Tale of Another world ตำนานบทใหม่ที่ต่างโลก

ลำดับตอนที่ #23 : ไม่น่าเลยครับ กิลนักผจญภัย ภารกิจอย่างง่าย(?)

ไม่น่าเลยครับ กิลนักผจญภัย ภารกิจอย่างง่าย(?)

                หลังจากที่ผมเดินออกมาจากโบสถ์ได้ไกลพอสมควรแล้วผม ก็เริ่มหาที่พักก่อนทันที ผมจึงเดินตามหาโรงแรมที่จะพักไปเรื่อยๆ จนมาเจอโรงแรมหนึ่งที่ภายนอกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม ภายในก็ดูหรูหรามากทีเดียว ผมจึงเดินเข้าไปมองรอบก่อนจะเดินไปตรงที่มีพนักงานต้อนรับชาย ยืนอยู่ ผมจึงเข้าไปติดต่อห้องพัก

             " เออ จะมาเช่าห้องนะครับ ไม่ทราบว่าคืนละเท่าไรครับ"

                พนักงานชายคนนั้นมองผมตั้งแต่ หังจรดเท้า ผมที่ตอนนี้อยู่ในสภาพของชุดนักเรียนตัวเดิม แต่มีผ้าคลุมความลวงสวมบังเอาไว้ โดยผมไม่ต้องการให้มันเด่นนักจึงเลือกให้มันเป็นผ้าคลุมสีดำ เก่าๆหน่อย เลยทำให้เข้าส่งสายตาดูถูกใส่ผม ก่อนจะพูดขึ้นว่า

             " ผมว่าที่นี่คงจะแพงไปสำหรับคุณครับ ไปหาโรงแรมถูกๆพักเถอะ "

             'อ้าว เป็นพนักงานต้อนรับไง ปากอย่างนี้ ' 

            " ผมถามว่าห้องพักราคาเท่าไร ไม่ได้ถามความเห็นนะครับว่าผมจะพักได้หรือไม่ได้"

             พนักงานคนนั้นก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมา ก่อนจะพยายามไล่ผมอีกครั้ง

            " เอ๋ แกเตือนดีๆ มากวนกันอย่างนี้ ออกไปได้แล้ว เสียเวลาคนอื่น ออกไป"

             แล้วพนักงานก็โบกไล่ผมเสียงดัง เย็นไว้ เย็นไว้โยม ยังไม่อยากเข้าคุกตอนนี้

จากนั้นพนักงานหญิงอีกคนที่ดูเหตุการณ์อยู่ จึงเดินไปตามผู้จัดการโรงแรม ซึ่งผมก็มองเห็นอยู่จึงถ่วงเวลาไว้ รอจนผู้จัดการกับพนักงานหญิงคนนั้นมาถึง

            'ตู จะแหกหน้าเอ็งให้ไม่เหลือ'

             เมื่อผู้จัดการเดินมาพร้อมกับพนักงานหญิงคนที่ไปตามเขามา เดินเข้ามาหาผมกับพนักงานชายแล้วถามออกไป

             " โรเบิร์ต มีอะไรกันส่งเสียงดังไปทั่วเนี่ย มันรบกวนแขกไมใช่เหรอ"

               ผู้จัดการที่เดินมาถามพนักงานชายที่ไล่ผมอยู่ ซึ่งผู้จัดการคนนี้ก็เป็นชายวัยกลางคน ผมเริ่มมีสีขาวแซม ใบหน้าคมคาย ส่วนสูงพอสมควร โโยรวมแล้วเหมือนพ่อบ้านใจดีคนหนึ่ง ส่วนพนักงานสาวที่เดินตามมา ใบหน้ารูปไข่ ผมยาวสีเขียวที่ถูกรวบเก็บไว้ด้านหลังดูเรียบร้อย ดวงตาสีเขียวมรกตใส ปากเล็กๆนั่น ช่วยทำให้เธอน่ามองอย่างมากเลย รูปร่างโปรง เอวคอด สวมเครื่องแบบของพนักงานเรียบร้อย ทำให้เธอดูดีเป็นอย่างมาก ส่วนไอ้พนักงานก็ช่างหัวมัน ตูไม่ชอบหน้า

              " คุณผู้จัดการ ไอ้ขอทานนี่ก็มาถามห้องพักรบกวนแขกคนอื่นอยู่นั่นแหละ ผมไล่ยังไงก็ไม่ไป "

             " ผมไปรบกวนใครที่ไหน มีแต่คุณแหละครับ ผมมาถามราคาห้องพักดีๆ เขาก็ไล่ผมออกไป "

             เมื่อผู้จัดการได้ฟังแล้ว เขาก็มองผม แต่ได้อะไรในสภาพที่ผมแต่งตัวโทรมๆ แต่สักพักเขาก็บอกราคาห้องพัก ให้แก่ผม

            " มีห้องเดี่ยว คืนละ 20 เหรียญเงิน  มีห้องเตียงคู่ คืนละ 2 เหรียญทอง และห้องใหญ่ มีห้องน้ำในตัว บวกกับพนักงานคอยดูแลอีก 200 เหรียญทองครับ จะเอาห้องแบบไหนล่ะ "

              เมื่อผู้จัดการบอกราคากับผม แล้วผมก็ก้มหน้าลงยิ้มๆ พนักงานชายที่คิดว่าผมคงไม่มีเงินจ่าย ก็เลยพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกออกมา

             " เป็นไง ข้าบอกแล้ว ยังแกไม่มีปัญญาพักหรอก "

            ' ไอ้นี่ ชอบก่อไฟสินะ จัดให้ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับตู'

            ผมจึงล้วงหยิบเหรียญแพนตินั่มออกมา สามสี่เหรียญ แล้วหันไปหาผู้จัดการแล้วบอกเขา

             " ผมเอาห้องใหญ่ครับ พักเดือนหนึ่ง แค่นี้คงพอนะครับ "

             แล้วผมก็ส่งเหรียญทั้งหมดใส่มือผู้จัดการ ทันทีที่เขาเห็นเหรียญ มือของเขาก็สั่นไปมา แต่พอเหรียญอยู่ในมือ เขาก็กำไว้แน่ราวกับกลัวเหรียญกลิ้งตกหายไป แล้วก็ก้มหัวให้ผม ทำเอาพนักงานกับแขกที่เห็นเหตุการณ์ มองด้วยความสงสัยที่ผู้จัดการโรงแรมก้มหัวให้ผม 

              " รอสักครู่นะขอรับ เดี๋ยวกระผมจะให้พนักงานนำท่านไปที่ห้อง "

             " ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รีบอะไร "

              แล้วผู้จัดการก็สั่งให้พนักงานคนอื่นไปเตรียมน้ำมาให้บริการผม ส่วนไอ้คุณโรเบิร์ตที่ตอนนี้ยืนงง อยู่ ผมก็ทำท่าที่สะใจก่อน จะบอกผู้จัดการว่า

             " ผมขอเรียกพนักงานหญิงข้างหลังคุณแล้วกันครับ ไม่ทราบว่ามีปัญหาหรือไม่ หรือมีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมอะไร "

               เมื่อผมพูดเสร็จก็หยิบถุงเหรียญออกมาถือไว้ในมือ พร้อมกับเทเหรียญที่ทำให้ทุกคนเห็นต้องตาค้าง เพราะว่าเหรียญที่ร่วงออกมา มีแต่เหรียญแพนตินั่มหลายสิบเหรียญ ออกมา คราวนี้แหละทุกคนรอบๆ เห็นชัดเจน รวมถึงคุณโรเบิร์ตของเราที่ตอนนี้หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย 

              " ไม่มีปัญหาขอรับ  ไม่มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมแม้แต่น้อยขอรับ"

               ผู้จัดการก้มหัวมาตอบผม แล้วหันไปสั่งพนักงานสาวด้านหลัง

              " เดี๋ยวนาเดีย เธอคอยดูแลท่านชายคนนี้ ตลอดเวลาที่เขาพักนะ"

              " รับทราบค่ะ คุณผู้จัดการ "

         แล้วเธอก็มายื่นข้างผม ผมที่ตอนนี้กำลังสะใจที่มองหน้าซีดๆของคุณโรเบิร์ตอยู่ แต่ช่างมันก่อน ผมได้บอกพนักงานสาวให้พาผมไปยังห้องพัก แต่ก่อนที่จะได้ขึ้นไปผู้จัดการได้เรียกผมเอาไว้

                " เออ ท่านชายขอรับ มีเงินเกินมาขอรับ ไม่ทราบจะรับส่วนเกินเลยหรือไม่ครับ"

                ผมได้แต่ยิ้มออกมา ก่อนจะโยนลูกระเบิดทิ้งไว้ให้ไอ้โรเบิร์ต ก่อนจะเดินขึ้นไป 

                 " ไม่ต้องหรอกครับ เอาไว้เป็นค่าอบรมพนักงานในการบริการนะครับ"

             เมื่อผมเดินขึ้นไปกับพนักงานที่ชื่อ นาเดีย โดยข้างล่างเหลือแต่พนักงานบางคนที่ไม่รักษามารยาท กับผู้จัดการ และแขกที่เห็นผม ก่อนจะไม่สนใจอะไรอีก แต่ผมมารู้ที่หลังไอ้โรเบิร์ต โดนสายตากดดันจากทั้งเพื่อนร่วมงานที่อยู่ในเหตุการณ์ กับผู้จัดการจนพรุน โดยคงเลิกนิสัยนี้ไปโดยปริยาย เพราะคำพูดจากผู้จัดการ

                " นี่ถ้าเขาเป็นเจ้าชายเนี่ย สงสัยอาณาจักรเราคงได้มีสงครามเพราะนายแน่ "

                 'ไม่น่าเลยตู เกือบก่อสงครามกับอาณาจักรเพราะเช่าโรงแรมแล้ว'

   

               หลังจากที่ได้พนักงานสาวมาส่งที่ห้องแล้ว ผมก็บอกว่าวันนี้อยากพักผ่อน ให้เธอมาปลุกผมตอนเช้าแทน แล้วค่อยมาดูแลผมตอนนั้น หลังจากนั้นผมก็ค่อยเข้าห้องไป ซึ่งภายในตกแต่งอย่างหรูหรามาก สมกับที่พักราคาเป็นล้านเลย มีห้องน้ำ  ห้องครัวภายใน แถมด้วยเตียงขนาดคิงไซด์อีก  

                ผมก็มาถึงขึ้นได้ว่าต้องมีค่าสถานะเพิ่มขึ้นอีกจากการไปชำระล้างนิ ผมจึงค่อยเปิดหน้าต่างค่าสถานะอย่างลุ้นระทึก แต่ทำไมลางสังหรณ์มันทำงานฟะ 

        'ไม่น่า ไม่มีทางหรอก เปิดเลย'

{{สถิรพงษ์ วิริยะกุล}} (แพนเจีย) (ชาย)

เผ่าพันธุ์ : มนุษย์ (สัตว์ประหลาด) สายย่อย : เอลฟ์ชั้นสูง

อาชีพ : นักผสานศาสตราเวท       อายุ : 19        เลเวล : 200*

ตำแหน่ง :  รัชทายาทแห่งเอลฟา เจ้าชายแห่งดีลาเอล รัชทายาทแห่งเผ่าพันธุ์

พลังเวท : 4,600,000,000

พลังโจมตี : 6,000,000,000

 พลังป้องกัน : 4,600,000,000

ความว่องไว : 4,400,000,000

พลังโจมตีเวท : 4,900,000,000

พลังป้องกันเวท : 4,900,000,000

โชค : 1,000,000,000

อุปกรณ์สวมใส่ : เสื้อนักเรียน  กางเกงสแลค  รองเท้าผ้าใบ กางเกงใน  ดาบพงไพรผลาญ   ไม้เท้าเปลวดารา

ทักษะ : เข้าใจทุกภาษา  กลืนกินสัมบูรณ์ ภูมิคุ้มกันสมบูรณ์  จดจำสมบูรณ์ สัญชาตญาณ  อำพราง  วางแผน  มองเห็นในความมืด ดำรงชีวิตในป่า วางกับดัก

สกิล :  ตรวจสอบขั้นสูง  ก้าวพริบตา  เพลงหมัดวานร ปรุงยาขั้นเชี่ยวชาญ ประดิษฐ์  ซ่อมแซม   กงเล็บพิฆาต    ระบำหอกไม้ขั้นสมบูรณ์   กระบวนดาบผสานเวทขั้นสมบูรณ์

เวทมนตร์ : เวทลมสมบูรณ์  เวทน้ำสมบูรณ์  เวทแสงสมบูรณ์ เวทความมืดสมบูรณ์

สถานะ :  ทลายขีดจำกัด  ผู้บรรลุศาสตรา  ผู้เป็นกลาง   ผู้ทำลายล้าง 

   โอเค ปล่อยวางมันซะ ในเมือนมันเกิดแล้วก็ต้องปล่อยให้มันเกิดไป แต่ว่า ไหนท่านักบวชบอกเพิ่มแค่นิดหน่อยไง T_T ทำไมตูเป็นสองเท่าเลยครับ

.................................................................................................................

ขออธิบายเสริมตรงนี้ให้เลย

  เนื่องจากคนอื่นที่จะมาชำระล้างนั้น เข้ามักจะมาสัปดาห์ละครั้ง ทำให้โดนกินไปไม่มาก แต่พระเอกของ เล่นดองไว้ ตั้งสองปี แถมฆ่าไปเป็นแสนตัวแล้ว ไม่เคยมาชำระล้างสักครั้งเดียว(ก็ตูไม่รู้นิ) ก็เลยโดนกินค่าสถานะไปมาก แถมเนื่องจากพิษตัวนี้ เป็นตัวแฝงจะไม่โชวในหน้าข้อมูลทั้งสิ้น จึงไม่เคยรู้ค่าสถานะจริงๆของตัวเองสักครั้ง ขอบคุณครับ

.................................................................................................................

(ต่อนะ)

     หลังจากผมทำใจให้ลืมเรื่องนี้ไปก่อน แล้วจัดการนอนพักบนเตียงแสนสบายโดยไม่สนใจจะทำอะไรอีกทั้งสิ้น

      ตอนเช้าหลังจากที่พนักงานสาวที่ชื่อนาเดียขึ้นมาปลุกผมที่ห้อง ผมที่ตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำ อาบน้ำสิ  ก่อนจะบอกให้นาเดีย นำอาหารเช้ามาให้ที่นี่ จากนั้นก็เดินเข้าไปอาบน้ำ

        หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ แล้วรวมถึงจัดการอาหารเช้าเรียบร้อยแล้วด้วย ผมก็บอกเธอว่าไปพักผ่อน เพราะผมจะออกไปข้างนอก หลังจากที่เธอรับรู้ ก็ก้มหัวพร้อมทั้งเอาจานอาหารออกไป คราวนี้ก็ถึงเวลาที่ผมจะออกไปผจญภัยบ้าง 

         ผมคิดว่าน่าจะไปสมัครเป็นนักผจญภัยของกิล เพื่อจะได้มีลู่ทางหาข่าวสารเพิ่มทั้งเพื่อนๆและก็อาณาจักรของพ่อกับแม่ด้วย เมื่อสรุปได้แล้วจึเดินออกมาพร้อมกับถามทางพนักงานต้อนรับด้านหน้าโรงแรมด้วย ซึ่งดูเหมือนจะเปลี่ยนคนไปแหะ 

          หลังจากที่ผมเดินมาตามเส้นทางที่พนักงานบอกมา ผมก็เจอร้านที่เป็นเหมือนบาร์เหล้า เพียงแต่ดีไซน์การออกแบบ มันเป็นเออ คือขัดกับสภาพบ้านเมืองรอบๆมาก เพราะเป็นร้านแบบคาวบอยตะวันตกเลย แบบที่ชอบมีดวลปืนกันนะ ช่างมัน 

         เมื่อผมเดินเข้าในร้าน ทุกคนในร้านหันมามองที่ผมเป็นตาเดียวพร้อมกับส่งจิตสังหารมาให้ผมโดยตรง แต่แค่นี้ขอบอก แม้แต่สะดุ้งยังไม่มี แล้วผมก็เดินไปที่เค้าเตอร์ของบาร์ ที่มีบาร์เทนเดอร์กำลังชงเหล้าอยู่ ผมไปนั่งลงที่หน้าเขา ก่อนจะมีคำถามจากเขามา

         " รับอะไรดีครับ "

         " ผมจะมาสมัครเป็นนักผจญภัย "

          บาร์เทนเดอร์ยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะบอกผมที่ทำเอาผมสะเทือนใจเป็นที่สุด

         " ได้ครับ แต่กิลนักผจญภัยอยู่ฝั่งตรงข้ามนะครับ "

           เพล้ง 

          ไม่เหลือชิ้นดี ....

           หน้าผมเนี่ย ....

           แล้วผมก็รีบเดินออกจากที่นั่นไป โดยคนทั้งร้านต่างงง ที่เข้ามาแล้วก็ออกไป คงมีแต่บาร์เทนเดอร์เจ้าของร้านเท่านั้นที่แอบหัวเราะอยู่ในใจคนเดียว

           เอาหละ มาถึงกิลนักผจญภัยแล้ว ไม่ผิดแน่คราวนี้ แล้วผมก็เดินเข้าไปในอาคารที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกลับร้านเมื่อกี้ ขณะที่กำลังเปิดประตู อยู่ๆสัญชาตญาณก็ร้องเตือนให้หลบ ผมที่เชื่อในสัญชาตญาณของตน ก็รีบเบียงตัวออกไปด้านข้างทันที 

          แล้วก็ต้องขอบคุณมันอีกครั้ง เพราะทันทีที่ผมเหวี่ยงตัวหลบจากประตู ก็อะไรบางอย่างลอยข้ามประตูออกมา แล้วก็ตามด้วยเงาวูบวาบดันประตูตามออกมา เป็นร่างของสาวน้อยร่างเล็ก ผมสีเทา ตาสีแดง หน้าตาน่ารัก กำลังอยู่ในภาวะทางอารมณ์ที่ไม่ดีสุดๆ

           ส่วนอะไรบ้างอย่างดูเหมือนจะเป็นแหะ เป็นร่างของชายอายุประมาณสามสิบที่ใบหน้ามีแผลเป็นขนาดใหญ่ ผมสีเทา ตาสีเหลือง รูปร่างสูงใหญ่ที่ตอนนี้นอนเละอยู่ที่พื้น

            ผมที่กำลังยืนอยู่หน้าประตู มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ยังกลับสองคนนี้กำลังมีเรื่องกันอยู่

        " ตาแก่ ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ งานการไม่เคยทำ วันๆเอาแต่หนีเที่ยวไปไหนไม่รู้ มันน่านัก"

           หลังจากเด็กสาวพูดเสร็จ ก็กำลังจะเข้าไปจัดการร่างที่นอนอยู่ที่พื้นโดยมีคนมุงดูจำนวนมาก ผมที่เห็นอยู่จึงได้ดึงมือเด็กสาวไว้ ไม่ให้ไปก่อนจะพูดกับเธอ

       " พอได้แล้ว เขาทำอะไรให้เธอ เธอถึงไปทำร้ายเขาขนาดนั้น "

         ผมที่เข้าไปห้ามเธอ โดยมีเสียงนินทาของชาวบ้านรอบๆ ดังออกมา ถึงจะเบาแต่ตูได้ยินนะเฟ้ย

        " มีคนกล้าเข้าไปขัดคุณเอลีนด้วย "

       " พนันกันมั้ยว่า คนที่ไปห้ามจะดับในกี่วิ "

      " ข้าเอาด้วย ข้าแทง สามวิ เอ้า"

       'เออ ขอโทษนะ คนแค่ห้ามคนตีกันเนี่ย ถึงกับดับเลยเหรอ '

      " แล้วนายจะมายุ่งอะไรด้วย มิทราบ "

     " ไม่ยุ่งได้ไง คนเป็นหมอเห็นคนเจ็บก็ต้องช่วยสิ "

     " อ้อ เป็นหมอสินะ งั้นก็เตรียมรักษาตัวเองก่อนเลยล่ะกัน "

      จากนั้นผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกเหวี่ยงไปอีกทาง แต่ผมออกแรงสวนกลับ กระแทกแขนเธอออก แล้วก็ใช้สันมือกระแทกเข้าที่ข้อมือของอีกฝ่าย ทำให้ข้อมือข้างนั่นของเด็กสาว หลุดออกจากข้อต่อ ทำเอาเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แล้วทรุดตัวลง 

      ' คิดจะเล่นกับพี่มันยังเร็วไปคนสวย'

      หลังจากนั้นผมรู้สึกถึงรังสีอำมหิตมาจากข้างหลังผม เมื่อผม หันกลับไปปรากฏเป็นชายคนที่ถูกเหวี่ยงออกไปเมื่อกี้ ลุกขึ้นมาแล้วปล่อยหมัดใส่ผมไม่ยั้งเลย ผมจึงถอยหลบแล้วปัดมืออของเขาออกไปเรื่อย แล้วผมก็ได้ยินคำพูดของเขาที่พูดออกมา ระหว่างการต่อสู้

          " แกทำอะไร ลูกสาวของฉัน "

          'ลูกสาวงั้นเหรอ นี่มันเรื่องอะไรกัน'

        แต่ผมจำเป็นต้องป้องกันตัวก่อน จึงพุ่งสวนเข้าไปหาเขาอย่างรวดเร็วเข้าประชิดตัวของอีกฝ่ายก่อนที่ผม จะสตั้นเขาด้วยการปล่อยหมัดใส่ใต้คางของเขา แล้วจากนั้นก็อ้อมไปข้างหลัง กระแทกหลังเขาไปข้างหน้า แล้วจึงโถมตัวกดเขาลงกับพื้น จากนั้นจึงดึงแขนเข้ามาที่ด้านหลัง แล้วจากการปลดกระดูกข้อมืออีกราย ทำเอาคนดูตกตะลึงในความสามารถของผม แต่ตามมาด้วยเสียงโห้ ของพวกที่แพ้พนัน

          " เอาล่ะ ที่นี้ ใครจะเล่าเรื่องราวให้ผมฟัง "

        ผมที่หันไปยิ้มให้ทั้งสองคน ที่คนหนึ่งถูกผมจับกดไว้ อีกคนนั่งกุมข้อมือข้างที่หลุดอยู่ โดยที่ใบหน้ามีน้ำตาที่หางตาไหลออกมา

        หลังจากที่ทุกอย่างจบลง ผมก็พาทั้งสองเข้าไปในกิลนักผจญภัย เมื่อเข้ามาถึงทุกคนที่เห็นผมพาสองคนนี้เข้ามาก็มีสีหน้าตกใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ผมไม่สนใจก่อนจะพาทั้งสองมานั่งที่โต๊ะตัวหนึ่งที่ว่างอยู่ แล้วทำการต่อกระดูกข้อมือให้

        ดูเหมือนทั้งคู่จะสงบลงแล้วด้วยฝีมือ หลังจากที่ผมได้ฟังเรื่องราวก็หน้าซีดเพราะ ชายคนที่ผมจับกดเขาไว้กับพื้นนะ คือกิลมาสเตอร์ของที่นี่ ส่วนอีกคนก้นักผจญภัยระดับ s ที่เป็นลูกสาวของเขา

       " ผมขอโทษด้วยล่ะกัน พอดีอยู่ดีก็ถูกทำร้าย ก็เลยตอบโต้ออกไปแบบนั้น"

      " เชอะ "

     " ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร พอดีข้าตกใจนะได้ยินเสียงลูกสาวร้อง ก็เลยพุ่งเข้าใส่เจ้านะ"

    " ไม่หรอกครับ ผมเป็นฝ่ายผิดที่่เข้าไปยุ่งเรื่องครอบครัวคนอื่น"

     " รู้ไว้ว่าคราวหน้านายไม่ต้องมายุ่ง ชิ"

      ผมหัวเราะฟื่นๆ หลังจากที่เด็กสาวหรือเอลีน สะบัดหน้าหนีผมอย่างโกรธเคียง แต่ฝ่ายพ่อหรือเอวาน กับหัวเราะให้ผม ที่ถูกลูกสาวตัวเองเมิน

      " แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่ ดูจากฝีมือแล้วคงไม่ได้มาจ้างวานงานแน่ "

    " ครับ ผมจะมาสมัครเป็นนักผจญภัยนะครับ "

    " ฮ่าๆๆ ได้สิ ยื่นตราพลเมืองมาสิ "

     จากนั้นผมก็ยื่นแขนขวาออกไปให้เขา เข้าก็ร่ายเวทออกมาสักพักก่อนที่ ตราที่ข้อมือของผมจะเปล่งแสง แล้วหายไป 

    " เอาหล่ะเรียบร้อยแล้ว ที่นี้นายก็ไปรับภารกิจที่บอร์ดได้เลย แต่ขอให้จำเอาไว้ว่าทุกระดับสามารถรับงานระดับไหนก็ได้ เพราะระดับเป็นแค่ตัวบอกความสามารถกับความยากแค่นั้นแหละ "

         แล้วจากนั้นผมก็เดินไปดูภารกิจที่บอร์ด ผมเดินดูไปเรื่อยๆ เพื่อหาภารกิจเก็บของมาส่งซึ่งมักเป็นภารกิจง่ายๆ

          'แบบในนิยายไง ภารกิจเก็บพวกสมุนไพรมาส่ง รับรองง่ายๆ'

       จากนั้นผมก็เจอภารกิจหนึ่งอยู่ที่เป็นเก็บสมุนไพรมาส่ง ผมรีบหยิบไปยื่นที่เค้าเตอร์ยื่นภารกิจที่มีผู้หญิงน่าตาดียืนอยู่ 

         " คุณแน่ใจนะค่ะ ว่าจะรับภารกิจนี้ "

        " แน่ใจครับ แค่หาหญ้าหนวดมังกรมา สามสิบอัน คงมีคนทำได้เยอะแน่"

      แล้วเธอก็ยิ้มแปลก ให้ผม ก่อนจะยืนยันเรื่องภารกิจในข้อมูลที่ตราของผม ก่อนที่เธอจะอธิบายรายละเอียดภารกิจให้ผมฟัง ที่เมื่อผมรู้ ผมก็แก้ไขอะไรไม่ทันแล้ว

       " ขอให้โชคดีในหุบเขามังกรนะค่ะ "

     (ภารกิจ เก็บหญ้าหนวดมังกร 30 ชิ้น)

      ระดับ : ss

      รางวัล : 1000 เหรียญทอง

    สถานที่ทำภารกิจ : ดันเจี้ยนหุบเขามังกร ระดับ: X

       " นิยายลวงโลก ไหนบอกว่าเก็บสมุนไพรง่ายที่สุดไง "

............................................................................................................................................

เย้ เสร็จแล้วววววว ตอนที่ 22  วันนี้ครบหมื่นวิวแล้วสำหรับนิยายเรื่องนี้ ดีใจ

หวังว่าวันนี้ คงไม่มีไฟไหม้ในซอยอีกนะ 55555

มีข้อผิดพลาดตรงไหน คอมเม้นท์บอกเช่นเคยครับ

1 comment = 1 กำลังใจ เหมือนทุกที ขอบคุณครับ