คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Dulcet
ฮิโซกะเป็นพวกบ้า
ประโยคนี้ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าเป็นความจริงเมื่อลองอาศัยอยู่ด้วยกันไปสักระยะ
เริ่มแรกก็ดีอยู่หรอก ชีวิตประจำวันของฉันเป็นไปอย่างเรียบง่ายและสบายมาก ตัวตลกคอยทำหน้าที่หาเงิน ส่วนเด็กสาวอย่างฉันก็เอาแต่กินและนอน ปล่อยให้เขาหยอกเล่นบ้าง ถึงบางครั้งจะเจ็บตัว เลือดออกนิดหน่อย แต่ค่าตอบแทนของการเป็นของเล่นให้ตัวตลกมันก็ไม่เลวเลย
เขายังไม่มีทีท่าว่าอยากจะฆ่าฉันอีกเหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรก วัน ๆ ก็เอาแต่แกล้ง กับทำตัวปัญญาอ่อน พอชินกับนิสัยส่วนนี้ของเขาแล้วมันก็กลายเป็นหนึ่งในชีวิตประจำวัน จะเจอหรือไม่ก็ไม่รู้สึกอะไร ความเรียบง่ายนี้ทำเอาฉันหลงคิดไปว่า ‘ความสัมพันธ์เราดีแล้วสินะ’
ซึ่ง
คิดผิด
‘เอาแต่กินกับนอนจนแก้มล้นไปหมดแล้ว★’
ในวันหนึ่ง ฮิโซกะพูดอย่างนั้น
ถ้าเป็นช่วงที่เจอกันแรก ๆ ฉันคงจะถลึงตาใส่ ในใจเดือดปุด มือไม้สั่นเพราะอยากจะตบคนให้หัวทิ่ม
แต่ก็อย่างว่า อยู่ด้วยกันไปนาน ๆ สกิลการไม่รับรู้ของฉันก็ถูกอัพเลเวลเพิ่มมากขึ้น แม้เขาจะกวนประสาทหรือบีบแก้มแล้วยืดออก ฉันก็ยังทำหน้าแบบเด็กดี มองตาใส คิดว่าสักพักเดี๋ยวก็เบื่อจนเลิกเล่นไปเองเหมือนปรกตินั่นล่ะ
ไม่คิดว่าประโยคนั้นจะเป็นคำเกริ่นก่อนจะเข้าสู่ช่วงจุดประสงค์ที่แท้จริง แทนที่ฮิโซกะจะผละมือออกแล้วบ่น ‘ไม่สนุกเลย’ เขากลับยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม ดวงตาเปล่งประกาย
‘ถึงจะนุ่มนิ่มแต่แบบนี้ก็ไม่ดีนะ~~อ๊ะ จริงสิ เค้ามีงานใหม่เข้ามาพอดีเลย ครั้งนี้ขอยืมแรงที่รักหน่อยแล้วกัน♥’
ถ้ารู้ว่างานที่ว่าคืออะไร ฉันจะตีเขา จะเกาะเตียงแน่น ๆ ชนิดที่ว่าแงะไม่ออกเลย แต่น่าเศร้าที่ฉันไม่รู้ และกว่าจะรู้ก็ถูกอุ้มจนตัวลอยหวือทั้งชุดนอน ขัดขืนไม่ได้สักนิด
ผลปรากฏว่า
ฮิโซกะเอาฉันมาประมูลในตลาดมืด!
ฉันแทบจะร้องไห้เมื่อฮิโซกะเสนอขายฉัน
ส่วนคุณสมบัติคือ ‘ตุ๊กตายางชั้นเลิศ’
โอ้โห
ต่ำตมยิ่งกว่าคือการที่เขาการันตีสินค้าโดยเอามือทะลวงอกฉัน ควักหัวใจที่ยังเต้นตุบ ๆ ออกมาให้เห็น บีบมันจนกลายเป็นเศษเนื้อ พอคนรับซื้อไปประมูลเห็นว่าฉันยังอยู่ดี ไม่มีทีท่าว่าจะตายในเร็ว ๆ นี้ เขาก็ตกลงทันที
เงินของฮิโซกะถูกบรรจุในกระเป๋าใบใหญ่ แม้จะไม่รู้ว่าเขาขายฉันได้เท่าไหร่ แต่จากขนาดก็น่าจะเยอะพอควร
พอเสร็จสิ้นการเจรจา ฉันกำลังจะถูกนำไปเปลี่ยนเสื้อให้เหมาะสมกับฐานะตุ๊กตายาง ตัวตลกก็ยกกระเป๋าเงินขึ้น ขยิบตามาให้ด้วยท่าทางกวนประสาท ในตอนนั้นเองที่สกิลไม่รับรู้เหมือนจะไม่ทำงาน ฉันถลึงตาใส่ทันที
ขอบคุณที่ยังกรุณา ถึงเสื้อที่ให้เปลี่ยนจะเหมือนชุดชั้นในวาบหวิวมาก แต่ฉันก็ทำใจมองข้าม พยายามคิดในแง่ดีว่าอย่างน้อยก็ดีกว่าการเปลือยกายล่อนจ้อนล่ะน่า
ตอนที่เปิดการประมูล หัวใจฉันถูกบีบอีกรอบเรียกความสนใจให้ผู้ประมูลที่สวมหน้ากากปกปิดหน้าตา จำนวนเงินเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และสุดท้ายก็จบลงด้วยราคาที่สูงจนน่าตกใจ
คนชนะการประมูลฉันคือชายวัยกลางคน หน้ากากปิดแค่ส่วนบน จึงเห็นอีกฝ่ายเลียปากอย่างกระหาย…
ซวยแล้ว
และยิ่งทวีความซวยไปอีกตอนที่ถูกพากลับ
นึกว่าจะกลับบ้าน ฮื่อ ที่ไหนได้...เขาพามาโรงแรม!
โรงแรมหรูแบบนี้ปรกติฉันคงจะมองตาวาว ลุ้นบริการเสริมว่าจะมีอะไรมาให้ไหม จะเป็นเค้กหรือของกินกันนะ
ตัดภาพมาที่ตอนนี้ ฉันแทบไม่ได้สนใจเลยว่าโรงแรมมันจะหรูไม่หรู จะมีบริการหรือจะไม่มี แทบทรุดเมื่อเปิดห้องมาแล้วเจออุปกรณ์...ระ เรทมากจนพูดออกมาไม่ได้!
เรื่องหลังจากนั้นเป็นประสบการณ์ที่แย่มาก
ตามสเต็ป ถูกผลักลงเตียง มือถูกมัดไว้เหนือหัวเตียง ชุดที่ใส่อยู่แทบไม่มีความจำเป็นเลยในเมื่อมันโปร่งจนมองเห็นข้างในได้ ตุ๊กตายางปรกติต้องคงทนอยู่แล้ว ทว่าฉันถูกแปะป้่ายว่า ‘ตุ๊กตายางพิเศษ’ ดังนั้นก็...อืม ซวย ซวย ซวย
ว่าแล้วมันแปลก ๆ ที่ราคาประมูลมันสูง
คนที่อยากได้ฉันมีรสนิยมเข้าใจยากนี่เอง!
ถามว่ารู้ได้ไงน่ะเหรอ
มันปิ๊งป่องขึ้นมาตอนที่อีกฝ่ายกดมีดลงบนหน้าท้อง ลากจนเป็นแผลเหวอะหวะ สีแดงเปรอะเปื้อนไปทั้งเตียง ฉันรีบเงยหน้ามองเพดานเมื่อเห็นมันดู...ชอบเครื่องใน? อยากจะลบภาพอะไร ๆ ในหัว ไม่เห็นจริง ๆ ว่าใต้กางเกงมัน…
ยะ---อย่าเอาถู!
นี่มัน…
ขยะแขยงจนทนไม่ไหว
“งานสำเร็จ♣”
หัวหลุดออกบ่า
เลือดสาดกระเซ็น เลอะทั้งผนังและเตียง ฉันกะพริบตาปริบเมื่อสัมผัสได้ถึงของเหลวที่เปรอะแก้มและตัว หันกลับมามองร่างของผู้ประมูลที่กระตุก เลือดทะลักจากรอยแผลที่ถูดตัด ส่วนหัวนั้นหลุดกลิ้งไปตกที่พื้นข้างเตียง
ฮิโซกะในสภาพเลอะเลือดแย้มยิ้ม กระชากร่างที่ชักอยู่ออกไปกระแทกกับผนังห้องอีกฝั่งอย่างแรงจนเกิดรอยร้าว
งานสำเร็จ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ สะบัดมือออกจากเชือกที่มัดติดกับหัวเตียง ยิ่งกว่ารอยเชือกบนข้อมือคือของเหลวสีขาวขุ่นที่ติดอยู่ตรงปากแผลเหวอะหวะที่ท้อง ฉันเบ้หน้า กลั้นใจปาดมันออกก่อนจะรีบรักษาตัวเอง
“คนที่อยู่ข้างนอกล่ะคะ?”
คนมีฐานะการมีบอดี้การ์ดย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก ก่อนที่จะปิดประตูห้องฉันก็เหลือบเห็นคนใส่ชุดดำอยู่หลายคน ร่างใหญ่ ดูท่าทางแข็งแรง เฝ้าประตูห้องไว้เผื่อจะเกิดเหตุร้ายกับเจ้านายที่เล่นสนุกกับตุ๊กตายางข้างใน
ฮิโซกะพยักเพยิดไปทางด้านหลัง “เรียบร้อย♦”
ฉันมองตาม เห็นกองเลือดอาบทางเดินก็รู้แล้วว่าบอดี้การ์ดพวกนั้นคงไม่รอดเงื้อมมือตัวตลกสักคน
“มันคงถูกใจที่รักมากเลยแหละ เล่นเหมาทั้งชั้นแบบนี้คงไม่อยากให้ใครรบกวนล่ะมั้ง?” ตัวตลกหัวเราะ “ทางเดินปลอดคนแบบนี้ทำงานง่ายขึ้นเยอะ ช่วยได้มากเลย★”
“ฆ่าไปแบบนี้จะไม่เกิดปัญหาเหรอคะ” เขาซื้อฉันไปแล้วแบบนี้เผื่อเกิดการฟ้องขึ้นมาจะทำยังไง
“มันไม่รับประกันหลังการซื้อนี่นา” ฮิโซกะส่ายหน้า ยิ้มกว้างอย่างน่าหมั่นไส้ “ได้เงินสองต่อแบบนี้มาฉลองกันดีไหม? ค่าตัวที่รักก็เยอะเอาเรื่องอยู่นา♣”
สองต่อที่ว่าคงหมายถึงเงินที่ขายฉัน กับเงินค่าจ้างมาฆ่าคนที่ประมูล เหอะ ๆ ตัวตลกคนนี้เจ้าเล่ห์ซะเหลือเกิน!
บาดแผลที่ถูกแทงสมานกันแล้ว ฉันถอนหายใจ โล่งอกไปทีที่ไม่มีอะไรปะปนเข้ามาในร่างกาย ไม่งั้น…
ช่างเถอะ ยังไงเรื่องก็จบลงด้วยดีนี่นะ?
“เลี้ยงขนมฉันเลยนะคะ”
ฉันปาดเลือดที่เปรอะใบหน้าออก คลี่ยิ้มให้ฮิโซกะด้วยใบหน้าของเด็กดีเหมือนทุกครั้ง ไม่โกรธและไม่สนใจแม้ว่าที่เขาแกล้งจะทำให้เจ็บตัวหรือเลือดออกก็ตาม
รอยยิ้มของตัวตลกลดลงมา
“ไม่สนุกเลยนะ”
เพราะอยู่ด้วยกันถึงทำให้รู้
ว่าคำพูดนั้นหมายถึง ‘แกล้งไม่สำเร็จ’
(1)
ฮิโซกะแปลกไป
หลังเหตุการณ์นั้นช่วงแรกก็ดีอยู่หรอก ฉันกลับสู่ลูปเรียบง่ายและสบายตามเดิม ปล่อยให้ตัวตลกหาเงิน ส่วนตัวเองก็นอนเล่นในที่พัก หิวก็ออกไปหาอะไรกินข้างนอกโดยใช้เงินฮิโซกะ เบื่อก็ซื้อเกมมาเล่น สุขสบายสุด ๆ
ทว่าช่วงหลังมานี้ฮิโซกะเริ่มเบื่อ
ตัวตลกหันมาทำตัวไม่ต่างจากฉัน ใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา อยู่แต่ในที่พักไม่ได้ออกไปทำงาน จากเดิมที่ฉันจะออกไปซื้อของกินข้างนอกคนเดียวเงียบ ๆ ตอนนี้กลับพ่วงมาอีกหนึ่ง ประเด็นสำคัญคือสีผมของฮิโซกะเดินไปไหนก็กลายเป็นจุดเด่นไปซะทุกที ยังไม่รวมกับท่าทางภายนอกอีก
ฉันเคยเกือบจะถูกยิงเพราะคู่แค้นของเขาตามมาเจอด้วย! โฮ ต้องหลบแทบตาย เอาชีวิตปรกติคืนมานะ!
เตียงใหญ่นุ่มนิ่มที่เวลาฮิโซกะออกไปข้างนอกจะกลายเป็นของฉันคนเดียว สามารถกลิ้งหรือนอนขวางได้ตามใจ พอฮิโซกะไม่ไปแล้วเตียงนั้นกลับต้องมานอนแบ่งกัน
อย่างที่บอกว่าฮิโซกะตัวสูง ส่วนสูงของเขามันจึงเกะกะมาก ๆ เวลามาใช้เตียงเดียวกัน
เขานอนทีกินพื้นที่ไปเกือบครึ่ง หลายครั้งที่สกิลการไม่รับรู้ของฉันถูกทดสอบเพราะฮิโซกะชอบเอาแขนกับขามาก่าย เหมือนเห็นฉันเป็นหมอนข้าง การนอนแต่ละทีจึงแทบไม่ต่างจากการถูกงูตัวใหญ่รัดพันเลยสักนิด
ดังนั้นเมื่อฮิโซกะบอกว่า ‘อาจจะไม่อยู่หลายวัน’ ฉันถึงร้องเฮในใจ รีบยิ้มส่ง โบกมือลาก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ
ช่วงที่เขาไม่อยู่ฉันกลายเป็นเจ้าของห้องเต็มตัว สามารถนอนกลิ้งบนเตียงได้ตามใจ ตอนออกไปข้างนอกก็ไม่ต้องระแวงว่าจะเจอคู่แค้นของตัวตลกมาไล่ตามฆ่าอีกแล้ว
มันก็..ดีนั่นแหละ
[ยินดีด้วย! ผู้เล่นได้รับไอเทมหายาก...]
วางจอยเกมในมือลงเมื่อจับได้แต่ของซ้ำ ๆ คลานขึ้นเตียงด้วยท่าทางเกียจคร้าน คว้าหมอนกระต่ายที่อยู่ใกล้ ๆ มากอด ยืดหูทั้งสองข้างขึ้นขณะที่นึกถึงหน้าตัวตลก จู่ ๆ กระต่ายตัวนี้ก็ทวีความน่าหมั่นไส้ขึ้นมาพอ ๆ กับเจ้าของ
‘เผื่อคิดถึงเค้าจะได้มีอะไรกอดแทนไง♥’
กอดกระต่ายเจ้าปัญหา เงยหน้ามองเพดานสีขาว ตีขาและเริ่มกลิ้งไปมาบนเตียงอย่างคนไม่มีอะไรจะทำ
‘จี ฉัน...’
อา
อยากได้อะไรหวาน ๆ จังเลย
….
ผ่านไปไม่กี่วันฮิโซกะก็กลับมาโดยไม่ได้บอก
มันกะทันหันและรวดเร็วไปหมด คิดภาพตอนที่ฉันอาบน้ำก่อนจะเข้านอนเหมือนทุกวัน จู่ ๆ ประตูห้องน้ำก็เปิดออก ตัวตลกในสภาพเปลือยกายไร้เสื้อผ้าเดินเข้ามาในห้องน้ำสบายใจเฉิบ และพอสังเกตเห็นฉันที่นอนแช่ในอ่าง แทนที่จะออกไปกลับส่งยิ้มมาให้
“กลับมาแล้ว★”
...แล้วอยู่ต่อ
ได้โปรดเกรงใจฉันบ้าง!
อยากจะพูดประโยคนั้นออกไปจังเลย แต่ติดที่ว่าห้องนี้กับค่ากินค่าอยู่ทั้งหมด คนที่จ่ายดันเป็นเขานี่สิ
เพราะงั้น อืม เปิดสกิลไม่รับรู้แล้วต่างคนต่างอยู่เถอะ ฉันไม่เห็นอะไรของคุณทั้งนั้น ไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย!
ตีน้ำจนขึ้นเป็นฟองฟู หยดน้ำมันหอมที่ช่วยทำให้ผ่อนคลาย นอนแช่ในอ่างอย่างสบายอารมณ์ต่อไป บางครั้งก็เป่าฟองเล่น และบางครั้งก็สูดกลิ่นหอมผ่อนคลาย ความหอมหวานบางอย่างที่ปนมาทำให้เลือดสูบฉีดไปทั่ว…
ความหอมหวาน?
ฉันที่กำลังอยู่ในอาการเคลิบเคลิ้มหยุดชะงัก ลุกขึ้นมาเกาะขอบอ่าง ไม่สนแล้วว่าตอนนี้ต่างคนต่างอยู่หรือไม่ พอสกิลไม่รับรู้ถูกปิดไปก็เพิ่งมาสังเกตเห็นความผิดปรกติ
“บาดเจ็บมาเหรอคะ”
เลือดหยดตั้งแต่ทางเข้าประตูห้องน้ำ และถูกเจือจางด้วยน้ำที่เปิดจากฝักบัว ถึงอย่างนั้นแอ่งน้ำนั่นก็ยังมีสีแดงเห็นได้ชัด ตั้งแต่เมื่อกี้เลือดคงไหลไม่หยุด อืม บาดเจ็บหนัก? ปกปิดได้แนบเนียนสมเป็นมายากรจริง ๆ
ฮิโซกะปิดฝักบัว “อือฮึ เจ็บมากเลยล่ะ◊”
ตัวตลกยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ทำให้มองไม่ออกว่าที่กำลังพูดอยู่เป็นความจริงหรือคำโกหก โดยปรกติสถานการณ์ที่ต้องมาตีความรอยยิ้มกับความหมายในคำพูดของเขาแบบนี้ ฉันมักจะปล่อยเบลอ ไม่สนใจ เพราะการจะเดาใจคนอย่างฮิโซกะมันยากพอ ๆ กับการเดาว่าตัวเองจะตายวันไหน
กลิ่นหวานแรงขึ้นอีกแล้ว
“นี่ ฮิโซกะ”
การแสดงเป็นเด็กดีเริ่มยากเต็มทน
ฉันคลี่ยิ้มเหมือนไร้เจตนา พยายามห้ามไม่ให้ตัวเองกลืนน้ำลาย เลียปาก หรือแสดงกิริยาว่ากระหายออกไป
‘จี...’
ครั้งสุดท้ายก็นานมาแล้ว
“มาให้ฉันรักษาสิคะ”
น่าคิดถึงจริง ๆ
(1.1)
ฮิโซกะกำลังโปรดปรานของเล่นตัวใหม่
ไอเป็นคนที่น่าสนใจ ปฏิเสธไม่ได้ว่าการที่เธอไม่ตายทำให้เขารู้สึกพลุ่งพล่าน และยิ่งรู้สึกมากเป็นพิเศษตอนที่ทะลวงเข้าไปในอก กระชากหัวใจที่กำลังเต้นตุบออกมาและบีบจนมันกลายเป็นเศษเนื้อ
ฮิโซกะไม่ได้ชอบเครื่องในหรืออะไรแหวะ ๆ เขามั่นใจแบบนั้น และมั่นใจด้วยว่าสิ่งที่ตัวเองสนใจมีแค่คนที่มีฝีมือกับเรื่องที่มันน่าสนุก ทว่าไอทำให้เขากลับมาคิดทบทวนใหม่ มีฝีมือเหรอ? ตอนที่โดนไล่ล่ายังวิ่งเตลิดเลย ถ้าอย่างนั้น...น่าสนุก? ฮืม นอกจากเรื่องที่ไม่ตายแล้วคงเป็นตอนที่แกล้งแล้วถูกเธอขู่ฟ่อใส่เหมือนลูกแมวล่ะมั้ง
น่าเสียดายที่หลัง ๆ มาเริ่มแกล้งไม่สนุก
บีบแก้มก็จ้องตาแป๋ว ถูกกอดก็ยอมแต่โดยดี ไปกวนเวลาเล่นเกมก็แค่ส่งยิ้มมาให้ ดูเหมือนว่าการแกล้งไปนาน ๆ เข้าจะทำให้เธอเคยชินจนชินชา กับคนอื่นเขาคงจะเบื่อแล้วปล่อยไป แต่กับเธอ...ฮืม น่าหงุดหงิดจังเลยนะ?♧
พอดิบพอดีกับมีงานใหม่เข้ามา
โฮ่ ที่ต้องจัดการคราวนี้เป็นพวกชอบเสพสุขกับเครื่องในแล้วฆ่า? ที่ต้องจัดการไม่เท่าไหร่ แต่ดูท่าจะยุ่งยาก ไม่ใช่งานที่น่าสนใจนี่นา? เงินก็ไม่ได้เยอะอะไร และเหยื่อล่อ---ปิ๊งป่อง! แผนการผุดขึ้นมาพอดี เยี่ยมไปเลย
จะเงินเท่าไหร่ก็ไม่สนแล้วล่ะ
ถ้า ‘แกล้ง’ ครั้งนี้สำเร็จก็คุ้มยิ่งกว่าอะไร
ฮิโซกะแฝงตัวอยู่ในงานประมูล ข้าง ๆ คืออิลูมิที่ว่างงานพอดีจึงติดสอยมาด้วยเพราะอยากเห็นตุ๊กตาตัวโปรดช่วงนี้ของเขา
เป้าหมายที่ต้องจัดการนั่งอยู่แถวหน้าของการประมูล และเมื่อถึงเปิดประมูลไอ ฮิโซกะก็เห็นตามันวาววับ ยิ่งวาววับไปอีกตอนที่เธอไม่ตายเพราะถูกควักหัวใจ
ราคาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว
อือฮึ ก็เธอเป็นตุ๊กตาที่น่าสนใจนี่นา
นิสัยของเป้าหมายที่เขารู้มาคือชอบใช้เงินทุ่มสุดตัวเมื่อได้สนใจไปแล้ว และก็เป็นไปตามนั้นจริง ๆ เมื่อมันเพิ่มราคาแข่งเรื่อย ๆ จนคนอื่นถอดใจไปหมด อีกไม่นานก็จะเป็นไปตามแผน สุดท้ายคนที่จะชนะการประมูลก็คือ---
“ไหนว่าแค่มาดูไง☆”
อิลูมิยักไหล่ สีหน้ายังคงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์แม้ว่าเมื่อกี้จะเพิ่งยกมือขึ้นเกทับราคา “ถ้าได้มาก็คงไม่เลว”
“ไม่ได้♧”
“...”
“ไม่ให้★”
ก็ยังไม่ได้ทิ้งสักหน่อย
เพราะงั้นให้แย่งไม่ได้หรอก
….
เกมจบแล้ว
ไอที่ถูกมัดบนเตียงแกะเชือกออกอย่างง่ายดาย เรือนผมปล่อยสยายทั่วแผ่นหลัง ใบหน้าน่ารักเบ้ลงตอนที่ใช้มือปาดคราบของเหลวออกไปให้จากแผลเหวอะหวะที่ท้อง สีแดงที่อาบย้อมตัดกับผิวขาวราวหิมะ
เธอเงยหน้าขึ้นมา ริมฝีปากขยับพูด
“เลี้ยงขนมฉันเลยนะคะ”
ก่อนจะคลี่ยิ้ม ภายในดวงตากลมโตไม่มีความรู้สึกอะไรนอกจากความเคยชินเหมือนตอนที่ถูกเขาแกล้ง
‘ความหมายของมัน...คือพระเจ้า’
ความรู้สึกพลุ่งพล่านลดลงมาจนแทบไม่เหลือ
“ไม่สนุกเลยนะ”
ไม่เหมือนที่คิดเอาไว้เลย
(1.2)
“มาให้ฉันรักษาสิคะ”
นอกจากไม่ตายแล้วยังมีความสามารถอื่นด้วย
ความรู้สึกตื่นเต้นนั้นกลับมาอีกครั้งเมื่อเห็นความกระหายที่ปิดไม่มิดในดวงตากลมโต ริมฝีปากจิ้มลิ้มคลี่ยิ้มหวาน มือกวักเรียกเขาด้วยท่าทางไร้พิษสง ชวนให้นึกไปถึงนางเงือกที่หลอกล่อผู้คนด้วยความงามและเสียงเพลง ก่อนสุดท้ายจะกัดกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูก
และแม้จะรู้ทั้งรู้ว่าอันตราย แต่เพื่อความสุขชั่วคราวที่เป็นดั่งความฝันนั้นแล้วก็ยอมตกหลุมพรางอย่างโง่งม
อ่างน้ำแคบลงไปถนัดตา ตุ๊กตาที่มักจะเฉยชาและระวังตัวอยู่เสมอตอนนี้กลับเป็นฝ่ายเข้ามาเข้าก่อน เรือนร่างบอบบางแนบชิดลงมา ฝ่ามือวางบนไหล่ ริมฝีปากกดแนบบนรอยแผลตัดผ่านที่คอจากการเผลอประมาทคู่ต่อสู้
ไม่ใช่แค่แนบค้าง เขารู้สึกถึงของเหลวถูกดูดกลืนออกไป ทั้งพิษและเลือด เธอเอียงใบหน้า ลิ้นอ่อนนุ่มลากไปตามแนวแผล ผ่านลูกกระเดือกที่ขยับเพราะเผลอกลืนน้ำลาย ลมหายใจร้อนผ่าวเป่ารดบนผิว ถ้ามากกว่านี้มันจะเริ่มเลยเถิด เขารู้ รู้ว่าควรจะหยุดตั้งแต่ตอนนี้ แต่เสียงก็ราวกับถูกดูดออกไปเมื่อกลีบปากอ่อนนุ่มดูดดึงผิวกลางคอ
เสียง ‘จุ๊บ’ ดังชัดเมื่อผละริมฝีปากออกไป
แก้มของเธอแดงก่ำ ดวงตาฉ่ำน้ำ มุมปากเลอะคราบเลือด ใบหน้าดูเคลิบเคลิ้มยิ่งกว่าตอนได้ทานของหวานหรืออาหารเลิศรสทั้งหมด มือเล็กเลื่อนมาแตะที่ลำคอเขา ปลายนิ้วไล้ตรงส่วนที่เคยเป็นแผลลึกและติดพิษ
ความเจ็บปวดและทรมานตอนแรกหายไปแล้ว ผิวหนังกลับมาเรียบราวกับบาดแผลไม่เคยมีอยู่
“ไม่เจ็บแล้วนะคะ”
น้ำเสียงสั่นพร่า ฮิโซกะเห็นเธอเลียคราบเลือดที่ติดบนมุมปาก ดวงตาหลุบลงซ่อนความกระหายที่ไม่สิ้นสุด
ไม่พอ
รั้งแขนเรียวเอาไว้เมื่อเธอจะลุกจากอ่าง ดึงตุ๊กตาบอบบางให้กลับเข้าสู่อ้อมกอด มายากรจุดรอยยิ้มบนใบหน้า ดวงตาสีอำพันเจ้าเล่ห์โค้งหยี แตะนิ้วที่ริมฝีปากของตัวเอง
“รักษาตรงนี้ด้วยสิ♡”
ราวกับเชื้อเชิญ
ดวงตาของเธอเปล่งประกาย ความปรารถนาเด่นชัดจนตัวตลกหลุดหัวเราะ เมื่อเรียวแขนคล้องคอ ใบหน้าทั้งสองก็เอียงเข้าหากัน ริมฝีปากแนบชิด แลกเปลี่ยนอุณหภูมิร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ไล่ต้อนลิ้นเล็ก เกี่ยวกระหวัดและดูดดึง บางอย่างอึดอัดขึ้นมาจนแทบทนไม่ไหว
ถอนริมฝีปากอออกมาเมื่อลมหายใจของอีกฝ่ายเริ่มขาดห้วง ใบหน้าแดงก่ำเหมือนจะสำลัก เส้นสีใสเชื่อมระหว่างปลายลิ้น รับรู้ถึงรสสนิมในปาก หัวใจของเขาเต้นแรง ยิ่งกว่าการได้เสพสุขที่ราวกับความฝันมันคือความตื่นเต้น
“ที่รักจูบเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ดวงตากะพริบเมื่อได้ยินคำถามนั้น เธอเอียงคอ นิ้วแตะปากราวกำลังครุ่นคิด ดูบริสุทธิ์และไร้เดียงสาเหมือนไม่ใช่คนเดียวกับที่จูบกลับ ขบปากเขาจนเป็นแผลก่อนจะลิ้มรส
“แต่ก่อนเขาบาดเจ็บบ่อย ๆ น่ะค่ะ” ริมฝีปากแดงฉ่ำแย้มยิ้ม ดวงตาหยีลง “แล้วก็...สัญชาตญาณล่ะมั้ง?”
“เริ่มหึงขึ้นมาแล้วสิ มีคนอื่นด้วยเหรอเนี่ย” ตัวตลกบีบแก้มนุ่ม ยิ้มตาปิดจนไม่เห็นประกายวาววับที่หลบซ่อนข้างใน “อยากรู้จังนะว่าเป็นใคร ฮืม~บอกใบ้หน่อยสิ~♤”
เธอหัวเราะแผ่วเบา ก่อนจะบดเบียดร่างเข้ามา มือข้างหนึ่งลากไล้ไปตามแผ่นหลังแกร่ง ก่อนจะจิกลงบนรอยสักปลอม ๆ ที่ลืมดึงออก กรีดจนเกิดรอยเล็บเป็นทางยาว
“อย่าได้เชิญชวนแบบนั้นอีกนะคะ”
เธอจูบมุมปากอย่างอ่อนโยน แผ่วเบาราวแมลงปอแตะผิวน้ำ แค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ก่อนจะผละออกมา
ใบหน้านั้นยังบริสุทธิ์
แม้ว่ามืออีกข้างของเธอจะแนบบนอกซ้ายของเขา ปลายเล็บจิกแน่นราวกับอยากจะดึงก้อนเนื้อที่เต้นตุบข้างในออกมา
“เพราะคราวหน้าฉันจะไม่หยุด...และจะกัดกินจนถึงกระดูกแน่ค่ะ”
ทั้งเจ็บปวดและตื่นเต้น
ความรู้สึกพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ...มากขึ้น...และมากขึ้น
ใกล้...
ฮิโซะกะกอดตุ๊กตาตัวโปรดแน่น ฝังใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความพึงพอใจบนไหล่เล็ก
“...อ่า...”
“ฮิโซกะ!!”
★ ☆ ★ ☆ ★ ☆
ไอ : ไปตายซะฮิโซกะ!*เสียงเบา*
★ ☆ ★ ☆ ★ ☆
Dulcet : having a gentle sweetness
ความอร่อยแบบนุ่มนวล หวานหอม อารมณ์เหมือนตอนทานเค้ก หรือของหวาน
ლ(◉◞౪◟◉ )ლ
ความคิดเห็น