คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : S Fic : It'll be my Turn Aoba X Mikado
It'll Be My Turn.
Pairing : Kuronuma Aoba X Ryuugamine Mikado
Rate : PG-13
Talk ไรเตอร์เริ่มอยากออกจากสมาคมยาดองแห่งยาโอยก็เลยมาอัพ อย่าแปลกใจเลย เบบี๋
คิดะ มาซาโอมิ การที่คุณตัดสินใจจากรุ่นพี่ไปในตอนนั้น คุณไม่รู้รึยังไงว่านั่นทำให้รุ่นพี่ต้องเสียใจแค่ไหน คุณคิดผิดอย่างมหันต์ คุณมันเห็นแก่ตัว คุณมันก็ดีแต่คำพูดสวยหรู คนอย่างคุณมัน....
คุณให้แค่ความหวังแก่รุ่นพี่ ให้เขาเฝ้ารอคอยวันกลับมาของคุณ
รอคอยอยู่อย่างเดียวดาย เขาเอาแต่รอคุณ ไม่เคยหันมาชายตามองผมเลยสักครั้ง
ถึงจะเจ็บแค่ไหน ผมก็ไม่เป็นอะไรหรอก ถ้าหากต้องเจ็บเพราะรุ่นพี่ ตราบใดที่คนทำร้ายผมนั้นคือรุ่นพี่ จะแค่ไหนผมก็ยอม
ความรู้สึกเหงา ผมรู้มันเป็นเหมือนกับยาพิษที่ค่อยๆออกฤทธิ์ช้าๆ กัดกร่อนหัวใจของรุ่นพี่ไปเรื่อยๆ จนไม่เหลือสิ่งใด
รู้ไหมครับ ใบหน้าของรุ่นพี่ในตอนนี้น่ะ มันแทบจะฆ่าผมได้ทั้งเป็น ใบหน้าที่แสนเย็นชายามที่มองผม ใบหน้าที่แสนสดใสเวลามองผม คำพูดของรุ่นพี่ทุกๆคำ ผมจำได้ ผมจำเสียงลมหายใจของรุ่นพี่ได้
ใบหน้าของรุ่นพี่ที่อ่านออกง่ายขนาดนั้น ทั้งๆที่ควรจะโดนเอาชนะไปแล้ว แต่กลับแข็งแกร่งอย่างไม่น่าเชื่อ ใบหน้าที่โดดเดี่ยวและเศร้าหมองนั้น ใบหน้าหวานน่ารักนั่น ทั้งๆที่ธรรมดาแล้ว แบบนี้ ผมจะต้องเบี่อแท้ๆ แต่กับรุ่นพี่ทุกอย่างมันตรงกันข้าม ผมรักรุ่นพี่ที่สุด ตอนนี้ผมรู้แค่นี้....
ผมจะทำให้รุ่นพี่เป็นของผม และคุณจะต้องลิ้มรสความทรมาน ความโดดเดี่ยวและเจ็บปวดทั้งหมดที่คุณได้ทำกับรุ่นพี่มิคาโดะ
....................................................
ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดครึ้ม เมฆฝนยังคงรอยต่ำลงรอการปลดปล่อยหยาดน้ำตาแห่งผืนนภา ตามคำพยากรณ์อากาศว่าพายุใต้ฝุ่นจะเข้าคืนนี้ สายลมที่เริ่มก่อตัวขึ้น เป็นเหมือนดั่งพายุที่กำลังเกิดขึ้นในใจของผู้นำของสองกลุ่มคนมหาอำนาจ ที่กระจายตัวกันอยู่ทั่วเมืองแสงไฟที่เล็ดลอดออกมาจาก โกดังร้าง สถานที่ที่เหล่าบรรดากลุ่มคนที่รวมตัวกันใน อิเกะบุคุโร่มักจะมารวมตัวกัน แต่ขณะนี้ โกดังร้างจะมีใครไปไม่ได้นอกจากแก๊งที่ใหญ่เป็นอันดับหนึ่งของเมืองในขณะนี้ ดอลล่าส์ ซึ่งตอนนี้ได้รวมกลุ่มกับกลุ่ม จัตุรัสสีน้ำเงิน หรือ บลูสแควร์ เสียงเอะอะ คุยกันของเหล่าลูกน้อง ท่ามกลางความปลื้ม ปิติยินดี และความกลหล หัวข้อในการพูดคุยคงหนีไม่พ้น เรื่องของผู้นำทั้งสองของพวกตน
"เมื่อไหร่ อาโอบะซัง จะมาซักทีนะ"
เสียงต่ำๆที่แแสดงถึงเอกลักษณ์ของนักเลง แต่ใบหน้านั้นก็ยังคงเค้าของความมั่นคงและเข้มแข็ง ดังขึ้น เสียงที่แสนเยือกเย็นดังขึ้นเบาๆจนอาจจะเรียกได้ว่ากระซิบคุยกับคู่ขาตนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะหันไปมองเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเมื่อไม่นาน
“เฮ้ นายตรงนั้นน่ะ”
เสียงเย็นตะโกนเรียกเด็กหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นเด็กใหม่ของกลุ่ม เด็กหนุ่มชี้หน้าตัวเองพร้อมกับทำท่า งงๆ แต่เมื่อรู้ว่าตนนั้นเป็นเป้าหมายจึงพยักหน้า น้อมรับ
“ใช่นายนั่นแหละ"
เสียงทุ้มๆของชายที่ดูท่าจะมีอำนาจมากที่สุดในตอนนี้ ส่งเสียงบอก เด็กหนุ่มดูเหมือนจะไม่เด่น แต่ก็เด่น เรือนผมสีทองสั้นประบ่า ปลิวไสว หมวกที่ใส่ กับผ้าปิดปากปิดหน้าปิดตา เครื่องประดับที่แสดงให้เห็นว่าคนๆนี้เป็นวัยรุ่นที่นำเทรนใหม่ๆเลยทีเดียว
นิ้วเรียวยาวที่มีแหวนใส่อยู่แบบสไตล์ของเจ้าตัว นิ้วเรียวยาวนั้นชี้ที่ตนเองอย่างฉงน พรางเดินไปหาคนส่งเสียงเรียก
"มีอะไรงั้นเหรอครับ?"
เสียงทุ้มที่ดูท่าจะเหมาะกับเจ้าตัว หากแต่ว่าเสียงนั้นกลับนิ่งสงบราวกับปีศาจซ่อนกรงเล็บบางอย่างไว้ เสียงกับใบหน้านั้นนิ่งเสียจนทำให้ ทุกๆคนต้องถอยห่างจากตรงนั้น เหลือเพียงแค่ตนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้ดูแลชั่วคราวให้ยืนอยู่ตรงนั้น
"อ่ะ เอ่อ นายเห็นอาโอบะ ซังบ้างหรือยัง เห็นนายอยู่ดีๆก็มาขอเข้าร่วม แล้วก็ยืนอยู่หน้าประตู"
ว่าถึงเด็กหนุ่ม ที่มาขอเข้าร่วม อยู่ดีๆก็มาขอเข้า แถมพอรับการทดสอบเสร็จ ก็เอาแต่ยืนหน้าตายคล้ายปลาสดขดอยู่หน้าประตูแถมแผ่รังสีบางอย่างจนไม่มีคนกล้าเดินเข้าไปสังเกตการณ์ด้านหน้า
"ครับ เห็นแล้ว เห็นเต็มๆตาเลยล่ะครับ เดินมากับใครซักคนนะครับ"
“ใครซักคน ที่ว่านั้น....คงจะเป็น หัวหน้าใหญ่ของดอลล่าส์สินะครับ^^”
เด็กหนุ่มพูดแกมติดตลก พร้อมกับรอยยิ้มเย็นๆ ก่อนที่ทุกคนจะถอยหนีจากตรงนั้น เพราะได้รับรังสีประหลาดๆ ที่แผ่ออกมาจากเด็กหนุ่ม
“ไม่ต้องห่วงครับ ผม...จะดูให้เอง...”
เสียงที่ดูท่าจะกวนส้นสุดๆแต่ก็ดูขุ่นเคืองมากทีเดียวของเด็กหนุ่ม ดังขึ้นเบาๆ เด็กหนุ่มเดินไปยืนที่เดิม สายตาคมทอดมองไปยังร่างของเด็กหนุ่มทั้งสองที่ใกล้ชิดกันจนทำให้รู้สึกเจ็บจื้ดๆในอก ไม่ว่ายังไงเขาก็ยังยอมรับไม่ได้เสียทีว่า เด็กหนุ่มน้อยที่เอาแต่อยู่หลังคนอื่น เด็กหนุ่มที่แสนจะขี้อายนั่น ความอ่อนต่อโลกที่มีมากเกินไปจนเขานั้นต้องห่วงอยู่ตลอดเวลานั้นจะเปลี่ยนไปมาถึงขนาดนี้ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ดวงตาคู่นั้น แค่มองดูก็รู้แล้วว่าโกหก เด็กคนนั้นไม่ได้เปลี่ยนไปเลยเสียซักนิด
นัยน์ตาที่แสดงถึงความใสซื่อและกังวลนั่น มองกี่ครั้งก็ยังอดห่วงไม่ได้
“ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ มิคาโดะ ในหลายๆความหมายล่ะนะ”
ถึงตอนนี้เขาก็ยังกังวลและห่วงคนๆนี้อยู่เสมอ เพราะ เขารู้ว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปขนาดไหน เขาก็ยังคงเหมือนเดิม ไม่เคยมีความกล้าที่จะทำอะไรที่สำคัญซักอย่างเดียว ระยะของทั้งสองค่อยๆเข้ามาใกล้เด็กหนุ่มขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าหล่อคมเริ่มจะแสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจ ท่าทางน่าเตะนั่นมันอะไรกัน
..................เฮ้ๆ แกจะเข้าใกล้มิคาโดะมากไปแล้วนะ.................
จนแล้วจนรอดสักพักก็เริ่มมีเสียงเฮฮา มาจากด้านหลัง 'ไม่ว่าอะไรก็น่าโมโหไปทั้งหมดเลย' เด็กหนุ่มสบถในใจ พลางเหลือบมองไปทั้งสองทางทั้งเรื่องปัญหาของสองกลุ่ม รวมถึงผู้บงการอยู่ภายเบื้องหลังนั่น คนที่เราไม่อย่างจะพึ่งที่สุด แต่ถ้าหากเพื่อมิคาโดะล่ะก็ ......ฉันจะทำ........
"อาโอบะซังมาแล้ว มิคาโดะซังก็มาด้วย ทุกคนหลีกทางหน่อย"
หลังจากที่มีเสียงตะโกนที่ดังพอให้ทุกคนข้างในนั้นรู้ว่าผู้นำทัพได้เข้ามาถึงแล้ว เสียงเฮฮาดังขึ้นกระหึ่มกึกก้อง บรรยากาศรอบๆเริ่มครึกครื้น ต้อนรับการมาของผู้นำของตนด้วยสีหน้าแย้มร่า
จากบรรยากาศนั้น พอทั้งสองคนเดินเข้ามาจริงๆ ก็เริ่มเงียบลง พร้อมกับเสียงที่คุ้นเคยของอาโอบะ ทำเสียงทะเล้นคุยกับเด็กหนุ่มหน้าหวานที่เดินเข้ามาด้วย
"รุ่นพี่มิคาโดะครับ มาทางนี้เร็ว ทุกๆคนรออยู่นะครับ"
เสียงใสๆที่ดัง มือหนาที่มีผ้าพันแผลพันอยู่จับมือเล็กของรุ่นพี่ของตน พลางดึงเบาๆเป็นเชิงให้เร่งเดิน รอยยิ้มบางๆที่เผยขึ้นที่มุมปากของใบหน้าเจ้าเล่ห์นั่นเล็กน้อย ใบหน้ากวนส้นตีน น่าขยะแขยง ทั้งๆที่เพิ่งจะเคยเจอกัน เพียงแค่มองก็ยังอยากจะอาเจียน หรือเดินหนีห่างจากคนๆนั้นทันที บรรยากาศที่ทำให้รู้ว่า เด็กนี่ ......อันตราย..........!!!!!
"อ่า อืม อาโอบะ วันนี้ผมขอไปนอนบ้านเธอได้มั้ย?”
น้ำเสียงอ่อนนุ่มกล่าวถามอาโอบะรุ่นน้องของตนเบาๆ เพื่อเป็นการรักษามารยาท และคงไม่อยากให้ใครรับรู้ว่ารุ่นพี่ต้องไปอาศัยที่บ้านของรุ่นน้องในยามวิกาลเช่นนี้ ขณะที่กำลังเดินผ่านชายที่ยืนอยู่หน้าประตู มือบางๆนั้นสั่นเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเพิ่งแรงที่จับข้อมือรุ่นพี่ของตน จนทำให้มิคาโดะต้องร้องออกมาเบาๆด้วยความเจ็บปวด
“โอ๊ย!”
“อา~เสียงหวานๆของรุ่นพี่ในยามแบบนี้นี่ไพเราะและน่าหลงใหลจริง เสียงร้องที่โอดครวญนั่น......ผมชอบนะครับ.....”
ถึงประโยคมากมายที่เด็กหนุ่มได้กล่าวออกมาอาจจะโรคจิตและไม่ได้เหมาะสมกับบุคคลที่เป็นรุ่นพี่เสียเท่าไหร่แต่นั่นก็ทำให้ใบหน้าของมิคาโดะต้องขึ้นสีเล็กน้อยอย่างไม่ทราบเหตุผลแต่ คำท้ายของประโยค อาโอบะ กล่าวเพียงเบาๆเท่านั้น อาจจะจงใจให้มิคาโดะได้ยิน
หรืออาจจะจงใจให้คนแถวๆนั้นได้ยิน(ล่ะมั้ง?)
“อ๊ะ น่ารัก รุ่นพี่ทำหน้าน่ารักขนาดนั้นระวังคืนนี้ผมอาจจะทำอะไรโดยไม่ยั้งคิดก็ได้นะครับ รุ่นพี่ต้องระวังตัวหน่อยแล้ว”
เด็กหนุ่มบิดตัวไปมา มองๆแล้วลูกน้องที่อยู่รอบๆยังหนักใจ ทั้งๆที่แข็งทื่อ จากบรรยากาศรอบๆตัวมิคาโดะ ผู้นำสุดน่ากลัว แต่ลูกพี่ของตนกลับคุยได้แบบไม่รู้สึกอะไรเลยเสียสักนิด
แต่ไอ้ท่าทางบิดเขินอาย กะล่อนมากมาย จนมองได้เพียงอย่างเดียวว่า ...แรดมาก....
ประเด็นคือ บทสนทนาแบบนั้นไม่ได้น่าเอามาเปิดเผยต่อที่สาธารณะเลยเสียสักนิด555ลูกน้องพากันเหงื่อตก เพราะบรรยากาศค่อยๆเย็นลง หลังจากที่สองผู้นำเริ่มเปลี่ยนโหมดเป็นทำงานทำการ
เสียงค่อยๆเงียบลง สงบ และบรรยากาศเย็นๆเริ่มเข้ามาแทรกซึมแทน ทุกๆคนเปลี่ยนจากใบหน้าร่าเริงเป็นเคร่งเครียด เมื่อได้เห็นสีหน้าเย็นๆของเด็กหนุ่มข้างกายผู้นำของตน
ใบหน้ากับบรรยากาศเย็นๆ ที่แผ่ออกมาจากหัวหน้ากลุ่มดอลล่าส์ ลูกน้องแถบนั้นพอรู้สึกก็ถึงกับตัวแข็งทื่อ ครั้งแรกที่พวกเขาเจอกัน ก็รับรู้แล้วว่า ผู้นำกลุ่มดอลล่าส์ไม่ธรรมดาเลยเสียสักนิด
“ผมอยากจะขอให้ทุกคน ช่วยกัน และสามัคคีกัน สิ่งที่ตัวผมขาด คือกำลัง...”
เด็กหนุ่มว่าถึงสิ่งที่เป็นประเด็นหลักของการรวมตัวคราวนี้ ช่วยกัน ค้นหา แหล่งข้อมูล กำลังในการรบ บางที สิ่งที่เห็นเหล่านี้อาจจะไร้ค่า แต่ถ้าหาก คนๆนึงอยากจะให้เกิดสงครามกลางเมือง มันคงจะเป็นไปอย่างนั้น เพราะชายคนนั้น จะทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้ดั่งใจ
“รุ่นพี่มิคาโดะ ผมว่าพอเถอะครับ วันนี้ รุ่นพี่คงเหนื่อยมากแล้ว ไว้ผมให้ลูกน้องชี้แจงต่อนะครับ”
อาโอบะรู้ ว่ามิคาโดะในวันนี้ต้องเจอกับเรื่องที่น่าปวดใจมากที่สุด
..........ทั้งๆที่ฉันรักมาซาโอมิขนาดนั้นแท้ๆ แต่นายกลับทิ้งฉันไป.........
......ฉันรอนายมาตลอด......
“อะ อื้ม ขอบใจอาโอบะคุง”
เด็กหนุ่มกล่าวก่อนจะ โดนเด็กหนุ่มรุ่นน้องลากลงจากเวที พร้อมกับมีลูกน้องนำทัพ ไปกล่าวรายละเอียดแทนผู้นำของพวกตน
“ถ้าอย่างนั้น พวกเรากลับกันเลยนะครับ ไว้ใจพวกผมได้ อย่าได้กังวลเลยครับ”
เสียงทุ้มว่า พลางจับมือของมิคาโดะแน่น พร้อมยิ้มกว้าง ที่ใครๆก็คงรู้ ว่ามันคือรอยยิ้มที่จริงใจไม่เหมือนที่อาโอบะมอบให้ผู้อื่น
“ผมจะไม่ยอมให้รุ่นพี่ต้องเจ็บปวด ผมจะรับความเจ็บของรุ่นพี่ไว้เองนะครับ”
ต่อให้คนที่ทำร้ายผม คือรุ่นพี่เองก็ตาม และผมก็จะกำจัดทุกๆคนที่ ทำให้รุ่นพี่เจ็บออกไปให้หมดสิ้น
TBC
ความคิดเห็น