คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter8
Chapter 8
ย:
"ันทำไม่ไ้ นายไปเถอะ"
เมื่อผมพูบ ผมพยายามึแนอแบอมออาัวผม
แ่มันลับหลุออ่ายาย ผมเหลือบเห็นแววาอแบอมที่มีน้ำใสๆที่ำลัะเอ่อล้น
เ้าัวไม่เอ่ยอะไรทั้สิ้นไ้แ่ยืนนิ่ๆมอพื้น
ัวผมเอ็ไม่สามารถะทนมอเา่อไปอีไ้
เลยัสินใเินออมาโยที่อีฝ่ายไม่รั้เป็นรั้ที่สอ
ย: “ฮัลโหล ยูยอม” ผม่อสายหายูยอมหลัาลมาถึล๊อบบี้อนโ
ย: “ว่าายยย”
ย: “ันะอแลห้อนอนับนายอ่ะ นายนอนนเียวหนิ”
ย: “ห้ะ!!”
ย: “เออน่า เี๋ยวันแบ่นมให้รึ่แพ็” ผม่อรอ
ย: “อันเยอะอ่า” ยูยอมลาเสีย
ย: “ั้นให้หนึ่แพ็เลย แพ็ให่้วยในู้เย็นนั่น้วย นายเอาไปเลย”
ผมเอาอินเ้าล่อ
ย: “โอเ 55555 แ่ว่ายัไพวอบาอย่าอันอาะฝาไว้ที่ห้อ่อนนะ
แ่เี๋ยวันย้ายอนนี้เลย ิ้” ยูยอมอบ้วยเสียสใส่อนวาสาย
บไปอีหนึ่เปราะ
อย่าน้อยผม็ไม่้อเผิับแบอมทุวัน ะทำใ่ายึ้น อย่าน้อยอนนี้เา็ปลอภัยถึะเสียใแ่ถ้าเาเป็นอะไรไปเพราะผม
ผม็รู้สึแย่ว่านี้
ย: “ีแล้วหล่ะ ที่เิเรื่อ”
ผมพูับัวเอเบาๆ่อนะลุเินไปหาที่รถอแ็สันโยที่มียอแนั่โบมือหยอยๆเรียผมในรถ
พอผมึ้นรถ รถ็เริ่มเลื่อนัวออไป บรรยาาศในรถ่อน้าเียบ ไม่มีเสียเพล
มีแ่เสียหายใ นระทั่
ย: “ันัะทนไม่ไหวแล้วนะ แ็สันเพราะนายเลยนะ
ทำให้ินยอับแบอมเป็นแบบนี้” ยอแเริ่มเหวี่ยแ็สันที่ำลัับรถ
ส: “อ้ว เมื่อืนเราุยันแล้วนะ อ้วไม่เอา อย่าโรธสิ”
ย: “ะไม่ให้ันโรธไ้ไ ูสิ เพราะวามเ้าู้อนายแท้ๆ
ลานอื่นมาวย้วย แบอมโนยัยเนนี่ลวนลามแทนที่นายะ่วย”
ยอแหึใส่แ็สัน่อนะหันหน้าหนีไปอีทา
ส: “็ถ้าเ้า่วยเ้า็ไม่ไ้เ๊าะแยออ่ะสิ้”
ย: “หวั แ็สัน!!! นายอยาหูาใ่ไหม!!!”
ว่าแล้วยอแอเอามือบิหูหนุ่มิ้วหนาที่ำลัับรถอยู่
ย: “ันไม่เป็นไรหรอ ยอแ” ผมบอยอแ่อนที่หูอแ็สันะาริๆ
ย: “ไ้ไินยอ แ็สันมันเป็นนลาแบอมออไป แถมยัยัยัยเนนี่นั่นให้เพราะยัยนั่นให้อเสนอว่า
ถ้าแ็สันเอาแบอมไป้วย ยัยนั่น็ะเอาแยอมา้วย ูมันๆ”
ยอแบิหูแ็สันแรว่าเิม
ย: “่ามันเหอะ เรื่อมันผ่านมาแล้ว”
ผมอบผ่านๆเพื่อให้มันสอนหยุทะเลาะ
แ่ริๆ็แอบีใที่ริๆแล้วแบอมไม่ไ้แอบะุย้อนับผม
แ่หลัานี้มันไม่มีอะไรแบบนั้นอีแล้วหล่ะ
ผมไ้แ่มอวิว้าทาไปเรื่อยๆ
ใอผมมันลอยไปนึแ่เรื่อเ่าๆอผมและแบอมพลอยทำให้น้ำาไหลลอทา
รู้ัวอีที็ถึบ้านพัแล้ว
ย: “นายโอเใ่ไหม?” ยอแหันมาถามย้ำเพื่อวามแน่ใ
ย: “เออ ันย้ายมาอยู่ห้อยูยอมแล้ว ไม่มีอะไรหรอ”
ผมอบยอแพร้อมยิ้มให้เพื่อแสให้ยอแเห็นว่าผมยัไหว
ผมเินเ้าบ้านไป่อนะเห็นว่าอๆผมไ้เ้าไปอยู่ในห้อยูยอมเรียบร้อย
ย: “นมแพ็เียวนีุ้้มริๆเลย”
ผมพูออมาเสียัเพื่อให้นที่ำลัอุ้มล่อลัอยู่ไ้ยิน
ยูยอมหันมาหัวเราะให้ผมแล้วเินเ้าไปในห้ออแบอม
ผมเ้าไป่วยยูยอมนอที่เหลือและัอัวเอบาส่วน่อนะล้มัวลนอนที่เีย
ในะที่ผมหันไปหยิบโทรศัพท์เพื่อเ็้อวาม
ผมลับเห็นพวุแที่แบอมื้อให้อนไปิน้าว้วยัน สีอหมวมันาลมา
านแทบะไม่เห็น
ย: “พึ่ื้อมาไม่นานสีันีะละ”
ผมพูแล้ว็พยายามถอมันออมา
แ่มันันแะไม่ออ พยายามเท่าไหร่็แะไม่ออสัที
ย: “โอ้ยยยย ไม่ไม่แะมันละ เอามันิอยู่นี่แหละ”
ผมโยนโทรศัพท์ไปบนที่นอน่อนะลับไปนอนามเิม ริๆวันนี้้อเป็นวันพัผ่อนอผมนะ แ่ทำไมมันลับลายเป็นวันที่เหนื่อยที่สุไ้เนี้ยะ เห้อออ
หลัาวันที่เิเรื่อ
ผมพยายามหลบหน้าแบอมลอ ผมออไปเรียนเ้ารู่และลับึมา
เวลาเพื่อนๆนัทาน้าวที่ห้ออาหารผม็ะหนีไปนั่อีมุมนึ ่วนี้ผมหมอยู่แ่ในหอสมุแม้บาวันะไม่มีเรียน็าม
เ้าบ้านพัที็อาบน้ำนอนเลย เพราะารบ้านและานทุอย่าผมทำที่หอสมุหมแล้ว
ริๆไม่ใ่อะไรหรอ ผมไม่อยาเอหน้าอใรนนั้นนั่นแหละ
ผมลัวผมะห้ามใัวเอไม่ไ้
ม: “ินยอ” มาร์หันมาุยับผมะที่เราสอนำลันั่รอยอแที่ใ้อาาร
ย: “หือ”
ม: “่วนี้นายูเรียๆนะ ั้ใเรียนหนัไปหรือเปล่า” มาร์ถามเพราะเห็นผมเอาแ่หมอยู่ับหนัสือ
ย: “็ไม่นะ ริๆ็มีบ้าที่ันแอบอ่านนิยายอ่ะ 555555” ผมอบมาร์อย่าอารม์ัน
ม: “อ่อหรอ ั้น... วันนี้หลัเรียนเสร็เราไปเที่ยวันหน่อยไหม
ืนนี้แบมแบมอยาออ”
ย: “ะีหรอ” ผมถามมาร์แล้วระพริบาปริบๆ
ม: “อย่ามาแบ้วใส่ ไป็ือไป านนี้ันเลี้ยนะ”
ย: “ลันไป 55555 อฟรี วนยอแ้วยสิ”
ย: “เาวนันหมแล้วเหลือแ่นายที่ลับบ้านอนาวบ้านเาหลับันหม”
ยอแพูสวนมาา้าหลัอผม
ย: “เอ่ออ ันว่าวันนี้ันะปั่นรายานเผื่อพวนายีว่าอ่ะ”
ผมรีบลับำทันทีที่รู้ว่ามาร์วนทุนแล้ว
แน่นอนมาร์้อวนแบอมไปแน่ๆ และผมเอ็ไม่อยาเอเา
ย: “แบอมิานที่โรพยาบาล นายไม่้อห่ว”
ยอแพูและบบ่าผมอย่ารู้ทัน
ย: “เอ่ออ...ือ”
ม: “เอาเป็นว่าลไปละัน อย่าิมา”
มาร์เินมาบบ่าผมอีน่อนะยิ้มบาๆให้
ทำให้ผมลายัวลไป แ่รอยยิ้มอมาร์นี้แทบะทำให้ผมละลายไปเลยหล่ะ
เมื่อผมเรียนเสร็ผม็รีบลับมาอาบน้ำแ่ัวเพื่อเรียมัวไปปาร์ี้ับเพื่อนๆ
แ็สันให้นับรถมารับที่หน้ามหาลัยและเินทาไปยัผับย่านาวน์ทาว
เมื่อถึผับพวเราไ้เ้าประูพิเศษาอภิสิทธิ์อมาร์และถูนำทาไปยัเลาท์วีไอพี
โยมีบอี้าร์ุมอยู่ประมานสี่ห้าน มีเรื่อื่มมึนเมาวาเรียรายอยู่บนโ๊ะยาว
ส: “เอ้า!!! น!!!” แ็สันยแ้วึ้นสูเหนือหัวพร้อมับเ้นไป้วย
บบ: “นนนนนน” แบมแบมยื่นแ้วระทบับแ็สัน
ทุนเ้นามัหวะเพลอย่าสนุสนาน
โยที่มาร์ยืนูแบมแบมับแ็สันเ้นแล้วหัวเราะร่าในวามลอทั้สอ ส่วนยอแ็ิบทีนิพร้อมับโทรศัพท์ไป
ย: “ินยอ นายูนิ่ๆนะ ไม่สนุหรอ” ยูยอมเินมานั่้าผม
ย: “สนุ แ่ันไม่่อยถนัแบบนี้เท่าไหร่”
ผมพูพลาิบน้ำผลไม้ไปเรื่อยๆ
ย: “ั้นหรอ นายลอื่มนี่หน่อยีไหม มันอร่อยมาเลยนะ”
ยูยอมึแ้วน้ำผมไม้ออามือผม
่อนยื่นแ้วน้ำสีฟ้าที่มีลิ่นหอมน้ำผลไม้รวมอยู่มายัใส่มือผมแทน
ผม้อแ้วน้ำนั่น่อนะหันไปหายูยอม
ย: “ินแล้วไม่เมาใ่ไหม???”
ที่ผมถามยูยอมเพราะในแ้วนั้นมันไม่มีลิ่นแอลอฮอล์เลยแม้แ่นิเียว
และัวผมเอ็ไม่อยาะเมา้วย ถ้ามันเป็นน้ำผลไม้ผม็ยินีที่ะื่มมันแหละ
ย: “ันว่าไม่นะ เพราะันินไปั้หลายแ้วไม่เห็นะเมาเลย”
ยูยอมียิ้มให้ผม
ผมพยัหน้าให้ยูยอม่อนะระน้ำลิ่นหอมหวานสีฟ้าเ้าปา
รสาิมัน็อร่อยีนะ แถมยัหอมอี
ผมิบและมอเพื่อนๆไปเรื่อยๆโยที่ไม่ไ้สนใเลยว่ายูยอมะพูอะไร่อ
ย: “ินยอ นายื่มไรหน่ะ”
ยอแเินมาหาผมพร้อมมอที่แ้วนั้น่อนะยิ้ม
ย: “อ่อ ยูยอมเอาให้ินอ่ะ” ผมี้ไปทายูยอม
ย: “อ่อออ ยเอายเอา ิใหล่ะสิ เอาอีแ้วไหม”
ย: “็ีอ่ะ ินแล้วไม่เมา อร่อย้วย”
ผมพยัหน้า่อนะยิ้มยีฟัน
หลัานั้นยอแ็เอื้อมไปหยิบแ้วาอีฝั่หนึ่มาให้
่อนะยิ้มร่า ผมยื่มไปเรื่อยๆ ่อนที่ะเริ่มรู้สึื้อๆในหัว
ยอแ็วนผมุยเล่นไปเรื่อยนระทั่
ย: “นายรู้สึยัไับแบอมหรอ???” ยอแถามผม้วยสีหน้าริั
ย: “ฮึ ฮรึ ฮืออออ”
เพราะหัวผมื้อมาและผม็ไม่สามารถะวบุมอารม์ไ้
รั้นี้เป็นรั้แรที่ผมไม่สามารถวบุมมันไว้ไ้อีแล้ว และใอผม็สั่นมาๆเมื่อไ้ยินื่ออเา
ยอแเอนัวเ้ามาอผมพร้อมับบไหล่เบาๆเหมือนปลอบใ
ย: “นายมีอะไรเล่าให้ันฟัหน่อยสิ เราเพื่อนันนะ
นายะเ็บไว้ทำไม”
ย: “ันอบเานะ ฮรึ อบมาๆ้วย แ่ันรัเาไม่ไ้เลย ฮรึ
ฮืออออออ” ผมพูไปสะอึสะอื้นไป
ย: “นายอบแบอมแล้วนายะััวเอไว้ทำไม
วันนั้นแบอม็ไม่ไ้ผิเลย นายรู้แล้วว่าเพราะอะไร ทำไมนายไม่ยโทษให้เาหล่ะ”
ยอแันผมออแล้ว้อหน้าผม
ย: “ไม่ แบอมไม่ผิ ผิที่ันเอ ฮรึ ันไม่วรไปยุ่ับเา”
ย: “ทำไมหล่ะินยอ” ยอแยั้อาผม
ย: “ฮรึ ฮือออ เาะาย เา้อาย ถ้าเรารััน ฮืออ เราสอนะาย มันเป็นอรอบรัวัน มันเิึ้นแล้วับรอบรัวัน ฮึ ถ้าันรัแบอม ไม่แบอม็ันที่ะ้อาย”
วามในใอผมไ้พรั่พรูออมาทั้หม
ไม่รู้ทำไมวันนี้ผมถึยอมพูออไปทุอย่าที่เ็บไว้ภายในใ
เมื่อสิ้นเสียอผมแนอผม็ถูึึ้นาใรบานและผม็เ้าไปอยู่ในอ้อมออเา
แผอที่แ็แร่โอบผมไว้แน่น มันแผ่วามอบอุ่นไปทั่วร่าายอผม
มันเป็นอ้อมอที่ผมโหยหาและิถึมา
บ: “ันะปป้อนายเอ ถึาย ัน็ยอม”
เสียระิบัที่้าหูอผมอย่าแผ่วเบา
มันยิ่ทำให้่อมน้ำาอผมเร่ผลิน้ำออมามาึ้นเรื่อยๆ
ผมยแนึ้นเพื่อะันเาออไปาัวอผม
บ: “อย่าหนีันอีเลยนะ ินยอ”
แบอมระับอแน่นมาึ้นอีนผมไม่สามารถันเาออไปไ้อีแล้ว
บ: “เป็นแฟนันนะ” แบอมระิบ้าหูผม่อนะ่อยๆันผมออแล้ว้อหน้าผม
ย: “เราสอนะายนะ”
ผมร้อไห้หนัึ้นเรื่อยๆเมื่อนึถึเรื่อวามฝันนั่น
บ: “อแ่มีนาย ันไม่ลัวอะไรทั้นั้น เป็นแฟนับันไ้ไหม??”
แบอม้อาผม
ย: “อืม”
แบอมว้าผมไปอผมแน่นแล้วูบที่ปาผมเบาๆ่อนะลูบหัวอผม
ใอผมทั้หมมันให้เาไปหมแล้ว
ผมทิ้วามัวลทั้หมและื่ม่ำับวามสุที่เิึ้นรนี้ อนาะเป็นอย่าไร็สุแล้วแ่อนา อนนี้ผมไ้เอนที่ผมรัแล้ว
อแ่ให้ผมไ้อยู่ับเาแม้ืนนี้เพียืนเียวมัน็ีที่สุแล้ว
_______________________________________________________
มาแล้ว้า อน8 อย่าว่อไว 555555 เลียไรท์ไม๊?? อย่าเลียันเลยนะ ไรท์รัรีทุนนะ
อนนี้ไรท์อยาให้ฟัเพลลอไป้วย แอบแปะโ๊เพลให้้วยนะ (วามรู้สมัยม.ปลายถูรื้อฟื้น 5555)
อนนี้ไรท์ัสินใแล้วว่า ไรท์ะพยายามมาอัพทุวัน เียนมาเียนน้อย็ะพยายามอัพให้ทุๆวันนบแล้วันโน๊ะ ไม่อนันนะะะะ เี่ยว้อยๆ
ส่วนไ์สอรี่ เี๋ยวอพล็อ่อนนะอาะเียนไปพร้อมๆันนี่แหละ
ยัไ็อบุนะะที่ิาม อย่าเพิ่เบื่อันนะ แล้วเี๋ยวเ้าะมาใหม่
รันะะ ุ้บๆ
ความคิดเห็น