All Yaoi Fictions

ลำดับตอนที่ #2 : S Fic : Angel Beats! HinataXOtonashi

S Fic : Angel Beats! HinataXOtonashi

Rate : PG ?

Talk:สั้นไปหน่อย แหะๆ ข้อมูลยังไม่มากพอที่จะทำไรเกินตัวอ่ะ ฮ่าๆ

.....นายจะหายไปงั้นเหรอ......

........ถ้าหากว่า เราชนะเกมส์นี้ นายน่ะจะหายไปงั้นเหรอ.......

"เมื่อก่อน ตอนที่ชั้นยังมีชีวิตอยู่น่ะ เคยมีเรื่องคล้ายๆกันอย่างนี้มาก่อนน่ะ"

เสียงที่ปกติผมคิดว่ามันจะปนไปด้วยความสดใส ขี้เล่น หยอกล้อ หรือ แม้แต่ความอ่อนโยน บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความหมองหม่น

"หมายความว่ายังไง..." ประโยคบอกเล่า หรือคำถามที่ยังคงค้างอยู่ในใจของผม

"ชั้นเองก็จำไม่ค่อยจะได้เหมือนกัน ชั้นเคยอยู่ชมรมเบสบอล เพื่อมุ่งสู่โคชิเอ็งน่ะ แต่ว่า......."

เสียงนั้น พูดในสิ่งที่ผมไม่ได้ขอร้องว่าอยากจะได้ยิน เสียงที่เริ่มทำให้ใจของผมเริ่มหนักอึ้ง

"หมายความว่ายังไง...." ประโยคนั้นยังคงกึกก้อง สะท้อนในใจผมตลอดเวลา ขณะที่มองใบหน้าของคนตรงหน้า

"ตอนนั้น ที่เบส2 ชั้นรับได้ หรือว่าทำพลาดกันนะ... ไม่สิต้องพลาดแหงๆ ไม่งั้นทำไมถึงจำไม่ได้ล่ะ"

น้ำเสียงสั่นๆของเค้า ทำให้ผมเริ่ม อึกอัด รู้สึกผิด รู้สึกเสียใจ รู้สึกว่ากำลังจะเสียบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญมากๆไป

"หมายความว่ายังไง...." ประโยคนั้นยังคง ก้องอยู่ในหัวผม สะท้อนความเจ็บข้างในอก

สะท้อน ถึงความอ่อนแอที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยได้แต่มองดู สิ่งที่ต้องเสียไป โดยไม่สามารถทำอะไรได้เลย

"แฮ่กๆ"

ฝันเหรอ? เรื่องในวันนั้น.........

งานกีฬาของที่นี่ แข่งเบสบอล

"กี่โมงเเล้วเนี่ย? ฮ้าว~ วันนี้มีนัดประชุมเช้าเสียด้วยสิ"

"รีบไปอาบน้ำจะดีกว่าแฮะ"

ผมชื่อโอโตนาชิ ชื่อจริงชื่ออะไรผมเองก็จำไม่ได้เหมือนกัน ดูเหมือนว่าความทรงจำของผมจะขาดหายไป ไม่ว่าจะเพราะอะไร ก็คงต้องหาคำตอบไปเรื่อยๆ รู้สึกว่า ตอนนี้ผมจะอยู่ที่โลกหลังความตาย ซึ่งเป็นเหมือนโรงเรียนธรรมดาๆ แต่ว่าก็ไม่ธรรมดา ตอนนี้ผมสังกัดอยู่กองกำลังที่ เปลี่ยนชื่อไปมา ไม่น่าจะพึ่งพาได้ แต่ว่า กองกำลังนี้ตั้งขึ้นเพื่อลบเทนชิ หรือนางฟ้าออกไป

ก็อกๆ!!!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เรียกความสนใจของเด็กหนุ่ม

"อรุณสวัสดิ์ โอโตนาชิ วันนี้ยูริปเป้ บอกว่า ไม่ต้องไปประชุมแล้วล่ะ"

อ่า อย่างว่า คนตรงหน้าผมคือ ฮินาตะ คนที่ดูเหมือนจะพึ่งพาได้ เค้าคอยช่วยเหลือผมมาตลอด

"หืม วันนี้ไม่มีประชุมเหรอ ?" ผมถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย

"อื้ม เห็นว่า ให้พักน่ะช่วงนี้ จะทำงานหนักกันไปหน่อย" ฮินาตะพูดพลางยิ้มทะเล้นใส่ผม

"อะไรอีกล่ะ?" ผมถามไปด้วยความรำคาญ เพราะถ้ามองหน้ากันอย่างนี้มีเรื่องเเน่ๆ ต้องหาความยุ่งยากมาให้อีกนั่นล่ะ

"ก็ วันนี้ ไปเที่ยวกัน" ผมมองคนตรงหน้าอย่างหน่ายใจ

"ที่ไหน อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ~" ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไร ร่างของผมก็ถูกลากมาที่สวนหลังโรงเรียนเสียแล้ว

"เฮ้ออออ สวนหลังโรงเรียนเนี่ยนะ” ผมบ่น พลางติดกระดุมเสื้อให้เรียบร้อย หลังจากโดนลากมาทั้งๆที่ ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย

"เอาน่า แค่อยู่กับนาย แค่นั้นก็พอแล้ว"

คำพูดของตรงหน้า อีกทั้งรอยยิ้มนั่น อยู่ๆก็ทำให้ผมร้อน รุ่มข้างในแปลกๆ ผมไม่รู้หรอกตอนนี้หน้าผมจะเป็นยังไงแต่มันคงไม่ต่างอะไรจากคนป่วยนักรอก

"โอโตนาชิ นายเป็นไข้งั้นเหรอ"

อย่ายื่นหน้าเข้ามาอย่างนั้นเซ่~

"โลกนี้จะเป็นไข้ได้ยังไง จะบ้าเหรอ"

ผมพูดปัดๆไปพลางก้มหน้างุดๆ เหมือนคนบ้า

"นั่นสินะ แต่ว่า ถ้านายเป็นอะไรไป ชั้นคง........"

เสียงของคนตรงหน้าเปลี่ยนไป ไม่รู้สิ มันแฝงไปด้วยความเศร้า สุข สับสน หรือว่า โดดเดี่ยวกันแน่

ใบหน้าที่ฝืนยิ้มของร่างสูงตรงหน้า เรือนผมสีเหมือนทะเล ยามรัติกาล ใบหน้าคมที่มักจะแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มเสมอ ความอ่อนโยนที่หยิบยื่นมาให้ ความอบอุ่น ที่ได้รับมาตลอด

ไม่อยากจะเสียมันไป

"นายน่ะ ถ้าตอนนั้น นายรับลูกนั้นได้ จะหายไปรึเปล่า?" อยู่ๆก็ตัดสินใจถามออกไปอีกครั้ง

"ใครจะหายไปกันเล่า จะหายไปได้ยังไงกัน” ทำไมนายต้องเว้นช่วงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอย่างนั้น

นายจะทิ้งชั้นไปงั้นเหรอ?

"ชั้นไม่ทิ้งนายไปไหนหรอกน่า เพราะชั้นน่ะติดใจเรื่องของนายพอตัวเลยล่ะ"

ดั่งว่าฮินาตะสามารถ อ่านความคิดของผมออก คำพูดนั้น ทำให้ผมยิ้มได้

"นายเป็น.....แบบนั้นเหรอ."

"ไม่ใช่เฟ้ยยย"

พวกเราหยอกล้อกันไป มาเหมือนอย่างเคย ทั้งๆที่เพิ่งมาอยู่ได้ไม่นาน แต่ว่า ความอบอุ่นกลับทำให้ผมคิดถึงอะไรบางอย่าง

ผมวิ่งสุดชีวิต ทั้งที่พยายามจะวิ่งแล้ว ขากลับแข็ง ใจหนักอึ้ง เสียงที่ฟังแล้วดูทรมาณ ใบหน้าของคนตรงหน้าที่เหมือนกำลังมีความสุข เสียงเรียกของหัวใจผม มันส่งเสียงร่ำร้องราวกับว่า จะบอกถึงอะไรบาง บางสิ่งทบางอย่างที่จะทำให้ผมเจ็บปวด

ถ้าหากไม่ไปให้เร็วกว่านี้ล่ะก็จะต้องสูญเสียไป

"ฮินาตะ อย่ารับนะ "

เสียงของผมยังคงตะโกนเรียกออกไป เสียงหัวใจเต้น ที่ถี่รัว เหมือนกำลังบีบรัดกุมให้มันหยุดเต้น

"ฮินาตะ ไม่นะ ชั้นไม่อยากให้นายหายไป"

เสี้ยววินาทีนั้น เสียงของผม กำลังไม่สามารถสื่อไปถึงใจของเค้าได้ ได้แต่วิ่งไปโดยไม่สามารถทำอะไรได้

"ยูอิ"

ผมเรียกเด็กสาว ที่ปัจจุบัน กำลังเข้าร่วมวงGirl demo เด็กสาวน่ารัก สดใส

"มีอะไรเหรอคะ รุ่นพี่ อ๊ะ แล้วรุ่นพี่บ้านั้น ไม่อยู่เหรอคะ"

เด็กสาวตรงหน้าถามคำถามที่ผมก็อยากจะรู้เหมือนกัน

"อื้ม คงจะอย่างที่เห็น แปลกเหรอ?"

ผมคุยตอบไปอย่างไม่เอะใจ

"อ่า ค่าาา ปกติจะเห็นคุณสองคนอยู่ด้วยกันตลอดเวลา อย่างกับคู่รัก สวีทหวานแหววเลยนี่นา"

เสียงเเจ้วๆของคนตรงหน้า กับประโยคที่ทำให้หน้าผมร้อนผ่าว

"เอ๋~ หน้าแดงแล้วนะคะรุ่นพี่ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูจะ ....อ๊ะ " เสียงใสๆของเด็กสาวขาดช่วงไป

"แย่แล้ว งั้นหนูไปก่อนนะคะ รู้สึก เจ้าของของรุ่นพี่จะเดินมาโน่นแล้ว โอ๊ะ อารมณ์ ไม่ดีด้วยแฮะ"

"งั้นหนูไปซ้อมร้องเพลงก่อนนะคะ รุ่น-พี่"

ผมฟังแล้วก็งง ก่อนจะหันกลับไปมองด้านหลัง

"ฮินาตะ" เขาเข้ามาพร้อมหน้าตาที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

"อะไรกัน ยัยบ้านั่น คุยอะไรกับโอโตนาชินะ"

น่าหงุดหงิดชะมัดเลย แล้วไอ้หน้าอึ้งๆนั่นตอนเห็นหน้าชั้นมันแปลกนักรึไง

"ฮินาตะ นายมาทำไม"

ประโยคที่ฟังแล้วชวนหงุดหงิด อะไรกันชั้นมาขัดจังหวะนาย สวีทกับยัยบ้านั่นงั้นรึไง ใช่สิ ชั้นมันไม่มีดีนี่ เดี๋ยวนี้นายทำท่าแปลกๆไปนะ

"ทำไมล่ะ ชั้นมาขัดจังหวะนายรึไง"

ผมหงุดหงิดแล้วพาลครับ

"คงจะอย่างนั้น"

เจ้าตัวดีของผม(?) ดันตอบคำถามผมด้วยใบหน้าที่ทำเอาผมไม่สบอารมณ์อีกแล้ว เร็วเท่าความคิดผมคว้าข้อมือบางของคนตรงหน้า ไปยังที่ๆลับสายตาผู้คน

"เดี๋ยวก่อนสิ ฮินาตะ ชั้น ยังไม่ได้บอกว่าอยากจะกลับห้องเลยนะ"

ใบหน้าหวานของคนตรงหน้า เรือนผมสีอัลมอน ใบหน้าที่ดูแฝงไปด้วยความน่าสนใจ

"พักนี้นายทำตัวแปลกไปนะ"

ผมถามร่างตรงหน้า ผมจ้องไปที่นัยตาสีสวยของคนตรงหน้า ราวกับจะค้นหาบางสิ่งบางอย่าง แต่เค้ากลับหลบตาผม

"แล้วนายล่ะ .......แปลกไปนะ"

ผมเนี่ยนะแปลก จะบ้าเหรอไง ชั้นก็ปกติดี ถึงจะว่างั้นก็เถอะนะ ผมได้แต่ยิ้มเศร้าๆ

"นายน่ะ ถ้าตอนนั้น ยูอิไม่มาคว้าตัวนายไว้ก่อน จะหายไปรึเปล่า?"

คำถามเดิมที่ผมได้ยินไปเมื่อเช้า กลับถูกเอ่ยโดยคนๆเดิม น้ำเสียงที่ทำให้ผมต้องเป็นห่วง

ใบหน้าที่ดูเศร้าหมอง ผมจะหายไปได้ยังไงเล่า ในเมื่อยังมีนายอยู่ตรงนี้ ตราบใดที่นายยังไม่เลิกทำหน้าอย่างนั้น ชั้นจะหายไปได้ยังไงกัน

"ชั้นก็บอกแล้วไง ว่าชั้นไม่หายไปหรอกน่า"

ผมพูดปลอบคนตรงหน้า พลางดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้ ตอนแรก ก็คิดว่าคนตรงหน้าจะขัดขืน แต่ว่ากลับไม่ใช่ ร่างตรงหน้ากลับบอบบางกว่าที่คิด เสียงสั่นๆของเค้าทำให้ผมใจหาย

"ชั้นไม่อยาก ให้นายหายไป"

"ชั้นไม่อยากสูญเสียนาย"

คำพูดที่ร่างตรงหน้าพูดด้วยเสียงสั่นๆทำให้ผมได้แต่คอยปลอบ พลางลูบหัวคนตรงหน้า

"ชั้นจะไม่หายไป ชั้นจะไม่ถิ้งนายหรอกนะ ชั้นจะ อยู่กับนาย เห็นมั้ย ชั้นก็ยังอยู่นิ"

ผมพูด พร้อมยิ้ม ดึงร่างเล็กเข้ามากระชับอ้อมกอดผม ใบหน้าของเราอยู่ห่างกันไม่กี่เซ็น อยู่ใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆ ที่กำลังสั่นไหว ร่างตรงหน้าช่างยั่วยวนนัก ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกัน ผมไม่คิดว่า ผมจะได้มีวันนี้ ใบหน้าของเราค่อยๆเลื่อนเข้าหากัน จนกระทั่ง ริมฝีปากของเราแนบชิดกัน เสียงครางเบา ค่อยดังขึ้นเป็นระยะ ร่างทั้งสองแนบชิดกัน อุณหภูมิภายในห้องที่ติดเครื่องปรับอากาศ ไม่อาจสู้ความร้อนรุ่มในกายของเด็กหนุ่มทั้งสองได้เลย

.......ไม่รุนแรง แต่อ่อนโยน...........

.......ไม่ลึกซึ้ง แต่กลับเร่าร้อน.......

.......ไม่มีคำพูดใด แต่กลับสื่อผ่านทางใจ........

.......ทุกสิ่งทุกอย่าง จะไม่ยอมเสีย สิ่งสำคัญ ร่างตรงหน้า..........

......จะไม่ยอมเสียไปเด็ดขาด.......

talk: ไม่อยากจะบอกว่า โคตรมั้วอ่ะ ฮ่าๆ คิดได้แค่นี้ ตัวต้นคิดเราอยู่ในอนิเมตอนที่ 4 ฮ่าๆ ก็แค่ประโยคสั้นๆ คิดได้มั่วแหลก ข้อมูลไม่ค่อยรู้นัก แต่เราปลื้มสองคนนี้ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ฮ่าๆๆๆ โดยเฉพาะตอนที่สอง