All Yaoi Fictions

ลำดับตอนที่ #15 : S Fic : Angel Beats Hinata X Otonashi X Noda

S Fic     : Angel Beats


Pairing : Hinata X Otonashi X Noda 

                แอบพ่วง Ayato คุณ(อดีต)รองประธาน


Rate     : PG?


Talk      : ไว้จะมาลง ถ้าเคลียร์อันเก่าแล้วนะ ตอนนี้อินกับ คู่รองประธานสุดๆ

              +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



อ๊ายๆๆๆๆ


ชอบภาพนี้สุดเลย ถ้าเกิด โอโตนาชิคุง อยู่ตรงกลางจะดีกว่านี้อีก

4P แม่งเลย

+++++++++++++++++++++++++++
 

สัญญาณ ของช่วงเวลาพักผ่อน ช่วงกลางวัน ที่ทุกคนต่างรอคอย

แต่กลับกลุ่ม กองกำลังต่อต้านเทนชิ กลับไม่ต่างอะไรจากเวลาปกติเลยซักนิด

 เพราะขณะที่นักเรียนคนอื่นๆนักเรียน หัวหด หลังแข็งอยู่นั้น  พวกตนไม่ได้มีอะไรเข้าสมองอันน้อยนิด แถมทำให้

อาจารย์แก่หงำเหงือกไม่รู้อิโหน่ อิเหน่ต้องพลอยซวยไปด้วย จะบ่นกับคนอื่นไม่ไก้ ก็เป็นNPCนี่หว่า

“พักแล้วๆ โอโตนาชิ วันนี้เราไปกินข้าวกลางวันกันที่ดาดฟ้าดีมั้ย?”

เสียงทุ้มของเด็กหนุ่มผมท้องฟ้า ดังขึ้นพร้อมๆ กับสะกิดเรียกเพื่อนรัก?ของตน

“อืม เอาสิเปลี่ยนที่บ้างก็ดีนะ”

เรือนผมสีส้มสวย ใบหน้าหวานน่ารัก ตอบกลับอย่างเห็นดีด้วย

เพราะช่วงนี้เขามักจะโดนจ้องเวลากินข้าวเสมอๆ ไม่รู้เขาไปทำอะไรผิดรึเปล่า

“โอโตนาชิ วันนี้เที่ยงกินอะไรกันดีล่ะ “

ฮินาตะถามร่างบางด้วยน้ำเสียง อยากรู้อยากเห็น เมื่อเดินมาถึงโรงอาหาร

“แล้วแต่นาย”

โอโตนาชิหันมาตอบกลับอย่างหน่ายๆ เพราะยังไงๆ เจ้าบ้าฮินาตะ ก็ต้องบังคับเค้าว่าให้กินเหมือนกันอยู่ดี

ด้วยเหตุผลที่ว่า .........กินกันเป็นคู่ เท่ดีออก ประมาณเนี๊ย  ~.........

ขณะที่ร่างสูงวิ่งแจ้นเข้าไปในโรงอาหาร เพื่อหาซื้อของกินที่สามารถกินบนดาดฟ้าได้สะดวก

สายตาของของร่างเล็กมองตามร่างของเพื่อนตนไปจนลับสายตา อย่างเหนื่อยใจ

ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ก็วิ่งไปเสียแล้ว แล้วเมื่อกี้จะถามทำเพื่อ.....!!

“คุณโอโตนาชิ”

เสียงทุ้ม ที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง เรียกความสนใจของร่างเล็ก

“หืม?”

เสียงหวานครางรับเล็กน้อย ก่อนใบหน้าหวานค่อยๆเงยหน้าขึ้น

และหันไปมองตามเสียงเรียกขานนั่น !!

“นาย........”

+++++++++++++++++

“ยูริปเป้ วันนี้จะไปกินที่โรงอาหารรเปล่าครับ?”

เสียงเชิงถามของโนดะ ผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีม่วงครามสวย ใบหน้าหล่อเหลา

แต่มีนิสัยบ้าบิ่น ไม่เลือกเวลา และสถานที่ เอาแต่ใจ ไร้สมอง

แต่ไม่เคยผยองกับยูริปเป้คนเดียว

“ฉันกินแล้วล่ะ  ไม่ต้องหรอก วันนี้นายไปพักผ่อนเถอะ”

เสียงใสๆของเด็กสาว ผู้เป็นถึงผู้นำของกองกำลังที่เปลี่ยนชื่อไปเรื่อย

ที่ดูไม่น่าจะใช้ได้แต่กลับใช้ได้?นัยน์ตาหวาน หันมาจ้องลึกเข้าไปในนัยตาของชายหนุ่ม

“นายน่ะ ชอบโอโตนาชิใช่มั้ย?”

อยู่ๆเด็กสาวก็ยิงคำถามหลังจากเงียบอยู่นาน คำถามที่ทำให้คนตรงหน้ามีปฎิกริยาตอบรับ

“พะ พ่ะ พูด อะ ไรน่ะ ยูริปเป้”

เสียงทุ้มกล่าวตะกุกตะกัก ใบหน้าคมเริ่มมีอุณหภูมิสูงขึ้น

พร้อมกับสีแดงที่เริ่มถูกระบายบนใบหน้าคมนั้น

“ถึงนายจะเชื่อฟังชั้นก็เถอะนะ แต่ว่า ฟังเสียงหัวใจของตัวเองบ้างเถอะนะ โนดะ”

ยูริยังคงกล่าวด้วยใบหน้าที่จริงจัง ริมฝีปากบางประดับยิ้มเล็กน้อย

เมื่อเห็นหน้าของคนตรงหน้าแดงซ่าน ตามการคาดการ

“เพราะงั้น  ไปตามที่หัวใจเรียกร้องเถอะนะ”

“เดี๋ยวก็โดน เจ้าบ้าฮินาตะ แย่งเอาไปก่อนหรอก รีบไปสิ จะรออะไรอีกล่ะ”

เสียงใสยังคงดังขึ้นต่อ พลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะพยายามหาข้ออ้างที่เป็นความจริง

เพื่อกระตุ้นให้อีกฝ่ายนั้น ทำหน้าตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากห้องด้วยความเร็วสูง

สมชื่อ บ้าสุดโต่ง แต่ไร้สมองสุดบรรยาย.....

”หึ คราวนี้ ต้องมีเรื่องสนุกๆอีกแน่ ต้องขอบคุณโอโตนาชิคุงนะเนี่ย”

“ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเรื่องอะไร น่าเบื่อเป็นบ้า”

 “อยากรู้จัง ว่าวันนี้สภานักเรียนต้องซ่อมดาดฟ้ากันเองรึเปล่านะ”

ใบหน้าหวาน มองออกไปนอกหน้าต่าง ก่อนจะปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไป

+++++++++++++++++++

“อายาโตะ”

โอโตนาชิหันไปตามเสียงพร้อมๆกับ ภาพในความทรงจำของเค้าที่เริ่มเข้าสู่ระบบประสาท

 ที่ทำให้ตนรับรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร ก่อนจะเปลี่ยนที่คุยกัน เพราะคุยตรงนี้คงไม่เหมาะ

เมื่อเดินหลบออกมาข้างๆโรงอาหารได้พอควร เพราะว่า..........

“โอโตนาชิคุง คิดถึงจังเลยครับ”

อยู่ๆเสียงที่ปกติจะดูวางมาดเข้มๆเสมอ เพราะตนเป็นถึงประธานนักเรียน

แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนแปลงไป ตอนนี้กลายเป็นเหมือนกับเด็กหนุ่มขี้เล่น

.ใบหน้าหล่อเหลาของอายาโตะ ผ่อนคลายลงเล็กน้อย จากปกติ

..........ที่ไม่อยากมาที่โรงอาหาร ก็เพราะแบบนี้ล่ะ..........

...........เจ้าบ้าฮินาตะ ทำไมถึงหายไปเวลาแบบนี้ฟะ..........

วงแขนแกร่ง เริ่มโอบกอดร่างเล็กๆของโอโตนาชิ ที่ตอนนี้กำลังยืน อยู่ตรงหน้า

แบบยอมรับชะตากรรม โดยดี เพราะถ้าขัดขืนไปจะยิ่งแย่ซะเปล่าๆ

“อา หอมจัง โอโตนาชิคุง”

เสียงทุ้มๆที่ดูจะกวนอวัยวะเบื้องล่างสุดๆ ทีเวลาปกติยังกับคนละคนเลย

แต่ที่แน่ๆ จะสบายกว่านี้ ถ้ามือของเจ้าประธานนักเรียนตัวดี จะอยู่เฉยๆ

ที่แน่ๆล่ะ ตอนนี้มันไม่เฉยน่ะสิ เผลอหน่อย ก็เริ่มลูบๆคลำ จับโน่นจับนี่

“อ๊ะ อย่าสิ นายเป็นพวกโรคจิตรึไง”

โอโตนาชิถามเป็นเชิงขณะที่พยายามดันร่างตรงหน้าออกไป เพื่อให้พ้นรัศมีอันตราย

“อะไรกัน นายไม่ชอบเหรอ? ผมว่าผมชอบนะ ก็คุณน่ะยอมรับผมแล้วไม่ใช่เหรอ”

อายาโตะ หยุดมือ แล้วหันใบหน้าคมนั้นมาถาม ร่างเล็กในอ้อมกอด

“นั่นมัน.....”

ร่างเล็ก พยายามหาคำตอบอย่างเหนื่อยใจ เพราะไม่รู้จะอธิบายยังไง

“นั่นมันแกบ้าไปเองคนเดียวไม่ใช่เหรอไง คุณอดีตประธานนักเรียน ”

เสียงทุ้มของใครบางคนที่คุ้นเคยดังขึ้น จากด้านทางเข้าของโรงอาหาร

“ฮินาตะ?”

โอโตนาชิเรียกชื่อของเพื่อนตนอย่างแปลกใจ พร้อมๆกับร่างที่ถูกดันให้ไปอยู่ข้างหลัง

ร่างของเพื่อนตน

“โอโตนาชิเป็นของฉันนะเฟ้ย ไอ้ประธานตกรุ่น”

ใช่แล้ว ถึงจะเป็นประธานนักเรียนในนาม แต่ฮินาตะกลับคิดว่าอายาโตะเป็นพวกโหลยโท่ย

“โอโตนาชิคุง.........”

ชื่อของเด็กหนุ่มร่างบางถูกกล่าวขึ้นก่อนจะโดนดึงไปกอด

“หนอยแหนะแก....”

จากนั้น เสียงโวยวายก็ดังขึ้น ขณะที่เกิดศึกเล็กๆขึ้น

ระหว่างท่าน ประธานนักเรียน กับ เจ้าบ้าประจำกลุ่มอย่างฮินาตะ

“ฉันเอาอันนี้นะ ฮินาตะ”

เสียงเนือยๆของโอโตนาชิแว่วไปตามสายลม ไม่ได้เข้าหูของทั้งสองคนที่กำลังกัดกันอยู่เลย

ว่าเข้าไปนั่น ก็นั่งกินขนมปังอย่างสบายใจ ณ ตรงนั้นแหละ

...........ดาดฟ้าคงไม่ได้ไปแล้วล่ะนะ..........

........งั้นไปนั่งกินในสวนแล้วกัน.......

พอร่างเล็กตัดสินใจได้ ก็เดินออกไปเลย ทิ้งให้พวกที่เปิดศึกกัน อยู่ตรงนั้น โดยไม่รับรู้อะไร

“หนอยแหนะ แกตอนนั้นบังอาจมากนัก”

“เตะฉันจมกองเลือดแล้วยังมีหน้ามาตีสนิทกับโอโตนาชิของฉันอีกนะ”

เสียงทุ้มแกมโมโหกล่าวเชิงเปิดศึก

“นั่นมัน แกเป็นพวกไก่อ่อนเองไม่ใช่รึไง แล้วโอโตนาชิคุงก็ของผมนะครับ”

เสียงทุ้มของอายาโตะดังขึ้นอย่างไม่ยอมกัน

“!@#$%^&*(“

ก่อน สารพัดประโยคจะถูกนำขึ้นมา เถียงกันไปมา จนไม่ได้สังเกตเลยว่า คนแถวนั้นเริ่ม

มองพวกตนอย่างรังเกียจ หรือ ขยะแขยงนั่นแหละ

++++++++++++

พรรณไม้นานาชนิด สีเขียวขจี นกน้อยร้องราวกับว่ากำลังสนุกสนาน กับวันฟ้าใส

ท่ามกลางสวนปลอดผู้คนนั้น กลับมีร่างๆหนึ่ง กำลังฝึกกำลังแขนอยู่

ผมสีม่วงสวย ปลิวไสวไปพร้อมๆกับสายลมบางๆ ใบหน้าหล่อคมมีเหงือใสเกาะเล็กน้อย

ก่อนที่กลิ่นหอมบางๆที่คุ้นเคยจะลอยมาแตะจมูก

...............กลิ่นของโอโตนาชิ.............

เร็วเท่าความคิด ใบหน้าคมเริ่มหันซ้ายหันขวามองรอบๆกาย ก่อนจะเจอ

 เด็กหนุ่มที่คุ้นเคย นอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ทางต้นลม

ผมสีส้มสวยพลิ้วไหว ไปพร้อมกับสายลมอ่อนๆ ใบหน้าหวานที่ผ่อนคลายไปกับบรรยากาศ

เสียงหายใจเบาๆที่ได้ยินยิ่งทำให้ใจเต้น 

.................น่ารัก...................

“อืม~”

เสียงครางน้อยๆของร่างบาง ยิ่งทำให้ใบหน้าของจอมบ้าบิ่นอย่างโนดะเริ่มร้อนผ่าว

มือหน้าเริ่มไล้ไปตาม ใบหน้าหวานที่กำลังหลับสนิทนั้นอย่างแผ่วเบา

“อืม อ๊ะ นาย.....”

ดูท่าเจ้าตัวจะความรู้สึกไว ลืมตาโพร่งตื่นขึ้นมาจนทำให้ร่างสูงต้องชะงัก

 แต่กลับไม่ได้ขยับไปไหน ไม่รู้ว่าช็อค หรือว่ากำลังพยายามทำอะไรอยู่กันแน่

...............

“นายเป็นอะไรรึเปล่า”

โอโตนาชิถามคนตรงหน้า เพราะวันนี้ดูจะแปลกไปกว่าทุกที

ปกติต้องหาเองตีกับเค้าไปแล้ว แต่ วันนี้กลับแปลกออกไปมาก

“เอ่อ อ่า ฉัน..........”

ร่างสูงค่อยๆถอยร่างของตนออกมา ใบหน้าคมเริ่มแสดงสีหน้าที่ปนเปไปด้วยหลากหลาย

ความรู้สึก แต่ถ้าถามร่างเล็กว่าเป็นยังไงล่ะก็

........คงจะคิดว่า กำลังทำสีหน้าที่เหมือนคนไม่ได้กินข้าวมาเป็นแน่แท้.......

มือเล็กหยิบขวดน้ำข้างกายขึ้นมา ก่อนจะยกขวดน้ำขึ้นดื่ม

ริมฝีปากบางรองรับของเหลวสีใสจากในขวด ไม่รู้ฟ้าเป็นใจอะไรหรือ

ทำให้ของเหลวสีใสนั้นไหลเปื้อนเลอะใบหน้าหวาน สะท้อนกับแสงตะวัน

ส่องประกายราวกับอัญมณีสีสวย แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ร่างสูงคงจะไม่คิดแบบนั้น

ตอนนี้คงคิดว่าร่างเล็กตรงหน้านั้นน่ารักเหลือเกิน .......

“เอาสิ.....”

เสียงใสๆของโอโตนาชิดังขึ้น พร้อมๆกับมือที่ยื่นขวดน้ำที่ตนกินเมื่อกี้ให้ร่างสูง

โนดะที่กำลังจ้องใบหน้าหวานนั้นจนลืมทุกสิ่งรอบๆตัวไปหมดก็สะดุ้งขึ้นด้วยเสียงเรียกนั้น

พร้อมๆกับทำหน้าเอ๋อ จนร่างเล็กต้องถอนหายใจ

...........วันนี้เจ้านี่แปลกจริงๆด้วยแฮะ.............

“กินซะสิ ฉันว่าวันนี้นายไม่ได้ข้าวแหงๆ ปกติต้องหาเรื่องตีกับฉันไม่ใช่รึไง”

มือเล็กยัดขวดน้ำใส่มือของอีกฝ่าย  

“ไม่ได้กินข้าวงั้นเหรอ? พูดถึงข้าว ฮินาตะป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ”

“งั้นชั้นไปก่อนนะ พยายามเข้าล่ะ เพื่อยูริใช่มั้ยล่ะ ฝึกทุกวันเลยนี่”

น้ำเสียงใสๆดังขึ้น ประโยคที่ออกมาจากริมฝีปากเล็กนั่น  ทำให้อีกฝ่ายต้องเบิกตากว้าง

.......ฮินาตะ งั้นเหรอ เจ้านั่นอีกแล้ว........

.........ยูริปเป้  งั้นเหรอ เธอเป็นคนที่ฉันเคารพนะ........

....พยายามเข้า งั้นเหรอ คนที่ไม่เข้าใจอะไรนั่นมันแกไม่ใช่เหรอไง.....

เร็วเท่าความคิด มือหนายื่นไปโอบกอดเอวบางของร่างเล็กจากด้านหลัง

ตัวเล็กอะไรอย่างนี้นะ ทำไมถึงได้ตัวเล็ก

โอโตนาชิที่พยายามจะขัดขืน กลับต้องหยุดนิ่งด้วยท่าทีของร่างสูง

“อย่าไปนะ ฉันน่ะ คิดกับนาย แบบ...”

...........อะไรกัน  ปกตินายจะเรียกฉันด้วยคำว่า แกไม่ใช่เหรอ........

............แล้วนายไม่ได้คิดไปเอง หรอกเหรอว่าฉันเป็นคู่แข่งความรักของนายน่ะ..........

“หา!!”

เสียงของร่างบางที่แสดงออกถึงคำถามดังขึ้น ร่างเล็กที่ผละตัวออกมจากวงแขนแกร่ง

ของร่างสูงได้ ก็หันมาสบตากันตรงๆ ใบหน้าคมยิ่งเพิ่มอุณหภูมิขึ้นเรื่อยๆ

“ฉันชอบนายนะ”

โนดะกล่าวคำประโยคเล็กๆ ประโยคเดียวในชั่วอึดใจ

ร่างเล็ก ที่ยืนอยู่ตรงหน้า เบิกตากว้าง ราวกับว่าคำพูดนี้หลุดออกจากปากของคน

อย่างโนดะประจำกองกำลังเหรอ!!!

“พูดแบบนี้ นายเป็น.......แบบนั้นเหรอ?!!”

เหมือนว่ามุขที่เอาไว้ใช้หลีกหนี ฮินาตะจะใช้ไม่ได้ผลส่งผลให้ทุกอย่างเงียบลง

~เงียบ~

ใบหน้าคมของโนดะเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมองร่างตรงหน้าที่วันนี้ดูน่ารักเป็นพิเศษ

ก่อนจะดึงร่างเล็กๆตรงหน้าเข้ามากอดไว้แน่น

“.............”

~เงียบ~

“หนอยยยยยยยยยย  แก เจ้าโนดะ”

“แกมันไอ้บ้าพลัง ไร้สมอง บังอาจตัดหน้าฉัน”

ซักพักเสียงโวยวายก็ดังขึ้น ตามด้วยเสียงโครมคราม

ที่ทำให้บริเวณสวนนั้นต้องถูกปิดปรับปรุงไปยาวเลยล่ะ

+++++++++++++++++++++

“ชิ คาดการณ์ผิดเหรอเนี่ย ไม่คิดเลยว่าจะเป็นสวนแทน ดาดฟ้า”

“เอาเถอะอย่างน้อยก็มีอะไรน่าสนุกเพิ่มขึ้นล่ะนะ”

เสียงใสๆของหญิงสาวที่คุณก็รู้ว่าใครสบถขึ้นเบาๆ

 หลังจากมองภาพทั้งหมดผ่านกล้องวงจรปิดที่ติดตั้งไว้ทั่วตัวโรงเรียน

++++++++++++++++++++++

THE END