[เลิกอัพ] [AU Fic HP Blessing] My Captain (OW x OC)

ลำดับตอนที่ #19 : My Captain 18 :: คนที่ชอบใช้ความรุนแรงนั้นมีชื่อว่าคาร่า เอฟเวอร์ตัน

Chapter 18

            เช้าวันใหม่ของคาร่าเริ่มต้นด้วยนมหนึ่งแก้ว ไข่ดาว ขนมปัง เบคอน ไส้กรอก และวิชาอักษรรูนโบราณกับศาสตราจารย์บาธชีดา แบ็บบลิง ซึ่งนักเรียนชั้นปีสามจะต้องเลือกวิชาเรียนเพิ่มอย่างน้อยสองวิชาจากทั้งหมดห้าวิชา ซึ่งคาร่าเลือกวิชาอักษรรูนโบราณ และวิชาดูแลสัตว์วิเศษซึ่งเธอคิดว่ามันน่าสนใจดี ส่วนอเล็กซาเลือกวิชามักเกิ้ลศึกษาและตัวเลขมหัศจรรย์ ส่วนไบรอันนั้นเขาเลือกตามเธอหมดทุกอย่างเลย

            คาร่ายังคงตื่นเช้าอยู่เสมอเป็นเพราะความเคยชินจากการที่ต้องมาช่วยพ่อเตรียมของสำหรับทำขนมปัง ในห้องโถงตอนนี้มีนักเรียนอยู่ราวยี่สิบคน ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเด็กปีหนึ่งที่กำลังตื่นเต้นกับการเรียนวันแรกในฮอกวอตส์  เธอหยิบหนังสือขึ้นมาเพื่ออ่านเนื้อหาคร่าวๆของวิชาที่เรียนในวันนี้ซึ่งยังดีที่วันนี้มีแค่วิชาอักษรรูนโบราณ ส่วนวิชาดูแลสัตว์วิเศษจะเรียนตอนวันศุกร์ นอกนั้นก็จะเป็นวิชาแปลงร่าง และวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์

            การขึ้นปีสามนั้นมีความพิเศษอยู่ที่ว่านักเรียนได้รับอนุญาตให้ไปเที่ยวที่ฮอกส์มี้ด แต่ผู้ปกครองต้องกรอกใบอนุญาตไม่อย่างนั้นจะไม่ได้ไป คาร่ากำลังนึกถึงบัตเตอร์เบียร์จากร้านไม้กวาดสามอันอันโด่งดัง เห็นรุ่นพี่ที่ไปต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่ามันเยี่ยมมาก ชักอยากจะไปแล้วสิ

            “อรุณสวัสดิ์คาร่า”อเล็กซาเดินหาวมาแต่ไกล

            “อรุณสวัสดิ์อเล็กซา”เธอตอบกลับก่อนจะหันกลับมาอ่านหนังสือต่อ

            เพื่อนสาวผมสั้นวางกระเป๋าสะพายลงข้างๆเธอและเอื้อมไปหยิบครัวซองส์ สีหน้าของอเล็กซานั้นบ่งบอกได้ดีว่าเธอยังไม่พร้อมสำหรับเช้าวันใหม่แน่ๆ

            “ฉันคิดว่าเธอควรไปนอนนะ”

            “คิดงั้นเหมือนกัน”

            เปิดเทอมวันแรกนั้นเป็นไปอย่างราบรื่น แถมช่วงบ่ายนั้นยังไม่มีคาบเรียนจึงทำให้เป็นวันที่ดีเข้าไป ใหญ่ หลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จคาร่าก็ตรงมายังริมทะเลสาบซึ่งกำลังจะกลายเป็นที่ประจำของเธอ สายลม เย็นๆในฤดูใบไม้ร่วงพัดมาปะทะกับร่างกาย น้ำในทะเลสาบกระเพื่อมเข้าหาฝั่งตามแรงลม ต้นไม้ล้อมรอบ ให้ความรู้สึกสดชื่นยิ่งกว่าตอนอยู่ในปราสาทอีก

            จะว่าไปเธอก็ไม่ได้ใช้พลังของตัวเองมาสักระยะหนึ่งแล้ว นอกจะดูอารมณ์ความรู้สึกของคนอื่นเธอ ก็ไม่คิดว่าจะมีอะไรอีกนอกจากนั้น เธอสลัดความคิดทั้งหมดออกไปจากหัวก่อนจะปล่อยใจให้ล่องลอยไป กับสายลมธรรมชาติ แต่จู่ๆก็มีใบหน้าของบุคคลหนึ่งแวบเข้ามาให้หัว ซึ่งเธอไม่รู้เหมือนกันว่ามาได้อย่างไร

            “ขอนั่งด้วยสิ”คาร่าแหงนมองผู้มาเยือน เสื้อคลุมบ้านสิงห์ ผมสีน้ำตาล และรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์

            โอลิเวอร์ วู้ด คือคนที่คาร่านึกถึง

            คาร่าไม่ตอบแต่พยักหน้า เด็กสาวเขยิบเล็กน้อยเพื่อเหลือพื้นที่ให้เขานั่ง โอลิเวอร์วางกระเป๋าไว้ข้างตัวแล้วนั่งด้วยท่าทีสบายๆ ต่างกับคาร่าที่ตอนนี้ทำตัวลีบจนแทบจะตกจากที่นั่งอยู่แล้ว เธอนึกสงสัยตัวเองในใจว่าทั้งๆที่อ่านอารมณ์ความรู้สึกของคนอื่นออกแต่ทำไมถึงอ่านของตัวเองไม่ได้วะ

            “นั่งห่างอะไรขนาดนั้นคาร่า”

            “เอ่อ...เปล่า ไม่มีอะไรหรอก”เธอตอบเสียงอ้อมแอ้ม

            “แต่เธอทำเหมือนมีนะ ไม่อยากนั่งใกล้ฉันเหรอ”โอลิเวอร์ขยับเข้ามาใกล้แต่คาร่ากลับขยับหนีเขา

            ‘เป็นอะไรไปเนี่ยตัวฉัน!’คาร่ากรีดร้องในใจ

            ยิ่งโอลิเวอร์ขยับเข้ามาใกล้เท่าไหร่คาร่าก็ยิ่งถอยห่างมากขึ้นเท่านั้น ไม่รู้ทำไมแต่เธอรู้สึกว่าถ้าหากอยู่ใกล้เขามากเกินไปคงรู้สึกไม่ดีแน่ๆ

            “จะตกอยู่แล้วนะ”โอลิเวอร์เอื้อมมือมาโอบไหล่คาร่าก่อนจะดึงเธอให้เข้ามาใกล้ๆ เธออยากจะกรี๊ดเป็นบ้าแต่ก็ลืมไปว่าตัวเองกรี๊ดไม่เป็น

            ตอนนี้ทั้งคู่นั้นนั่งใกล้ชิดกันยิ่งกว่าเดิมส่วนมือของโอลิเวอร์ก็ยังอยู่บนไหล่ของคาร่า ใจของเธอเรียกได้ว่าไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อยากจะปัดมือออกก็คงดูเป็นการเสียมารยาทแต่ถ้าหากปล่อยไว้ต่อไปมีหวังได้เขินตายแน่ๆ

            “ชะ...ช่วยเอามือออกได้มั้ย”

            “โอ้ โทษที”คาร่าถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอแอบเห็นโอลิเวอร์หัวเราะเล็กน้อยๆคงกำลังรู้สึกสนุกแน่ๆที่แกล้งเธอแบบนี้

            “แล้วนายมีอะไรเหรอ”

            “เปล่า ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากมานั่งด้วยเฉยๆน่ะ”เขาหันมายิ้มให้พลางเหยียดขาออกไปข้างหน้า คาร่าหันมาสนใจหยิบหนังสือเพื่อมาอ่านต่อจากแต่สายตาเจ้ากรรมดันชอบหันไปมองโอลิเวอร์ที่นั่งอยู่ข้างๆซะได้

            “ถ้าจะมองบ่อยขนาดนั้นนั่งจ้องหน้าฉันเลยก็ได้นะ”ฝ่ามือหนาจับใบหน้านุ่มให้หันมาหาเขา ดวงตาสีน้ำตาลของคาร่าเบิกกว้างอย่างตกใจ นิ้วโป้งลูบไล้พวงแก้มนุ่มอมชมพูเบาๆ ใบหน้าของคาร่าเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ เธอปล่อยให้โอลิเวอร์ลูบแก้มเธออยู่อย่างนั้น ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ขัดขืนไม่แม้แต่จะต่อว่า แต่กลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเขาทำอย่างนั้น

            โอลิเวอร์ก้มลงจนหน้าผากของเธอและเขาชนกัน ลมหายใจอุ่นๆรดบนใบหน้างามของเธอทำเอาใบหน้าของคาร่านั้นแดงซ่านไปหมด โอลิเวอร์ช้อนตามองคาร่าอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

            “เธอน่ารักมากคาร่า”

            เด็กสาวนิ่งเงียบไม่ได้ตอบอะไรไป

            “ไปฮอกส์มี้ดกับฉันมั้ย”

            สายตาของคาร่ากำลังทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้หนังสือที่อยู่บนโต๊ะนั้นไม่สามารถดึงความสนใจของเธอได้อีกแล้ว เธอเปลี่ยนสถานที่อ่านหนังสือจากริมทะเลสาบมาเป็นห้องสมุดหวังว่ามันจะช่วยสงบสติอารมณ์เธอได้บ้าง แต่ไม่เลยมันไม่ได้ช่วยเลยสักนิด ถึงแม้บรรยากาศมันจะอบอวนไปด้วยกลิ่นหนังสือและความตั้งใจในการอ่านหนังสือของเด็กคนอื่นๆก็ตาม

            “เอ่อ...ขอโทษนะคะ ขอนั่งด้วยได้มั้ยที่อื่นเต็มหมดแล้ว”เด็กหญิงผมฟูดูคุ้นตา เป็นเด็กคนนั้นที่ตามหาคางคกให้เพื่อนนี่เอง

            “เชิญเลยจ้ะ”เด็กหญิงคนนั้นพยักหน้าก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับคาร่า เธอแอบพิจารณาคนตรงข้ามเด็กผู้หญิงคนนี้ท่าทางเฉลียวฉลาดและดูมีความคิดที่ก้าวไกลกว่าเด็กคนอื่นอยู่พอสมควร

            คาร่าเลิกพิจารณาลักษณะนิสัยของคนตรงข้ามแล้วทำเป็นหันมาอ่านหนังสือต่อ แค่ทำเป็นอ่ะนะ เพราะตอนนี้ในหัวเธอไม่ได้คิดถึงเรื่องราวในหนังสือเลยสักนิดเดียว เด็กหญิงที่นั่งฝั่งตรงข้ามเธอกำลังนั่งทำการบ้านอย่างขะมักเขม้น  คาร่าเลิกใส่ใจสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังทำแล้วหันมาอ่านหนังสือของเธอบนโต๊ะต่อ

            ทั้งคู่ยังคงสนใจกับสิ่งที่ตนเองทำ คาร่าแอบเห็นเด็กที่นั่งฝั่งตรงข้ามเอาแต่เปิดหนังสือเล่ม(โคตรหนา)นั้นไปมาเหมือนกับหาอะไรบางอย่างไม่เจอ

            “ถ้าไม่เข้าใจตรงไหนให้ฉันช่วยก็ได้นะ”เด็กคนนั้นสะดุ้ง เธอมีท่าทีที่ไม่ค่อยสบายใจเล็กน้อยเหมือนกำลังเกรงใจที่จะต้องขอให้เธอช่วย

            “เอ่อ...ถ้างั้นก็รบกวนด้วยนะคะ”

            คาร่ารับม้วนรายงานมาจากเด็กหญิงคนนั้น จริงๆมันก็คือการบ้านปีหนึ่งซึ่งเธอก็เคยผ่านจุดนั้นมาแล้วแค่ช่วยสอนการบ้านมันจึงเป็นเรื่องง่ายสำหรับเธอมาก

            เวลาผ่านไปราวสองชั่วโมงคาร่าก็ช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้นทำการบ้านจนเสร็จโดยที่ไม่ลืมถามชื่อ เด็กคนนั้นชื่อเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ซึ่งเด็กคนนี้ก็คุยกับเธอได้ถูกคออยู่พอสมควร หลังจากที่ทำการบ้านเสร็จเฮอร์ไมโอนี่ก็ขอตัวไปห้องโถงทันที

            “ฉันเห็นนะ”

            “อะไร?”หลังจากที่อ่านหนังสือเสร็จคาร่าก็ตรงมายังห้องโถงทันที แต่พอนั่งลงที่โต๊ะประจำบ้านก็โดนเพื่อนทั้งสองที่นั่งขนาบข้างส่งสายตาคาดคั้นมาเหมือนกับต้องการอะไรบางอย่าง

            “เธอกับวู้ด”อเล็กซาว่าเสียงจริงจัง

            “ที่ทะเลสาบ”คราวนี้เป็นไบรอันที่จริงจังไม่แพ้กัน

            “ทำไม?”คาร่าพยายามไม่หันไปสบตากับทั้งสองคน

            “พฤติกรรมไม่เหมาะสม”

            “โอบไหล่กันด้วย”

            พรวด!

            “แค่กๆ”คาร่าถึงกับพ่นน้ำใส่ไบรอันเมื่อเขาพูดประโยคนั้น เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปากก่อนจะใช้สายตามองเพื่อนรับทั้งซ้ายและขวา

            “ฉันไม่ใช่โถส้วมนะจะบอกให้”ไบรอันถอดแว่นออกมาก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดที่เลนส์แว่น คาร่าเอ่ยขอโทษเขา

            อเล็กซาและไบรอันยังคงพูดเรื่องของเธอกับโอลิเวอร์ไม่หยุด เธอได้แต่กรอกตาไปมาและถอนหายใจเบาๆพร้อมหวังว่าทั้งสองคนนั้นจะหยุดพูดและรีบทานมื้อเย็นสักที สุดท้ายมื้อเย็นก็จบลงด้วยดี...ล่ะมั้ง? อเล็กซาและไบรอันยังคงแซวเธอเหมือนเดิมที่พีคกว่านั้นก็คือโอลิเวอร์ดันเดินผ่านมาพอดีกับที่ทั้งคู่กำลังพูดถึงเรื่องที่ทะเลสาบ คาร่าที่หันไปเห็นโอลิเวอร์ถึงกับสะดุ้งคนที่ถูกกล่าวถึงยิ้มให้เธอน้อยๆแต่เธอกลับวิ่งขึ้นบันไดไปโดยไม่รอเพื่อนทั้งสองคนหน้าตาเฉยเลย

            คืนนั้นกว่าคาร่าจะได้นอนเธอต้องพยายามทำตัวไม่สนใจสิ่งที่อเล็กซากำลังพูดเกี่ยวกับเรื่องของเธอโดยการอ่านหนังสือ ถ้าหากฮอกวอตส์ใช้โทรศัพท์ได้ป่านนี้อเล็กซาคงจะโทรคุยกับไบรอันและเม้าท์มอยกันให้สนุกปากแล้วแหงๆ คาร่าเปลี่ยนจากอ่านหนังสือบนโต๊ะมาอ่านที่เตียงแทนหวังว่าอ่านแล้วจะได้หลับไปเลยจะได้ไม่ต้องฟังเสียงของอเล็กซา

            “ถ้าเธอกับเขาล่ะก็---แอ่ก!!!”ยังไม่ทันที่จะพูดจบหมอนใบใหญ่ก็ถูกปาเข้าใส่หน้าเจ้าตัวทันที

            “เงียบซะได้ก็ดี”

            พอรู้ตัวอีกทีก็เปิดเทอมมาหลายอาทิตย์แล้ว การเรียนทุกอย่างนั้นเป็นไปได้ด้วยดี ตั้งแต่คืนนั้นอเล็กซาก็ไม่พูดถึงเรื่องของเธอกับโอลิเวอร์อีกเลยแถมยังเอาไปเล่าให้ไบรอันฟังอีกว่าถ้ายังไม่อยากตายอย่าริอาจพูดถึงเรื่องนี้อีก เดี๋ยวนะ!?ก็แค่ปาหมอนใส่เองไม่ได้เอามีดจี้คอสักหน่อย แถมยังโดนปรักปรำจากไบรอันเป็นพวกคนชอบใช้ความรุนแรงอีก

            ต่อไปไม่เอาหมอนปาหน้าแล้ว

            ยัดปากเลยดีกว่า

            “เป็นอะไรไปคาร่า หน้าดูเครียดๆนะ”โอลิเวอร์ที่นั่งอยู่ข้างเธอสังเกตเห็นคิ้วสวยขมวดเป็นปมจึงถามด้วยความเป็นห่วง

            “เปล่า แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะ”คาร่าเปลี่ยนท่าทีกลับมาสนใจการเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดต่อ ศาสตราจารย์ควีเรลล์กำลังสอนเรื่องกิ้งก่าหรือจะเรียกว่าอีกัวน่าดีล่ะ แต่ช่างมันเถอะ

            “ศาสตราจารย์ควีเรลล์ ฉันขอยืมตัววู้ดสักประเดี๋ยวได้ไหมคะ”ทั้งห้องต่างหันไปมองที่ประตู ศาสตราจารย์มักกอลนากัลกับเด็กชายบ้านกริฟฟินดอร์ ถ้าจำไม่ผิดนั่นแฮร์รี่ พอตเตอร์นี่

            “อะ...เอ่อ เชิญเลยครับ”

            “เดี๋ยวฉันมานะ”โอลิเวอร์บอกเธอก่อนที่จะลุกไป คาร่ามองตามแผ่นหลังของเขาเธอไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกัน แต่เธอรับรู้ได้ว่าศาสตราจารย์มักกอลนากัลกำลังรู้สึกตื่นเต้นและแน่นอนว่าต้องเป็นเรื่องดีแน่ๆ

            โอลิเวอร์เดินกลับมานั่งที่โต๊ะพร้อมด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มและออร่าแห่งความสุขที่กำลังเปล่งประกายอยู่รอบๆตัวเขา

            “เป็นเรื่องดี ใช่ไหม?”

            “ใช่ พอดีว่าได้ซีกเกอร์คนใหม่น่ะ”เด็กหนุ่มหันมายิ้มกว้าง

            “อย่าบอกนะว่าแฮร์รี่ พอตเตอร์คนนั้น”

            “ใช่ เจ้าหนูนั่นแหละ”

            “แต่เขาเพิ่งอยู่ปีหนึ่งเองนี่”คาร่าพูดอย่างแปลกใจ

            “คงเพราะว่าเขามีทักษะการขี่ไม้กวาดที่ยอดเยี่ยมล่ะมั้ง อีกอย่างดาเรียนที่เป็นซีกเกอร์ของบ้านฉันก็ถอนตัวไปทุ่มกับการอ่านหนังสือสอบส.พ.บ.ส.ปีหน้าด้วยน่ะ”โอลิเวอร์คลายข้อสงสัยให้เธอ

            ดูเหมือนข่าวที่ว่าแฮร์รี่ พอตเตอร์ เด็กชายผู้รอดชีวิตกลายเป็นซีกเกรอ์ที่อายุน้อยสุดในรอบศตวรรษจะแพร่กระจายไปทั่วฮอกวอตส์แล้ว ไม่ว่าเขาจะเดินไปไหนมาไหนทุกสายตาก็จับจ้องไปที่เขารวมถึงเธอและโอลิเวอร์ที่เพิ่งเดินผ่านเขาไปหมาดๆ

            “ไม่คิดว่าข่าวมันจะแพร่เร็วขนาดนี้”โอลิเวอร์ว่า

            “ก็เป็นคนดังนี่ ไม่แปลกหรอก”เด็กสาวไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก ตอนนี้ท้องของเธอมันเริ่มประท้วงแล้วเธอจึงไม่อยากใส่ใจกับเรื่องที่เป็นข่าวดังไปทั่วปราสาทในตอนนี้

            โอลิเวอร์และคาร่าแยกไปนั่งตามโต๊ะประจำบ้าน เมื่อเดินมาถึงโต๊ะเธอก็เห็นทั้งอเล็กซาและไบรอันนั่งยิ้มแฉ่งมาให้เธอพร้อมกับตบที่นั่งตรงกลางระหว่างพวกเขาเหมือนเชื้อเชิญให้เธอไปนั่ง ทันทีที่นั่งลงไบรอันก็เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างเดาว่าคงไม่พ้นเรื่องเมื่อกี้แน่ๆ คาร่าตวัดสายตาดุๆไปหาเขา ไบรอันหุบปากลง สายตาเลิ่กลั่กเหมือนกำลังกังวลว่าเธอจะลงไม้ลงมือตอนไหน

            ตอนนี้เธอคงกลายเป็นพวกชอบใช้กำลังแล้วสินะ

            ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์สั่งให้เริ่มมื้อเย็น อาหารมื้อปกติของฮอกวอตส์จะไม่เหมือนกับตอนเลี้ยงฉลองที่จัดเต็มทุกอย่างแต่ว่าก็มีให้เลือกเยอะอยู่พอสมควร คาร่าจ้วงสเต็กชิ้นใหญ่เข้าปากอย่างไม่สนใจใคร สายตาก็มองแต่โอลิเวอร์ที่นั่งอยู่ข้างแฮร์รี่ไม่รู้ทำไมหมู่นี้เธอถึงชอบมองเขาบ่อยๆ เพราะว่าเขาหล่อขึ้นงั้นเหรอ? นั่นอาจจะเป็นส่วนหนึ่งก็ได้ ดงตาสีน้ำตาลเบนไปที่โต๊ะฮัฟเฟิลพัฟแทน เวโรนิก้ากำลังคุยกับเพื่อนของเธออย่างสนุกสนาน ส่วนที่โต๊ะสลิธีรินเซเลน่าก็ดูเหมือนจะมีเพื่อนผู้ชายอยู่หนึ่งคนที่คุยกันได้ซึ่งเธอก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที

            “นี่ๆคาร่า นี่!!”

            “อะ...อะไร!”

            “ฉันถามเธอว่าที่แฮร์รี่เป็นซีกเกอร์น่ะเป็นเรื่องจริงเหรอ”อเล็กซาพูดย้ำ

            “อ่ะ...อื้อ เรื่องจริงน่ะ”ถ้าขืนอเล็กซาตะโกนอีกมีหวังหูเธอได้แตกแน่

            “สุดยอดไปเลยนะ แค่ปีหนึ่งก็ได้เข้าทีมแล้วแถมเป็นซีกเกอร์อีก”ไบรอันว่า

            คาร่าไม่ได้ใส่ใจบทสนทนาระหว่างไบรอันกับอเล็กซาเท่าไหร่ เพราะมันก็เป็นแค่เรื่องทั่วไปที่รู้ๆกันอยู่แล้ว สายตาของเธอยังคงหันไปมองโอลิเวอร์เหมือนเดิมแต่ดูเหมือนคราวนี้เขาจะรู้ตัว โอลิเวอร์หันมองส่งยิ้มให้กับเธอ คาร่าถึงกับเสมองไปทางอื่นด้วยความเขินในใจก็ได้แต่คิดว่าทำไมต้องหลบหน้าเขาทุกครั้งที่เจอกันด้วยนะ

            “คาร่า”

            เจ้าของชื่อหันไปมองตามเสียงเรียก โอลิเวอร์วิ่งเหยาะๆมาหาเธอพร้อมกับรอยยิ้ม

            บ้าจริง! ทำไมต้องยิ้มเรี่ยราดแบบนี้ด้วย

            “มีอะไรเหรอโอลิเวอร์”เธอหันไปมองเขาสลับกับเพื่อนของตัวเอง อลเกซาและไบรอันไหวไหล่ก่อนจะขยับปากบอกว่าจะขึ้นไปรอที่หอก่อน

            “เปล่า ไม่มีอะไรหรอกแค่อยากมาบอกราตรีสวัสดิ์น่ะ”ไม่ว่าเปล่าฝ่ามือหนาก็วางบนหัวเธอแล้วโยกเบาๆ

            “อ่ะ...ราตรีสวัสดิ์ เช่นกันนะ”คาร่าเอียงหัวออกจากมือของโอลิเวอร์ เด็กหนุ่มมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยแต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอ

            “ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ อย่านอนดึกล่ะ”เขาปิดท้ายด้วยรอยยิ้มแล้ววิ่งออกไปสมทบกับเพื่อนๆของเขา

            คาร่าเดินเข้ามายังห้องนั่งเล่น เธอทักทายคลอเดียกับริชาร์ดที่เพิ่งเดินผ่านไป เธอไม่เห็นอเล็กซาและไบรอันนั่งรอเธออยู่ที่ห้องนั่งเล่น คาดว่าคงจะแยกยายกันกลับเข้าห้องนอนของตัวเองแล้ว เมื่อผลักประตูเข้าไปเธอก็รีบตรงดิ่งไปยังเตียงนอนทันที ใบหน้าของคาร่าจุ่มลงหมอนตอนนี้ใบหน้าของเธอนั้นแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศซะอีก

            เธอเงยหน้าขึ้นมา แขนสองข้างยังคงกอดหมอนไว้แน่นในหัวก็คิดถึงแต่ใบหน้าของเขา รอยยิ้ม สัมผัสอันอ่อนโยนเวลาเขาลูบหัวเธอ

            นิพพานแล้วคาร่า

            “ฮี่ๆๆ”

            “เฮ้ย!”ด้วยความตกใจคาร่าจึงคว้าสิ่งที่ใกล้ที่สุดไปที่ต้นเสียง อเล็กซาหงายหลังลงไปนอนกับพื้นโดยพี่มีหมอนที่เธอเพิ่งซุกเมื่อกี้อยู่บนหน้า

            “อะ...อเล็กซาเองเหรอ”

            “ไม่ต้องมาเหรอเลย! เธอนี่ชอบใช้ความรุนแรงจริงๆ”คนผมสั้นปาหมอนคืนแต่คาร่ากลับรับมันได้อย่างแม่นยำ

            “ขอโทษนะ แต่ใครใช้ให้เธอทำเสียงน่ากลัวแบบนั้นล่ะ”

            “ว้าว เธอกลัวด้วย ดีล่ะจะได้เอาไปบอกไบรอันแล้วจะได้เอามาแกล้งเธอ โอ้ย!”คาร่าฟาดไปที่ต้นแขนของอเล็กซา

            “หยุดคิดอะไรแบบนั้นได้ไหม”

            “ก็ได้ๆ ว่าแต่เธอกับวู้ดคุยอะไรกันเหรอ”อเล็กซาเปลี่ยนเรื่อง

            “มันไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย”คาร่ากลอกตา เธอไม่เข้าใจนักว่าทำไมทั้งไบรอันและอเล็กซาถึงได้สนใจนักว่าเธอกับโอลิเวอร์ไปทำอะไร ที่ไหน อย่างไร และเมื่อไหร่กันนักหนา

            “เสียดายจัง”อเล็กซาแสร้งทำหน้าเศร้า เมื่อเห็นดังนั้นคาร่าจึงหยิบหมอนมาปาใส่หน้าคนตรงข้ามอีกรอบ

            “ทีกับเพื่อนนี่ชอบใช้ความรุนแรง แต่กับวู้ดนี่อ่อนโยนซะจริ๊ง”อเล็กซาพูดแกมประชด

            “อะไร บ้าหรือเปล่า ฉันไม่อยากคุยกับเธอแล้วไปอาบน้ำดีกว่า”คาร่าคว้าผ้าเช็ดตัวที่วางพาดอยู่บนเก้าอี้ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำ

            “ระหว่างอาบก็อย่าลืมนึกถึงหน้าโอลิเวอร์ด้วยนะ”

TALK 28/08/2019

จริงๆก็ชักจะชอบน้องในเวอร์ชันชอบใช้ความรุนแรงนะคะเนี่ย

ไงคะทุกคน คิดถึงเค้ารึเปล่า ไรต์น่ะคิดถึงทุกคนมากเลย แอบไปติดKurokoมาล่ะค่ะ//โดนฟาด ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเวลาไรต์อัพนิยายทีไรยอดเฟบยิ่งลดแบบฮวบฮาบ แล้วจากนั้นสี่ห้าวันมันก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาทันที แฮะๆช่างมันเถอะ ขอให้เอนจอยกับการรอคอ---กับการอ่านิยายนะคะทุกคนนน

#KAZEKUNG

คอมเมนต์ตามศรัทธา

T
B