Innocent...that day วันนั้น...ผมตกหลุมรักเขา

ลำดับตอนที่ #1 : Innocent...that day 1 ชีวิตซวยด้วยมือเรา

♥Innocent...that day♥

สวัสดีครับ ผมด.ช.ภากร  มีชื่อเล่นแสนน่ารักที่แม่คิดคึกอะไรไม่รู้ตั้งให้ว่า”อ้อน”ครับ=______=

ผมจะมาเล่าเรื่องแสนน่าอับอายตอนที่ผมยังไม่ขึ้นม.2 ซึ่งมันเฟลเอามากๆ  ตอนนั้นผมเป็นเด็กน้อยสุดใสซื่ออินโนเซ้นส์ที่กำลังหัดเล่นเฟสบุ๊กจากคำแนะนำจากพี่ชายสุดโคตรจะเลิฟของผม  เดิมทีผมก็ไม่ค่อยได้สนใจหรอกนะ  เพราะแค่นั่งคุยเรื่องเตะบอล ตั้งวงเล่นเกมเพลยบอยแค่นั้นก็สนุกพอแล้วในชีวิตผม  แต่ไอคุณพี่นี่สิตื๊อเอาๆบอกว่า  ”เอาน่าลองดูๆ จะได้รู้จักสังคมนอกรั้วโรงเรียนซะบ้าง”อะไรเทือกเนี๊ยะ  ผมก็รำคาญปนเบื่ออ่ะครับก็เลยยอมๆไป  พี่แกก็จับผมสมัครฮอทเมล เฟสบุ๊กเสร็จสรรพ แล้วก็สอนการใช้เฟสแบบคร่าวๆแล้วก็โยนระเบิดทิ้งท้ายไว้ว่า  ”แค่นี้ก็พอ ที่เหลือลองผิดลองถูกเอาเอง”

ผมก็เลยลองเล่นไปเรื่อยๆกดปุ่มนั้นที ปุ่มนี้ที ขอใครก็ไม่รู้เป็นเพื่อน แล้วก็รับใครก็ไม่รู้เป็นเพื่อนซึ่งผมก็คงไม่คิดจะไปทักผมเขาหรอกมันไม่จำเป็นสำหรับผม  ขณะที่อะไรๆค่อยๆอยู่ตัว เฟสเริ่มเงียบไม่มีปุ่มสีแดงๆแจ้งเตือน  อยู่ดีๆก็มีคนขอเข้ามาเป็นเพื่อนทั้งๆที่เพิ่งจะรับแอดคนทั้งหลายแหล่เสร็จไปแท้ๆ....มาแอดอะไรเอาตอนนี้ฟะเนี่ย... ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกดรับๆไปเพราะยังไงผมก็คงไม่ได้ไปคุยกับเขาอยูแล้ว(เพียงแต่ว่าในเฟสมีเกมเยอะเลยค่อนข้างสนใจที่จะเล่นต่อ) ผมซึ่งเล่นเกมแฮปปี้หมูน้อย...อะไรซักอย่างเนี่ยแหละ คนที่ผมเพิ่งจะรับแอดไปหมาดๆก็แชทเข้ามาเสียงดัง “ตุดุ๊ง!”ไอ้ผมก็เปิดลำโพงซะเต็มเสียงเพราะเพลินกับเพลงในเกมก็สะดุ้งเลยครับ.....วุ้ยยย แชทมาทำม๊ายยยย....แถม....ไอคำแรกที่มันพูดมาเนี่ยสิ

[สวัสดีครับที่ร้ากกกกกกกก♥]

.................ที่รัก?

นี่ผมไปเป็นที่รักของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่(วะ)ครัชชชชชชชชชชชชช!!!!(วิบัติ) แถมไอ้หัวใจนี่จะใส่มาทำม้าย!!! ผมซึ่งทำหน้าเงิบเป็นตูดไก่(?)ก็รีบพิมพ์ตอบกลับไปทันทีด้วยอารมณ์สตั๊นท์+โกรธนิดๆ

[ที่รักไหน ใครที่รักคุณ?ถ้าพิมพ์ให้ผิดคนก็กลับไปหาที่รักของคุณโน่น!]

[เธออ่ะแหละ ชื่ออะไรเหรอ?0w0]

……………………ดูมัน.....ยังจะมีหน้ามาถาม!!!! ไอ้...ไอ้...(ด่าไม่ออก)

[มีเหตุผมอะไรที่ผมต้องบอกครับ] พ่อแม่กะพี่สอนมาดี อย่าบอกชื่อกับคนอื่นบนโซเชียลเนทเวิร์ค หรุๆ

[เราชื่อวิทนะ เธออ่ะ?]

ฮึ่ม.....ตื๊อไม่เลิกนะคนๆนี้  ผมเริ่มจะลำบากใจล่ะ เอาเหอะ...ถ้าแค่ชื่อเล่นคงไม่เป็นไร? เขายังบอกเราเลยนี่ แต่ว่าชื่อของผมมัน...

[...ชื่ออ้อนครับ] สุดท้ายผมก็กลั้นใจกดเอ็นเตอร์ จึ้ก!ลงไปแล้วก็นั่งทำใจกับสิ่งที่คนที่ชื่อวิทจะตอบกลับมาซึ่งผมก็เดาไว้ลางๆแล้ว

[เออออออ๋  ชื่อน่ารักจัง!><]

...นั่งไง กุว่าแล้วววว//กุมขมับ

[ผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะเนี่ย]

ห๊ะ? นี่เขานึกว่าเราเป็นอะไร? ทอม?ดี้?  ผมว่าผมเขียน”ครับ”ลงไปอย่างชัดเจนแล้วนะ....เอาเหอะ บอกไปๆ

[หญิงมั้ง? ก็ชายน่ะสิครับ  ชายแท้ด้วย= =] ส่วนทางนั้นคงไม่ต้องบอกอะไรผมหรอกมั้ง โปรไฟล์เล่นใส่หน้าตัวเองอย่างนั้น(สังเกตจากที่ไปส่องเฟสเขามา  มีรูปถ่ายหน้าตัวเองอยู่เต็มพรืด)ดูจากหน้าตาแล้วคงอายุมากกว่าผมสักสอง-สามปีได้  หน้าตาระดับถือว่าดีซะด้วย

หลังจากนั้นผมกับเขาก็คุยกันไปเรื่อยๆโดยที่เขายังคงเรียกชื่อผมต่อด้วยคำว่า”ที่ร้ากกกก♥” ต่อไป ไม่ใช่ว่าผมไม่ทำอะไรนะ ด่าก็แล้ว ปฐิเสธก็แล้ว แต่ไอพี่วิทเขาก็ยังคงยืนยันในความด้านเรียกผมว่าที่รักต่อไป จนผมก็ชักจะปลงเลยปล่อยๆมันไป......แต่ก็เริ่มจะลามปามเข้าไปใหญ่ พี่แกเริ่มพิมพ์มาว่า”กอด”บ้าง”ฟัด”ไม่ก็”จุ๊บ”อะไรเงี้ยะ!!! จนผมทนไม่ได้เลยขู่ไปว่าถ้าไม่เลิกจะไม่ให้เรียกว่าที่รัก...จบเลยครับ 55555555555 จากนั้นมาพี่วิทแกก็พิมพ์แค่หอมแก้มเท่านั้น....ดูเหมือนแฟนกันเลยเนอะว่ามั้ยครับท่านผู้อ่าน?= = ผมก็ปลงไม่รู้จะทำไงละ...

ผมกับพี่วิทก็ไม่เคยนัดกันเจอแบบที่คนในเฟสช่วงนั้นเขาทำกัน  แต่ก็แชทกันผ่านทางเฟสเสมอมามีไลค์รูปให้กันบ้าง เม้นบ้างไปตามประสา  โดยที่มีความสัมพันธ์ทะแม่งๆอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ซึ่งผมก็คิดว่าพี่เขาแค่แหย่ผมเล่นเฉยๆ ก็เลยไม่ได้จัดการเรื่องนี้ จนกระทั่งถึงยุคที่”ไลน์”เริ่มเป็นที่รู้จักในบ้านผม ก็อีกเช่นเคยครับแต่คราวนี้เป็นญาติของผมเค้ามาแนะนำให้ผมลองใช้  มันก็สนุกดี สแปมสติ๊กเกอร์ใส่เพื่อนมันส์เลย=w=

[อ้อนมีไลน์รึยังอ่ะ?]

[มีแล้วครับ  จะคุยทางไลน์เหรอ?]

[ใช่แล้ว! ขอไอดีหน่อยสิ]

..........ชิบหาย! ผมไม่มีไอดี! คือว่า...ผมใช้โทรศัพท์ในการสมัครไม่ได้ตั้งไอดีไว้(เพราะผมเป็นคนขี้ลืมมากๆ)    เอาไงดีล่ะทีนี้..........

[อ่า...ผมไม่มีไอดีอ่ะ  เอาเบอร์ผมไปมั้ยอ่ะ?]ด้วยความใสซื่ออินโนเซ้นส์ไม่ทันคนของผมในตอนนั้นก็เลย....

[08xxxx xxxx]กดเอนเตอร์จึ้ก! หลังจากนั้นผมก็.....

“เฮ่ย!!!!! แย่ล่ะดันเผลอซะได้!!” ผมโพล่งออกมาอารมณ์แบบหัวใจพุ่งไปอยู่ตาตุ่ม  รีบพิมพ์แก้ไขเฉพาะหน้าไปก่อนอย่างรวดเร็ว!

[555555555555555555 ล้อเล่นนนน  เบอร์นั้นผมแกล้งมั่วอ่ะ ไม่ใช่เบอร์ผมหรอก!]

[ไลน์อ่ะผมตั้งใจจะเอาไว้คุยในครอบครัวกะเพื่อนในโรงเรียนเว่ยยย  คุยกันในเฟสเหอะครับ นะนะ]

[อ่าว จริงอ่ะ!;w;]  เมื่อพี่วิทพิมพ์ตอบกลับมาดังนั้นผมก็พอโล่งใจ พิมพ์คุยต่อเพื่อจะได้ไม่ขาดตอน

[ครับ55555555 อย่าโทรเชียวนะเว่ย  ระวังโดนด่ากลับมา ก๊ากๆๆ>[]<]

……………วู้วววววววววววววว ด.ช.ภากร รอดตายเว้ยครับ!!!!//เต้นรอบบ้าน

แต่หลังจากนั้นไม่นาน  ที่โรงเรียนตอนเรียนวิชาคอมอ.เขาให้คาบฟรีหนึ่งวัน  เด็กนักเรียนในห้องพากันดีใจเย้วๆวิ่งดี๊ด๊าไปเปิดคอม บ้างก็เล่นเกม บ้างก็เปิดนิยายหรือการ์ตูนอ่านกัน แต่ส่วนใหญ่ก็เล่นเฟสกันท่วนหน้า  ผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น ผมรีบจองที่ไปเปิดคอมเปิดเฟสเข้ารหัสอย่างรวดเร็วและเข้ากล่องแชทที่คุยกับพี่วิทค้างไว้(ตอนนี้ผมสนิทกับพี่วิทแล้วครับ ให้ช่วยตอบการบ้านให้ด้วย ฟฟฟฟฟฟฟฟฟ=w=/)คุยไปยิ้มไปอย่างสนุกสนาน 

“เฮ้ย อ้อนคุยกะใครอยู่วะ”ไอ้พิน เพื่อนสนิทที่สุดของผมยื่นหน้าเข้ามาส่องเฟสของผมผมก็ไม่ได้ว่าอะไร คนกันเองส่องได้ส่องไป

“พี่วิทเหรอ? ใครอ่ะแลดูสนิทสนมกันดีนะ มีหอมแก้มด้วย”มันเอาศอกกระแซะผมทีนึง

“รุ่นพี่ที่รู้จักเหรอ รึว่าแฟน?”ตรงประโยคหลังที่มันเอามือปิดปากทำตามุ้งมิ้งแบบน่าตบมากใส่ผม เล่นเอามือกระตุกแทบย้ายที่ไปอยู่ที่ท้ายทอยเพื่อนตัวดี .......พูดทำไมคนยิ่งเสียวๆอยู่

“ป่าว บ้าเหรอ! คนรู้จักในเฟสเว่ย”

“ห๊า!!!!”เจ้าพินมันแหกปากร้องเสียงดังจนผม อุดปากมันแทบไม่ทัน

“ไม่รู้จักกัน!? แล้วคุยกันอย่างกะแฟนเงี้ยอ่ะนะ ไม่น่าใช่น้าอย่างนี้อ่ะ”พินแกะมือผมแล้วมองผมด้วยสายตาเป็นห่วง

“เฮ้ย พี่เค้าแค่แหย่เล่น  ปล่อยๆไปเหอะอย่าคิดมากๆ”

“ไม่คิดมากได้ไง  อย่างนี้อันตรายนะเว่ยถ้าเกิดมันนัดแกไปนู่นนี่แล้วไม่ใช่เจตนาดีอ่ะจะทำยังไง!!”

“โหยยยยย กูไม่ไปหรอก กูรู้น่าว่าพวกที่ทำอย่างนั้นส่วนใหญ่เขาคิดอะไร”แต่ก็ให้เบอร์ไปแล้ว....อย่างลืมตัว

“เลิกเหอะ  ถ้าเกิดอะไรแย่ๆกับมึงขึ้นมากูก็คงไม่สบายใจ นะเพื่อนนะเห็นซะว่ากูกราบกรานมึง(?)”

แล้วคิดว่าผมจะฟังใครระหว่าเพื่อนที่สนิทกันมานานกับเพื่อนที่รู้จักในเฟส...เพื่อนสนิทสิครับ

“....................................................”

[พี่วิท...ผมว่า...]

[0v0?]

ผมกลั้นใจพิมพ์มันลงไป

[ขออันเฟรนกับพี่นะ]

พี่เขาเงียบไปพักใหญ่ จนที่สุดพี่เขาก็ตอบกลับมา

[ทำไมอ่ะ  พี่ทำอะไรไม่ดีรึเปล่า]โหย พิมพ์แบบนั้มาผมจะกล้ามั้ยพี่

[เปล่าครับ  แต่ผมขอล่ะ ผมเองก็ลำบากใจมากนะครับ แต่มันจำเป็นอ่ะ]

[ถ้าแค่อันเฟรน พี่เป็นไรมั้ย?]ผมลุ้นจนตัวโก่งว่าพี่เขาจะตอบมาว่าไง

[....................]

หืออออออออออออออออออออ?//ลุ้น

[อื้อ พี่ไม่เป็นไร ถ้าอ้อนที่รักจำเป็นอ่ะนะ^^]

[งั้นแค่นี้นะครับพี่]

[จุ๊บๆ จ้า♥]

จากนั้นผมก็เลื่อนเมาส์ไปกดปุ่มยกเลิกการเป็นเพื่อนทันทีเพื่อตัดบท ไม่อยากให้ยืดเยื้อเดี๋ยวคนใจอ่อนอย่างผมจะอ่อนใจ(?)

“กูอันเฟรนแล้วเว่ย เคป่ะ?”

“แหมม อันเฟรนทีล่ำลากันนานเชียวนะเมิง ที่ร้าก♥”

“เจี้ย! อย่าพูดแบบนั้นกูหยอง.....ก็กูเกรงใจอ่ะ พี่เขาอุตส่าห์ช่วยการบ้านกูตั้งหลายอย่าง”พูดไปพลางทำหน้าสลด

“หรา....เชื่อก็ได้ เอ้า! มาออนเกมกันดีกว่า!!เลเวลแกเท่าไหร่แล้ววะ?”

“หูยยย 40แล้วไม่อยากจะบอก!”

“จริงเด้! กู 45 ว่ะ  ก๊ากๆๆๆ”

เรื่องมันก็ยังมาหลอกหลอนผมจนทุกวันนี้! ด.ช.ภากร อยู่ชั้นม.2  ต้องคอยหวาดระแวงเบอร์โทรศัพท์ไม่คุ้นตาตลอดเวลา และกลัวคนที่ชื่อวิทคิดคึกจะมาแอดเฟรนอีกครั้ง ต่างๆนาๆ

---------กรี๊งงงงงงงงงงงง!!!--------------

เฮือกกก!!!!!!!!!

“ฮ...ฮัลโหล...”

“สวัสดีครับที่ร้ากกกกกกกก♥”

“!!!!”

.......เชี่ยละกู

*********************************************ep.1 End