ป่วนรัก..กำนันหน้าดุ

                                                                 นิยายรักฉบับท้องทุ่งแห่งปางภูคำ

                                                      ดินแดนแห่งทุ่งข้าว สายลม และรอยยิ้ม

  ทุลักทุเล

คำนี้ไม่เคยห่างไกลวิถีชีวิตของฉันสักนิด

แต่ให้ตายเถอะ สโนไวท์โดนราชินีใจร้ายตามล่าอย่างไร ฉันก็เช่นนั้น

โธ่ หญิงสาวหน้าตาดี แทนทีจะได้นั่งสวยๆ cf เครื่องสำอางค์บ้าง กระเป๋าบ้าง หึ ดูแพง เป็นบ้า

แต่ตอนนี้เป็นไง ฉันกำลังขับรถกระบะยกสูงเกียร์ธรรมดา แอร์รถไม่ต้องพูดถึง นี่กระจกหมุนลงยังเอาขึ้นไม่ได้ เมื่อเช้ากว่าจะสตาร์ทติดล่อซะครึ่งชั่วโมง สตาร์ติดแล้วไปไหนละจ้ะ โน่นจ้ะ ส่งปุ๋ยเลยจ้า

ยังค่ะ

นั่นมันความซวยขั้นเริ่ม หรือ ความซวย ปฐมภูมิ ฉันยังมีความซวย ขั้นทุติยภูมิ อีก อย่างไรนะหรือ

...ฉันจอดรถลงริมถนนเส้นหนึ่งเพราะกำลังสับสนเรื่องระยะทาง สถานที่ส่งสินค้าของฉัน เอ่อ ส่งปุ๋ยนั่น แหละมันยังเหลืออีกสิบกิโลเมตรกว่าๆ แต่ ณ เวลานี้ฉันต้องจอดรถริมถนนกลางท้องทุ่งนาเขียวขจีสุดทิวเขาอีกด้านนั่น ฉันกระโดดลงจากรถ เสยผมที่ค่อนข้างกระเซอะกระเซิงเพราะแรงลมที่ปะทะผิวหน้ายามขับเคลื่อนเจ้ารถกระบะเมื่อครู่  ป้ายบอกทางไม่มีสักนิด ไม่ต้องพูดถึงผู้คนที่จะเดินไปเดินมาให้สอบถามบ้าง

            ฉันตัดสินใจเดินต่อไปอีกสักนิด หากแต่อีกนิดของฉันมันดูไกลโข ก่อนเสียงหนึ่งจะดังขึ้น

            “เอี๊ยด...อ๊าด” เสียงดังอยู่ด้านหลัง ฉันหันหลังกลับในทันที หัวใจฉันแทบหยุดเต้น รถกระบะเจ้ากรรมมันค่อยๆ ถอยหลังลงข้างทางช้าๆ

            “เฮ้ย!”  เร็วสุดในชีวิต ฉันรีบวิ่งกลับไปที่รถ แต่ไม่ทันจนได้ เสียง โครม! ดังสนั่นพร้อมกับปุ๋ยหลายกระสอบเทกระจาดลงบนทุ่งข้าวเขียวขจีข้างทาง

            “ปุ๋ย! ชิบหาย แปดห้าสี่สิบ แปดหกสี่สิบแปด แปดเจ็ดห้าสิบหก แปดแปดหกสิบสี่” ฉันท่องสูตรคูณคูณตัวเงินกับปุ๋ยกระสอบละแปดร้อยนั่นเร็วจี๋  ก่อนจะนั่งกุมขมับข้างถนนนั่น

            แน่นอน ฉันห่วงปุ๋ย ห่วงเงิน นั่นของฉัน มันน่าโมโหพอๆ กับ f กระเป๋าไม่ทันนั่นแหละ

            แต่บางอย่างคงผิดพลาด

            ใช่ ระบบสมองฉันคงผิดพลาด

            ฉันนึกถึงเพียงปุ๋ย ลืมนึกถึง ต้นข้าวในนานั่น จวบจนมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมาจากทิศทางใดไม่รู้ เข้ามาหาฉัน

            “เป็นอะไรไหมหนู .... นี่หนูไม่ได้ดึงเบรกมือใช่ไหม โห เทกระจาดขนาดนี้ นี่ข้าวในนาเสียหายหมด”

            “ขอโทษค่ะ คุณลุง” ฉันกะพริบตาปริบๆ ยกมือไหว้ลุงซ้ำไปมามองคุณลุงคนนั้นที่หน้าซีดเผือด

      “หนูจะชดเชยค่าเสียหายให้นะคะ เอาเป็นว่าเท่าไร คุณลุงคำนวณมาเลยค่ะ เต็มที่เลยค่ะลุง”

            “โอ้ ไม่ได้หรอก ลุงไม่ใช่เจ้าของ ท้องนานี่ของกำนันเขา”

            “งั้นฝากเงินไว้ให้เขาที กำนันของลุงนะ และหนูฝากขอโทษเขาด้วย”

            “เอ่อ ไว้หนูคุยเองดีกว่า ที่นาแห่งนี้กำลังจะเดินหน้าขอมาตรฐานเกษตรอินทรีย์ เห็นว่าเขาจะมาตรวจวันพรุ่งนี้ นี่ปุ๋ยเคมีของหนูหว่านกระจายเต็มต้นข้าวแบบนี้มัน...”

            “ห๊า!”

            “กำนันเขาเป็นเจ้าของเขตฟาร์มและทุ่งนาแห่งนี้ ...ถามสักคำนังหนู จิตแข็งพอไหม”

            “จิต! จิตแข็ง คืออะไรลุง” ฉันตาโตจ้องคุณลุงเขม็ง
            “จิตแข็งพอที่จะคุยกับกำนันไหม โน่นไง กำนันมาแล้ว ชิบหายแล้ว ลุงไปนะ”

            แสงสีส้มทาทับต้นข้าวเขียวขจีที่ทอดยาวไปชิดทิวเขาอีกด้าน สายลมพัดโชยมาเบาๆ มันพัดเส้นผมนุ่มๆ ของฉันละไปสองข้างแก้ม  ฉันปัดมันเบาๆ  เวลานี้ฉันคงดูสวยท่ามกลางธรรมชาติงามๆ แบบนี้ ฉันคิดเช่นนั้น ก่อนจะนึกขันตัวเองในใจเวลาเช่นนี้ฉันดูศิลปินเป็นบ้า

ฉันมองรถกระบะที่แล่นด้วยความเร็วสูง มันกำลังมุ่งตรงมาที่นี่ คงเป็น “กำนันผู้สูงอายุสักคน” และคงไม่ยากอะไรที่จะเจรจาค่าเสียหายตามที่บริษัทเคยสอนคำนวณ ฉันก้มลงเปิดกระเป๋าเป้คู่ใจนั่นเพื่อหากระเป๋าสตางค์ เสียงรถคนนั้นเบรกดัง เอี๊ยด! ก่อนเสียงปิดประตูรถยนต์ ดังลั่น

ปั้ง!

เสียงปิดประตูรถดังทะลวงถึงแก้วหูชั้นใน จนฉันต้องปิดตาลง ก่อนจะคอยๆ เปิดตาและเพ่งไปยังภาพเบื้องหน้าที่มีผู้ชายตัวสูงๆ ก้าวลงมาจากรถยนต์คันนั้น แล้วอาการชาวูบก็แล่นไปทั่วร่างเมื่อภาพตรงหน้าชัดเจนขึ้น!

“ห๊า!”

***********************************************************

"พู่ไหม"

หญิงสาวที่ชีวิตแสนรุงรัง ให้ตายเถอะ ท่านกำนันขา.... นี่จะตามจองเวรกันไปถึงไหน

"กำนันเก้า"

คนทั้งปางภูคำเคารพและเชื่อฟังฉัน จำไว้แม่ตัวดี ฉันหมดคนนับหน้าถือตาก็เพราะเธอยัยตัวแสบ

แล้วมาพบกับนิยายรักอารมณ์ดีกันนะคะ

ตัวละครและสถานที่เกิดจากจินตนาการของผู้เขียนเอง หากพาดพิงบุคคลอื่นบุคคลใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ