Tale of Another world ตำนานบทใหม่ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #11 : หมู่บ้านพฤกษาเอลฟ์ กับ ลมสงบ

หมู่บ้านพฤกษาเอลฟ์ กับลมสงบ

  " ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านพฤกษา แห่งนี้จ้า"

  'อึ้ง ไปเลย กับคำเชื้อเชิญต้อนรับผู้มาถึงยังกะโรงแรมเลยวุ๊ย'

   ผมได้แต่มองหน้าเธอตรงหน้าผมด้วยอารมณ์หลากหลายทั้งสับสน งุนงง ประหลาดใจ รวมถึง ตกตะลึง ผ่านไปสักครู่ผมก็ปัดความคิดและอารมณ์ทั้งหมดทิ้งก่อนจะอ้าปากถามเธอ แต่ก็ถูกห้ามไว้ก่อน

  " เอาหละ มีอะไรก็ค่อยพูดกันทีหลัง ตอนนี้นายพักผ่อนไปก่อนแล้วกัน เดี๊ยวฉันจะมาใหม่"

   แล้วจากนั้นเธอก็เดินออกจากห้องไป เหลือแต่ผมที่นอนอยู่บนเตียงคนเดียวในห้อง ผมที่บาดเจ็บอยู่นั้น แต่ความสงสัยที่มีมากทำให้ ผมนอนไม่หลับอย่างที่เธอบอกในตอนแรก     ก่อนจะพยายามทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมาในสมองแต่อย่างไรก็นึกไม่ออกอยู่ดี จนในที่สุดผมก็หลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ ไม่ทราบ จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียก พร้อมกับแรงสั่นที่ตัวเบาๆ ทำให้ผมรู้สึกตัว ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมามอง ปรากฏเป็นหญิงสาวชาวเอลฟ์คนเดิม มาปลุกผม ก่อนที่ช่วยพยุงผมขึ้นมาเอนตัวกับหัวเตียงเพื่อให้อยู่ในท่านั่ง 

    " เธอดีขึ้นมากเลยนะ อีกไม่นานคงหายดี ตอนนี้ก็กินอะไรสักหน่อยแล้วกัน"

  เธอบอกผมอย่างนั้นพร้อมกับยยื่นชามที่ทำจากไม้มาให้โดยข้างในของลักษณะคล้ายโจ๊ก อยู่ในชาม 

  เมื่อผมลองตักเข้าไปเพื่อพิสูจน์ว่าไม่เป็นไร เพราะยังไงถึงมีผิดผมก็ตายอยู่ดี แต่ปรากฏว่า มันอร่อยมากมีรสชาติคล้ายแอปเปิ้ลใส่กับน้ำผึ้ง แล้วเหมือนมีนมผสมไปด้วย มีทั้งรสเปรี้ยวอมหวาน แต่ทานง่ายไม่หนักท้องอะไร 

   ทำให้ที่ไม่ได้กินอะไรมารีบจัดการมันอย่างรวดเร็ว จนเธอต้องบอกให้ผมไม่ต้องรีบ แล้วอมยิ้มออกมา  จนผมกินอาหารที่เธอเอามาให้จนหมดแล้วเธอก็เอาชามออกไปพร้อมกับส่งแก้วน้ำมาให้ผมดื่ม ผมก็รับมาดื่มจนหมดเพราะรวมถึงน้ำด้วยนั่นแหละที่ห่างหายไป

  ก่อนที่ผมจะส่งแก้วคืนเธอพร้อมกับจ้องมองเธอที่หันหลังไป เพื่อเอาแก้วไปวางรวมกับชามที่ผมกินเสร็จ แล้วก็หันกลับมาหาผม แล้วก็นั่งลงข้างเตียง เพื่อจะเริ่มบทสนทนาอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก

  " เอาหละ เธอคงมีคำถามจะถามฉันหลายอย่างเลยสินะ เอาสิ ก่อนอื่นฉันชื่อ ฟาเลีย ดาสวู๊ด แล้วเธอล่ะ"

  " ผมชื่อแพนเจีย เรียกว่าแพนเฉยๆก็ได้ ผมอยากรู้ว่าผมมาอยู่ที่นี่ได้ไง "

 เธอก็มองมาแล้วยิ้มให้ผม หลังจากที่ได้ทำความรู้จักกันมาแล้ว

  " แพนสินะ ฉันก็ไม่แน่ใจนักหรอก เพราะคนที่เจอเธอนะคือ สามีของฉัน เขาเป็นนักล่าของหมู่บ้าน เขาเปป็นคนไปเจอเธอที่ลอยตามแม่น้ำมาจากทางเหนือของที่นี่ เห็นเธอมีบาดแผลเต็มตัว เขาก็เลยเอาเธอมารักษาที่นี่ก่อนนะ"

  " งั้นที่นี่ก็เป็นหมู่บ้านที่อยู่ดันเจี๊ยนสินะครับ"

  " ใช่แล้วจ๊ะ เพียงแต่ตอนแรกป่านี้ไม่ได้เป็นดันเจี๊ยนอะไรหรอก พึ่งมาเป็นเมื่อ 500ปีก่อนเองจ๊ะ" 

 ทำให้ผมสงสัยขึ้นมาทันที ปกติตามนิยายเรื่องอื่นดันเจี๊ยนมันเป็นที่ผุดขึ้นมาเองหรือไม่ก็มีพลังงานจำนวนมาก อัดแน่นจนกลายเป็นดันเจี๊ยนไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมดันเจี๊ยนนี้ถึงได้พึ่งเป็นเกิดล่ะ แถมยังรวมเอาหมู่บ้านเข้ามาด้วยแบบนี้ 

  แต่ก่อนที่ผมจะวิเคราะห์เรื่องราวไปไกลกว่านี้ ก็มีเสียงเปิดประตูข้างนอกเข้ามา ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าที่เดินมา ก่อนจะมาหยุดที่หน้าห้องนี้ แล้วที่เปิดประตูเข้ามาเป็นเอลฟ์ชายผมสีทอง ร่างสูงโปร่ง มีธนูสะพายอยู่ที่หลังพร้อมกับชุดที่ดูทะมัดทะแมง มีรอยเปื้ยนบ้างแห่ง แต่ก็ไม่ทำให้ความหล่อเหลาของเขาให้หายไปได้เลย 

   เขาเดินเข้ามาแล้วก็เดินไปหาเอลฟ์สาวที่นั่งอยู่ในห้อง ก่อนจะกอดเธอด้วยความรักใคร่ แล้วหอมแก้มเธอไปหนึ่งที โดยไม่สนใจผมที่นอนอยู่บนเตียงเป็นผู้ชมติดขอบเวที ก่อนทีจะทำอะไรไปกว่านี้เอลฟ์สาวก็เอามือไปตีที่แขนของอีกฝ่ายอย่างเขินอาย ก่อนจะดิ้นหลุดออกมาจากอ้อมกอดของอีกฝ่าย แล้วหันหน้าค้อนใส่ดดยมีใบหน้าแดงระเรื่อให้เห็น

  " คุณนี่ตลอดเลย ตอนนี้เรามีแขกอยู่นะค่ะ"

  เมื่อได้ยินคำพูดของฝ่ายหญิงแทนที่เขาจะหยุด เขากับหัวเราะออกมา พร้อมกับจะเดินเข้าไปกอดอีกฝ่ายซ้ำ แต่ก็ต้องชะงักเพราะสายตาอีกฝ่ายเริ่มจะโมโหเขาจริงๆแล้ว 

  

  ก่อนที่จะเริ่มหันมาสนใจ เหมือนเข้ามองผมราวกับสำรวจอะไรบ้างอย่างก่อนจะยิ้มให้ผมที่อยู่บนเตียง 

  " เจ้าดูดีขึ้นเยอะแล้วสินะ รู้มั้ยตอนที่ข้าเจอเจ้าตอนแรกสภาพยังกับไปถูกเจ้าป่าเหยียบมาเลย"

 " ผม ขอขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้ "

 " ไม่เป็นไร ใครบาดเจ็บก็ต้องช่วยกันไป"

 ผมเห็นในแววตาของเขามีแต่ความจริงใจมอบให้ผม ทำให้ผมรู้สึกตื้นตันใจอย่างมาก 

 " ข้ายังไม่ได้แนะนำตัวสินะ ข้าชื่อ ดาอัส  ดาสวู๊ด  เป็นหัวหน้านักล่าที่นี่ "

 " เรียกผมว่าแพนก็ได้ครับ "

ผมบอกตอบเขาพร้อมกับก้มหัวให้เล็กน้อย

  " แล้วเจ้าทำอะไรมาล่ะ ถึงได้ลอยมากับแม่น้ำได้" 

  " ผมมาจากหมู่บ้านด้านนอกป่าครับ หมู่บ้านที่ผมอยู่ถูกโจมตีจากมอนสเตอร์จำนวนมากจนหมู่บ้านหายไป ผมก็เลยหนีเข้ามาในป่า แต่ถูกไล่ล่าจนตกลงมาในแม่น้ำ แล้วก็หลังจากนั้นจำไม่ได้แล้วครับ"

  ผมทำหน้าเศร้าแล้วเล่าเรื่องเท็จออกไป เพราะต่อให้บอกความจริง คงไม่มีใครเชื่อว่ามาจากโลกอื่นแน่ ถึงจะรู้สึกผิดกับคนที่ช่วยชีวิตมาก็เถอะ

   " น่าสงสารจัง เอาเป็นว่าเธอพักผ่อนไปก่อนนะจ๊ะ มีปัญหาอะไรก็เลือกได้นะ "

  " ข้าขอโทษที่ถามเรื่องร้ายๆนั่น เอาเป็นว่าคืนนี้เจ้านอนให้สบายเถอะ "

    แล้วฟีเลียกับดาอัสก็ออกจากห้องไป เพื่อให้ผมได้นอนพัก ก่อนที่ผมจะนอนหลับไปอีกครั้ง 

 

  ตอนเช้าฟีเลียก็เข้ามาปลุกผมพร้อมกับดูแผลให้ ก่อนที่เธอจะตกใจเนื่องจากแผลของผมหายไปจนหมด ราวกับไม่เคยมีมาก่อน ทำให้เธอมองผมอย่างสงสัย แต่ผมทำตาใสซื่อส่งกับไป เหมือนกับว่ามีอะไรหรอ แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรผม ก่อนที่จะชวนผมออกไปทานอาหารที่ด้านนอก 

  เมื่อมาถึงโต๊ะอาหาร ดูเหมือนจะมีอาหารวางไว้เต็มโต๊ะ แต่ผมยังไม่เห็นดาอัสเลย แต่ก็มีเสียงบอกจากฟีเลียที่เดินตามมาให้นั่งลงก่อน ผมจึงเรื่องก้าวอี้ที่หนึ่งใกล้ตัวแล้วลงนั่งก่อนจะเห็นชามใส่น้ำใบใหญ่ที่ข้าง แต่ก่อนที่ผมจะหันไปถามฟีเลียที่ข้างหลังก็มีเสียงจากทางประตูด้านหน้า 

  " อ่างใบนั้นเอาไว้ล้างมือก่อนกินอาหารนะ "

  เป็นเสียงของดาอัสที่ตอบผมมาก่อนเขาจะมานั่งที่เก้าอี้ข้างผมแล้วเอามือจุ่มลงไปในอ่างน้ำ เมื่อผมเห็นเขาทำแล้วจึงเริ่มทำตาม เขาจึงหันมายิ้มให้ผม แล้วจากนั้นฟีเลียก็เดินมานั่งที่ด้านข้างของดาอัส ก่อนที่พวกเราจะเริ่มทานอาหารเช้าพร้อมกัน  โดยที่ผมจัดการกินอาหารอย่างรวดเร็วจน ดาอัสกับฟีเลียก็ได้แต่ยิ้มมองผม เป็นช่วงแล้วก็กินอาหารของตนไป 

   จนกระทั่งทุกคนอิ่มเรียบร้อยแล้ว ฟีเลียก็ลุกขึ้นแล้วเอาจานไปล้าง โดยเหลือผมกับดาอัสอยู่ที่โต๊ะ ก่อนที่ผมจะลุกเพื่อขึ้นไปช่วยฟีเลียทำความสะอาด แต่ดาอัสเรียกผมไว้ก่อน ทำให้ผมหันกลับมานั่งลงที่เดิมก่อนจะมองหน้าของเขา ดาอัสก็เอ่ยปากถามผมทันที

  " ในเมื่อเจ้า ดีขึ้นมากแล้ว หลังจากนี้จะทำอะไรต่อ"

  " ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ คงต้องไปอยู่ในป่าเพราะผมไม่รู้ว่าจะออกจากที่นี่ยังไง" 

  " อืม นั่นสินะ เธอก็ไม่มีที่ไปแล้ว ออกจากดันเจี๊ยนก็ไม่ได้ซะด้วย"

  ดาอัสเงียบใช้ความคิดอยู่สักพักผมที่นั่งว่างๆ ก็เลยอยากตรวจสอบเอลฟ์ทั้งสองที่ดูแลผมมา ซึ่งสิ่งที่ทำให้ผมต้องตะลึงอีกครั้งเมื่อค่าสเตตัสของทั้งคู่แสดงออกมา

{{ดาอัส ดาสวู๊ด}}  lv. 750* (ชาย)  

เผ่า : เอลฟ์ชั้นสูง     อายุ : 715

อาชีพ : นายพราน     ตำแหน่ง : หัวหน้านักล่าแห่งหมู่บ้านพฤกษา,รัชทายาทแห่งเอลฟา

{{ฟีเลีย ดาสวู๊ด}}  lv. 750* (หญิง)  

เผ่า : เอลฟ์ชั้นสูง       อายุ : 713

อาชีพ : จอมเวทยา     ตำแหน่ง : เจ้าหญิงแห่งดีลาเอล

โอ้ พระเจ้านี่มันเจ้าชายกับเจ้าหญิงนี่ทำไมมาอยู่กลางป่าในดันเจี๊ยนได้ จากการรับรู้ที่ได้จากการตรวจสอบทำเอาผมนั่งตัวเกร็งเลยทีเดียว 

  เมื่อฟีเลียเสร็จง่ายแล้วเดินมาที่โต๊ะเห็นผมนั่งเกร็งแปลกๆ ก็เลยพอจะเดาได้ก็เลยหัวเราะออกมา ทำให้ดาอัสหันหน้าไปมอง ส่วนตัวผมไม่กล้าหันไปมอง ได้นั่งตัวเกร็งอยู่

  ฟีเลียไม่พูดอะไรก่อนเพื่อตอบดาอัส ได้แต่พยักพเยิดมาทางผม ดาอัสมองผมสักครู่ก่อนจะเข้าใจแล้ว หัวเราะออกมาอีกคน ก่อนจะถามผมออกมาอย่างอารมณ์ดี

  " เจ้ามีตรวจสอบระดับสูงใช่มั้ย "

 " คะ...ครับ "

 " งั้นเจ้าก็รู้แล้วสินะ ว่าพวกเราเป็นใคร "

 " ครับ "

" ฮ่าๆๆๆ งั้นก็ทำตัวตามสบายเถอะ ตอนนี้ข้าและภรรยาไม่ใช่เจ้าชายและเจ้าหญิงจากไหนทั้งนั้นแล้ว"

 " ใช่แล้ว เธอไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ "

พวกเขาพูดออกมาทำให้ผมสบายใจได้เล็กน้อย ผ่อนคล้ายไปได้มาก แต่ที่ผมสงสัยคือคำพูดที่ว่า'ไม่ใช่เจ้าชายกับเจ้าหญิงแล้ว' ถึงอย่างไรผมก็ไม่ได้เอ่ยถามออกไป เพราะทุกคนย่อมมีความลับเป็นของตัวเองอยู่แล้ว แค่นี้ผมก็ละลาบละล้วงเรื่องของพวกเขามากพอแล้ว ไม่น่าเลยตู

   ก่อนที่จะได้บ่นอะไรตัวเองในใจออกไปมากกว่านี้ ดาอัสก็เอ่ยถามออกมาก่อน 

   " เอาอย่างนี้ดีมั้ย เจ้าก็อยู่กับพวกข้าที่นี่ก็ได้ อย่างน้อยเจ้าก็ปลอดภัย ฟีเลียว่าดีมั้ย"

  " ข้าก็ดีนะ เขาจะได้ปลอดภัยด้วย แถมมีคนอยู่เป็นเพื่อนข้าเวลาท่านไม่อยู่ "

 " นั่นสินะ แล้วเจ้าหละว่าไง "

 " เออ.. ผมว่ามันจะเป็นการรบกวนพวกคุณทั้งคู่เกินนะครับ แค่นี้ผมก็เกรงใจมากแล้ว ทั้งช่วยชีวิตผม รักษาให้ผมอีก "

 " ไม่เป็นไรน่า เรื่องแค่นี้พวกข้าไม่ถือหรอก ยินดีซะอีก บ้านข้าจะได้ครึกครื้นขึ้นมาบ้าง"

 " แน่นอนจะข้าจะได้ไม่เหงาด้วย "

  ผมที่ได้ยิน รู้สึกตื้อตันจนน้ำตาไหลออกมา เพราะตั้งแต่เกิดมาแล้วไม่มีใครใจดีกับผมเลยนอกจากพ่อแม่ เพื่อนสมัยเด็กของผมอีก ห้าคน ยิ่งพอตอนที่พ่อแม่ของผมเสียไปนั่น ก็ยิ่งลำบากขึ้นไปอีก ตอนนี้มีคนที่รักผมเพิ่มขึ้นมาอีกแล้วครับ พ่อ แม่ หลังจากผมที่เช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา ก่อนจะหันไปยิ้มให้พวกเขา ที่นั่งรอคำตอบอยู่ 

  "ครับ ขอความการุณาด้วยครับ "

 แล้วฟีเลียก็ยิ้มให้ผม ส่วนดาอัสหัวเราะออกมาอย่างยินดี แล้วก็ลากผมออกไปเพื่อจะแนะนำให้คนข้างบ้านรู้จัก 

  ทำให้ผมมีความสุขอย่างที่สุด จนยิ้มตลอดทั้งวัน เพราะในที่สุดก็มีที่อยู่ของผมสักที โดยไม่รู้เลยว่าในอนาคต ผมจะต้องจดจำเวลานี้เอาไว้ว่าเป็นทั้งโชคดีและความสงบสุขก่อนที่ลมพายุลูกใหญ่จะพัดเท่านั้น

............................................................................................................................................

ในที่สุดก็เสร็จตอนนี้แล้ว สำหรับคนที่เข้ามาดูเมื่อวานต้องขอโทษด้วยเพราะว่าผมก็ผิดไปเผยแพร่ซะงั้น ทั้งที่ยังไม่ได้เขียน

ปล. อีกไม่กี่ตอนก็จะจบส่วนของภายในดันเจี๊ยนแล้ว จะได้ออกข้างนอกสักที 

1 comment = 1กำลังใจ