คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter13
Chapter13
ย:
"นาย...มาไ้ ยัไ"
นรหน้ายิ้มบาให้ผม
ายร่าสูาโริมฝีปาหนาที่ยืนอยู่รหน้าผมือ
วอนพิล เาเป็นเพื่อนสนิทอผมสมัยอนุบาล
เราเยอยู่้าบ้านันแ่เาลับย้ายบ้านไปที่อื่นะ่อน
วพ:
"ี่ไม้วามาไ"
ย: "วนีนเหมือนเิม"
ผมเินไปบหลัเาแมหยอล้อ
่อนที่เาะเินไปนั่มี่โฟาอย่าุ้นเย แน่นอน รอบรัวอเราสอนสนิทันมา
แ่ั้แ่ที่รอบรัววอนพิลย้ายไปผม็ไม่ไ้่าวราวาเาเลย
วพ:
"บ้านนี้เหมือนเิมเลยนะ"
วอนพิลพูพลามอไปรอบๆ
ย:
"นายยัไม่อบเลยว่านายมาทำไม"
วพ: “็มาหานายไ ิถึะแย่ละ”
วอนพิลเินเ้ามาหาผมแล้วล็ออ่อนะยี้หัวเบาๆให้ทรผมอผมนั้นยุ่เหยิ
วพ: “นายนี่มันน่าแล้เหมือนเิมเลยนะ ูเ้าๆ หน้าเป็นูแล้ว 5555555”
วอนพิลี้นหน้าผมแล้วหัวเราะลั่น
ย: “ย๊า!! วอนพิล
นายนี่มันนิสัยเสียไม่เลิเลยนะ” ผมวิ่ไปเะาเา
ปั๊!!!
วพ: “โอ้ยยย” วอนพิลทรุลับพื้น
ย: “เห้ย นายเป็นอะไรไหม??”
ผมวิ่าเหลือ่อนไป่วยพยุัวเาึ้น
วพ: “โอ้ย าัน าันมัน้อ..... เะนายืนแน่นอน”
วอนพิลลุึ้นแล้ว็วิ่ไล่เะผมรอบบ้าน
ม๊า: “อ้าว! อะไรันเนี้ยะ ม๊าไปรน้ำแปปเียว
วิ่ไล่ันอย่าับเป็นเ็เลยนะ” ม๊าเินเ้ามาััหวะ
ย: “ม๊า วอนพิลมันะเะนยออ่ะ ม๊าีมันเลย” ผมวิ่ไปแอบหลัม๊า
วพ: “ินยออ่ะ เะผม่อน มานี่เลยยย” วอนพิลพยายามเินมาับผม
ย: “นายนั่นแหละ ยี้หัวัน่อน” ผมหลบหลัม๊า
ม๊า: “โอ้ย พอๆ เ้าสอนนี้นี่ ม๊าเวียนหัว นยอ! หิวไม่ใ่หรอ ไปนั่รอที่โ๊ะทาน้าวเลยนะ เี๋ยวม๊าทำแพนเ้ไปให้
ไม่เปลี่ยนเลยนะ สอนนี้” ม๊าบ่นแล้วส่ายหัว่อนะเินเ้าไปในรัว
ผมและวอนพิลเินไปที่ทาน้าวามที่ม๊าสั่
ย: “ินเสร็แล้วรีบลับไปเลยนะ” ผมไล่แผู้มาเยือน
วพ: “อะไรัน ันเพิ่มาเอนะ” วอนพิลอแ
ย: “แล้วนายะพัที่ไหนหล่ะ??”
วพ: “นอนบ้านนายนี่แหละ ันี้เียไปหาโรแรม”
วอนพิลพูแล้วหมุนส้อมเล่น
ย: “พ่อแม่นายไม่มา้วยหรอ?”
วพ: “ไม่อ่ะ พวเาไปเที่ยว ันไม่อยาไป ็เลยแอบหนีมาบ้านนายไ
555555” วอนพิลหัวเราะร่า
ย: “นายนี่มันยุ่ริๆเลย”
ผมบ่นวอนพิลแล้วเรา็เล่าเรื่อ่าๆอนที่เราสอนไม่ไ้อยู่้วยัน
สัพัแม่็เอาแพนเ้มาเสิร์ฟให้ผมับวอนพิล พวเรานั่ทานและุยันอย่าสนุสนาน
เมื่อทานเสร็ผมเินึ้นมาบนห้อเพื่อเปิโทรศัพท์ ปราว่ามี้อวามแ้เือนว่ามีนโทรหาผมถึ
108 สาย ึ่ยอแ 3 สาย ส่วนที่เหลือือ
แบอม
ิ้!
ย: “ว่าะโทรลับมา” ยอแรับสายและอบเสียเรียบ
ย: “อื้ม เป็นไบ้า”
ย: “หมายถึันหรือใร??”
ย: “ันโทรหานาย็้อหมายถึนายสิ”
ย: “ถ้าัน็สบายี แ่ถ้าแบอม ็ออไปหานายั้แ่วันที่นายไป
ไม่รู้อนนี้ไปหลอยู่ที่ไหนละ” ยอแถอนหายใเฮือให่
ย: “นายบอแบอมหรอ?”
ย: “อื้ม ถึันไม่บอ เาไม่เห็นนายลับมา เา็ออไปอยู่ี
ัน็เลยบอีว่า ่อนออไปอย่าับหมาบ้า”
ิ้!
ผมรีบโทรหาแบอมทันที
แ่ปลายสายันปิเรื่อใส่ผม
ผมรีบวิ่ลมา้าล่าอย่าลุลี้ลุลน
เพื่อที่ะออไป้านอ แ่ทว่า....
วพ: “ะรีบไปไหนหน่ะ?” วอนพิลมาว้าแนผมไว้
ย: “ันมีธุระ่วนอ่ะ”
วพ: “ธุระอะไรอนาย มันเย็นแล้วนะ”
ม๊า: “นยอ เพื่อนที่มหาลัยมาหา!!”
เสียม๊าที่ะโนมาาหน้าบ้านับทสนทนาระหว่าผมับวอนพิล
ผมรีบวิ่ไปหน้าบ้านโยที่มีวอนพิลวิ่ามมาิๆ
ย: “แบอม....”
ผมเรียื่อนรหน้า
น้ำาอผมเริ่มลอเพราะิถึเานนี้มาๆ แบอมไม่พูอะไร่อนะยืนมอหน้าผมนิ่
วพ: “นี่ใรอ่ะ?” เสียอวอนพิลแทรวามิผมเ้ามา
ย: “อ่อ ือออ” ผมยัใับารมาเยือนอแบอม
ม๊า: “อ้าว แบอมเอหรอลู เ้ามาในบ้าน่อนมา
เินทาเหนื่อยมาเลยใ่ไหมลู ินยอเล่าเรื่อลูให้ม๊าฟัเยอะเลย ป้ะๆ
เ้าบ้านมา่อน” ม๊าวัมือเรียแบอมให้เ้ามาในบ้าน
บ: “รับ” แบอมเินามม๊ามาอย่าว่า่าย
เราสี่นเินเ้ามาถึห้อรับแภายในบ้าน
ม๊าเอาน้ำมาเสิร์ฟให้พร้อมับผ้าเย็น ผมมอหน้าอแบอม
ึ่เ้าัวไม่มีารหันมาสบาใๆทั้สิ้น แววานั้นไร้ึ่วามรู้สึ
ผมไม่สามารถาเาไ้เลยว่า แบอมำลัิอะไรอยู่
ม๊า: “แบอมทาน้าวมาหรือยั ให้ินยอเรียมให้ไหม??”
บ: “อ่อ ไม่เป็นไรรับ ผมแ่มาเที่ยวหาินยอเยๆ”
วพ: “เอินยอแล้ว็รีบๆลับไ้ล้ะ” วอนพิลพลาบึนปาใส่แบอม
ย: “ผมอุยับแบอมสัรู่ไ้ไหมรับม๊า”
ผมพูพลาหยิไปที่แนอวอนพิล นายนั่นทำหน้าไม่พอใแถมยัหุหิใส่ผมอี
ม๊า: “๊ะ แบอม็พัที่นี่สัืนแล้วันนะ
เี๋ยวม๊าัห้อไว้ให้”
บ: “รับ”
แบอมอบรับม๊า่อนที่ม๊าับวอนพิละเินึ้นไป้าบนและให้เวลาส่วนัวับผมและแบอม
บ: “หนีมาทำไม” เสียแบอมนิ่เรียบ
ย: “เอ่อ ืออ” ผมอ้ำอึ้
บ: “นายรู้ไหม ันหานายแทบพลิแผ่นิน โทรศัพท์็ไม่ยอมเปิ
นายสนุมาไหม ที่ทำให้นอื่นเาเป็นห่ว” แบอมพยายามเสียอัวเอลไม่ให้ั
ย: “ัน อโทษ”
ผมไ้แ่้มหน้าและพยายามห้ามน้ำาไม่ให้ไหล
ผมรู้ว่าเรื่อนี้ผมผิ ผมเสียใมาที่ิอะไรเหลวไหลมาลอ
บ: “เห้อ นายนี่นะ!!”
แบอมโผเ้าอผม
วามหืระหายและิถึมันถาโถมเ้ามาทำให้เราสอนรับรู้ไ้ถึมัน
ย: “ันอโทษนะแบอม ฮืออออ” ผมร้อไห้ออมา
บ: “เลิอโทษไ้แล้ว แล้ว็นาย้อลับไปเรียน้วยนะ”
ย: “ลับสิ ันแ่มาพัฟื้นแนอันเยๆนะ”
บ: “ว่าไนะ นายไม่ไ้ะไหนหรอ”
แบอมผละผมออาอ่อนะมอหน้าผม
ย: “ะให้ันไปไหนหล่ะ
ันแ่ไม่อยาร่วมิรรมมหาลัยทั้ๆที่แนเป็นแบบนี้ ็เลยลาลับมาอ่ะ”
แบอมยิ้มมุมปาเหมือนนึอะไรึ้นไ้ ่อนะมาลูบหัวผมอีรั้นึ ่อนที่ม๊าะเรียให้ผมับแบอมึ้นไปนอน
ิ๊ๆ
เสีย้อวามโทรศัพท์อผมเ้า
Defsxxx: ิถึนายั
Pepijy: อะไรอนาย?
Defsxxx: ันไปนอน้วยไม่ไ้ริๆหรอ?
Pepijy: ไม่ไ้ นาย็นอนับวอนพิลไปสิ
Defsxxx: เพื่อนนายแล้ันอ่ะ แถมยันอนรนเสียั้วย
Pepijy: สมน้ำหน้า 5555 ันนอน่อนนะ ่วมาเลย ฝันี!
ผมปิอโทรศัพท์่อนะ่อยๆเลิ้มหลับ
๊อๆ
เสียประูทำให้ผมสะุ้นเ้ึ้นมานั่้วยวามใ วอนพิลแน่ๆ มาเาะอะไรึื่นป่านนี้
แร๊!!!
ย: "ย๊า วอนพิล นายไม่หลับไม่นอนหรือไ ไล่แล้าวบ้านเนี้ยะ" ผมเปิประูพลาบ่นนมาเยือน
บ: "วอนพิลไรหล่ะ เพื่อนนายนอนรนอย่าับเรื่อบินรบเทียบท่า" แบอมทำหน้าหุหิ
ย: "แล้วนายมาทำไมเนี้ยะ"
ยัไม่ทันที่แบอมะอบผมนายนั่น็แทรัวเ้าไปในห้อพร้อมับหมอนที่นายนั่นเอามา้วยแล้วทิ้ัวนอนลบนเียิไส์อผม
ย: "ลับไปนอนที่เิมเลยนะ แบอม" ผมเริ่มทำเสียุ
บ: "ันไม่ไ้นอนอนายมาั้สามืนแล้วนะ อย่าใร้ายเลย ออแปปเียว" แบอมอแ
ย: "ไม่ไ้ เมื่อี้นายอันไปแล้ว" ผมยัยืนี้ไปที่ประู
แบอมทำท่าทาอ่อนะ่อยๆเินมาที่ประูโยมีผมยืนเปิประูไว้ให้ แ่นายนั่นลับไม่เินออไปแถมยัปิประูล๊อแล้วลาผมโยนลเีย่อนะนอนอผมแน่น
ย: "แบอมม ปล่อยเลยนะ เี๋ยวม๊ามาเห็น" ผมิ้นอยู่ในอ้อมออเา
บ: "55555 ไม่ปล่อยหรอ ันล๊อประูแล้ว ออให้หายิถึหน่อยนะ" สิ้นเสียแบอม็รัผมแน่นมาึ้น
ย: "นายนี่ริเลยๆ" ผมพูพลาอเาืน
ลิ่นายหอมๆาัวอเา ร่าทีุ่้นเยนี้ที่ผมนอนอแทบะทุืน มันทำให้ผมรู้สึไม่อยาปล่อยเาไปไหนเลยริๆ
บ: "รู้ไหม ว่าะหาบ้านนายเอ ไม่ใ่เรื่อ่ายๆเลยนะ"
ย: "ใรบอให้นายามมาเล่า" ผมบ่นอุบอิบในอ้อมออเา
บ: "็ไอ่แ็อ่ะิ มันบอว่านายะไม่ลับมาอีแล้ว ัน็ลัวนายไม่ลับมาริๆ" แบอมพูเสียอ่อย
ย: "55555 ัน็ไม่ไปไหนแล้วไ"
บ: "ห้ามหนีไปแบบนี้อีนะ" แบอมพูเสียอ่อย
ย: "้าบบบบ" ผมอบรับแบอม่อนะเอาหน้าุอเาอีรั้
เราสอนนอนอันสัพัให่ๆ่อนที่แบอมะลุออไปนอนที่ห้ออัวเอ
เ้าวัน่อมา
๊อๆ
ม๊า: "นยอ ื่นไ้แล้วลู"
เสียม๊าเาะประูเรียผมเหมือนทุๆวัน ทำให้ผม่อยๆลุออาที่นอน่อนะบิี้เีย แล้ว่อยๆเินเ้าไปในห้อเพื่อทำิวัรยามเ้าอผม
เมื่อผมแ่ัวเสร็็เินลมา้าล่า แน่นอนม๊าผมัสำรับอาหารุให่เรียมไว้ให้ ผมมอไปรอบๆ เห็นวอนพิลับแบอมำลัทำสวนอยู่หน้าบ้าน
ย: "เาไปทำไรันรนั้นอ่ะม๊า" ผมะเ้อมอไปหน้าบ้านพลาถามม๊า
ม๊า: "ม๊า็ไม่รู้เหมือนัน เห็นเถียันั้แ่เ้า เพิ่ะเียบ่อนนยอื่นนี่แหละ" ม๊าพูพลาส่ายหัวเบาๆปนำวามนอสอนนั้น
ผม่วยม๊าัโ๊ะอาหารนเสร็แล้ว็เินไปเรียเ้าสอนนั้นมาทาน้าว
ย: "พวนายมาิน้าวไ้แล้ว" ผมพู่อนที่ะหันหลัเินเ้าบ้าน
วพ: "ินยอ!! ันับนายนี่ใรหล่อว่า!?!?!?" วอนพิละโนถามผม
ย: "เล่นอะไรันเป็นเ็ไปไ้"
ผมพูพึมพัม่อนะเินเ้าบ้านอย่าไม่สนใวอนพิลที่ำลัโวยวายอยู่รสวนนั่น
หลัาพวเราทานอาหารเสร็ ผมับแบอม็อาสาไปุปเปอร์มาเ็ให้ม๊า โยที่มีวอนพิลิสอยห้อยามมา้วย วอนพิลมอหน้าแบอมอย่าไม่ไว้ใมาลอทา
วพ: "นายรู้ัินยอไ้ไ" วอนพิลัแบอม
บ: "เราอยู่หอเียวัน" แบอมอบสียเรียบายัมอทาไปเรื่อยๆ
วพ: "แล้วมาที่บ้านินยอทำไม" วอนพิลออ
ย: "พอไ้แล้วน่าวอนพิล นาย็เหมือนันแหละมาบ้านันทำไม"
วพ: "็เรารู้ัันั้แ่เ็ ทำไมันะมาบ้านนายไม่ไ้" วอนพิลเริ่มอแที่ผมไม่เ้า้า
ย: "็เหมือนัน ัน็รู้ัแบอม ทำไมแบอมะมาบ้านันไม่ไ้ นายอย่ามาอแไม่เ้าท่าน่า" ผมเริ่มวอนพิล
วพ: "ไม่ไ้ นายนี่มันิไม่ื่อับนายนะินยอ"
บ: "แล้วนายไม่ไ้ิอะไรับินยอหรอ?"
บุลที่นั่ับรถเียบๆอยู่เอ่ยึ้น้วยเสียเรียบ ผมรู้สึไ้ถึบรรยาาศที่มาุภายในรถนั่น มันทำให้ผมระอัระอ่วนอย่าบอไม่ถู
วพ: "แล้วถ้าันอบ นายะทำไมหรอ?"
วอนพิลพูเสียนิ่่อนะมอแบอมผ่านระมอหลั แบอมหยุรถทันทีเมื่อวอนพิลอบ ทั้สอ้อหน้าันผ่านระ โยที่มีผมเป็นหัวหลัหัวออยู่้าๆ
ย: "นายเลิแหย่แบอมไ้แล้ววอนพิล" ผมปรามวอนพิล
วพ: "ันไม่ไ้แหย่" วอนพิลหันมามอผม้วยสีหน้าริั
วพ: "ันพูริ!"
_______________________________________________________
แฮร่!!! เ้ามาแล้ววววววว หายหน้าไปหลายวัน รียัไม่เผาพริเผาเลือแ่หรอนะ 55555 ไปทำพวุแมา ะไปเอามาแ อนนี้สียัไม่แห้้ออโทษ้วย แล้ว็เรื่อมา้าอี แ้ มีแ่เรื่อทำให้รีปวหัวว อย่าเพิ่โรธันเลยนะะะ ีันๆๆ
อนนี้มีนอ่านเิน 1000 นแล้วว เย่ๆ พวุแรูปนน้อยอาาเ่ 10 พว ะไปอยู่ับใรบ้า เี๋ยวไรท์ะสุ่มหลัาทำเสร็นะ เอารูปมาอว สีแอบเลอะิมือ อิอิ
ถึไรท์ะมา้า แ่ไรท์มาแน่นอนนะะ อิอิ ่วนี้านเยอะ ท้อแท้มาๆ 5555 แ่ะสู้่ะ ใรที่ำลัเหนื่อย เราะเหนื่อยไป้วยัน แฮร่ เราะผ่านไป้วยันนะะ ให้ไรท์เหนื่อยเป็นเพื่อน 555555 ยัไ็อมเม้นพูุยันไ้ หรืออยาะโหว็ไ้นะ 5555 นเฟบอนนี้็ 67 นแล้ว เย่ๆ อบุ่ะที่หลเ้ามา อิอิ
รันะะ
ความคิดเห็น