คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : S Fic : Naruto Shippuden SasuXNaru
S Fic : Naruto Shippuden
Pairing : Uchiha Sasuke X Utsumaki Naruto
Rate : PG-13
Talk : ฮ่าๆๆ ภารกิจนี้ เพื่อคู่ คิรัวร์Xกอร์นนะเออ
ปล .ไรเตอร์สมองเสื่อม จำไม่ได้ละ เอาตอนต้นๆเรื่องละกัน ฮ๋าๆๆ
ซาสุเกะ นายไปอยู่ที่ไหนกัน?......
แสงแดดสีส้มอ่อนๆส่องลอดผ่านรูของเหล่าแมกไม้ใหญ่ ที่กำลังมีใครบางคนนั่งอยู่นั้น เสียงสายลมเย็นๆพัดผ่านมาพร้อมๆกับใบไม้สีเขียวชอุ่ม ที่มองดูแล้วเหมือนกับกวักมือเรียกหาอะไรบางอย่าง
เรือนผมสีทองอร่ามลู่ไปตามสายลม ใบหน้าหวานเจ้าองเรือนผมสั้นๆอันงดงามนั้นกำลังหลับใหลอยู่ในนิทรา
ใช่แล้ว เด็กหนุ่มผู้นี้คือ อุซึมากิ นารุโตะ นินจาจอมโวยวาย
เสียงนกร้องประสานเสียงกัน นั่นอาจจะเป็นจุดที่ทำให้ร่างบางที่นอหลับกลางวันอยู่นั้น ต้องค่อยๆเปิดตาขึ้นช้า เพื่อปรับแสงให้เข้าสู่ม่านตาของตน
“อืม อือ...” ทำไมเรา ถึงฝันเรื่องเมื่อก่อนได้นะ
...ซาสุเกะ นายอยู่ที่ไหนกัน...
หลายปีมาแล้ว ที่เจ้าหมอนั่น ออกไปจากหมู่บ้านนี้ ฉันแล้วก็ทุกๆคนต่างก็ออกตามหา แต่ก็กลับไม่เคยพบวี่แววเลยเสียสักนิด ถึงจะได้พบกับนาย แต่นายก็เห็นฉันเป็นเพียงศัตรูที่ต้องกำจัดสินะ
แต่ฉันไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ซาสึเกะที่ฉันรู้จักน่ะ ไม่มีวันทำร้ายฉันและพวกพ้องหรอก .....ทั้งตอนนี้ และเมื่อก่อนด้วย
ถึงแม้เราจะป็นเพื่อนกันมาไม่กี่ปี เราจะเป็นคู่ที่กัดกันตลอดเวลา ก็หมอนั่นมันน่าหมั่นไส้ ก็ซากุระจังเอาแต่กรื้ดกร๊าดมันอยู่ได้นี่นา
ไอ้ขี้เก๊กนี่มันมีดีตรงไหนกันนะ ชิ....
ใบหน้าคม ของหมอนั่น ใบหน้าที่ถึงจะดูเย็นชา แต่ก็กลับแฝงรอยยิ้มที่อบอุ่น รอยยิ้มที่มักจะมอบให้ฉัน ...คนเดียว...
“คิก ๆ ฮ่าๆ อุ๊บส์ ฮึๆ คิดไปแล้วก็น่าขำ เมื่อก่อนหมอนั่นมันบ้าจริงๆ”
ใบหน้าหวานหัวเราะร่า ก่อนจะเอามือปิดปากเพื่อกลั้นใจไม่ให้หัวเราะออกมาคนเดียว=3=
ก่อนที่รอยยิ้มเล็กๆนั่น จะต้องค่อยๆหุบลง พร้อมกับรอยยิ้มเศร้าๆที่ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าหวาน พร้อมกับคิดไปถึงเรื่องราวในวันเก่าๆ
..................................................
“ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะเอาชนะนายให้ได้ ซาสุเกะ!!!!!!!!!”
เสียงหวานตะโกนลั่นก่อนจะใช้จักระรวบรวมไว้ที่เท้า ก่อนจะฝึกปีนต้นไม้ เพื่อแข่งกับเพื่อนหนุ่มของตนเอง
เด็กหนุ่มที่มีผมสีเดียวกับรัตติกาล ใบหน้าหล่อคมที่แฝงไปด้วยความเย็นชา แต่กลับอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน
“เอาอย่างนั้นก็ได้ เรามาแข่งกันว่าใครจะไปถึงยอดไม้นั้นได้ก่อนกัน”
ซาสึเกะว่า ก่อนจะค่อยๆรวบรวมจักระ พร้อมกับมองร่างเล็กๆที่ดูจะทะเยอทะยานเต็มที่
เวลาผ่านไปมากพอสมควร ท้องฟ้าสีสว่างตอนนี้กับเปลี่ยนเป็นสีดำมืด เวลาผ่านปานหลายชั่วโมง
ท่ามกลางแสงพระจันทร์สีนวลละไม ที่สาดส่องพาดทับ ร่างของสองหนุ่มบนยอดไม้
“ในที่สุด.....แฮ่กๆ”
นารุโตะเอ่ยอย่างแผ่วเบา พลางหอบเล็กน้อย ก่อนจะใช้มือยันเกาะยอดไม้เอาไว้
“ก็สำเร็จ....”
เสียงทุ้มขอซาสึเกะก็ดังขึ้น ก่อนทั้งสองจะหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน
มือหนาโอบรอบคอร่างของเพื่อนตนอย่างดีใจ ทั้งสองยังคงยิ้มร่าเริง
จนกระทั่งกลับไปที่บ้านพัก ก็ยังมิวายแข่งกันกิน
“ซาสุเกะ ครูให้เธอนอนกับนารุโตะแล้วกันนะ ครูจะออกไปหาข่าว”
เสียงของครูคาคาชิดังขึ้น ก่อนจะแว๊บหายไป พร้อมกับรอยยิ้มทะเล้น
“ตาครูนี่โกหกแหงๆ ไหนบอกว่าจะออกไปหาที่อ่าน หนังสือลามกงียบๆไงเล่า ตาครูเหลวไหล”
เด็กสาวบ่นเบาๆเป็นเชิงแขวะ ก่อนจะหันไปช่วยเจ้าของบ้านล้างจาน
“ฮ่าๆ ซาสึเกะ ไปอาบน้ำนอนกันเถอะ ฉันเหนื่อยแล้ว”
นารุโตะเอามือบางๆคล้องคอตนเอง ก่อนจะจับมือของซาสึเกะแล้วลากขึ้นห้องพักไป โดยไม่รู้เลยว่า มีสายตาจับจ้องตนเองอยู่
“อย่าน่า ปล่อยได้แล้วนารุโตะ”
นายมาจับมือฉันทำไมกัน นายเกลียดฉันไม่ใช่รึไง ยังไงนายก็คิดว่าฉันเป็นแค่คู่แข่งอยู่แล้วนี่ ถึงจะไม่ใช่ศัตรู แต่นายก็คิดกับฉันเพียงแค่เพื่อนอยู่ดีนั่นแหละ
“เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ ซาสุเกะ พวกเราสามคน ไม่สิครูคาคาชิด้วย สี่คนสินะ จะอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป จะไม่มีวันทรยศกันเด็ดขาดนะ”
นารุโตะว่าพลางยิ้มกว้าง ถึงคำพูดจะแทงจิตใจของซาสุเกะมากแค่ไหน เพียงหนุ่มน้อยตรงหน้ายิ้มอย่างมีความสุข เขาก็ยอมที่จะทำทุกอย่างเพื่อนคนตรงหน้า แม้จะต้องสละชีวิตก็ตามแต่
“นี่ ซาสึเกะ....”
เสียงใสๆทักขึ้นก่อนใบหน้าหวานนั่นจะค่อยๆ เลืท่อนเข้ามาใกล้ใบหน้าหล่อคมของตน
“ห๊ะ ห๋า เอ่อ...นารุโตะ ใกล้มากไปแล้ว”
ซาสุเกะทักท้วงเล็กน้อยก่อนจะค่อยหน้าขึ้นสี เด็กหนุ่มตรงหน้าน่ารักเสียเหลือเกิน ใบหน้าหวาน กับผมสีทองที่ดูยุ่งไม่เป้นทรง ถึงจะดูแง แต่ความจริงแล้วนุ่มเหมือนกับขนแมว
“นายเกลียดฉันหรือเปล่า ซาสึเกะ ดูนายรังเกียจฉันนะ”
นารุโตะว่า พลางละตัวเองออกมาด้วยใบหน้าเศร้าๆ
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากซาสึเกะ เด็กหนุ่มผมทองก็หมองลง จนถึงกับค่อยๆถอยหนีห่างออกมา จนเมื่อมีเสียงสั้นๆ ทื่อๆ ที่ดูท่าเจ้าตัวจะตอบออกมาด้วยความอายเต็มที่
“เปล่า”
./////.
“อุ๊บส์ คุกๆๆๆ ฮ๋าๆๆๆๆ”
ร่างบางพยายามกลั้นหัวเราะเมื่อมองหน้าของร่างสูงเพื่อนสนิทตนเอง ใบหน้าหล่อคมที่มักจะเต๊ะท่าเท่ๆ เก๊กให้ดูหล่อ เอาใจแฟนๆทางบ้านเสมอนั้น แดงซ่าน พร้อมกับคิ้วที่ขมวดจนติดกัน
ยิ่งนารุโตะหัวเราะมากเท่าไหร่ ใบหน้านั้นก็ยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ
“อะไรของแกเล่า? อยากให้ตอบว่าเกลียดรึไง?”
ซาสุเกะทักท้วง ก่อนจะเมินหน้าหนีไปอย่างอายๆ
“นายจะหัวเราะอะไรนักหนาฮ๊า!!! นารุโตะ”
ร่างสูงว่า พลางหันมาทำหน้าเย็นๆใส่ เมื่อทำใจได้ ใบหน้าคมหันมามองใบหน้าหวานที่พยายามกลั้นหัวนั้น จนเจ้าตัวต้องรู้สึกอยากหยุดหัวเราะเสียเดี๋ยวนั้น
เสียงหัวเราะเงียบลง
“หึหึ นารุโตะ นายอยากจะทำอะไรแบบที่คนรักกันเขาทำกันไหมล่ะ”
ซาสึเกะยิ้มเย็นๆ ก่อนจะค่อยๆย่างเก้าเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มร่างบาง
“อะ อ่ะ ไรของแกกันเล่า ?”
นารุโตะทักท้วง ในขณะที่ร่างสูงเข้ามาโอบตนเอาไว้ จนพวงแก้มใสๆของจิ้งจอกน้อย ต้องถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงกร่ำ
“น่ารักจังเลยนะ นารุโตะ หึหึหึ แกล้งฉันดีนักใช่ไหม?”
ซาสึเกะพูดเสียงเย็นๆ ก่อนจะค่อยก้มหน้ามองคนตัวเล็กในอ้อมกอด
“นาย....จ่ะ จะ ทำอะไร0-0”
ร่างเล็กตัวสั่น หงึกๆ ก่อนจะเบิกตากว้าง กับสิ่งที่ร่างสูงได้ทำกับตนเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน
“นายก็รู้ว่าทำฉันโกรธแล้วจะเป็นยังไง หึหึหึ”
มือหนาค่อยๆเริ่มทำการรุกล้ำ ไล้ไปตามสัดส่อนที่เป้นจุดอ่อนของร่างเล็ก พร้อมกับเสียงกลั่นหัวเราะของเด็กหนุ่มจิ้งจอกเก้าหาง
“อ๊าก ฮ๋าๆๆๆๆๆๆ พอแล้วๆ ทรมาณเว้ย แกทำแบบนี้ไม่เอานะ อุฮ่าๆๆๆ โอ๊ย พอทีซาสึเกะ”
ร่างบางได้แต่ตกอยู่ในพันธะของร่างสูงต่อไป จนกระทั่งมีเสียงระเบิดออกมาจากห้องข้างๆพร้อมกับเสียงตะโดนลั่นของสาวน้อย ซากุระที่นอนไม่หลับเพราะสองคนนี้เอาแต่เล่นกันทั้งคืน
.................................
เขาว่าตอนเช้าๆจะทำให้คนเราสดใสสินะครับ
เขาว่าอากาศยามเช้าจะทำให้เราตื่น
แต่ผมว่า เพราะเมื่อคืน มันคงทำให้ผมตื่นไม่ได้หรอกครับ
ผมกับซาสึเกะเล่นกัน แต่ไหงผมกับโดนซากุระว่าคนเดียวเล่า แถมเจ้านั้นไม่มีท่าทีโทรมเลยซักนิด-3-
อาจารย์คาคาชิก็หายไปอีก เฮ้อ....
“นารุโตะ.....”
ซาสึเกะเรียกเด็กหนุ่มผมทอง ก่อนจะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าหวาน แล้วกระซิบบางถ้อยคำที่ทำให้ร่างเล็กหน้าแดง เหมือนมีไข้ จนทุกๆคนพัลวัน เป็นห่วงกัน วุ่นวายเหลือเกิน
“อะๆ ไร” นารุโตะ หน้าแดงกร่ำ ก่อนจะเพ้อๆเหมือนคนบ้า
พร้อมกับซากุระที่เอามือตบหน้านารุโตะหลายฉาด แล้วก็ยังไม่ฟื้นเลย
“หึหึ” ซาสึเกะหัวเราะกับท่าทีน่ารักๆของร่างบาง ตรงหน้า สิ่งที่เขาบอกไปไม่ใช่คำพูดที่แสดงความรู้สึกมากมาย แต่ก็สื่ออกมาจากใจ
.......................................................
“นายยังคิดว่าฉันเป็นแบบนั้นอยู่รึเปล่า ซาสึเกะ”
เด็กหนุ่มว่าพลางเหม่อมองออกไปไกลแสนไกล ต้นไม้ใหญ่ที่เขามักจะมานั่งกับซาสึเกะ สองคนเวลาเบื่อๆๆ
นายยังคงคิดถึงฉันอยู่หรือเปล่า?
หรือว่านายจะลืมทุกๆอย่าง ในวันเก่าไปหมดแล้วหรือ
นายที่เอาตัวเข้าแลกเพื่อปกป้องฉันเสมอมา
นายที่มักจะเอาตัวเองรับ แล้วพร้อมไปกับฉัน
นายที่มักจะยิ้มให้ฉันเสมอๆ
ตัวนาย ในตอนนี้ยังเหมือนเดิมหรือเปล่า?
แต่ถึงจะไม่เหมือนเดิม แต่ฉันก็ยังจะเชื่อนาย ฉันจะเชื่อใจนาย
ซาสึเกะ นาย......ฉันจริงๆสินะ ถ้อยคำนั้นคงไม่ได้ล้อเล่นสินะ
“เฮ้ นารุโตะ จะเริ่มภารกิจแล้ว ลงมาเดี๋ยวนี้นะ”
ก่อนที่เสียงใส ของสาวผมชมพูสวยจะดังขึ้นมา พร้อมกับเขย่าต้นไม้ จนแรงสะเทือนมาถึงหนุ่มน้อยบนยอดต้นไม้นั่นต้องตกลงไป
“โหย ซากุระจังอ่ะ ...”
“อย่ามาสำออยไปกันได้แล้ว”
ฉันจะทิ้งอดีตนี้ไปดีไหม ซาสุเกะ
ฉันควรจะเปลี่ยนใจไหม?นะ
เพราะสิ่งที่นายพูดในวันนั้น ยังคงทำให้ฉันเชื่อใจ และอยู่กับนายมาจนถึงทุกวันนี้ จนนายตัดสินใจจากไป นายทิ้งฉันกับทุกๆคนไป
คำพูดในวันนั้น
.........นารุโตะ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร
..............ฉัน.................นาย............
ความคิดเห็น