[เลิกอัพ] [AU Fic HP Blessing] My Captain (OW x OC)

ลำดับตอนที่ #4 : My Captain 4 :: มีประโยชน์หรือไร้ประโยชน์

Chapter 4

            คาบแรกในวิชาคาถานั้นผ่านไปด้วยดี เนื่องจากคาร่าเสกคาถาได้เป็นคนแรกจึงทำให้ศาสตราจารย์ฟลิตวิกให้คะแนนบ้านเรเวนคลอไปสิบแต้มแถมยังได้รับคำชมจากศาสตราจารย์ คาร่าพูดขอบคุณอย่างเคอะเขินเนื่องจากเธอไม่เคยได้รับคำชมพร้อมกับเสียงปรบมือมาก่อน คาร่าเดินออกมาจากห้องวิชาคาถาพลันเห็นเวโรนิก้ากับเพื่อนๆของเธอกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดีเพราะคาร่าเองก็กำลังกังวลว่าเวโรนิก้าจะหาเพื่อนได้หรือเปล่า

            คาบต่อไปคือวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ซึ่งมันดูจะหน้าเบื่อเกินไปสำหรับเด็กคนอื่นๆ ผู้รอดชีวิตสองคนสุดท้ายคือคาร่าและไบรอันทั้งคู่ยังคงจดความรู้ลงในสมุดอย่างรวดเร็ว แต่สุดท้ายไบรอันก็พ่ายแพ้ไปเขาฟุบหลับบนโต๊ะด้วยความรวดเร็ว ตำแหน่งผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์จึงตกเป็นของคาร่าไปโดยปริยายแต่ดูเหมือนเธอจะไม่ได้รับรู้และไม่ได้สนใจเท่าไหร่กับการที่มีคนมาตั้งฉายาให้เธอแบบนี้....จริงๆเธอก็ไม่รู้ด้วยแหละ

            วันแรกในการเรียนนั้นสิ้นสุดลงเธอรีบตรงไปยังห้องโถงทันที ระหว่างทางเด็กหญิงหยิบตารางเรียนขึ้นมาจากกระเป๋า มืออีกข้างหอบหนังสือจำนวนหนึ่งที่ยืมมาจากห้องสมุด พรุ่งนี้ตอนบ่ายมีเรียนวิชาการบินพร้อมกันกับบ้านกริฟฟินดอร์ คาร่าไม่เคยขี่ไม้กวาดเลยสักครั้งในชีวิตอย่างมากก็มีแต่จับไม้กวาดมากวาดเศษใบไม้หน้าบ้านล่ะนะ ก็แหงล่ะเธออยู่ในโลกมักเกิ้ลมาตลอดชีวิตนี่ขืนขี่ไม้กวาดเล่นในแถบนั้นคงเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

            ‘ปั่ก’ “โอ๊ย”คาร่าเดินก้มหน้าก้มตาจนเผลอไปชนคนที่เดินสวนมา เป็นอเล็กซานั่นเอง

            “โอ้ ฉันขอโทษทีนะคาร่า พอดีไม่ทันมองน่ะ”อเล็กซาเอ่ยก่อนจะช่วยเก็บของแต่เพื่อนของเธอกลับดึงแขนให้อเล็กซาลุกขึ้นมาก่อน

            “ไปกันเถอะอเล็กซา เดี๋ยวไม่ทันมื้อเย็น”เด็กคนนั้นดึงแขนอเล็กซาแต่เธอขัดขืนพร้อมกับหันมามองคาร่าด้วยความเป็นห่วง แต่คาร่ากลับส่ายหัว

            “ไม่เป็นไรอเล็กซา ไปกับเพื่อนของเธอเถอะ”

            “ได้ยินแล้วนี่ ไปเถอะ”เพื่อนคนนั้นดึงแขนอเล็กซาไป เด็กหญิงเดินไปอย่างไม่เต็มใจนัก

            “ให้ฉันช่วยนะ”เสียงเด็กผู้ชายดังขึ้นอยู่ข้างหน้าเธอ ดวงตาสีน้ำตาลดูเป็นมิตรนั้นมองมาที่เธอ ผมสีน้ำตาล สวมเสื้อคลุมกริฟฟินดอร์ เขาย่อตัวลงมาช่วยเก็บหนังสือให้เธอ คาร่ารู้สึกคุ้นมากแต่เธอจำไม่ได้อยู่อย่างหนึ่ง

            ชื่ออะไรนะ

            “ทีหลังก็อย่าเอาแต่มองตารางเรียนสิ”เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง คาร่าสัมผัสได้ว่าเด็กชายคนนี้ นั้นนิสัยดีและเป็นมิตร ดูท่าแล้วคงชอบช่วยเหลือคนอื่นและเป็นห่วงคนรอบข้างอีกด้วย เขาจับมือให้คาร่าลุกขึ้นยืน

            “โอลิเวอร์ไปกันเถอะ!”เพื่อนของเขาตะโกน คาร่าหยิบหนังสือจากโอลิเวอร์แต่มันก็ดูท่าจะมากเกินไปสำหรับเธอ เขาจึงจำเป็นต้องช่วยเธอถือ

            “แน่ใจเหรอว่าถือไหว”

            “ไหวสิ”เธอบอกก่อนจะเอื้อมหยิบหนังสือที่อยู่กับเขา แต่โอลิเวอร์หลบได้

            “ฉันจะช่วยถือให้ ตกลงนะ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด คาร่าขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนักแต่เขาก็เดินนำหน้าเธอไปจึงทำให้คาร่าต้องเดินตามเขาไปโดยปริยาย

            “เธอจะไปที่ห้องโถงใช่ไหม งั้นให้ฉันไปส่งนะ”

            “ตามใจนายก็แล้วกัน แล้วพวกเพื่อนนายล่ะ”คาร่าถามเด็กหญิงพยายามก้าวตามให้ทันเขาแต่สุดท้ายก็รั้งท้ายอยู่ดี โอลิเวอร์หัวเราะกับการกระทำของเธอ

            “อาจจะกลับเข้าหอล่ะมั้ง อ้อ...ลืมไป ฉันโอลิเวอร์ วู้ด”

            “คาร่า เอฟเวอร์ตัน”เธอหันไปบอกเขา

            “ชื่อเพราะดีนี่”เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่งพร้อมกับยิ้มให้เธอ คาร่าเสมองไปทางอื่นใบหน้าของเธอนั้นร้อนผ่าว แต่เด็กหญิงกลับคิดว่าเป็นเพราะอากาศมันร้อนเสียมากกว่า

            ภายในห้องโถงคนเริ่มเยอะอยู่พอสมควร โอลิเวอร์เดินมาส่งเธอที่โต๊ะของบ้านเรเวนคลอพร้อมกับกำชับว่าทีหลังให้ยืมหนังสือทีละเล่มหรือสองเล่มจะได้ไม่ต้องขนลำบาก คาร่าแอบกลอกตาเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าทำท่าทางเหมือนพ่อของเธอเข้าไปใหญ่ เด็กหญิงพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ เขายิ้มออกมาพร้อมกับกล่าวลาเธอก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องโถง

            “คนเมื่อกี้ใครอ่ะ”ไบรอันขยับเข้ามานั่งใกล้ๆเธอ

            “โอลิเวอร์ วู้ด บ้านกริฟฟินดอร์”เด็กชายพยักหน้าเข้าใจ

            “อ้อ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ว่าแต่วิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์มีการบ้านไหม?”คาร่าเลิกคิ้ว นี่เขาไม่ตั้งใจเรียนแล้วแอบหลับในห้องหรือไง

“นี่นายแอบหลับในห้องเรียนอย่างนั้นหรือ?”

“วิชาประวัติศาสตร์มันออกจะน่าเบื่อ ฉันอุตส่าห์ถ่างตาสุดฤทธิ์เพื่อไม่ให้ตัวเองหลับเชียวนะ แต่สุดท้ายมันก็อดไม่ได้ที่จะหลับ วิชานี้น่ะถือเป็นยานอนหลับชั้นดีเลยล่ะ”ไบรอันพูดราวกับภาคภูมิใจในความพยายามที่จะไม่ให้หลับในคาบศาสตราจารย์บินส์

“ยานอนหลับ? หมายความว่ายังไงที่วิชานี้เหมือนยาหนอนหลับ?”ด้วยความซื่อของคาร่าจึงทำให้เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมานั้นคืออะไร รู้เพียงแค่ว่าเขาหลับในคาบเท่านั้น

“เธออาจจะตั้งใจเรียนไปหน่อยจนไม่รู้ว่าเพื่อนทั้งห้องแทบจะฟุบกับโต๊ะไปแล้วไม่ก็หันไปสนใจอย่างอื่นมากกว่า”เขาอธิบาย

“มันน่าเบื่อขนาดนั้นเลยหรือ? ฉันว่ามันก็เหมือนวิชาเรียนทั่วไปนะ”

“ก็ใช่น่ะสิ รู้ไหมว่าคนในห้องตั้งฉายาให้เธอ ‘ผู้พิชิตวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์' เชียวนะ”นั่นยิ่งทำให้คาร่าขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจเข้าไปใหญ่

ผู้พิชิตงั้นรึ?

ทำอย่างกับว่าเธอไปล่ามังกรอย่างนั้นแหละ

“เธอนี่ซื่อกว่าที่คิดนะ”ไบรอันพูดเมื่อเห็นเธอทำหน้าไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาสื่อออกไป เด็กผู้หญิงตรงหน้าเขาดูท่าว่าจะใสซื่อกว่าที่เขาคิด

“งั้นเหรอ?”คาร่าคิดว่าเสียเวลามามากพอแล้วกับการคุยกับเขา เด็กหญิงจึงรีบทานมื้อเย็นเพื่อที่จะได้กลับขึ้นหอเร็วๆ เด็กหนุ่มใส่แว่นก็ยังนั่งอยู่ข้างเธอไม่ไปไหน แถมเจ้าตัวยังเอาหนังสือขึ้นมาอ่านอีก ไบรอันบอกว่าเขาอ่านรอเธอจะได้ขึ้นหอเรเวนคลอพร้อมกัน

ไบรอันเป็นเด็กช่างพูด ตั้งแต่ออกจากห้องโถงมาเขาก็พูดกับเธอไม่หยุดแต่ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเรียนเสียมากกว่า ซึ่งคาร่าก็ไม่ได้รู้สึกว่าเขาน่ารำคาญแต่อย่างใดอีกทั้งเธอยังยินดีที่จะตอบคำถามและให้ความรู้กับเขา คาร่ากลับมาจัดการธุระส่วนตัวที่ห้อง อาบน้ำ จัดกระเป๋าสำหรับเรียนวันพรุ่งนี้ อเล็กซาและรูมเมทของเธอยังไม่ขึ้นมาซึ่งคาร่าก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เธอเปิดลิ้นชักออกเพื่อที่จะเก็บของแต่ก็เห็นตราประทับทองคำรูปตัว E ที่คุณผู้ส่งสารได้ให้มา จากนั้นเธอก็หยิบกระดาษและปากกาขนนกขึ้นมาเขียนจดหมายถึงพวกเขา แต่เงื่อนไขคือต้องปั๊มตราประทับลงไปด้วย แต่อเล็กซาและผองเพื่อนกลับขึ้นมาในห้องเสียก่อนเธอจึงยังไม่ลงมือ

ความมืดเข้ามาแทนที่แสงสว่าง ไฟถูกดับไปจากห้องหมดแล้ว คาร่าลงมาจากเตียงโดยไม่ลืมหยิบจดหมายและตราประทับ ดวงตาสีน้ำตาลคอยสอดส่องบริเวณห้องนั่งเล่นเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่และพรีเฟ็คขึ้นไปนอนแล้ว เธอเดินออกมายังระเบียงทางเดินหน้าหอมีเพียงแสงจันทร์เท่านั้นที่ให้ความสว่าง คาร่ามองให้แน่ใจอีกครั้งเพื่อให้รู้ว่าฟิลซ์หรือคุณนายนอร์ริสอยู่แถวนี้ เมื่อไม่มีใครอยู่เธอจึงจัดการปั๊มตราประทับลงบนซองจดหมาย

คาร่า เอฟเวอร์ตัน

ถึง

ผู้ส่งสาร

จดหมายลอยขึ้นมาจากมือของเธอมันเริ่มทำลายตัวเองโดยการฉีกตัวเองเป็นชิ้นๆราวกับว่ามีคนมาฉีกมันเองด้วยมือ มันลอยหายไปตามแรงลม เด็กหญิงรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ข้างหลังเธอ ชายชราในชุดคลุมและสวมหมวก เขาโค้งให้เธอพร้อมกับยื่นมือออกมา

“พร้อมจะไปกันหรือยังครับคุณหนูเอฟเวอร์ตัน”เสียงแหบแห้งนั้นเอ่ย เด็กหญิงพยักหน้าพร้อมวางมือเล็กลงบนมือของเขา ราวกับว่าถูกดูดเข้าไปในหลุมอากาศเป็นครั้งที่สองแล้วที่เธอทำอย่างนี้ มันมึนหัวเสียจนเธออยากจะขย้อนมื้อเย็นออกมาให้หมดจากกระเพาะ

ภาพตรงหน้านั้นยังเป็นเหมือนเดิมนับตั้งแต่วันที่เธอมาที่เอลิเซียน คาเฟ่ครั้งแรก น้ำพุที่ตั้งอยู่ตรงกลาง โต๊ะ เก้าอี้ บาร์ และโซฟา ยังถูกจัดอยู่ตามเดิม เพียงแต่มันดูเงียบเหงา มีเพียงแค่เธอและผู้ส่งสารอีกสองคนเท่านั้น

“คุณมีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือคุณหนูเอฟเวอร์ตัน”ผู้ส่งสารซึ่งเป็นเด็กชายอายุราวๆห้าขวบถามเธอ เขานั่งอยู่บนบาร์ ด้านหลังชายชรากำลังง่วนอยู่กับการเตรียมชาให้เธอ คาร่าเดินไปนั่งที่เก้าอี้บาร์ชายชราเลื่อนถ้วยชามาไว้ตรงหน้าของเธอ

“เดาว่าคุณคงสงสัยเรื่องพลังของตัวเอง ดูจากลักษณะแล้วคุณคงเป็นประเภทที่ถ้าไม่มีปัญหาคงไม่มาที่นี่หรอก ใช่ไหมครับ?”คาร่ายกชาขึ้นมาดื่ม

“ใช่ค่ะ หนูไม่เข้าใจพลังของตัวเอง และไม่เข้าใจว่ามันใช่พลังของหนูหรือเปล่า”

“ไหนคุณลองบอกซิว่ามีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นบ้างหลังจากคุณได้รับพร”ชายชราประสานมือ คาร่าหายใจเข้าลึกๆพร้อมกับหวนนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ

“หนูรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของคนอื่น และนิสัยของคนคนนั้น แต่หนูว่ามันดูไม่ค่อยมีประโยชน์อะไรเลยนะคะ”เธอตอบเขา สีหน้าของเด็กหญิงเศร้าหมองลงเมื่อรู้ว่าพลังของตัวเองแทบไม่มีประโยชน์อะไรเลย

“พลังของพวกคุณได้รับมากจากเทพเจ้า และคุณคงไม่คิดว่าพลังที่เทพเจ้ามอบให้คงไม่ได้มีแค่นี้หรอกนะครับ”เด็กชายผู้ส่งสารเป็นคนเอ่ย

“พลังที่ทุกคนมีอยู่ตอนนี้อาจเรียกได้ว่าเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวเท่านั้น แต่ถ้าหากคุณฝึกฝนคุณก็สามารถดึงพลังอันมหาศาลเหล่านั้นมาใช้ได้”เด็กชายลากเก้าอี้ไม้มาตั้งไว้กลางห้อง

‘เป๊าะ!’ชายชราดีดนิ้ว ทันใดนั้นก็มีสิ่งหนึ่งปรากฏอยู่บนเก้าอี้ ชายร่างท้วมดูท่าทางคุ้มคลั่ง แขนและขาของเขาถูกมัดติดกับเก้าอี้ด้วยโซ่ ผ้าสีขาวถูกมัดปิดปากเขา ดวงตาสีแดงก่ำราวกับสัตว์ป่า เขาดิ้นไปมาและพยายามที่จะทำให้ตัวเองหลุดออกจากโซ่ คาร่ามองชายตรงหน้า

เธอกำลังรู้สึก

หวาดกลัว

“ชายคนนี้คือฆาตกรโรคจิต สิ่งที่คุณต้องทำคือทำให้เขาหยุดคุ้มคลั่ง”เด็กชายเดินตรงไปที่เธอ

“พรของคุณได้มาจากเทพีอโฟรไดท์ คุณลองใช้ความรักของเทพีทำให้เขาหยุดคุ้มคลั่งดูสิ”

คาร่าเดินตรงไปยังชายที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นฆาตกรโรคจิต เด็กหญิงรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีผู้ส่งสารทั้งสองคนนั้นยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก มือเล็กทั้งสองข้างสัมผัสกับศีรษะของเขาความรู้สึกมากมายไหลเวียนอยู่ในร่างกายของคาร่า มันดูมากเกินกว่าที่เธอจะรับไหว เด็กหญิงเค้นพลังทั้งหมดที่เธอมีอยู่ตอนนี้ออกมา

“เขากำลังโกรธแค้น”ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเขากำลังโกรธในเรื่องอะไร แต่ความรู้สึกที่เขามีมันกำลังอยู่ในหัวของเธอ ท่าทีของชายผู้นี้เริ่มอ่อนลง เขาเลิกที่จะส่งเสียงร้อง

“เขากำลังเศร้า ราวกับว่าสูญเสียอะไรบางอย่าง”เหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามหน้าผาก ความรู้สึกของเขามีมากเกินกว่าที่เธอจะรับไหว จู่ๆเธอก็ถูกผลักออกมาจากตัวเขา คาร่ารู้สึกมึนหัวและเพลียราวกับว่าแรงของเธอทั้งหมดนั่นหายไป ของเหลวสีแดงไหลออกมาจากจมูก

“ผมเกรงว่าพลังของคุณคงมีน้อยเกินไปที่จะทำเช่นนี้”ชายชรายื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับคาร่า

“หนูคิดว่ามันอาจจะเป็นประโยชน์ ขอให้หนูลองอีกครั้งนะคะ”

“ผมเกรงว่าร่างกายของคุณอาจจะยังไม่พร้อมสำหรับการฝึกนี้”เด็กชายดีดนิ้ว ทันใดนั้นชายผู้คุ้มคลั่งก็หายไป คาร่านั้นมุ่งมั่นที่จะใช้พลังของตนเองให้เป็นประโยชน์

“หากคุณต้องการฝึก คุณสามารถมาหาเราได้ทุกเมื่อนะครับคุณหนูเอฟเวอร์ตัน แต่ในตอนนี้ผมเกรงว่าผมอาจรบกวนเวลานอนของคุณมามากพอแล้ว”ชายชราดีดนิ้วอีกครั้ง ตัวของคาร่านั้นลอยไปทางประตูบานยักษ์ก่อนจะโดนดูดลงไป

ดวงตาสีน้ำตาลภายใต้กรอบแว่นกลมนั้นลืมตาขึ้นอีกครั้ง ระเบียงทางเดินหน้าหอเรเวนคลอนั้นยังคงว่างเปล่า แสงจันทร์สอดส่องลงมาเพื่อให้มองเห็นทางเดิน คาร่าก้มลงมองมือตัวเองบางทีสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้มันอาจจะเป็นประโยชน์จริงๆก็ได้

“นักเรียนไม่ควรเดินออกมาเพ่นพ่านตอนกลางคืนนะ”เสียงนุ่มเอ่ยอยู่ข้างหลังเธอ หญิงสาวร่างโปร่งใสกำลังลอยมาหาเธอ ทั้งตัวของเธอเป็นสีเทา ผมยาวถึงสะเอว หลังเหยียดตรง ดวงตาที่ดูหยิ่งในศักดิ์ศรีกำลังมองมาที่เด็กหญิงเชิงตำหนิ

“ขอโทษค่ะ คุณคือ สุภาพสตรีสีเทาใช่ไหมคะ”คาร่าก้มหน้าลง

“ใช่ คนอื่นเขาเรียกฉันว่าอย่างนั้น”เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นเพื่อให้มองเห็นหน้าของเธอได้ชัดๆ หญิงสาวตรงหน้างดงามกว่าที่คาร่าคิด ถึงแม้เธอจะเสียชีวิตไปนานแล้วแต่ก็ยังคงท่วงท่าที่สง่างามไว้อย่างเมื่อตอนเป็นมนุษย์

“แสดงว่าคุณก็มีชื่อน่ะสิคะ”เด็กหญิงเอ่ยอย่างแปลกใจ

“เราทุกคนล้วนมีชื่อกันทั้งนั้น แต่เธอควรจะบอกชื่อตัวเองก่อนนะ”

“คาร่า เอฟเวอร์ตัน ค่ะ”สุภาพสตรีสีเทาพยักหน้า

“เฮเลน่า เรเวนคลอ”

“งั้นคุณคือลูกสาวของโรเวน่า เรเวนคลอน่ะสิ”คลาร่าเอามือป้องปากอย่างตกใจ เฮเลน่าหลุดขำเล็กน้อยกับกิริยาของเด็กหญิงตรงหน้า มีคนหลายคนที่ตกใจเมื่อรู้ว่าเธอคือลูกสาวของหนึ่งในผู้ก่อตั้งฮอกวอตส์แต่เด็กคนนี้กลับให้ความรู้สึกที่แปลกออกไป คาร่าทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับเด็กหญิงอีกคนที่เธอเคยเจอ

“ฉันว่าเธอควรที่จะเข้านอนได้แล้วนะ ออกมาเพ่นพ่านกลางดึกแบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่”หญิงสาวหันไปมองดวงจันทร์

“นั่นน่ะสิคะ ราตรีสวัสดิ์นะคะเฮเลน่า”

“ราตรีสวัสดิ์จ้ะคาร่า”เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งกลับเข้าหอของตัวเอง

“เธอทำให้ฉันนึกถึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนะคาร่า”

 

TALK 18/10/2018

พระเอกที่ทุกคนเรียกร้องได้ออกมาแล้วนะค้าาาา เย้....ปิดบ้านฉลอง อุวะฮ่าๆๆๆ หลังจากนี้คงหายหน้าหายตาไปสักพักนะคะ สำหรับอีกเรื่องตอนนี้ก็กำลังเร่งเขียนอยู่ ช่วยอดทนกันหน่อยนะคะ จะรีบมาน้าาาา

#KAZEKUNG

1 เม้น = ล้านกำลังใจ

S
N
A
P