คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter15
***อย่าลืมอ่านอน14่อนน้าาาาา***
Chapter15
3 วันถัมา
ผมำลันั่รออาหาราม๊าโยมีแบอมและวอนพิลนั่ฝั่ร้าม
บรรยาาศรุรุ่นเหมือนเิม เพิ่มเิมือแนอผมหายแล้ว ะไม่หายไ้ไในเมื่อมีหมอีๆมานอนรัษาให้ทุืน
อิอิ
วพ: “นายะลับไปเรียนริหรอินยอ” วอนพิลถามผม
บ: “แนหาย็้อลับสิ ใระนอนโ่ๆไม่ทำอะไรเหมือนนาย”
แบอมแวะลับ
วพ: “ันไม่โ่นะ เี๋ยวปั๊เสให้เป็นหมู”
ว่าแล้ววอนพิล็หยิบไม้ายสิทธิ์ออมา
บ: “นายอยาลอเป็นิู้ไหมหล่ะ” แบอมเอาบ้า
ย: “ม๊ารับบบบบ แบอมับวอนพิลทะเลาะันอีแล้วรับม๊า”
ผมะโนฟ้อม๊า
ทันทีที่ม๊าเินออมาาห้อรัวพร้อมับระบวยอันให่แล้วเินมาเาะหัววอนพิลัโป๊
ม๊า: “แล้นอื่นลอเลยนะ” ม๊าเอ็วอนพิล
วพ: “ม๊าไม่ยุิธรรม เมื่อี้แบอมว่าผม่อน” วอนพิลอแ
ม๊าไม่สนใเินเ้ารัวไปทำอาหาร่อ
ส่วนแบอม็ระเบิหัวเราะลั่นโยที่วอนพิลถลึาใส่พลาลูบหัวัวเอ
หลัาที่เราทาน้าวเสร็
ผม็เินึ้นมาบนห้อเพื่อัระเป๋าเรียมับมหาลัยโยมีม๊าเินามึ้นมา้วย
ม๊า: “เห้อ ลูม๊าะทิ้ม๊าไปับแฟนะละ” ม๊าแวผม
ย: “ม๊า นยอแ่ไปเรียนเยๆ เี๋ยวนยอโทรหาทุวันเลยนะ”
ผมอ้อนม๊าแล้วอเาแน่น
ม๊า: “ให้โทรมาริๆนะ พูโหม๊าะอนริๆ้วย”
ม๊าผมบ่นอุบอิบถึเสียะเหมือนเล่นๆแ่ผมรู้สึไ้ถึวามเศร้าที่้อปล่อยลูัวเอไปไลๆ
ย: “้าบบบบบ”
ผมพูพลายระเป๋าสีพีลมาาั้นสอโยมีม๊า่วยยอีใบนึ
ริๆบ้านอผมมีพี่เลี้ยนะรับ
แ่ว่าถ้าเป็นเรื่อที่เี่ยวับผม
ม๊าเาะเป็นนทำทุอย่าเอโยไม่้อพึ่พี่เลี้ยทั้หลาย เพราะม๊าไม่อยาให้ใรมาทำหน้าที่แทนม๊า
เพราะอย่าี้แหละรับ ม๊าเลยเป็นนที่รู้ใผมมาที่สุ
บ: “ผม่วยนะรับ”
แบอมเินเ้ามาหยิบระเป๋าามืออม๊าไป
ม๊ายิ้มพลาพยัหน้า้วยวามยินี
ย: “ทำะแนนหรอ?? 55555” ผมพูแวแบอม
ม๊า: “แล้เพื่อนนะนยอ ยัไม๊าฝานยอ้วยนะลู อ่อนี่ ม๊าเรียมเรื่อเียเผื่อไว้สำหรับแบอม้วย ยัไเอาไปแบ่ที่บ้าน้วยนะ ถ้าไม่สบายในระเป๋านยอมียาม๊าเรียมเผื่อไว้ให้แบอม้วยนะ ถ้าเิเรื่ออะไรึ้นรีบโทรบอม๊าเลยนะลู ไม่้อเรใ”
ม๊าพูพลายื่นถุเรื่อเียให้ับแบอม
ผมสัเเห็นแววาอแบอมหลุบเศร้าในทันทีที่ม๊ายื่นเรื่อเียให้
แ่เา็รับมันไป้วยใบหน้าที่ฝืนยิ้ม ่อนที่ม๊าะลูบหัวอแบอมอย่าเอ็นูโยไม่ทันสัเุใบหน้าอนัวให่
ม๊า: “แล้ววอนพิลหายไปไหนเนี้ยะ”
ย: “นั่นไม๊า นั่อนูบิอยู่ที่ศาลา” ผมี้ไปที่ศาลาลาสวน
ม๊า: “วอนพิล!! เี๋ยวม๊าับีเลย
นยอะไปแล้ว”
วอนพิลเินมาหาผม หน้าอเาไม่่อยสบอารม์เท่าไหร่่อนะมอบนใส่แบอม
วพ: “ูแลัวเอ้วยนะินยอ ส่วนนาย
ถ้าันรู้ว่านายทำอะไรมิีมิร้ายินยอ ัน่านายายแน่!!”
วอนพิลพูับผม่อนะหันไปถลึาใส่แบอม
ม๊า: “เอ้ วอนพิลนี่นะ เี๋ยวม๊าีเลย”
ม๊ายมือึ้นทำท่าเหมือนะีวอนพิล
ส่วนวอนพิล็หลบมาแอบหลัผมที่ยืนหัวเราะให้ับท่าทาทั้สอนนี้
ย: “ผมไปแล้วรับม๊าาาา”
ผมอ้าแนอม๊า
ม๊า็ลูบหัวผมอย่าทนุถนอม่อนที่ผมและแบอมะเินึ้นรถไป
ระหว่าารเินทาไปมหาลัยแบอมเียบมาแทบะไมุ่ยอะไรับผมเลยนถึมหาวิทยาลัย
เามีเรื่อ้อิเยอะแหละมั้
เมื่อถึมหาลัยแบอมเินไปส่ผมที่บ้านพั่อนะอัวลับโรพยาบาลเพื่อไปเลียร์านที่้า
ส่วนผมเมื่อเ้าบ้านปุ้บ
ยอแ็วิ่มาอผมและเราสอน็ุยันามประสาเพื่อนที่ไม่ไ้ันนาน(หรอ)
[JB’s PART]
่วเวลาที่ผมอยู่บ้านอินยอนั้น
มันทำให้ผมิถึแม่อผมมา ผู้หิที่หน้าาสวย เสียที่อบอุ่นนั้น ผมยัำไ้สมัยรั้ที่ผมยัเล็แ่เมื่อวันเิรบรอบ
7 วบอผม ผมไ้รับ่าวร้ายามินฮยอว่าแม่เสีย
ส่วนพ่ออผมแทบะไม่มาเหลียวแลทาเราเลย แม้ระทั่านศพอแม่
เาไม่เยแม่แ่ะมาย่ำที่าน้วย้ำมีเพียผมและมินฮยอเท่านั้นที่อยู่นระทั่บ
เมื่อผมส่ินยอเ้าหอเสร็ผม็ลับมาที่โรพยาบาล
ริๆานพวนี้ผมไม่อยาะเ้าไปยุ่้วย้ำแ่เพราะ ‘เา’ ที่อยเอาแ่ไปีอล์ฟับพวผู้บริหารให่ๆ
นบาทีนไ้ป่วยหนัหลายๆน้อมารอเ็นอนุมัิส่ัวาเาผมว่ามันไม่ถู้อ
ผมเลยำเป็น้อเ้าไปัารเพราะไม่อยาให้รอบรัวอื่น้อมาสูเสียอย่ารบรัวผม
มินฮยอ: “เอสารทั้หมผมวาไว้ที่โ๊ะหมแล้วนะรับ แล้ว็เย็นนี้มีร่วมรับประทานอาหารับผู้บริหารโรพยาบาลาฝั่ทาเหนือ
ท่านประธานบอใหุ้เ้าร่วม้วยรับ”
มินฮยอแแานทั้หมให้ผม
่อนะเอ่ยถึิวนัอวันนี้
บ: “ถ้าันปิเสธนาย็ะโนเล่นอีสินะ”
ผมพูโพลามอไปที่มินฮยอที่หลบสายผม
มินฮยอ: “ถ้าุหนูไม่อยาไป็ไม่เป็นไรรับ” มินฮยอเอ่ย
บ: “ันไม่อบให้ใรมาเือร้อนแทนัน เี๋ยวันเลียร์เอสารเสร็็เรียมรถไว้ให้้วยแล้วัน”
ผมพูพลาเินไปที่โ๊ะทำานแล้วเลียร์อแฟ้มที่ะหล่นทับหัวให้เสร็
ิ้ๆ
Pepijy: ทำานเหนื่อยไหม??
Defsxxx: ไม่เลย ืนนี้ันนอนที่บ้านนะ พอีมีประุม
Pepijy: อย่านั้นหรอหรอ??
สู้ๆนะ
นัวเล็ส่้อวามมาหาผม
ทำให้ผมลอบยิ้มอยู่ในห้อเพียนเียว ไม่รู้เพราะอะไรเวลาผมอยู่ใล้ินยอมัะไ้พลัาน้านบวเสมอ
ยิ่น่ารัแบบนี้ยิ่ทำให้ผมไม่อยาไปไหนไลๆเลย
ประมาน 2 ั่วโมผม็เลียร์เอสารบนโ๊ะทำานเสร็
และับรถออไปที่โรแรมหนึ่ย่านาวน์ทาวระหว่าทาผมิถึแ่ินยอลอ
ยิ่แถวนี้ใล้อนโอแ็สัน ยิ่ทำให้ผมิถึเรื่อืนนั้นที่ินยอหายไป
ไม่นานนัผม็มาถึโรมแรมห้าาวที่นัหมายันไว้
ผมเินรไปยัห้ออาหารและเมื่อเปิประูเ้าห้อวีไอพี
นั่นทำให้ผมถึับผะเพราะนอาผู้บริหารมีอายุสอนนัุ่ยันอย่าออรสแล้ว
ยัมี ‘เนนี่’ นั่ร่วมโ๊ะนั้น้วย
แฮวาน: “อ่าวมาแล้วหรอ เ้ามานั่่อนสิ”
เสียผู้เป็นพ่อัึ้นและเื้อเิให้ผมไปนั่้าๆเา
ผมโ้ำนับพลาแสยะยิ้มไป้วย
นอื่นอาะมอว่ารอบรัวเราอบอุ่นแ่ริๆแล้วทุอย่ามันือภาพลวา
ูโร: “ลูท่านประธานนี้หน้าาีใ้ไ้เลยนะรับ สาวรุมอมหน้าู”
ผู้ให่อีฝั่นึแวผม้วยท่าทีอารม์ี่อนะยแ้วิบน้ำ
แฮวาน: “็ไม่นานั้นหรอรับ วันๆเอาแ่ทำานับเรียนหนัสือ
สาวๆไม่่อยปลื้มเท่าไหร่หรอ” พ่อพูพลาบบ่าผม
แฮวาน: “อ่า ลืมแนะนำเลย นี่ หนูเนนี่ ลูุูโรเาหน่ะ
ส่วนนี่แบอม ลูายนเียวอผม ทำวามรู้ัับหนูเนนี่ไว้สิ”
พ่อพูพลาสะิผมเบาๆ
เนนี่: “เรารู้ัันแล้ว่ะ พอีว่าเนนี่เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัย่ะ”
สาวสวยพูและียิ้มหวาน
ูโร: “พ่อไม่เห็นรู้เลย แหม โลลมีริๆ”
แฮวาน: “นั่นหน่ะสิรับ แบอมไม่เห็นเราให้ผมฟัเลย”
พ่อพูพลาหันมายิ้มให้ผม
บ: “พ่อไม่เยถามนี่รับ วันๆทำแ่าน..”
ผมพูนิ่ๆ่อนที่นเป็นพ่อบบ่าผมหนัึ้นหน่อยเป็นารเือน
แฮวาน: “555555 อย่านี้็ีเลยสิ
แบอม็ไม่รับไปส่เนนี่เาหน่อย
อนนี้เาย้ายมาอยู่อนโอระูลหวัที่าวทาวน์แล้ว”
บ: “พอี่วนี้ผมยุ่ๆับานที่มหาลัย้วยและานที่โรพยาบาล้วย
ลัวว่าบาวันเนนี่ะรอนานหน่ะรับ”
ูโร: “ริ้วย ไม่เป็นไรหรอ เรามีนับรถไปส่อยู่แล้ว
อย่าลำบาแบอมเลย”
บ: “ผมอโทษ้วยนะรับ ที่ไม่สามารถอำนวยวามสะวให้ท่านไ้ ยัไอนนี้ผมอัวลับ่อนนะรับ”
ผมับทโ้ำนับพ่ออเนนี่่อนะเินปรี่ออมา
โยมีเนนี่เินามผมออมา้วย
เนนี่: “แบอม หยุ่อน” เนนี่เินมาว้าแนผม
บ: “อะไร?” ผมเอ่ย้วยน้ำเสียไม่เป็นมิรนั
เนนี่: “วันนั้นันอโทษ”
บ: “เรื่อมันบไปแล้ว ันี้เียเอามาิ”
ผมเอ่ยพร้อมับึมืออเนนี่ออ
เนนี่: “เราสอนวระีันเ้าไว้นะ
นายไม่เ้าใที่ผู้ให่สอนนั้นพูหรอ?”
บ: “ันเ้าใ แ่ทำไมัน้อทำ้วย
พวเธอะทำอะไร็ทำไปแ่อย่าลาันเ้าไปเี่ยว” ผมสะบัมือเนนี่อออย่าแร
เนนี่: “ั้นถ้าพ่อนายรู้ว่านาย.....ไม่ไ้อบผู้หิหล่ะ? ินยอะเป็นยัไนะ
นายรู้อยู่แล้วว่านิสัยพ่อนายืออยาไ้อะไร็้อไ้” เนนี่พูเสียเรียบ
บ: “อย่ามา่อรอับัน”
เนนี่: “็ลอไปิเอาูละัน”
เนนี่พูทิ้ท้าย่อนะเินาไปแล้วทำให้ผมหัวเสีย
เ้าวันถัมา
ผมรีบออาโรพยาบาลั้แ่เ้ามื แน่นอนรับ
เมื่อืนผมแทบะนอนไม่หลับเพราะิถึนัวเล็ที่อยู่ที่มหาลัย
เมื่อถึมหาลัยผมรีบสาวเท้าอย่ารวเร็วเพื่อเ้าไปหาินยอที่ำลัหลับพริ้มอยู่ในห้อ
ผมแอบย่อเ้าไปและปิประูอย่าเบามือเพราะลัวนบนเียะสะุ้ื่นึ้น
่อนท่ะ่อยๆเอนัวนอน้าๆเาแล้วมอเาหลับ ใบหน้าาวอมมพูแ้มป่อๆแบบนี้
ผมอยาฟัให้มันสิ้นาแ่ผม็ห้ามใัวเอไว้ เพราะไม่อยาทำร้ายเา
ผมไม่รู้ว่าอนาผมะบอย่าไร แ่อนนี้ผมรันนี้ ผมอยาูแลนๆนี้
ันั้นอนนี้ ผมะทำให้มันีที่สุ ผมะไม่ยอมให้เาไปไหนแน่นอน
[END JB’s PART]
_______________________________________________________
มาามสัาแย้วว สออนเป็นารอไถ่โทษรีผู้น่ารั ื้อๆ หวัว่าสออนนี้ะถูในะะ อิอิ ยัไ็ออบุที่ิามแล้ว อ่านมาเรื่อยๆๆ แล้ว็ฝาแท #WZU หรือใรว่าอมเม้น็เม้นุยันไ้ 55555 ะโหว็ไ้นะ ไรท์ไม่ห้าม 5555555
เ้าสัาว่าะพยายามมาบ่อยๆ อนนี้ไรท์อนอน่อน พรุ่นี้ทำานเ้ามา ฮืออออออ
ฝันีนะะ รี <3
ความคิดเห็น