คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : S Fic : Boruto Naruto next generation [ How to get dad’s attention ]
S
Fic : Boruto Naruto next generation [ How to
get dad’s attention ]
Pairing
: Uchiha Sasuke X Uzumaki Naruto
Uzumaki Boruto X Uzumaki Naruto
Rate
: PG-13
Talk
: แต่งขำๆ5555
“คนบ้านี่ไม่รู้จักเรียนรู้เลยนะ”
เด็กสาวผมสีดำ
สาวเท้าเดินเข้ามาหาคนที่ได้ชื่อว่าคนบ้าตรงหน้า เดิมที คนอย่าง อุจิฮะ ซาราดะ ไม่ได้อยากจะเข้ามาวุ่นวายกับปัญหาของตัวปัญหาอยู่แล้ว
มันจะทำให้ชื่อเสียงของครอบครัว และเป็นภาระให้แม่ของเธอเสียเปล่าๆ
แต่พอเห็นเจ้าคนบ้าตรงหน้า ทั้งๆที่เป็นลูกชายแท้ๆ ที่สร้างแต่ปัญหาให้รุ่นที่7 ที่เธอแสนจะเทิดทูล ก็อดเข้ามาแซะคนตรงหน้าไม่ได้
“ซา ซาราดะ!”
เด็กหนุ่มอึกอักเล็กน้อย ไม่รู้ว่าตกใจที่เห็นเพื่อนสาวตรงหน้าเข้ามาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงดี
หรือจะตกใจเพราะคนๆนี้ชอบมาเห็นเขาในสภาพนี้ทุกที สภาพหลังจากหนีพ่อมาน่ะนะ
“เฮ้อ นายนี่นะ ไม่รู้จักโตเลยจริงๆ
อย่าสร้างปัญหาให้ท่านรุ่น7นักสิ”
ซาราดะว่าพลาง ขยับกรอบแว่นสีแดงของตัวเอง ดวงตาสีเข้มมองจ้องไปที่เด็กหนุ่มตรงหน้า
เรือนผมสีทอง ใบหน้าที่มีรอยเอกลักษณ์ นัยน์ตาสีฟ้าสวย
มองยังไงก็ลูกชายของท่านรุ่น7 อย่างไม่ต้องสงสัย
“ว่าไงนะ? กับพ่อบ้านั่น ตัวจริงเขากลับไปทำงานแล้ว
คนที่ไล่ตามฉันมีแต่ร่างเงาเท่านั้นละ”
โบรุโตะหันมาโวยซ้ำอีกครั้ง
มองคนตรงหน้า ที่ทำหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไร คิดถึงเจ้าพ่อบ้าที่น่าจะนั่งทำงานอยู่
ทำตัวใหญ่โต สั่งงานคนนั้นคนนี้ที่ห้องทำงานโฮคาเงะ
ใช่แล้ว ถ้าพูดให้ถูกคือ โฮคาเงะรุ่นที่ 7 อุสึมากิ นารูโตะ คือไอ้เจ้าพ่อบ้า ไม่ได้เรื่องของเขาเอง... คนที่เอาแต่ทำงานไม่กลับบ้านกลับช่องมาหาแม่และลูก
ต่อให้งานจะสำคัญแค่ไหน ต่อให้ไม่ว่าง หรืองานยุ่งแค่ไหน
ก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะมาละเลยเขาและครอบครัวไม่ใช่เหรอ..?
“ที่จริง นายก็แค่อยากให้ท่านรุ่นที่7 มาไล่ตามนายสินะ”
หญิงสาวถอนหายใจ
มองคนไม่รู้จักโตตรงหน้าที่ใบหน้าเริ่มขึ้นสีเล็กน้อยด้วยความเขินอาย โบรูโตะเป็นเด็กผู้ชายที่มักจะทำเป็นเก่งในทุกเรื่อง
ให้ความสำคัญกับแม่และน้อง แต่ดูท่าจุดอ่อนที่ร้ายแรงที่สุดก็คงเป็น
ท่านโฮคาเงะรุ่น7 นี่ละ
“จะบ้าเหรอไง?
ก็แค่ช่วงนี้ฉันกับพ่อไม่ค่อยได้เล่นวิ่งไล่จับกันเลย แล้วฉันก็อยากจะทำคะแนนด้วย”
นิ้วเรียวยาวยกขึ้นเกาแก้มเบาๆแก้เขิน
เท้าเขี่ยพื้นไปมาเผื่อจะหาข้ออ้างที่ดีกว่านี้ได้
ซาราดะมองตามคนปากไม่ตรงกับใจตรงหน้า ก่อนจะถอนหายใจ
.. สงสัยที่ปาป๊าพูดจะจริง คนบ้าไม่รู้จักเรียนรู้หรอก สงสัยคงต้องช่วยเสียหน่อยแล้ว
เห็นแล้วก็สงสารคนตรงหน้า อีกอย่างเธอไม่อยากให้ท่านรุ่นที่7ต้องเหนื่อยด้วย...
“อ๋อ เหรอ? พูดง่ายๆคือ เพราะเขามัวแต่ทำงาน
ไม่มีเวลามาสนใจนาย นายก็เลยอยากให้เขามาสนใจนายใช่ไหมละ?”
“อะ อึก!”
พูดแทงใจดำเสียอย่างนั้น
เหงื่อเม็ดใสผุดเต็มหน้าของเด็กหนุ่ม
คิดไปพลางกลืนน้ำลายเหนียวคอลงอย่างยากลำบาก คนตระกูลอุจิฮะ
มีตาที่มองทะลุใจคนจริงๆสินะ
(เอ้ะ
นั่นมันตระกูล ยามานากะไม่ใชเหรอ เจ้าบ้า ซาราดะคิดในใจ)
“ฉันจะบอกวิธีที่ทำให้พ่อที่ไม่เคยกลับบ้านมาเป็นสิบปี
มาสนใจฉัน จนกลับมาหมู่บ้านบ่อนขึ้นเอาไหมละ?”
เด็กสาวว่า
กอดอกพลางเหลือบตามองคนตรงหน้าที่หูผึ่งรอฟังวิธีอย่างใจจดใจจ่อ
“จะ จริง เหรอ? ยังไงล่ะ?” โบรูโตะเหลือบตา มอง
หากแต่ใจอยากรู้จะเป็นจะตาย
“ไหนบอกไม่อยากรู้ไง แต่เอาเถอะ ถือว่าทำบุญ จะบอกให้ก็ได้”
“ก็แค่ พยายามเข้าหารุ่นที่ึ7
บ่อยๆเท่านั่นล่ะ”
เด็กสาวยิ้มน้อยๆที่พอตนเองไปขอความช่วยเหลือจากรุ่นที่7 พ่อของคนตรงหน้า เท่านั้นแหละ พ่อของเธอ อุจิฮะ
ซาสึเกะกลับกลับตัวกลับใจมาสนใจเธอมากขึ้น ไม่รู้เหมือนกัน พอเป็นเรื่องของ
ท่านรุ่นที่7พ่อกลับไม่เพิกเฉยเลยแม้แต่รายละเอียดเล็กๆ
“เอ๋!” โบรูโตะตกใจ ที่สาวเจ้าตรงหน้าไปตีสนิทพ่อเขาตั้งแต่เมื่อไหร่
ทำไมเขาพยายามขนาดนี้ ถึงไม่เคยเหลียวแลเขาเลยสักนิด
“ปาป๊า กลับมาวันนี้” เด็กสาวเลิกคิ้วมองคนตรงหน้า
“จะลองไปถามจุดอ่อนของท่านโฮคาเงะ ดูไหมละ?”
เด็กสาวเสนอไอเดีย มองตามคนตรงหน้าที่พยักหน้าหงึกหงักอย่างดีอกดีใจ
“อาจารย์กลับมาแล้วเหรอ”
ตาเป็นประกายนั่นมันทำให้เธออยากจะกุมขมับตัวเอง พ่อของเธอมีดีอะไรหนักหนานะ
เทียบกับพ่อของนายแล้วฉันอิจฉากว่าเยอะ
“เย้ แล้วฉันจะไปหาที่บ้านเธอนะ ซาราดะ” โบรูโตะยิ้มกว้าง
โบกมือลา ก่อนจะวิ่งกลับบ้านไปบอกแม่ว่าจะไปกินข้าวเย็นบ้านเพื่อน และจะกลับดึกๆ
_________________________________________________________________
“โบรูโตะยังไม่กลับหรอกเหรอ?” นารูโตะถามภรรยาสาวด้วยความสงสัย สายตายังคงกวาดมองไปรอบๆห้องที่มักจะมีลูกๆของเขานั่งเล่นกันอยู่เสมอ
ขณะส่งผ้าคลุมและหมวกให้ตรงหน้านำไปเก็บ
“จ้ะ วันนี้รีบเข้ามาบอก บอกว่าจะกลับดึก อยู่บ้านเพื่อนน่ะค่ะ”
หญิงสาวยิ้มรับ
ก่อนจะเดินเอาเสื้อผ้าไปเก็บที่ให้เรียบร้อย
แล้วเตรียมอาหารเย็นต่อ
“แปลกจริง พ่อหาเวลาว่างที่แทบจะไม่มีกลับมาแท้ๆ
ทีแบบนี้ละไม่อยู่”
นารูโตะพึมพำเบาๆคนเดียว
พลางคิดว่า นี่อุตสาห์กลับบ้านมาทั้งๆที่งานท่วมหัวจะแย่แล้ว
แต่เจ้าตัวดันไม่อยู่เสียนี่ แล้วเพื่อนนั่นใครกันล่ะ? เฮ้อ เอาเถอะ
อย่างน้อยลูกเขาก็เริ่มมีเพื่อนบ้างละนะ
“เป็นพ่อนี่ลำบากจังเลยนะ”
พลางคิดถึงหน้าตาบูดเบี้ยวของเจ้าลูกชายตัวแสบ
ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็มักจะหาเรื่องเขาเสมอ
“ปาป๊า ลองกินนี่สิคะ ฮิมาวาริเป็นคนทำเองเลยนะ”
เด็กน้อยตัวเล็กหยิบจานเล็กๆมา ยื่นให้ชายหนุ่มผู้เป็นพ่ออย่างภูมิอกภูมิใจ มือแกร่งหยิบจานมาก่อนจะลองตักทานดู
“โอ้ส งั่มๆ อร่อยจริงๆเลย เก่งมาเลยฮิมาวาริที่น่ารักของปาป๊า”
วางจานเล็กๆนั่นลงก่อนจะอุ้มลูกสาวแสนน่ารักของตัวเองมา
กอดพลางเล่นด้วยอย่างสนุกสนาน เป็นช่วงเวลาเล็กๆที่เขาจะได้พักสักนิดหนึ่ง
นารูโตะไม่เคยเบื่อเวลาเหล่านี้ หนำซ้ำยังพยายามอย่างมากเพื่อให้ตนเองมีเวลาแบบนี้บ้าง
_________________________________________________________________
มื้อเย็นที่ส่วนใหญจะเตรียมการโดยลูกสาวตระกูลอุจิฮะ
นั้นผ่านพ้นป ซาราดะกับซากุระ เก็บจานล้าง ขณะที่เหล่าหนุ่มๆ
เดินออกมาที่สวนของตระกูลอุจิฮะ ก่อไฟนั่งคุยกันตามภาษาอาจารย์-ลูกศิษย์
“เป็นไงบ้างล่ะ?
“ผมมีเรื่องอยากจะถามอาจารย์”
“ว่ามาสิ” เสียงทุ้มขานรับเป็นการให้ไฟเขียว
วันนี้เขามีเวลาพอสมควร
“จุดอ่อน.. ของหมอนั่นน่ะเหรอ?”
“คำถามนี้อีกแล้วเหรอ?” ชายหนุ่มหน้าคม ผมสีเข้มว่า พลางมองคนตรงหน้านิ่งๆ
....ก็บอกให้เรียนรู้ตัวตนของนารูโตะก่อนที่จะมาเป็นพ่อคนไม่ใช่เหรอ....
เขาคิดในใจ นึกย้อนไปถึงเจ้าคนตรงหน้าในวัยเด็กที่คิดจะเอาแต่เอาชนะพ่อของตน
ด้วยวิธีผิดๆ สร้างปัญหามากมายตามมาให้นารูโตะต้องลำบาก
“เรื่องนั้น ผมรู้แล้วน่า
พ่อก็หาเวลามาเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้อยู่บ้างแหละ”
เด็กหนุ่มมองหน้าอาจารย์ก่อนจะรู้สึกผิด..
คนโตกว่าเลิกคิ้วเล็กน้อยที่ เขาไม่ได้พูดอะไรแต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะพูดมาตรงใจเขา
หากแต่คงเป็นเพราะความบังเอิญมากกว่า พ่อกับลูกก็คงไม่ต่างกันหรอก
ไม่คิดหน้าคิดหลังแค่พูดตามใจที่คิด
“แค่อยากรู้เฉยๆเอง” โบรุโตะทำแก้มพองน่ารัก
หันไปอีกทางแก้เขิน ..ก็มันจริงนี่เขาแค่อยากรู้...
คนตรงหน้ามองยังไงก็ เหมือนเจ้าเพื่อนซื่อบื้อตัวดี
ยิ่งเห็นนัยน์ตาสีฟ้าสวยทำหน้าน่ารักนั่น เห็นดังนั้นคนที่แพ้ทางคนตระกูลอุซึมากิ
ก็ต้องถอนหายใจและยอมแพ้
“จุดอ่อนเหรอ อืมมม”
มือเรียวที่ใส่ถุงมือสีดำขลับจับคางครุ่นคิด
นึกถึงภาพร่างบางหน้าหวาน นินจาจอมโวยวาย คาดเดายากคนสำคัญของเขา ยิ่งคิดถึงเสียงหวานๆ
เรียกชื่อของเขา “ซาสึเกะ” รอยยิ้มที่มีแต่เขาที่เห็น รอยยิ้มที่มีไว้เพื่อแค่เขา
จะว่าไปทุกเหตุการณ์ คนที่แข็งแกร่งอย่างนารูโตะจะหวั่นไหว จนควบคุมสติไม่ได้ ก็คงจะเป็นภรรยาเขาซากุระ และสาวตระกูลฮิวงะอย่างฮินาตะแล้ว…..
…..ก็มีเขานี่ล่ะ….
“ฉันละมั้ง” เสียงทุ้มดังขึ้นมาเงียบๆ
ไม่ได้จะสื่อความหมายตลกโปกฮาใดๆทั้งสิ้น โบรูโตะมองหน้าอาจารย์นิ่งๆ
ตาสีฟ้าเบิกกว้าง พอๆกับปากที่อ้าค้าง ทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว ...ลุงคงไม่ได้เล่นมุกแน่ๆ
มองจากหน้านั่นแล้วยังไงก็ไม่ใช่แน่ๆ...
ซาสึเกะมองหน้าลูกศิษย์ตรงหน้า
ที่ทำหน้าตาบิดเบี้ยวน่าเกลียดไม่ต่างจากพ่อของมันเลยสักนิด หากแต่เขาเองก็อยากจะกุมขมับ
นี่เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย...
“แล้วมีวิธีอะไรที่จะทำให้พ่อหันมาสนใจบ้างไหมครับ?”
โบรูโตะพยายามจะหลีกเลี่ยงหัวข้อเมื่อกี้ก่อนจะหาหัวข้อใหม่ที่ พอจะคิดออก
แต่ดันคิดไปถึงเรื่องที่ยัยซาราดะว่าเขาตอนกลางวันเสียนี่
“วิธีเหรอ?” ซาสึเกะดึงสติตัวเองกลับมาก่อนจะคิดอีกครั้ง
คิดๆไปแล้วก่อนหน้านี้เจ้านารูโตะเอาแต่หาเรื่องเขา สนิทกันถึงขั้นหนึ่ง หากแต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะชอบซากุระเหลือเกินถึงจะเหมือนเพราะเพื่อนสนิทกันในทีม7ก็ตามทีเถอะ มองหน้าเจ้าลูกชายที่ใจจดใจจ่อ
“หนีออกจากหมู่บ้าน หายตัวไป3ปี ละมั้ง
นั่นได้ผลกับฉันเลยล่ะ” ซาสึเกะหันมายิ้มด้วยความภูมิใจ ตอนนี้โบรูโตะเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า
เขาควรจะคิดว่าคนตรงหน้าเป็นอาจารย์ของตนต่อดีไหม
...พ่อครับ
ผมว่าผมเข้าใจเรื่องที่พ่อเล่าแล้วล่ะครับ...
...พ่อคงลำบากมามาสินะครับ
ผมจะพยายามไม่สร้างปัญหาแล้วกันนะครับ...
END เสื่อมไปอีก55555
เจอมาก็ขำ คนอะไร
ความคิดเปลี่ยนง่ายจัง
ความคิดเห็น