[เลิกอัพ] [AU Fic HP Blessing] My Captain (OW x OC)

ลำดับตอนที่ #7 : My Captain 7 :: กลับบ้าน

Chapter 7

            ฮาโลวีนผ่านไปต่อไปก็เป็นเทศกาลวันคริสต์มาส เทศกาลที่หลายคนต่างรอคอย อีกไม่กี่วันก็จะถึงเทศกาลคริสต์มาสแล้ว ทางโรงเรียนได้ประกาศให้นักเรียนสามารถกลับบ้านได้ส่วนใครที่ประสงค์จะอยู่ต่อให้มาลงชื่อที่ห้องโถง แต่คาร่าไม่ใช่หนึ่งในคนที่จะอยู่ต่อ เธอเก็บกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวสำหรับกลับบ้านในวันคริสมาสต์ตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว ถึงแม้จะอีกนานกว่าจะมีกำหนดการขึ้นรถไฟแต่เธอยังไม่อยากมาจัดกระเป๋าตอนวันสุดท้ายหรอกนะ

            “เธอไม่ได้ลงชื่ออยู่ที่นี่เหรอ?”อเล็กซาถามเด็กหญิงผมสีน้ำตาลที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง

            “ไม่ล่ะ ฉันสัญญากับพ่อแล้วว่าจะกลับไปหาตอนคริสต์มาส”

            “น่าเสียดายจัง ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวคงเหงาแย่เลย”อเล็กซาพูดท่าทีเศร้า

            “ทำไมล่ะ รูมเมทที่เหลือไม่ได้อยู่กับเธองั้นเหรอ?”

            “ใช่ ทุกคนต่างกลับไปฉลองที่บ้านตัวเองเหลือแต่ฉันคนเดียวที่ไม่ไป”อเล็กซานอนลงบนเตียงก่อนจะเอาขาพาดกับขอบเตียงด้วยท่าทีสบายอารมณ์

            “ว่าแต่ทำไมเธอไม่กลับบ้านล่ะ”

            “พ่อกับแม่ฉันตกลงกันว่าจะไปฉลองกันสองคน ฉันก็เลยถูกทิ้งไว้ที่นี่ไงล่ะ”อเล็กซาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก

            ทั้งคู่เงียบไปพักใหญ่

            “ฉันว่าฉันชักหิวแล้วสิ ไปหาอะไรกินที่ห้องโถงดีไหม”อเล็กซาพูดพร้อมทำท่าลูบท้องตัวเอง

            “เอาสิ”คาร่าลุกไปหยิบเสื้อคลุมมาสวม

            อากาศข้างนอกนั้นหนาวและเย็นกว่าที่คิด โดยเฉพาะตามระเบียงทางเดินและหอคอยของปราสาทดูท่าจะหนาวเย็นเป็นพิเศษ ด้านนอกยังคงมีหิมะตกอยู่เรื่อยๆ คาร่ากระชับเสื้อคลุมตัวเองไว้แน่นเพื่อป้องกันความหนาว เด็กหญิงทั้งสองต่างรีบสาวท้าวเพื่อไปที่ห้องโถง ถึงตอนนี้จะเป็นตอนเที่ยงแต่ก็ไม่มีนักเรียนคนไหนเดินออกมาเพ่นพ่านตามทางเดินเท่าไหร่ ส่วนใหญ่คงหมกตัวอยู่ในหอเพื่อรับไออุ่นจากเตาผิงในห้องนั่งเล่น หรือไม่ก็มารวมตัวกันที่ห้องโถงเพื่อมาคุยกับเพื่อนๆหรือมาทำการบ้าน

            “คนน้อยกว่าที่คิดแฮะ”อเล็กซาเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก จากห้องโถงที่ควรจะเป็นแหล่งรวมตัวของนักเรียนทุกระดับชั้น ในตอนนี้มีอยู่ไม่ถึงสามสิบคนด้วยซ้ำ แหงล่ะไม่มีใครอยากออกมาเดินในระหว่างที่อากาศหนาวหรอก

            “หวังว่าจะมีโกโก้ร้อนนะ”ทันใดนั้นก็มีแก้วโกโก้ร้อนปรากฏขึ้นมาตรงหน้า คาร่าร้องว้าวออกมาเบาๆ เธอนึกขอบคุณเอลฟ์ที่ทำงานอยู่ในโรงครัวในใจ

            หน้าหนาวและโกโก้ร้อนคือของคู่กัน

            “สวัสดียามบ่ายสาวๆ”เด็กชายสวมแว่นแสนคุ้นเคยเดินมาพร้อมป้องปากหาว ไบรอันเดินมานั่งข้างคาร่าที่กำลังดื่มด่ำไปกับโกโก้ร้อนแสนวิเศษของเธอ

            “สวัสดียามบ่ายไบรอัน”สองสาวเอ่ยพร้อมกัน

            “พวกเธอนี่ใจกล้าดีนะ ที่ออกจากหอมาในเวลาแบบนี้”ไบรอันเอาหน้าแนบไปกับโต๊ะ

            “ก็แค่มาหาอะไรกินน่ะ นายดูง่วงเป็นพิเศษนะไบรอัน”

            “มีใครไม่ง่วงบ้างล่ะ หน้าหนาวอย่างนี้ก็มีแต่คนหมกตัวอยู่ในหอทั้งนั้นแหละ”ไม่นานนักขนมปังร้อนๆก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้า ดูเหมือนของว่างยามบ่ายวันนี้จะมีแค่โกโก้ร้อนกับขนมปัง

            “นายได้กลับบ้านช่วงคริสต์มาสหรือเปล่า”คราวนี้อเล็กซาเป็นคนถาม

            “กลับสิ ก็มันเป็นวันครอบครัวนี่”อเล็กซากลอกตาเมื่อได้รับรู้คำตอบของเขา นั่นเป็นเครื่องยืนยันได้แล้วว่าเธอต้องอยู่คนเดียวจนกว่าจะหมดคริสต์มาส

            “อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้กลับน่ะ”ไบรอันชี้มาที่อเล็กซา

            “ใช่ พ่อกับแม่ฉันจะไปฉลองกันสองคน ฉันเลยต้องอยู่นี่ไง”

            “คุณพระ”ไบรอันเอามือทาบอก

            “น่าสงสารเขานะครับ”

            ในที่สุดวันที่รถไฟฮอกวอตส์จะมารับกลับบ้านในช่วงคริสต์มาสก็มาถึง คาร่าสำรวจดูสัมภาระตัวเองอีกครั้ง  อเล็กซาเดินมาลาเธอที่สถานี เด็กหญิงทั้งสองสวมกอดกัน อเล็กซาบอกว่าจะเขียนจดหมายไปหาตลอด

            “สุขสันต์วันคริสต์มาสคาร่า”

            “สุขสันต์วันคริสต์มาสอเล็กซา”

            บนรถไฟคนยังเยอะเหมือนตอนเปิดเรียนวันแรกเพียงแต่มันไม่ค่อยมีการเบียดเสียดกันเท่าไหร่ ทางเดินนั้นโล่งแต่หลายตู้ก็ถูกจับจองไปแล้วเช่นกัน และสุดท้ายก็คงเป็นตู้หลังเช่นเคย และแน่นอนคาร่าเลือกตู้ที่ว่างและแถวนั้นจะต้องไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่ได้เปลี่ยวนักหรอกนะ คาร่าวางกระเป๋าสะพายไว้ข้างๆตัว ก่อนจะหยิบหนังสือออกมาอ่าน

            รถไฟเริ่มเคลื่อนตัวออกจากสถานี เด็กนักเรียนที่ไม่ได้กลับบ้านต่างกลับเข้าไปในปราสาทแล้ว หิมะนั้นยังคงตกลงมาเรื่อยๆ ถึงแม้จะอยู่บนรถแต่เธอก็ยังสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นจากอากาศข้างนอก กระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่าถูกเปิดออก ดวงตาสีน้ำตาลภายใต้กรอบแว่นไล่อ่านไปทีละตัวอักษร มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอสามารถอยู่ร่วมกับคนอื่นได้ถึงแม้พวกเขาจะไม่คิดอย่างนั้น

            ตั้งแต่เด็กๆคาร่านั้นแทบไม่มีเพื่อนเลยสักคน มีแต่หนังสือที่คอยอยู่กับเธอมาตลอด ไปโรงเรียนก็ไม่มีใครกล้าเข้าหาหรือเข้ามาเล่นด้วยเท่าไหร่หรอก เด็กหลายคนมักจะมองว่าเธอเป็นตัวประหลาดอย่างเวลา เธอไม่พอใจอะไรสักอย่างสิ่งของที่ทำจากแก้วก็จะแตกโดยไม่มีสาเหตุ มันเลยทำให้เด็กๆที่โรงเรียนเริ่มไม่ เข้าใกล้ จนเป็นเหตุทำให้เธอต้องอยู่คนเดียว บ้างก็ถูกกลั่นแกล้ง โดยเฉพาะกลุ่มเจ้าเจมส์นั่นมักจะมาแกล้งเธอประจำจนกลายเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นทุกวันและกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

            ‘ครืด’เสียงเลื่อนประตูทำให้เธอหลุดจากภวังค์

            “ขอนั่งด้วยได้ไหม”เด็กชายผมสีน้ำตาลเข้มเปิดประตู โอลิเวอร์ยืนยิ้มด้วยท่าทีขี้เล่น เสื้อฮู้ดสีแดงเข้มถูกทับด้วยเสื้อคลุมสีดำสนิท กางเกงขายาวสีเข้มและรองเท้าผ้าใบดูทะมัดทะแมง

            “เชิญเลย”เมื่อได้ยินดังนั้นโอลิเวอร์ก็เดินลงมานั่งตรงข้ามคาร่า

            “เธอนี่ชอบอ่านหนังสือจังเลยนะ”เด็กหญิงละสายตาจากหนังสือที่อ่าน

            “อ่า...ก็ประมาณนั้น”คาร่าตอบอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่ก่อนจะหันกลับมาอ่านหนังสือต่อ โอลิเวอร์หลุดขำเล็กน้อยกับปฏิกิริยานิ่งๆและไม่ค่อยสนใจอะไรของเธอ

            “นั่นหนังสืออะไรน่ะ”คาร่าถามเมื่อเห็นเขาหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋า

            “นี่เหรอ หนังสือควิดดิชน่ะ”เขาชูหนังสือรูปหน้าปกเป็นรูปลูกโกลเด้นสนิชเด่นหราอยู่หนึ่งลูก ชื่อหนังสือคือ ควิดดิชในยุคต่างๆ

            “ควิดดิช?”คาร่าขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด เธอเคยได้ยินคำว่าควิดดิชแต่ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร

            ของกิน?

            รูปที่อยู่หน้าปกอาจจะเป็นของกินก็ได้นะ

            “เธอไม่รู้จักควิดดิชเหรอ”คาร่าเอียงคอมองอย่างสงสัย

            ตกลงมันคือของกินหรือเปล่า?

            “เมอร์ลิน! ควิดดิชน่ะคือกีฬายอดนิยมเลยนะ ตั้งแต่มาอยู่ที่ฮอกวอตส์เธอไม่เคยได้ยินคำว่าควิดดิชบ้างเหรอ!”โอลิเวอร์พูดอย่างอึ้งๆ

            “ก็เคยได้ยินมาบ้างแต่ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันหมายถึงอะไร”

            ไม่ใช่ของกินหรอกเหรอ....

            เสียดายจัง

            “ฉันคงต้องเล่าให้เธอฟังตั้งแต่ต้นสินะเนี่ย”โอลิเวอร์พูดอย่างจริงจัง

            “เล่ามาสิ ฉันอยากรู้ว่ามันคืออะไร”คาร่าพูดด้วยท่าทีอยากรู้อยากเห็น หากมันเป็นความรู้ใหม่เธอก็อยากที่จะเรียนรู้ไว้

            “ควิดดิชก็คือกีฬาประเภทหนึ่ง....”โอลิเวอร์เริ่มเล่าเรื่องควิดดิชให้เธอฟังอย่างออกรส และคาร่าเองก็นั่งฟังเขาอย่างตั้งอกตั้งใจ โอลิเวอร์ดูมีความสุขที่ได้พูดเกี่ยวกับสิ่งที่ตัวเองชอบ เขาดูมีชีวิตชีวาและดูเปล่งประกาย ผิดกับเธอที่อยู่ตัวคนเดียว เลี่ยงจากผู้คนและดูเหมือนเด็กเก็บกด คนที่ดูมีชีวิตชีวาแบบเขามาอยู่กับคนมืดมนเธอนั้นดูไม่เข้าท่าเอาเสียเลย

            นี่ก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วโอลิเวอร์ยังคุยจ้อไม่หยุด เหมือนเขาจะเริ่มเล่าตั้งแต่การกำเนิดของควิดดิชจนกระทั่งการแข่งขันระหว่างประเทศต่างๆหรือทีมควิดดิชที่เขาชอบ พอเริ่มนานเข้าเรื่องเล่าของเขาก็เริ่มเหมือนยานอนหลับ ดวงตาสีน้ำตาลของเธอแทบจะปิดอยู่รอมร่อ เด็กหญิงใช้มือตีหน้าตัวเองเบาๆเพื่อไม่ให้หลับ แต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ผล....

            “อนาคตฉันอยากจะเล่นตำแหน่ง---อ้าว...”โอลิเวอร์หันมาเพื่อคุยกับคาร่าแต่เธอก็คอพับหลับไปก่อนแล้ว บนตักของเธอยังเปิดหนังสือที่อ่านค้างไว้แถมยังเป็นหน้าเดิมตั้งแต่ที่เขาเล่าเรื่องควิดดิชให้เธอฟัง นั่นแสดงว่าเธอตั้งใจฟังเขามาโดยตลอด โอลิเวอร์หลุดยิ้มเมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาถอดเสื้อคลุมตัวนอกออกเหลือเพียงเสื้อฮู้ดแขนยาวสีแดงเข้มซึ่งอุ่นพอที่จะป้องกันความหนาว โอลิเวอร์จัดท่าทางให้เธอนอนราบไปกับเบาะนั่ง เสื้อคลุมสีดำห่มทับตัวเธอ โอลิเวอร์ไม่รู้ว่าเสื้อคลุมของเขาตัวใหญ่เกินไปหรือว่าเธอตัวเล็ก

            หนังสือของเธอถูกนำมาวางไว้ข้างตัว  มือหนาปัดเส้นผมสีน้ำตาลที่ปรกหน้าของเธอออก คาร่าเป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่จัดไปในทางที่ค่อนข้างสวย แต่เขาคิดว่าเธอน่ารักมากกว่า เด็กชายลูบหัวของเธอเบาๆก่อนจะกลับมานั่งที่ของตัวเอง โอลิเวอร์ถือวิสาสะเปิดหนังสือของเธอ

          ตำนานเทพเจ้า

          “ยังมีคนอ่านหนังสือแบบนี้อีกหรือเนี่ย”โอลิเวอร์พูดเบาๆ แต่ละหน้าของหนังสือถูกแทรกไว้ด้วยกระดาษ เขาเปิดตามที่เธอคั่นเอาไว้ เด็กชายมองดูอย่างสนอกสนใจ ก่อนจะไปสะดุดตากับหัวข้อของเทพีอโฟรไดท์ที่ถูกวงกลมเอาไว้ด้วยหมึกสีดำข้างกันมีข้อความเขียนไว้

          อโฟรไดท์ พรของฉัน รับรู้ถึงความรู้สึก/???

            “พรของฉันงั้นเหรอ?”โอลิเวอร์คิ้วขมวดก่อนจะเปิดไปหน้าต่อไปที่ถูกคั่นเช่นกัน

          อะพอลโล เด็กผู้หญิง พร::อาจจะมองเห็นอนาคต

            เธอเขียนเอาไว้เหมือนกันกับหน้าที่แล้ว แต่เป็นหมึกสีที่แตกต่างกันออกไป

          เฟรย่า เด็กผู้หญิง พร::???

          เฮฟเฟตัส เด็กผู้ชาย พร::อาจจะเป็นการสร้างสรรค์บางสิ่ง

          อินาริ เวโรนิก้า พร::???

          เนเมซิส เด็กผู้หญิง พร::???

          ทานาทอส เด็กผู้ชาย พร::???

            ทุกหน้าที่ถูกคั่นนั้นถูกเขียนไว้เหมือนกันหมด โอลิเวอร์ไม่เข้าใจนักหรอกว่ามันหมายถึงอะไร แต่มันอาจจะเป็นเรื่องที่สำคัญมากสำหรับคาร่า เด็กชายปิดหนังสือก่อนจะวางไว้ข้างตัว เขาเปิดประตูตู้ออกและเดินออกไปอย่างเงียบเชียบเพื่อไม่ให้เธอตื่น เด็กชายเดินมาที่ทางเดินตอนนี้เริ่มมีเด็กหลายคนทยอยออกมานอกตู้แล้ว แต่ก็ไม่มากเสียเท่าไหร่ อากาศด้านนอกนั้นหนาวเย็นกว่าที่เขาคิดไว้แต่เสื้อฮู้ดของเขาก็ยังสามารถรักษาความอบอุ่นภายในร่างกายไว้ได้ดี

            “ต้องการอะไรจากรถเข็นไหมจ๊ะเด็กๆ”หญิงวัยกลางคนเดินมาตามทางเดินพร้อมกับเข็นรถเข็น เด็กนักเรียนหลายคนเดินมาซื้อของ โอลิเวอร์ชั่งใจอยู่นานว่าจะไปซื้อดีไหม

ช็อกโกแลตบาร์สองแท่งอยู่ในมือของโอลิเวอร์ เขาฉีกซองออกมาก่อนจะกัดเจ้าก้อนช็อกโกแลต ส่วนอีกแท่งเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงไว้ให้คาร่า เขาไม่รู้ว่ามันถูกต้องหรือเปล่าที่ให้ช็อกโกแลตกับคนที่เพิ่งตื่นนอนแต่เขาก็ซื้อมันมาแล้วล่ะนะ โอลิเวอร์กำลังคิดอะไรบางอย่างทั้งที่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เรื่องของเขาด้วยซ้ำ หนังสือของคาร่าและสิ่งที่เธอเขียนอยู่ในหัวข้อต่างๆ

พร?

เด็กผู้หญิงและเด็กผู้ชาย?

การรับรู้ถึงความรู้สึก?

นั่นคือสิ่งที่เขารู้ โอลิเวอร์ก็แค่เด็กช่างสงสัยคนหนึ่งเขากำลังคิดว่าทั้งหมดนั่นมันคืออะไร แต่ก็อย่างว่ามันไม่ใช่เรื่องของเขา อีกทั้งยังไม่กล้ามากพอที่จะไปถามเธอ แค่เปิดหนังสือของคาร่าก็เสียมารยาทมากพอแล้ว ดวงตาสีน้ำตาลทอดมองไปยังทัศนียภาพด้านนอก ภูเขาและทุ่งหญ้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว โอลิเวอร์สะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่าน สิ่งที่เขากำลังคิดหรือว่าสงสัยมันไม่ใช่เรื่องของเขาเลยสักนิดเดียว

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงสำหรับการนั่งรถไฟจากสถานีฮอกส์มี้ดไปที่สถานีคิงส์ครอส คาดว่าอีกไม่กี่นาทีก็คงจะถึงที่หมาย นักเรียนในรถไฟเริ่มทำการเตรียมตัวและสำรวจสัมภาระของตัวเอง

ดวงตาสีน้ำตาลภายใต้กรอบแว่นตากลมลืมตาตื่น คาร่ายันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างช้าๆพลันเห็นเสื้อคลุมสีดำเข้มคลุมทับตัวเธอ เดาว่าต้องเป็นของโอลิเวอร์แน่ๆ เด็กหญิงนึกในใจว่าตัวเองหลับไปตอนไหนแต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก คาร่ามองออกไปนอกหน้าต่างตอนนี้เธอเริ่มเห็นตึกรามบ้านช่องแล้วเดาว่าจะถึงสถานีในอีกไม่ช้า

“ตื่นแล้วเหรอ”โอลิเวอร์เปิดประตูเข้ามา

“อ่า ขอบคุณสำหรับเสื้อคลุมนะ”เด็กหญิงยื่นเสื้อคลุมไปให้เขา โอลิเวอร์รับมันมาก่อนจะสวมอย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไร”

“ช็อกโกแลตไหม”

“โอ้ ขอบใจนะ”คาร่ารับช็อกโกแลตบาร์จากมือเขา เด็กชายนั่งลงฝั่งตรงข้ามเธอเหมือนเดิม

“เวลาหลับนี่ก็น่ารักดีนะ”คาร่าเงยหน้าขึ้นมาพอดีกันกับจังหวะที่เขาหันหน้าไปทางอื่น

“นายพูดว่าอะไรนะ”

            “ไม่มีอะไร”เขาตอบปัดๆก่อนจะทอดมองทิวทัศน์ด้านนอกต่อไป

            “คริสต์มาสนี้นายวางแผนจะทำอะไรเหรอ”คาร่าเอ่ย

            “อาจจะฝึกควิดดิชล่ะมั้ง”

            “ทั้งที่หิมะตกอย่างนี้นี่นะ เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก”คาร่าตำหนิเขาเบาๆนั่นทำให้โอลิเวอร์อึ้งไปเล็กน้อย

            “เป็นห่วงงั้นเหรอ?”

            “อื้อ เป็นห่วง”โอลิเวอร์เลิกคิ้ว เขาคิดว่าเธอจะพูดด้วยท่าทีอายๆเสียอีกแต่เธอกลับพูดด้วยความใสซื่อและดูเหมือนเธอจะเป็นห่วงเขาจริงๆ

            “ขอบใจที่เป็นห่วง แต่ฉันถึกจะตายไป ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”เขาพูดยิ้มๆ คาร่ากลอกตาอย่างไม่เชื่อ

            รถไฟจอดเทียบชานชาลา เด็กๆทุกคนต่างถือสัมภาระของตัวเองลงจากรถไฟ คาร่าและโอลิเวอร์นำหีบของตัวเองวางลงบนรถเข็น ทั้งสองคนเดินหาผู้ปกครองของตัวเองท่ามกลางความวุ่นวายจากฝูงชน เจ้าชิกเก้นเริ่มกระแทกที่กรงราวกับว่าอยากจะออกไปทักทายเพื่อนๆของมัน คาร่าเกือบจะถูกกลืนหายไปเข้าไปในฝูงชน แต่โอลิเวอร์คว้ามือเธอไว้ได้ก่อนจะดึงเธอมาใกล้ๆเขา

            “เดี๋ยวก็หลงทางหรอก”โอลิเวอร์กระชับมือเธอแน่นขึ้นเพื่อไม่ให้หลุดไปไหน

            “คนเยอะจริงๆเลยนะ”โอลิเวอร์เอ่ย

            “ก็นี่มันวันคริสต์มาสนี่นา แต่ฉันว่ามันยังน้อยกว่าวันเปิดเทอมเสียอีก”คาร่าว่าพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ

            “มันก็จริงอย่างที่เธอว่า”

            “คาร่า!”เสียงเรียกหนึ่งดึงความสนใจของเธอจากเด็กชาย

            “พ่อ!”ชายวัยกลางคนเดินฝ่าฝูงชนและเดินมาหาลูกสาวของเขาอย่างรวดเร็ว แต่แทนที่เขาจะรีบเข้ามาสวมกอดลูกสาวเขากลับยืนนิ่งเหมือนกำลังตกใจบางอย่าง

            ใครบังอาจจับมือลูกสาวข้า

            “เอ่อ...โอลิเวอร์ปล่อยมือก่อน”เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ปล่อยมือทันที

            “คิดถึงพ่อจังเลยค่ะ”เด็กหญิงสวมกอดพ่อของเธอ

            “พ่อก็คิดถึงลูกเหมือนกัน แล้วนี่?”คุณเอฟเวอร์ตันชี้มาที่โอลิเวอร์

            “โอลิเวอร์ วู้ด ค่ะ เพื่อนของหนูเอง”

            “ยินดีที่ได้พบครับคุณเอฟเวอร์ตัน”เด็กชายพูดด้วยความประหม่า

            “ยินดีเช่นกันโอลิเวอร์”คุณเอฟเวอร์ตันจับมือเด็กชาย

            “เราไปหาอะไรร้อนๆดื่มกันดีกว่าไหมคาร่า”

            “ก็ดีค่ะ ไปด้วยกันไหมโอลิเวอร์”คาร่าหันมาชวนเด็กชายที่กำลังเหม่อไปทางอื่น

            “ไม่เป็นไร พ่อฉันใกล้จะมารับแล้วล่ะ”โอลิเวอร์โบกมือเชิงปฏิเสธ

            “น่าเสียดายจัง งั้น สุขสันต์วันคริสต์มาสนะโอลิเวอร์”

            “สุขสันต์วันคริสต์มาส คาร่า”

 

TALK 22/11/2018

เอาล่ะสิ ขุ่นพี่โอลิเวอร์จะรู้ความลับน้องรึเปล่านะ 

แคร่กๆขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีไม่สบายนิดหน่อยแล้วก็มีงานเยอะ

#KAZEKUNG

1 เม้น = ล้านกำลังใจ

S
N
A
P