คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : S Fic : Durarara!! Kida X Mikado X Izaya [2]end
S Fic : Durarara!! Izaya X Mikado
Pairing : Orihara Izaya X Ryuugamine Mikado X Kida Masaomi
Rate : PG?
Talk : Part 2 แล้วเด้อ ไว้จะมาลง ขอลง keroro ให้เสดก่อนเน้อ เม้นๆกันด้วยเน้อ กำลังช็อคเรื่อง
ฟิคที่อุส่าห์แต่งหายโดยไม่ได้เซฟใส่เครื่องไว้ เนื่องจากคิดว่ามันสั้น เลยไม่เก็บ
ที่จริงอารมณ์พุ่งกระฉูด แต่ไม่มีเวลาว่างแล้ว ไว้จะทยอย เอาความรู้สึกมาลงละกัน
มาซาโอมิกล่าวลาเพื่อนขณะที่กำลัจะออกไปก็ ชิงจูบแก้มใสของร่างบางตรงหน้า
พวงแก้มนุ่มนิ่มที่ยังคงค้างสัมผัสที่ริมฝีปาก ไม่อยากจะจากไปเลย แต่ถ้าอยู่ที่นี่
พรุ่งนี้ไม่ได้ไปเรียนอย่างแน่นอน
"มาซาโอมิ....."
~ฟอด~
เสียงหวานใสเรียกชื่อของร่างสูงก่อนเขย่งเท้า และหอมแก้มของร่างสูง ใบหน้าหวานแดงเหมือน
มะเขือเทศ ก่อนจะรีบปิดประตูทันที แล้วตะโกนออกมาเพื่อให้คนข้างหน้าห้องได้ยิน
“ราตรีสวัสดิ์นะ มาซาโอมิ”
การกระทำของมิคาโดะ ทำให้ร่างสูงยิ้มน้อยๆ
“ถ้าเมื่อกี้นายไม่ปิดประตูไป มีหวังนายไม่รอดแน่ๆเลยนะ แต่ก็ทำเอาชั้นแย่เหมือนกัน”
ร่างสูงพึมพำเบาๆ ก่อนจะออกเดินกลับบ้าน โดยที่ความรู้สึกมีความสุขยังคงค้างคาต่อไป
+++++++++++++++++
"น่ารัก นายเนี่ยน่ารัดสุดๆไปเลยมิคาโดะ”
“ชั้นไม่อยากเสียนายไปอีกคนนะ เพราะงั้นอยู่กับชั้นตลอดไปนะ"
เสียงของมาซาโอมิตะโกนออกมาหลังจากเดินพ้นเขตหน้าอพาตเม้นเก่าๆที่มิคาโดะเช่าอยู่
จนคนแถวนั้น เริ่มหันมามองด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะโดนสายตาของตัวจ้อง
แล้วทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม ไม่มีใครมองมาซาโอมิอีกเลย
+++++++++++++++++
"เอ๊ะ คอมเปิดอยู่งั้นเหรอ ลืมปิดเหรอเนี่ย ไม่สิเมื่อเช้าปิดไปแล้วนี่"
ใบหน้าหวานหันมาสังเกตแสงจากคอมพิวเตอร์ของตนเอง ที่กำลังส่องสว่างท่ามกลางความมืดมิด
นัยตาหวานสีดำแกมน้ำเงินสะท้อนกลับแสงเครื่องคอมสุดโปรดตรงหน้า ก่อนจะคิดอย่างสงสัย
ทั้งๆที่ไฟยังไม่ได้เปิด ทำให้ห้องมืดจนมองไม่เห็นอะไร
"ไม่ต้องตกใจไปหรอก มิคาโดะคุง ชั้นเป็นคนใช้เองนั่นแหละ "
เสียงทุ้มๆ ดังขึ้นอย่างทะเล้นเล็กน้อย บรรยากาศที่ร่างบางสัมผัสได้ จนทำให้ร่างกายเล็กๆนั้นต้อง
สั่นสะท้านไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ
เสียงเสียดสีของเสื่อเวลามีคนย่ำ ดังขึ้นเบาๆ แสดงถึงทิศทางที่ก้าวเข้ามาใกล้ร่างเล็ก
ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีดำสนิท นัยตาสีแดงโรจน์ ที่เปล่งประกายในความมืดมิดนั้น
ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ร่างบาง ที่กำลังค่อยถอยห่างตนอย่างช้าๆ
"ไม่เอาน่า มิคาโดะคุง ก็เหมือนทุกทียังไงล่ะ ชั้นไม่ทำอะไรซักหน่อย เนอะ~"
เสียงที่เสแสร้งทำให้ร่างเล็กกลัว แต่ช่วยไม่ได้ที่จะต้องเดินเข้าไปหาร่างสูง
เพราะมีบางอย่างที่ไม่อาจขัดขืนได้ ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลใด แต่คนตรงหน้ากอบกุมความลับ
ของเค้าเอาไว้หมดทุกอย่าง ไม่มีอะไรที่เค้าจะสามารถขัดขืนได้
"เอ่อ มีธุระอะไรเหรอ ครับ อิซายะซัง"
เสียงหวานใสที่ไม่ได้แสดงถึงความกลัวเหมือนเมื่อกี้แล้ว ถามผู้มาเยือนอย่างใจเย็น
นัยน์ตาหวานดูแข็งกร้าวเล็กน้อย
"แหม เย็นชาจังนะ ทั้งๆที่เวลาอยู่กับเด็กคนนั้นแล้ว เหมือนลูกแมวจังนะ”
“แต่เวลาอยู่กับชั้นเหมือนม้าพยศไม่มีผิด"
มือเรียวยื่นมาไล้สัมผัสใบหน้าหวาน ก่อนจะจับคางกลมมนให้เงยหน้าหันมามองหน้าตน
"ชั้นว่า เธอไม่ไปยุ่งกับเด็กคนนั้นจะดีกว่านะ คิดะ มาซาโอมิคุงน่ะ"
ร่างสูงกล่าวเบาๆ ก่อนจะยิ้มเล็กน้อย เมื่อร่างบางเริ่มมีปฎิกริยากับชื่อของๆเล่นเก่าของเขา
"หมายความว่ายังไงครับ อิซายะซัง"
เสียงใสของร่างบางถามขณะที่ใบหน้าเรียวเข้าใกล้ร่างสูงมากขึ้นเนื่องจากความอยากรู้
"ถ้าอยากรู้ จูบ ก่อนสิมิคาโดะคุง"
เสียงทุ้มดังขึ้นบริเวณใบหูเล็กของร่างบาง เกิดความรู้สึกจักจี้เล็กน้อยบริเวณนั้น
"แต่ว่า~ ......."
เสียงหวานใด พึมพำเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น พยายามเขย่งเท้าแล้วใช้ริมฝีปาก
แตะเบาๆที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย อย่างรวดเร็ว
“เห ชั้นไม่คิดว่าเธอจะทำจริงๆนะเนี่ย น่าสนุกจริงๆเลย สนุกกว่าที่คิดเยอะเลย”
ร่างสูงเปรยยิ้ม ก่อนที่มิคาโดะจะได้ขยับถอยห่างไป
กลับมีมือหนาของคนตรงหน้ากลับคว้าเอวบางไว้ แล้วประชิดตัวอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวาน
ตอนนี้อยู่ติดกับบ่ากว้างของร่างสูง จนรู้สึกได้ถึงไอร้อนจากร่างกายของกันและกัน
“เห~ เธอยอมจูบชั้นเองแบบนี้ เพื่อคิดะคุงงั้นเหรอ น่าน้อยใจจังเลยนะ”
“เอาเถอะ เธอจ่ายค่าข้อมูลมาแล้ว จะไม่ให้ก็กระไรอยู่นะ จะบอกให้แล้วกันว่าทำไม”
เสียงทุ้มแข็งเย็นๆ ดังขึ้น โดยที่ไม่เข้ากับใบหน้าที่กำลังรื่นเริง เหมือนกำลังเจอของสนุก
ใบหน้าหวานเงยขึ้นก่อนจะถูกดวงตาสีเปลวเพลิง สะกดเอาไว้ ให้ค้างอยู่ตรงนั้น
“เธอรู้รึเปล่า ว่าคิดะคุงน่ะ เป็นพวกหนีปัญหาน่ะ”
“ก่อนหน้านี้ เค้าหนีมาแล้วมากมาย เรื่องที่ไม่ธรรมดาอย่างที่เธอหลงใหลไงล่ะ”
“เค้าพยายามหนีมัน จนต้องมาพึ่งเธอแบบตอนนี้ เธอเนี่ยไม่รู้อะไรจริงๆเลยนะ”
นัยน์ตาหวานตอนนี้กลับดูเหม่อลอย สิ่งที่เขากังวลมาตลอด วันนี้ที่เขาเหม่อไปก็เพราะคน
ตรงหน้านี้ ความลับของเขาถูกคนตรงหน้ากอบกุมเอาไว้หมดแล้ว
หมายความว่ายังไง คิดะคุงแค่หลอกใช้เรางั้นเหรอ แล้วทำไมอิซายะซังถึงรู้ เรื่องแบบนี้
นัยน์ตาที่มักจะส่องประกาย บัดนี้มันกลับไร้ซึ่งสิ่งใด เหมือนหลุมดำที่จะดูดทุกสิ่งทุกอย่าง
เข้าไปได้ทั้งหมด สีหน้าที่ไม่ตอบรับความรู้สึกใดๆ
“เห~”
ร่างสูงเปรยยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆนั่งลงติดกับกำแพงและดึงตัวร่างเล็กให้มานั่งคร่อม
ตักของตนไว้โดนที่หันหน้าเข้าหากัน ร่างบางซุกหน้ากับแผ่นอกของร่างสูง
“อิซายะซัง คุณต้องการอะไรกันแน่”
เสียงใสพึมพำขึ้นเบาๆ ก่อนจะค่อยเบียดหน้าตนกับอกของร่างสูงมากขึ้นมือเรียวโอบหลัง
คนตรงหน้าเอาเอาไว้ พลางขยำมือที่เปียกชื้นกับเสื้อสีดำของร่างสูงเพื่อ คลายความเครียด
“แหม ชั้นต้องการแค่ความสนุกเท่านั้นแหละ จะบอกว่าชั้นต้องการเธอก็ไม่เชิงใช่”
“เพราะเธอน่ะเป็นของชั้นมาตั้งนานแล้วนี่นา เนอะ~ มิคาโดะคุง”
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมา ก่อนจะสบตากับร่างสูง นัยน์ตาหวานแข็งกร้าว ก่อนจะประกายอะไร
บางอย่างที่ทำให้ร่างสูง ยิ้มอย่างพอใจ
.......น่าสนุกจริง สนุกกว่าที่คิด คนตรงหน้าช่างน่าสนุกจริง.....
“ผมไม่เคยเป็นของใครทั้งนั้น”
เสียงแข็งๆ ของร่างบางดังขึ้นก่อนจะพยายามผลักตัวเองออกจากร่างสูงด้วยความโกรธ
แต่มือหนากลับล็อกตัวเขาไว้ไม่อาจหนีไปไหนได้อีกแล้ว
“เห~ถ้าเกิดว่า คิดะ มาซาโอมิคุงเนี่ย รู้ว่าเธอเป็นหัวหน้าแก๊งดอลล่าขึ้นมา จะเป็นยังไงนะ”
“เธอว่าไงล่ะ มิคาโดะคุง”
ประโยคที่ทำให้ร่างบางเบิกตากว้าง ใบหน้าหวานที่ซืดลงอย่างเห็นได้ชัด
ถ้ามาซาโอมิพยายามหลีกหนีปัญหาจริง พยายามหลีกเลี่ยงสิ่งที่เราหลงใหล
แล้วถ้ามาซาโอมิแค่หนีมาพึ่งเรา ถ้าหากว่ามาซาโอมิทิ้งเราไปล่ะ ถ้าหากว่าโดนเกลียดล่ะ
คนตรงหน้าเรา คนอย่าง . . .โอริฮาระ อิซายะ . . . ยังไงก็ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วนิเพียงแค่
ปล่อยข่าวนิดหน่อย แค่นั้น มาซาโอมิก็จะ ก็จะ..........
เพียงแค่คิด น้ำใสๆก็เอ่อล้น และหลั่งใหลออกมา ใบหน้าหวานเปียกชื้น
ใบหน้าคม เปรยยิ้มเล็กน้อย ก่อนที่ร่างบางจะรู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆที่ไปหน้า
มือหนาลูบไล้ใบหน้าหวานเบาๆ ก่อนจะจูบซับน้ำตาของร่างบาง และดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้แน่น
ใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มน้อยๆ พลางลูบเรือนผมนุ่มสีรัติกาลของร่างเล็ก
...คุณต้องการอะไรกันแน่ คุณน่ะต้องการแค่ให้ผมเลิกยุ่งกับมาซาโอมิไม่ใช่เหรอ ...
...แล้วทำไมคุณ จะต้องมาทำแบบนี้กับผมด้วย...
ยิ่งคิดยิ่งพาลน้ำตาจะไหลอาบมิคาโดะซุกหน้าลงกับบ่ากว้าง พยายามสกัดกลั้นเสียงสะอื้น
เวลาผ่านไปจน ทำให้เด็กหนุ่มที่กำลังซุกกับบ่ากว้างเริ่มเงียบลง เสียงสะอื้นเบาๆจากที่ดัง
ไม่หยุดตอนนี้กลับไม่มีเสียงใดๆเล้นรอดผ่านออกมา
“อิ ..ซายะ.ซัง”
เสียงแหบพล่าของร่างบางดังขึ้น พยายามเรียกชื่อของร่างสูงที่กำลังโอบกอดตนอยู่
“หืม มีอะไรเหรอมิคาโดะคุง ^-^”
อิซายะเอ่ยเบาๆ ก่อนจะคลายอ้อมกอด อย่าเสียดายนิดๆ
“อิซายะซัง กรุณาอย่าบอกมาซาโอมิได้มั้ยครับ ผมน่ะไม่อยากโดนเค้าเกลียด”
“หรือทำท่าหนีห่างจากผม ขอแค่ไม่บอกเค้า ขอแค่เค้าไม่เกลียดผมก็พอแล้วล่ะครับ”
เสียงแหบแห้งของร่างบางยังคงกล่าวประโยค ในใจที่คิดมาตลอด
“เห~”
ร่างสูงหลี่ตาลง ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“ขอแค่นั้น จะให้ผมทำอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการ ขอแค่มาซาโอมิไม่เกลียดผม”
ประโยคที่ว่า จะให้ทำอะไรก็ได้ ทำให้ร่างสูงกระตุกยิ้มขึ้น ก่อนจะผลักร่างบางลงกับพื้นเสื่อ
.ก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งกดร่างบางไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งปลดกระดุมเครื่องแบบนักเรียนออก
“อ๊ะ จะทำอะไรครับ อิซายะซัง”
เสียงหวานใส ร้องเบาๆ ก่อนจะพยายามดันร่างสูงออก
“ข้อแลกเปลี่ยนไง เธอบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าจะทำอะไรก็ได้น่ะ หืม ใช่มั้ยล่ะมิคาโดะคุง”
เสียงทุ้มนุ่ม ปนทะเล้น ดังขึ้นข้างหูร่างบาง
“ตะ แต่ว่า แบบนี้มันไม่ใช่”
มิคาโดะพยายามทักท้วงร่างสูงตรงหน้า
“แหม โลภมากจังนะ แต่จะยังไงมันก็ไม่เกี่ยวกับชั้น”
“แต่เธอพูดว่าอะไรก็ได้ ก็ต้องอะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับตัวเธอสิ”
อิซายะ เปรยยิ้มน้อยๆบนใบหน้า ก่อน จะใช้มือหนาไล้ใบหน้าน่ารักของร่างข้างใต้
“แต่ที่นี่มัน.....”
“ที่นี่ ทำไมเหรอมิคาโดะคุง หรือว่าจะไปบ้านชั้นมั้ยล่ะ สบายกว่านี้นะ”
อิซายะกล่าวยิ้มๆ ก่อนจะดึงมือร่างบาง ออกจากห้องนั้นมา
“เอ๋ เดี๋ยวสิครับ อิซายะซัง”
เสียงหวานใสพยายามร้องบอกคนตรงหน้า สายตาของคนรอบข้างมองมาที่ร่างบาง
ที่ตอนถูกตนลากออกมาจาก ห้องเช่านั่น เสื้อผ้าที่ยังใส่ไม่เรียบร้อย
ใบหน้าหวานแดงซ่านแสดงถึงความเหนื่อย เสียงหอบแฮ่กๆเป็นตัวแสดงอย่างดี
บวกกับคราบน้ำตา ที่ยังคงค้างอยู่ เมื่อมองรอบๆแล้ว มีแต่คนที่จ้องมองร่างเล็กด้วยสายตา
หื่นกระหาย ราวกลับจะกลืนกินคนตัวเล็กตรงหน้าได้ทั้งตัว ถ้าไม่ติดที่ว่าเขายืนอยู่ตรงนี้
“อิซายะซัง อ๊ะ..”
ร่างบางเรียกชื่อของอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะเบิกตากว้าง
เมื่อมีบางสิ่งบางอย่าง คลุมทับร่างกายเล็กของตนที่อยู่ในสภาพล่อแหลมนั้น
เสื้อคลุมสีดำขลับที่ปกติ ร่างสูงมักจะใส่เป็นประจำ บัดนี้กลับมาคลุมอยู่ที่ตัวของร่างเล็ก
“ใส่ซะ ชั้นรู้ว่าเธอจะเสน่ห์แรงมาแค่ไหน แต่ว่า เธอเป็นของๆชั้น เพราะฉะนั้น .....”
“เพราะฉะนั้น ห้ามให้คนอื่นมองเด็ดขาดเข้าใจนะ ไปกันเถอะ เนอะ~”
เสียงทุ้มกล่าวก่อนจะจูงมือร่างบางตรงไปสู่สำนักงานของตน ในอิเคะบุคุโระ
อิซายะซัง นี่คือตัวคุณจริงๆหรือเปล่าครับหรือเป็นเพียงสิ่งที่คุณแสร้งทำขึ้นมา
ผมเชื่อมาตลอดว่าคุณเป็นพี่ชายที่แสนดีของผม รอยยิ้มนั้นไม่ได้เสแสร้ง
แต่หลังๆ ผมกลับรู้สึกว่า คุณกำลังหลอกใช้ผมอยู่ แต่ว่าลึกๆแล้วผมกลับเชื่อคุณ
ทั้งๆที่ มาซาโอมิเตือนแล้ว ว่าอย่ายุ่งกับคุณแท้ๆ
ทั้งๆที่สัญญากับมาซาโอมิแล้วแท้ๆ แต่เพื่อไม่ให้มาซาโอมิเกลียดเรา
จะให้ทำอะไรก็ยอม
++++++++++++++++++++++++++++++
“อา~ หลับซะแล้วเหรอ มิคาโดะคุง ไม่ระวังตัวเลยนะ”
ร่างสูงพึมพำ ขณะที่สายตาไล้ไปตามร่างกายเล็กของเด็กหนุ่มบนโซฟาตรงหน้าตน
ใบหน้าหวาน ทีกำลังหลับสบาย เรือนผมสีรัตติกาลลู่ลงมาบริเวณหน้าสวย
หยาดน้ำใสๆเกาะแสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวเผลอหลับไปหลังจากอาบน้ำเสร็จ.......
เสื้อผ้าที่ออกจะใหญ่ไปหน่อย ส่งผลให้เห็นใหล่มนโผล่พ้นเสื้อบางออกมา
เสียงหายใจที่เป็นทำนองเดียวกัน สม่ำเสมอแสดงว่าร่างตรงหน้านั้นหลับสนิทดีแล้ว
“แหม เสียดายจัง ฉันไปอาบน้ำแป๊ปเดียว เธอก็หลับไปเสียแล้ว”
“แต่ก็ช่างเถอะ ฉันได้เธอมาครอบครองแล้วนิ น่าสนุกจริงๆ”
นัยน์ตาสีแดงเพลิง หลับลง ก่อนจะคิดถึงภาพแห่งความสนุก สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขก็ถูกเปรยออกมา ใบหน้าคม หันไปมองวิวยามค่ำคืน
ก่อนจะหันกลับมามองร่างบาง ที่กำลังอิ่มเอิบกับห้วงนิทรา สั้นๆเพียงแค่คืนนี้
“มิคาโดะคุง น่าสนุกจริงๆ”
เสียงทุ้มต่ำหายไปกับความมืด ขณะที่เรื่องทุกเรื่องภายนอกหน้าต่าง กำลังดำเนินไป
..........อย่างไม่มีวันหยุด.......
+++++++++++++++++++++++
End
แถมๆๆๆ
“วันนี้ มิคาโดะไม่มาเรียนแฮะ เป็นอะไรรึเปล่านะ”
เสียงพึมพำของคิดะ มาซาโอมิดังขึ้นกับตัวเอง ขณะที่สายตาทอดมองออกไปยังภายนอก
หน้าต่างห้องเรียน ทั้งๆที่กำลังจะเลิกเรียนอยู่แล้ว แต่จิตใจของเด็กหนุ่มก็ยังไม่อาจเลิก
คิดถึงใบหน้าหวานของร่างบางที่เพิ่งตกลงคบกันได้เมื่อวาน
ทันทีที่เลิกเรียนเสร็จ เด็กหนุ่มก็ตั้งใจที่จะออกไปตามหาเพื่อนร่างเล็กทันที
เมื่อเช้า ห้องของมิคาโดะไม่ได้ล็อคอยู่ ข้าวของก็ยังอยู่ดี เครื่องแบบนักเรียนของร่างบาง
ยับยู่ยี่ กองอยู่กับพื้น กระเป๋านักเรียนของร่างบางแสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวยังไม่ได้ไป
ไหน แต่มีเพียงมิคาโดะที่ไม่อยู่เท่านั้น
...............เกิดอะไรขึ้นกัน...............
.................เกิดอะไรขึ้นกับมิคาโดะ................
+++++++++++++++++++++++++++
เสียงที่เด็กๆทุกคนรอคอย ออดเลิกเรียน
ทันทีที่เสียงที่คุ้นเคยและรอคอย ดังขึ้น เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีทอง ก็ยืนขึ้น นัยน์ตาคม
ไม่แสดงถึงความรู้สึกใดๆ ทั้งๆที่หัวหน้าห้องยังไม่ทันบอกทำความเคารพ เดินออกจากห้อง
ไป โดยไม่สนใจสายตาของเพื่อนๆทีมองมา ด้วยความประหลาดใจ
“มิคาโดะ นายไปอยู่ที่ไหน”
เด็กหนุ่มเดินทอดน่องไปเรื่อยๆ จนถึงล็อกเกอร์ของตน ก่อนจะเปลี่ยนรองเท้าแล้วออกเดิน
ใบหน้าที่ปกติจะยิ้มแย้มตอนนี้กลับหมองหม่น เด็กหนุ่มก้มหน้าลงทอดมองทางที่ตน
กำลังเดินไปอย่างไร้จุดหมาย ใบหน้าของเพื่อนร่างบางยังคง อยู่ในหัว
..........รอยยิ้มนั้น ตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน...........
“มาซาโอมิ”
เสียงใสๆที่คุ้นเคยดังขึ้น แต่คิดะ มาซาโอมิคิดว่ามันเป็นเหมือนเพียงแค่เสียงที่หลอกหลอน
จิตใจของตนเท่านั้น ใบหน้าคมไม่ได้หันไปมองตามเสียงเลยด้วยซ้ำ
“มาซาโอมิ”
อะไรกัน มิคาโดะ ทำไมนายต้องมาตามหลอกหลอนชั้นด้วย ชั้นแค่อยากจะเจอนายเท่านั้น
ถึงใบหน้าจะไม่หันไปมอง แต่จิตใจก็อยากจะรู้ว่าเสียงหวานใสนั่นจะเป็นของๆคนที่เขารัก
จริงหรือไม่ อยากจะดูให้แน่ใจเหลือเกิน แต่ว่า ร่างกายกลับหนักอึ้ง แม้แต่ก้าวเดินยังไม่ได้
“มาซาโอมิ “
เสียงนั้นดังขึ้นอีกแล้ว แบบนี้คงไม่ใช่เสียงหลอนแล้วล่ะ
ความคิดพร่างพรูขึ้นมาก่อนใบหน้าคมจะพยายามหันไปมองรอบๆกายของตน
ก่อนสายตาจะสพดุดอยู่ที่ใบหน้าหวานของร่างบางที่กำลังทอดมองตนด้วยสายตาแปลกๆ
.............ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ มิคาโดะ...........
ไวเท่าความคิด ร่างกายที่เคยหนักอึ้ง กลับเบาหวิว ขาเรียวรีบก้าวเดินไปยังร่างบาง
ที่กำลังส่งยิ้มให้ เพียงแต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ กับยิ่งทำให้จิตใจเจ็บปวดขึ้นเรื่อยๆ
ร่างบางที่อยู่ในชุดสีดำที่ดูท่าจะตัวใหญ่กว่าปกติ เสื้อสีดำที่เค้าคุ้นเคย
และรู้ดีว่าเป็นเสื้อสำรองของคนที่ยืนอยู่ข้างๆแน่ๆ ผู้ชายที่เขาเกลียด คนที่เขาเคยไว้ใจ
แต่กลับทรยศเขา เพียงเพราะเขาหมดประโยชน์แล้ว คนที่ทำให้ซากิและเค้าต้องเจ็บ
โอริฮาระ อิซายะ คนที่ทำลายทุกอย่างของเค้าจนหมดสิ้น
“มิคาโดะ”
ไวเท่าความคิด มือหนาคว้าเอวร่างบางมาแนบตัวก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าคมที่
กำลังเปรยยิ้มอยู่ อย่างไม่ทุกข์ร้อน ยิ่งเห็นมิคาโดะของเค้าอยู่ในชุดของโอริฮาระ อิซายะ
ความคิดที่แสนกังวลมานานยิ่งเพิ่มเข้ามา .......มิคาโดะ นายโดนทำอะไรรึเปล่า..........
“อ๊ะ คิดะคุง ทำแบบนี้ไม่ดีนา มิคาโดะคุงเป็นของฉันนะ”
เสียงทุ้มต่ำ กล่าวประโยคที่ทำให้คิดะไม่พอใจ ก่อนที่สัมผัสเบาๆที่แนบตัวอยู่จะถูกดึงไป
มิคาโดะถูกดึงไปอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เค้าเกลียด
“อิซายะซัง ผมไม่คิดว่าเดี๋ยวนี้คุณจะนิยมแย่งของๆคนอื่นนะครับ”
เสียงทุ้มของมาซาโอมิดังขึ้นเย็นๆ ใบหน้าไม่แสดงงถึงความรู้สึกใดๆ
“มาซาโอมิ ที่ทำแบบนี้มันมีเหตุผลนะ ฉันบอกมาซาโอมิไม่ได้”
มิคาโดะ ผละตัวออกจากอ้อมแขนของอิซายะ เสียงหวานใสพยายามพร่ามบอก
ใบหน้าหวานแสดงถึงความลำบากใจ เมื่อเริ่มรู้สึกถึงความไม่พอใจของแฟนหนุ่ม
มาซาโอมิหันมามองร่างบาง ก่อนจะยิ้มบางๆให้
แล้วหันไปหาต้นเหตุที่กำลังทำหน้าเหมือนทองไม่รู้ร้อน ใบหน้าที่แสดงถึงความมั่นใจนั่นมัน
ทำให้เขาต้องหงุดหงิด มือหนาที่ปกติควรจะอยู๋นิ่งกลับโอบเอวร่างบางอีกครั้ง
“อ๊ะ อิซายะซัง ทำอะไรน่ะครับ”
เสียงหวานใสดังขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะพยายามดึงตัวออกมา
“น่าๆ ข้อตกลงไง”
เสียงทุ้มกระซิบบอกร่างบาง แต่มีเหรอที่คนอย่าง คิดะ มาซาโอมิจะไม่ได้ยิน
“อิซายะซัง ผมไม่รู้หรอกนะครับ ว่าคุณจะตกลงอะไรไว้กับมิคาโดะ-ของ-ผม”
เด็กหนุ่มพยายามเน้นคำพูด ตอนท้ายให้มากที่สุด
“แต่ว่า ในความจริงยังไงๆ คุณก็ไม่มีทางได้อย่างที่หวังทุกอย่างหรอกนะครับ”
“มิคาโดะ สักวัน ชั้นจะต้องทำให้นายบอกความจริงให้ได้ ไม่ว่ายังไง”
“ถึงความจริงนั้นจะเป็นยังไง ชั้นก็จะไม่มีวันเกลียดนายนะ”
“ถ้านายพร้อมเมื่อไหร่ ก็บอกชั้นได้ทุกเมื่อล่ะ มิคาโดะ”
ใบหน้าของมาซาโอมิเริ่มกลับมาเหมือนเดิม เต็มไปด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง หลังจากที่แฟนหนุ่ม
ร่างบางพยักหน้าเบาๆ เหมือนจะบอกว่าเข้าใจ
............น่าสนุกนี่ กล้าขึ้นเยอะนะ คิดะคุง ทั้งๆที่เมื่อก่อนยังไม่เป็นแบบนี้เลย..........
.......โดนชั้นเขี่ยทิ้ง แค้นขนาดนั้นเลยเหรอ แต่ว่าน่าสนุกจริงๆ...........
............ยังไงซะ ทุกๆอย่างต้องเป็นไปตามที่ชั้นต้องการแน่นอน.......
รวมทั้งเรื่องที่..... .........มิคาโดะเป็นของฉันด้วย............
“แต่ฉันไม่ยอมแพ้เรื่องมิคาโดะคุงหรอกนะเพราะยังไงๆ มิคาโดะคุงก็เป็นของฉันเหมือนกัน”
อิซายะพูดขึ้นพร้อมๆกับรอยยิ้ม มือหนาคว้าเอวบางของมิคาโดะ ก่อนจะโน้มหน้าประทับ
ริมฝีปากลงบน ริมฝีปากบางเบาๆ ใบหน้าหวานแดงซ่าน ก่อนจะก้มหน้าหนี
“มิคาโดะเป็นแฟนผมนะครับ”
มาซาโอมิโวยวาย ก่อนจะดึงตัวมิคาโดะไปแล้วลากกลับบ้านทันที
.......คิกๆ คิดะคุง เธอกับฉันมาแข่งกันว่าใครจะได้ใจของมิคาโดะไปครองมากกว่ากัน.......
.........แต่ว่า เธอยังอ่อนหัดนะระดับของเธอกับชึ้นมันต่างกัน.........
.........อา น่าสนุกจริงๆ ถ้าได้มาง่ายๆ คงจะไม่สนุกสินะ แบบนี้แหละสนุกจริงๆ........
........อา มิคาโดะคุง รอบๆตัวเธอเนี่ย น่าสนุกจริงๆ........
.....โดยเฉพาะเธอ.....
.........น่าสนุกที่สุดเลย........
++++++++++++++++
End จริงๆแล้วเน่อ
ออกนอกคอนเซ็ปไปนิด อิซายะ ไม่ใช่อิซายะ เพราะเราพลาดไปนิด ช่างเถอะ
กว่าจะมั่วจบได้ใช้เวลานานมากกกกกกก อ่านไปซักพักอยากให้คิดะ วิ่งเข้าไปต่อยอิซายะเลย
แต่เอาแบบสงครามเย็นดีกว่า หลังๆอยากจให้ฮา เลย ให้สองคนนั้นดึงมิคาโดะไปมาแต่สงสารมิคุง
เลยเลิกคิด แต่สุดท้ายมันก็ดึงไปมาปู้ยี่ปู้ยำอยู่ดี ฮา
ความคิดเห็น