คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : S Fic : RALSID! ซิด X ลาร์ล
pairing : Sid X Ral
Rate : PG?
Talk :แค่เห็นหน้าปกก็จิ้นแล้ว อ่านนานแล้ว เดี๋ยวรอหน่อย ต้องไปอ่านอีกเพื่อความอิน
แถมให้นิดนึงก่อนแล้วค่อยเอามาลงเต็มๆนะ
ปล.คนเม้นบทความนี้หน้ารักมากเลย ไรท์เตอร์อยากจะขอบคุณ เพราะปลื้มใจ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
........คนที่ทำให้นายต้องสูญเสียครอบครัวไป ก็คือข้า......
________________________
............ผมเหงามาตลอด ............
........ถึงแม้จะไม่มีใครอยู่บ้าน แต่ก็รู้สึกเหมือนมีใครบางคนคอยอยู่ด้วยเสมอ........
...............ถึงแม้จะไม่เหลือใคร แต่ขอแค่คุณอยู่กับผม แค่นั้นก็พอแล้ว............
...........จะเป็นเทพยาจกก็ไม่เห็นเป็นไรนี่นา........
.........ขอแค่คุณอยู่กับผม ผมก็ไม่เหงาแล้ว..........
..........คุณเทพยาจก.......
_________________________________________
"นี่ ซิด ผมขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย?"
เสียงใสๆ ของเด็กหนุ่มร่างบาง เรือนผมสีทอง สั้นประบ่า ใบหน้าหวานแสดงสีหน้าที่เรียกได้ว่า กำลังไม่พอใจคนตรงหน้า
"หืม อะไรเหรอ? ลาร์ล"
ชายหนุ่มที่ชื่อซิด ผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีนิลกาล ใบหน้าหล่อเหลา ที่สาวๆหลายคนใฝ่ฝัน ตอบคนตัวเล็ก ทั้งๆที่ไม่ยอมหันมาคุยโดยตรง
"ทำไม นายไม่หันมาเล่า แล้วอย่างงี้จะคุยกันรู้เรื่องมั้ยเนี่ย แล้วเลิกกินเหรียญตอนเดินได้มั้ย นั่นมันเงินที่ผมเพิ่งได้มาเมื่อกี้นะ"
เสียงหวานใสของ ลาร์ล ยังคงดังขึ้นด้วยท่าทีเหนื่อยใจ
เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกว่าเป็นยาจก ทั้งๆที่ทำงานขยันขันแข็ง ก็เพราะมีคู่หูในการทำงานเป็นเทพยาจกที่คอยผลาญทรัพย์สินตนอยู่นั่นล่ะ
ตัวการก็ไม่ได้อยู่ไหนไกล ก็คนตรงหน้าเนี่ยแหละ ใช่แล้ว ซิดเป็นเทพยาจกที่อยู่กับเด็กหนุ่ม
"หืม......"
เสียงทุ้มของร่างสูง ลากยานเบาๆ ก่อนจะหันมามองคนตัวเล็กที่กำลังจ้องหน้าตนอยู่
"ก็ได้ๆ งั้นกินให้หมดรวดเดียวเลยละกันนะ"
ว่าเสร็จ ก็กรอกเงินในถังลงปากของตนจนเกลี้ยงไม่เหลือซังแดงเดียว
"อ๋า~"
ลาร์ล เปลี่ยนสีหน้าเป็นช็อคทันที ใบหน้าหวานที่กำลัง ทำหน้าตกใจ เรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี ซิดยิ้มน้อยๆ กับความน่ารักของลาร์ล
"ฮือ เดือนนี้ ผมจะกินอะไรล่ะเนี่ย"
เสียงร้องครวญคราง ไม่ได้สร้างความลำบากใจให้แก่คนตรงหน้าแม้เเต่น้อย แต่กลับ ทำให้ร่างสูงรู้สึกเอ็นดูไปด้วยซ้ำ
"หิวนักก็กินหญ้าไปซะเลยสิ"
ซิดกล่าวก่อนจะ ลอยนำหน้าไป
"ถ้ากินได้ผมกินไปนานแล้ว โถ่~~"
เสียงครางของลาร์ลดังขึ้นก่อนจะวิ่งตามร่างสูงคู่หูตนไป
............................................................................
...ผมอยากรู้จังเลย...
ตอนนั้น ตอนที่เรากำลังจะถูกเจ้าเวลเกเก เล่นงาน
นายก็ช่วยผมไว้ ตอนนั้น มันเพราะอัญมณีที่ผมเก็บไว้กับงั้นเหรอ
สำหรับนาย ผมกับอัญมณี เงินทอง ทรัพย์สิน ใครสำคัญกว่ากันล่ะ
ถ้าเกิด ตอนนั้น ผมไม่มีอัญมณีติดตัวไว้
นายจะยังคงช่วยผมไหม
.......ซิด......
"นี่ เรื่องที่ว่าจะถามข้าเมื่อกี้น่ะ จะถามอะไรงั้นเหรอ?"
ประโยคคำถามที่ทำให้ใบหน้าหวาน ต้องผง่ะ คำถามที่ไม่น่าจะหลุดออกมาจากคนตรงหน้า
"เอ่อ...คือไม่มีอะไรหรอก กลับห้องกันเถอะ"
ลาร์ลตัดบทก่อนจะเดินตรงดิ่งกลับบ้านโดยไม่หันมามอง หน้าของร่างสูงเลย
ไม่แม้แต่กระทั่งจะสังเกตว่า คนที่ตนเดินทิ้งมานั้นจะมีสีหน้าอย่างไร
............................................................
เมื่อถึงห้อง คนตัวเล็กก็ล้มตัวลงนอน ทันที ด้วยความเหนื่อย บรรยากาศเย็นสบาย ก่อนที่เปลือกตาบางจะค่อยๆหลี่ลงเรื่อยๆ
จนในที่ก็ปิดสนิทลง ใบหน้าหวานดูผ่อนคลาย
ซิดที่เพิ่งเข้ามาถึง ก็สังเกตเห็นร่างเล็กของลาร์ลกำลังนอน อยู่บนเตียง เสียงพึมพำของร่างเล็กเรียกความสนใจของตนได้มาก
"อืม เนื้อจ๋า~"
เสียงใสๆที่ท่าทางกำลังมีความสุขอยู่นั้น แสดงว่าเจ้าตัวต้องฝันถึงอาหารมื้อเด็ดเป็นแน่ เจ้าตัวเล็กของเค้าน่ารัก ร่าเริงได้เสมอ
น่ารักจนอยากจะแกล้ง
"เฮ้ ลาร์ล ตื่นได้แล้ว งานพิเศษนายยงไม่เสร็จนะ เดี๋ยวก็โวยวายข้าอีกแหละ"
เสียงทุ้มๆดังขึ้น เพื่อแกล้งร่างเล็กที่กำลังนอนสบายอยู่
"ฮ๊ะ จริงด้วย ซวยแล้ว"
ลาร์ล สะดุ้งตื่นขึ้นมา ทำหน้าเหรอหรา ก่อนจะผง่ะไป เมื่อใบหน้าของตน อยู่ใกล้กับร่างสูงเพียงไม่กี่เซน
ร่างสูงยิ้มน้อยๆ ในขณะที่ใบหน้าหวานลาร์ล กำลังเปลี่ยนสี เป็นสีของมะเขือเทศสุกที่เเสนน่ากิน
"เอาหน้าออกไปห่างๆหน่อยสิ ซิด"
เสียงหวานใส ดังข้นเบาๆ ก่อนจะพยายามผลักร่างสูงออกห่าง ใบหน้าหวานแสดงถึงการเขินอาย
"อุ๊บ ~อื้ม~"
เสียงครางหวาน ที่ดังขึ้น หลังจากที่ ซิดเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมก่อนจะ ประกบริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปาดบางของอีกฝ่าย
.............หวาน..........
ร่างบางพยายามขัดขืน แต่ความไม่ประสีประสา กับ เปิดโอกาสร่างสูงได้ลากลิ้นเข้ามาควานหาความหวานจากปากของร่างบาง ราวกับสมบัติล้ำค่า
ซักพักหนึ่ง ร่างเล็กก็เริ่มส่งเสียงคราง เพื่อบอกคนตรงหน้าว่า กำลังจะหมดลมหายใจ ถ้าไม่เลิกจูบตอนนี้
"แฮ่กๆ อา~"
เสียงหอบ พร่าๆของร่างเล็กยังคงดังขึ้น หลังจากร่างสูงถอนริมฝีปากออกแล้ว
"อะไร แค่นี้ยังอ่อนอยู่นะ ระวังมากกว่านี้จะไม่ไหวเอาล่ะ นายเนี่ยยังเด็กจริงๆ"
เสียงทุ้ม กวนๆของร่างสูงดังขึ้น ก่อนจะแอบเลียริมฝีตัวเอง เหมือนกับว่า ติดใจร่างตรงหน้าเอาให้แล้ว
แต่ร่างเล็กกลับเงียบ เเทนที่จะโวยวายเหมือนทุกที
"นี่ ซิด ตอนนั้น ผมกับอัญมณี ใครจะสำคัญกว่ากันนะ ถ้าหากตอนนั้นผมไม่มีอัญมณีติดตัวอยู่ "
"นายจะ........ปล่อยให้ผมกลายเป็นหินไปใช่มั้ย?"
เสียงสั่นๆของลาร์ล ดังขั้นเบา เป็นเชิงถาม
คำถามที่ทำเอาคงตรงหน้าต้องเบิกตากว้าง ช่วงนี้ที่ว่าจะถามอะไรคือเรื่องนี้งั้นหรือ?
.......รอยยิ้มปรากฎที่ริมฝีปากของร่างสูง ก่อนเจ้าตัวจะดึงร่างเล็กมากอดเอาไว้......
"หึ ยังเด็กนะ นายน่ะ แน่อยู่แล้ว นายน่ะ สำคัญที่สุดไงล่ะ"
เสียงทุ้มกล่าวเบาๆก่อนจะกระชับอ้อมกอด พลางลูบหัวร่างเล็กเบาๆ
"จริงนะ ?"
เสียงเล็กๆอู้อี้ถามเพื่อความเเน่ใจ
"อืม"
คำตอบที่ทำให้ใบหน้าหวานยิ้ม ก่อนจะกอดคนตรงหน้าตอบไป
..........เพียงแค่นั้นก็พอแล้ว เพียงแค่รู้ว่าคนตรงหน้าเองก็ให้ความสำคัญกับตน เมื่อรู้ว่าตัวเองนั้นไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว...........
.........................................................................................................
ในตอนนั้น ข้าคิดเพียงแค่เรื่องที่ว่าช่วยเหลือนายยังไง
ในตอนที่ข้าเห็นลาร์ลกำลังตกอยู่ในอันตราย
ตอนนั้น ข้าคิดเพียงแค่ว่า จะต้องช่วยให้ได้
มีเพียงแค่นายเท่านั้นที่ต้องปกป้องให้ได้
ใครที่บังอาจจะทำให้ของของชั้นต้องกลายเป็นหิน
จะต้องได้รับการเอาคืนอย่างสาสม
นายที่แม้รู้ว่าข้านั้นเป็นเทพยาจก แล้วก็ยังไม่หนีข้าไป
ลาร์ลที่ข้าหลงรักตั้งแต่เห็นครั้งแรก
ขอเพียงแค่นาย เท่านั้น
++++++++++++++++++++
คราวนี้มั่วแหลกลาน อันนี้อยู่ในเล่ม1 นะครับ
ความคิดเห็น