Tale of Another world ตำนานบทใหม่ที่ต่างโลก

ตอนที่ 25 : ประมูลทาส พูดคุย

ประมูลทาส พูดคุย 

      เมื่อผมเดินมาถึงหน้าโรงแรมที่ผมพักอยู่ ก็เห็นคุณนาเดียยืนรอผมอยู่หน้าโรงแรม ผมจึงเดินเข้าไปทักเธอ

         " อ้าว คุณนาเดียครับ นี่ออกมารอผมด้วยเหรอครับ "

        ตอนนั้นเองที่เธอหันมาหาผม เพราะได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แต่พอหันมาทางเสียงเรียกของผมก็จ้องมองผมตาไม่กระซิบเลยอยู่สักพัก ก่อนจะก้มหน้าลงอีกครั้ง สงสัยอากาศร้อนมาก ขนาดคุณนาเดียยังหน้ากลายเป็นสีแดงเลย ส่วนที่ก้มหน้าสงสัยหน้าผมตอนนี้จะหน้าตาน่ากลัวไปหน่อย ก็อยู่แล้ว มีเลือดติดเต็มไปหมดเลยนี่นะ 

       " เออ คุณนาเดียครับ พอดีผมอยากพักผ่อนที่ห้องสัก ยังไงเย็นนี้รบกวนคุณนาเดียเอาอาหารขึ้นไปให้ผมบนห้องพักได้มั้ยครับ "

       " คะ..ค่ะ รับทราบแล้วค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะจัดการทุกอย่างให้ค่ะ "

       " ขอบคุณนะครับ "

       แล้วผมก็เดินเข้าไปในโรงแรมแล้วค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของตน โดยมีสายตาของคนรอบๆ คอยมองตามผมไปด้วยยตลอดทาง

       'ไม่เคยเห็นคนไปทำความสะอาดมาหรือไง ถึงได้มองเรากันหมด '

       แล้วผมก็เดินมายังห้องพักของตนเองที่ชั้นบนก่อนเข้าห้องไปแล้วมุ่งที่จะแช่น้ำในห้องน้ำเสียหน่อย ผมที่ถอดชุดนักเรียนที่ใส่อยู่ตลอดออกมา ก่อนจะดูสภาพของมันที่ตอนนี้มีเลือดติดเต็มกางเกงกับรองเท้า แถมตอนล้างหน้าที่กิลเลือดก็ดันไหลมาโดนเสื้ออีก สีขาวด้วยจะซักออกมั้ยเนี่ย (-_-!)   จากนั้นผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

       ขณะที่กำลังอาบน้ำอยู่นั้นเองก็มีคนมาเคาะประตูห้องอีกครั้ง ผมที่กำลังอาบน้ำเสร็จจึงเอาเช็ดตัวคาดเอวไว้ แล้วเอาผ้าขนหนูคลุมหัวเช็ดผมอยู่ แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วไปเปิดประตูห้อง 

        ส่วนคนที่อยู่หน้าประตูห้องก็คือคุณนาเดียที่ข้างๆมีรถเข็นอยู่ สงสัยเอาอาหารมาส่ง ผมจึงมองเธอก่อนจะเดินหลบจากประตู เพื่อที่จะให้เธอเข็นรถเข้ามา แต่เมื่อผมเดินเข้ามาถึงที่โต๊ะแล้ว เธอยังยืนตัวเกร็งก้มหน้าอยู่ที่บริเวณหน้าห้องของผม 

        " คุณนาเดียครับ เข้ามาก่อนสิครับ จะยืนอยู่ตรงประตูทำไมกันนะครับ "

       " คะ...ค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ "

       แล้วจากนั้นเธอก็เข็นรถเข้ามาแล้วก้มหน้าไม่มองมาทางผมด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก แล้วก็เข็นเอาอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะที่ผมนั่งอยู่ แล้วก้มหน้าอีกครั้งแต่สีแดงระเรื่อของใบหน้าจากที่หูของเธอ 

        'สงสัยเธอจะไม่สบายแน่เลย หน้าแดงๆแบบนั้น'

        " เออ คุณนาเดียไม่สบายหรือป่าวครับ เห็นหน้าแดงๆ ผมมียาอยู่นะครับ"

       เมื่อได้ฟังเธอก็สะดุ้ง ก่อนจะเงยหน้ามามองผม แล้วพูดเลิ่กลั่กออกมา

        " ฉะ  ฉันไม่เป็นไรค่ะ สบายดีเพียงแต่ เออ "

        แล้วเธอก็ก้มหน้าลงไปอีกครั้ง ผมที่เห็นเธอพูดอ่ำอึ้งไม่รู้เรื่องสักที ผมจึงลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาเธอใกล้ๆ ก่อนจะเอามือไปแตะบริเวณหน้าผากของเธอ เพื่อวัดอุณหภูมิ

        " ช่วยอยู่นิ่งๆก่อนนะครับ ผมคอยดูอาการก่อน "

       ผมที่วัดอุณหภูมิ แล้วส่งเวทเข้าไปตรวจดูอาการในร่างเธอ ส่วนคุณนาเดียนั้น ตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเลย ทำให้ผมสงสัยว่าเธอเป็นอะไรกกันแน่ แต่จากที่วัดอุณหภูมิและตรวจร่างกายแล้ว ไม่มีไข้ เพราะอุณหภูมิร่างกายปกติ แถมไม่มีอะไรผิดปกติ นอกเสียจากว่ามีหัวใจและชีพจรที่เต้นเร็วผิดปกติ แต่ก็คงเพราะเหนื่อยจากการทำงานนั่นแหละ ไม่ได้มีปัญหาอะไร 

         " ไม่ได้ป่วยอะไรนะครับ สบายใจได้"

        " คะ ค่ะ ขอบคุณค่ะ "

        แล้วผมก็นั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่นั่งเมื่อกี้ แล้วนึกขึ้นมาได้จึงหันไปถามคุณนาเดียเสียก่อน

       " เออ คุณนาเดียครับ "

       " คะ  ค่ะ มีอะไรต้องการอีกหรือค่ะ"

       " ครับ พอดีว่าที่นี่มีบริการซักชุดให้มั้ยครับ"

       " มีค่ะ ให้ฉันเอาลงไปจัดการให้เลยมั้ยค่ะ"

       " นี่ครับ แล้วก็อีกอย่างคือช่วยไปซื้อเสื้อผ้าให้หน่อยได้มั้ยครับ พอดีผมไม่ได้เอาชุดมาเปลี่ยนด้วย นี่ครับเงิน "

        " ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจัดการให้นะค่ะ เชิญรับประทานอาหารตามสบายนะค่ะ "

        หลังจากที่เธอรับเสื้อผ้า ชุดเก่าของผมไว้และก็เงินไป แล้วก็รีบก้มหัวออกจากห้องผมไปทันที 

        'คุณนาเดียช่างเป็นพนักงานที่ขยันจริงๆ'

         แล้วจากนั้นผมก็นั่งกินข้าวเย็นบนโต๊ะต่อทันที อย่างสนใจอะไรอีกต่อไป

        อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา หลังจากที่ผมทานอาหารเย็นเสร็จแล้วผมที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับสมุนไพรของคุณแม่รอชุดใหม่อยู่ ก็มีเสียงเคาะประตูห้องมาอีกครั้งผมจึงบอกอนุญาตให้คนที่เคาะเข้ามา ซึ่งคงจะเป็นคุณนาเดียนั่นแหละ

         " เข้ามาเลยครับ"

         

        " งั้นดิฉัน ขอเข้าไปข้างในน่ะค่ะ "

        แล้วคุณนาเดียก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมอีกมือยังคงมีชุดที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นชุดที่ผมขอให้เขาไปซื้อให้ เมื่อเธอเดินมาถึงผม เธอก็ก้มหัวลงเล็กน้อยแล้วส่งชุดในมือเธอมาให้ผม ผมรับไว้แล้วก็ยิ้มให้เธอ แต่เธอก็ก้มหน้าอีกครั้ง แต่ผมก็ว่าอะไรเธอไม่ได้ได้แต่บอกว่า

       " งั้นผมขอไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวคุณนาเดียช่วยรอผมสักครู่ผมมีเรื่องจะสอบถามอะไรนิดหน่อยน่ะครับ "

       เมื่อผมเห็นเธอพยักหน้ารับรู้แล้วจึงเดินเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ โดยคุณนาเดียคงเก็บจานที่ผมกินเรียบร้อยแล้วออกไปข้างนอกแน่นอน แล้วผมก็กลับมาสนใจชุดที่เธอซื้อให้ผม เมื่อผมลองใส่ดูมันพอดีกับตัวเลย สายตาของเธอเยี่ยมจริงๆ ชุดที่เธอซื้อมาให้ใหม่นั้นสีคล้ายกับชุดนักเรียนของผม เพียงแต่ตัวเสื้อเป็นเหมือนลักษณะของเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาว ส่วนกางเกงเป็นกางเกงขายาวสีดำ ทำจากเส้นใยอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ แต่ผมรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมากก็คือทำไมลักษณะการออกแบบคล้ายกับเสื้อผ้าที่โลกเดิมของผมเลย 

           แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ส่วนผ้าคลุมยังไม่แห้งผมก็เลยทำความสะอาดไม่ได้ด้วยติดเลือดหนักเลย จึงได้แต่ตากเอาไว้ในห้องน้ำ แล้วผมก็มานั่งที่โต๊ะ ก็เห็นคุณนาเดียยืนรออยู่แล้ว คราวนี้หน้าไม่แดงแหะ ถึงจะพอเห็นสีแดงจางก็เถอะ 

          'สงสัยตอนลงไปซื้อชุดให้ผม ไปกินยาแล้วสินะ'

         " คุณนาเดียครับ ผมขอถามอะไรนิดหน่อยก่อนนะครับ ว่าคุณไปซื้อชุดนี้ที่ร้านไหนเหรอครับ"

        " ดิฉันซื้อมาจาก พ่อค้าที่นำเอาสินค้าจากทวีปอื่นมานะค่ะ ดิฉันเห็นว่ามันคล้ายกับชุดที่คุณสวมอยู่ก็เลยซื้อมานะค่ะ เห็นพ่อค้าบอกว่าเอาแบบมาชุดของผู้กล้าที่ถูกอัญเชิญมาของที่นั้นค่ะ "

        " เออ อาณาจักรอะไรเหรอครับที่พ่อค้าคนนั้นไปรับมา" 

        " เรื่องนั้นดิฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ขออภัยเป็นอย่างสูง"

       ผมที่ดึใจ คิดว่าจะได้รู้ที่อยู่ของเพื่อนแล้ว จึงถามออกไปก็ดูเหมือนจะไม่เป็นไรยังไงซะสักวัน เราก็ต้องได้เจอกันแน่นอน แล้วผมก็ทำใจให้เย็นลงสักครู่ ก่อนจะเริ่มถามคำถามต่อ

       " ไม่เป็นไรครับ ผมขอถามหน่อยนะครับว่า อาณาจักรนี้มีทาสหรือป่าวครับ"

     เมื่อคุณนาเดียได้ฟังก็ชะงักเล็กน้อยก่อนที่จะทำสีหน้าเป็นปกติ แล้วก็ตอบคำถามผม

      " มีค่ะ แล้วก็มีการซื้อขายทาสกันด้วย ถึงแม้อาณาจักรนี้จะไม่สนับสนุนเรื่องทาสก็เถอะค่ะ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับห้ามซื้อขายทาสไปซะเลยน่ะค่ะ "

      ผมได้ฟังก็ก้มหน้าครุ่นคิดสักหน่อย ถึงแม้ผมมาจากโลกที่ตอนนี้เลิกทาสไปหมดแล้วก็เถอะ แต่โลกนี้ยังคงมีทาสอยู่สินะ  

          

       " แล้วทาสส่วนใหญ่ที่เขาเอามาขายเนี่ยเป็นทาสแบบไหนเหรอครับ "

      " ก็มีหลายแบบนะค่ะ ทั้งถูกจับมา ทั้งถูกพ่อแม่ขาย หรือไม่ก็ถูกจับในข้อหาเป็นกบฏ ต่ออาณาจักร ทำให้ครอบครัวถูกขายมาเป็นทาสนะค่ะ แต่มีมากกว่านี้อีกแต่ฉันไม่ค่อยรู้หรอกค่ะ ขออภัยจริงๆค่ะ "

      " ไม่เป็นไรครับ ผมสอบถามพอแล้วคุณนาเดียไปพักผ่อนเถอะครับ เพราะผมก็จะนอนแล้วเหมือนกัน "

       " ราตรีสวัสดิ์ค่ะ "

      " เช่นกันครับ "

     แล้วจากนั้นคุณนาเดียก็เดินออกจากห้องไป ผมที่ตอนนี้นอนคิดถึงเรื่องราวที่ถามมาทำให้เข้าใจได้ในหลายๆเรื่อง สรุปคือ รถม้าที่เราเห็นเมื่อตอนเย็นนั้นเป็นรถขนทาสสินะ แสดงว่าต้องมีที่ขายแน่นอน แต่มันที่ไหนเนี่ยสิ

     'ช่างมันเถอะ เดี๋ยวว่างค่อยไปสำรวจดูเอาแล้วกันในวันพรุ่งนี้'

 

      ในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้นผมที่ตื่นออกมาสายสักเล็กน้อย แล้วลงมานั่งกินอาหารเช้าที่ด้านล่างของโรงแรมในส่วนของทานอาหาร โดยมีคุณนาเดียยืนอยู่ข้างๆ ทำไมเธอถึงยืนผมก็บอกให้เธอนั่งด้วยกันแล้ว แต่เธอยืนกรานว่ามันไม่ดีต่อภาพลักษณ์ของโรงแรม ผมจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย 

        หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว ผมก็บอกเธอว่าผมจะออกไปเที่ยวรอบเมือง จะกลับมาคงมืดๆ ให้เธอไม่ต้องเตรียมอาหารเย็นไว้ เธอก้มหน้าให้ผม ก่อนที่ผมจะเดินออกจากโรงแรมไป  แล้วมุ่งไปที่กิลทันที

        หลังจากมาถึงกิลได้สักพักหนึ่งผมก็เห็นข้างในมีเสียงอึกทึกดังออกมาจากข้างใน เมื่อผมเข้าไป ผมก็เห็นทุกคนไปมุงยืนดูภารกิจอยู่ที่บอร์ด แล้วก็จับกลุ่มคุยกัน ด้วยความสงสัยผมจึงเดินเข้าไปถามผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงใกล้ประตูทางเข้า

       " เออ ไม่ทราบว่าเขาไปมุงอะไรกันอยู่ที่บอร์ดเหรอครับ หรือว่ามีภารกิจใหม่เข้ามาครับ "

       ชายคนนั้นก็หันหน้ามามองผม พอจำได้ว่าผมเป็นเด็กใหม่ที่พึ่งเข้ามาก็เลยอธิบายให้ฟัง 

       " คืออย่างนี้ วันนี้ภารกิจทั้งหมดที่เกี่ยวกับหุบเขามังกรถูกดึงออกหมดเลย ก็เลยทำให้ทุกคนแปลกใจนะว่าใครเป็นคนทำ เพราะร้อยวันพันปีไม่มีใครรับภารกิจของที่นั้นไปทำแล้วสำเร็จกลับมาสักราย เลยทำให้มันเป็นภารกิจค้างบอร์ดอยู่อย่างนั้น แต่วันนี้กลับถูกดึงออกทั้งหมด แสดงว่ามีคนทำภารกิจเรียบร้อยแล้วไง ก็เลยพากันพูดกันว่าใครทำ "

       ผมที่รับรู้ความแปลกใจได้จากเรื่องที่เขาบอก เลยทำเอาตัวเองเสียวสันหลังอยู่เหมือนกัน แต่ว่าดูเหมือนทุกคนจะยังไม่มีใครที่รู้ความจริง เพราะฉะนั้นผมจึงรีบไปติดต่อพนักงานสาวคนเดิมที่ประจำอยู่เค้าเตอร์ ยื่นส่งภารกิจ โดยไม่ลืมจะขอบคุณชายที่เล่าเรื่องให้ฟัง

        เมื่อผมเดินไปถึงที่หน้าพนักงานสาวก็จะติดต่อเพื่อขอรับรางวัลทั้งหมด 

        " เออ ผมมาติดต่อขอรับรางวัลที่ส่งภารกิจเมื่อวานนี้นะครับ "

        " เดี๋ยวขอตรวจสอบก่อนนะค่ะ "

        แล้วผมก็ยืนแขนไปข้างหน้าเพื่อระบุตัวตน จนเหมือนเป็นหน้าที่ระเบียบของกิลไปซะแล้ว แต่จากที่ผมสังเกต ดูเหมือนเธอเองก็จำผมได้ แต่เวลาคุยตั้งแต่เมื่อวานแล้วทำไมเขาต้องก้มหน้าหลบตาของผมด้วย วันนี้หน้าจะมีสีแดงจางๆก็เถอะ ผมเลยชวนคุยซะหน่อย

        " วันนี้คุณอาการดีขึ้นนะครับ เมื่อวานเหมือนจะเป็นไข้อยู่เลยนะครับ "

       เมื่อผมทักเธอไป เธอก็หน้าขึ้นสีมาอีกแต่ก็ยิ้มให้ผมก่อนจะก้มหน้าตรวจสอบต่อไป จนกระทั้งเธอตรวจสอบเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอจึงหันมาบอกผม

        " คือว่า รางวัลจะเข้ามาช่วงหลังเที่ยงนะค่ะ ไม่ทราบว่ารอสักหน่อยได้หรือไม่ค่ะ "

       " งั้นไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมมาอีกที ตอนบ่ายๆเลยล่ะกันนะครับ "

   " ได้ค่ะ แล้วก็มาสเตอร์มีเรื่องจะคุยกับคุณด้วยนะค่ะ ไม่ทราบว่าจะสะดวกหรือป่าวค่ะ "

     ผมนึกอยู่สักพักก่อนจะนึกออก สงสัยคุณเอวานคงมีเรื่องงจะพูดด้วยละมั้ง

      " งั้นเอาไว้ตอนบ่ายแล้วกันครับ "

     " ได้ค่ะ ฉันจะบอกมาสเตอร์ให้นะค่ะ "

     " ครับ ขอบคุณมากนะครับที่บอก "

    " ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว"

     แล้วจากนั้นผมก็เดินออกไปด้นนอกกิล เพื่อไปเดินเล่นชมเมืองฆ่าเวลารอตอนบ่าย

............................................................................................................................................

  เสร็จแล้ว กับตอนที่ 24

 อยากบอกเลยว่า เหนื่อยมากกกกก

 ตอนนี้ แทบไม่อยากทำอะไรเลย 5555

เหมือนเดิมครับ มีข้อผิดพลาดก็คอมเม้นท์บอกด้วยนะครับ

 1 comment = 1 กำลังใจเช่นเคยครับ