ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [เลิกอัพ] [AU Fic HP Blessing] My Captain (OW x OC)

    ลำดับตอนที่ #5 : My Captain 5 :: วันซวยๆ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.05K
      186
      2 พ.ย. 61

    Chapter 5


    เช้าวันใหม่คาร่ายังคงตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกเสมอ รูมเมทสี่คนกำลังหลับใหลดูเหมือนอเล็กซากำลังฝันถึงเรื่องดีๆเธอนอนยิ้มและพึมพัมออกมา แสงอาทิตย์จากภายนอกยังไม่ทันที่จะส่องได้อย่างทั่วถึง เด็กหญิงมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อชมทัศนียภาพยามเช้าของฮอกวอตส์ สนามหญ้า ป่าต้องห้าม ทะเลสาบ ไม่นานนักก็มีสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งบินมาเกาะขอบหน้าต่างนกฮูกพันธุ์เกรตฮอร์น หรือเจ้าชิกเก้นนั่นเอง เด็กหญิงนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้เขียนจดหมายถึงพ่อของเธอเลย ลิ้นชักถูกเปิดออกเธอหยิบปากกาขนนกและกระดาษออกมาเขียนเพื่อบอกข่าวสารถึงผู้เป็นพ่อ แต่เธอไม่ได้เขียนถึงเรื่องที่เกี่ยวกับพลังหรือพรที่ได้รับมาในจดหมาย เพียงแค่บอกว่ามีเรื่องมากมายในโรงเรียนเท่านั้น


    ฝากทีนะชิกเก้นมันคาบจดหมายก่อนจะมุ่งหน้าไปยังท้องนภาที่อยู่เบื้องหน้า คาร่ามองมันจนลับสายตาไป กระเป๋าเป้ถูกสะพายขึ้นบนหลังในมือมีหนังสือสำหรับเรียนตอนเช้าและตารางเรียน ดวงตาสี เปลือกไม้ลอบมองนาฬิกาข้อมือตอนนี้เพิ่งจะหกโมงครึ่งซึ่งมีเวลาอยู่มากโขก่อนเวลาอาหารเช้าและคาบ เรียนแรก คาร่ากำลังคิดว่าจะไปอ่านหนังสือที่ห้องนั่งเล่นของบ้านหรือห้องโถงดี แต่สุดท้ายเธอก็เลือก ห้องนั่งเล่นเนื่องจากไม่อยากไปนั่งทนหิวก่อนเวลาอาหารเช้า


    ห้องนั่งเล่นนั้นเงียบสงบยังไม่มีใครลงมา คาร่าเลือกโซฟาหน้าเตาผิงกระเป๋าเป้ถูกวางไว้ข้างๆตัว  หนังสือและตารางเรียนวางไว้โต๊ะด้านหน้า เธอหยิบหนังสือเล่มเก่าที่อ่านค้างไว้ขึ้นมาอ่านมันเป็นแค่ หนังสืออ่านเล่นเท่านั้น ถึงมันจะดูหนาเสียจนไม่สามารถเรียกว่าอ่านเล่นได้เต็มปากเต็มคำนักหรอก ดวงตาภายใต้กรอบแว่นกลมไล่มองตัวอักษรไปทีละตัว ในหัวคิดวิเคราะห์เรื่องที่กำลังอ่านไปด้วยมือเล็กหยิบ ปากกาขนนกขึ้นมาจดส่วนสำคัญในหนังสือ


    ตื่นเช้าจังนะคาร่าไบรอันเดินลงมาพลางเอามือป้องปากหาว ไบรอันอยู่ในชุดนอนสีฟ้าลายหมีซึ่งดูจะไม่เข้ากับเขาเลยแม้แต่น้อย


    อรุนณสวัสดิ์ไบรอันเธอหันไปทักทายเขาก่อนจะหันกลับมาอ่านหนังสือต่อ เด็กชายเดินลงมานั่งข้างเธอ ตอนนี้ตาของเขาแทบจะปิดอยู่รอมร่อ


    ชุดนอนนายดูดีนี่


    ขอบคุณที่ชม ถ้าไม่ติดว่าฉันไม่มีชุดอื่นฉันคงไม่ใส่ชุดนี้หรอกนะคาร่าและไบรอันนั่งคุยกันอยู่บนโซฟาจนถึงเวลาเจ็ดโมงเช้า เด็กชายขอตัวขึ้นไปอาบน้ำส่วนคาร่าก็แยกตัวไปที่ห้องโถงทันที ภายในห้องโถงนั้นยังคงเหมือนเดิม หลายคนเริ่มทยอยมาทานอาหารกันแล้ว คาร่าเดินไปนั่งแถวหัวโต๊ะเนื่องจากเห็นว่ามีเด็กรุ่นเดียวกันกับเธอนั่งอยู่ คาร่าคิดว่าตัวเองต้องเริ่มมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนคนอื่นบ้างแล้วเด็กหญิงเดินไปนั่งใกล้เด็กๆกลุ่มนั้น แต่พวกเขาก็ดันถอยหนีราวกับว่าเธอเป็นตัวประหลาด


    ดูเหมือนวันนี้โชคจะไม่เข้าข้างเธอเสียเท่าไหร่ คาร่าเดินออกมาจากห้องโถงเพื่อจะมาเข้าห้องน้ำ เธอวางหนังสือและสมุดเล่มเล็กไว้ตรงขอบอ่างล้างมือ เธอเปิดน้ำเพื่อที่จะได้ล้างหน้าล้างตาแต่มือเธอดันปัดไปโดนสมุดจดจนมันตกลงมาในอ่างที่มีน้ำนองอยู่ คาร่าถอนหายใจออกมาตอนนี้สมุดของเธอมันเปียกเสียจนเขียนไม่ได้แล้ว แถมยังเป็นของวิชาปรุงยาอีกคลังความรู้ที่เธอสรุปทั้งหมดมันอยู่ในนี้ทั้งนั้น แถมคาบเช้ายังเป็นวิชาปรุงยาเสียด้วย


    ความโชคร้ายยังคงดำเนินต่อไประหว่างทางเดินไปห้องวิชาปรุงยาเธอก็ดันสะดุดขาตัวเองแล้วล้มหน้าคะมำพื้น ซวยซ้ำสองเพราะตอนนั้นหลายคนเริ่มมาทานอาหารเช้าที่ห้องโถงจึงทำให้ทางเดินคนเยอะเป็นพิเศษ ใช่...เธอล้มต่อหน้าคนอื่น แถมเยอะเสียด้วย เมื่อเริ่มคาบแรกศาสตราจารย์สเนปก็ให้ศึกษาน้ำยาอะไรสักอย่างจากหนังสือ และให้นักเรียนแต่ละคนลงมือทำ คาร่าดันพลาดทำน้ำร้อนที่กำลังเดือดปุดๆหกใส่เสื้อคลุมตัวเอง ศาสตราจารย์สเนปมองเธอก่อนจะหักคะแนนบ้านสิบแต้มและสั่งให้เธอทำใหม่ สายตาของเด็กบ้านเดียวกันจ้องมองมาที่เธออย่างไม่ชอบใจนัก


    คาร่าถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นเพื่อนๆบ้านเดียวกันต่างรู้สึกไม่ชอบเธอเท่าไหร่ ในใจของเด็กหญิงนั้นคิดว่าตัวเองคงหาเพื่อนไม่ได้แน่ๆ เธอถอนหายใจออกมาอีกรอบ เป็นครั้งที่ร้อยแล้วล่ะมั้งที่เธอถอนหายใจ

     



    คาบบ่ายเป็นวิชาการบินซึ่งเรียนรวมกับกริฟฟินดอร์ คาร่าพยายามเดินช้าที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้ตัวเองสะดุดล้มหรือไม่ให้ทำอะไรที่มันขายหน้าไปกว่านี้อีก เด็กๆเดินมารวมกันที่สนามหญ้าก็พบว่ามีไม้กวาดมากมายที่เท่ากับจำนวนคนถูกนำมาเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ


    สวัสดีเด็กๆเสียงทรงพลังดังขึ้น หญิงสาวในชุดคลุมสีฟ้าพร้อมกับสวมถุงมือสีเหลือง ผมซอยสั้นสีเทาดูดี ดวงตาสีอำพันเหมือนเหยี่ยว เธอก้าวไปดานหน้าของเหล่านักเรียนอย่างรวดเร็ว


    สวัสดีมาดามฮูช


    ขอต้อนรับสู่วิชาการบิน มัวรออะไรอยู่ เดินมายืนข้างไม้กวาด เร็วๆเด็กๆทำตามที่มาดามฮูชสั่งอย่างว่าง่าย


    ยื่นมือขวาออกมาทีนี้ก็พูดคำว่า ลอย!”


    ลอย!”


    ลอย!”คาร่าพูดกับเจ้าไม้กวาด แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับและมันยังคงแน่นิ่งอยู่ ต่างจากคนอื่นๆที่ตอนนี้ไม้กวาดเริ่มลอยเข้าใส่มือแล้ว เด็กหญิงขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์


    ลอย!”มันสั่นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ลอยขึ้นมาตามที่เธอสั่ง คาร่ากลอกตาจากเดิมที่เป็นคนที่ไม่ค่อยใจร้อนหรืออารมณ์เสียกับอะไร ตอนนี้หัวเธอเริ่มอุ่นๆแล้ว


    ลอย!” ‘โป๊ก!’


    ไม้กวาดเด้งขึ้นมาตีหน้าผากเธอ เด็กหญิงเอามือกุมหน้าผากพร้อมจ้องมองไม้กวาดที่อยู่บนพื้นด้วยความคับแค้นใจ เธอสั่งมันเบาๆอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันกลับดูเชื่องมันลอยขึ้นมาหามือเธอก่อนจะสั่นเบาๆ ราวกับว่ากำลังหัวเราะเยาะเย้ย


    ฮ่าๆๆเสียงเด็กชายคนหนึ่งกำลังหัวเราะ คาร่าเงยหน้าขึ้นมา เป็นโอลิเวอร์นั่นเองดูเหมือนเขาจะรู้ตัว เขารีบหยุดหัวเราะแล้วเปลี่ยนเป็นยิ้มให้เธอแทน


    เจ็บไหมนั่น


    เจ็บสิ ถามได้คาร่าเอามือลูบหน้าผากป้อยๆ โอลิเวอร์ยังคงขำไม่หยุดก่อนจะถูกขัดด้วยเสียงของมาดามฮูชที่บอกให้พวกเขาเตรียมตัวขี่ไม้กวาด


    เมื่อฉันเป่านกหวีด ขอให้พวกเธอถีบเท้ากับพื้นทันใดนั้นเสียงนกหวีดดังขึ้น เด็กคนอื่นต่างถีบเท้าและเริ่มลอยขึ้นไปบนอากาศหนึ่งในนั้นคือโอลิเวอร์ คาร่าเอาเท้าถีบกับพื้นแต่มันก็ไม่มีแววที่จะลอยขึ้นไปเหมือนคนอื่นๆ


    ขอร้องน่า ลอยทีเถอะคาร่าเอาเท้าถีบพื้นซ้ำสอง ขาทั้งสองข้างลอยขึ้นเหนือพื้นไม้กวาดเอาแต่ใจมันพาเธอลอยขึ้นอย่างช้าๆ ต่างกับเด็กคนอื่นๆที่ตอนนี้ต่างบินว่อนด้วยความสนุกสนาน


    ดีมากเด็กๆ ควบคุมมันไว้และจับให้แน่นมาดามฮูชสั่งอยู่ด้านล่าง


    จู่ๆไม้กวาดของเธอมันก็สั่น คาร่าพยายามประคองมันไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงไป จากนั้นมันก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ มันสะบัดไปมาราวกับม้าพยศ มันสะบัดจนแทบจะตกแต่ก็ยังทรงตัวไว้ได้ ตอนนี้ไม่มีใครสนใจเธอด้วยซ้ำหลายคนต่างสนุกกับการขี่ไม้กวาดหรือไม่ก็ขี่แข่งก็เพื่อนตัวเอง


    ใจเย็นๆ ฉันยังไม่อยากตกตอนนี้หรอกน้าา---!ไม้กวาดพุ่งไปด้านหน้าด้วยความรวดเร็ว ฝ่าฝูงเด็กนักเรียนที่ลอยอยู่บนอากาศ มันพาเธอหมุนไปรอบๆราวกับว่ากำลังเล่นม้าหมุนที่คุณคนบังคับเครื่องกดเพิ่มความเร็วมากกว่าปกติ และมันก็พุ่งตรงไปข้างหน้าอีกครั้งคาร่าหลับตาปี๋เพราะสิ่งที่เธอเห็นอยู่ข้างหน้านั้นคือกำแพงปราสาท


    โป๊ก!’ ‘โอ๊ย!จู่ๆมันก็หยุดลงกะทันหันพร้อมกับเสียงร้องของเธอและเด็กชายอีกคน


    เธอนี่ขี่ไม้กวาดซิ่งเป็นบ้าโอลิเวอร์เอามือลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆคาร่าเองก็เช่นกัน แผลที่เพิ่งถูกเจ้าไม้กวาดตีใส่หน้าผากมาหมาดๆยิ่งมาชนหน้าผากเขามันยิ่งทวีคูณความเจ็บขึ้นไปอีก


    จะถือว่าเป็นคำชมแล้วกันนะไม้กวาดกลับมาสั่นอีกครั้งแต่ไม่นานมันก็หยุดลง


    เธอขี่ไม้กวาดไม่เป็นเหรอ?”


    ใช่ ฉันขี่ไม้กวาดไม่เป็น


    ถามจริง?”โอลิเวอร์พูดอย่างไม่เชื่อ


    ฉันอยู่ในโลกมักเกิ้ล ขืนขี่ไม้กวาดแล้วแล้วขึ้นไปบนฟ้าคงเป็นเรื่องที่น่าประหลาดมากสำหรับพวกนั้นคาร่าหรี่ตามองเขา


    คาร่าระวัง!เสียงนั่นดังมาจากโอลิเวอร์


    พลั่ก!มีใครบางคนขี่ไม้กวาดพุ่งชนเธออย่างรุนแรง ตัวของคาร่าลอยคว้างอยู่กลางอากาศไม่มีไม้กวาดมารับ เด็กหญิงรู้สึกได้ว่าเธอกำลังตกลงมาจากไม้กวาดจากความสูงที่มากอยู่พอควร ทุกอย่างมันเกิดขึ้นด้วยความรวดเร็ว สมองของเธอประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ทัน เธอเห็นโอลิเวอร์ดิ่งลงมาช่วยเธอด้วยความรวดเร็ว


    ตุบ!ตัวของเธอกระแทกพื้นอย่างรุนแรงโดยเฉพาะที่หัวและแขน เธอรู้สึกเจ็บที่แขนราวกับว่ากระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆเดาว่าเธอคงจะแขนหัก แว่นตานั้นกระเด็นออกไปไกลจนไม่รู้ว่ามันหายไปไหน สายตาของเธอเริ่มพร่ามัว คาร่าไม่มีแรงแม้แต่ที่จะส่งเสียงร้องหรือแม้กระทั่งบอกว่าแขนเธอหักออกไปให้ คนอื่นๆได้ยิน


    คาร่า!เสียงของโอลิเวอร์ดังเข้ามาเรื่อยๆ


    ทุกคนหลีกทางมาดามฮูชเร่งฝีเท้ามาหาเด็กหญิง คาร่าอยู่ในสภาพที่ไม่สู้ดีนัก หัวเธอแตกและแขนหักโดยมีโอลิเวอร์คอยช่วยประคอง ตอนนี้คาร่าไม่รับรู้อะไรอีกแล้วจนสติของเธอเลือนหายไป


    คุณวู้ดช่วยฉันทีนะมาดามฮูชบอกโอลิเวอร์ขณะประคองคาร่า

     



    เด็กหญิงลืมตาขึ้นมา คาร่ายันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆเดาว่าตอนนี้เธอคงอยู่ที่ห้องพยาบาล ดูจากเตียงหลายเตียง ฉากกั้น และตู้ยา จะว่าไปตั้งแต่เข้ามาเรียนที่ฮอกวอตส์เธอก็ไม่เคยเข้าห้องพยาบาลมาก่อน วันนี้คงเป็นวันที่โชคร้ายมากถึงได้เข้าห้องพยาบาล


    โอ้ ฟื้นแล้วคุณเอฟเวอร์ตันมาดามพรอมฟีย์เดินออกมาจากประตูห้องทำงาน ในมือถือถาดที่มีขวดยาและแก้วหนึ่งใบ เธอรีบวางถาดไว้ที่โต๊ะข้างเคียงก่อนจะเข้ามาดูอาการของคาร่า


    ดื่มนี่ซะ มันจะช่วยให้เธอดีขึ้นยาสีเขียวพร้อมกับกลิ่นไม่พึงประสงค์ถูกเทลงในแก้ว หญิงสาวยื่น แก้วมาให้คาร่า เด็กหญิงรับมาอย่างไม่เต็มในนัก มาดามพรอมฟีย์ส่งสายตาดุๆเป็นเชิงบังคับให้ดื่มเข้าไป ของเหลวสีเขียวจากแก้วไหลลงคอของเธออย่างเชื่องช้า มันให้ความรู้สึก


    ขมปี๋!


    ดีมากคุณเอฟเวอร์ตันมาดามพรอมฟีย์หยิบแก้วมาวางไว้ที่ถาด


    คุณพอจะจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณบ้าง


    หนู...เอ่อคาร่าอึกอักเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาคาดคั้นจากมาดามพรอมฟีย์


    หนูตกจากไม้กวาด จากนั้นหนูก็สลบไปเธอพยักหน้า


    หัวของคุณแตกและแขนคุณหักนะคุณเอฟเวอร์ตัน แต่ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว คงต้องให้คุณพักฟื้นสักสองสามวันมาดามพรอมฟีย์เอ่ยอย่างรวดเร็ว


    เข้าใจแล้วค่ะคาร่าไม่ค่อยชอบนักกับการที่ต้องขาดเรียนหลายวัน


    ฉันให้คุณพักผ่อนก่อนดีกว่า มีอะไรก็ตะโกนเรียกนะมาดามพรอมฟีย์ทิ้งท้ายก่อนจะยกถาดและเดินกลับไปที่ห้องทำงานอย่างรวดเร็ว


    คาร่าถอนหายใจออกมา วันนี้เป็นวันที่เลวร้ายมากสำหรับเธอ เรื่องการฝึกที่เอลิเซียน คาเฟ่คงต้องพักไว้ก่อนจนกว่าจะหายสนิท กระเป๋าและหนังสือถูกวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียง คาร่าหยิบมันขึ้นมาเพื่อสำรวจว่ามันยังอยู่ครบถ้วนหรือเปล่า ตอนนี้ภาพด้านหน้ามันมัวไปหมดก็เธอไม่ได้ใส่แว่นนี่ เธอควานหาแว่นบนโต๊ะซึ่งเอ่อ...มันอยู่ในสภาพไม่สู้ดีเท่าไหร่ ขาแว่นหัก เลนส์แว่นร้าวอย่างหนัก เรียกได้ว่ามันพังไปแล้วเลยก็ได้


    เสียงเปิดประตูเรียกความสนใจจากคาร่า เธอหรี่ตามองผู้มาเยือนซึ่งเธอก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร แต่ดูจากรูปร่างแล้วคงเป็นเด็กผู้ชาย


    ทำหน้าเหมือนป้าเลยนะเสียงขี้เล่นนั่นดังขึ้น


    โอลิเวอร์...เหรอ?ร่างนั้นเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนเธอเห็นได้ชัดเจนว่าคือโอลิเวอร์ วู้ด


    ใช่ ฉันเองเขามานั่งบนเตียงข้างเธอ


    หยุดหรี่ตาได้แล้ว ทำหน้าอย่างกับคนแก่เขาพูดล้อเลียน


    ก็ฉันมองไม่เห็นนี่เธอตอบพร้อมยกแว่นพังๆให้เขาดู


    เดี๋ยวฉันจัดการให้โอลิเวอร์หยิบแว่นมากจากมือเธอก่อนจะหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาจากเสื้อคลุม


    โอคูลัส เรพาโรเขาใช้ไม้กายสิทธิ์ชี้ไปที่แว่น มันเกิดแสงเล็กน้อย ขาแว่นเริ่มกลับมาติดกัน รอยร้าวบนเลนส์แว่นนั้นเริ่มหายไป คาร่ามองสิ่งที่เขาทำอย่างตกตะลึง


    ขอบคุณนะโอลิเวอร์เธอเอื้อมมือไปหยิบแว่น แต่โอลิเวอร์ชักมือกลับ


    ตอนเธอไม่ใส่แว่นก็น่ารักดีนะ


    โอ้ นักเก็ตไก่ทอด


    เอ่อ...ใบหน้าของคาร่าเห่อร้อนทันทีเมื่อเด็กชายพูดจบ โอลิเวอร์หลุดขำเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางของเธอ


    พักผ่อนซะ ฉันไม่รบกวนเธอแล้วโอลิเวอร์สวมแว่นตาที่อยู่ในสภาพใหม่เอี่ยมให้คาร่า เขาหันมาขยิบตาให้เธอหนึ่งครั้งก่อนจะเดินจากไป




    เอเมสต้าเสียงเล็กทำให้คนข้างหน้าที่กำลังเดินหยุดกึก ดวงตาสีน้ำตาลของเจ้าของชื่อหันมามองผู้เรียก ดวงตาสีฟ้าของอเล็กซาสบกับดวงตาของเธอ ผมยาวปานกลางสีดำขลับปลิวไปตามแรงลม เด็กหญิงบ้านเดียวกันหันมาพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยเชิงสงสัย


    มีอะไรหรืออเล็กซา?เอเมสต้าตอบด้วยท่าทีใสซื่อ


    เมื่อตอนบ่ายเป็นฝีมือเธอใช่ไหม?อเล็กซากลับเข้าประเด็น น้ำเสียงของเด็กหญิงเริ่มแข็งกร้าว ดวงตาของอีกฝ่ายสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นปกติ


    เธอหมายถึงอะไรหรือ?เด็กหญิงยังคงรักษาภาพลักษณ์


    ไม้กวาด เด็กบ้านกริฟฟินดอร์คนนั้น เป็นเธอใช่ไหม?อเล็กซาถามย้ำ เอเมสต้าเหยียดยิ้มออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเธอ


    ก็ไม่รู้สินะเอเมสต้าทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป








    TALK 28/10/2018

                   กลับมากับบทส่งท้ายก่อนเปิดเทอมมมม ทำไมน้องคาร่าดวงซวยเช่นนี้ เหล่าเทพเจ้าไม่เป็นใจให้เลยฮ่าๆๆๆ ขออภัยที่มาช้านะคะ ไรต์ผิดไปแล้ว ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ไรต์ทุกๆคนที่ร่วมโปรเจ็คนี้ด้วยนะคะ

     

    #KAZEKUNG



    1 เม้น = ล้านกำลังใจ

    S
    N
    A
    P
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×