คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : My Captain 12 :: รุนแรง
Chapter 12
เสียงหวูดของรถจักรหัวไอน้ำสีแดงคำรามเมื่อมันมาถึงสถานีคิงส์ครอส
ในรถไฟนั้นต่างวุ่นวายเหมือนตอนเปิดเทอมไม่มีผิดเพี้ยน
คาร่าและโอลิเวอร์ซึ่งนั่งอยู่ในตู้โดยสารเดียวกันและห้องเดียวกันอีกครั้ง
ตอนนี้ทุกคนรอให้รถไฟจอดสนิทเพื่อที่จะได้ไปพบครอบครัวของตนเอง
“นี่กระเป๋าเธอคาร่า”คนตัวสูงกว่ายกกระเป๋าและกรงของเจ้าชิกเก้นวางลงบนหีบของเธอ
“ขอบคุณนะโอลิเวอร์
นายนี่ใจดีจังนะ”คาร่ายิ้มให้โอลิเวอร์
“ไม่มีปัญหา
ฉันเต็มใจน่ะ”ทั้งคู่ลากรถเข็นไปข้างหน้า
เด็กน้อยทั้งสองมาหยุดอยู่ที่มุมแห่งหนึ่งซึ่งไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเท่าไหร่
คาร่ายื่นกระติกน้ำให้โอลิเวอร์เมื่อเห็นว่าเขาดูเหนื่อยๆ
ทั้งคู่มองกลุ่มผู้วิเศษที่เดินสวนกันไปมา
เด็กๆทุกคนต่างเดินเข้าไปหาผู้ปกครองของตน บางคนก็เดินทะลุกำแพงไปด้วยตัวคนเดียว
“เฮ้อ”คาร่าถอนหายใจออกมา ดวงตาของเธอมองเห็นอารมณ์ความรู้สึกของคนอื่น
ทุกคนต่างดีใจที่ได้พบหน้าผู้ปกครอง ซึ่งเธอเองก็รู้สึกดีนะ
แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่เธอจำเป็นต้องรู้
“เป็นอะไรไปคาร่า
เหนื่อยเหรอ”โอลิเวอร์เอ่ยด้วยความเป็นห่วง
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก
แค่รู้สึกว่าเรื่องบางเรื่องที่อยู่ๆเราก็รู้มันก็ไม่จำเป็นต้องรู้ก็ได้น่ะนะ”คาร่าพูดด้วยความไม่สบายใจ
เด็กหญิงรับกระติกน้ำจากโอลิเวอร์ก่อนจะเก็บใส่กระเป๋า
“เฮ้
บางทีไอ่เรื่องที่เธอไม่จำเป็นต้องรู้เนี่ย มันอาจจำเป็นในอนาคตนะ”เด็กชายกุมมือของเธอ โอลิเวอร์บีบมือเธอเบาๆเพื่อให้เธอคลายกังวล
เขากำลังเป็นห่วงเธอ
“ขอบใจที่เป็นห่วงนะ”คาร่ายิ้ม
“โอลิเวอร์!”ทั้งคู่หันไปมองต้นตอของเสียง หญิงวัยกลางคนผมสั้นสีน้ำตาล
เธอสวมเสื้อยืดสีเทาทับด้วยแจ็คเก็ตหนังสีน้ำตาล เธอสวมกางเกงยีนส์ขายาว
สวมรองเท้าคัทชูสีน้ำตาลดูกึ่งทางการ หญิงคนนั้นรีบสาวเท้ามาทางเด็กน้อยทั้งสอง
“คุณแม่!”โอลิเวอร์เข้าไปสวมกอดมารดาของตน
หญิงสาวจับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้อยู่นิ่งๆก่อนจะเริ่มทำการสำรวจร่างกาย
“ลูกชายแม่
หล่อขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย”เธอยีผมสีเข้มของลูกชายอย่างหมั่นเขี้ยว
“แล้วแม่หนูนั่นใครกันล่ะ”เธอชี้ไปที่คาร่าที่กำลังเดินมาหา
“สวัสดีค่ะ คาร่า
เอฟเวอร์ตัน ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”ทั้งคู่จับมือกัน
คุณนายวู้ดส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้เด็หญิงตัวน้อยตรงหน้า
“ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะหนูคาร่า
เป็นเพื่อนกับโอลิเวอร์ใช่ไหมจ๊ะ”
“อ่า…ค่ะ”คาร่ายิ้มเขินๆ
“ไม่เห็นบอกเลยนี่ว่ามีเพื่อนน่ารักแบบนี้”เธอจิ้มแก้มลูกชายตัวเองก่อนจะหัวเราะออกมา โอลิเวอร์ขมวดคิ้ว
“ก็มันไม่ได้เป็นเรื่องสำคัญอะไรขนาดนั้นนี่”
“ทำเป็นเขินไปได้
ลูกชายน้าก็อย่างนี้แหละ อยู่กับเด็กผู้หญิงน่ารักหน่อยไม่ได้
ดูสิเนี่ยหน้าแดงหมดแล้ว”เด็กหญิงสัมผัสได้ว่าเธอคนนี้เป็นคนที่ขี้แกล้ง
แถมยังอ่อนโยนมากๆด้วย
“ขอโทษแทนแม่ฉันด้วยนะคาร่า”โอลิเวอร์เอ่ย
“ไม่เป็นไรหรอกโอลิเวอร์
น่ารักดีนี่”คาร่าหัวเราะเบาๆ “แม่นายชอบแกล้งนายมากเลยสินะ”
“อ่า…ใช่ ชอบแกล้งฉันมากเลยล่ะ”โอลิเวอร์เอามือกอดอกก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ
“งั้นเหรอ”คาร่าเอาหลังพิงผนังอิฐด้วยท่าทีสบายๆ
เด็กหญิงหยิบถุงขนมปังออกมาจากกระเป๋าขยายพื้นที่
เด็กหญิงฉีกขนมปังเป็นชิ้นเล็กก่อนจะยื่นให้ชิกเก้นที่ร้องอยู่ในกรง
“เอาล่ะโอลิเวอร์
ป่านนี้พ่อคงเป็นห่วงแย่ กลับกันเถอะนะ”
“ฉันกลับแล้วนะคาร่า”โอลิเวอร์เดินมาหาเธอ คาร่านิ่งไปสักพักก่อนยิ้มออกมา
“อื้อ
เจอกันเปิดเทอมนะโอลิเวอร์”เด็กชายยิ้ม
มือของเด็กชายตรงหน้าวางอยู่บนหัวเธอก่อนจะลูบมันด้วยความเอ็นดู
ใจของคาร่าเต้นตึกตักทุกครั้งที่เขาทำแบบนี้
“อื้อ
เขียนจดหมายมาหาฉันบ้างนะ”
“อ่ะ อื้อ!แน่นอนอยู่แล้ว”คาร่ารับปาก
“ไว้เจอกันนะชิกเก้น”โอลิเวอร์เอ่ยลาเจ้านกฮูกในกรง
ชิกเก้นส่งเสียงร้องและกระพือปีกเป็นการตอบรับ โอลิเวอร์เดินไปจับรถเข็น
“ไปนะ”เขาหันมายิ้มให้คาร่าอีกครั้งก่อนจะเดินตามแม่ของเขาไป
คาร่าเอามือกุมอกของตัวเอง ใจของเธอเต้นรัวเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของโอลิเวอร์
‘นี่เราเป็นอะไรกันนะ’คาร่าในวัยสิบเอ็ดขวบย่างสิบสองผู้ไม่ประสีประสาในความรัก
เธอคิดเพียงแค่ว่าอาจจะกังวลอะไรบางอย่าง
หรืออาจจะใจหายที่ไม่ได้เจอละเล่นกับเพื่อนๆเหมือนอย่างตอนอยู่ที่ฮอกวอตส์
เธอคิดอย่างนั้น
จริงๆนะ
“คาร่า!”
หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งมาหาคาร่าเธอสวมเชิ้ตลายทางสีเทาทับด้วยเสื้อแขนยาวสีน้ำเงิน
กางเกงยีนส์สีเข้มและรองเท้าผ้าใบเพื่อความทะมัดทะแมง
นั่นคือเชอริลผู้มีศักดิ์เป็นอาของเธอ ด้านหลังเป็นผู้ชายผมสีดำเดินตามหลังเธอ
เขาสวมสูทสีดำแขนข้างซ้ายพาดเสื้อโทสีเทาเอาไว้
“เชอริล”ทั้งคู่สวมกอดกัน
“คุณนี่เร็วจริงๆนะเชอริล”เสียงทุ้มของชายคนนั้นเอ่ยกับเชอริล เขามองคาร่าสลับกับเชอริล
เด็กหญิงมองชายผู้มาใหม่อย่างสงสัย
“ก็ฉันคิดถึงหลานนี่”
“คนนี้คือ…”
“เอ็ดการ์ สเตอร์ลิง
ยินดีที่ได้รู้จัก เธอคงเป็นคาร่าสินะ”เอ็ดการ์ยิ้มให้เธอ
เด็กหญิงจับมือเขาเป็นการทักทาย คาร่าสัมผัสได้ว่าชายคนนี้นิสัยดีและมีความเป็นผู้ใหญ่ไม่มีพิษภัยอะไรจึงสบายใจไปเปราะหนึ่ง
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณสเตอร์ลิง”คาร่ายิ้มตอบ
“เรียกเอ็ดการ์เถอะสาวน้อย”เด็กหญิงพยักหน้า
เอ็ดการ์กับเชอริลหันไปคุยธุระส่วนตัวกันส่วนเธอก็ยืนเล่นกับเจ้าชิกเก้น
“งั้นเรากลับกันเถอะคาร่า
ป่านนี้พ่อเป็นห่วงแย่”เชอริลพูดกับเธอแล้วก็จับมือเธอเดินไปโดยมีเอ็ดการ์ที่อาสาเข็นรถเข็นตามหลัง
“เอ็ดการ์ดูเป็นคนดีนะคะ”เธอเหลือบมองชายที่เข็นรถเข็นอยู่ด้านหลัง
“เป็นคนดีมากเลยล่ะ
อาถึงได้ชอบเขาไง”เชอริลหัวเราะเบาๆ
“แล้วนี่ตกลงคบกันหรือยังคะ?”
“ยังหรอก
ตอนนี้ก็ดูๆกันไปก่อนน่ะ”
ทั้งสามเดินมาที่ลานจอดรถ
เอ็ดการ์ทำหน้าที่ยกกระเป๋าและหีบของคาร่าใส่ไว้ที่ท้ายรถส่วนกรงของชิกเก้นเอาไว้ที่เบาะหลัง
จากนั้นเขาก็เดินออกไปทำอะไรสักอย่างและบอกให้พวกเธอนั่งรออยู่ในรถ
สักพักเอ็ดการ์ก็เดินกลับมาที่รถพร้อมกับถุงกระดาษสีน้ำตาลในมือ
“กลัวว่าคาร่าจะหิว
ก็เลยซื้อมาให้”เขายื่นถุงนั้นมาให้คาร่า
เด็กหญิงเปิดดูก็พบว่าเป็นโดนัทราดช็อกโกแลตทั้งสามชิ้น ช่างรู้ใจเธอจริงๆ
“ขอบคุณค่ะเอ็ดการ์”
“นี่คิดจะซื้อขนมมาซื้อใจหลานฉันหรือไง”เชอริลบีบจมูกเขาอย่างหมั่นเขี้ยว
“อะไรกัน
ก็แค่กลัวว่าหลานคุณจะหิวแค่นั้นแหละ นี่น้ำผลไม้นะคาร่า”เอ็ดการ์หันไปหยิบกล่องน้ำผลไม้มาให้เธอ
คาร่ารับมาโดยไม่ลืมเอ่ยขอบคุณ
“ไหนว่าไม่ได้ซื้อใจไง”
หลังจากทานขนมและน้ำที่เอ็ดการ์ให้เธอเสร็จ
คาร่าก็ผล็อยหลับไปพร้อมๆกับชิกเก้นที่อยู่ในกรง
ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็เข้าสู่ย่านน็อตติงฮิลล์ บ้านของคาร่า
“ตื่นได้แล้วคาร่า
ถึงบ้านแล้ว”เชอริลเขย่าตัวหลานสาว
คาร่าลืมตาก่อนจะมองไปรอบๆก็พบว่าถึงบ้านของเธอแล้ว
เด็กหญิงดันกรอบแว่นกลมให้กลับมาเข้าที่เข้าทาง
คาร่าสำรวจกระเป๋าของตัวเองก่อนลงจากรถโดยไม่ลืมกรงของเจ้าชิกเก้น
เอ็ดการ์กำลังยกหีบของเธอลงจากท้ายกระโปรงรถ
คาร่ารีบเดินไปหาเขาและบอกว่าจะถือเองแต่เอ็ดการ์ปฏิเสธแถมยังยกหีบของเธอเดินเข้าไปไว้ในบ้านอีก
“ขอบใจมากเอ็ดการ์”เชสเตอร์เอ่ยขอบคุณชายตรงหน้าที่ช่วยไปรับลูกสาวของเขา
“ไม่เป็นไรครับคุณเอฟเวอร์ตัน”
คาร่าเดินมาวางกรงนกไว้ที่เก้าอี้ไม้ก่อนจะเดินไปทักทายพ่อของตน
เชสเตอร์สะบัดไม้กายสิทธิ์ให้สัมภาระทั้งหมดของลูกสาวลอยขึ้นไปบนชั้นสองรวมถึงกรงของชิกเก้นด้วย
“ไม่อยู่ทานของว่างก่อนเหรอเชอริล”
“ไม่เป็นไรหรอกเชส
เดี๋ยวเข้างานสาย ไปนะคาร่าแล้วเจอกัน”เชอริลหันมาโบกมือลาพ่อลูกทั้งสองแล้วเดินขึ้นรถโดยที่มีเอ็ดการ์รออยู่ในรถ
คาร่าเดินกลับขึ้นมาบนห้องของตัวเอง
ทุกอย่างในห้องนั้นมันยังคงเหมือนเดิมนับตั้งแต่คริสต์มาส คาร่าจัดแจงทุกอย่างให้เข้าที่เข้าทาง
เสื้อผ้าที่อยู่ในหีบก็เอามาแขวนไว้ในตู้เสื้อผ้า
หนังสือต่างๆที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างที่ลงคาถาขยายพื้นที่ก็เอามาวางไว้ในชั้นหนังสือ
บางส่วนวางอยู่ที่โต๊ะการบ้านรวมทั้งเครื่องเขียนและสมุดบันทึกต่างๆ
จัดให้อยู่เป็นมุมและเป็นระเบียบ กล่องสีน้ำเงินเข้มที่เธอใช้เก็บจดหมายที่โอลิเวอร์ส่งมาเธอก็วางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง
คาร่าถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกแล้วเอาวางพาดไว้บนเก้าอี้
เด็กหญิงล้วงมือเข้าไปหยิบบางอย่างในกระเป๋ากระโปรง
ตัวปั๊มทองคำตราสัญลักษณ์ของเอลิเซียน คาเฟ่ เมื่อนึกย้อนไปเธอก็คิดได้ว่านานแล้วเหมือนกันที่ไม่ได้ไปที่นั่น
เธอถอนหายใจออกมาก่อนจะเปิดลิ้นชักแล้วใส่มันไว้ในนั้น
“ออกมาเร็วชิกเก้น”คาร่าเปิดกรงนกฮูกให้ชิกเก้นออกมา
มันกระพือปีกเหมือนกับกำลังวอร์มร่างกายเตรียมพร้อมที่จะออกบิน
“อยากออกไปในเมืองกับฉันไหม”
เด็กหญิงเดินลงบันไดมาพร้อมกับนกฮูกพันธุ์เกรต
ฮอร์นที่บินตามลงมาติดๆ
เชสเตอร์ที่กำลังคิดเงินให้ลูกค้าอยู่ถึงกับหันมามองลูกสาวของตัวเอง
“จะไปไหนคาร่า”
“ขี่จักรยานค่ะ โอ๊ะ
สวัสดีค่ะคุณเมแกน”เด็กหญิงเอ่ยทักทายชายวัยหกสิบที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์
“สวัสดีจ้ะคาร่า โว้ว”เขาก้มตัวหลบชิบเก้นที่บินเฉี่ยวหัวเขา
“นี่บ้านนายเลี้ยงนกฮูกด้วยเหรอเชสเตอร์”
“ก็ปกติดีนี่”
จักรยานสีเงินของคาร่ามุ่มตรงไปข้างหน้า
วันนี้ไม่ค่อยมีรถสวนไปมาเสียเท่าไหร่การขี่จักรยานจึงเป็นเรื่องที่ง่ายสำหรับเธอ
เจ้าชิกเก้นก็ยังคงบินตามเธอมาติดๆมันร่อนลงมาให้อยู่ในระดับเดียวกันกับคาร่า
เธอเอ่ยทักทายคนรู้จักที่เดินอยู่บนบริเวณทางเท้าและตามร้านรวงต่างๆ
“นั่นมันยัยเด็กประหลาดนี่”เสียงยียวนกวนบาทาของใครสักคนดังขึ้นด้านหลังของเธอ เจมส์เด็กชายที่เคยอวบอ้วนตอนนี้ผอมลงแล้ว
ด้านหลังของเขามีลูกสมุนอีกสองสามคนควบจักรยานอยู่
“หายไปนานเลยนะหล่อน”คาร่ากลอกตาพลางสบถออกมา
เธอหันไปหาชิกเก้นที่บินอยู่ใกล้ๆก่อนจะบอกให้มันบินตามเธอไป
“ไปเถอะชิกเก้น”เธอยังคงมีสมาธิอยู่กับการปั่นจักรยาน เธอรู้ดีว่าเจมส์ต้องมาเพื่อกลั่นแกล้งเธอแน่ๆความอยากที่จะกลั่นแกล้งของเขาเธอสัมผัสมันได้
“นี่ไม่มีเพื่อนเป็นคนจนต้องไปหานกมาเป็นเพื่อนแล้วเหรอเนี่ย”เสียงจักรยานหลายคันขี่ไล่หลังเธอมา
คาร่าใช้หางตามองและเป็นแบบที่เธอคาดพวกนั้นมันตามเธอมา
คาร่าปั่นจักรยานเร่งให้ไวขึ้นแถมชิกเก้นก็ยังเพิ่มสปีดในการบินมาติดๆ
เธอไม่ชอบพวกนั้นมากๆหลายปีมานี้ถึงแม้เธอจะไม่ได้เข้าเรียนในโรงเรียน
แต่ก็ไม่วายโดนพวกนั้นกลั่นแกล้งตลอด
คาร่าเลี้ยวเข้าตรอกซอกซอยต่างๆแต่ก็ยังสลัดพวกนั้นไม่หลุด
“แย่ล่ะสิ”คาร่ากลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อเธอเลี้ยวเข้ามาในซอยตัน
ชิกเก้นที่บินยู่ข้างๆก็กำลังกระวนกระวายใจเหมือนกับเธอ
เอ๊ะ?นี่เธอรู้ความรู้สึกของสัตว์ได้ยังไงกัน
เรื่องนั้นช่างมันก่อน
“หนีไม่รอดแล้วยัยตัวประหลาด”เจมส์และลูกน้องของเขาจอดจักรยานไว้ก่อนจะเดินเข้ามาหาเธอ
คาร่าเดินถอยหลังจนติดกำแพงอิฐ จะเรียกให้ใครช่วยก็ไม่ได้เพราะแถบนี้ไม่ค่อยมีใครอยู่
“ดูสิ
กลัวจนตัวสั่นเชียว”เด็กผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มพูด
จากนั้นทั้งกลุ่มก็หัวเราะ
“เอายังไงกับยัยนี่ดี”เจมส์เหยียดยิ้มก่อนจะหยิบก้อนหินเล็กๆที่อยู่แถวนั้น แล้วปาใส่เธอ
‘ปึก’ “โอ๊ย”คาร่าใช้แกนตัวเองขึ้นมาป้องกัน
“นายไม่มีสิทธิ์ที่จะทำกับฉันอย่างนี้นะ!”คาร่าตะโกน ชิกเก้นบินต่ำลงเพื่อดูอาการของเจ้านายของมัน
“งั้นเธอก็แสดงเวทมนตร์บ้าบอที่เธอพล่ามมาสิ
โอ๊ย---”ชิกเก้นมุ่งตรงไปยังหัวหน้ากลุ่ม
มันเริ่มตบตีกับเจมส์ เล็บของมันข่วนใบหน้าของเด็กชายจนเจ้าตัวร้องออกมา
แขนเสื้อขาดเป็นทางยาว
“เจ้านกบ้านี่!”เขาปัดชิกเก้นกระแทกพื้น คาร่ารีบวิ่งมาดูอาการของมันทันที
“ชิกเก้น!”นกฮูกของเธออาการไม่สู้ดีนัก
คาร่ามองพววกเจมส์อย่างขุ่นเคืองก่อนจะลุกขึ้น
“คนประหลาด
ชื่อนกก็ประหลาดอีก”เด็กผู้หญิงคนเดิมในกลุ่มยิ้มเยาะ
“ถึงพวกเธอจะไม่ชอบฉันยังไง
พวกเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำร้ายร่างกายนะ!”คาร่าพูดด้วยเสียงแข็งกร้าว
คนในกลุ่มนั่นอึ้งไปพักใหญ่เพราะเธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
“กล้าดียังไงมาขึ้นเสียงใส่พวกเราฮะ!”เด็กผู้หญิงหยิบก้อนหินขนาดเท่ากำมือแล้วขว้างใส่คาร่าเต็มแรง
เด็กที่เหลือต่างก็อึ้งกับการกระทำของเธอ
ความเจ็บแปล๊บแล่นเข้ามาบริเวณหางคิ้วด้านขวา
กลิ่นคาวเลือดปะทะจมูก ของเหลวสีแดงไหลออกมาจากบาดแผลมาถึงคาง
แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นยังไม่หยุดการกระทำเธอยังคงหยิบหินมาขว้างใส่คาร่าไม่หยุดหย่อน
“หยุดเถอะอลิส
แบบนี้มันเกินไปแล้วนะ”เจมส์เริ่มห้ามปราม
“มันกล้าขึ้นเสียงใส่เรา
เราต้องเอาคืนให้สาสม หยิบก้อนหินมาสิ
ยัยนี่มันเป็นตัวประหลาดนะมันไม่สมควรที่จะอยู่บนโลกใบนี้!”เหมือนเด็กที่ชื่ออลิสนั่นจะไม่หยุดง่ายๆ
เด็กผู้ชายสามคนที่เหลือจึงหยิบก้อนหินและปาไปที่คาร่าตามที่อลิสสั่ง
“เธอไม่มีสิทธิ์มาตัดสินว่าใครจะอยู่หรือจะไปนะ!”ตอนนี้คาร่ากำลังโกรธจัดและอยากจะชักไม้กายสิทธิ์ออกมาสาปพวกมันเต็มแก่
“แกมันตัวประหลาดยังไงล่ะ
ไม่มีใครเขาต้องการแกหรอก!”
ก้อนแล้วก้อนเล่าถูกปาใส่คาร่า
เด็กหญิงกัดฟันกรอดแต่ก็ทำได้เพียงกอดชิกเก้นและจับไม้กายสิทธิ์ที่อยู่ในเสื้อคลุมเอาไว้
ถ้าประเมินจากสถานการณ์ต่อให้เธอลุกขึ้นสู้กับพวกมันก็มีโอกาสมากที่จะโดนจับตัวไว้ได้
“ไหนล่ะเวทมนตร์ของแกแสดงให้เห็นหน่อยสิ! หรือแกมันก็แค่เด็กขี้โกหก”ทั้งเนื้อทั้งตัวของคาร่าป่านนี้คงจะเต็มไปด้วยรอยช้ำจากการถูกหินที่ปาเข้ามาอย่างจัง
“เฮ้ย! โอ๊ย!”เสียงร้องของเด็กผู้ชายในกลุ่มดึงความสนใจจากคนที่เหลือ
คาร่าเงยหน้าขึ้นมามองว่ามันเกิดอะไรขึ้น
แต่แว่นของเธอแตกและกองเละอยู่กับพื้นไปแล้ว
“นี่นายกะ---”
“กล้าดียังไง โอ๊ะ!”เด็กผู้ชายในกลุ่มคนหนึ่งถูกต่อยลงไปนอนกองกับพื้น
“นี่นาย อั๊ก---”เสียงของอลิสขาดหายไปเมื่อมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งใช้ไม้ฟาดไปที่หลังของเธอ
“คาร่า เป็นอะไรไหม
เฮ้!”เด็กผู้ชายตรงหน้ารีบเข้ามาดูอาการของเธอทันที
สติของเธอเริ่มเลือนลางความอ่อนล้าที่สะสมเริ่มถาโถมเข้ามาจนเธอหมดสติไป
TALK 16/03/2019
ฮือออ น้องเจอกับแม่ย่าแล้วนะคะ แต่ทำไมพอท้ายๆน้องถึงโดนแบบนี้ได้ล่ะคะเนี่ย ฮรือออออ แล้วใครมาช่วยน้องล่ะนั่น ให้รีดคิดกันเอาเองนะคะ
#KAZEKUNG
1 เม้น = ล้านกำลังใจ
ความคิดเห็น