ลำดับตอนที่ #41
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #41 : สาวๆก็สู้เป็นนะ
สาวๆก็สู้เป็นนะ
'แพน ฉันจะทำยังไงดี'
ในระหว่างที่ฉันยังที่ยังคงคิดหาทางจะช่วยเด็กคนนี้ เพียงแต่ว่าเงินที่ติดหนี้เอง มันก็จำนวนมากอยู่เกินกว่าที่ฉันจะตัดสินใจออกไปด้วยตัวคนเดียว ฉันเองก็คิดจะหาทางผ่อนผันจากหนักให้เป็นเบาก่อน แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรออกไป ชายคนที่เป็นหัวหน้าก็พูดขึ้นมาก่อน
" เอาล่ะ คุณผู้หญิงเลิกมายุ่งกับเรื่องนี้แล้ว จากไปซะ หรือถ้าอยากไปสนุกกับพวกเราต่อก็รอหลังทำงานเสร็จนะจ๊ะ "
'ตอนแรกก็ว่าจะคุยกันดีแล้วนะ'
หลังจากชายคนั้นพูดเสร็จก็ทำหน้าหื่นกระหาย พร้อมกับใช้สายตามองสำรวจร่างกายของฉันไปมา ไอ้สกปรกเอ๊ย เพียงแต่ฝั่งนั้นมีคนมากกว่า แถมถ้าจะหนีโดยการเอาเด็กไปด้วยไม่รู้ว่าจะหนีพ้นมั้ยอีก แถมฉันยังมายืนอยู่กลางวงล้อมพวกมันอีกด้วย ถ้าจะยากแล้ว แต่ฉันก็กำอาวุธที่อยู่ในมือไว้แน่ เพื่อจะใช้งาน
" คงไม่ได้หรอกนะ แล้วอีกอย่างคนอย่างพวกนาย ไปมีอะไรกับก็อบลินยังดีซะกว่าอีก "
" อ้าวอีนี่ อยากตายหนักใช่มั้ย พวกเราจัดการ "
'แค่ตอนแรกก็จะไม่รอดอยู่แล้วดันอารมณ์ขึ้นไป ปากเสียอีก สงสัยติดเชื้อมาแน่ๆ' ( แพน : ฮัดเช้ย !!!! ใครแอบด่าเราฟะ ไอ้กร๊วกพวกนี้ก็มาจัง )
หลังจากการด่าตอกหน้า ไอ้พวกนักเลงไป ฉันที่เตรียมพร้อมอยู่ก่อนแล้ว ก็หยิบระเบิดวันที่ไม่ได้ใช้มานานขึ้นมา ก่อนจะปาใส่พวกมัน แล้วก็ลากเด็กสาวให้ตามออกมาหลังจากที่ ไอ้พวกนักเลงยังคงสำลักควันกันอยู่
" เฮ้ย พวกแก ตามนังนั่นไป "
ฉันพยายามลากเด็กสาวให้วิ่งไปตามตรอกซอย เพราะไม่อยากไปที่ถนนใหญ่นัก เพราะหวังจะใช้ทางแคบคอยถ่วงเวลาพวกมันไว้ แต่สิ่งที่ฉันคิดผิดก็คือ ฉันเองก็พึ่งมาถึงที่นี่ ได้ไม่นาน กับนักเลงเจ้าของถิ่นก็คง....
" จับได้แล้วคนสวย เจ้าหนีไม่รอดหรอก "
ใช่แล้ว มีลูกน้องของอีกฝ่ายวิ่งมาตัดหน้าฉันไว้ ตอนนี้ฉันเองก็ถูกล้อมโดยเหล่าอันธพาลอีกครั้ง แถมรอบนี้อีกฝ่ายดูระวังตัวเป็นอย่างดี คงยากทีจะใช้การเล่นทีเผลอแบบเดิมได้ แถมดันมาอยู่ในมุมมืดของเมืองอีก
"คราวนี้เจ้าไม่รอดหรอก ให้พวกข้าไล่ล่ากันซะเหนื่อยขนาดนี้ คืนนี้จะเล่นให้หมดแรงเลย ดีมั้ย "
" อ้อ ชอบเล่นไล่จับนี่เอง เล่นอะไรเป็นเด็กจริงๆนะค่ะ "
" หน๊อย พวกแกจัดการหุบปากนังนี่ซะ "
แล้วจากนั้นพวกนังเลงหลายสิบคนก็ชักอาวุธเข้ามาโจมตีใส่ฉันอย่างหนักหน่วง เล่นเข้ามาหลายคนใครจะไปรับมือได้ทันล่ะ ฉันจึงได้แต่ใช่อาวุธในมือคอยปัดการโจมตีจากอาวุธต่างๆ ที่ดากันเข้ามาหาจากหลายทิศทาง เพียงถึงแม้จะป้องกันได้เกือบหมด แต่ว่า เพราะมีเด็กสาวอยู่ด้วย เลยทำให้การเคลื่อนตัวคอยตั้งรับลำบากขึ้นไม่น้อย
จนกระทั่งผ่านมาได้ครึ่งชั่วโมง บอกได้เลยว่าตอนนี้ความเหนื่อเริ่มกัดกินร่างกายที่ละน้อย เพราะว่า ตลอดเวลาต้องคอยป้องกันอาวุธที่เข้ามา ส่วนอีกฝ่ายก็ไม่รู้จักคำว่าเหนื่อยจริงๆ แถมดูเหมือนคนจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆด้วย ฉันเองก็เริ่มไม่ไหวแล้วด้วย จนในที่สุดฉันก็พลาดโดนดาบฟันจากด้านหลังล้มลง
" พี่สาว เป็นอะไรหรือป่าว "
" พี่ไม่เป็นไร เธอหนีไปก่อนเถอะ "
ทันทีที่ฉันล้มลง เด็กสาวก็เดินมาหาประคองฉันขึ้นมา เจ็บเหมือนกันนะเนี่ย เหมือนมีเข็มแทงหลังนับพันเลย แต่ตอนนี้รู้สึกชาก็เถอะ แต่ดูเหมือนฉันเองก็คงไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เพราะพวกนักเลงเองก็เริ่มรุมกันเข้ามาแล้ว
'เธอต้องคอยดูแลตัวเองด้วย เพราะ ฉันเองก็เป็นห่วงเธอเหมือนกัน'
'ฉันเองก็ขอโทษนะแพนดูเหมือน ฉันเองจะทำตามที่นายขอไม่ได้แล้ว'
เสียงสะท้อนของชายคนหนึ่งที่คอยดูแลฉันในช่วงที่ผ่านมาดังเข้ามาในหัว แต่ดูเหมือนฉันจะไม่สามารถทำตามความต้องการของเขาได้เลย จึงได้แต่ขอโทษเขาในใจเท่านั้น แล้วฉันก็หลับตาลงแล้วย่อมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เมื่อเห็นอีกฝ่ายยกดาบขึ้นมาเตรียมซ้ำฉันที่นอนอยู่ แต่ตอนนั้นเองก็มีเสียงดังคุ้นหูขึ้นมา
" พี่อาเนียคะ มันไม่ใช่เวลานอนหรอกนะค่ะ "
" ฮือ "
ตู้ม เปรี๊ยง
" อ้าก ใครมาลอบโจมตีพวกเรา "
แล้วเมื่อฉันได้ยินเสียงนั้น ฉันจึงลืมตาขึ้นมามองตรงหน้า ปรากฎเป็นร่างของดาร่าที่เอามีดในมือรับการโจมตีที่กำลังมา ก่อนจะจัดการปัดมันออก แล้วตวัดเท้าของเธอเข้าข้างลำตัวของอีกฝ่ายจนกระเด็นออกไป ฉันเห็นดังนั้นจึงยิ้มออกมา แสดงว่านอกจากดาร่าแล้ว ดาเนียกับเฟียน่าก็มาด้วยสินะ
" พวกเธอเนี่ยชอบโผล่ออกมาเหมือนพี่ของพวกเธอไม่ผิดเลยนะ "
" ฮ่าๆๆๆ ก็พวกหนูเป็นน้องของพี่แพนนี่นา "
" ดาร่า อย่ามัวแต่คุยกันสิ เปิดทางให้พวกพี่หน่อย "
" ค๊า พี่เฟีย จะได้เดี๋ยวนี้แหละค่ะ "
จากนั้น ดาร่าก็เปลี่ยนเอาอาวุธประจำตัวออกมา ก็คือ ดาบ แล้วตวัดออกไปรอบๆเพื่อสร้างวงรัศมี ก่อนจะพุ่งตรงไปยังบริเวณที่มีการต่อสู้จากวงนอก เพื่อฝ่าวงล้อมออกไป โดยตลอดทางที่เธอไป จะต้องมีคนเจ็บ หรือล้มลงตลอดทาง จนทำให้วงล้อมของนักเลงเกิดช่องว่างออกมา จนกระทั่งถึงตำแหน่งที่เกิดการต่อสู้ขึ้น มีร่างของสองสาวกำลังต่อสู้อยู่
แล้วเมื่อดาร่าไปถึง ก็ทำให้ดาเนียสามารถละจากการต่อสู้ออกมาได้ แล้วเดินมายังบริเวณที่ฉันนอนอยู่ พร้อมกับเด็กสาวที่ประคอง ฉันขึ้นมาแล้วก็พยายามปกป้องฉันจากดาเนีย ซึ่งมันเป็นท่าทางที่ดูน่ารักมาก ฉันจึงเอามือดึงร่างของเธอไว้แล้วบอกเธอว่า
" ไม่ต้องห่วง คนพวกนี้เป็นคนรู้จักของพี่เองจ๊ะ "
เมื่อเด็กสาวได้ฟังคำพูดของฉัน เราผสานสายตากันอยู่ จากนั้นเธอก็หันไปมองดาเนียที่เดินเข้ามาก่อนจะหลบทางให้ดาเนียเดินเข้ามาหาฉัน จากนั้นดาเนียก็เริ่มใช้เวทย์รักษาบาดแผลที่หลังให้ฉัน ความเจ็บปวดก็ค่อยๆลดลง จนไม่เจ็บอีก เวทย์เนี่ยยดีจริงๆนะอยากใช้ได้บ้างจัง พอแผลของฉันเริ่มหายเป็นปกติ ฉันจึงลุกขึ้นยืน แต่ดูเหมือนยังมีอาการเหนื่อยจากการเสียเลือดมากอยู่เล็กน้อย ซึ่งดาเนียก็ใช้เวทย์ช่วย ก็ดีขึ้นพอสมควร ก่อนจะเริ่มถามดาเนียออกไป
" ขอบใจนะจ๊ะที่มาช่วยพี่ "
" ไม่เป็นไรคะ แต่ว่าพี่ก้ไม่ควรวิ่งหายไปอย่างนี้นะคะ ดีนะที่พวกเราตามช่วยทันไม่อย่างนั้นล่ะก็คงได้มีหายนะเกิดขึ้นแน่ "
" หายนะอะไรเหรอ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ล่ะ "
" โถ่พี่ค่ะ พี่ลองคิดดูนะ ถ้าพี่เป็นอะไรไป แล้วพี่แพนกลับมาไม่เห็นพี่ละก็ เมืองนี้ ไม่สิ อาณาจักรนี้ได้หายไปจากทวีปแน่ "
" ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง แพนเป็นแค่หมอไม่ใช่เหรอ ถึงจะเก่งการต่อสู้ไปสักหน่อย(ไม่หน่อยหรอก)ก็เถอะ "
" เพราะพี่แพนยังไม่เคยเอาจริงนะสิค่ะ หนูเคยเห็นตอนที่พี่แพนมาแล้วตอนที่พี่แพนกำลังไปช่วยพวกหนูจากการลักพาตัว ไม่อยากเล่าเลยค่ะ "
" ขนาดนั้นเลยเหรอ "
" เอาไว้พี่เขากลับมาแล้ว พี่อาเนียลองถามจากเจ้าตัวดูก็ได้ค่ะ หรือไม่ก็ลองให้เขาแสดงพลังจริงๆให้ดูสักครั้ง แต่ว่าตอนนี้เราทำยังต่อค่ะ "
" อืม พี่ว่าตอนนี้พวกเราหนีกันก่อนเถอะ เพราะอีกฝ่ายมีเยอะเกิน พี่ไม่อยากให้เรื่องราวมันใหญ่โต เพราะตอนนี้เราก็ยังอยู่ในเมืองกันอยู่ "
" ค่ะ หนูเองก็เห็นด้วย แล้วจะเอาอย่างไรกับเด็กคนนี้ค่ะ "
เมื่อมีดาเนียถามมาพร้อมกับหันไปมองเด็กสาวที่ฉันช่วยมาด้วย เธอก็ส่งสายตามาที่ฉัน แต่ก็นั่นแหละนะ ฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี เพราะถ้าให้เธอกลับบ้านไปตอนนี้ ก็คงถูกไอ้พวกนั้นมารังควานอีก
" เอาเธอไปกลับพวกเราด้วย ให้เธออยู่กับพวกเราสักพักจนกว่าจะปลอดภัยก็แล้วกัน พี่คิดว่าไอ้พวกนี้คงตามไปทำร้ายเธออีกแน่ "
" ก็ได้คะ งั้นก็แสดงว่าพี่อาเนียจะช่วยเด็กคนนี้ใช่มั้ยค่ะ "
" จ๊ะ แต่พี่ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะทำยังไง "
" พวกเราก็ไม่ว่าพี่หรอกค่ะ เราไว้ไปปรึกษากับน้าสเตล่าดีกว่า "
" นั่นสินะ ตอนนี้เราเรียกเฟียกับดาร่ามาก่อน เพราะเราจะหนีกันแล้ว "
ฉันที่คุยอยู่กับดาเนียตั้งนาน แล้วก็บอกให้ดาเนียเรียกสองสาวกลับมารวมกันเพื่อทำตามข้อสรุป ถามว่าทำไมคุยกันตั้งนานถึงไม่โดนโจมตีเลย ไม่ใช่ไม่โดนเพียงแต่ตอนนี้อยู่ในม่านป้องกันของดาเนียก็เลยไม่โดนตั้งหากล่ะ
" ดาร่า เฟียเดี๋ยวเราจะหนีกันก่อนมาทางนี้เร็ว "
" ค๊า พี่ดาเนีย "
" กำลังสนุกเลย ดาร่าล่ะก็ "
" พวกแกอย่าปล่อยให้ ยัยพวกนี้ไปได้ รีบจัดการซะ "
หลังจากที่ดาเนียเรียกพวกเธอมา ดาร่ากับเฟียน่าก็มารวมกันที่ม่านป้องกัน โดยที่ไม่สนใจเสียงสั่งการของหัวหน้ากลุ่มที่ตอนนี้เร่งลูกน้องให้มาจัดการกับพวกฉันสักเท่าไหร่ แล้วดาเนียปิดม่านป้องกันลง แล้วทกครก็เตรียมพร้อมจะไปแล้ว โดยฉันก็อุ้มเด็กสาวขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะบอกเธอว่า
" หลับตาก่อนเดี๋ยวจะแสบตา "
" ค่ะ "
ถึงเธอจะดูงุนงงกับคำพูดที่ฉันเอ่ยออกมา แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรทำตามที่บอกแต่โดยดี พอฉันเห็นแล้วก็พยักหน้าให้กลับดาเนีย แล้วดาเนียก็ปล่อยเวทย์ออกมา
" แฟลช "
จากนั้นก็เกิดแสงสว่างจ้าออกมาจากตรงพวกเราเล่นเอาศัตรูรอบๆพวกเราที่ไม่รู้เรื่อง พุ่งเข้ามาพากันแสบตาล้มลงกันไปหมด เนื่องจากแสงที่จ้ามากเลยไม่มีใครสามารถมองเห็นใครได้ พวกเราจึงอาศัยจังหวะนั้น ฝ่าวงล้อมหนีหายเข้าไปในกลุ่มคน แล้วทิ้งกลุ่มนักเลงจำนวนมากที่กำลังแสบตาอยู่ไว้ในตรอกมืดตรงนั้น
หลังจากหนีการต่อสู้นั้นออกมาได้ แล้วเข้ามาหลบอยู่ในโรงแรมที่พักของพวกเรา แต่ดูเหมือนสภาพของฉันจะไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เพราะเลือดของฉันที่ไหลออกมาเปื้อนชุดที่ใส่อยู่ ทำให้เมื่อได้ถึงที่ห้องพัก แม่ของฉันถึงกลับเข่าอ่อน เข้ามากอด แล้วยังไล่จับถามว่าเป็นอะไรหรือไม่อีกด้วย
แต่พอฉันอธิบายให้แม่ฟังแล้ว แม่ก็ดูจะเบาใจลงไปหน่อย แต่ก็มีเรื่องของเด็กสาวอีกคนที่ ฉันพามาด้วย ที่ยังคงเป็นปัญหาอยู่ แต่ดูเหมือนแม่จะเข้าใจ แล้วก็ให้เด็กคนนี้พักกับพวกเราไปก่อน ส่วนเรื่องปัญหาอะไรต่างๆนั้น หลังจากที่ปรึกษากับทุกคนดูเหมือนทุกคนก็คิดเหมือนกันคือ ต้องรอแพนมาก่อน( แพน : ฮัดเช้ย ทำไมตูเป็นอะไรฟะเนี่ย มีความรู้สึกว่ากลับไปจะมีเรื่องเกิดขึ้น) แล้วพวกเราก็แยกย้ายกันไปนอน แล้วค่อยมาคิดกันอีกทีในวันรุ่งขึ้นเพราะตอนนี้เหนื่อยกันมากแล้ว
สุดท้ายเรื่องต่างๆก็ต้องรอแพนอีกอยู่ดี แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะยังไม่กลับมาสักที ฉันได้แต่รำพึงก่อนจะหลับไปในท้ายที่สุด
'แพน นายรีบกลับมาซะทีสิ'
...................................................................................................................
เสร็จแล้ววววววววว ตอนที่ 40
ไม่ยาวเท่าไหร่ เพราะผมเองก็ไม่ถนัดด้วย
ในการเขียนในแง่ของผู้หญิงเท่าไหร่แต่จะพยายามครับ 55555
ส่วนในตอนของสาวยังคงมีอีกสัก 2-3 ตอนครับ
ผมไม่ค่อยถนัดฉากต่อสู้สักเท่าไหร่ ใครพอจะเสริมอะไรก็บอกได้ครับ
เดี๋ยวไปเสริมทีหลังให้ แหะ แหะ
เหมือนเดิมครับ มีข้อผิดพลาดอะไรก็คอมเม้นท์บอกด้วยเช่นเคย
1 Comment = 1 กำลังใจ ให้นักเขียนผู้โง่เขลาเช่นเคยครับ
ติชมได้ ขอเรื่องคำที่ใช้นิดหนึ่ง เพราะบางคำก็แรงไป นักเขียนคนนี้ก็คนนะครับ
เสียใจเป็นกรุณารักษาน้ำใจกันด้วยครับ ขอบคุณครับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น