All Yaoi Fictions

ลำดับตอนที่ #35 : S Fic : D.N.Angel Hiwatari X Daisuke (end)

S Fic    : D.N.Angel Hiwatari X Daisuke 
pairing : Hiwatari Satoshi X Niwa Daisuke
Rate     : PG
Talk    : หลังจากอยู่ในชมรมยาดอง มานาน ก็เริ่มที่จะเอานิยายมาขยายผล โดยการเผยแพร่เสียที J อิอิ รักคนอ่านมากเลยอ่ะ เม้นกันด้วย ขนาด หายไปปีนึงยังอ่านกัน

!! Warning !! Yaoi ชาย รัก ชาย นะคะ J


;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

ทุกๆอย่าง ทั้งหมดนี่เป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญงั้นเหรอ ?

“ไม่”!! มันน่าจะมีความหมายอะไรสักอย่าง เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ ทั้งหมด

“ครัต” ร่างตัวแทนแห่งแสงสว่าง ที่อยู่ในร่างของฮิคาริ  

“ดาร์ก” ร่างตัวแทนแห่งความมืดมิด สีนิลกาลในยามค่ำคืน ที่อยู่ในร่างของนิวะ

ทั้งๆที่แตกต่างกันขนาดนั้น ทั้งๆที่พวกเรา ไม่เหมือนกันเลยสักนิด

และพวกเรานั้นก็อยู่ในสถานะที่ตรงกันข้ามกันมาตลอด

เป็น”ปรปักษ์”ต่อกันในทุกๆอย่าง

...................ทั้งอย่างนั้น……………..…

“การมีอยู่ขอกันเเละกันกลับผูกมัดซึ่งกันเเละกันราวกับกระจกเงา”

กระจกเงาภายในใจ ที่สะท้อนภาพของกันและกันออกมา “ภาพจริงๆของหัวใจ” J

………………………………………………………………………………………………………………..

บรรยายกาศที่แสนสดใสในยามเช้า แสงอาทิตย์สาดส่อง ผ่านแมกเงาไม้ เสียงนกร้อง กู่ก้อง ราวกับกำลังต้อนรับ เช้าวันใหม่ 

เรือนผมสีน้ำตาลแดงชี้ฟู ไม่เป็นทรงแต่กลับดูดี ยามเมื่อจับคู่กับใบหน้าหวาน ตาสีน้ำตาลที่มักจะอ่อนโยนเสมอ เข้ากับรอยยิ้มบนใบหน้าเป็นอย่างดี

เรือนผมสีสวยลู่ไปตามสายลม ขณะที่กำลังเดินออกมาจากบ้าน

“ไดสุเกะจ้ะ วันนี้แม่จะออกไปธุระข้างนอก จะกลับมาดึกๆนะจ้ะ”

เสียงหวานๆของหญิงสาว วัยกลางคน ผมสีเดียวกับร่างเล็กๆ ตัดสั้น ดังขึ้น พร้อมกับเด็กหนุ่มที่เดินออกจากบ้าน

“ครับ แม่ J”

เด็กหนุ่มที่ได้ชื่อว่า “ไดสุเกะ” ตอบกลับ หากแต่ คนที่ได้ชื่อว่าแม่ กลับเปลี่ยนสีหน้าท่าทาง อย่างรวดเร็ว

“แต่!!!! ลูกต้องกลับบ้านให้ตรงเวลานะจ้ะ” คำย้ำเตือนที่ ดูน่ากลัว เป็นข้อบ่งบอกอย่าง ดีว่า วันนี้เด็กหนุ่มคงต้องกลับบ้านให้ตรงเวลาเหมือนเช่นเคย

“ครับแม่ ผมไปละนะครับ”

ว่าเสร็จ เด็กหนุ่มก็บอกลา พรางเดินออกมา บรรยากาศยามเช้า ยิ่งสดใส แสงแดดที่ไม่แรงเกินไป สาดส่องกระทบกับ ผิวสีน้ำผึ้ง และเรือนผมสีสวย ราวกับอัญมณีล้ำค่า

     พูดมาตั้งนานแล้ว ผมชื่อ นิวะ ไดสุเกะ ครับ เป็นนักเรียนมัธยมธรรมดาๆ แต่ว่า ครอบครัวผมดันไม่ธรรมดาน่ะสิครับ แหะๆ

   ครอบครัวของผมเป็นจอมโจร ขโมยสิ่งของ งานศิลปะพิเศษๆ ที่มีพลังเหนือธรรมชาติแอบแฝงอยู่ของ ตระกูล ฮิคาริ  

และตอนนี้ ผมก็เป็นคนที่แบกรับปัญหาทุกอย่าง

“ปัญหาที่บรรพบุรุษโยนมาให้เรา”

และผู้เหลือรอดของตระกูล ฮิคาริ คือ ฮิวาตาริ ซาโตชิ

เขาเป็นเพื่อนชั้นเดียวกับผม แถมยังอยู่ห้องเดียวกับผมด้วยครับ

ฮิวาตาริคุง บอบบางต่างจากผม ทั้งผิวขาวซืด ดูเหมือนจะล้มลงได้เลยล่ะครับ

เขาเป็นคนดี เป็นคนที่นับถือ ผมอยากเป็นเพื่อนกับเขา อยากอยู่กับเขา

“ตลอดไป”

เหตุการณ์หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นพวกเรา เหมือนจะทำให้ผมสนิทกับฮิวาตาริคุงมากขึ้น ล่ะมั้งครับ พอนึกๆย้อนไปแล้ว ผมได้เห็น เขาในมุมมอง ที่คนอื่นไม่ได้เห็น มากมายเลยล่ะครับ  ผมจำได้ทุกๆอย่าง ทุกๆสิ่งที่เป็นคนๆนี้

“จะร่วมมือกับฉันไหม”

ในวันนั้น ฮิวาตาริคุงถามผม พร้อมยื่นมือส่งมาให้ สายตาเขาอบอุ่นเหลือเกิน เวลาที่มองผม หรือว่าผมคิดไปเองคนเดียว ว่าเขามอบรอยยิ้มกับความอบอุ่นนั้นให้ผม

          ทุกครั้งพอผมคิดจะปกป้องเขา สุดท้ายก็เป็นฝ่ายต้องให้เขามาปกป้องแทนทุกๆทีเลยล่ะครับ Lไม่ว่าจะเป็นเรื่องในวันปกติ หรือเรื่องของการต่อสู้

ทั้งๆที่เรา อยู่ในสถานะศัตรูกัน เขาก็ยังปกป้องผม คอยเป็นห่วงผมห่างๆเสมอ ล่ะมั้ง

ทั้งตอนที่ผมจมน้ำในคาบเรียน

“ผายปอด” พูดแล้วก็น่าอาย จูบแรกของผม ก็คนๆนี้นี่ละครับ >//////<

เขาช่วยผมตลอดเลย ไม่แคร์สายตาใครว่าจะมองผมว่าเป็น ผู้ชาย

เขาน่ะ เป็นที่นิยมในหมู่พวกผู้หญิง เกือบทั้งโรงเรียน หน้าตาก็ดี บ้านก็รวย แถมยังเป็นถึงผู้ตรวจการ ต่างจากผมลิบลับ ทั้งอ่อนแอ แถมไม่ค่อยกล้าหาญ

แต่เรื่องอ่อนแอ “ก็แค่บทบาทภายนอกเท่านั้นแหละครับ”

ผมน่ะถูกฝึกให้แฮ็กระบบ ทั้งด้านการต่อสู้ การขโมย อย่างแนบเนียน

ที่ว่าถ้ากลับบ้านช้า ระบบกับดักก็จะทำงาน ผมจึงไม่สามารถกลับบ้านเลทได้ เพราะคงต้องเหนื่อยทีเดียวเลยล่ะครับ

“ร่างของฉัน นี่เป็นร่างของฉันนนนน!!!!”

เสียงอันเจ็บปวดของฮิวาตาริ ที่พยายามจะ ขับไล่ครัทซ์ ออกจากการควบคุมร่างกาย

ความทรมาณที่ฮิวาตาริคุงได้รับ.....

ฮิวาตาริคุงต้องแบกรับความเจ็บปวดนั้นมาตลอด ตัวคนเดียว

“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

“ร่างกายแบบนั้นจะไปทำอะไรได้”

“ตอนนั้นฮิวาตาริยังบอกกับผมแบบนั้นเลย จำได้ไหม?”

“พักสักหน่อยเถอะ”

ผมพูดกับเขา อย่างเดียวกับที่เขาเคยพูดกับผมเมื่อก่อนนี้ เขาคอยดูแลผมมาตลอด

ผมอยากเป็นเพื่อนกับเขา อยากให้เขาไว้ใจ อยากดูแลเขา

อยากให้เขามีความสุข แบบเดียวกับที่คนอื่นๆมี ผมอยากให้พวกเรา หลุดพ้นจากคำสาปเหล่านี้ คำสาปของตระกูล คำสาปที่บรรพบุรุษของเราทิ้งเอาไว้

          จะว่าไป พวกเราก็อยู่ด้วยกัน สองคนบ่อยเหมือนกันแฮะ....

จนกระทั่ง วันนึง ที่เขาเหมือนจะเปิดใจให้แก่ผม

ผมดีใจที่สุดเลยล่ะครับ เขายอมพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจให้ผม ได้ฟัง

.....แค่ผมคนเดียว....

“นิวะดีแล้ว นายยอมเล่าความจริงมาตรงๆ”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนพร้อมกับรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าหล่อเหลานั่น ทำให้ใจผมเต้นเล็กน้อย สิ่งที่เขากล่าวกับผมทำให้ผมแน่ใจว่าเขาไม่เคยพูดเรื่องแบบนี้กับใครนอกจาผมอย่างแน่นอน

“เพราะเป็นเพื่อนเหรอ”

ผมดีใจ ที่คำๆนี้ออกมาจากปากของฮิวาตาริคุง

“ฉันเคยคิดว่า ขออย่าได้ยึดติดกับอะไรเลย” “เพราะกลัวการสูญเสีย”

เขากลัวการสูญเสีย จึงไม่อยากจุผูกสัมพันธ์กับใคร เพราะกลัวการจากลา จึงไม่ค่อยยอมปิดใจให้แก่ใคร

“สำหรับฉันเวลาที่จะคิดแบบนั้นมันไม่มี แล้วนะสิ”

ใบหน้าหล่อคม เริ่มเหม่อลอย รอยยิ้มเล็กน้อยที่ประดับอยู่บนใบหน้าของเขาทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ราวกับว่า เขากำลังทุกข์และสุขอยู่ด้วยกัน

“ตระกูลของฉันอายุสั้น แม่ของฉันตายเร็ว และฉันคงอยู่ได้ไม่นาน”

เมื่อเสียงของฮิวาตาริคุงเงียบลง ผมก็โต้กลับทันที

“นั่นมันหมายความว่ายังไง!!!!”

น้ำเสียงของผมสั่นเล็กน้อย พร้อมๆกับใจของผมรู้สึกรู้สึกโหวงนิดๆ นี่ล่ะนะที่เขาเรียกกันว่า ใจหาย   พอรู้ว่าจะสูญเสียสิ่งสำคัญไป รู้สึกใจแป้วชอบกล แฮะ รู้สึกไม่ดีเลย ไม่อยากให้หายไป

“ที่ว่าอายุสั้นน่ะ โกหกสินะ”

ไม่เอานะ ฮิวาตาริคุง อย่าพูดอย่านั้นสิ ไม่เอานะ

ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอานะ อย่าล้อกันเล่นสิ

นายต้องอยู่กับฉันไปนานๆสิ ทั้งๆที่ฉันอยากจะอยู่กับนายแท้ๆ

ไม่เอานะ ไม่เอา ไม่เอา L

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงดีหรอก”

เขาเงยหน้า มองผมสักพัก พร้อมกับรอยยิ้มจางๆ รอยยิ้มที่เขามอบให้แก่ผมเท่านั้น

“ฮิวาตาริคุงโกหกชัดๆ”

ไม่เอานะ ผมอยากจะให้ฮิวาตาริคุงอยู่กับผม  

“คำสาปของเวลา”

เราได้ยินเสียง..........

เสียงของเวลาที่จะมาพรากฮิวาตาริคุงไป

พรากเขาไปจากชีวิตของผม

ทั้งที่อยากจะหยุดมันหยุดเวลา เอาไว้เพียงเท่านี้ หยุดความสุขของพวกเรา

อยากจะให้ เขามีความสุขแบบนี้ อยากให้ชีวิตองเขามีความสุขมากกว่านี้

“ทำไงดี ทำไงดีล่ะเราทำอะไรไม่ได้เลย”

ทำไงดี ฮิวาตาริคุง ผมพูดพลางมองไปที่ใบหน้าคมที่อยู่ตรงหน้า บัดนี้เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ดูสดใส จนน่าแปลดใจ ก่อนที่เขาจะกล่าวอะไรบางอย่างออกมาทำให้ หัวใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ

“แต่เพราะนิวะเป็นแบบนั้นแหละ ทำให้ฉันเกลียดไม่ลงจริงๆ”

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่เราคิดถึงแต่เรื่องของคนๆนี้

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่เขาทำให้หัวใจของเรา ไม่สามารถควบคุมได้

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่คนๆนี้ เป็นดังทุกๆอย่าง ที่ผมมี

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่ผมรู้สึกว่าใบหน้าตนเองร้อนผ่าว ถ้าหากตอนนี้ผมสามารถเห็นหน้าตนเองได้ หน้าผมคงแดงเหมือนมะเขือเทศไปแล้วล่ะครับ

ความรู้สึกอุ่นใจ ยามที่ได้อยู่กับฮิวาตาริคุง เป็นเรื่องจริง

“ดีใจ”

นี่ผมกำลังดีใจอยู่เหรอ?

ตอนนี้ฮิวาตาริคุงกำลังคิดอะไรอยู่กันนะ

สักวันผมจะต้องทำให้เขายอมรับว่าเราเป็นเพื่อน(?)กันให้ได้เลย

...........................................................................................

“วะ ....วะ ....นิ....วะ....นิวะ นิวะ”

เสียงเรียกของใครบางคนทำให้เด็กหนุ่มหน้าหวานที่ตกอยู่ในภวังค์ต้องเงยหน้ามองหาตามเสียงเรียก  ดวงตากลมโต ไล่ไปจนพบกับ เด็กหนุ่มผมสีอ่อน ใบหน้าคมหล่อเหลา พร้อมกับแว่นที่มักจะใส่เอาไว้เสมอ

“ฮิวาตาริ คุง” เสียงใสๆ ดังขึ้นเบาๆจากปากของเด็กหนุ่ม

“นายกำลังทำอะไรอยู่งั้นเหรอ”

ฮิวาตาริ ถามด้วยความสงสัย กับการกระทำของร่างบางเพื่อนของเขา

“หือ?”  เด็กหนุ่มครางออกมาพร้อมกับมองรอบๆกาย จะว่าไปแล้ว เรายังเดินไปไม่ถึงไหนเลยนี่นา < J >

“^^ แล้วนายยังจะไปโรงเรียนอยู่หรือเปล่าล่ะ? หืม”

“ถ้าจะไป ก็เดินออกมาจากตรงนั้นแล้วก็ ไปด้วยกันไหมJ”

เขาถาม พร้อมกับหันหน้าเดินนำไปก่อน นิสัยเขาก็เป็นแบบนี้แหละครับ

วันนี้ก็คงเป็นวันที่ดีอีกวันนึง ของผมล่ะครับ J  

“ฮิวาตาริคุงจะรู้ไหมนะ ว่าเขาทำให้ผมมีความสุขขนาดนี้”

…………………………………………………………………………………

“นิวะ....นายเป็นคนแรก ที่ยอมรับฉันจากใจจริง

          นายคงไม่รู้ว่า ตอนนี้นายกลายเป็นคนที่สำคัญที่สุด

                   นายรู้ตัวหรือเปล่า ว่านายคือ แสงสว่างของฉัน.....”