คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : MONSTER' N DIRTY สัมพันธ์ครั้งที่ 05 {120%}
สัมพันธ์ครั้งที่ 05
สามวันผ่านไป
“ชื่อไรครับ”
“...” ฉันนั่งเงียบ
ไม่โต้ตอบหรือพูดจากับผู้ชายคนหนึ่งที่เรียกเตโชว่า 'เฮีย' มันเป็นพวกเดียวกันก็คงชั่วร้ายพอกัน ต่อให้หมอนี่ดูเด็กกว่าฉันและยิ้มใสซื่อไร้พิษภัยก็เถอะ
“ผมชื่อเงินนะ อายุสิบแปดย่างสิบเก้าปี” ผู้ชายที่แนะนำตัวว่าชื่อเงินยิ้มตาหยี
ยื่นมือมาข้างหน้าเพื่อสร้างสัมพันธ์ หากแต่ฉันเพียงหลุบตามองฝ่ามือเขา
ก่อนช้อนขึ้นมองอีกครั้งอย่างปราศจากความเป็นมิตร
คือเงินน่ะ เขาเพิ่งมาหาเตโชที่คอนโดฯ
เมื่อหลายนาทีก่อน เห็นว่าเพิ่งกลับจากญี่ปุ่น ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กที่เป็นอนาคตของชาติมาพัวพันกับเตโชได้ยังไง ถูกล่อลวงหรือเปล่า
แต่เท่าที่ดู เหมือนจะเต็มใจ เหอะ...
ตอนนี้เตโชเข้าไปคุยโทรศัพท์กับใครสักคนในห้องน้ำ ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องสำคัญที่ไม่อยากให้ใครรับรู้ล่ะมั้ง
ก่อนไปก็ไม่ลืมสั่งให้เงินเฝ้าฉัน อย่าให้ฉันคลาดสายตาไปไหน
“...”
“ผมเพิ่งเรียนจบมอ.ปลาย แล้วจะมาต่อมหา’ลัยที่นี่ฮะ” หมอนั่นยังฉีกยิ้ม แต่เมื่อฉันไม่มีปฏิสัมพันธ์ด้วย เขาจึงย่อตัวลงตรงหน้าเพื่อให้สายตาเราอยู่ในระดับเดียวกัน “ความจริงผมจะกลับไปอยู่บ้านเนี่ยแหละ แต่เห็นคุณลุง คุณป้ามีปัญหากับพี่ทีบ่อยๆ ผมเลยขอมาอยู่คนเดียว เฮียเตให้ผมอยู่ฟรีด้วย”
พูดเป็นต่อยหอยเลยนะ ไม่ได้ถามสักคำ
แล้ว 'ที' นี่ใคร? ไม่รู้จัก
“...”
“อ้อๆๆ พี่สาวไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้อยู่ในนี้นะ อยู่ห้องตรงข้ามครับ เฮียเตมันซื้อไว้เยอะเลยอนุเคราะห์ให้ผมห้องหนึ่ง ใจดีเนอะ” เงินทั้งยกยอ ทั้งเชิดชูเตโชจนฉันต้องเบ้ปากอย่างขนลุก ไม่รู้หรอกว่ามันทำดีกับใครบ้าง แต่กับฉัน...
มันเฮงซวย และฉันก็ไม่มีทางมองมันเป็นคนดีแน่ๆ
“บอกทำไม” จากตอนแรกที่เงียบ ฉันก็ตัดสินใจถาม ส่งผลให้เงินทำสีหน้าแปลกใจ
ก่อนใช้สายตาเป็นประกายจดจ้องใบหน้าฉันเหมือนมีความในใจ
“เสียงหวานดีจังฮะ ทำไมไม่พูดเยอะๆ ล่ะ” เอาตามตรง เงินเป็นเด็กที่ดูมีเสน่ห์ น่าเอ็นดู ใครอยู่ด้วยคงตกหลุมรักได้ง่ายๆ ถึงฉันจะรู้สึกว่าเขาน่าคบหาและเป็นเด็กดี แต่อย่าลืมนะ... 'คนเลวมักจะคบกับคนเลว'
เตโชเลว เด็กนี่ก็คงไม่ต่างกัน “เฮียเตรังแกเหรอครับ
เฮียแกก็เป็นแบบนี้แหละ อย่าถือสาเลย”
อย่าถือสาเหรอ
ชีวิตฉันป่นปี้ไม่มีชิ้นดีขนาดนี้... ไม่ให้ถือสาก็บ้าแล้ว!
“ไอ้เงิน มึงช่วยไปนั่งที่ให้มันดีๆ”
ไม่นานเตโชก็ออกมาจากห้องน้ำ มันทำหน้าดุดันใส่จนเงินต้องลุกขึ้น ก่อนเดินไปนั่งตรงโซฟาดีๆ
แต่เด็กนั่นก็ไม่วายหันมายิ้มให้ฉัน
สดใสดีนะ
...อยากยิ้มได้แบบนั้นบ้าง
“เฮียล่ามเธอไว้ทำไม ไม่น่ารักเลย”
เงินหันไปถามเตโชพร้อมจ้องตาปริบๆ “ถ้าพี่ทีรู้ มันไม่พอใจแน่ๆ”
เงินพูดถึงผู้ชายที่ชื่อทีอีกแล้ว เขาเป็นใครนะ
เสียงของเตโชเข้มข้นขึ้น แสดงออกว่าไม่พอใจในระดับหนึ่ง เวลาเขาอยู่กับคนอื่นฉันเพิ่งเห็นว่ามันแตกต่างตอนอยู่กับฉันอย่างสิ้นเชิง
“ก็พี่ทีไม่ชอบให้เฮียรังแกผู้หญิงไง”
เงินตอบอย่างตรงไปตรงมา เขาดูไม่กลัวเตโช แต่ก็ไม่ได้ท้าทายหรือหาเรื่อง
“ก็ช่างหัวมันสิ นี่เมียกู ไม่ต้องลากพี่มึงมาเสือก” ฉันอยากจะอ้วกตอนที่มันบอกว่าฉันคือเมียมัน
หน้าด้านสิ้นดี!!
“เฮียโหด” เงินทำแก้มป่อง “พี่สาวดูไม่อยากเป็นเมียเฮียเลยอ่ะ” เด็กคนนั้นหันมาทางนี้พอดี และเห็นว่าฉันกำลังทำหน้าพะอืดพะอมอย่างไม่ปกปิด คำพูดของเงินส่งผลให้เตโชหันตามมากระทั่งเราสบตากันในที่สุด
ฉันไม่ได้ปรับเปลี่ยนสีหน้า ในทางกลับกัน... ยิ่งเห็นมัน ฉันยิ่งแสดงออกว่ารังเกียจแค่ไหนกับสิ่งที่มันกุขึ้นมา
มันทำให้ฉันเป็นของมันด้วยวิธีสกปรกแล้วยังจะมีหน้าโอ้อวดคนอื่นอย่างไร้ยางอาย
ชั่วจริงๆ
“แหม...” เตโชแสยะยิ้ม “จริงเหรอเอื้องขวัญ
ไหนพูดออกมาดังๆ ซิ...”
“...” ฉันชะงัก รอยยิ้มนั่นผสมผสานไปด้วยความน่าพรั่นพรึง ฉันรับรู้ได้ว่าถ้าทำอะไรขัดใจมัน หายนะต้องมาเยือนแน่ๆ
บัดซบเอ๊ย!
“ไหนลองบอกไอ้เงินมันหน่อยว่าเธอเป็นเมียฉันหรือเปล่า
พูดหน่อยสิคะ เด็กดี”
“ไม่...” ฉันตอบเสียงกระท่อนกระแท่น
และเห็นเรียวคิ้วของเตโชกระตุก
“ไม่อะไร” แน่นอนว่าเสียงทุ้มที่ถามกลับมาค่อนข้างกดดัน
ครืด...
เตโชขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด แต่ไม่ทันจะได้เอ่ยต่อ โทรศัพท์มือถือซึ่งสั่นเตือนอยู่ในกระเป๋ากางเกงก็เรียกให้เขาลงความสนใจกับมัน
ในครั้งที่มือหนาล้วงมันขึ้นมาและกดรับ
นัยน์ตาคมกล้ายังคงจ้องหน้าฉันอยู่ราวกับคาดโทษ
“โหล” เตโชกรอกเสียงใส่ปลายสาย “อะไรนะ!”
“...”
“เออ เดี๋ยวกูไป”
ตี๊ด!
ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ทันทีที่วางสาย เตโชก็ก้าวฉับไปเอาเสื้อคลุมมาสวมทับตัวเอง
หยิบของจำเป็นยัดใส่กระเป๋าเสื้อคลุม ลนลานจะออกจากห้องไป แต่...
“เดี๋ยวเฮีย เกิดไรขึ้นวะ” เงินคว้าแขนเตโชไว้
และทันทีที่เขาหันกลับมา... ฉันเห็นความเกรี้ยวกราดฉายชัดอยู่ในแววตาสีสวย
มันเลือดเย็นหากแต่เต็มไปด้วยความกังวล
“ฝากดูแลยัยนั่นตอนกูไม่อยู่”
“อ้าว เดี๋ยวเฮีย เฮียคร้าบบบบ”
เตโชปิดประตูดังปึงและปล่อยให้เงินยืนงงอยู่ที่เดิม
เขายกมือเกาหัวแกรกๆ สองสามทีก่อนหันมายิ้มแห้งๆ ให้ฉัน
“สงสัยเฮียมันมีธุระด่วนเนอะ”
“...ไม่รู้สิ” ฉันตอบสั้นๆ
บางทีสาเหตุที่เตโชลนลานขนาดนั้นอาจจะเป็น...
แกรกๆ
ฉันดึงสติกลับมาเมื่อรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของเชือกที่ล่ามตัวเองอยู่
ครั้นเมื่อหันกลับไปมองก็พบว่าเงินกำลังง่วนอยู่กับการแก้มัดให้ฉัน
“มันเอาออกไงฮะเนี่ย”
“นายเอาออกไม่ได้หรอก” ฉันตอบเสียงเรียบ
เตโชเอากุญแจล็อกอีกที แค่มือเปล่าทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
งงเหมือนกันนะ เตโชล่ามฉันมาตั้งนาน อยู่ๆ
เงินก็พยายามจะเอาออก
“ผมเห็นรอยแดงที่ข้อเท้าพี่สาวด้วยครับ
โดนรัดนานๆ มันไม่ดีนะเนี่ย” ฉันมองหน้าเขา “เฮียนิสัยไม่ดีเลย เวลาชอบใคร
ก็ทำอะไรแปลกๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจ”
“มันไม่ได้ชอบฉัน” ฉันแก้ไขความเข้าใจผิด
ดูยังไงสิ่งที่เตโชทำก็ไม่เข้าข่ายรักใคร่พิศวาส
“นี่แหละครับชอบของเฮีย เฮียมันประหลาด”
“...”
พูดยังไงฉันก็ไม่ฟัง เพราะสิ่งที่ฉันเจอ...
ไม่มีใครเข้าใจ
หลายชั่วโมงผ่านไป
“ฮ้าว...”
เงินอ้าปากหาวเหมือนเด็ก... นอนแผ่บนพื้นพร้อมหลับได้ทุกเมื่อ ซึ่งฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาไม่ไปนอนดีๆ
ขึ้นชื่อว่ารู้จักกับเตโช แถมยังดูสนิทสนมกันขนาดนี้ นอนบนเตียงหรือโซฟาดีๆ
เขาก็คงไม่ว่า
“ไปนอนสิ” ฉันสังเกตเงินมาตลอด
เขาเอาแต่ชวนฉันคุย พูดไปก็หาวนอนไป นิสัยเหมือนเด็กสามขวบไม่มีผิด
เด็ก...
ให้ตายสิ อยู่ดีๆ ก็อยากร้องไห้
“ไม่ได้ เฮียฝากพี่ไว้กับผม
ผมจะหลับในหน้าที่ไม่ได้” เงินตะแคงมาทางนี้ “พี่สาวหิวไหม”
สักพักเงินก็กระเด้งตัวขึ้นนั่ง แววตาเขาเป็นประกายมาก มันดูบริสุทธิ์
“ไม่” ซะเมื่อไหร่...
ฉันยังทนได้ หิวจนทนไม่ไหวเมื่อไหร่ค่อยกิน ไม่เป็นไรหรอก
“พี่สาวตัวเล็กกะจิ๊ดเดียวเอง” เงินลากสายตาขึ้นลงเพื่อสำรวจฉัน จากนั้นก็เดินตรงไปยังห้องครัว เสียงกอกแก๊กๆ จากในนั้นทำให้ฉันมองตามอย่างห้ามไม่ได้ ไม่กี่นาทีเขาก็เดินออกมาพร้อมข้าวผัดกุ้งที่เพิ่งอุ่นเสร็จหมาดๆ จำได้ว่าเตโชซื้ออาหารสำเร็จรูปมาเยอะมาก “กินข้าวครับ” เงินย่อตัวลงนั่งและยื่นมันมาให้ฉัน
“ฉันไม่หิว” ว่าพลางส่ายหน้ายืนยัน
ยังดีที่วันนี้เตโชไม่ได้มัดข้อมือฉันไว้ ฉันจึงดันกล่องข้าวกลับไปเป็นการปฏิเสธ ส่งผลให้เงินทำหน้างงงวยกลับมา
“ไม่หิวก็ต้องกินครับ คำสองคำก็ได้”
แกรก...
ในขณะที่ฉันและเงินกำลังถกเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา และใช่... เป็นไอ้สารเลวเตโชนั่นเอง
ใบหน้าเขาดูไม่สบอารมณ์ราวกับอยากฆ่าคนตาย
รู้สึกได้เลยว่ามีบางอย่างผิดปกติไป
“คืนนี้กูไม่อยู่ ฝากเอื้องขวัญไว้กับมึงหน่อย”
สิ่งที่เตโชพูดทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อหาคำตอบ
ปรากฏว่าแววตาของเขามีแต่ความขุ่นเคือง ไม่มีแววขี้เล่น กวนประสาทหรืออะไรทั้งสิ้น
นั่นยิ่งทำให้ฉันแปลกใจ เช่นเดียวกันกับเงินที่ทำหน้างุนงง
“เฮียจะไปไหนอ่า” เงินถามอย่างอยากรู้พลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง และเมื่อเห็นว่าเตโชเดินไปอีกฟาก ไอ้เด็กนั่นก็เดินตามต้อยๆ ราวกับรอคอยคำตอบ
“เฮียคร้าบ”
“ไม่ต้องเสือก มึงทำตามที่กูบอกก็พอ” เตโชตวัดตากลับมา แววตาคู่นั้นมีแต่กลิ่นอายความชั่วร้าย ความโกรธ ความกังวล และอีกหลายๆ อย่างต่างจากที่ฉันรู้จัก “ก็แค่เฝ้าไม่ให้ยัยนั่นหนี” เตโชจ้องหน้าฉัน...
“แล้วผมจะเอาเชือกนั่นออกยังไง
เพราะพี่สาวต้องเปลี่ยนเสื้อผ้า อาบน้ำด้วยนะ”
“มึงก็ทำสิ” ฉันชะงัก
ไอ้เตโชมันบ้าไปแล้วเหรอ อยู่ๆ จะให้ใครก็ไม่รู้มาเปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำให้ฉันเนี่ยนะ มันมีสิทธิ์อะไรสั่งให้เงินทำแบบนั้น!
“หะ...เห?” เงินอ้าปากเหวอ
หันกลับมามองฉันพร้อมผิวแก้มที่ค่อยๆ เปลี่ยนสี
และนั่นทำให้ฉันรู้สึกไม่ไว้ใจจนต้องขยับไปด้านหลัง
ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมด!
“ตราบใดที่มึงไม่คิดอะไรกับยัยนั่น กูก็โอเค”
“ไม่ตลกนะเฮีย” เงินอ้าปากพะงาบๆ สีหน้าดูกังวล แต่เชื่อเถอะว่าตอนนี้ฉันคือคนที่กังวลที่สุด
ฉันทำได้แต่นั่งมองพวกเขาสองคนสนทนากัน
ขณะนั้น... แผ่นหลังก็แนบติดกับผนัง เพิ่งรู้เหมือนกันว่าความกลัวที่ค่อยๆ แผ่ซ่านอยู่ภายในทำให้ฉันถอยหลังจนหมดทางหนี
“ตลกห่าไร หรือมึงคิดอะไรกับยัยนั่น?”
เตโชเลิกคิ้วอย่างกวนประสาท จังหวะนั้นเขาหันหน้าเข้าหาเงินพร้อมล้วงมือไว้ในกระเป๋ากางเกง
ระยะห่างของสองคนนั้นมีไม่มากนัก
และเตโชกำลังจ้องหน้าเงินด้วยแววตาน่าเกรงขามทั้งๆ ที่มุมปากเริ่มกระตุกยิ้ม
เขาเป็นคนที่มีการแสดงออกไม่เหมือนใคร คล้ายมีหลายบุคลิกในคนเดียว
ฉันรู้สึกแบบนั้นมาตลอด
“เฮียอย่ามาหาเรื่องผมดิ” เงินเบะปาก
เขาตัวเล็กกว่าเตโชนิดหน่อย เพราะงั้นระดับสายตาจึงต่างกันพอสมควร “ไม่รู้แหละ
ผมขอปฏิเสธ” สักพักเงินก็ใช้น้ำเสียงสดใส หากทว่าจริงจังตอบกลับเตโช
สิ่งที่ได้รับมาหลังจากนั้นคือ...
รอยยิ้มชวนขนลุกของเตโช แต่เป็นรอยยิ้มที่ปรากฏเพียงไม่กี่วินาที
เพราะไม่นานหลังจากนั้นมันก็เลือนหายไป หลงเหลือเพียงใบหน้าราบเรียบและแววตาที่ซ่อนความกังวลไว้ไม่มิด
ก่อนหน้านี้เตโชลนลานออกจากห้องไป ตอนกลับมา... เหมือนเขาเป็นฆาตกรที่เพิ่งฆ่าคนเสร็จยังไงยังงั้น
แค่เปรียบเทียบเฉยๆ น่ะ เพราะเขาดูโกรธและพะวักพะวนใจอยู่ตลอดเวลาแม้กระทั่งตอนนี้
หรือจะเป็นเรื่องนั้น
ถ้าใช่ล่ะ...
ฉันเม้มริมฝีปากแน่น
มือทั้งสองขยุ้มแน่นกับชายเสื้อตัวโคร่งที่ยาวคลุมถึงเข่า
“พูดดี” เตโชขยับริมฝีปากพูด “...กูจะให้กุญแจไว้กับมึง
มึงแค่ปลดล็อกและเฝ้าประตูตอนที่ยัยนั่นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“...”
“สิ่งที่กูอยากบอกคือมึงแค่อย่าให้ยัยนั่นหนี เข้าใจ?”
เตโชใช้ปลายนิ้วเกาคางเงินสองที ท่าทางเหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก แต่ว่านะ...
น้ำเสียงของเขามีความข่มขู่กลายๆ
เงินที่แสดงความงุนงงเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ยืนเอ๋อพักหนึ่ง
ก่อนปัดมือหนาของเตโชออกเบาๆ
“ลองใจผมหรือไง
เห็นแบบนี้แต่ผมซื่อสัตย์นะจะบอกให้”
“เออ มึงเป็นเด็กดี
แต่อย่าดีให้ยัยนั่นเห็นมากเกินไป...” เตโชหันมาทางนี้ ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่ฉันไม่สามารถได้ยิน
เหมือนมีพวกเขาสองคนที่เข้าใจประโยคนั้น “เดี๋ยวยัยนั่นจะตกหลุมรักมึง”
มองหน้าฉันแบบนั้น...
มันกำลังรู้สึกอย่างไหนกันแน่
และสิ่งที่มันพูด... คืออะไร
คืนนั้น
ฉันหมกตัวอยู่ในห้องน้ำ ล็อกประตู...
ไม่ออกไปข้างนอก
และใช่ เงินยังเฝ้าฉันตามคำสั่งของเตโช
เขาเคาะประตูเรียกทุกๆ สองนาทีราวกับกลัวว่าฉันจะคิดฆ่าตัวตาย
ฆ่าตัวตายเหรอ เหอะ... หลายปีก่อนฉันเคยลองแล้ว
แต่มันไม่ประสบความสำเร็จ
ไม่ใช่เพราะการฉุกคิด หรือความอาลัยอาวรณ์ต่อใคร
ฉันแค่สงสารหนึ่งชีวิตที่ต้องพลอยรับผลกระทบไปด้วย
นิล... ฉันเคยเกือบทำลายเขา
เพียงเพราะเขามีเลือดเนื้อเชื้อไขของไอ้ชั่วนั่น
ก๊อกๆๆ
“พี่สาวฮะ ตอบด้วย” เสียงเงินดังขึ้นอีกครั้ง
ฉันเลยได้แต่ถอนหายใจยาวๆ
ภาวนาให้เงินเป็นคนดีและช่วยพาฉันหนีไปจากที่นี่ แต่คงทำไม่ได้แน่ๆ ในเมื่อเตโชไว้ใจเขาออกขนาดนั้น เด็กนั่นคงไม่มีทางหักหลังเตโชหรอก
เพล้ง!!!
วูบเดียวหลังจากตัดสินใจอย่างรวดเร็วและเด็ดขาด มือข้างหนึ่งก็คว้าแจกันเสียบดอกไม้หน้ากระจก ก่อนฟาดมันลงมาที่ศีรษะตัวเองทันที!
ความเจ็บปวดสาดเข้ามาในช่วงเวลานั้นจนเริ่มสูญเสียการทรงตัว
กลิ่นคาวเลือดทำให้ฉันหน้ามืดคล้ายว่าจะหมดสติอยู่รอมร่อ
“งะ เงิน... ฉันเจ็บ พาไปหาหมอที”
บทบรรยายพิเศษ เงิน
“งะ เงิน... ฉันเจ็บ พาไปหาหมอที”
ผมได้ยินเสียงคล้ายมีอะไรแตก ตามมาด้วยเสียงแผ่วเบาของพี่เอื้องขวัญซึ่งดูเหมือนว่าเธอจะอ่อนแรงมากจนสัมผัสได้
“เป็นอะไรครับ พี่มีแรงเปิดประตูให้ผมไหม!” ผมตะโดนถามอย่างกระวนกระวาย
เธอมีความสำคัญต่อเฮียเตพอสมควร ขืนผมดูแลเธอไม่ดี
มีหวังโดนไอ้เฮียมันกระทืบแน่เลย
ความจริงให้ผมพังประตูนี่เข้าไปก็ไม่ใช่เรื่องยาก แต่ก็นะ... ถ้าทำพังขึ้นมา ไอ้เฮียมันจะด่าไหม คือผมไม่ชอบเวลาที่มันโกรธไง
เงินว่าเงินกลัวเฮียหน่อยๆ นะ...
“เจ็บ...” เสียงของพี่เอื้องขวัญแผ่วเบาลงเรื่อยๆ
จนผมต้องสูดลมหายใจเข้าปอด
เอาวะ!
ปึง!!
เพียงครั้งเดียว ประตูห้องน้ำก็ถูกพังเข้าไป
ผมรีบวิ่งเข้าไปหา ก่อนพบกับภาพที่ทำเอาเหงื่อแตกพลั่ก...
“พี่สาว!” ผมอึ้งไปชั่วครู่เมื่อเห็นสภาพของพี่เอื้องขวัญ
เธอนั่งพิงผนังห้องน้ำ ซ้ำยังมีเลือดสีแดงฉานไหลอาบใบหน้า ข้างๆ
กันมีเศษแจกันแหลกละเอียดเป็นชิ้นๆ บ่งบอกว่าคงกระแทกกับอะไรสักอย่างด้วยความรุนแรง
ไปทำอีท่าไหนอ่ะนั่น...
“เงิน ฉันเจ็บ...”
เสียงพี่เอื้องขวัญกระชากผมจากความตื่นตะลึง วินาทีต่อมาผมจึงถลาเข้าไปหาร่างบางที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ
แต่เสื้อผ้าที่เธอสวมกลับเปรอะไปด้วยของเหลวสีเข้ม เนื้อตัวสั่นระริกจนผมต้องรีบช้อนเธอไว้ในอ้อมแขน
ก่อนก้าวฉับๆ ออกจากห้องน้ำทันที
งานเข้าแล้วไอ้เงิน! เฮียอุตส่าห์ไว้ใจให้ดูแล
คลาดสายตาเพียงไม่กี่สิบนาทีเธอก็เจ็บตัวขนาดนี้ซะแล้ว
โดนอัดแน่เลยกู...
“เดี๋ยวผมโทรไปหาเฮีย”
เมื่อหลีกหนีความจริงไม่ได้ ผมจึงวางร่างบางบนโซฟา
ทำท่าจะล้วงเอามือถือในกระเป๋ากางเกงเพื่อโทรไปหาเฮียที่ไม่รู้ว่าป่านนี้กำลังยุ่งอยู่หรือเปล่า ทว่า...
หมับ
พี่เอื้องขวัญคว้ามือผมไว้
ส่งผลให้ผมหันขวับกลับไปมองอย่างสงสัย
“ไม่ต้องโทรหามัน” เสียงของเธอเข้มข้นแต่ยังมีความอ่อนแรง
ผมเริ่มเลิกลั่ก ไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไง ถ้าไม่บอกเฮียตอนนี้แล้วมันมารู้ทีหลัง
ผมโดนต่อยสองสามทีมันก็พอทนได้ แต่พี่สาวล่ะ...
น้อยคนนักจะรู้ว่าเวลาที่เฮียมันโกรธหรือรู้สึกรุนแรงกับใครมากๆ มันจะ... “มัวแต่โทรหามัน ฉะ ฉันคงตายก่อน” เสียงขาดห้วงของพี่สาวทำให้ผมเก็บมือถือไว้เหมือนเดิม
มาถึงประเทศไทยวันแรกก็บันเทิงซะแล้ว เฮ้อ
“ฮะ งั้นไปหาหมอกัน พี่ทนก่อนนะครับ”
ผมอุ้มเธออีกครั้ง ตอนนี้ความปลอดภัยของเธอสำคัญที่สุด
ถ้าผมปล่อยให้เธอทนเจ็บนานกว่านี้ นั่นล่ะ...
อาจจะทำให้เฮียเตแปลงร่างเป็นซาตานของจริง
จบบทบรรยายพิเศษ เงิน
บทบรรยาย เตโช
[ลูกพี่ครับ!
ผมเห็นไอ้เงินพาผู้หญิงของลูกพี่ออกไปข้างนอกครับผม]
“ว่าไงนะ” ผมกรอกเสียงถาม “มึงพูดใหม่อีกที...”
ไม่แน่ใจว่าหูฝาดไปหรือเปล่า แต่ก็อยากได้ยินให้ชัดเจนอีกครั้ง
[ไอ้เงินครับ... มันพาผู้หญิงคนนั้นไปไหนไม่รู้
เห็นอุ้มขึ้นรถ]
“...แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน”
ผมถามหนึ่งในลูกน้องเสียงเข้ม รู้สึกหัวเสีย แต่ก็ต้องปรับระดับเสียงไม่ให้ดังมากเกินไปเนื่องจากตอนนี้ผมอยู่ในห้องพักผู้ป่วยของโรงพยาบาล
ช่วงสายๆ วันนี้ลูกน้องอีกคนโทรมาบอกว่านลินน้องสาวต่างสายเลือดถูกยิง
ผมจะไม่สนใจก็ได้ แต่เพราะความผูกพันเล็กๆ น้อยๆ สั่งให้ผมมานั่งเฝ้าจนกว่าอาการจะดีขึ้น
ส่วนไอ้อักขระที่ดูแลนลินได้ไม่ดีเพิ่งโดนพ่อเรียกตัวไปคุยและถูกสั่งห้ามไม่ให้มาเจอกันอีก
อยากให้เลิกๆ กันไป
แต่ยัยนลินนี่ก็ดูรักไอ้เวรอักขระเหลือเกิน ช่วยไม่ได้...
อีกสักสองสามอาทิตย์ค่อยให้สองคนนั้นเจอกันดีกว่า ระหว่างนี้ผมขอดูแลน้องเอง
[ผมขับรถผ่านแถวคอนโดฯ ลูกพี่พอดี กำลังจะไปสบทบกับไอ้...]
“แล้วทำไมมึงไม่ขับรถตามไอ้เงินไป
เรื่องแค่นี้ต้องให้กูบอกเหรอ!” ผมตะคอกทันทีเมื่อพาตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องน้ำ
[ก็ลูกพี่ให้ผมกับไอ้คิวตามสืบคนทำร้ายนลิน…] ปลายสายทำเสียงหงอย ใช่ ผมสั่งให้มันตามสืบคนที่ทำร้ายนลิน แล้วไง...
เพราะเรื่องเอื้องขวัญไม่ได้อยู่ในคำสั่ง มันก็เลยโทรมารายงานผมเฉยๆ งี้เหรอ
ป่านนี้ไอ้เงินมันพายัยนั่นไปถึงไหนต่อไปแล้ว
“ให้ไอ้คิวทำต่อ แต่ตอนนี้กูขอสั่งให้มึงตามไอ้เงินไป
ถ้างานแค่นี้ยังทำไม่สำเร็จ...กูจะตัดหัวมึงทิ้ง”
[...]
“ถือว่ากูเตือนแล้ว”
ขอคอมเม้นต์โด้ยย
ความคิดเห็น