นไว้ พูดเสียงเย็น
“ที่เราคุยกันไว้มีแค่เรื่องการแลกเปลี่ยนตัว”
“ที่คุยกันก็ไม่ได้บอกว่าให้คนอื่นมาด้วย” คุราปิก้าพูดเสียงเย็นไม่แพ้กัน “เธอผิดก่อน แล้วฉันก็มีธุระกับไอ”
ศัตรูของพี่หันมาสบตาอีกครั้ง ค้นที่ตัวด้วยใบหน้าจริงจังมากๆจนพี่สาวหรี่ตามองเผื่อจะเล่นตุกติก
แต่พอเอาออกมาเท่านั้นล่ะ
“นาย...”
“มาคุยกัน” คนใช้โซ่ที่น่ากลัวแกว่งขนมแท่งไม่สนใจสายตาของใครสักนิด สังเกตดูดีๆแล้วก็พบว่าเป็นขนมยี่ห้อเดียวกันเลยกับที่ใช้ล่อให้ออกห่างจากอิลูมิตอนสอบรอบสุดท้าย “เราต้องคุยกันเดี๋ยวนี้ ไอ”
คุโรโร่ขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อที่ออกมาจากปากคุราปิก้า ‘ไอ?’ มองคนที่ยืนถือขนมล่อสลับกับจี ก่อนจะกอดคนที่ประคองตนเองอยู่ให้แน่นขึ้น เอาตัวที่ถูกบอกว่าหอมน่ากินไปซุกเยอะๆ
แต่ไม่ว่ายังไง
“จะให้คุยเรื่องอะไร”
“เรื่องแมงมุม แล้วก็เรื่องที่เธอกำลังหนีแบบนี้ไง”
“ต้องให้พูดซ้ำอีกเหรอว่าหนูอยู่กับใคร”
เขากับขนมแท่งนั้น ผลมันชัดเจนอยู่แล้ว
มือที่กอดแน่นคลายออก คุโรโร่ซุกใบหน้าลงกับไหล่ของคนตัวเล็ก ไม่สนใจสายตารู้ทันของปาคูโนด้ากับฮิโซกะที่เอาแต่ท้าให้มาสู้กันอยู่นั่น
“ถ้าบอกว่าเริ่มกันใหม่ได้จะกลับมาไหม”
“คุณไม่เข้าใจ” จีขยี้ตา เจ็บข้างในอย่างบอกไม่ถูก แต่น้ำตากลับไม่ไหลสักหยด ...คงร้องไห้จนหมดน้ำตาอย่างที่มิลกี้ว่าจริงๆนั่นแหละ “หนูคืนครอบครัวให้คุณไม่ได้...แล้วคุณก็ไม่โกรธพี่ไม่ได้”
รอยยิ้มต้องไม่น่าดูแน่ๆเพราะพี่สาวเริ่มขมวดคิ้วใส่ฝั่งตรงข้ามแล้ว...จนถึงตอนนี้ก็ยังปกป้องอยู่ตลอด
แล้วจะให้ทิ้งคุณได้ยังไง
“ขอโทษนะ แต่เราคงต้องได้ลากันตรงนี้แล้วล่ะ”
(3)
จีมองเรือเหาะที่เคลื่อนไกลออกไปเมื่อการแลกเปลี่ยนตัวทุกอย่างเสร็จสิ้น พี่สาวไปตามคำสั่ง ส่วนฮิโซกะน่ารำคาญจนทนไม่ไหว สุดท้ายก็ได้เอ่ยปากควบคุมให้กลับไปเอง
วันนี้ฟ้ามืดจนไม่เห็นดวงดาว
“ตอนที่เจอกันคุณยังเด็กอยู่เลย”
“ส่วนจีก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน”
คนถูกว่าแตะแก้มช้ำๆของหัวหน้า มองรอยยิ้มจางๆของคนที่ตามใจมากที่สุด จะว่าไปแล้วตอนที่เราเจอกันครั้งแรกก็เป็นวันที่ไม่มีดวงดาวแบบนี้เหมือนกัน
ตอนนั้นยังเป็นแค่อาหารอยู่เลย
“ผ่านไปแป๊บเดียวคุณก็โต”
อาหารที่คิดว่าถึงจะหายไปสักคนก็คงไม่มีผลอะไร อาหารที่เคยมองว่าไม่ต่างจากคนอื่นบนโลกใบนี้
รู้ตัวอีกทีก็ยิ่งกว่าผูกพัน
“ไม่รู้ว่าถ้าแป๊บเดียวอีกครั้งจะยังมีคุณอยู่รึเปล่า”
“ต้องอยู่สิ เราจะอยู่ด้วยกันไง”
เหมือนกรรมตามสนองที่ทิ้งขว้างสิ่งของ กว่าจะรู้ว่ามันมีค่ามากขนาดไหนก็ตอนที่สายเกินไปแล้ว ...ในอนาคตจะมีคนที่หายไปเรื่อยๆ ถึงจะไม่ใช่เพราะฮิโซกะก็เพราะเวลา ท้ายที่สุดก็จะเหลือจีแค่คนเดียว
“รักที่สุด”
โลกที่ไม่มีคุณ
คิดไม่ออกเลยว่าจะอยู่ได้ยังไง
จะเคว้งคว้างขนาดไหนกันนะ
“รักที่สุดเลยนะ”
จะมีคนที่รัก
และดีกับเราได้มากเท่านี้รึเปล่า
อากาศตอนกลางคืนหนาวจนตัวเย็นไปหมด คุโรโร่สละเสื้อคลุมสวมทับให้คนที่สะอื้นจนตัวโยนเพราะรู้ว่าถ้าอยู่ในอากาศแบบนี้นานเข้าจะมีบางคนป่วย เขายิ้มจาง ทาบมือกับแก้มเย็นชืด “รักที่สุดเหมือนกัน”
อยากเจอทุกคน
อยากบอกว่ารักมากขนาดไหน
แต่ถ้าไปเจอตอนนี้ความพยายามทุกอย่างคงพังลง และคงตัดใจทิ้งไม่ได้เพราะความผูกพันที่มากเกินไป
จีพยายามยิ้มเพื่อให้การบอกลาดูไม่เศร้าที่สุด มองคุโรโร่ที่ดูไม่เข้าใจแต่ก็ยังจับมือไว้ไม่ปล่อย นึกไปถึงท่านแม่ที่บอกว่าจนกว่าจะถึงจุดจบจะคอยดูอยู่เสมอ
ถ้าหากขอได้อย่างหนึ่งก็คงจะขอให้เผ่าคุราปิก้ากับแมงมุมไม่เคยเกี่ยวข้องกัน ให้ไม่มีใครตาย แล้วก็ไม่มีจีที่เป็นส่วนเกินของเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น
“มาเริ่มใหม่กันเถอะ คุโรโร่”
(3.5)
“โง่เง่าเหลือเกินลูกข้า”
คุโรโร่ได้ยินเธอพูดเป็นครั้งที่สองแล้ว
“โง่เง่า”
เธอเดินเวียนเป็นวงกลม ดวงตาสีแดงมองเด็กที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาด้วยใบหน้าหงุดหงิด บ่นว่าเป็นของเล่นที่พังเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้ว...ครั้งแรกที่จบชีวิตเพราะถูกทำร้ายซ้ำๆจากโลกภายนอกที่ออกไปเจอ ส่วนครั้งที่สองก็เพราะอยากให้พวกพี่ได้เริ่มต้นใหม่โดยที่ไม่มีตัวเองนั่นแหละ
“ผมขอ”
“อีกแล้ว?” ดวงตาสีแดงตวัดมามอง เรียวปากยิ้มเย้ยหยัน “ครั้งแรกนางขอให้พวกเจ้ามีความสุข ส่วนครั้งที่สองก็ขอให้ไม่มีการสูญเสีย ไม่ต้องเหนื่อยกับการคอยตามใจ รู้แบบนี้ก็ยังจะขัดอีกหรือ?”
คุโรโร่ยิ้มจาง ก้มลงไปจูบขมับของคนที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมา “ไม่มีเธอ นั่นก็สูญเสียเหมือนกัน”
สูญเสียเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่
ท่านแม่ที่จีเล่าว่าเอาแต่ใจขนาดไหนมองเขา หรี่ตาลง “ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมถึงได้ดันทุรังขนาดนี้...ดันทุรังทั้งๆที่เจ้าก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าสักวันนางก็จะฆ่าตัวตาย”
เป็นคำถามที่ถูกถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า
และไม่ว่าจะกี่ครั้งเขาก็ยังยืนยันคำตอบเดิม
“ผมตกหลุมรัก”
อีกฝ่ายหัวเราะเมื่อได้ยินเช่นนั้น เรียวปากเหยียดยิ้มกว้างขณะมองลูกสาวที่ตั้งใจสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นตัวแทนของใครที่รักที่สุด “ข้าจะคอยดู” ก่อนสะบัดมือเพื่อให้ทุกอย่างเป็นไปตามปรารถนาของชายที่ริขอหุ่นของผู้สร้างมาไว้เคียงกาย
คุโรโร่ประสานมือจนไร้ช่องว่าง กอดแน่นราวกับจะแบ่งไออุ่นให้คนตัวเย็นท่ามกลางทิวทัศน์รอบข้างที่เริ่มบิดเบี้ยวเป็นผลมาจากพลัง
กระซิบแม้จะรู้ว่าเธอไม่มีวันได้ยิน
“มาเริ่มใหม่กันเถอะ จี”
(4)
“ยังเด็กอยู่แบบนี้จะตายก็น่าเสียดาย”
“จะรักษาให้ก็แล้วกัน”
“แต่หลังจากนั้นต้องมาเป็นอาหารให้จีนะ?”
จะเจ็บป่วยแข็งแรง ยากดีมีจน สุขทุกข์เพียงไร
จนกว่าความตายจะมาพรากจาก...
“อือ”
เราจะอยู่ด้วยกันใช่ไหม จี?
---------------------------
Flechazo(สเปน) : รักแรกพบ
---------------------------
ความคิดเห็น